Sexual slave με το ζόρι?

Αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα, και πολύ ευχαρίστως θα άκουγα κάποια συμβουλές από τους πιό μυημένους. Κάνω παρέα με μία κοπέλλα, και η σχέση μας έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ιδανικής σχέσης. Υπάρχει έλξη, επικοινωνία, σεβασμός, αγάπη και περνάμε πολύ καλά, αντικειμενικά. Βεβαίως υπάρχουν αρκετά προβλήματα, αλλά παραμένουμε αχώριστοι. Το σεξ είναι επίσης καλό, ικανοποιούμαστε και οι δύο, ωστόσο υπάρχει μία σκιά.

Στο πρόσφατο παρελθόν είχα κάποιες bdsm εμπειρίες, τις οποίες είχα απολαύσει δεόντως. Γιά ένα διάστημα που είχα μείνει στο εξωτερικό, έκανα μία σύντομη σχέση με μία αγγλίδα, με την οποία ανακάλυψα πηγές ηδονής, άγνωστες ως τότε σε μένα. Η βία ήταν από τα βασικά συστατικά στο σεξ, και εναλασσόμασταν σε ρόλους sub και dom και πειραματιζόμασταν διαρκώς με τα όρια μας. Ομολογώ σαν σχέση ήταν μοναδική διότι είχαμε ταιριάξει ακριβώς, πράγμα σπάνιο. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε έρωτας, διευκόλυνε ακόμη περισσότερο τα πράγματα διότι μπορούσαμε "να μεταχειριστούμε", όπως θέλαμε τον άλλο. Από τότε λοιπόν μου μπήκε το μικρόβιο.

Και για να μην μακρυγορώ φτάνω στο παρόν. Ολα καλά και όλα ωραία, υπάρχει έρωτας, επικοινωνούμε μιά χαρά και το σεξ επίσης καλό. Το ζήτημα είναι ότι το μικρόβιο που έχω μέσα μου σιγοκαίει. Κάποιες φορές έχω δοκιμάσει να τις φερθώ βίαια, και ενώ αισθάνομαι ότι με ενθαρρύνει, πολύ γρήγορα με σταματάει γιατί δεν αντέχει τον πόνο. Επίσης το γεγονός ότι την αγαπάω και την σέβομαι λειτουργεί αρκετά ανασταλτικά στο να την δώ και να της φερθώ σαν "τσούλα". Ετσι έχω αρχίσει να κλείνω τα μάτια και να φαντασιώνομαι διάφορα, πράγμα που δεν ξέρω αν είναι σωστό.

Η κατάσταση είναι δύσκολη για μένα, γιατί αν κληθώ να επιλέξω ανάμεσα σε αυτό που έχω και αυτό που φαντασιώνομαι, σίγουρα θα επιλέξω το πρώτο γιατί την γουστάρω και την αγαπάω. Ωστόσο μου λείπουν πολύ οι καταστάσεις που βίωσα στο παρελθόν και προσπαθώ να 'τιθασεύσω" τον εαυτό μου. Αναρωτιέμαι μήπως τελικά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στην ζωή μας, και μήπως όλα αυτά είναι καλύτερο να μένουν στην σφαίρα των φαντασιώσεων και του ανεκπλήρωτου. Ετσι παραμένουν πάντα δυνατά και ζωντανά μέσα μας. Είναι σωστό όμως αυτό?

 

Its better to regret something you have done than to regret something you havent.

 

Πραγματικά πολύ δύσκολη κατάσταση. Θα σου πω την δική μου εμπειρία με μια vanilla σχέση που είχα. Τον αγαπούσα κι εγώ όπως λες αλλά ήξερα ότι δεν τον ενδιαφέρει το bdsm. Προσπάθησα με τον τρόπο μου να τον φέρω πιο κοντά σ'αυτόν τον χώρο. Σκεφτόμουν ότι είναι τόσο ευρύς που μπορεί να βρει κάτι που να τον ενδιαφέρει. Το σεξ μαζί του είχε και κάποια δόση κυριαρχικού στοιχείου κι εκεί πόνταρα τις ελπίδες μου. Θυμάμαι την ταινία Secretary και πως καθόταν αυτή με τον vanilla φίλο της στο κρεβάτι και περίμενε ένα ωραίο spanking που φυσικά ποτέ δεν ερχόταν. Μου θύμιζε λίγο τον εαυτό μου και τις προσπάθειες που έκανα. Αλλά ήταν μάταιες.

Τελικά αποφάσισα να του μιλήσω και να του πω τις επιθυμίες μου. Οπως και το έκανα. Δεν το περίμενε και δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Κατάλαβα ότι δεν μπορείς να περιμένεις από κάποιον να είναι κάτι που δεν είναι όπως κι εγώ δεν μπορούσα να είμαι vanilla. Και μετά τίθεται το ερώτημα όπως είπες. Τι κάνεις; Αγάπη υπάρχει. Δεν θέλεις να χάσεις τον άνθρωπο αυτό. Αλλά από αυτήν την εμπειρία κατάλαβα πιο πολύ ότι ανήκω σ'αυτόν τον χώρο. Γιατί το ήθελα, το σκεφτόμουν, το αποζητούσα. Εκανα αυτήν την σχέση όταν περνούσα μια περίοδο άρνησης και κατάλαβα ότι όπως ωραία είπες αν μπει το μικρόβιο μέσα σου δεν βγαίνει. Εβλεπα ότι με τον καιρό το σκεφτόμουν πολύ και δεν ένιωθα ολοκληρωμένη μέσα σ'αυτήν την σχέση παρόλο που τον αγαπούσα. Αναρωτήθηκα λοιπόν. Η αγάπη είναι από μόνη της αρκετή; Και η απάντηση ήταν όχι. Πως θα μπορούσα να είμαι 100% μέσα σ'αυτήν την σχέση όταν κάτι μου έλειπε, όταν παρίστανα την vanilla ενώ δεν ήμουν. Εκανα λοιπόν το μεγάλο βήμα και έφυγα. Ηταν δύσκολα στην αρχή. Αναρωτιόμουν αν έκανα καλά. Αν όπως λες μπορούμε να τα έχουμε όλα; Η απάντησή μου ήταν ναι. Μπορώ να τα έχω όλα. Καθημερίνα λογοκρίνω τον εαυτό μου σε πολλούς τομείς, ε όχι και σ'αυτόν που για μένα είναι ίσως ο πιο σημαντικός τομέας για να μπορείς να νιώσεις ευτυχισμένος. Δεν είναι το αν σου βγει σε καλό που λέμε. Είναι το να είσαι συνεπής με τα θέλω σου όσο μπορείς γιατί αλλιώς θα σου χτυπήσουν την πόρτα μετά από χρόνια και τότε δεν θα μπορείς να αντιδράσεις. Και από την άλλη δεν ήθελα να έχω vanilla σχέση παράλληλη με D/s. Κάποιοι το κάνουν, εμένα δεν μου ταιριάζει.

Θα διαφωνήσω με κάτι που είπες πάντως:"Επίσης το γεγονός ότι την αγαπάω και την σέβομαι λειτουργεί αρκετά ανασταλτικά στο να την δώ και να της φερθώ σαν "τσούλα". Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Το να έχεις μία σχέση bdsm δεν σημαίνει ότι βλέπεις τον άλλο κάπως ή ότι δεν τον αγαπάς και το ανάποδο φυσικά. Μπορείς να ζήσεις μία τόσο ιδιαίτερη σχέση με ένα άτομο το οποίο αγαπάς και σέβεσαι πάρα πολύ αλλά ταυτόχρονα να απολαμβάνεις τον έρωτα ή το σεξ ή το bdsm χωρίς να σε προβληματίζουν επίθετα και χαρακτηρισμοί. Για να καταλήξω γιατί δεν ξέρω αν αυτά που έγραψα έχουν ροή - επειδή νιώθω την κατάστασή σου- ρώτα τον εαυτό σου το πολύ απλό. Οταν κάνεις έρωτα μαζί της νιώθεις ολοκληρωμένος, νιώθεις πραγματικά ευτυχισμένος; το βλέπεις σαν θυσία το να ζήσεις μαζί της χωρίς bdsm; αν ναι πιστεύω ότι πρέπει να βρεις τη δύναμη να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα. Γιατί αν νιώθεις ότι θυσιάζεις κάτι, αυτό το συναίσθημα θα σου έρθει μπούμεραγκ απέναντί της μετά από κάποιον καιρο (χωρίς να φταίει και η κοπέλα σε τίποτα). Είναι σαν τους γονείς που λένε στα παιδιά τους: "Ξέρεις τι θυσίες έκανα εγώ για σένα". Και το λένε με περηφάνια και καμάρι ενώ δεν θα έπρεπε κατά την ταπεινή μου άποψη. Οπως και να έχει θα ακούσεις πολλές διαφορετικές απόψεις από τον καθένα. Το θέμα είναι ότι αυτήν την απόφαση δεν θα την πάρει κανένας άλλος για σένα. Είναι θέμα χαρακτήρα, εμπειριών και αντίληψης ζωής. Δεν θα σου πω ότι αν ακολουθήσεις το παράδειγμά μου θα βγεις κερδισμένος.Σκέψου και πράξε.

 

Κατ’αρχήν αρχήν potty65 ευχαραριστώ που μοιράστηκες κάτι τόσο προσωπικό μαζί μας και που ζητάς την γνώμη μας, δεν είναι πάντα εύκολο και δείχνει ειλικρινή πρόθεση να προσπαθήσεις να κάνεις την σχέση σας να δουλέψει.

Η γνώμη μου είναι πως εάν δεν έχεις συζητήσει διεξοδικά για το πως νιώθεις πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, να το κάνεις. Εάν πιστεύεις πως η σύντροφος σου έχει κάποια κλίση, προτείνω να της γνωρίσεις τον κόσμο του BDSM πιο αναλυτικά. Η λογική που έχουμε ως βανίλλα διαφέρει κατά πολύ από εκείνη που υιοθετούμε όταν πλέον έχουμε αποδεχθεί τον ρόλο μας. Σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία αλλά συμβαίνει. Φυσικά κάθε εισαγωγή στον χώρο απαιτεί μικρά βήματα στην πρακτική αλλά καλο είναι να υπάρχει μπόλικη θεωρητική γνώση.

Σημασία έχει ο τρόπος που θα της το παρουσιάσεις. Το BDSM μπορεί για μερικούς να είναι κάτι πολύ όμορφο αλλά μπορεί να παρουσιασθεί και σαν κάτι πολύ σκοτεινό και άρωστο. Επίσης θα ήταν πολύ άσχημο εαν κατέληγε να δέχετε από αγάπη και μόνο ή από φόβο μήπως σε χάσει. Είναι πολυ σημαντικό και για τους δύο η επιλογή να είναι συνειδητή και υπεύθυνη.

Θα έλεγα πως πρέπει να λάβεις και κάτι άλλο υπόψη. Ειλικρινά καταλαβαίνω πόσο δύσκολο θα είναι αν πρέπει κάποια στιγμή να επιλέξεις.

Αγαπάς αυτή τη γυναίκα και προφανώς καλύπτει πολλά από τα ζητούμενα για εσενα, αλλά κοίταξε λίγο γύρω σου όλα τα ζευγάρια που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προοπτικές. Σαν γυναίκα και μάλιστα submissive με έχουν προσεγγίσει ερωτικά αναρίθμητοι παντρεμένοι και δεσμευμένοι που με ελάχιστες εξαιρέσεις δήλωναν πως οι σύντροφοι τους ήταν τόσο βανίλλα ή πουριτανές που τους άφηναν με την πείνα και το τεράστιο κενό, πως ήταν αδύνατον να τις μυήσουν έστω και μερικώς στον χώρο του BDSM και πως αναγκάζονταν να αναζητήσουν αλλού την κάλυψη αυτών των αναγκών τους. Δεν θα εξετάσω πόσοι από αυτούς εναι ειλικρινείς και πόσοι απλώς πιπιλάνε την βολική αυτή ιστορία. Ηταν ένα παράδειγμα απλώς του τι μπορεί να επιφυλάξει το μέλλον όταν το πάθος και ο ενθουσιασμός εξασθενίσουν.

 

Σας ευχαριστώ όλους για τις απόψεις σας, αισθάνομαι ότι όλοι εδώ έχουμε ένα κοινό παρανομαστή, και είναι σημαντικό να ξέρεις ότι δεν είσαι ανώμαλος, ή έστω ότι δεν είσαι ο μόνος ανώμαλος. Η lorelai έκανε μία επιλογή ζωής με την οποία δεν ξέρω αν συμφωνώ, ωστόσο με κάποια δόση φθόνου την θαυμάζω για την ξεκάθαρη σκέψη της, και στην τιμιότητα που έχει έναντι του εαυτού της στην αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων. Το ίδιο και η carissa, χωρίς βέβαια να ξέρω αν βρέθηκε μπροστά σ' αυτό το δίστρατο.

Δεν ξέρω lorelai αν θα έκανα το ίδιο γιατί έχω τεκμήρια περί του αντιθέτου και θα καταλάβεις αν ακούσεις την συνέχεια της ιστορίας. Η σχέση μου με την αγγλίδα, αναπτύχθηκε ενώ τόσο εγώ, όσο και εκείνη ήμασταν παντρεμένοι και μάλιστα στο στυλ happy falilies αμφότεροι. Αυτή είχε δύο παιδιά και αγαπούσε τον άντρα της, και εγώ δεν είχα καμμία σκέψη να αφήσω την δική μου οικογένεια, ο γάμος μου ήταν ανεκτός και είχε ξεκινήσει και από έρωτα.

Τέλος πάντων στα ερωτικά είχαμε κολλήσει πολύ, γιατί την είχαμε καταβρεί, αλλά κι εγώ είχα αρχίσει να κουράζομαι από τα ψέμματα και τις απάτες που έκανα. Η σχέση αυτή είχε φτάσει σ' ένα κομβικό σημείο. Τότε από το πουθενά έσκασε η βόμβα. Αυτή μου δήλωσε ότι ήταν αποφασισμένη να αφήσει τον άντρα της και να έρθει μαζί μου στην Ελλάδα μαζί με τα δύο παιδιά της. Ήταν μία πρόταση ονειρεμένη από μία άποψη διότι είχαμε και οι δύο το ίδιο μικρόβιο και οι προτιμήσεις μας ταυτίζονταν πλήρως. Για μένα λοιπόν είχε έρθει η ώρα της αλήθειας.

Παρέλειψα επίσης να πώ ότι στην ζωή μου υπήρχε και ένα τρίτο πρόσωπο. Ηταν μία επιστήθια φίλη μου, με την οποία μοιραζόμουν όλα τα μυστικά μου, και της είχα τυφλή εμπιστοσύνη. Με μία οξυδέρκεια που εκείνη την εποχή δεν είχα αντιληφθεί, η αγγλίδα δεν ζήλευε καθόλου την τότε γυναίκα μου, αλλά αυτή την συγκεκριμένη φίλη, η οποία επικοινωνούσε συνεχώς μαζί μου, παρόλο που δεν υπήρχε καμία ερωτική επαφή. Οποτε έπαιρνε τηλέφωνο, είχαμε άπειρους καυγάδες, αλλά αυτά δεν έχουν και τόση σημασία πλέον.

Αυτό που θέλω να πω με την πολυλογία μου lorelai είναι ότι εγώ βρέθηκα στην αντίστροφη πλευρά της συλλογιστικής σου, την άλλη όψη του ιδίου νομίσματος. Κλήθηκα να επιλέξω ανάμεσα σε μία ζωή που να καλύπτεται μόνο από αυτό το πάθος και μία άλλη φυσιολογική ζωή. Τελικά η αγγλίδα χώρισε, όχι όμως κι εγώ, και όχι από δειλία. Το ότι μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος για bdsm δεν στάθηκε ικανό για να κάνω μία τόσο σημαντική τομή στην ζωή μου. Κάθισα και σκέφτηκα αν το ότι μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος θα ήταν αρκετό για να ζήσουμε μία ζωή μαζί και χωρίς να το πολυσκεφτώ το απέρριψα σαν ιδέα.

Περιττό να πώ ότι αργότερα χώρισα και εγώ αισθανόμενος ότι δεν μπορούσα να ζώ πλέον στην κοροϊδία και το ψέμμα, και να εξαπατώ έναν άνθρωπο (την γυναίκα μου) που πραγματικά αγαπούσα. Βρέθηκα στην αγκαλιά αυτής της φίλης μου, που είχε ακολουθήσει και αυτή παράλληλους βίους, σε μία σχέση εμποτισμένη από ενοχές και αμφιβολίες. Απαρνήθηκα λοιπόν το πάθος για bdsm, απαρνήθηκα και την οικογενειακή θαλπωρή που ήταν a priori εξασφαλισμένη και βρέθηκα μπλεγμένος σε μία μοιραία σχέση, την χειρότερη δυνατή επιλογή για ένα αντικειμενικό παρατηρητή.

Δεν ξέρω ποιά θα είναι η συνέχεια αυτής της ιστορίας, ξέρω όμως ότι αργά ή γρήγορα έρχεται και ο λογαριασμός που δυστυχώς καλούμαστε πάντα να πληρώσουμε. Με αυτή την γυναίκα σίγουρα δεν έχω την ησυχία μου, ούτε κάνω αυτά που φαντάζομαι, αλλά τουλάχιστον υπάρχει αγάπη, έλξη και συντροφικότητα. Ισως αυτό το τελευταίο να είναι το μόνο αντίδοτο στην φθορά του χρόνου. Ευχαριστώ πάντως που μοιραστήκατε μαζί μου τα προβλήματα αυτά.

 

Γι'αυτό και είπα potty65 ότι είναι θέμα εμπειριών. Η δικιά σου εμπειρία σ'έκανε να διστάζεις στο κατά πόσο θα βρεις αυτό που ψάχνεις σε έναν μόνο άνθρωπο, αν κατάλαβα καλά. Δεν είναι εύκολο να αφήσεις κάποιον που αγαπάς. Και δεν είναι θέμα τιμιότητας πιστεύω. Είναι θέμα συνέπειας σ'αυτά που θέλεις. Συμφωνώ μαζί σου και επαυξάνω ότι η συντροφικότητα και η αγάπη είναι το άλφα και το ωμέγα για ευτυχισμένη ερωτική ζωή αλλά το ίδιο και η συμβατότητα στις ερωτικές επιθυμίες. Πόσα ζευγάρια ξέρουμε που είναι αγαπημένα αλλά τυχαίνει κάποιες φορές οι ερωτικές τους επιθυμίες να μην συμβαδίζουν. Στα δικά μου μάτια η διατήρηση μιας τέτοιας σχέσης είναι συμβιβασμός και δεν το λέω εκ του ασφαλούς. Εχω αποδείξει στον εαυτό μου ότι κάθε άλλο παρά έτσι είναι. Αλλά για να διατηρηθεί η αγάπη και η αρμονία μέσα σε μια σχέση είναι πιστεύω σημαντικός παράγοντας να ταυτίζεται το ζευγάρι και ερωτικά, ειδάλλως τα προβλήματα δεν θα αργήσουν να φανούν. Και πάλι μιλάω από δικιά μου εμπειρία λέγοντας ότι αυτή η ιδιαιτερότητα που έχω βρήκε έκφραση με έναν άνθρωπο που μέχρις στιγμής αποδεικνύεται και καλός σύντροφος. Αλλά πήρα το ρίσκο. Δεν προτρέπω κι εσένα να κάνεις το ίδιο αλλά πιστεύω ότι είναι μία περίπτωση που δεν μπορείς να βγεις 100% κερδισμένος. Αν μπορείς να ζήσεις χωρίς bdsm με τη σκέψη ότι αυτό που έχεις δεν θέλεις να το χάσεις πρόσεξε μην χάσεις στην πορεία άλλα πράγματα που με τον χρόνο θα αποβούν πιο σημαντικά.Συμφωνώ με την carissa ότι θα μπορούσες να την εισάγεις στον χώρο αν νιώσεις ότι έχει κάποια κλίση όπως είπε. Από εκεί και πέρα εύχομαι να πάνε όλα καλά και να μην μετανιώσεις για τις επιλογές σου αν και πάλι αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι.

 

Φυσικά και πρέπει το ζευγάρι να ταυτίζεται ερωτικά, αν δεν υπήρχε το το ερωτικό στοιχείο δεν θα υπήρχε και ερωτική σχέση. Το βασικό πρόβλημα για μένα είναι ο χρόνος και η φθορά που επιφέρει, πρώτα στο σεξ και συνεπακόλουθα και σε όλα τα υπόλοιπα. Το bdsm oμολογώ με εξιτάρει, ωστόσο νομίζω θα μπορούσα και να ζήσω χωρίς αυτό, δυσκολεύομαι όμως να ζήσω χωρίς σεξουαλική επαφή και με μεγάλη μου λύπη, διαπιστώνω ότι με το πέρασμα του χρόνου η ερωτική επιθυμία με ένα μόνομο ταίρι αμβλύνεται, μέχρι που νομοτελειακά εξαφανίζεται εντελώς. Ισως τελικά και το bdsm είναι ένα τέχνασμα για να ξεγελάσουμε τον χρόνο και να παρατείνουμε ουτοπικά την συμβίωση.

Αυτό το πράγμα με φοβίζει τρομερά και με κάνει να έχω μία πεσιμιστική αντίληψη για την δυνατότητα των σχέσεων να επιβιώνουν, αν τα μέλη τους ειναι ειλικρινή. Εχω κάνει αρκετές σχέσεις μέχρι τώρα και αυτά που λέω αποτυπώνουν πραγματικές εμπειρίες. Αλλα κι εσύ lorelai πόσο καιρό είσαι μ'αυτόν τον άνθρωπο? Δεν υπάρχουν καθόλου σύννεφα, αμφιβολίες, πειρασμοί? Εύχομαι να κάνω λάθος σ' αυτά που λέω, γιατί αλλοιώς δεν υπάρχει σωτηρία για κανένα μας, δυστυχώς.

 

potty κι εγώ μπορώ να ζήσω χωρίς το bdsm. Το θέμα είναι αν θα είμαι καλά. Και αν δεν είμαι δεν βρίσκω λόγο να ζήσω χωρίς αυτό όποιες και αν είναι οι συνέπειες. Μέχρις στιγμής τι να πω, ίσως στάθηκα τυχερή.Είμαι αρκετό καιρό μαζί του. Ομολογώ ότι για να φτάσω στο σημείο να είμαι καλά μέσα σε μία σχέση μου πήρε αρκετό καιρό και προσπάθεια.Φυσικά και υπάρχουν σύννεφα και αμφιβολίες και πειρασμοί αλλά στο τέλος της ημέρας όταν χαλαρώνω σπίτι μου ξέρω. Ξέρω ότι είμαι εκεί που θέλω να είμαι. Το νιώθω και αυτό είναι για μένα αρκετό. Ισως και το γεγονός ότι δεν με φόβιζε ποτέ η συμβίωση με έναν άνθρωπο ακόμα και για μια ζωή. Δεν πιστεύω ότι χάνω τίποτα όταν νιώθω μέσα μου ότι έχω ότι πάντα ήθελα. Αν δεν το ένιωθα ναι θα ένιωθα ασφυκτικά και θα προσπαθούσα να βρω αυτό το κάτι που θα με ησυχάσει. Θα προσπαθούσα όμως ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι ποτέ δεν θα το έβρισκα. Το θέμα για μένα είναι ότι δεν υπάρχει επιλογή χωρίς κόστος. Αν όμως αυτό το κόστος σε οδηγήσει κάπου καλά αξίζει τον κόπο και αν όχι τουλάχιστον θα έχεις ευχαριστηθεί την διαδρομή. Δεν μπορείς να προφυλάσσεις τον εαυτό σου απόλυτα. Θα κάνεις και πράγματα που θα σου στοιχίσουν. Το να χωρίσεις ας πούμε με την γυναίκα σου θέλει θάρρος που έδειξες ότι το έχεις. Δεν ξέρω πόσοι θα το έκαναν αν ήταν στην θέση σου. Αλλά για μένα η ηρεμία σε μία σχέση είναι πολύ σημαντική χωρίς αυτό να σημαίνει έλλειψη πάθους. Να νιώθω ότι η επιλογή μου είναι αυτή που μου ταιριάζει από όλες τις απόψεις. Τα προβλήματα και οι ανησυχίες προκύπτουν αν δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και με το ταίρι σου. Εκεί θέλει τόλμη και διάλογο και βαθιά ενδοσκόπηση. Τον χρόνο δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε δυστυχώς. Το θέμα είναι όταν έρθει το πέρασμά του να μπορούμε να νιώθουμε ότι ζήσαμε όσο μπορέσαμε με βάση τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Γιατί μετά δεν θα είναι ο χρόνος η απογοήτευση αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Δεν θέλω να ακουστώ ότι κάνω κατήχηση και ό,τι λέω είναι. Το μόνο που θέλω να σου πω είναι να ακούσεις τις ανησυχίες σου και να στοχεύσεις στο να τις ανακουφίσεις ή ει δυνατόν να τις εξαλείψεις.

 

Χμμμ... έχω να προτείνω ένα πράγμα αγαπητέ potty, προσπάθησε να ξεκινήσεις πάρα πολύ αργά, με 2-3 απαλές (τονίζω το απαλές) μπατσούλες και πολύ λίγη βία και σιγά σιγά τη βάζεις και στα πιο ενδώτερα του χώρου, πάντως το όλο εγχείρημα θέλει πολύ προσοχή και λεπτεπίλεπτες κινήσεις καθώς είναι αρκετά τα εμπόδια που πρέπει να περάσει το μυαλό της για να φτάσει στο σημείο που να σου αρέσει εσένα. Μην ξεχνάς επίσης οτι μπορεί να μη διαθέτει και τόση αντοχή όσο μια άλλη γυναίκα, ή να μη θέλει κάποια πράγματα που εσύ έκανες. Μου έχουν τύχει παρόμοια περιστατικά και γι'αυτό στα αναφέρω. Για ότι θελήσεις να ξέρεις οτι είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε περαιτέρω.

 

Χρήσιμή συμβουλή Master Spiler, ίσως είμαι λίγο brutal με το καλημέρα αντί να πάω one step at a time. Ξέρω ότι στην πραγματικότητα διψάει για υποταγή, αλλά έχω αμφιβολίες για το εαν της αρέσει ο πόνος, ή εαν είναι ένα mind game για' αυτή, δηλαδή να παραδώσει τον έλεγχο, και την εξουσία σε κάποιον άλλο. Στην ζωή της βέβαια είναι απόλυτα ανταγωνιστική με όλους τους άντρες, και με όλους ανεξαιρέτους τους πρώην εραστές, απλά κατά την γνώμη μου χρειάζεται αυτόν που θα την 'δαμάσει". Η ευθύνη για την επιτυχία του εγχειρήματος πάντως ανήκει στον DOM και όχι στην SUB. Ενδεχομένως να χρειαστώ βοήθεια στο μέλλον για την οποία ευχαριστώ, ίσως όμως και όχι, γιατί είμαι αρκετά φορτωμένος και δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει με την συγκεκριμένη.

 

potty65 σκέφτηκες το ενδεχόμενο η κοπελιά σου να είναι Dominant?Λες πως έχει ανταγωνιστική σχέση με τους άνδρες και την περιγράφεις αρκετά δυναμική.Ειδικά αν είναι potential Dominant , δεν υπάρχει περίπτωση να ανεχτεί βία στο σώμα της.Επίσης ,δηλώνεις male slave.Αν αυτό είσαι πραγματικά,τότε προσανατολίσου αλλού. Ίσως η πραγματικότητα να είναι πως σου αρέσει να σου επιβληθούν και όχι να επιβληθείς.Αν είναι έτσι και έχεις αποφασίσει τι σε εκφράζει,πρέπει να το συζητήσεις ανοιχτά.Όπως όλοι σου είπαν,κινήσου με αργά και προσεκτικά βήματα διότι το bdsm σοκάρει πολλούς, ακόμα και ανοιχτόμυαλους.

 

Dominant σε σχέση με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους άντρες γενικά είναι σίγουρα, γιατί θέλει να περνάει πάντα το δικό της και είναι απίστευτα επίμονη. Ωστόσο όπως έχω γράψει και σε άλλα posts, ήταν για χρόνια σε μία σχέση μ' ένα άνδρα που την έκανε κυριολεκτικά σκουπίδι και όμως τα υπέμενε όλα καρτερικά. Θα πρέπει να πω ότι αρχικά εκείνη μου ζήτησε να την χτυπάω ελαφρά κατά την διάρκεια του sex, πράγμα που μου έδωσε ευχαρίστηση. Οταν όμως προσπάθησα να προχωρήσω λίγο περισσότερο, εκείνη έκανε πίσω.

Δεν ξέρω, έχω την αίσθηση όταν περπατάω σε πολύ λεπτές ισορροπίες, και ότι αν τις αποκαλύψω όλα αυτά που σκέφτομαι, όλα θα ανατραπούν. Οι παρατηρήσεις σου πάντως GreekMistress είναι πολύ ουσιαστικές. Κι εγώ πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι τι είμαι, τι με εκφράζει τελικά. Σε μία προηγούμενη switch σχέση, είχα διαπιστώσει ότι δεν μου άρεσε μόνο ν' ασκώ βία ο ίδιος, αλλά και να μου προκαλούν πόνο, πχ όταν μου έσφιγγε τις ρόγες και πονούσα, αισθανόμουν φοβερή ηδονή. Το σίγουρο είναι ότι εξιτάρομαι με την άσκηση βίας, αποδεδειγμένα όταν την ασκώ, και υπό όρους όταν την υφίσταμαι.

Ψυχολογικά τώρα επειδή στην εξωτερική ζωή μου έχω πάντα τον έλεγχο και από την θέση μου ασκώ εξουσία, ίσως να αποζητώ ένα τρόπο να αποτινάξω όλες τις ευθύνες από πάνω μου. Στα στενά ερωτικά πλαίσια νομίζω θα μπορούσα να παίξω αυτό τον ρόλο, real life όμως είναι τελείως έξω από εμένα.