Shadow

Κατεβαίνω την ξύλινη σκάλα. Λίγα σκαλοπάτια. Το πάτωμα είναι παλιό και τρίζει. Θυμάμαι τον ψηλό να μου λέει για το πως προτιμά το ξύλινο πάτωμα από οποιοδήποτε νέο υλικό κι ας τρίζει – ή μάλλον… ακριβώς επειδή τρίζει.
Ο αέρας μυρίζει αλκοόλ, καπνό και υγρασία.

Τον βρίσκω να κάθεται στη μπάρα και να πίνει κάποιο σκουρόχρωμα οινόπνευμα.

- 90 μοίρες ή 180;

- Θα συζητήσουμε με ένα ποτό…

Κάθομαι απέναντι. Σκανάρω στα γρήγορα το χώρο.

Οι λιγοστοί άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στο χώρο είναι κυρίως μόνοι. Λίγοι κάθονται σε ζεύγη – υποθέτω επέζησαν ο ένας τον άλλο ή δεν δοκιμάστηκαν ακόμη σε αυτό.

Ένας άνδρας με λινό πουκάμισο κάθεται πλάτη. Όπως τον παρατηρώ έχω την αίσθηση ότι παίζει μόνος του σε κάποια παράσταση που διαδραματίζεται μέσα στο μυαλό του.

- Πώς ταξίδεψες ενάμιση αιώνα μετά;

- Δεν με κάλεσες;

- …

- Θες να μου πεις γιατί;

- Γιατί κάθομαι στη σκιά…

- Σίγουρα;

- Όχι. Μάλλον κάθομαι συνέχεια στο φως.

- Το σκοτάδι μπορεί να ξεκουράσει ενίοτε.

- Το σκοτάδι δεν είναι παρά οντολογική απουσία φωτός.

- Το ότι κάτι δεν είναι αυθύπαρκτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

- Ναι αλλά δεν είναι αυθύπαρκτο…

- Ναι αλλά δεν είναι και ανύπαρκτο.

Ο άνδρας με το λινό χτυπάει ένα ρυθμό με τα δάχτυλά του δίπλα στο ποτήρι του.

- Shadows can kill… έλεγε ο συγγραφέας.

- Ποιον εσένα; Μαζί μου μιλάς… καγχάζει.

Γυρνάω το κεφάλι μου. Ο άνδρας με το λινό έχει γυρίσει προς τα εδώ και παρακολουθεί μάλλον την συζήτησή μας. Χαμογελάει και με χαιρετά με τα δυο δάχτυλα στο φρύδι.

- Η σκιά τρομάζει…

- Η σκιά αποζημιώνει. Ή ζητά αποζημίωση.

- Ναι αλλά και τρομάζει…

- Ποιον; Εσένα… ρωτά χωρίς καγχασμό αυτή τη φορά.

- Όλους. Δεν ξέρεις τι έκανε η Εύη προχθές.

- Σου πρόσφερε παυσίπονο.

- Ακριβώς.

- Γιατί; Επειδή πονούσες εσύ;

- Επειδή νόμιζε ότι πονάω.

- Όχι, σου πρόσφερε παυσίπονο γιατί πονούσε εκείνη.

- Ακόμη χειρότερα. Εγώ της το προκάλεσα.

- Δεν της προκάλεσες πόνο.

- Αλλά;

- Τι είπε το απόγευμα;

- Τι είπε;

- Θυμήσου!! Τι είπε;

- Ότι ένιωσε…

- Συμπλήρωσε την πρόταση.

- Ότι ένιωσε και είναι ασυνήθιστο για εκείνη αυτό το ρήμα.

- Μάλιστα. Είπε ότι ένιωσε εξαιτίας σου;

- Όχι.

- Έτσι ήταν όμως και το ξέρεις. Την συν-κίνησες.

- Την τρόμαξα.

- Την συν-κίνησες.

- Με ποιο δικαίωμα;

- Δεν μπορείς να μετάσχεις του κόσμου χωρίς να ακουμπάς τίποτα και κανέναν. Θα προτιμούσες να απέχεις;

- Δεν μπορώ… το προσπάθησα.

- Και;

- Και πεθαίνω…

Ο άνδρας με το λινό έχει μπει στο ρυθμό της μουσικής και τριπάρει. Τον παρακολουθώ.

Γυρνάω τα μάτια μου πάλι μπροστά. Έχει σηκωθεί.

- Φεύγεις;

- Ναι. Θέλεις να πάμε παρέα μέχρι έξω;

Ο άνδρας με το λινό έχει βυθιστεί κι άλλο στο ρυθμό.

- Όχι, θα μείνω λίγο ακόμη…