Sexual slave με το ζόρι?

potty65,

με προβλημάτισε αρκετές μέρες το ποστ σου αυτό, υπάρχουν τουλάχιστον δύο σημεία με πολύ ενδιαφέρον.

Λες για κάποια παλιά σχέση:

Kι έπειτα για την τωρινή:

Δεν νιώθεις ότι υπάρχει κάτι το οξύμωρο στην στάση σου; Προσπαθείς να πείσεις κάποιαν να σε ακολουθήσει σε κάτι που εσύ ο ίδιος απαξιώνεις; Και μάλιστα κάποιαν με την οποία όπως λες υπάρχει βαθιά συναισθηματική σχέση άρα είναι βέβαιο πως φοβάται να εισπράξει την απαξίωσή σου;

Μου έχει τύχει και μένα το αριστερό μου χέρι να προσπαθεί να σταματήσει αυτό που κάνει το δεξί και ήθελα απλώς να σου το επισημάνω...

 

Δεν έχεις άδικο, δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι οξύμωρο στην στάση μου, σίγουρα όμως υπάρχει κάτι οξύμωρο στην ζωή μου. Θα πρέπει να πω ότι δεν με αφορά τόσο το φάσμα της κοινωνικής προκατάληψης γύρω από τα θέματα αυτά, όσο να ξεπεράσω τα στερεότυπα που έχω δημιουργήσει εγώ ο ίδιος και λειτουργούν ως "τροχοπέδη". Για να γίνω πιό σαφής, έχω στο μυαλό μου φτιάξει μία γελοία διάκριση ότι σε μία σοβαρή συντροφική σχέση με μακροπρόθεσμο ορίζοντα, είναι αδιανόητο να εκθέτεις τον εαυτό σου παρουσιάζοντας τις πτυχές αυτές, ενώ με μία γκόμενα που δεν πολυπολογίζεις κάνεις ό,τι θες, στο κάτω κάτω, αυτή σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Ανέκαθεν είχα αυτό το κόμπλεξ ότι αν φανέρωνα στην άλλη όλες αυτές τις μυστικές φαντασιώσεις, θα έχανα το σεβασμό της, ή στην καλύτερη περίπτωση ότι θα άλλαζε προς το αρνητικό η οπτική της έναντι εμού. Σε μία περίπτωση και μόνο κατάφερα να δημιουργήσω μία σχέση που μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος και πρέπει να παραδεχτώ ότι σ' αυτήν πέρασα και τις καλύτερες ερωτικές στιγμές της ζωής μου. Πάντως και η σχέση αυτή είχε έντονο μεν, πλην εφήμερο χαρακτήρα και όταν έφτασα σε σημείο να επιλέξω, την αρνήθηκα.

Το θέμα είναι ότι αργά ή γρήγορα και στην σοβαρή σχέση αρχίζουν να αναδύονται αυτά τα ανεκπλήρωτα πάθη που μένουν καταπιεσμένα, και να δημιουργούν ελλείματα και ανεπάρκειες. Dream Master δεν έχεις άδικο, νομίζω ότι λίγο πολύ όλοι μας έχουμε περάσει από ανάλογα διλήμματα. Εγώ πάντως λύση στο πρόβλημα δεν έχω βρεί, θα δυσκολευόμουν τρομερά να δημιουργήσω μία σοβαρή σχέση μ' ένα άτομο του χώρου, ίσως γιατί θεωρώ ότι για να υπάρχει διάρκεια πρέπει να σε κοιτάει ο άλλος ίσια στα μάτια, και το ίδιο να κάνεις κι εσύ.

 

RE: RE: Sexual slave με το ζόρι?

Εγώ πάλι μπορώ να κοιτάω ίσια στα μάτια τον άλλο μόνο όταν είμαι απόλυτα ειλικρινής. Αντίθετα όταν κρύβομαι και υποκρίνομαι τότε δεν έχω τη δύναμη να κοιτάω στα μάτια.
Όλη μου τη ζωή έψαχνα κάποιο με τον οποίο να μπορώ να είμαι απόλυτα ο εαυτός μου. Να μην χρειάζεται να φοράω τις μάσκες που φοράω με όλους τους άλλους να μην χρειάζεται να υποκρίνομαι να παίζω ρόλους.
Και συνήθως συναντούσα άτομα που σκεφτόντουσαν σαν εσένα.
Αντί να δουν πως μαζί μου μπορούσαν να είναι ειλικρινής, μπορούσαν να αφεθούν να είναι ο εαυτός τους μαζί μου, πως έβλεπα τα ελαττώματα και τα προτερήματα τους, και πάρ΄αυτά επέλεγα να είμαι μαζί τουςμ δηλαδή τους αποδεχόμουν γι΄αυτό που πραγματικά ήταν, προτιμούσαν μια σχέση διαρκείας με κάποια που δεν είχε την ικανότητα ή τη θέληση να το κάνει αυτό. Ένιωθαν ασφαλής μέσα στην ψευδαίσθηση της ιδανικής σχέσης.
Και την ονομάζω ψευδαίσθηση γιατί κατα την ταπεινή μου άποψη, μόνο η αλήθεια μπορεί να μας ελευθερώσει, να μας προστατέψει από τη φθορά και τις νευρώσεις των ανικανοποίητων κρυφών επιθυμιών και να γεμίσει το κενό μέσα μας, ολοκληρώνοντας μας σαν ανθρώπους.

Είναι ένα τραγούδι της Αλεξίου...

"Οι άντρες περνούν μαμά, προσφέρουν δόματα με θέα σε βαθειά νερά...τους νιώθω μυστικά να επιθυμούν ωκεανούς...μα πάει η καρδιά ρηχά.."

Ευτυχώς για μένα Υπάρχουν και Άτομα που το λέει η καρδια τους..  

 

Αγαπητή lara εσύ είσαι ευτυχής, εγώ όχι. Εχω στο μυαλό μου το ρητό του Oscar Wild, "υπάρχουν δύο τραγωδίες στην ζωή, η μία είναι να μην κάνεις όλα όσα θέλεις στην ζωή σου, και η δεύτερη είναι να τα κάνεις..." Μήπως και οι φαντασιώσεις μας, δεν μας εξιτάρουν ακριβώς επειδή κινουνται στα πλαίσια της φαντασίας? Μήπως δεν χάνουν την αίγλη τους όταν γίνονται πραγματικότητα?

 

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής potty...όσες φαντασιώσεις μου πραγματοποίησα δεν έχασαν διόλου την αίγλη τους  

Όσο για το ρητό θα συμφωνήσω με τον Wild...απλά είναι τόσα πολλά που θα΄θελα να κάνω στη ζωή μου, και δεν αναφέρομαι μόνο στο bdsm που δεν νομίζω να ζήσω τόσο ώστε να τα κάνω..λολ

Όσο για το ποιος είναι ευτυχής...θέλει συζήτηση..
Εγώ βλέπω μια μικρή στο κομμωτήριο που πηγαίνω, που στα 17 της ήξερε ακριβώς τι ήθελε.
Να παντρευτεί, ένα σπίτι, ενα σκύλο, 2 παιδια, ένα δωμάτιο που θα χτενίζει τις φίλες της και να πηγαίνει στα νησιά κάθε καλοκαίρι για τις διακοπές της.
Είναι τώρα ευτυχισμένη..έχει όλα όσα ήθελε..σε αντίθεση με μένα που την περνώ και κάποια χρόνια κι όλο ψάχνω...ποια είναι η ουσία της ύπαρξης μου..
Δεν στο κρύβω πως κάποιες φορές την ζήλεψα..  

 

Η ευτυχία είναι κάτι στο οποίο δεν μπορεί εύκολα κάποιος να δώσει ορισμό γιατί οι ανάγκες μας και τα θέλω μας εξελίσσονται. Πριν πολλά χρόνια ήθελα να ζήσω κάποιες καταστάσεις και να πετύχω κάποιους στόχους. Αν είμαι ευτυχισμένη; Τον περισσότερο χρόνο έτσι νιώθω αλλά τώρα οι ανάγκες μου χρειάζονται να επαναπροσδιοριστούν. Αλλη ηλικία, άλλη αντίληψη για την ζωή, άλλες επιθυμίες, άλλες ανάγκες. Πραγματικά δεν πιστεύω ότι μπορούμε να νιώσουμε ευτυχία απόλυτη καθώς πάντα θα υπάρχει κάτι που θέλουμε να εκπληρώσουμε και θα συμβούν 2 τινά. Η δεν θα το καταφέρουμε οπότε θα νιώθουμε την αίσθηση του ανολοκλήρωτου ή θα το καταφέρουμε και μετά θα προκύψει κάτι άλλο. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας για την επίτευξη της ευτυχίας η οποία σαν έννοια είναι από μόνη της τόσο ακατόρθωτη και τόσο ουτοπιστική που πραγματικά πολλές φορές θα ήθελα να μην υπήρχε στο λεξιλόγιό μου γιατί μου δημιουργεί άγχος. Είμαι ικανοποιημένη από τη ζωή μου και στην προσωπική μου ζωή νιώθω ολοκληρωμένη αλλά υπάρχουν φορές που ακόμα κι εκεί θέλω κάτι παραπάνω. Η κατάρα της ανθρώπινης φύσης. Κατακτάμε κάτι και μετά πάμε για κάτι άλλο... Απληστία, εγωισμός, φυσιολογική εξέλιξη; ποιος ξέρει. Οσο για το παράδειγμα της κοπέλας που ανέφερε η lara[E-p] μακάρι να είναι έτσι. Μου φαίνεται δυσνόητο από τα 17 σου να έχεις κατασταλάξει για το τι θέλεις και ελπίζω να μην ξυπνήσει μια ωραία πρωία και συνειδητοποιήσει ότι τώρα δεν θέλει ούτε παιδιά, ούτε σκύλο, ούτε γάμο.

 

Και συμπληρώνω, ... να συνειδητοποιήσει ότι τώρα δεν θέλει ούτε παιδιά, ούτε σκύλο, ούτε γάμο, αλλά να τα έχει κάνει όλα, και βέβαια σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν κάνεις και ξεκάνεις. Αναρρωτιέμαι αν τελικά το ζητούμενο είναι η ευτυχία στην ζωή μας, το "ευ ζήν", να περνάμε καλά που λέμε, γιατί "η ζωή είναι σύντομη και λοιπά". Συμφωνώ απολύτως ότι η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, γίνεται βιώσιμη με την αναζήτηση βραχυπρόθεσμων κινήτρων, που όταν ικανοποιούνται βρίσκουμε άλλα, και άλλα και άλλα.... Να αγοράσουμε, σπίτι, αυτοκίνητο, σκάφος, να γνωρίσουμε κάποια, να έχουμε ένα ωραίο session, και μετά....πάμε στα επόμενα. Αισθάνομαι μερικές φορές σαν τα σκυλιά που τρέχουν στους αγώνες στην Αγγλία, που τους βάζουν ένα ψεύτικο λαγό και τρέχουν συνεχώς χωρίς νόημα. Μήπως όλα αυτά είναι μία απάτη τελικά? Μήπως η φύση μας προστατεύει μοιράζοντας μας αφειδώς αυτά τα ψευτοκίνητρα, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή μας από την ματαιότητα της ύπαρξης μας, την φθορά και τον θάνατο? Εμένα μου φαίνονται όλα τόσο μάταια που ακόμα και οι μικρές ή μεγάλες απολαύσεις με αφήνουν στο τέλος με μία πικρή γεύση.