Principles of Punishment (Αρχές Τιμωρίας)

Απάντηση: Re: Principles of Punishment (Αρχές Τιμωρίας)

Θα συμφωνήσω, dora, με το "εγκάθετα"... Πολλά, πάρα πολλά από αυτά που γράφονται εδώ μέσα είναι όντως εγκάθετα, το λέω και το φωνάζω πως πρέπει τουλάχιστον να υπάρχει συναίσθηση του γεγονότος ακόμη και (ή κυρίως) από αυτούς που το κάνουν, αλλά η συνειδητοποίηση προφανώς είναι κάτι πολύ δύσκολο ή οδυνηρό, και έτσι, ποιός μ' ακούει; Ποιός θέλει να μ' ακούσει, ή ποιός μπορεί;


Περί στέρησης ελευθερίας, ουμανισμού, πολιτισμού κλπ, σοφίζεις βεβαίως, και βεβαίως το ξέρεις. Δεν θα το αναλύσω πολύ, δεν νομίζω άλλωστε ότι χρειάζεται, θα πω μόνο το πολύ απλό: Φυλακές υπάρχουν και στο Ιράν, φυσικά. Ο ραβδισμός στην πλατεία, δεν σημαίνει απ' ότι ξέρω απαλλαγή από τη φυλάκιση. Τη συνοδεύει, μάλλον, ή προηγείται...

 

Re: Απάντηση: Re: Principles of Punishment (Αρχές Τιμωρίας)

Δεν σοφίζω διόλου.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ:Οστρακισμός - Βικιπαίδεια

Είμαι κατά πάσας ποινής, πλην του εξοστρακισμού. Η επανένταξη δεν αποτελεί ποινή και δεν την προαπαιτεί.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Principles of Punishment (Αρχές Τιμωρίας)

Καλά, αν είναι να μου απαντάς με νέες σοφιστείες, πάω πάσο (δεν στηρίζει σε τίποτε το λινκ που έδωσες τα λόγια σου, και τις πληροφορίες περί του τί ήταν ο εξοστρακισμός, δεν τις χρειαζόμουν φυσικά)...

 

Ας ξεκινήσουμε από εκεί που (νομίζω πως) συμφωνούμε. Κάθε εξουσία επιβάλλει τον Νόμο της και τιμωρεί τους παραβάτες. Οι ασύμμετρες σχέσεις είναι σχέσεις κυριαρχίας κι υποταγής, άρα εξ’ ορισμού η τιμωρία αποτελεί μέρος τους είτε αποσκοπεί στην απλή συμμόρφωση, είτε αποβλέπει στην περαιτέρω βελτίωση του εθελόδουλου. Σύμφωνοι ως εδώ;

Ουδόλως λοιπόν αμφισβητώ το δικαίωμα ενός αφέντη να τιμωρεί τον εθελόδουλό του. Το ερώτημά μου ήταν άλλο κι απευθυνόταν σε κυρίαρχους. Ας το επαναλάβω:

Πρέπει η εξουσία ν’ αυτοπεριορίζεται από κανόνες κι αρχές, ναι ή όχι; Είναι κάθε ποινή αποδεκτή ή μόνο ορισμένες; Με ποιο κριτήριο ξεχωρίζετε τις μεν από τις δε;

Να το κάνω ακόμη πιο λιανά; Μίλησες από μόνη σου για κάψιμο με τσιγάρο και μάλιστα επανειλημμένως. Πολύ ουμανιστικό, δε λέω. Γιατί λοιπόν όχι και φάλαγγα; Αβγά βραστά στην μασχάλη; Ρετσινόλαδο και παγοκολώνα; Τσουβάλιασμα σε σακί με γάτα; Βγάλσιμο νυχιών με τανάλια; Όλα τα μέσα σωφρονισμού είναι θεμιτά; Κανένα δεν είναι βάρβαρο; Ας τα καθιερώσουμε τότε. Θα ήταν κι επιμορφωτικό καθότι η τιμωρούμενη θα εδιδάσκετο παράλληλα λαμπρές σελίδες της πρόσφατης ιστορίας μας, ο δε κυρίαρχος-τιμωρός θ’ αποκτούσε εμπειρία Θεοφιλογιαννάκου. Μάθε τέχνη κι άσ’ τηνα…

Διαβάζοντας τις παραπομπές σου, βρήκα μόνο μια απάντηση, η οποία δεν μου φάνηκε πειστική. Έλεγε πως αποφεύγει τις ψυχολογικές τιμωρίες επειδή του μυρίζουν … βανίλια υποτακτικό! Αλήθεια, υπάρχουν υποτακτικοί και τιμωρίες και στις βανίλια σχέσεις; Τι μαθαίνει κανείς! Επικαλούνταν επίσης το επιχείρημα πως οι σωματικές τιμωρίες είναι πιο επιεικείς από τις ψυχολογικές. Αυτό μου φαίνεται πιο λογικοφανές κι ενδιαφέρον αν και προϋποθέτει έναν δυισμό ψυχής και σώματος που δεν με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

 

Απάντηση: Principles of Punishment (Αρχές Τιμωρίας)

Και εμένα αυτή είναι η εντύπωσή μου αν αντικαταστήσουμε τη στενή έννοια "καυλωτικός" με την ευρύτερη "απολαυστικός". Θυμάμαι όμως πόσο άγρια και έντονα είχα προβληματιστεί μέσα μου όταν είχα διαβάσει τούτο:

Είχα αντιδράσει σύψυχα. Είχα σκεφτεί ότι είναι αδύνατο να μην είναι ουμανιστικό το BDSM αφού ζούμε σε εποχή που απαγορεύει ρητά την κοινωνική θέσπιση των σκλάβων, με αποτέλεσμα ο κάθε σκλάβος, όταν ζοριστεί πάρα πολύ να μπορεί να φύγει από μια M/s σχέση με το απλό επιχείρημα ότι θέλει να ζήσει εντός κοινωνίας ανθρώπων, στο οποίο ο Αφέντης του, και να θέλει, δεν μπορεί να αντιτάξει οτιδήποτε.

Έκτοτε η γνώμη μου είναι ότι όσο περισσότερο ζορίζεται ο σκλάβος τόσο περισσότερο προσκολλάται στη σχέση με αποτέλεσμα να είναι ο ίδιος εξίσου συνεργός σ ένα "μη ουμανιστικό" BDSM και την ιδιαίτερη απόλαυση που αυτό προσφέρει σε μία ολιγάριθμη πλην παθαισμένη κατηγορία ανθρώπων.

Δεν φοβάμαι διόλου την έννοια "ουμανισμός" και την θυμάμαι πάντα με αγάπη προς τον Έρασμο που την εισήγαγε (νομίζω, έτσι δεν είναι; ) όμως την προσπερνώ αδιάφορα, όταν αναφέρομαι στο σαδομαζοχιστικό γίγνεσθαι. Αυτή θα ήταν η δική μου σπονδή στο M/s, ότι σκλάβα και ουμανισμός δεν δένουν και ότι αν θέλω να ζω ως σκλάβα ναι, οι γύρω μου θα απολαμβάνουν τα αγαθά του ουμανισμού, εγώ όχι.

Εξαιρετικό! Το έχουν θέσει κατά καιρούς Κυρίαρχοι αυτό, ότι η δράση Τους είναι αποτέλεσμα των θέσεών Τους σε συνάρτηση με τις ανάγκες της ανα Χείρας υποτακτικής. Το σχόλιο του vautrin, απαντά μόνο του στο γιατί δεν τοποθετούνται Κυρίαρχοι υπέρμαχοι της τιμωρίας ως θεσμού επί της ουσίας του θέματος αφού Αυτούς αφορά. Και η lara[E-p] έχει δίκιο σε αυτό, όπως και σε πολλά άλλα  

Έχω την εντύπωση πως ακόμα και μια ακραία σαδομαζοχιστική τιμωρία μπορεί να μην είναι διόλου σωματική. Είμαι βέβαιη ότι υπάρχουν και Κυρίαρχοι υπέρμαχοι των τιμωριών που, για τους λόγους Τους, ελάχιστα θα τιμωρούσαν σωματικά.

Αλλά και η ιδεολογική τοποθέτηση αυτή θα ήταν για μένα μία θέση σεβαστή. Δεν μου πέφτει λόγος για το πώς τιμωρεί ο Κυρίαρχος, μου πέφτει λόγος μόνον για το αν μπαίνω σε σχέση που θα υπάρχουν τιμωρίες της σκλάβας ή που δεν θα υπάρχουν.

Με την ευκαιρία, σπουδαία η μεσαία φωτό, την είχα δει σ ένα φωτογραφικό βιβλίο για σκλάβους, το οποίο δεν θέλησα να έχω στη βιβλιοθήκη μου  

Όταν διάβασα την δική σου πρόταση θυμήθηκα τον επικίνδυνα συνοριακό προς τον σαδομαζοχισμό Σαρτρ με την υπαρξιακή του ψυχανάλυση. Την έλεγε έτσι γιατί ποτέ δεν δεχόταν για ψυχανάλυση ασθενείς τις οποίες δεν πήδαγε κιόλας...

lais, respect.

Και εξηγώ πιο κάτω.

Καθώς με έχει πιάσει το αναθεωρητικό μου αυτή την εποχή, έχω βρει μια λεπτομέρεια στο θέμα του κέντρου εσωτερικού ελέγχου, την οποία δεν θίγει το κείμενο της Yalda Tovah με αποτέλεσμα να μην συζητείται γενικά:

Μεγάλος αριθμός υποτακτικών ναι μεν δεν έχει το δικό του κέντρο εσωτερικού ελέγχου, δεν έχει δηλαδή διαμορφώσει τον προσωπικό του ηθικό κώδικα, έχει όμως δανειστεί άλλους στους οποίους προσκολλάται ή οι οποίοι - ανεπαισθήτως - του έχουν επιβληθεί και ποτέ δεν τους διαπραγματεύτηκε, γιατί το υποτακτικό άτομο σπανίως γνωρίζει εξ αρχής να διαπραγματεύεται πράγματα. Πάντως, καθώς ενδεχομένως συναισθάνεται ότι δεν έχει και τα πλέον μπετόν αρμέ ηθικά θεμέλια, η υποτακτική αυτή καταβάλλει μεγάλο κόπο για να ξεκολλήσει από τον αρχικό, δοτό κώδικα και να αποδεχτεί τον κώδικα του Αφέντη της. Από εκεί προκύπτουν οι ενοχές της, από την λειψή αποδοχή της θέσης της ως σκλάβας. Όχι από το αρχικό κενό ως προς το κέντρο εσωτερικού ελέγχου [αν το λέω σωστά, αρχίζει να μου θυμίζει ΚΕΚ  ]

[Φυσικά, δεν ισχύει για όλες τις υποτακτικές αυτό που λέω]

Διάβαζα μανιωδώς αυτές τις μέρες και για την υγιή και για τη βλαμμένη υποτακτική, με βούληση μέγιστη να ανατρέψω τα "ιερά" εκείνα κείμενα. Δεν τα κατάφερα. Με πολύ και αχρείαστο κόπο, το πολύ που θα κατάφερνα ήταν να διαμαρτυρηθώ για την ασυμμετρία των ρομαντικών αρχικών υποθέσεων προς το μεταμοντέρνο συμπέρασμα, ε και λοιπόν; Η ερμηνευτική ισχύς των συνδυασμένων εκείνων κειμένων ως προς τα υποτακτικά θήλεα είναι απίστευτη! Γεγονός που μαζί με την εδώ και χρόνια εξαφάνιση από το ηλεκτρονικό τοπίο της Yalda Tovah, με παραπέμπει στο ενδεχόμενο πως η εν λόγω ήταν Κυρίαρχος άντρας με γνώσεις ψυχολογίας και κοινωνιολογίας και βαθύτατη γνώση των υποτακτικών γυναικών στην πράξη.

Ακριβώς το μεταμοντέρνο συμπέρασμα των κειμένων που έλεγε ότι να αφήσουν το έρμο το θήλυ να είναι υποτακτικό οι "ψυ" και ας διαμαρτύρεται αυτό και να κοιτάξουν όλα τ άλλα (διότι για την υποτακτικότητα του μαστιζόμενου από αυτήν θήλεως θα φροντιζε ο συγγραφέας, προφανώς) δεν επέτρεπε την θεώρηση των "άλλων υποτακτικών" των εκτός του χώρου δηλαδή, κάτι που - με την οξυδέρκεια που τον διέκρινε - είχε εντοπίσει ο σχολιαστής των κειμένων.

Παρόλα αυτά, επειδή το σχόλιο για την υγιή και τη βλαμμένη υποτακτική ήταν μία παρένθεση, ορμώμενη από το θέμα των "ενοχών" και της συνεπακόλουθης ροπής της σκλάβας προς την τιμωρία, έχω να προτείνω την υπόθεση ότι:

η σκλαβιά βιώνεται πραγματικά απολαυστικά όταν λήγουν οι ενοχές και η υλοποίηση του "ενοχικού αιτήματος" μέσω της διάπραξης σφαλμάτων που αποζητούν - εκ των πραγμάτων - τιμωρία.

Η τιμωρία είναι σαφώς κάτι που η σκλάβα και ιδιαίτερα η μη ενοχική σκλάβα αποστρέφεται και δεν θέλει διόλου να της συμβεί, όχι μόνον επειδή πονάει. Όχι μόνον επειδή θα είναι μια χαραγματιά και μία ουλή στη σχέση, ίσως για πάντα. Η αποστροφή της σκλάβας προς την τιμωρία οφείλεται στην αποστροφή της προς τη διάπραξη σφαλμάτων. Γιατί τα σφάλματα της σκλάβας αναδεικνύουν ένα κενό στην συνειδητότητά της.

Αυτή είναι και η δική μου θέση για την τιμωρία και μέσα από αυτό το ποστ δεσμεύομαι να μην ξαναμιλήσω για τιμωρίες ό,τι και να δω γραμμένο.

Με την ευκαιρία,

@underherfeet,

είναι βλακέντιος μέγας όποιος υπογράφει λευκές επιταγές, εξ ορισμού. Η ουσία στην επιταγή βρίσκεται στο αντίκρυσμα βέβαια και αυτό δεν ξέρω υποτακτική που και άθελά της να μην το έχει διαπραγματευτεί μέχρι τελευταίου γιώτα άσχετα τί λέμε, ιδίως όταν μας ρωτάνε  

Παραδείγματος χάριν, η αγαπημένη μου φίλη dora_salonica, που στο εναρκτήριο ποστ της έγραφε "είναι αδύνατο να νιώσω θυμό για τον Κύριό μου", τις προάλλες μας περιέγραφε και μάλιστα προτρεπτικά, πώς Του είχε βγάλει την ψυχή για να χορέψει λίγο μπροστά Του...  

 

Απάντηση: Re: Principles of Punishment (Αρχές Τιμωρίας)

Εύστοχο ερώτημα το παρακάτω.

Μάλλον δε μοιάζουν και πολύ ερεθιστικές (στα πλαίσια των «bdsm τιμωριών») αυτές, επομένως δεν υπάρχει περίπτωση να καθίσει κάποια σκλάβα να τις υποστεί για κανένα της παράπτωμα.

Αυτό απαντά και στο ζήτημα αν συνδέονται οι σωματικές τιμωρίες με τον ερωτικό σαδομαζοχισμό  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Principles of Punishment (Αρχές Τιμωρίας)

Μερικές πρακτικές για απόλαυση είναι και οι πιο κάτω...

Φάλαγγα...

 

Παγοκολώνα είπες?

 
Παρεπιπτόντως οι Ρώσσοι το ονομάζουν Снежное БДСМ, δηλαδή bdsm στο χιόνι.

Τσουβάλιασμα...

 

Nail play

 
 

Αυτά ανήκουν μαζί με πολλά άλλα στη σφαίρα του Sm προς απόλαυση.

Έχε υπόψη σου, πως απόλαυση μπορούν να λαμβάνουν και οι Δ/δύο από μια τιμωρία.
Γιατί απόλαυση μπορεί να σημαίνει πολλά.
Και μπορεί να αφορά αλλά και όχι σεξουαλική διέγερση.


Μερικά λινκς για ποστ που συζητήθηκε το θέμα τιμωρίας:

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t4832/

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t5474/

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t6721/

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t8140/

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t9934/

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t10718/

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t5391/

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t13281/

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t13426/

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t5124/

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t7282/

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Principles of Punishment (Αρχές Τιμωρίας)

Δεν κατάλαβες ότι είμαι dead serious, όσον αφορά την πραγματική ποινή, είτε από ένα κοινωνικό σύνολο, είτε από τον Κυρίαρχο. Με αυτή την έννοια δεν σοφίζω - και σε παρέπεμψα στους Αρχαίους, οι οποίοι επίσης στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν σόφιζαν, αλλά ξαπόστελναν όποιον τους την έσπαγε πολύ στα τσακίδια. Γιατί να τον ταϊζουν στο τσάμπα; Και γιατί να στερήσουν από κάποιον την ελευθερία του, αναιρώντας έτσι τις δικές τους πεποιθήσεις περί ιδεώδους της ανθρώπινης υπόστασης;

Κάπως έτσι είναι και το M/s. Δεν θέλεις κοπέλα μου; Φεύγεις. Release. Goodbye. Αυτό λέει ο V τουλάχιστον, ότι μόνο μία τιμωρία υπάρχει, και ένα δίκαιο Του το δίνω, εγώ τουλάχιστον.

Οι υπόλοιπες τιμωρίες - πλην του release - δεν είναι στην ουσία τιμωρίες, κι ας τις ονομάζουμε τιμωρίες. Είναι απαραίτητο μέρος της σχέσης, του πλασίματος, της εκπαίδευσης. Είναι ο τρόπος για να την φτάσεις την κακομοίρα εκεί που σε εμπιστεύτηκε για να την φτάσεις. Με λευκή επιταγή βεβαίως, γιατί πώς να ξέρει εκ των προτέρων πώς θα είναι εκεί που θα πάει; Ήξερα εγώ ότι είναι τόσο ωραία να μην σκέφτομαι με το μουνί μου; Όχι βέβαια...Άσε που δεν θα συμφωνούσα με τίποτα, αν το ήξερα ότι εκεί με πάει εξ αρχής... 

 

Νομίζω πως αυτό είναι το κριτήριο της βλάβης. Δύσκολο κριτήριο για σαδομαζοχιστές.

Ναι, αλλά αυτό δεν ήταν τιμωρία.  Ήταν απόπειρα να με συνεφέρει και να ρίξω τις άμυνές μου. Σε διαβεβαιώ ότι δεν έπεσαν. Λολ. Ούτε την πρώτη φορά ούτε την δεύτερη.

Πολύ πιο ουμανιστικό από την εποχή που έκλεινα ραντεβού με αγνώστους που μου έχωναν κουταλάκια στο μουνί.

Προφανώς, όσοι αναζητούν τέτοιου είδους σχέσεις δεν ασχολούνται πολύ με τον ουμανισμό της φάσης.

Δεν θεωρώ ότι ένα enforced enema είναι ήπιο, ούτε τα urethral sounds, ούτε οι βελόνες στο στήθος ή το ράψιμο του μουνιού. Πραγματικά, δεν νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ για τίποτε από όλα αυτά. Εάν θα γίνονταν στο πλαίσιο τιμωρίας; Πιστεύω πως όχι, γιατί αυτό θα μας στερούσε την χαρά να τα θεωρούμε μέρος των σαδομαζοχιστικών πρακτικών που αποτελούν μέρος της σχέσης, στο πλαίσιο της εξερεύνησης της ηδονής.

Θεωρώ ότι επικεντρώνεσαι στην ηπιότητα ή μη των πρακτικών και χάνεις την ουσία τους. Η ουσία τους δεν είναι να βλάψει το Υ, αλλά να του είναι δυσάρεστες. Εάν το Υ απεχθάνεται να τρώει αγγουράκια τουρσί, και κάνει εμετό και μόνο στην ιδέα, αυτή θα είναι η τιμωρία. Οι Κ είναι ιδιαίτερα ευρηματικοί. Αυτή είναι η τέχνη τους. Δεν είναι "κακοί" άνθρωποι, είναι μάλλον ήπιοι εκ ιδιοσυγκρασίας θα έλεγα (όσοι γνώρισα εγώ, και γνώρισα αρκετούς).

 

Πολύ σωστό. Νομίζω πως οι περισσότερες αντιδράσεις εκπηγάζουν από αυτήν ακριβώς την άρνηση, της αναγκαιότητας της (δυνατότητας) τιμωρίας.

Ω Θεέ μου. Ο δικός μου ηθικός κώδικας προέρχεται από το Looking for Mr Goodbar! 

Πολύ σωστό. Και αυτός είναι ο λόγος που η σκλάβα ευχαριστεί τον Κυρίαρχο για την τιμωρία. Γιατί κλείνει το θέμα για πάντα, αντί να το κρατάει ανοιχτή πληγή μέσα της και να τυραννιέται εσαεί. Επίσης, επειδή βάζει μία συγκεκριμένη τιμή στο παράπτωμα, η οποία κατά πάσα πιθανότητα είναι πιο δίκαιη και πιο ήπια από ότι θα επιθυμούσε να επιβάλλει το Υ στον εαυτό του.

Κατανοώ αυτό που λες και έτσι είναι, με την έννοια ότι το Υ έχει βεβαιωθεί τί πάει να κάνει και με ποιον. Όμως η συγκεκριμένη αναφορά στις λευκές επιταγές είχε να κάνει με το απλούστατο γεγονός ότι το Υ δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων πώς θα νιώθει όταν γίνει αυτό το άλλο άτομο. Δεν μπορεί να συναινέσει σε κάτι που δεν γνωρίζει εκ των προτέρων, διότι οι αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γίνονται πάντα αντιληπτές in retrospective. Μπορώ να θυμηθώ πώς ήταν να είμαι παιδί, ξέρω και πώς είμαι τώρα, αλλά δεν μπορώ να ξέρω πώς θα είναι να είμαι ηλικιωμένη...

Δεν υπήρχε θυμός, ούτε στο γεγονός, ούτε στην περιγραφή του γεγονότος. Αν και το γεγονός δεν είχε σχέση με τιμωρίες. Ποτέ δεν έχω νιώσει θυμό για τον V, ούτε και όταν αισθάνομαι - λόγω βλακείας μου - ότι είναι άδικος μαζί μου. Αντίδραση ναι, πόνο ναι, καθώς και διάφορα άλλα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, που ελπίζω να μπορέσω κάποτε να τα επικοινωνήσω. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ένιωσα ότι είναι ένας άγνωστος, που με βιάζει (και του το είπα). Επέμενε πολύ και για πολλή ώρα, τα άτομα που ήταν μαζί μας - του χώρου - κατάλαβαν ότι κάτι συνέβαινε αλλά ήταν διακριτικά. Μην ξεχνάς ότι ήμουν σε ένα περιβάλλον που μου ήταν ιδιαίτερα απεχθές, έχοντας τον τελευταίο καιρό εξελίξει ένα είδος αγοραφοβίας, υπήρχαν άτομα γύρω μου (όχι οι φίλοι μας) που θα έλεγα ότι είχαν βγει από εκπομπή της Ανίτας Πάνια, καρακιτσαριό δηλαδή, χόρευαν γύρω μου και έπρεπε να συμμετέχω σε κάτι που μου ήταν εντελώς αντι-αισθητικό, η μουσική ήταν εκκωφαντική, και είχα μήνες να βγω από το σπίτι...Το άγχος ήταν αφόρητο, γέμισε όλο το σώμα μου πόνο. Ήθελα απλά να πεθάνω για να μην νιώθω. Του είπα να με αφήσει ήσυχη γιατί πονάω υπερβολικά. Με ρώτησε πού πονάω και είπα, παντού. Διάχυτος πόνος, ενδιαφέρον ε; Βέβαια, με έκαψε, για να μου περάσει, αλλά δεν συνήλθα παρά στιγμιαία. Ήταν υπερβολικά αγχωτική η φάση για μένα, προφανώς.

Αλλά θυμό δεν ένιωσα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό, ίσως να μπορεί να το εξηγήσει το σύνδρομο της Στοκχόλμης... 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Principles of Punishment (Αρχές Τιμωρίας)

Τα παραπάνω τ' αντιπαρέρχομαι, διότι εγώ καταλαβαίνω μιά χαρά, εσύ κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Δεν έχει καμμία σημασία όμως πλέον, έληξε αυτό το ζήτημα, διότι

επιτέλους, συμφωνούμε απόλυτα. Και δεν υπήρχε περίπτωση να μη συμφωνήσουμε, αφού γιά μιά φορά διαβάζω την αλήθεια, χωρίς φιοριτούρες, αμπελοφιλοσοφίες (πρόσεξε, δεν τ' αποδίδω μόνο σε σένα αυτά, είναι γενικευμένα φαινόμενα), ωραιοποιήσεις, παραπομπές σε ψυχολογία του συρμού, σε εγχειρίδια management, κλπ κλπ κλπ... Αφού είπαμε -επιτέλους- αυτό το "οι υπόλοιπες τιμωρίες - πλην του release - δεν είναι στην ουσία τιμωρίες, κι ας τις ονομάζουμε τιμωρίες", φτάσαμε στην ουσία του πράγματος, και δεν έχει παραμέσα. Όλα τ' άλλα, είναι σάλτσες γιά να προσθέτουν στη νοστιμιά, άντε και λίγο στην εμφάνιση του πιάτου...

Thank you, very much!

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Principles of Punishment (Αρχές Τιμωρίας)

Έχει το humiliation μέσα στο bdsm την ίδια έννοια, όπως εκτός?
Έχει η έννοια σκλάβα μέσα στο bdsm την ίδια έννοια όπως εκτός?

Γιατί η τιμωρία να εξαιρείται?

Είναι σάλτσα που προσθέτει στη νοστιμιά, το γεγονός πως όταν τιμωρούμαι, το εκλαμβάνω ως τιμωρία και το βρίσκω φρικτό και είναι κάτι που θέλω να αποφεύγω και όχι ως ευχάριστο sm session?

Το release δεν είναι τιμωρία όπως εγώ το ορίζω μέσα στο bdsm.
Η τιμωρία αποσκοπεί στο σοφρωνισμό.
Το release λέει άει στο διάολο.
H τιμωρία λέει δεν παράτησα την ελπίδα πως θα καλυτερέψεις ως σκλάβα.
Το release λέει παραιτούμαι, δεν θα αλλάξεις ποτέ και δεν θέλω πλέον να ασχολούμαι μαζί σου.
Η τιμωρία λέει σε βοηθώ και με βοηθώ να ξεπεράσουμε το σφάλμα σου - είτε μικρό είτε μεγάλο και να το βάλουμε πίσω μας.
Το release λέει δεν έχω καμία διάθεση πλέον να έχω οποιαδήποτε σχέση μαζί σου.
Η τιμωρία είναι πρακτική που αξιoποιείται μέσα στη σχέση.
Το release διακόπτει οποιαδήποτε σχέση.

Δεν μ αρέσουν οι σωματικές τιμωρίες.
Ποτέ δεν μου άρεσαν.
Αλλά δεν έγινα σκλάβα για να κάνω μόνο όσα μου αρέσουν.
Αν ήθελα να είμαι σε σχέση που κάνω μόνο όσα μου αρέσουν, θα επέλεγα μια άλλη μορφή.

Δεν με ενοχλεί να μην επιθυμεί κάποιος να εντάξει την τιμωρία στη σχέση του, ή η έκφραση της προσωπικής του αντίθεσης σ αυτήν ως πρακτική.
Με ενοχλεί η προσπάθεια υποτίμησης, η προσπάθεια πολιτικοποίησης, η προσπάθεια ακύρωσης της, η προσπάθεια διαστρέβλωσης της αξίας και της χρησιμότητας που αυτή μπορεί να έχει σε κάποιες σχέσεις.