Show me the money...

Περί επιτυχίας στα επαγγελματικά ο λόγος, και θέτω τις εξής σκέψεις / ερωτήσεις:

Πόσο σημαντική είναι για τον κάθε ένα σας προσωπικά; Γιατί ή γιατί όχι; Έχω όρεξη να διαβάσω απόψεις και από τους φιλόδοξους καριερίστες ανάμεσά σας, αλλά και από αυτούς που απλώς δουλεύουν για να ζουν.

Πόσο πιστεύετε οτι διαρκεί η ικανοποίση που αντλεί κανείς από μια μεγάλη επιτυχία στη δουλειά του; Είναι κάτι που μένει για πάντα και μας δίνει όσο ζούμε μια αίσθηση achievement, ή είναι κάτι που διαρκεί λίγο αφού συνήθως ακολουθείται από μεγαλύτερες προκλήσεις;

Και τελικά, πόσο σημαντικά είναι για εσάς τα χρήματα; Αυτό ρωτάω. Ή μήπως ρωτάω αν πιστεύετε οτι τα χρήματα είναι συνδεδεμένα με την επαγγελματική επιτυχία;

Δεν ξέρω ακριβώς. Προσθέστε το δικό σας twist στον προβληματισμό, αν αισθάνεσθε jazz.

Ανυπομονώ.


Χαιρετισμούς,
DocHeart

 

Όπως έχουν γίνει τα πράγματα στη σύγχρονη εργασία, ο κόσμος προσπαθεί να κάνει καριέρα και να εξελιχθεί επαγγελματικά χωρίς αυτό να έχει πραγματική ανταπόκριση στην τσέπη του.
Κι αυτό γιατί δε συνδέεται πλέον η καριέρα με αύξηση των αποδοχών του, αλλά κυρίως με αύξηση των ευθυνών του, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται να δουλεύει απάνθρωπα ωράρια για να ανταποκριθεί στο «σοβαρό του ρόλο».

Αν συνδυάσουμε το παραπάνω γεγονός με το ότι ένας εργαζόμενος πλέον με ανώτερη θέση κάνει 2 και 3 δουλειές άλλων εργαζομένων μαζί (για να δικαιολογηθεί η «υπεύθυνη θέση») καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η «καριέρα» στις περισσότερες εταιρείες στη χώρα μας είναι μια κοροϊδία.


Υ.Γ. Ο ελεύθερος χρόνος δεν ξεπληρώνεται.

 

ποτε δεν μενεις σε μια επιτυχια..ειναι τοσο εφημερη....

 

Πολύ ωραίο νήμα
Κατ αρχήν να πώ οτι είμαι ερωτευμένος με την δουλειά μου και την κάνω απο πολύ μικρός
Με γεμίζει είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού χωρίς βέβαια να ξεχνάω τον εαυτό μου και στις υπόλοιπες ανάγκες του

Αν χάσεις τον εαυτό σου στα υπόλοιπα τον έχεις χάσεις κατ εμέ και στην δουλειά
Ο όρος καριέρα πότε δεν μου ταίριαζε με αυτήν την έννοια του όρου

Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα είναι να μπορώ να επιβιώσω μεσα απ την δουλειά που κάνω και να την κάνω όσο γίνεται καλύτερα , να εκφράζομαι μεσα απ αυτό που κάνω
Αν πάψει να με γεμίζει ίσως αλλάξω και δουλειά

Τα χρήματα για μένα απλά είναι το μέσο για να πραγματοποιήσω κάποια πράγματα που θέλω
Δεν είναι αυτοσκοπός
Δεν καυλώνω αν βλέπω τον τραπεζικό λογαριασμό να φουσκώνει
Άλλα πράγματα με ερεθίζουν και μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον για ζωή.
Τα χρήματα έπονται στην επιτυχία που έχεις πραγματικά εσύ με τον εαυτό σου , πόσο καλα τα έχεις βρεί μαζί του , πόσο καλά ξέρεις τι θέλεις.

 

Μια ζωη εργατης,παρατηρησα οτι ολα τα γουρουνια εχουν την ιδια φατσα.Για τα λεφτα πουλανε την ιδια τους την μανα,και το κανουν πολυ καιρο πριν την πανγκοσμοποιηση.Με τα λεφτα αγοραζουν ευτηχια και πουλαν και πνευμα.Σημερα ομως θα τους βρεις στην εκκλησια να προσκηναν τον παναγαθο,και να ζηταν καθοδηγηση για μια εναρετη ζωη με σκοπο μια θεση στον παραδεισο.Για τον πουτσο ολοι τους,το χειροτερο ομως απο ολα ειναι οτι δεν ανηκουν σε μια αριστοκρατια,αλλα ειναι ατομα σαν και μας Πρωιν εργατες.Γαματα και ασματα.

 

έχοντας περάσει για αρκετό διάστημα από το ωράριο 09.00-21.00 που γινόταν κ 22.00 κ 00.00 για αρκετά χρόνια, κατέληξα στο προφανές, ο ελεύθερος χρόνος δεν αγοράζεται κ κοστίζει χρυσάφι.

Καλή η επαγγελματική επιτυχία, αλλά είναι μόνο μια δουλειά!
Καλά τα λεφτά, αλλά μπορείς κ με λιγότερα να περάσεις εξίσου ή κ περισσότερο καλα.

Άλλωστε η ικανοποίηση απο την δουλειά είναι τόσο σύντομη κ εφήμερη...μέχρι να έρθει η επόμενη πρόσκληση που για κάποιο λόγο κάθε φορά ερχόταν όλο κ πιο γρήγορα, όλο κ πιο σύντομα...πριν καν απολάυσεις τον θρίαμβο της τελευταίας σου επιτυχίας...

Άλλαξα ωραριο, φυσικά άλλαξα αποδοχές (προσαρμόζεις τις "ανάγκες" σου σε όσα έχεις) κ μπορώ να κάνω πράγματα που πριν έμοιαζαν ουτοπικά
πχ να αράξω ένα ολοκληρο Σαββατο στην παραλία, απλά διαβάζοντας ένα βιβλίο κ πίνοντας τον έναν καφέ μετά τον άλλον!
'Η να φύγω ένα 3ήμερο χωρίς να έχω κολλημένο το κινητό στο αυτί μου σαν σκουλαρίκι...

 

Η «νόσος» της επιτυχίας - Στο όνομα της υπεροχής

Του ΜΑΝΩΛΗ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗ*

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ: ΣΙΣΣΥ ΑΛΩΝΙΣΤΙΩΤΟΥ

Η ανάγκη, η επιθυμία να πετυχαίνει ο άνθρωπος τους στόχους του, να νιώθει επιτυχημένος μέσα στην κοινωνική ομάδα στην οποία ζει, είναι φυσική, γενετική θα 'λεγα, ανάγκη του ανθρώπου, που θεμελιώνεται πάνω στο «τραύμα της γέννησης» ή το «σύνδρομο της μειονεξίας» κατά τον Αντλερ. Με την επιτυχία, από τα παιδικά κιόλας χρόνια, θεμελιώνεται η εμπιστοσύνη προς εαυτόν, η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή του. Μέσα από την ποιοτική και ποσοτική αναλογία της σχέσης Επιτυχία-Αποτυχία, οργανώνεται ένα καλά δομημένο και συνεκτικό «Εγώ» ή αντίθετα ένα ευάλωτο και εύθραυστο ψυχικό όργανο, που στην πρώτη δυσκολία κλονίζεται και καταρρέει.

Οταν η ανάγκη της επιτυχίας υπηρετείται με φυσικούς όρους και τρόπους, κινητοποιεί γόνιμα τις δυνάμεις μας και συμβάλλει στην ατομική και ομαδική πρόοδο, μέσα σε ένα κλίμα «φυσικής άμιλλας», που όχι μόνο δεν είναι βλαπτική αλλά είναι αναγκαία για κάθε εξέλιξη. Ο φόβος της αποτυχίας είναι οικουμενικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό (όσο πιο ανεπτυγμένη η κοινωνία, τόσο πιο έντονος) και λειτουργεί ως μυθικός μηχανισμός άμυνας μπροστά στο φάντασμα, στο σύμπλεγμα κατωτερότητας, την ανυπόφορη εκείνη αίσθηση ότι υστερούμε έναντι των άλλων, κοινωνικά, πνευματικά, ερωτικά, εμφανισιακά, οικονομικά κ.λπ. Ισως γύρω από αυτό τον πρωτογενή φόβο, και εξαιτίας αυτού, οργανώνει και διαπλάθει ο άνθρωπος όλη του την προσωπικότητα. Είναι θεμελιακό συστατικό για τη διαμόρφωση της ταυτότητάς του. Αν δηλαδή το άτομο είναι συμφιλιωμένο με τον εαυτό του και το περιβάλλον του (διαμέσου της Αυτοεπιβεβαίωσης και Αυτοκατάφασης) ή αντίθετα είναι γεμάτο ανασφάλειες και νευρωτικές προσεγγίσεις. Από τη στιγμή που υπάρχει το (πάντα ανολοκλήρωτο) «Εγώ», συνδέεται άρρηκτα με το ύποπτο «Εσύ», το οποίο είναι αντίπαλο και «εχθρικό» για την ασφάλεια και «παντοδυναμία» της ατομικότητάς μας. Ολοι οι περίφημοι φροϊδικοί μηχανισμοί άμυνας του «Εγώ» λειτουργούν για να κρύψουν τα κουσούρια μας, τις αδυναμίες, τους φόβους και τις ενοχές μας, προβάλλοντας ταυτόχρονα πάνω σ' αυτή την υποκριτική βάση την υπεροχή και την ανωτερότητά μας. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ποιοι είμαστε εμείς αλλά ποιοι είμαστε έναντι των άλλων. Γιατί οι «Αλλοι» είναι η διαρκής και μόνιμη απειλή (μήπως μας ξεπεράσουν, μήπως αποκαλύψουν τις κρυμμένες μας αδυναμίες). Η ποιότητα αυτής της αντιπαράθεσης πιστοποιεί το ήθος των ανθρώπων που την εκφράζουν. Αρχίζει από τον απάνθρωπο και αθέμιτο ανταγωνισμό (ατομικό ή συλλογικό) και φτάνει ώς τις υψηλές και ευγενείς διαφορές ποιοτήτων· ως το διακριτικό εκείνο αίσθημα για μια ανώτερη έκφραση και πρόταση.

Η εποχή μας με τα πρότυπά της έχει δημιουργήσει μια φρενήρη κούρσα, έναν ιλιγγιώδη ρυθμό, μέσα σε έναν ασφυκτικό ζωτικό χώρο· ένα υπερσυμπιεστή πάνω στην ανθρώπινη δράση, εν ονόματι του κέρδους και της επιτυχίας. Οι μαθητές είναι αναγκασμένοι να αφομοιώνουν μια τεράστια ύλη, συχνά άχρηστων γνώσεων, μέσα από μια στρεβλή παιδεία και κοινωνική νοοτροπία, που αγνοούν το ουσιώδες και προκρίνουν το τυπικό (τη βαθμολατρία, το πτυχίο, το μάστερ, το διδακτορικό). Είναι αναγκασμένοι να πηγαίνουν σχολείο, ωδείο, φροντιστήριο, γυμναστήριο, ξένες γλώσσες κ.λπ., πράγματα που τα φορτίζουν αφάνταστα και τα εκτρέπουν από τους ψυχοβιολογικούς τους ρυθμούς. Η έλλειψη αξιών κάνει πρωταθλήτρια την υλοφροσύνη.

Η κουλτούρα της εποχής μας είναι η αποθέωση του εντυπωσιασμού, του εύκολου και γρήγορου κέρδους. Η υστέρηση πνευματικότητας. Πάνω απ' όλα το περίφημο image, το κυνήγι των «ιδανικών» αναλογιών, οι χημικές δίαιτες για αδυνάτισμα πάση θυσία και άλλοι καταναγκασμοί που περιέχουν την παθογένεια μιας συλλογικής Νεύρωσης, σε όρια επιδημίας.

Δεκάδες μαθητές, στην Ιαπωνία, αυτοκτονούν κάθε χρόνο όταν αποτυγχάνουν στις εξετάσεις. Γιατί αυτό θεωρείται ύψιστη καταισχύνη και ντροπή για την οικογένεια και την κοινωνία. Αυτά τα παιδιά είναι οι τραγικοί καμικάζι του Τίποτα (καθώς πέφτουν από τα μπαλκόνια), οι ανήλικοι σαμουράι, για ένα κωμικό και θανάσιμο χαρακίρι μπροστά στην αποτυχία. Κάπως έτσι γεννιούνται τα «οικονομικά θαύματα»: το θαύμα προϋποθέτει το θύμα. Η καινούργια θεότητα είναι τα αναβολικά (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Η καινούργια θρησκεία είναι η καταχρηστική αφθονία. Που μας πνίγει στο δόγμα της και στον ολοκληρωτισμό της.

Ζούμε το θρίαμβο της ατομικότητας. Του εγωκεντρισμού. Τη μυθοποίηση της πρωτιάς. Ολα είναι ντοπαρισμένα, στό όνομα της υπεροχής. Οι τρελές αγελάδες, τα οστεάλευρα, το ουράνιο, οι εξοπλισμοί. Να γίνουμε πιο παραγωγικοί, πιο δυνατοί από τους άλλους. Να εξουσιάσουμε. Να ξεπεράσουμε τον άλλο πάση θυσία. Αυτό μοιάζει να είναι το σύνθημα σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Με όλες τις καταστροφικές παρενέργειες. Με όλη τη σύνθλιψη του ανθρώπινου προσώπου. Με όποιο κόστος. Είναι το αιώνιο εξουσιαστικό πρόβλημα (σε διαφορετικές κόπιες), στη βάση της στείρας και άγονης προσπάθειας για επιτυχία. Η στείρα αντιπαράθεση: η μαμή της βίας. Είναι η «Ερις», το «Νείκος» του Εμπεδοκλή. Που γεννά μέτωπα. Πολέμους. Οχι γόνιμες, δημιουργικές προσπάθειες, γιατί εκεί θα επικρατήσουν οι εχέφρονες, οι άριστοι και όχι οι αλαζόνες και οι καπάτσοι.

Οταν το πλαίσιο της δράσης είναι ανθρώπινο, η επιτυχία δεν γίνεται αυτοσκοπός, δεν δημιουργεί οίηση. Και η αποτυχία γίνεται αποδεκτή, αποδεικνύεται χρήσιμη. Αν πρέπει να υπάρχει «το δικαίωμα στην οκνηρία», όπως λέει ο Λαφάργκ, έτσι νομίζω θα έπρεπε να υπάρχει και «το δικαίωμα στην αποτυχία». Αυτό το δικαίωμα μας συμφιλιώνει με τους φόβους και τις αδυναμίες μας. Μας επιτρέπει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι, χωρίς ρετουσαρίσματα και απονενοημένες εξιδανικεύσεις. Μας χαλαρώνει· μας εξοικειώνει με τους άλλους στο ότι και εκείνοι είναι το ίδιο φοβισμένοι και τρωτοί. Και παρ' όλες τις «επιτυχίες» και την έπαρσή τους, στο βάθος ξέρουν την αλήθεια, τι τραύματα και τι ματαιώσεις κρύβουν.

Το δικαίωμα στην αποτυχία μας απαλλάσσει από το διαρκή και μάταιο ανταγωνισμό. Από το αίσθημα ότι διαρκώς μας απειλούν, ότι μας αφήνουν πίσω. Οι ανατολικοί φιλόσοφοι θα απαντούσαν ως εξής φαντάζομαι, στο ερώτημα «αποτυχία ή επιτυχία»: Αυτός που μένει ανεπηρέαστος στη χασούρα είναι πραγματικά σημαντικός. Αυτός που απολαμβάνει την επιτυχία και την αποτυχία του το ίδιο είναι ο Αληθινός Αυτοκράτορας. Αυτά αυτοί. Αλλά εμείς; Μας το λέει ο μεγάλος Καβάφης: «Υπεροψίαν και μέθην θα είχε ο Δαρείος». Εννοώντας βέβαια πως ο βάρβαρος Πέρσης βασιλιάς Δαρείος είναι ο αιώνας μας. Και καθένας από μας ένας μικρός Δαρείος.

* Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ είναι ποιητής-ψυχίατρος. Διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής του νοσοκομείου Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός.

 

Απάντηση: Show me the money...

Δεν θα μπορουσα να δουλευα για κανενα εργοδοτη παρα μονο για τον εαυτο μου.
Ευτυχως καταφερα να το πραγματοποιησω κ να εχω μια ποιοτητα ζωης ετσι οπως τη θελω εγω.
Δεν ειναι τα πολλα χρηματα αυτοσκοπος παρα μονο ενα μεσον για να υλοποιω τις επιθυμιες μου.
Αυτο που παντα προσεχω κ ευτυχως εκτιματε δεοντως απο τους πελατες, ειναι η ποιοτητα της δουλειας μου.
Αρεσκομαι να προσφερω ''προιον'' εξαιρετικο για να ικανοποιηθω πρωτιστως εγω, αλλα κ να νοιωσω τον ενθουσιασμο του αγοραστη..τα χρηματα έπονται σαν φυσικο επακολουθο..ποτε δεν ειδα στη ζωη, να μην τα εχει ''καταφερει'' καποιος οταν πραγματικα αγαπαει αυτο που κανει.
Μερικοι αναρωτιουντε γιατι ο Α η'' ο Β ειναι τοσο τυχεροι κ τα εχουν ολα..κ κυριαρχει ο φθονος,η ζηλεια,τα κουτσομπολια για να μειωσουν την υπεροχή του αλλου..ποτε ομως δεν φανταστηκαν τα πραγματικα αιτια της επιτυχιας.
Η διαφορα ειναι οτι αυτος τα ζητησε απο την ζωη..ειχε εμπιστοσυνη στον εαυτο του,τα γουσταρε,τα διεκδικησε,τα πηρε!

 

Re: Απάντηση: Show me the money...

Τα πραγματικά αίτια της επιτυχίας αρκετών «καριερίστων» είναι γνωστά.

Γλείψιμο, πουστιές και απάτες.

Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι, αλλά βλέπουμε γύρω μας τι γίνεται…
Με το σταυρό στο χέρι δε γίνεται τίποτα.

 

Show me the Money 

 

Αγαπάω τη δουλειά μου. Τη διάλεξα. Μου έχει δώσει πολλά περισσότερα πέρα από χρήματα. Αυτά τα τελευταία δεν ήταν ποτέ πολλά, τώρα ακόμα λιγότερα, όπως σε όλους. Μετά από 28 χρόνια, οι προοπτικές να λειτουργεί ο εγκέφαλος ενώ δουλεύω λιγοστεύουν. Μερικές φορές μου κατεβάζει διακόπτες εντελώς γιατί βαριέται. Η βούληση δεν τον κινεί -- και ώρες-ώρες με πιάνει νύστα ενώ κάνω τη δουλειά που αγαπώ... είμαι στο τσακ να σωριαστώ κάτω ακόμα και ...όρθια.

Κάνω κι άλλα πράγματα που αγαπώ πολύ. Θα ήταν ευκταίο να μπορέσω να τα κάνω και για να βγάζω τα προς το ζην.

Οι επαγγελματικές επιτυχίες ... είναι διαφορετικού τύπου στη δική μου δουλειά, δεν είναι πάντα εμφανείς. Ναι, μου έχει δώσει μεγάλες χαρές και πολύ ικανοποίηση. Και... πάμε γι΄ άλλα.

​

 

Απάντηση: Show me the money...

Καλό είναι να πετυχαίνουμε μας βοηθάει να ζούμε καλύτερα

Αλλά όταν ζούμε για να πετυχαίνουμε, αυτό..... αν είναι ναναι αυτό η ζωή μας.....