Public Disgrace - Δημοσιος Εξευτελισμος

Αγαπητή @Hematite, μολονότι σε γενικές γραμμές δεν είδα να υφίσταται κάποιο σημείο ουσιαστικής απόκλισης των αντιλήψεών μου με το περιεχόμενο της ανάρτησής σου, ωστόσο, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε ένα σημείο που ανακύπτει αναπόφευκτα από τη χρήση του παραδείγματος με τη μουσική. Σε παλαιότερες αναρτήσεις, κάποια μέλη ανέφεραν ως παράδειγμα ακραίας ανοχής την αφόδευση. Όπως σημείωσα ήδη στην ανάρτηση #455 τέτοια παραδείγματα είναι άστοχα, διότι αφορούν βιο-φυσιολογικές, βιοχημικές πτυχές και ως εκ τούτου επ' ουδενί δεν μπορούν να αντιπαραβληθούν με την προσωπική αισθητική (στο σημείο που δεν έχουμε αρχίσει να σωματοποιούμε ως απόρροια των αντιλήψεων και ιδεών που συγκροτούν την αισθητική μας).

Το να βάλεις τη μουσική δυνατά μέσα στο βαγόνι δεν έχει να κάνει με την αισθητική, τουλάχιστον πρωτίστως, αλλά με την αμιγώς βιολογική πλευρά του ζητήματος: η ένταση των ντεσιμπέλ είναι τέτοια που καθιστά δυσχερή την ομοιοστασία του οργανισμού του εκάστοτε συνεπιβάτη μας, ειδικά αυτών που κάθονται πλησιέστερα προς εμάς. Επιπλέον, ακόμα και για αυτούς που κάθονται λίγο μακρύτερα, πιθανός πονοκέφαλος από την ταλαιπωρία της ημέρας ή για οποιονδήποτε άλλη αιτία είναι επίσης λόγος που οφείλουμε να μην προβούμε σε ενέργειες που θα επιδεινώσουν την κατάστασή του. Ακόμα, όμως, και το γεγονός πως αποτρέπεις τον οποιονδήποτε από το να κοιτάξει έξω από το παράθυρο και να ακούσει τις σκέψεις του, διότι η μουσική σου επεμβαίνει βίαια μέσα στη σκέψη του και την αποσυντονίζει είναι παράγων που από μόνος του μας επιβάλλει να μην προβαίνουμε σε μουσικές επιχειρήσεις σε κλειστούς δημόσιους χώρους.

Από την άλλη, το θέαμα ενός γυμνού υ, ανδρός ή γυναικός, που περνάει μπροστά μας στο βαγόνι σχετίζεται κυρίαρχα με την αισθητική μας. Αν θα απειλήσει κάποια ομοιοστασία, θα είναι της αισθητικής μας. Μπορούμε να στρέψουμε το βλέμμα μας και το θέαμα να πάψει να μας επηρεάζει βιολογικά. Αυτό δε σημαίνει πως οφείλουμε να το αποδεχόμαστε, αν θεωρούμε ότι πλήττει την αισθητική μας ή αντίστροφα ότι δεν οφείλουμε. Αυτό είναι προσωπικό ζήτημα του καθενός. Εφιστάται απλώς η προσοχή στο ότι θα πρέπει τα παραδείγματα που χρησιμοποιούμε να εξυπηρετούν και να ενισχύουν το σκοπό μας αντί να τον υπονομεύουν.

 

Θα ελεγα , απο την αποκλειστικα προσωπικη μου εμπειρια.....οσον αφορα ανδρες υ, εκδηλωσεις του τυπου γονατιζω, αγκαλιαζω την κυρια μου, φιλαω το εφηβαιο της πανω απο τα ρουχα κλπ γινονται πολυ ευκολα αποδεκτες απο τους περαστικους. Αντιθετως εκφρασεις εξευτελισμου του οπως αλυσιδα, απομονωση σε μια γωνια, δεσιμο καρπου με καρπο....γινεται πιο ευκολα αντικειμενο χλευης

 

Κάτι τέτοιο υπέθεσα. Φαντάζομαι, ωστόσο, πως μολονότι ενίοτε να είναι πράγματι κουραστικό για μία γυναίκα κυρίαρχο να πρέπει να επιβάλλει τη θέση της σε δημόσιο χώρο, ταυτόχρονα ενδέχεται και η εισπραττόμενη απόλαυση να είναι και μεγαλύτερη, αφού αυτό πραγματοποιείται κόντρα στις επικρατούσες, αντανακλαστικά εμπεδωμένες συνήθειες. Τα πρόσωπα των ανδρών που πετούν αυτές τις χαριτωμενιές, όταν κεραυνοβοληθούν με αποφασιστικότητα, θα πρέπει να προσφέρουν μία απόλαυση ιδιαίτερη.

 

κουραστικό, εξ απόψεως δαπανόμενης ενέργειας για να υποστηριχθεί η θέση ενάντια στις επικρατούσες, αντανακλαστικά εμπεδωμένες συνήθειες.

 

Μια μονο φορα πηγα σε ενα τραπεζι και αποθεσα στον γαβγιζοντα ενα κουκι ξηρας τροφης του σκυλιου μου λεγοντας του «σε ακουω που γαβγιζεις, μαλλον θα πεινας, παρε αυτο» και εισεπραξα ικανοποιηση. Οι λοιπες περιπτωσεις με κουραζουν διοτι δεν εχω ουτε την ορεξη η το κεφι να ασχολουμαι με τον πασα ενα στο δρομο. Το σκετο βλεμμα....δεν φοβιζει κανεναν που δεν εχει μεσα του το αισθημα της υποταγης. Αντιθετα ισως προκαλει σαρκασμο

 

Όλοι υποτάσσονται, όταν βρεθούν απέναντι σε έναν ισχυρότερο. Και οι κυρίαρχοι κυριαρχούνται από ισχυρότερους εξ αυτών. Η εκάστοτε μάχη είναι η δότις ιδιοτήτων και όχι τα στατους. Το ότι μπορεί να σαρκάσουν, πράγματι μπορεί να συμβεί. Όχι, όμως, διότι αναγκαία είναι εξίσου κυριαρχικής φύσεως με εσένα, αλλά πολύ απλά διότι ενδέχεται να μην έχουν ζυγίσει καλά την κατάσταση. Αντιλαμβάνομαι, ωστόσο, εξ ολοκλήρου την επιλογή σου να μη δαπανάς την ενέργειά σου με τους περαστικούς. Σε κάθε περίπτωση, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες οι εμπειρίες που μοιράστηκες 

 

Ειλικρινα, ο μονος που με ενδιαφερει να μου υποτασσεται και με ευχαριστει, ειναι ο υ μου. Εχω αποφασισει να ασχολουμαι μονο με αυτον. Δεν με ενδιαφερει ο περιγυρος. Σπανιως, οταν θελω να «παιξω» προκαλω......πχ στηνοντας τις σφηνες μου σε σειρα πανω σε ενα τραπεζι μεσα σε ενα πραμτορειο ΟΠΑΠ μια φορα. Δεν ξερω αν με ειδε κανεις, ουτε αν καταλαβε τι ειναι αυτα. Τα πλωσα φυσικοτατα σαν να απλωνα το κινητο, τα κλειδια κλπ. Το ψιλοαπολαυσα χαχχ

Εκεινο που εχει διαφορα με τα οσα συζητουνται, ειναι το κατα ποσον το ιδιο το υ εχει αναγκη του δημοσιου εξευτελισμου. Εγω εχω βρει τις ισορροπιες μου

 

Δημόσιος εξευτελισμός. Χμμμμ.....
Οκ, ιδέα.

Λέτε στην υ σας, βάλε στολή της Χελγκα της Γκεσταμπιτισσας, με 3 αγγυλωτους σταυρούς, και το μαλλι κοτσιδες και τη στέλνετε να σας περιμένει στον "Μπλε διορωφο Γάτο" στα Εξάρχεια.

Διακριτικά, πίσω από μια εφημερίδα την παρακολουθείτε. "Έρχομαι, έχω κολλήσει στην Κηφισίας στο φανάρι Φιλοθέης". Υποτίθεται ότι ζείτε στα βόρεια προάστια, στη σκιά την 50+1 αποχρώσεων του ελικοπτέρου.

Υ. Γ. Αν το υ δεν είναι η αλλά ο, το ίδιο συν μια ξανθιά περούκα. Με κοτσίδες.

 

Αυτο μπορει και να καταληξει στο να τους μαυρισουν στο ξυλο.....

 

Καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά μέσω της αναλογίας εστιάζω σε συγκεκριμένα σημεία. Δεν προσπάθησα να βρω ένα παράδειγμα που απ όλες της απόψεις είναι εφάμιλλο, δε νομίζω καν πως γίνεται κάτι τέτοιο. Η αντιστοιχία που θέλω να πετύχω συνοψίζεται στα σχόλια που ακολουθούν το παράδειγμα. Προφανώς η δυσφορία που προκύπτει απο τις δύο περιπτώσεις είναι διαφορετική, γιατί οι περιπτώσεις είναι διαφορετικές.
Πάντως, το γεγονός πως δεν στέκει απο μόνο του, και πως λειτουργεί επικουρικά και μόνο, είναι ο λόγος που το αναφέρω στο τέλος. Όποιος εξακολουθεί να το κρίνει άκυρο και λανθασμένο σαν προσθήκη, μπορεί να το αγνοήσει και να μείνει στη βασική ιδέα.

Ευχαριστώ που μου έδωσες την αφορμή για τη διευκρίνιση και ελπίζω να σε καλύπτει η απάντηση  

 

Χαίρομαι γι αυτή την απάντηση.
Ποια είναι λοιπόν η ηθική της κοινωνίας, ποιος την ορίζει και πως μετριέται. 

Φετιχιστικο Cosplay κάνουν οι άνθρωποι. Ούτε 4ο Ράιχ ούτε αντεπανασταση νοικοκυραιων.

 

Οι αγκυλωτοι σταυροι κλπ παραπεμπουν σε ναζι ιδεολογια, πιθανον ωθουν σε αξιοποινες πραξεις, εκθειαζουν εγκληματιες πολεμου, δια του νομου θεωρουνται παρανομες πρακτικες, πας στο τμημα.
Η ηθικη μετραται στη ζυγαρια του νομοθετη. Η ζυγαρια του επηρεαζεται απο τα ηθη της εκαστοτε εποχης
Το οτι καταργηθηκαν τα εγκληματα τιμης τη δεκαετια του 70 ενω ανθουσαν επι μακρον, οφειλεται στην αλλαγη του κοσμου εφ’ενος εκαστου. Υπεστησαν πολλοι την επιβολη της «τιμης» μεχρι να παψει να ειναι ατιμωση. Το αυτο και για τη μοιχεια. Θα θυμαστε την τρομερη αντιδραση εκκλησιας, ποιμνιου και λοιπων ανθρωπων στην εφαρμογη του νεου ποινικου κωδικα τη δεκαετια του 80.
Ο νομοθετης ακολουθει την κοινωνικη ροη. Εξαιρεση αποτελουν καποιοι πεφωτισμενοι νομοθετες που προβλεπουν.

Απο εκει και περα, εξαρταται απο τον καθενα με ποιον τροπο προσπαθει να αναταραξει τα νερα της στασιμης κοινωνιας. Αλλοι τα αναταραζουν με την πενα....αλλοι με τη δημοσιογραφια, αλλοι με την επιδειξη, αλλοι συμμετεχοντας σε prides, αλλοι συμμετεχοντας σε prides και προκαλωντας ακραια, αλλοι φιλωντας το ταιρι τους μεσα στη Βουλη (Βαλλιανατος)
Το ερωτημα λοιπον ειναι, ποιος απο δαυτους ειναι πιο αποτελεσματικος?