Simulation απώλειας ή… Όταν έκλαψε ο Νίτσε

Την πρώτη φορά που είδα το βιβλίο ήμουν στο εξοχικό της Μαρίας. Είχαμε μόλις γυρίσει από μια μεγάλη μέρα στη θάλασσα, είχαμε κάνει ντους και ετοιμαζόμασταν για το βράδυ μας στο open air κλαμπάκι της περιοχής.

Κάπου ανάμεσα σε αρώματα neroli, ρίμελ και λινά φορέματα το μάτι μου έπεσε στη στοίβα των βιβλίων. Όταν έκλαψε ο Νίτσε…

Είχα διαβάσει τους «αφορισμούς» του. Ήταν σαφές στις «κεραίες» μου αλλά όχι ακόμη στη λογική μου ότι πρέπει να ήταν ένας άνθρωπος που είχε κλάψει πολύ. Αλλά ποιος το κατέγραψε αυτό;

Μια φωνή «ρεεεεε έλα να μου βάλεις ρουζ, εσύ που ξέρεις κι από τηλεόρασηηηη» διέκοψε τη σκέψη μου. Και ήταν τέτοια η συγκυρία που δεν ευνοούσε τέτοιες σκέψεις.

Κάποιους μήνες μετά… πέταξα το βιβλίο στην άκρη του κρεβατιού. Το ‘έξαλλη’ δεν περιγράφει ακριβώς το πώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή. «Μ@λ@κίες… μ@λ@κίεεεεεςςςς...» ούρλιαζα από μέσα μου. Η απώλεια ΔΕΝ έχει προετοιμασία. Δεν μπορείς ΠΟΤΕ να τεστάρεις με ελεύθερη… επιστροφή. Δεν έχει way back. Δεν υπάρχει simulation. Χάνεις. Και τέλος. Ποιος δεν θα ευχόταν να μπορεί να «προβάρει» πώς είναι να χάνεις κάποιον;

Η ζωή, όμως, έχει κάποιες φορές πολύ περίεργους τρόπους να πραγματοποιεί τις ευχές σου.

Το τελευταίο σήμα ήταν ένα πολύ μπερδεμένο μεταμεσονύχτιο μέιλ. Και μετά τίποτα. Έπεσε κάθε κανάλι. Ένιωθα ένα μεγαλόσωμο φίδι να τυλίγεται γύρω από το λαιμό μου. Η μάζα του μου προκαλούσε ασφυξία. Άκουγα το βδελυρό συριγμό του στο αυτί μου.

Κάλεσα τον Αργύρη. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο άγγελός μου. Αόρατος μεν αλλά πάντα εκεί να μου φέρει κάθε μήνυμα. Ευχάριστο ή δυσάρεστο. Τουλάχιστον με έβγαζε από το σκοτάδι.

«Μην ανησυχείς τόσο. Θα πάρω κι εγώ. Θα μάθω και θα σου πω. Μην ανησυχείς όμως.»

Το φίδι όμως δεν χαλάρωσε καθόλου.

Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει. Νομίζω όχι πολλή αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Σε δυο φάσεις της ζωής ο χρόνος δεν μετράει με το ρολόι: εκεί που η ανησυχία μοιράζεται συνοριακή μεθόριο με τον τρόμο και στο εύψυχον.

Τώρα δεν μετράς. Μετράω Εγώ. Δεν σε νοιάζει πώς περνά ο χρόνος. Δεν σε νοιάζει πώς μετρά ο χρόνος. Τον χρόνο τον ορίζω Εγώ. εσύ απλά συνέχισε…

Τα λόγια εναλλάσσονταν στα αυτιά μου με το συριγμό του φιδιού.

Το τηλέφωνο χτύπησε. «Ε ναι, τα πράγματα δεν είναι καλά. Πρέπει να περιμένουμε να τελειώσει το χειρουργείο. Σε δυο ώρες, τρεις… Δεν ξέρω, δεν ξέρει κανείς πόσο θα χρειαστεί. Θα σε πάρω αμέσως μόλις έχω νέα. Ψυχραιμία, θα δούμε».

Το φίδι, σαν να παρέλυσε, έπεσε από το λαιμό μου. Βρισκόμουν σε μια απόκρημνη κορυφή, τοπίο σεληνιακό. Κοίταζα τον ουρανό κι ένα ρόπαλο μου έριξε πίσω από τα γόνατα. Λύγισα. Γονάτισα. Θα ήθελα πολύ να ουρλιάξω. Αλλά εκεί ψηλά δεν ήταν κανείς. Κι επίσης, ακόμα και όταν προσπάθησα, δεν είχα φωνή…

Συνεχίζεται… (αν αντέξω να γράψω)

 

θελεμιώδες ερώτημα: πώς;

 

Από τις λίγες φορές που δε θέλω να μάθω το μετά  

 

Εντελώς διαφορετική γραφή.
Τα κείμενα που προσπαθούσαν, περίτεχνα, να αποτυπώσουν συναισθήματα με τη χρήση λέξεων, δεν θα μπορούσαν να παρουσιάζουν την ίδια εικόνα με ένα κείμενο - ροή συναισθημάτων.

Η ερώτηση δεν είναι αν αντέχεις, είναι αν θέλεις να το γράψεις.

 

διαβάζοντας το... νοιώθω σαν αυτό το φίδι να τύλιξε κι εμένα...

 

Κάποτε είχα διαβάσει πως όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται έτσι όλες οι λέξεις του κόσμου είναι κούφιες.
Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σταθείς δίπλα του και να τον αφήσεις να παρηγορηθεί με όποιον τρόπο αυτός αποφασίσει.
Κι αφού δεν μπορώ να πω τίποτα που να σε κάνει να αισθανθείς έστω λίγο καλύτερα, στέκομαι δίπλα σου.

 

Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence

 

Σε τέτοιο κείμενο ακόμα και τα σχόλια είναι θόρυβος

 

Στη ΜΕΘ. Σε τρία 24ωρα θα γνωρίζουμε αν θα τα καταφέρει… είπαν οι γιατροί.

Ό,τι συνέβαινε εκτός μου και ό,τι γεννιόταν εντός μου απλά το παρακολουθούσα – εγώ ήμουν κάπου αλλού. Πού; Ούτε ξέρω.

Το μόνο που ένιωθα, το μόνο που με πλήγωνε ήταν η άνοιξη που οργίαζε. Και όργαζε…

Δεν μπορεί! Δεν μπορεί να μην ξυπνήσεις! Δεν μπορεί να μην ξαναδείς την άνοιξη! Δεν μπορεί! Οι μυρωδιές έξω! Ανθίζουν όλα. Ξαναγεννιούνται. Τα χρώματα του δειλινού είναι συγκλονιστικά. Δεν μπορεί να μην τα ξαναδείς!!!!

… Πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδινεί… θυμάμαι να απαγγέλλει κάποτε.

Πού; Πότε συμβαίνει αυτό; Πού στο διάολο συμβαίνει αυτό;
Δεν ξέρω πού είμαι. Αλλά όπου και να είμαι, είμαι εντελώς μόνη μου.

Συνεχίζεται…

 

"Οι εξετάσεις έδειξαν ότι ο οργανισμός χρειάζεται όλες τις δυνάμεις του για να ανακάμψει από το χειρουργείο. Δεν έχει περιθώριο για τίποτα άλλο. Και το παραμικρό απόθεμα δυνάμεων πρέπει να διοχετευτεί εκεί, οπότε θα μείνει σε καταστολή άλλες 10 μέρες". Ο Αργύρης, πέραν της αδελφικής του αγάπης, άκουγε και την παραμικρή ανάσα των γιατρών για να μπορεί να με ενημερώνει και να με καθησυχάζει.
Ήλπιζε ότι μπορούσε. Έκανε συγκινητική προσπάθεια προς αυτό.

Οι ουρανοί και η κόλαση μαζί με δίκαζαν. Και με έκριναν ανάξια να τύχω οποιασδήποτε απαλλαγής από το μαρτύριο. Προς την μια ή προς την άλλη πλευρά.

Τις νύχτες ξυπνούσα και έκλαιγα. Ή παγωμένη από τρόμο. Τόσο παγωμένη που δεν μπορούσα να κουνήσω παρά τα βλέφαρα μου. Το βαθύ σκοτάδι και η νεκρική σιγή της αξημέρωτης νύχτας ήταν η στιγμή που το μέσα μου συντονιζόταν με τον έξω κόσμο.

Στον ύπνο μου άκουγα ξανά και ξανά το στίχο: "Σβήσε το φως, καληνύχτα". Η φράση ξεκινούσε από την γνώριμη φωνή για να καταλήξει να την λέει η παγερή φωνή ενός στοιχειού και ο συριγμός του να κροταλίζει στο αυτί μου ενώ ένιωθα το αίμα μου να παγώνει.

Όσες φορές και αν προσπάθησα να φέρω στον ύπνο μου ένα όνειρο, να επικοινωνήσω έστω σε αυτό τον κόσμο της επιθυμίας και του απιαστου, δεν τα κατάφερα. Ούτε μια φορά. Λες και αυτό ήταν άλλο ένα verdict που το δικαστήριο αποφαινόταν ότι έπρεπε να υπομείνω.

Μέχρι που, στην μέση μιας νύχτας, μου ήρθε μια σκέψη. Καθαρή σαν διαμάντι...

Συνεχίζεται...

 

Όχι  
Αυτό είναι εδώ https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/hello-darkness-my-old-friend.54026/

 

… και εξίσου σκληρή: Όλες οι αντιστάσεις που είχα όλα αυτά τα χρόνια. Όλες οι άμυνες, όλες οι αντιρρήσεις. Όσα ένιωθα να με πληγώνουν και να μην μπορώ να τα διαχειριστώ. Όσα με θύμωναν. Όσα με πόνο και θυμό «επέστρεφα» ως δριμύτατο «κατηγορώ». Όσα με έφερναν στα όρια… Τώρα πια ήμουν ελεύθερη και καθ’ όλα «νομιμοποιημένη» να τα κάνω τσεκούρι και να σπάσω την αλυσίδα. Να σπάσω το δεσμό. Και τα δεσμά. Ω και μάλιστα χωρίς εξηγήσεις. Σε κανέναν. Ήμουν ελεύθερη, να κάνω ό,τι θέλω εγώ. Ήμουν ελεύθερη να γίνω ό,τι θέλω εγώ. Και χωρίς καμία συνέπεια, χωρίς ποινή, χωρίς τιμωρία. Χωρίς «δέκα», χωρίς «στον τοίχο και σκέψου, μην γυρίσεις το κεφάλι σου αν δεν έχεις σκεφτεί», χωρίς «η πόρτα είναι εκεί, έχεις κάθε δικαίωμα να την περάσεις», χωρίς οδυνηρά release. Μπορούσα να έχω την ελευθερία μου. Ω, και την «αίγλη» του όλα τα έκαμα καλώς. Καλά δεν τα είχα κάνει εξάλλου μέχρι τούδε; Ο εναπομείνας δεδικαίωται.

Ναι, από όπου και να το περικύκλωνα, η σκέψη ήταν άρτια.

Άκουγα τον μονότονο ήχο από τον καρδιογράφο. Το στείρο αλλά αρρωστημένο φως της Μονάδας μου τύφλωνε σχεδόν τα μάτια. Αλλά η σκέψη ήταν άρτια. Όλα τα είχα κάνει καλά. Στο μέτρο που μπορούσα.

Την έβδομη μέρα χτύπησε το τηλέφωνο. «Ξύπνησε αλλά για λίγο. Έπρεπε να ξαναμπεί σε καταστολή, ήταν too much αυτό για τις αντοχές του σώματος. Δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να καταλάβουν κάτι για την εγκεφαλική λειτουργία, δεν μπόρεσε από αυτή την αιφνίδια αφύπνιση να βγει κανένα συμπέρασμα». Ο Αργύρης ήταν ανήσυχος και μάλλον λίγο απογοητευμένος.

Η επιθυμία αναδύθηκε από μέσα μου όπως φουσκώνει η λάβα μέχρι να εκτοξευτεί από τον κρατήρα. Γουργουρίζει στα σπλάχνα του ηφαιστείου για λίγο και μετά ανεξέλεγκτη δύναμη την ωθεί σε έκρηξη.

Θέλω να πάω. Θέλω να βρεθώ εκεί. Με οποιοδήποτε τίμημα. Ό,τι μου ζητήσετε: τεστ, απολύμανση, αποστείρωση… να μπω σε βραστό νερό, να περάσω μέσα από τη φωτιά. Αλλά πρέπει να βρεθώ εκεί. Έστω για λίγο.

Στη φρενίτιδα του παραμιλητού μου, ο άνθρωπος στην άλλη άκρη του τηλεφώνου έδειχνε κατανόηση. Αλλά ήταν άκαμπτος σαν βράχος. Προφανώς είχε εμπειρία από αντίστοιχες συμπεριφορές και δεν του έλεγαν και πολλά. Ή τέλος πάντων έμαθε να επιβιώνει κάνοντας ένα de-touch από αυτές.

«Σας καταλαβαίνω αλλά όπως σας είπα τα μέτρα είναι πλέον πάρα πολύ αυστηρά. Είναι αδύνατον. Δεν επιτρέπεται».

Το απελπισμένο παραμιλητό μου γύρισε σε θυμό.

«Δεν επιτρέπεται. Όχι δεν θα έρθετε».

Ένιωθα τον εαυτό μου να μεγαλώνει, να γίνεται μια τεράστια μορφή, θεόρατων διαστάσεων. Ο κορμός μου ψήλωνε ως τον ουρανό, τα χέρια μου γίνονταν δράκοι, τα μάτια μου κεραυνοί, τα μαλλιά μου φίδια και τα πόδια μου στρόβιλος. Η μυθολογική εικόνα του Τυφώνα μπροστά μου ήταν οριακά παιδικό παραμυθάκι.

Ποιος θα μου απαγόρευε εμένα να είμαι εκεί; Ποιος; Η φωνή μου γινόταν ουρλιαχτό ανθρωπόμορφου αρπακτικού την ώρα που βουτάει να κατασπαράξει. Ποιος;

Συνεχίζεται…