Random acts of kindness

Το σχολείο μου ήταν το Μαράσλειο. Εκτός από πρότυπο σχολείο και παιδαγωγική ακαδημία είχε και σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ένα από αυτά ήταν η Παναγιώτα.

Ήμουν Πέμπτη δημοτικού, αν θυμάμαι καλά. Πρέπει να ήταν αρχές άνοιξης, πάνε σχεδόν πάνω από 40 χρόνια και η μνήμη έχει ξεθωριάσει, αλλά θυμάμαι ότι είχε όμορφη μέρα. Πρέπει να ήταν είτε το τελευταίο διάλειμμα, είτε να είχαμε σχολάσει και περιμέναμε στο πάνω προαύλιο, αυτό μπροστά από το β' εξαθέσιο, τα πούλμαν να έρθουν για να μας αφήσουν να βγούμε έξω και να πάμε ο καθένας στο δικό του για να μας γυρίσει στα σπίτια μας.

Δεν ξέρω γιατί αλλά η Παναγιώτα μας είχε κάτσει στραβά σε όλους, και ξέρετε πόσο απίστευτα σκληρά μπορούν να γίνουν τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες. Δε θυμάμαι γιατί αλλά τη σιχαινόμαστε, δε θέλαμε ούτε καν να μας αγγίξει, και αν γινόταν αυτό, κυνηγούσαμε ο ένας τον άλλον να τον ακουμπήσουμε φωνάζοντας "πάνω σου η Παναγιώτα" λες και έτσι θα ξεφορτωνόμασταν κάποιο ανίερο μίασμα που μας λέρωνε.

Παρότι από πολύ μικρός βιώνω ένα μόνιμο συναισθηματικό μούδιασμα, δεν ήμουν καλύτερος. Χωρίς να την αντιπαθώ ένιωθα την ίδια αποστροφή, και όχι τίποτε άλλο αλλά έφευγε και με το ίδιο σχολικό που έφευγα κι εγώ.

Και αν η μνήμη έχει ξεθωριάσει, και αν δε θυμάμαι αν ήταν άνοιξη ή φθινόπωρο, τη σκηνή αυτή δε θα την ξεχάσω ποτέ όσο ζω. Όπως ήρθε και εκείνη για να περιμένει να μας μαζέψουν, όπως περνούσε οι παρέες των παιδιών άνοιξαν, όπως ανοίγει ένα κοπάδι από ψαράκια όταν ένα μεγάλο περνάει ανάμεσά τους. Ίσως, δεν την ενδιέφερε, ίσως η νοητική της υστέρηση την εμπόδιζε να αντιληφθεί την αποστροφή που μας προκαλούσε ή ίσως να είχε παραιτηθεί, δεν ξέρω· πάντως δεν έδειχνε ταραγμένη. Κάνοντας το νταή κάθισα στη θέση μου αλλά όπως περνούσε από δίπλα μου, κάποιος εξυπνάκιας με έσπρωξε και έπεσα πάνω της.

Κοντοστάθηκε και με κοίταξε ενώ εγώ έκανα λες και με χτύπησε ρεύμα. Τινάχτηκα πίσω και προλαβαίνοντας τον εξυπνάκια, τον ακούμπησα φωνάζοντας δυνατά "πάνω σου η Παναγιώτα" και τον άφησα να ψάξει κάποιο θύμα για να φύγει από πάνω του το μίασμα, οι άγραφοι κανόνες απαγόρευαν να μου το δώσει πίσω.

Τι παράξενο! Η Παναγιώτα, με τα λαμπερά γαλάζια μάτια έβαλε τα ξαφνικά τα κλάματα. Δυνατά κλάματα.

"Κα-νε-νας δε-δε με-με θε-θε-θε-λει" έλεγε ξανά και ξανά μέσα σε λυγμούς που την ξέσκιζαν.

Η Βασιλική, ένα κοριτσάκι, πρωτάκι πρέπει να ήταν τότε, με καρέ καστανό μαλλί την πλησίασε και της κράτησε το χέρι. Γύρισε προς εμένα με βλέμμα γεμάτο περιφρόνηση λέγοντάς μου "Γιατί το έκανες αυτό; Τι σου έκανε;"

Την ήξερα, έφευγε και αυτή με το ίδιο πούλμαν, κατέβαινε στον Κολωνό αν θυμάμαι καλά.

Κάτι έσπασε μέσα μου, σας το ορκίζομαι σχεδόν άκουσα το κρακ. Το συναισθηματικό μου μούδιασμα, αυτό που έχω από τη νυχτιά που έχασα τον παππού μου, εκεί, στα έξι μου, διαλύθηκε μέσα σε μια στιγμή και ένιωσα τους λυγμούς της Παναγιώτας σαν μαχαιριές στην καρδιά μου.

"Συγνώμη" μουρμούρισα. Ατσάλωσα τον εαυτό μου και τις πλησίασα. Δεν ξέρω που βρήκα το κουράγιο αλλά όπως το κοριτσάκι της κρατούσε το ένα χέρι, άπλωσα το χέρι μου και της έπιασα το άλλο. "Δεν είναι αλήθεια Παναγιώτα. Σε θέλουμε και εγώ και η Βασιλική."

Το κλάμα της σταμάτησε μονομιάς. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε και για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια ένιωσα κάτι ζεστό, κάτι όμορφο ξανά μέσα στα στήθη μου. Η Βασιλική μου χαμογέλασε και αυτή.

Μέχρι και την τελευταία μου μέρα στο σχολείο, ένα χρόνο μετά, κάθε πρωί που μας πήγαινε το σχολικό, και κάθε μεσημέρι που μας γυρνούσε, οι τρεις μας γίναμε μια αχώριστη, αταίριαστη παρέα.

Σ' ευχαριστώ ρε Βασιλική, να είσαι καλά όπου και αν βρίσκεσαι. Δεν έδωσες μόνο κουράγιο σε ένα αθώο κορίτσι, με ώθησες να βρω ξανά τη χαμένη μου ανθρωπιά.

-----

Πείτε αν θέλετε και εσείς για μια τυχαία πράξη καλοσύνης που είδατε ή ακούσατε, και που σας έκανε να ζωντανέψει η πίστη σας στους ανθρώπους.

 

Μα, τι όμορφο μοίρασμα...! 

 

Δεν ξέρω τι λες και ξαναλες για το συναισθηματικό σου μούδιασμα, εγώ έχω σκεφτεί αρκετές φορές ότι είσαι άνθρωπος με ενσυναίσθηση.

 

@Arioch   

Ο μεγάλος μου γιος ήταν εκ γενετής ένα πολύ εύρωστο σωματικά παιδί. Ανέκαθεν είχε σαφή σωματική υπέροχη έναντι των συνομηλίκων του. Και ένα από τα όσα με ανησυχούσαν στο μεγάλωμα του ήταν μήπως απλά αφηνόταν στη φυσική τάση και αξιοποιούσε αυτή την υπεροχή του.
Όταν πήγε στο νηπιαγωγείο, ήταν σε μια αίθουσα που κάθε άλλο παρά φτιαγμένη για τόσο μικρά παιδιά ήταν. Μέσα σε όλα, η είσοδος της ήταν μετά από δύο σκαλιά, το ένα εκ των οποίων ακόμα κι εγώ ήθελα κάποια προσπάθεια να το ανέβω. Ένας από τους συμμαθητές του ήταν ένα γλυκύτατο αγοράκι, τόσο μικροκαμωμένο που νόμιζες ότι θα το πάρει ο αέρας.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι προσπάθεια χρειαζόταν για να ανέβει τα αναθεματισμενα τα σκαλιά.
Είχε ήδη χτυπήσει κουδούνι κι εγώ κατευθυνομουν προς το αυτοκίνητο να πάω στο γραφείο.
Και πίσω από τα κάγκελα, βλέπω το γιο μου να σταματάει πριν το σκαλί. Σταμάτησα να δω μήπως είχε κάποιο θέμα.
Γονάτισε, έπλεξε τα χεράκια του και λέει στο μικρόσωμο αγοράκι "έλα, σκαλάκι να παίξουμε, όπως παίζουμε στις βουτιές στη θάλασσα". Και το βοήθησε να ανέβει.
Δεν ένιωσα περήφανη. Δεν ήταν κάτι που είχα κάνει εγώ. Το είχε κάνει εκείνος. Γιατί η καλοσύνη δεν διδάσκεται. Είναι πάντα και μόνον προσωπική επιλογή, σε κάθε περίσταση, σε κάθε ηλικία.

 

Ξέρετε ποιο ήταν το αστείο/περίεργο;

Κανείς από τους συμμαθητές μου δεν με κορόιδεψε και αν η τάση να την αποφεύγουν παρέμεινε, εγώ ήμουν τελικά ο τελευταίος που είπε "πάνω σου η Παναγιώτα".

Ώρα τους καλή όπου και αν βρίσκονται. Και η Παναγιώτα με τα λαμπερά γαλάζια μάτια, και η Βασιλικούλα με τα κοντά καστανά μαλλιά.

ΥΓ: @Seras Victoria Δεν είναι η αδυναμία κατανόησης των συναισθημάτων των ανθρώπων του περιβάλλοντος μου το πρόβλημα μου. Εκτός μετρημένων στα δάχτυλα ενός χεριού περιπτώσεων, είναι η αδυναμία μου να ενδιαφερθώ. Δεν ξέρω, χρειάζεται να φάω πολύ γερή συναισθηματική μπουνιά για να πάρω μπρος. Αυτή που έφαγα εκείνη τη μέρα, ήταν μια από αυτές· το κλάμα της Παναγιώτας και η περιφρόνηση της Βασιλικής.