Something like a song

Ήταν νύχτα και εξερράγη το άστρο του Σίβα…

Ήταν πρωί και έδυσε το άστρο της Γαίας…

And so it is just like you said it would be, life goes easy on me… most of the time​

Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος να κάνεις πράγματα που φαντάζουν σημαντικά. Ίσως κάποιες φορές και να είναι, ποιος ξέρει;

Ο χρόνος είναι μακρύς, ένας αέναος δρόμος χωρίς σαφή ορίζοντα. Κάποιες φορές αχνοφαίνονται τα θολά περιγράμματα βουνών που σμίγουν.

Το φως μιας αστραπής.

Ποια είναι η στιγμή; Τι είναι η στιγμή; Το άπειρο είναι το άθροισμα των απειροστών. Και το απειροστό ίσως να είναι η μορφή με την οποία μπορεί το άπειρο να παρουσιαστεί σε μια γλώσσα που καταλαβαίνει ο άνθρωπος.

Είναι και δεν είναι. Είμαι και δεν είμαι. Μεσολαβεί η στιγμή.

Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος να κάνεις πράγματα που φαντάζουν σημαντικά. Ίσως κάποιες φορές και να είναι, ποιος ξέρει;

Ακούγεται ο στακάτος ήχος των πλήκτρων της παλιάς γραφομηχανής. Έχει βάλει ένα χαρτί. «Τα χειρόγραφα δεν καίγονται» γράφει, γράμμα το γράμμα. Βγάζει το χαρτί, το ακουμπάει στο τραπέζι και μου το δείχνει «θυμάσαι μικρή;». Ο αέρας φυσά από το παράθυρο, σηκώνει το χαρτί και το παίρνει. Έπεα πτερόεντα.

Λέξεις. Λόγια, γραπτά. Πτερόεντα. Εύκολα έρχονται και φεύγουν με το αγέρι…

O χρόνος είναι πολύς, είναι πυκνός, είναι γεμάτος, ορμητικός χείμαρρος. Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος να κάνεις πράγματα που φαντάζουν σημαντικά.

Ακούμπησέ με…

Πιάσε με…

Μύρισέ με…

Νιώσε με…

Στίχοι και αφηγήσεις, θεωρίες και επιχειρήματα.

Αγκάλιασέ με… όπως τότε το καλοκαιρινό βράδυ στο μπαλκόνι, που ο νυχτερινός αέρας μύριζε ζέστη και νυχτολούλουδο.

Αγκάλιασέ με…

Νιώσε με…

Εδώ είμαι…

εγώ…

Ακούμπησέ με και θα ξέρεις ότι είμαι εδώ.

There was a time you let me know

What's really going on below

But now you never show it to me, do ya?

And remember when i moved in you

The holy dove was moving too

And every breath we drew was Hallelujah​

Μετά είναι μια άλλη στιγμή. Πλήθος απειροστών σωρεύονται παράγοντας το μέχρι τώρα και το εφεξής. Οι μέρες περνάνε, στιγμές φωτεινές, εκρηκτικές, θορυβώδεις σωρεύονται διεκδικώντας την προσοχή και τη σημασία – δεν είναι άπειρο το είναι, δεν είμαι άπειρη εγώ μα πεπερασμένη.

… κι αργεί να φύγει η λησμονιά​

Οι λέξεις, το παράθυρο, ο αέρας, ο χρόνος, οι μέρες, οι νύχτες, οι άνθρωποι, γεγονότα, συμβεβηκότα.

Απεταξάμην… το ανώφελο, το ανώδυνο, το ασήμαντο, το τετριμμένο.

Ήταν νύχτα και ήταν πρωί. Και πέρασαν πολλές νύχτες από τότε. Και πολλά πρωινά από τότε.

Απεταξάμην…

Ακούμπησέ με και θα ξέρεις ότι είμαι εδώ.

Η ζωή θα συμβαίνει. Και τα πράγματα. Και ο χρόνος θα είναι πυκνός.

Κι όπως εκείνη η ζεστή καλοκαιρινή νύχτα στο μπαλκόνι. Έπεα πτερόεντα. Ο αέρας τα παίρνει. Το σώμα είναι εδώ, πράττει, ενεργεί.

Ακούμπησέ με και θα ξέρεις ότι είμαι εδώ. Άσε με να σε ακουμπήσω και θα το ξέρω κι εγώ.

If I lay here

If I just lay here

Would you lie with me and just forget the world?

I don't quite know

How to say

How I feel

Those three words

Are said too much

They're not enough​

 

..  

 

Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν είσαι απασχολημένος να κάνεις πράγματα που φαντάζουν σημαντικά.

Μεγααααλη κουβεντα και σοφη!!!

 

Ή μπορεί και να είναι...
Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα προτεραιοτήτων... που έλεγε η παλιά διαφήμιση.