REM

Το πάτωμα είναι καλυμμένο από μια παχιά βυσσινί μοκέτα. Στους τοίχους έχει μια βιβλιοθήκη, ένα τρίγωνο από τραπέζι μπιλιάρδου και παρακεί μια χαμηλή ραφιέρα με ένα πορτατίφ πάνω…

Οι ταλαιπωρημένες μπεζ πλαστικές περσίδες κάνουν ένα ρυθμικό «τσικ τσικ» πάνω στο παράθυρο.

Ψιχαλίζει και έχει μια ελαφριά ψύχρα αλλά όχι ιδιαίτερο κρύο.

Κάθομαι στην πολυθρόνα με τη στρογγυλεμένη πλάτη. Δεν ξέρω τι έχει πίσω. Δεν ξέρω τι έχει η σκοτεινή πλευρά.

Έρχεται και κάθεται πίσω μου. Πλάτη με πλάτη. Χωρίς να είμαι σίγουρη πρέπει να έχει μια ίδια πολυθρόνα, απολύτως συμμετρικά τοποθετημένη σε σχέση με τη δική μου.

Γέρνω το κεφάλι μου προς τα πίσω και ακουμπάει στον ώμο του. Και γέρνει το δικό του στο δικό μου.

Μια μυρωδιά σανταλόξυλου γεμίζει το δωμάτιο.

- Τι κάνεις;

- Ακούω τη βροχή…

- Ξέρω την αγάπη σου για το νερό…

- Ναι είναι ζωτικός ο δεσμός μαζί του…

Πολύ συχνά έχω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου… Καθόμαστε σαν τα ανθρωπάκια του σήματος της γνωστής μάρκας αθλητικών ειδών. Σαν να κοιτάμε ο ένας Ανατολή και ο άλλος Δύση. Ή κοιτάμε αντίθετα… Ή έχουμε, μαζί, μια πλήρη εποπτεία του κόσμου…

Αγνοώ πολλά… έχω όμως και μια περίεργη οικειότητα… Σαν ο χάρτης να είναι ένα σκουρόχρωμο μεταξωτό ύφασμα και να είμαστε δυο φωτεινά σημεία πάνω στο ύφασμα αυτό. Μπορεί να δει ο ένας τον άλλον ανά πάσα στιγμή. Η έννοια του δεσίματος μπορεί να είναι πολύ… ιδιότυπη μερικές φορές.

Πιάνει το χέρι μου και με τραβάει και κατεβαίνουμε τις σκάλες.

Περπατάμε στο δρόμο πλάι – πλάι.

Κάτω από τις μπότες μας ακούγεται ο υγρός δρόμος. Σαν σε κάθε βήμα να σπάει μια λεπτή κρούστα.

Περνάμε μέρη και κτίρια, φωτισμένα και σκοτεινά…

Πολύ συχνά έχω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου… Καθόμαστε σαν τα ανθρωπάκια του σήματος της γνωστής μάρκας αθλητικών ειδών. Σαν να κοιτάμε ο ένας Ανατολή και ο άλλος Δύση. Ή κοιτάμε αντίθετα… Ή έχουμε, μαζί, μια πλήρη εποπτεία του κόσμου…

Ένα στενάκι κάτι μου θυμίζει. Χωρίς να μιλήσω τον τραβάω από το χέρι για να στρίψουμε.

Καλά θυμόμουν.

Κατεβαίνουμε στο υπόγειο. Έχει πολλή ησυχία. Του δείχνω με ένα νεύμα το χαμηλοτάβανο χώρο.

- Πάμε;

- Φυσικά…

Η πισίνα του νερού έχει σκουρόχρωμα πλακάκια και χαμηλό φωτισμό. Ένα πολύ σύνηθες ορθογώνιο σχήμα. Τα τσιμεντένια πλαϊνά όμως μοιάζουν σαν εσωτερικό σπηλαίου. Σαν βραχώδεις όγκοι που ανεβαίνουν προς τα πάνω. Ή σαν απολιθωμένοι κορμοί υπεραιωνόβιων δέντρων.

Ακούγεται ένα γουργουρητό καθώς οι βρύσες βγάζουν νερό.

Μόλις που ακούγεται ο μικρός παφλασμός του νερού καθώς μπαίνουμε μέσα.

- Γιατί με έφερες εδώ;

- Γιατί από εκείνη τη φορά που το είδα σκέφτηκα ότι ήθελα να μπούμε μαζί εδώ μέσα.

- Γιατί;

- Γιατί αυτό το μικρό δωμάτιο δεν έχει καμία σχέση με όλο τον υπόλοιπο μεγάλο χώρο του κτιρίου. Ούτε σε μέγεθος, ούτε σε ύφος. Και γιατί αυτό το γουργουρητό με κάνει να νιώθω ότι είμαι στο πιο ασφαλές μέρος του κόσμου. Και αυτά τα πλαϊνά. Τα τοιχώματα… Ναι, σκέφτηκα… Σαν μια μήτρα της γης είναι… Αυτό… σαν μια μήτρα της γης…

Ξαπλώνω στην επιφάνεια του νερού. Ξαπλώνει και τα δάχτυλά μας ακουμπάνε. Οριακά, χέρι με χέρι.

Καθώς βυθίζω το κεφάλι μου μέσα στο νερό, χάνεται κάθε άλλος ήχος. Μέχρι που βουτάω εντελώς. Και ακούω μόνον το γουργουρητό…

Αγνοώ πολλά… έχω όμως και μια περίεργη οικειότητα… Σαν ο χάρτης να είναι ένα σκουρόχρωμο μεταξωτό ύφασμα και να είμαστε δυο φωτεινά σημεία πάνω στο ύφασμα αυτό. Μπορεί να δει ο ένας τον άλλον ανά πάσα στιγμή. Η έννοια του δεσίματος μπορεί να είναι πολύ… ιδιότυπη μερικές φορές...