Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

Τις τελευταίες ημέρες έχει τεθεί ένα σημαντικό θέμα προς συζήτηση τόσο, σχετικά με το θέμα του "δημόσιου παιχνιδιού" αλλά και του "δημόσιου εξευτελισμού". Το έναυσμα για το παρόν θέμα μου δόθηκε μετά από μια συζήτηση με τον Αφέντη μου καθώς και μια κοινωνικού περιεχομένου συνάντηση που είχαμε σήμερα.

Μέσα στο forum γίνεται συνεχής αναφορά για "δημόσιο παιχνίδι" και "δημόσιο εξευτελισμό".

Για λόγους αρχής θα αφήσω τον "δημόσιο εξευτελισμό" έξω από το θέμα. Ο λόγος είναι απλός. Δεν θεωρώ πως υφίσταται εξευτελισμός μιας γυναίκας που έχει συνειδητά επιλέξει να ζει σαν σκλάβα, είτε δημόσια, είτε ιδιωτικά. (φυσικά θα χαιρόμουν να ακούσω διαφορετικές απόψεις τεκμηριωμένες πάνω σε αυτό).

Στο θέμα του "δημόσιου παιχνιδιού" λοιπόν, είναι κάπως πιο μακροσκελές και πιο πολύπλοκο. Γίνεται λόγος για "δημόσιο παιχνίδι" σε ελεγχόμενο περιβάλλον. Διερωτώμαι, κατά πόσο το παιχνίδι είναι δημόσιο αν είναι σε ελεγχόμενο περιβάλλον; Το ελεγχόμενο περιβάλλον δεν θέτει περιορισμούς και αν ναι, αν είναι 10 φίλοι σε ένα σπίτι τι ακριβώς το δημόσιο υπάρχει σε αυτό; Το δημόσιο από μόνο του δεν θέτει το κανόνα του "άγνωστου" παράγοντα επίσης; Κατά πόσο λοιπόν αυτό είναι εφικτό αν έχουν τεθεί παράμετροι, κανόνες, παρευρισκόμενοι, τοποθεσία, ώρα; Αυτό θα το θεωρούσα μάλλον ένα κάπως μεγαλύτερο session που υπάρχουν ενεργητικά και παθητικά μέρη, οι ηδονοβλεψίες και οι επιδειξίες.

'Ίσως όμως πριν καθορίσουμε τι είναι δημόσιο και τι όχι, θα έπρεπε να καθορίσουμε τι θεωρούμε σκηνή, τι θεωρούμε παιχνίδι και τι όχι. Είμαι σίγουρη πως όλοι μας, έχουμε μία διαφορετική άποψη πάνω σε αυτό. Μιας και όμως εγώ θέτω το θέμα, θα εκφράσω την δικιά μου άποψη και φυσικά θα χαρώ να ακούσω και διαφορετικές τεκμηριωμένες απόψεις.

Δεδομένου ότι ζω σε μία πλήρους χρόνου Κυριαρχίας/υποταγής σχέση, μπορώ να εκφράσω την άποψή μου μόνο από αυτή τη σκοπιά. Από ότι συμβαίνει στην σχέση μας με τον Αφέντη μου δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο και δεν θεωρώ τίποτα ως "παιχνίδι". Σε μία τέτοιου είδους σχέση υπάρχουν κανόνες και όρια, είτε αυτός είναι ο τρόπος έκφρασης, ομιλίας, στάσης, συμπεριφοράς ανάμεσά μας και διάφορα άλλα. Αυτά δεν αλλάζουν, είτε είμαστε σε "ελεγχόμενο¨περιβάλλον", είτε είμαστε σε ένα περιβάλλον με βανίλα φίλους πίνοντας ένα ποτό ή σε άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Λόγω της διαφορετικής έκφρασης και έξω των συνηθισμένων συμπεριφοράς μας πολλές φορές γινόμαστε στόχος για ερωτηματικά βλέμματα και ερωτηματικές συζητήσεις ανάμεσα σε φίλους, όχι με κακία αλλά με τρελή περιέργεια.
Μερικές από τις συνήθεις ερωτήσεις είναι.... Γιατί Του μιλάω στον πληθυντικό αφού είμαστε ζευγάρι ή γιατί πάντα πρέπει να μου δίνει μια ξυλιά στον κώλο όταν σηκώνομαι από την θέση μου, γιατί περιμένω πρώτα να βρει την θέση που θέλει και μετά κάθομαι εγώ, γιατί τον ρωτάω αν θέλω να φάω, να πιω κάτι ή να σηκωθώ για να πάω τουαλέτα ή να κάνω κάτι άλλο. Γιατί μου δίνει ξυλιές στο στόμα όταν ακούει κάτι που είπα και δεν του άρεσε. Η αλήθεια είναι πως είναι άκρως διασκεδαστικά τα ερωτηματικά τους βλέμματα.

Εσείς τι άποψη έχετε για τους τρόπους συμπεριφοράς outdoor? Το θεωρείτε public ή απλά παιχνίδι;

Με όλα αυτά τα παραδείγματα/σκέψεις αυτό που θέλω να αναρωτηθώ είναι .... Που αρχίζει το δημόσιο παιχνίδι και τι είναι αυτό τελικά; Και πάνω από όλα τι θεωρείτε εσείς παιχνίδι; Που αρχίζει και που σταματάει; Που είναι τα όρια της διαφορετικής έκφρασης; Και μήπως τελικά ίσως να έπρεπε να ξεχωρίσουμε την επιδειξιμανία από την ανάγκη της έκφρασης της διαφορετικότητάς τους; Την έννοια της αισθητικής και της θρασύτητας;

Ποια είναι η ανάγκη που ωθεί κάποιους να θέλουν να μοιράζονται προσωπικές στιγμές με άγνωστο κόσμο;

 

Απάντηση: Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

Χμμμμ, Elvira, πολυ σωστες οι ερωτησεις που θετεις...

Θα εγραφα κι εγω κατι αλλα φοβαμαι οτι εχω πλεον καταντησει γραφικη...

Θα παρακολουθω το νημα και πιθανον να σχολιασω παρακατω.

Να'σαι καλα!

cassie

 

Απάντηση: Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

Eπειδή ποτέ δεν θεώρησα παιχνίδι την ίδια μου τη φύση που εκδηλώνεται τόσο απλά,τόσο αυθόρμητα και ξεδιπλώνει την ψυχή μου.Επειδή έχω τόσο ανάγκη να προσφέρω,να δίνομαι σε αυτόν χωρίς όρια,αντιρρήσεις,υπεκφυγές,θεωρώ τόσο τυχερές τις γυναίκες που ζουν μιά σχέση 24/7.Που μπορούν και απολαμβάνουν,βιώνουν,αγαπούν αυτή την υπέροχη σχέση μεσα από την καθημερινότητά τους.Δεν θα μ'ένοιαζε ούτε εμένα αν με κοιτούν με απορία οι φίλοι και γνωστοί.Γιατί απλά δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν τα υπέροχα συναισθήματα που με κατακλύζουν όταν ανήκω ολοκληρωτικά σε αυτόν.Άρα η καθημερινότητα περιλαμβάνει και δημόσιο βίο.Κι εφόσον αυτή η συμπεριφορά μας δεν προσβάλλει την δημόσια αιδώ,δεν σκανδαλίζει με προκλητικό τρόπο,δεν περιλαμβανει δημόσια ερωτικά παιχνίδια.....θα την απολάμβανα.Είναι το μόνο που επιθυμώ.Και δεν το θεωρώ επίδειξη.Θα ήταν απλά ο τρόπος ζωής μου.Δεν θα ήθελα να επιβάλλω τον τρόπο ζωής μου.Τις προσωπικές μου στιγμές.Απλά έτσι θα ζούσα.Οπως κάποιοι τρώνε χωρίς μαχαιροπήρουνα γιατί δεν μπορούν να τα χειριστούν,όπως κάποιοι πίνουν την μπύρα τους σε ποτήρι του κρασιού,όπως κάποιοι μιλούν δυνατά γιετί έτσι μπορούν να εκφράζονται.....Κι εγώ θα ήμουν ο εαυτός μου.Και χαίρομαι τόσο πολύ γιά σένα και την Cassie που την απολαμβανετε αυτή την καθημερινότητα.....

 

Απάντηση: Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

Είναι μάλλον απόλυτη ανάγκη πλέον να τα ξεχωρίσουμε αυτά τα πράγματα, αγαπητή Elvira...

Ως εκ τούτου, θεωρώ πως η αρχή πρέπει να γίνει από το παρακάτω, και μάλιστα από εσένα (πιστεύω πως είσαι από τα πλέον αρμόδια πρόσωπα):

Ποιά είναι λοιπόν η ανάγκη που ωθεί εσάς, στο να μην κρύβεστε από τον κόσμο (έστω και "άσχετο"); Νομίζω ότι θα βοηθούσε πολύ την κουβέντα η δική σου άποψη επ' αυτού...

 

Απάντηση: Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

Συμφωνώ. Έτσι απλά.

Για μένα, πολύ. Για μένα, πάνω από 2 (Κ&υ)είναι δημόσιο...

Δε ξέρω αν δεν είμαι "αυθεντικός", αλλά για μένα το BDSM είναι πολύ προσωπικό για να το εκθέτω σε άγνωστους vanilla.

 

 
...ιδιαιτερα ευαισθητο θεμα!
Δεν εχουμε ορισει τι σημαινει η καθε μια απο τις εννοιες : δημοσιο, παιχνιδι, public, εξευτελισμος, αγνωστο, σκηνη, session και δεν νομιζω πως ειναι δεδομενο πως για ολους σημαινουν το ιδιο. Θα χρειαστει λοιπον μια ερμηνεια των λεξεων αυτων.

Παρακινδυνευοντας την πιθανοτητα παρερμηνειων τους λοιπον κανω μια υποκειμενικη προσεγγιση στο θεμα και επανερχομαι αν χρειαστουν διευκρινισεις.

Δεν θα ξεχωρισω το "παιχνιδι" απο τον "εξευτελισμο" γιατι ειναι ασαφη και πολυ υποκειμενικα τα ορια αναμεσα τους. Θα μιλησω για την υποκειμενικη μου θεση στο θεμα του "δημοσιου" ΒΔΣΜ.

Ειμαι της αποψης πως το "δημοσιο" ΒΔΣΜ οφειλει να εκδηλωνεται σε περιβαλλον απολυτα ελεγχομενο, υπο την εννοια της μη εκθεσης των "ΒΔΣΜομενων" σε οσους θα μπορουσαν ανυποψιαστοι και αθελα τους να ειναι "μαρτυρες" συμπεριφορων και "σκηνων" τους .

Ειναι νομιζω ηθικο να σεβομαι την αισθητικη, τα ηθη, τις συνηθειες, τα ορια του χωρου και του χρονου του απεναντι μου οταν αυτος δεν αποτελει μερος της ερωτικης επικοινωνιας μου ή οταν αυτη ειναι μονοσημαντη (οταν δηλ. εκεινος ειναι ανυποψιαστος και μη προετοιμασμενος να εκτεθει σεξουαλικα/ερωτικα στην δικη μου ερωτικη/σεξουαλικη προκληση).
Δεν μπορω να εχω την απαιτηση απο καποιον που δεν γνωριζω να επιστρατευσει την καθε του ανωτεροτητα και την οποια του προσαρμοστικοτητα ωστε να ακυρωσει το πιθανο προσωπικο του συναισθημα (του χαμου πχ. πολυ στενου του οικογενειακου προσωπου, καθως και 1002 ακομα περιπτωσεων) και να σπευσει συγκαταβατικα για «σπονδη» στο βωμο της δικης μου (αχαλινωτης) αναγκης (????) με ενδιαφερον και απουσια καθε διαθεσης αποστροφης η αποδοκιμασιας.
Σε αντιθετη περιπτωση θεωρω πως τον χρησιμοποιω, χωρις να μπορω να του φανω εγω χρησιμος σε κατι με την πραξη μου. Οταν δεν υπαρχει συμμετοχη και απο τις δυο πλευρες στην ανταλλαγη οποιουδηποτε ανταλλαγματος (συμπεριλαμβανομενου και του οικονομικου) θεωρω την πραξη ΒΙΑΣΜΟ της προσωπικοτητας του παρευρισκομενου αγνωστου μου.
Χωρις την συναινεση του, νομιζω πως καταπατω τα αγνωστα ορια του για τα οποια δεν φροντισα πρωτα να ενημερωθω.
Δεν μπορω να ξερω τι θα του προκαλεσει η εικονα μου. Ειναι ξεκαθαρο πως δεν χρησιμοποιω την ΒΔΣΜικη μου εκφραση για να προσεγγισω/προσυλητισω. Δεν ειναι λοιπον δόκιμη μεθοδος για να κανω αισθητη την φυση της παραφιλιας μου μηπως και καποιος απο τους αγνωστους δειξει ενδιαφερον.
Οι ερωτικες ΒΔΣΜικες γνωριμιες μου επιλεγω να προκυπτουν μεσα απο τελειως διαφορετικες διαδικασιες.
Επισης θεωρω τον οποιοδηποτε παροντα στις ερωτικες/σεξουαλικες περιπτυξεις μου σαν ερωτικο συντροφο μιας πολυ ιδιαιτερης συνομοταξιας (αν αφορα σε καποιον περα της μοναδικης και μονιμης ερωτικης συντροφου μου).
Σαν «ειδικος» ερωτικος συντροφος θα πρεπει να εχει επιλεγει βασει των πολυ αυστηρων υποκειμενικων μου (μας) κριτηριων, και να αποτελει αρμονικη και συμπληρωματικη παρουσια με την απαιτουμενη «χημεια». Ολα αυτα προυποθετουν ενεργειες, χρονο και επενδυση συναισθηματων, που δεν μπορουν να ολοκληρωθουν συνοπτικα σε μια τυχαια εκθεση/συναντηση.
Απλοι ομονοουντες του ΒΔΣΜικου μας χωρου δεν αποτελουν ικανη και αναγκαια συνθηκη για να τυχουν του ερωτικου/σεξουαλικου μας ενδιαφεροντος. Σεβαστοι και αξιολογοι ναι αλλα ερωτικοι παρτενερς οχι. (διευκρινηση: ερωτικος παρτενερ για μας ειναι οποιος αποδεχομαστε και μας αποδεχεται, επιλεγουμε και μας επιλεγει, ωστε να μπορουμε να λειτουργησουμε/εκφραστουμε χωρις καμια εκπτωση στις σεξουαλικες μας πραξεις συμπεριλαμβανομενης και της γενετησιας –της διεισδυσης-).

Κατω απο αυτο το πρισμα για μενα (μας) «παμπλικ» ή «δημοσιες» ΒΔΣΜικες εκδηλωσεις μπορουν να διαδραματιστουν μονο ... «σπιτια» μας!

Ασφαλως και θεωρω (/ουμε) δημοσιο παιχνιδι (η Λαηφσταηλ καμια διαφορα εννοιολογικα για μας), οταν επιλεγμενοι παρτενερς εμφανιστουν εν μεσω μιας ΒΔΣΜικης μας ερωτικης επαφης οργανωμενα και προσυμφωνημενα με τον ενα εκ των δυο μας (εφ’ οσον κατι τετοιο ειναι απο κοινου αποδεκτο και απο τους δυο μας).

Περιορισμοι ασφαλως θα προκυπτουν απο κατι τετοιο, αλλα σαν μελη μιας κοινωνιας που σεβομαστε και αποδεχομαστε να ζουμε αναμεσα της θα επιλεξουμε να προσαρμοστουμε στα ηθη και τα εθιμα της (μια κι εμεις μ’ αυτα γαλουχηθηκαμε), για να εχουμε κατοπιν και το δικο της σεβασμο!

Δεν γνωριζω καμια «αναγκη» μου να με ωθει να εκδηλωνομαι σεξουαλικα μπροστα σε αγνωστους μου.

Η προυποθεση για να το κανω οπως προανεφερα ειναι να συμφωνει η συντροφος μου και να εχει εκδηλωθει το αμοιβαιο ενδιαφερον και απο τους συναινουντες παρτενερς μας.

Επισης πιστευω πως οταν καποιος εχει εντοπισει και αποδεχθει την διαφορετικοτητα του και στη συνεχεια εχει πραγματικα ικανοποιησει προς αυτην την κατευθυνση την αναζητηση του, δεν αισθανεται την παραμικρη αναγκη να την εκφρασει σε κανεναν επι πλεον ζωντα οργανισμο αυτου του πλανητη. 

Την επιδειξιομανια δεν πρεπει να την μπερδευουμε με την εκφραση της διαφορετικοτητας, αλλα με αναποδη προσεγγιση απο τη συνηθισμενη.
Εξηγουμαι: Δικαιολογω την επιδειξιομανια μια και ειναι μια διαφορετικη παραφιλια απο τη δικη μου και οποιος την εχει νοιωθει την αχαλινωτη αναγκη να την ικανοποιησει (εδω πρεπει να επιστρατευσει τις δυναμεις του και να την εκδηλωσει σε χωρους οπου θα τυχει της συναινεσης των υπολοιπων), αλλα ειμαι αντιθετος με την διαπομπευση της διαφορετικοτητας , μια και αυτη η διαφορετικοτητα δεν αφορα ουτε καταπιεζει ουτε καταπιεζεται ουτε ειναι αναγκη να γινει γνωστη στον καθε ενα που δεν τη γνωριζει γιατι θα του παραμεινει αδιαφορη , αν δεν τον στρεψει και εναντιον σε περιπτωση που δεν εκφραστει καταλληλως...


με τιμη

Γι:nod:ργος

 

Απάντηση: Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

Σε γενικές γραμμές δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να διεξάγεται μπροστά μου δημοσίως, ερωτική σκηνή ή κάποιο βίτσιο όσο πραγματικά ακραίο και αν είναι. Τόσο το στομάχι μου όσο και το μάτι μου (επίσης αυτί & μύτη) σηκώνουν οτιδήποτε ακολουθεί τον κανόνα RACK πόσο μάλλον SSC. Αν δε, έχει ζητηθεί η συγκατάθεσή μου για το θέαμα, θα φροντίσω να μην δημιουργηθεί πρόβλημα και σε (ή από) οτιδήποτε δικό μου (φίλοι, συνοδοί, σύντροφοι κ.ο.κ).
Αν υπάρχει όμως έστω και ένα άτομο στον ίδιο δημόσιο χώρο που να έχει πρόβλημα, ακόμα και αν υπάρχουν 100 άλλα που δεν έχουν, είμαι υπέρ του.
Ούτε θα σκεφτώ να τον χαρακτηρίσω Λουκά, συντηρητικό, πουριτανό ή δεν ξέρω τι. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του και αυτός έχει το νόμο με το μέρος του, τον οποίο νόμο δεν θα κάτσω να κρίνω αν είναι καλώς ή κακώς εν ισχύ.
Την εποχή που ακόμα κάπνιζα και που δεν ήταν παράνομο σε δημόσια μέρη, θα ρώταγα πάντα αν ενοχλεί το να καπνίσω. Δεν είχε σημασία το αν θα εισπράξω δέκα ναι και ένα μόνο όχι, πολύ απλά δεν θα κάπνιζα. Λέγεται σεβασμός στον διπλανό μου και αν και δεν έχω φάει τη ζωή μου ταξιδεύοντας στο εξωτερικό, τις δύο φορές που είχα την τύχη να βρεθώ σε ευρωπαϊκές ξένες χώρες, ήταν αυτό που εκτίμησα πάνω από όλα εκεί.
Στο αν και πώς θα το έκανα η ίδια, με κάλυψε απόλυτα ο sw.

 

Απάντηση: Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

@Elvira

Ωραίο θέμα, αν και δεν κατάλαβα πως εννοείς τον τίτλο που έδωσες στο νήμα σου. Ώστόσο η ανάλυση σου ξεκαθαρίζει τα πράγματα.

Η άποψη μου, αρχικά είναι πως "κακώς" διαχωρίζουμε το χώρο μας σε κάθε επίπεδο, με αυτό των vanilla. Μήπως δεν έχουν υπάρξει πλήθος περιπτώσεων όπου vanilla κάνουν play ή ολοκληρώνουν δημόσια; (clubs, δρόμοι κλπ) Είναι η μειοψηφία; Είναι. Kαι;

Εχεις δίκαιο να το παρουσιάζεις από τη πλευρά που το βιώνεις, έτσι ακριβώς είναι, αλλά νομίζω πως από τη στιγμή που έθεσες τις σκέψεις σου σε δημόσια συζήτηση, θα είναι καλό να διαχωρίσουμε τρεις κατηγορίες, τουλάχιστον ως προς τον γενικό κανόνα τους

1. slave
2. sub
3. bottom

Αντιλαμβάνεσαι φυσικά πως δεν μπορούν να έχουν την ίδια συμπεριφορά (πάντα με γνώμονα την πλειοψηφία) άτομα που ανήκουν σε διαφορετικά status.

Ποικίλουν οι απόψεις επειδή ακριβώς ποικίλουν οι περιπτώσεις. Σε επίπεδο slave είναι αυτονόητο πως θα συμπεριφερθεί παντού όπως της έχει οριστεί. Στα άλλα επίπεδα μπορεί να είναι και public και play.
Προσωπικά μου αρέσει το public μέχρι το σημείο που δεν προκαλώ σε βαθμό λογικής ενόχλησης το σύνολο των παρευρισκομένων και πάντα σε σχέση με το χώρο που βρίσκομαι, και φυσικά μέχρι το σημείο που δεν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος σύλληψης από την αστυνομία. Σε ότι με αφορά ποτέ δεν το προσέγγισα ως επιδειξιομανία ή ως επιθυμία ενόχλησης των γύρω μου.

Οτιδήποτε γίνεται σε κοινή θέα, ορίζεται ως δημόσιο. Οσο για το τι είναι αυτό, η ποικιλομορφία του πιστεύω πως είναι απεριόριστη

Δεν είναι υπερβολικά γενική αυτή η άποψη; Γιατί για παράδειγμα να υπάρχει ο πληθυντικός μόνο σε περιβάλον απόλυτα ελεγχόμενο; (Tα παραδείγματα δεκάδες)

 

Απάντηση: Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

Kαταλαβαίνω απόλυτα τον πολιτισμό που φέρεις με την παραπάνω θέση σου. Τον εκτιμώ και τον χειροκροτώ. Αλλά, επέτρεψε μου να το διαχωρίσω στο εφικτό και στο ανέφικτο

Είναι άλλο πράγμα να βρεθούμε ως καλεσμένοι σε ένα σπίτι και να ρωτήσουμε όλους αν ενοχλεί το να καπνίσουμε και εντελώς άλλο το να είμαστε σε ένα cafe με μια παρέα 10 ατόμων και να κάνουμε την ίδια ερώτηση όταν όλα τα διπλανά τραπέζια είναι από θαμώνες καπνιστές.

Για να το βάλουμε στο θέμα τoυ νήματος, θα αναφέρω μια από τις ανάλογες περιπτώσεις που έχω ζήσει. Σε club στο Παρίσι, υπήρχε ένα εντελώς ανομοιόμορφο pazzle ανθρώπων και καταστάσεων. Στο ένα τραπέζι υπήρχαν επιχειρηματίες που χαλάρωναν πίνοντας το ποτό τους και στο δίπλα υπήρχε live sex μεταξύ 3 νεαρών. Κανένας από τους 500 και πλέον παρευρισκόμενους δεν είχε την παραμικρή ενόχληση. Αυτό που θέλω να προσθέσω στη συζήτηση είναι πως σε κάποιους χώρους, είναι ανέφικτο πριν συμβεί το οτιδήποτε, οι πρωταγωνιστές να ρωτήσουν προσωπικά τον κάθε θαμώνα. Μερικοί χώροι έχουν τη δική τους αύρα. Αν όμως αυτό που κάνουν, ενοχλεί, οφείλουν κατά τη γνώμη μου να το διακόψουν αμέσως.

 

Re: Απάντηση: Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

Ειναι η υποκειμενικη μου αποψη οπως προανεφερα.
Νομιζω πως αν καποιος απο μας επεκτεινει τις ΒΔΣΜικες συμπεριφορες του περα των οριων που δεν γινεται αντιληπτος απο το περιβαλον του, διακινδυνευει να καταστει αντικοινωνικος. Αδιαφοροντας για τους αλλους γυρω του. Μια και δεν σχετιζεται αμεσα με τον συγκεκριμενο αγνωστο διπλα του, πιθανολογει πως δεν θα βλαψει τον εαυτο του ακομα και αν εκδηλωσει το ενοχλητικο για τον αγνωστο χουι του. Τι θα νοιωσει ο "ξεμαντρωτος" αυτος ΒΔΣΜας οταν/αν (-φτου κι εξω απο δω!-) ο συγκεκριμενος αγνωστος που εμεινε στη μνημη του με τη φατσα της δυσφοριας και της προσβολλης, του πιασει το χερι, αυριο, ζεστα με μια εκφραση καθησυχασμενης αγωνιας, και πραγματικη εσωτερικη ικανοποιηση, λεγοντας του: "Μην ανησυχεις!!! ...το παιδι σου σωθηκε... η επεμβαση ολοκληρωθηκε με επιτυχια... ξεπερασαμε τον κινδυνο και τα καταγματα και οι ρηξεις θα αποκατασταθουν 100%!!!" ...βγαζοντας τη μασκα του χειρουργειου, τη στιγμη που αναμεσα στους πρωτους ιδρωμενους μορφασμους, "διαβασει" την εκφραση της συγχισης απο την αναγνωριση του ευεργετημενου... ;

Νομιζω πως εδω μεσα και εκει εξω δεν ειμαστε εμεις και οι αλλοι. Η ζωη εχει ενα τροπο που μας κανει (οσο και να το αγνοουμε) χρησιμους τον ενα για τον αλλο. Θελουμε να δινουμε τον καλυτερο εαυτο μας στον αλλο!
Μα το χερι σου με νοιαζει να ειναι καλα! Ποτε θα το καταλαβουμε αυτο; Οταν αυριο θα θελω να μεταφερουμε ενα τραπεζι θα μου λειψει και μενα! Δεν μπορω να αγνοω την αξιοπρεπεια και τα ορια της κοινωνιας.
Σε αντιθετη περιπτωση ο "ξεμαντρωτος" ΒΔΣΜας εξακολουθωντας το χουι του θα χαρακτηριστει (πολυ δικαιολογημενα) σαν γραφικος! "... ρε συ κοιτα τον "ετσι"... που ζει στον κοσμο του !!!" (...τον φανταστικο!!! και θα εχουν δικιο!)


Γι:nod:ργος

 

Απάντηση: Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

Καλά δεν θεωρώ ότι φέρω τον πολιτισμό τον ίδιο όπου πάω καλέ μου, το αυτονόητο θεωρώ ότι κάνω.  
Μιας και η ζωή μου δεν εξαρτάται από κανένα βίτσιο μου, δεν θεωρώ ότι θα πάθω κάτι αν καταπιεστώ λίγη ώρα χωρίς να το κάνω είτε πρόκειται για sex, είτε για bdsm, είτε για τσιγάρο. Είτε σπίτι σου με καλέσεις, είτε σε καφετέρια στο ίδιο τραπέζι, το ίδιο μου κάνει. Ψυχαναγκασμένη δε νιώθω από κάτι. By the way, δεν ρίχνω στην πυρά όσους δεν σκέφτονται σαν και μένα επακριβώς, αλλά σίγουρα δεν θα έβαζα στην παρέα μου άτομο ή άτομα που δεν σέβονται το διπλανό τους αρκετά ώστε να σταματούν κάτι όταν τον ενοχλούν -και έχει δίκιο.

 

Απάντηση: Public: παιχνίδι ή καθημερινότητα;

Την δεδομένη χρονική στιγμή δεν είμαι fan του public (αλλά ποτέ μη λές ποτέ).
Να σημειώσω πως δεν με ενοχλεί καθόλου αν παρευρεθώ σε μια σκηνή, όπου κι αν είναι αυτή, με πρακτικά μηδενικές εξαιρέσεις.
Ίσα - ίσα αν το θέαμα είναι ενδιαφέρον και ταιριάζει στα γούστα μου, θα την παρακολουθήσω κιόλας.
Αν γίνεται για επίδειξη ή για εκδήλωση της διαφορετικότητας ή για διαμαρτυρία ή για το να ...αρθεί το μνημόνιο με αφήνει παγερά αδιάφορο.
Είναι δουλειά αυτών που τους λένε ψυχαναλυτές και που, μεταξύ μας, δεν τους έχω και σε πολύ εκτίμηση στο σύνολό τους.
Εφόσον αρέσει, ταιριάζει, εκφράζει τους συμμετέχοντες δεν μου πέφτει λόγος ποσώς.
Επειδή όμως υπάρχει και ένα αλλά, να το πουμε κι αυτό!
Συμποσώνεται σε μια ερώτηση που εύλογα πρέπει να συνοδεύεται και από την κατάλληλη απάντηση.
Μπορείτε να αναλάβετε τις οποιεσδήποτε συνέπειες που πιθανόν να επακολουθήσουν?
Από το να σε κράξει δεσποινίς ...ετών 39, διαμένουσα Αγαμήτου και Απάρτου γωνία ή απωθημενηματίας αποστειρωμένος και υποχόνδριος αγάμητος που να θέλει να σου βγάλει και λόγο δια την οδό της απωλείας που ακολουθείς...
Ή να υποπέσεις στην αντίληψη αναλόγων ζώων που θα τηλεφωνήσουν εις τας Αρχάς, βεβαίως βεβαίως, και θα βρεθείτε σεντονάτοι σαν τον Λαμπρούκο στην "Βίλα των Οργίων"...
Ακόμα χειρότερα να είσαι κάπου πιο προστατευμένα και να πέσει "καρφωτή" και αντίστοιχη κινητοποίηση των Σαϊνηδων αυτού του τόπου, που συνήθως καταφτάνουν και με κάποια τσόλια του Τύπου, του Φωτορεπορτάζ και των σκατοκάναλων, με υπηρέτες του ρεπορτάζ κάτι μυαλά ακατοίκητα, που η Πετρούλα, που έλεγε τον καιρό, μπροστά τους φαντάζει σαν τρία Πούλιτζερ σε ένα σε συσκευασία δώρου, με IQ 78 και φιλοδοξίες να γίνουν τουλάχιστον Χ''νικολάου και Τρέμη, και που όταν τα πηδάει ο εκδότης τους από συμφεροντολογικό σεβασμό αναφωνούν "χύνω Κύριε Εκδότα, χύνω" τα οποία τσόλια σε ρωτάνε: "είναι αλήθεια πως πριν το τμήμα θα πάτε να σας βγάλουν το λαβράκι από τον κώλο..?", και άλλα τέτοια χαριτωμένα και πιπεράτα...
Αν μπορείτε να τις αναλάβετε, με γεια σας με χαρά σας.
Αν είναι να κελαΪδήσετε και να βγουν οι κολλητοί σας, υπό τύπον "μάνα ρέϊβερ" και να λένε αμήχανες παπαριές, τότε ΤΣΟΥ!!!

Και αν σας φαίνονται υπερβολικά αυτά θυμηθείτε δυο κλασικά περιστατικά...
1. Περιστατικό Διαχείρισης του θέματος από κάποιον που την έσφαξε γιατί την αγαπούσε...
2. Περιστατικό Ξεπουπουλιάσματος και απανωτών εκβιασμών των παρισταμένων σε sex show μετ' ελαφρών παρεκτροπών...
Και τα δύο παραδείγματα είναι πριν κυκλοφορήσουν τα Windows 95.
To τι είχε επακολουθήσει μετά τα περιστατικά αυτά και για καναδυό χρόνια μετά δεν λέγεται...

Ανακεφαλαιώνοντας να συνοψίσω με την εξής παροιμία:
"Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους".
_________________________________________________
ΥΓ 1: Μια παραβολή! Σιχαίνομαι το θέατρο του ταξιτζή που, αφού έχει περάσει με κόκκινο, στέλνοντας αδιάβαστο στο πεζοδρόμιο τον γκαντέμη που πήγαινε κανονικά, για να μην χάσει τον πελάτη που είδε μετά την διάβαση και αφού τον ρωτήσει πού πάει, του απαντά "σχόλασα κύριος", διασχίζει διαγώνια την κεντρική λεωφόρο μόλις ξαναανάβει το φανάρι για να πάρει την καρακαλτάκα που μόλις εμφανίστηκε με βαλίτσα (καλό αγώι), απαντά στον τροχονόμο (που του είπε πως μόλις μάζεψε σε παραβάσεις τον μισό ΚΟΚ): "Έχω 4 παιδιά και μάνα κατάκοιτη, μη μου το κάνεις αυτό, γράψε με μωρέ γιατί δεν έχω τρίγωνο"...
ΥΓ 2: "Η υπερβολή είναι η βασιλική οδός προς την σοφία"
ΥΓ 3: Τα παραπάνω παραδείγματα ατυχώς είναι πραγματικά περιστατικά και γεγονότα.