SSC ή αλλοιώς Ασφαλές. Λογικό Συναινετικό

Εχουν γίνει κατά καιρούς πολλές και διάφορες συζητήσεις που αφορούν το γνωστότερο ίσως "μοτο" του χώρου το SSC.

Στο παρόν νήμα θα επιχειρήσω μέσα από αρθρα και ιστορικές διαδρομές να ξεκαθαρίσω κάποια "πως" και κάποια "γιατί" και πρωτίστως το γεγονός πως αποτελεί περιγραφή με διάθεση προτροπής των δραστηριότήτων που παρατηρούνατι στόν χωρο και όχι συνταγή ή εγχειρίδιο οδηγιων.

Σκέψεις συνεισφορά σχετικών άρθρων και σχόλια ευπρόσδεκτα

 

The SSC Mistake
by Joseph W. Bean

There are reasons to applaud the broad acceptance of the credo "Safe Sane Consensual" by SM folks. I’ve sought out those reasons and pointed them out to others, perhaps as much to help myself settle into the use of the SSC terminology as anything. But, no matter how long the phrase hangs around—and it’s looking pretty permanent right now—I have problems with it.

I’m in no mood to turn the clock back, but I won’t mind if a few gung-ho SSC fans stop, look and listen up. What was getting hard to maintain with the leather population boom of the late 70s and early 80s was the excitement. Some of us treasured the sheer heart-pounding thrill of taking what we wanted from a bottom who was able to take what we were dishing out. Some thrilled to dark, but delicious, over-the-top ecstasy of being taken by a man who knew how to use us.

Too-loud cheering from the SSC fanatics could finally stamp out or drown the last surviving molecules of these ecstatic excitements that survive in SM today.

Don’t get me wrong. I’m not advocating an era of unsafe, insane or non-consensual SM. Been there. Done that. Used my return ticket for the first flight out. The problem isn’t safety, sanity or consent. We have all we need of those, and they don’t hurt anything, when they are achieved through reasonable and sufficiently erotic means. But back then—when the credo was new and before—you’d have had to go out of your way ever to find SM that wasn’t actually SSC even if a lot of it would be halted on the spot by 90s Dungeon Masters blinding by the holy light of SSC.

No, the problem isn’t safety, sanity or consent. The problem comes in mistaking a description for a prescription. Before anyone said the phrase Safe Sane Consensual SM—decades, even centuries before—bottoms were safe enough to survive and beg for more, couples were sane enough to recognize a good thing and protect their possibilities for continuing to do it, and consent was clearly and obviously known to be essential. That’s why the SM of earlier times was eventually described in the late 1980s as "Safe Sane Consensual." No problem.

It becomes a problem with contemporary efforts to sell that description as a requirement, apply it as a prescription, and to judge one another on the basis of various understandings of what that prescriptive phrase looks or feels like in action. Granted, some of the institutions are gone that were once relied upon to make SM safe, to provide community-wide feedback on the sanity of the members and to double check that consent was being respected. Still, taking a phrase that described the SM world as it once operated and repeating that phrase endlessly will not make SM SSC. Embroidering the phrase on patches, even painting it on 30-foot-wide banners will not save a single scene from becoming unsafe, stop an insane man from doing SM or monitor the necessities of consent.

The discussion I think we should be having—and I assume this is a conversation that must at least be dominated by people much younger than myself—would start something like this: "Once upon a time, SM was safe, sane and consensual because there were tight, inter-linked chains made up of groups of SM folks who networked with each other very actively, who valued and defended their reputations and who reported with care and honesty about the reputations of others. These people turned away from anyone among themselves whose reputation was ruined, especially if the "crime" were exceeding consent. In that time and in those circles, honor was more important that demonstrations of skill, skill was more valued than a full-to-bursting little black book, and more time and energy were spent grooming reputation, friendship, fraternity, respect and network acquaintance than on decorating oneself for cruising or public scenes.

"Now, since that time, we have become a tribe too large and too diverse, perhaps also too self-absorbed to rely on networking for our safety; too scattered and too fast-moving to depend on reports of reputation to confirm the sanity of our members or their actions; and too promiscuous to count on knowing everyone we touch (even a third or fourth networked hand) to count on a Top’s respect for limits or consent.

"So, what are we going to do to live our SM lives such that Safe Sane Consensual still describes what we do without having the effort turn to bickering? More important, how will we do this without destroying the excitement brought to SM scenes and lives by the "darker side" of human nature where fear and doubt reside and from which consent must be seduced?

"If we are content to do SM scenes that are SSC by prescription, we doom ourselves to imitative play and to never know what those older SMers were so all-fired excited about. We reduce our SM-sexuality to side-show pleasures and risk never knowing what all the older folks were talking about when they spoke of "going away" in a scene. We risk never seeing why they called SM "work" not play or understanding why they’re so sure SM is a life and a spirit not a lifestyle or a fun way to pass time."

Yeah, I think the discussion could very well begin like that. In fact, I’ve heard it try to start like that in small ways, here and there, all over the world. But it turns to arguments over what is Old Guard and whether anything Old Guard is worthy of imitation or salvation. I don’t let myself get drawn into that fuss. But, if that conversation could go somewhere, I imagine it would go forward to discover and establish Big World ways of doing what leathermen in a simpler time did with networking, treasuring reputation and placing honor before orgasm in their table of values.

Probably, during this working-out time, there should be a moratorium on all direct discussion of SSC and its meaning. After all, we know what those words mean and we know that they do not compose an imponderable, sacred text. The energy saved by stopping all the current arguments about SSC could be sufficient to put human colonies on all known planets in the next ten years, but I’d rather see it spent on replacing the lost institutions of leatherdom new forms to serve the same purposes, but forms more acceptable to the me-first, what-do-you-know?, respect-who? tenor of these over-populated and, in my opinion, under-cohesive times.

It is only fair for me to disclose here that, because I am still alive in the 90s and still want to do SM after about 35 years in the scene, I am bending to the times somewhat. When a boy asks if I play SSC, I tell him that Rule One of SM is, for me, "The bottom should always end up recyclable." To that extent, I promise his safety. I’ll listen to his special concerns, if any. Proof enough of my sanity. On consent, I guess I’m not so very modern. I promise, as most tops were doing 35 years ago, that even if the boy doesn’t always say yes or even get the opportunity to do so, he’ll go away after the scene glad that I took yes for an answer when he couldn’t have thought to say it. Consent, you see, in my feudal world-view, is comprehensive. If you’re in my space, your presence IS consent. In practice, of course, playing with a boy who isn’t glad to be there gets old very fast, so I follow another rule: If I can’t seduce consent, I send the boy away.

That works for me, but it is not my prescription for what ails the SM world of the 90s. It’s just my interim mode, to be continued until the discussion above takes place and bears fruit. Meantime, I can and do gladly accept Safe, Sane, Consensual as a description of what we do… a description, not a hurdle or a prescription or a sacred text.

Αρχική δημοσίευση: The SSC Mistake

 

Το λάθος του SSC
υπό Joseph W. Bean

Υπάρχουν λόγοι να επικροτεί κανείς την ευρεία αποδοχή των αρχών του «Ασφαλές Υγιές Συναινετικό» από αυτούς που κάνουν SM. Αναζήτησα αυτούς τους λόγους και τους επισήμανα σε άλλους, ίσως περισσότερο από όλα για να βοηθήσω τον εαυτό μου να κατασταλάξει όσον αφορά τη χρήση της SSC ορολογίας. Αλλά, ανεξάρτητα από το πόσο καιρό χρησιμοποιείται η φράση – και φαίνεται να έχει μάλλον καθιερωθεί τώρα – έχω προβλήματα με αυτή.

Δεν έχω καμία διάθεση να γυρίσω πίσω τον χρόνο, αλλά δε θα με πείραζε άμα μερικοί βαράτε-βιολιτζήδες οπαδοί του SSC σταματήσουν, κοιτάξουν και ακούσουν. Αυτό που ήταν δύσκολο να συγκρατηθεί με την έκρηξη του leather πληθυσμού στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα και στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα ήταν ο ενθουσιασμός. Μερικοί από εμάς φυλάξαμε σα θησαυρό τον αγνό ενθουσιασμό που μας έκανε να καρδιοχτυπάμε, όταν παίρναμε αυτό που θέλαμε από έναν bottom που μπορούσε να πάρει αυτό που του σερβίραμε. Κάποιοι ενθουσιασμένοι από τη σκοτεινή αλλά απολαυστική, ξεχωριστή έκσταση του να μας παίρνει ένας άντρας που ήξερε πως να μας χρησιμοποιήσει.

Οι υπερβολικά δυνατές επευφημίες των οπαδών του SSC θα μπορούσαν τελικά να εξαλείψουν ή να καταπνίξουν τα τελευταία εναπομείναντα μόρια αυτών των εκστατικών εξάψεων που επιζούν στο SM σήμερα.

Μη το πάρετε στραβά. Δε συνιστώ μια εποχή μη ασφαλούς, μη υγιούς ή μη συναινετικού SM. Το έχω ζήσει. Το έχω κάνει. Χρησιμοποίησα το εισιτήριο μου της επιστροφής για να γυρίσω πίσω με την πρώτη πτήση. Το πρόβλημα δεν είναι η ασφάλεια, η ψυχική υγεία ή η συναίνεση. Έχουμε όσο χρειαζόμαστε από αυτά, και δεν ενοχλούν, όταν επιτυγχάνονται με λογικά και επαρκώς ερωτικά μέσα. Αλλά τότε – όταν οι αρχές ήταν καινούριες και προηγουμένως – έπρεπε να παρεκκλίνει κανείς πολύ από τις πρακτικές του για να βρει SM που δεν ήταν πράγματι SSC ακόμη κι αν πολλές από αυτές θα σταματούσαν επί τόπου από Αφέντες Μπουντρουμιών της δεκαετίας του ενενήντα τυφλωμένους από το ιερό φως του SSC

Όχι, το πρόβλημα δεν είναι η ασφάλεια, η ψυχική υγεία ή η συναίνεση. Το πρόβλημα οφείλεται στο ότι μπερδεύεται η περιγραφή με τη συνταγή. Πριν να ειπωθεί η φράση Ασφαλές Υγιές Συναινετικό SM – δεκαετίες, ακόμη και αιώνες πριν – οι bottoms ήταν αρκετά ασφαλείς ώστε να επιβιώνουν και να ικετεύουν για ακόμη περισσότερο, τα ζευγάρια ήταν αρκετά συνετά ώστε να αναγνωρίζουν κάτι το καλό και να προστατεύουν τις δυνατότητές τους να συνεχίσουν να το κάνουν, και ήταν ξεκάθαρα και προφανώς γνωστό ότι η συναίνεση ήταν απαραίτητη. Αυτός είναι ο λόγος που το SM παλιότερων καιρών τελικά περιγράφηκε στα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα ως «Ασφαλές Υγιές Συναινετικό». Κανένα πρόβλημα.

Δημιουργείται πρόβλημα με τις σύγχρονες προσπάθειες να πουλήσουν αυτήν την περιγραφή ως μια προϋπόθεση, να την εφαρμόσουν όπως μια συνταγή γιατρού και να κρίνουν ο ένας τον άλλο με βάση τις διάφορες συλλήψεις του με τι αυτή η κατευθυντήρια φράση μοιάζει ή τι αίσθηση δίνει στην πράξη. Υποθέτοντας ότι μερικοί από τους θεσμούς πάνω στους οποίους βασίζονταν κανείς ώστε να κάνουν το SM ασφαλές, να παρέχουν στοιχεία σε όλη την κοινότητα για την ψυχική υγεία των μελών και να διπλοτσεκάρουν ότι η συναίνεση ήταν σεβαστή δεν υπάρχουν πια. Ωστόσο, το να παίρνει κανείς μια φράση που περιέγραφε τον κόσμο του SM όπως κάποτε λειτουργούσε και να επαναλαμβάνει ατελείωτα αυτήν τη φράση δε θα κάνει το SM SSC. Το να κεντά κανείς τη φράση σε μπαλώματα, ακόμη και να τη ζωγραφίζει σε πανώ δέκα μέτρα πλατιά δε θα γλιτώσει ούτε μια σκηνή από το να γίνει μη ασφαλής, δε θα σταματήσει ούτε έναν τρελό από το να κάνει SM, ούτε θα επιτηρεί τις ανάγκες της συναίνεσης.

Η συζήτηση που νομίζω ότι θα έπρεπε να κάνουμε – και υποθέτω ότι είναι μια συζήτηση που θα πρέπει τουλάχιστον να κυριαρχείται από άτομα πολύ νεότερα από εμένα – θα άρχιζε κάπως έτσι : «Μια φορά κι έναν καιρό, το SM ήταν ασφαλές, υγιές και συναινετικό, επειδή υπήρχαν σφιχτές, διασυνδετικές αλυσίδες φτιαγμένες από ομάδες ατόμων που έκαναν SM που διασυνδέονταν η μια με την άλλη πολύ ενεργά, που εκτιμούσαν και υπεράσπιζαν τη φήμη τους κι ανέφεραν με προσοχή και ειλικρίνεια ότι αφορούσε τη φήμη των άλλων. Αυτοί οι άνθρωποι απέφευγαν οποιονδήποτε ανάμεσα τους του οποίου η φήμη είχε καταστραφεί, ειδικά αν το «έγκλημα» ήταν η υπέρβαση της συναίνεσης. Εκείνο τον καιρό και σε εκείνους τους κύκλους, η τιμή ήταν πιο σημαντική από τις επιδείξεις δεξιοτήτων, η δεξιότητα εκτιμούνταν περισσότερο από μια ασφυκτικά γεμάτη μικρή μαύρη βίβλο, και περισσότερος χρόνος κι ενέργεια αναλώνονταν στο να φροντίζει κανείς τη φήμη, τη φιλία, την αδερφικότητα, τον σεβασμό και τη γνωριμία με το δίκτυο των ομάδων, παρά στο να διακοσμεί κανείς τον εαυτό του για κρουαζιέρα ή για δημόσιες σκηνές.

«Τώρα, από εκείνον τον καιρό, έχουμε γίνει μια φυλή πολύ μεγάλη και πολύ ποικιλόμορφη, ίσως ακόμη πολύ απορροφημένη με τον εαυτό της για να βασίζεται στη δημιουργία κυκλώματος για την ασφάλειά μας• πολύ διασκορπισμένη και που κινείται πολύ γρήγορα για να εξαρτάται από αναφορές στη φήμη για να βεβαιώσει την ψυχική υγεία των μελών μας ή των πράξεών τους• και πολύ ετερόκλητη για να βασίζεται κανείς στο ότι γνωρίζουμε ότι όποιος αγγίζουμε (ακόμη κι αν τον γνωρίσαμε μέσω του κυκλώματος από τρίτο ή τέταρτο χέρι) υπολογίζει στο σεβασμό ενός Top για τα όρια και τη συναίνεση.

«Λοιπόν, τι θα κάνουμε για να ζήσουμε τις SM ζωές μας με τέτοιο τρόπο ώστε το Ασφαλές Υγιές Συναινετικό να περιγράφει ακόμη αυτό που κάνουμε χωρίς να χρειάζεται να αναλωνόμαστε σε διαπληκτισμούς; Πιο σημαντικά, πώς θα το κάνουμε χωρίς να καταστρέψουμε την έξαψη που φέρνουν στις SM σκηνές και ζωές η «σκοτεινή πλευρά» της ανθρώπινης φύσης όπου κατοικούν ο φόβος και η αμφιβολία και από την οποία η συναίνεση πρέπει να αποπλανηθεί;

«Αν είμαστε ικανοποιημένοι με το να κάνουμε SM σκηνές που είναι SCC σύμφωνα με οδηγίες, καταδικάζουμε τους εαυτούς μας στο να μιμούμαστε παιχνίδια και ποτέ να μη μάθουμε για ποιο πράγμα οι παλιότεροι που έκαναν SM ήταν τόσο πολύ ενθουσιασμένοι. Περιορίζουμε την SM σεξουαλικότητά μας σε παράπλευρες ευχαριστήσεις και ρισκάρουμε να μη μάθουμε ποτέ τι ήταν αυτό που έλεγαν οι παλιότεροι όταν μιλούσαν για «χάσιμο» σε μια σκηνή. Ρισκάρουμε να μη δούμε ποτέ γιατί αναφερόταν στο SM ως «έργο» κι όχι παιχνίδι ή να καταλάβουμε γιατί είναι τόσο σίγουροι ότι το SM είναι μια ζωή και μια ψυχική διάθεση και όχι ένα lifestyle ή ένας διασκεδαστικός τρόπος να περνά κανείς την ώρα του.»

Ναι, νομίζω ότι η συζήτηση κάλλιστα θα μπορούσε να αρχίσει έτσι. Στην πραγματικότητα, έχω ακούσει να ξεκινά έτσι in small ways, εδώ κι εκεί, σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά καταλήγει σε διαφωνίες πάνω στο τι είναι Παλιά Φρουρά και αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να μιμηθούν ή να διαφυλάξουν από την Παλιά Φρουρά. Δεν αφήνομαι να παρασυρθώ από όλη αυτήν την αναταραχή. Αλλά, αν αυτή η συζήτηση μπορούσε να καταλήξει κάπου, φαντάζομαι ότι θα μπορούσε να προχωρήσει στο να ανακαλύψει μεθόδους ενός Μεγάλου Κόσμου για να κάνουμε αυτό που έκαναν οι leathermen σε μια πιο απλή εποχή με το να δικτυώνονται, να θεωρούν τη φήμη τους κάτι πολύτιμο και να βάζουν τη τιμή σε καλύτερη θέση από τον οργασμό πάνω στο τραπέζι των αξιών τους.

Πιθανά, όσο εξελίσσεται αυτό, θα έπρεπε να υπάρχει ένα moratorium στις συζητήσεις που αφορούν άμεσα το SSC και το νόημά του. Στο κάτω κάτω, γνωρίζουμε τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις και γνωρίζουμε ότι δεν αποτελούν μεγάλου βάρους, ιερό κείμενο. Η ενέργεια που θα εξοικονομηθεί από το σταμάτημα όλων των σύγχρονων διαφωνιών πάνω στο SSC θα είναι αρκετή για να ιδρύουμε ανθρώπινες αποικίες σε όλους τους γνωστούς πλανήτες μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια, αλλά θα προτιμούσα να τη δω να ξοδεύεται στην αντικατάσταση των χαμένων θεσμών του leatherdom με νέα σχήματα για να εξυπηρετήσουν τους ίδιους σκοπούς, αλλά σχήματα πιο ανεκτικά στο εγώ – πρώτος, και – τι – ξέρεις – εσύ; , να – σεβαστώ – ποιον; σκηνικό αυτών καιρών όπου υπάρχει πολύς κόσμος και, κατά τη γνώμη μου, λείπει η συνοχή.

Είναι θεμιτό για εμένα να αποκαλύψω εδώ ότι, επειδή είμαι ακόμη ζωντανός στη δεκαετία του ενενήντα και θέλω ακόμη να κάνω SM μετά από 35 χρόνια στη σκηνή, υποτάσσομαι στους καιρούς κατά κάποιον τρόπο. Όταν ένα αγόρι ρωτάει αν παίζω σύμφωνα με το SSC, του λέω ότι ο Πρώτος Κανόνας στο SM είναι, για εμένα, ότι «Ο bottom πρέπει πάντα να καταλήγει ανακυκλώσιμος». Σε αυτόν τον βαθμό, μπορώ να εγγυηθώ την ασφάλειά του. Θα ακούσω τις ιδιαίτερες ανησυχίες του, αν υπάρχουν. Απόδειξη επαρκής της ψυχικής μου υγείας. Όσον αφορά τη συναίνεση μάλλον δεν είμαι και τόσο μοντέρνος. Υπόσχομαι, όπως οι περισσότεροι top έκαναν 35 χρόνια πριν, ότι ακόμη κι αν το αγόρι δε λέει πάντα ναι ή ακόμη αν δεν του δίνεται η ευκαιρία να το κάνει, θα φύγει μετά τη σκηνή ευχαριστημένο που θεώρησα το ναι ως απάντηση, όταν δε θα μπορούσε να είχε σκεφτεί να το πει. Η συναίνεση, βλέπετε, στη φεουδαρχική κοσμοθεωρία μου, εννοείται. Αν βρίσκεσαι στον χώρο μου, η παρουσία σου ΕΙΝΑΙ συναίνεση. Στην πράξη, βέβαια, το να παίζει κανείς με ένα αγόρι που δεν του αρέσει να είναι εκεί τον φθείρει πολύ γρήγορα, έτσι ακολουθώ έναν άλλο κανόνα : αν δεν μπορώ να αποπλανήσω τη συναίνεση, διώχνω το αγόρι.

Αυτό λειτουργεί για εμένα, αλλά δεν είναι η ιατρική συνταγή μου για ό,τι νοσεί στον κόσμο του SM της δεκαετίας του ενενήντα. Είναι απλά η προσωρινή μέθοδός μου, που θα συνεχιστεί μέχρι η παραπάνω συζήτηση να λάβει χώρα και να αποδώσει καρπούς. Εν τω μεταξύ, μπορώ και το κάνω με ευχαρίστηση να δέχομαι το Ασφαλές, Υγιές, Συναινετικό ως μια περιγραφή αυτού που κάνουμε ... μια περιγραφή, όχι ένα εμπόδιο ή μια συνταγή γιατρού ή ένα ιερό κείμενο.

 

@Durcet: Συζήτηση για το θέμα που αναφέρεις θα βρεις εδω :SSC vs. RACK: BDSM Models

Το τρέχον νήμα αφορά την δημιουργία και την εξέλιξη ιστορικά του SSC, στο μελλον ευελπιστώ κατι ανάλογο να υπάρξει και για το RACK

 

SCENEprofiles Interview with david stein
Author and originator of the phrase "Safe, Sane, and Consensual" (SSC)




An internationally known author of both fiction and nonfiction on BDSM themes, david stein has been published in a wide range of current and defunct magazines including Drummer, Bound & Gagged, International Leatherman, Mach, PowerPlay, DungeonMaster, Checkmate, Prometheus, Sandmutopia Guardian, Servants’ Quarters, and the online e-zines Crawl, RopedWeb, and All American Kink. Pieces of his have also appeared in the anthologies Leatherfolk, edited by Mark Thompson (Alyson, 1991); Horsemen: Leathersex Short Fiction, edited by Joseph W. Bean (Leyland, 1997); and SM Classics, edited by Susan Wright (Masquerade, 1999). Last May david’s epic-length novel, Carried Away: An S/M Romance, was published by Daedalus (Los Angeles, www.daedaluspublishing.com). Historically, david is most associated with the coining of the phrase “safe, sane, and consensual S/M” in 1983 for Gay Male S/M Activists (GMSMA), an organization that he co-founded and helped lead for 11 years (he remains a member but is no longer active in a leadership role). The phrase subsequently spread throughout the U.S. and beyond, especially via the S/M-Leather Contingent at the 1987 March on Washington for Lesbian and Gay Rights, which used “Safe Sane Consensual” as its slogan. An essay on the history of the slogan can be found in PDF format on his Web pages at www.lthredge.com/ds/history.htm.

Read slave david stein's poem slavery is/not


SENSUOUS SADIE: There is an interesting paradox to your BDSM persona. On one hand, many of the huge new influx of BDSM participants take the idea of “Safe, Sane, and Consensual” for granted, not realizing your role in its creation, or even that these ideas needed to be articulated. On the other hand, you are also inextricably tied to those three words for the rest of your life, almost like Leonard Nimoy never really quite got away from his role as Spock in Star Trek. In fact, Nimoy wrote a book called I Am Not Spock. Do you sometimes want to write a book called I Am Not the Phrase: “Safe, Sane, and Consensual”?

DAVID STEIN: “No. The issue of my personal connection with the phrase is trivial compared with the issue of how the phrase has been abused and perverted in the years since it was coined. But i have to share some of the responsibility for that, since it wasn’t until a couple of years ago that i realized what a monster we had created. The only reason i ever tell anyone that i was the author is so i’ll have some authority when i explain what we meant by it back then — and what we didn’t mean by it. Above all, we weren’t trying to establish a fucking credo! The idea that ‘safe sane consensual’ is used to define something like articles of faith s/m newbies are expected to absorb turns my stomach, especially when the people doing the defining are the kind who do s/m at a very tame, low level of intensity and think that’s where the boundaries should be set for everyone.

“The other big problem i have is with those who come at it from the opposite direction and claim that ‘safe sane consensual’ was always merely a PR gimmick, a way to present a friendly face of s/m to the public and the authorities even though we knew better. This is just false historically, and it is as much as accuses those of us who originally promoted the slogan of being liars. On the contrary: We did intend to draw a distinction and to leave some kinds of sadomasochistic behavior on one side of the line as indefensible while maintaining that whatever fell inside the line was defensible ethically and should be defended politically and legally. But what we intended to leave outside the line was things like sadistic serial killers and snuff scenes for money, coercive s/m of all sorts, not the edgier kinds of consensual play — unless there was a question whether consent was even possible, as with the underage or the mentally unbalanced. We never intended to draw the line to leave out heavy s/m, real pain rather than symbolic pain, blood play, knifeplay, humiliation play, 24/7 Master/slave relationships, and so on. But all these things and more have come under the gun in recent years from self-righteous censors and ‘dungeon monitors’ within our community waving the SSC banner!

“In my own case, my hope was that the terms ‘safe, sane, and consensual’ would prove to be the starting point for a continuing community-wide discussion about the elements of an s/m ethics. Instead, what has happened is that the discussion has largely congealed around those three terms themselves, or about the SSC slogan. The only progress we’ve made has been with the term ‘consensual,’ where we have a far deeper and more nuanced understanding today than we had in 1983 — but more of that is owing to the women’s movement and the discourse about domestic abuse than to any discussions specifically within an s/m or D/s context. And too many people have simply tuned out, have stopped thinking or talking about these issues — either because they think ‘the SSC creed’ already answers all the questions, or because they think SSC has poisoned the well and must be rejected altogether before anything new can grow.”

Sadie: You’ve written extensively about the creation of SSC, so I’m not going to ask you to rehash that here. However, I have also interviewed Prometheus Contributing Editor Gary Switch, who originated the more recent “Risk Aware Consensual Kink (RACK).” What do you think of this alternate phrasing?

david: “While i have nothing but respect for Gary’s motives and agree with many of his arguments, i think the problem is that we’ve become focused on a slogan at all. The solution isn’t to replace a flawed slogan with a (possibly) better one. And let’s face it, people like ‘safe sane consensual’ precisely because it’s so reassuring! ‘Risk Aware Consensual Kink’ loses on every count in terms of sloganeering because it’s too scary. Gary might say that’s good — that it forces people to think about stuff they’d rather not think about — and to a degree he’s right, but it’s also overkill. The fact is, the vast majority of s/m activity is not life-threatening in any way; the vast majority of scenes don’t even call for a first-aid kit. Often it’s only a hint or threat of danger that people want or need to get off. So presenting all s/m as if it’s the sexual equivalent of skydiving or mountain-climbing is just as much of a distortion as pretending that none of it involves real risks or real pain.
This goes back to the historical issue — sorry for the rehash, but it’s unavoidable! We intended ‘safe, sane, and consensual’ as a minimum standard, and if you bear that in mind, it makes perfect sense to see the s/m community as embracing a wide range of activities, from the lightest of sensual strokes with a deerskin flogger, say, to excruciating cuts with a bullwhip. And all these can be done safely and sanely, or carelessly and stupidly, at any level. But there are lots of additional questions one might want to ask, such as whether the activities are satisfying to those involved or have any artistic flair or raise anyone’s spiritual awareness. Being ‘safe, sane, and consensual’ isn’t enough to make it good s/m.

“It might have helped a lot of folks if someone had had the guts to say to them at some point, ‘Yes, your s/m play is safe, sane, and consensual — but it’s also boring, predictable, and tacky. Maybe you should be less concerned with playing by the rules and more with having a good time.’”

Sadie: There is an interesting thing that happens to scene personalities when they get well known. Their “celebrity,” if you will, can either contribute to or take away from their options in finding good partners. Considering that you've had some challenges in finding a partner, I was wondering if you felt that this was or was not an issue for you?

david: “Unfortunately, yes. While my modest celebrity has enabled me to meet some wonderful Masters and others i might not otherwise have had much chance to connect with, They have generally not been ‘in the market’ — or if They were, weren’t looking for a slave as well known as Themselves! It’s impossible to know, of course, what men i haven’t met are thinking, but i’ve had enough indirect feedback to be pretty sure that my reputation is a problem for many. The ego issue is understandable — the risk of being known as ‘so-and-so’s Master’ instead of the reverse — though i think the best Masters are no more vain or hung up on ego gratification than good slaves are. They know that what the slave worships in Them is something higher and nobler than ego, even when its physical manifestation is Their cock or Their boots.

“But beyond the ego issue, there’s the question of where the slave’s first allegiance lies, to his Master or to whatever calling led to his becoming a celebrity. In my case that was for a long time my work with GMSMA and more recently was my novel — any writer will tell you that a book in progress is a jealous master! Then again, for me there’s the issue of how a potential Master feels about the things i became known for, such as SSC. That’s one of the reasons i’ve started speaking out lately to distance myself from the SSC puritans and zealots — i don’t want it to ruin my love life! <g> Don’t blame me if you’re burned by an overzealous and inexperienced dungeon monitor who interprets ‘safe sane consensual’ as ‘don’t do anything I wouldn’t do.’

“Nonetheless, i don’t want to suggest that this is the main reason i’m not owned! It’s just a contributing factor. The major reasons are in me.”

Sadie: You’ve written that “S/M releases powerful emotions and involves intense vulnerability, and the results often aren’t pretty.” There is an unspoken party line that as a community we need to show only our happy healthy SSC side to the vanilla world, which will in theory increase the likelihood that our lifestyles will be accepted. This makes it harder for us to work through very real, but politically unpleasant issues like abuse in D/s relationships. What is your approach to dealing with these delicate topics?

david: “It’s notoriously hard to get reliable statistics about s/mers, even more than about gay men and lesbians. Nonetheless, my sense from those put out by organizations like New York City’s Anti-Violence Project — one of the country’s veteran LGBT organizations dealing with domestic abuse and other issues — is that there’s probably much more abuse among people without explicit D/s relationships than in them. Maybe it’s different with hetero D/s, since those couples are often legally married, but i don’t think abuse is very common at all among gay and lesbian Masters and slaves, so i have no fear about bringing it out in the open. That’s not to say it never happens, but in an explicit Master/slave or Daddy/boy or other Dom/sub relationship, there is a tendency to have relatively clear lines of authority and responsibility. In some of these relationships, there are also explicit mechanisms for settling grievances and disputes — how many vanilla relationships have anything like that? or even ordinary marriages?

“What there may be in a Master/slave relationship is a way of life that looks abusive from the outside but really isn’t — it may even qualify as abusive according to one of the standard checklists that you often see printed, but they weren’t drawn up with D/s relationships in mind. So i think it’s actually very important for more people to get to know how actual consensual Masters and slaves live so that they won’t jump to the wrong conclusions in such cases, or fail to recognize genuine abuse if they see it. Even the ‘S/M vs. Abuse’ guidelines adopted at the Leather Leadership Conference in 1998 and subsequently promulgated by the National Coalition for Sexual Freedom (NCSF) and others (www.ncsfreedom.org/library/smvsabuse.htm) — which takes ‘safe, sane, and consensual’ as its basis — fail to fully take into account the special situation of a committed slave in a 24/7 Master/slave relationship. There is no way any ‘objective’ checklist can be used to determine whether a situation or piece of behavior is abusive, because ultimately it depends on a) the intention of the Dominant, and b) the interpretation of the submissive. And any third party’s access to these is limited, which is why, as with any case of alleged domestic abuse, we have to give more weight to the testimony of the vulnerable person, and if he or she wants to leave, help make that happen.

“With respect to any other messy and unpleasant realities, i figure that our enemies will uncover the truth anyway, so we may as well be completely open from the start ourselves. The truth will out. And the great advantage of always telling the truth is that you don’t have to worry about keeping your lies straight.”

Sadie: You periodically visit Master Steve Sampson at BUTCHMANN’S Academy in Tucson, Arizona. For those readers who are unfamiliar with a slave academy, what goes on there? Is it anything like the 24-hour BDSM orgies that go on in the fictional slave academies?

david: “First of all, the Academy is now under the auspices of APEX, the Arizona Power Exchange (www.arizonapowerexchange.org), a wonderful pansexual group in Phoenix. What they call ‘The Butchmann’s Experience’ is presented several weekends a year under Master Steve’s direction with the same focus and largely the same curriculum and instructors as before. There are pansexual, men-only, and women-only sessions, and they’re all open to Masters and Dominants as well as slaves and submissives — in fact, they don’t work well unless both roles are well represented.

“The focus is not on BDSM technique, though a lot of technical ground is covered, but the psychological and spiritual side of things: what these roles we play mean in our lives, whether they make any sense outside the bedroom or dungeon, how to integrate them into ordinary life, or how they might point us beyond the confines of ordinary life, and so on. It varies depending on the interests and inclinations of the participants — different groups have different energies. As far as sex itself goes, there’s no sexual activity in the strict sense during class hours in the daytime and never any between the instructors and the students. What the students do with each other on their own time, particularly if they’re part of an established couple, is their own business. In the gay sessions i’ve participated in, there are plenty of hard dicks at various times as slaveboys — or Masters! — get excited by this or that activity or experience, but no ejaculations.

“As noted, different techniques — like flogging or mummification — will be explained and demonstrated, and then the participants will get to try them out as either top or bottom, depending on T/their chosen role. That’s why it’s important for there to be students from both sides! The instructors are there to supervise and help, not to do all the work. Other class periods will be just discussion, sometimes with the Dominants and submissives separated into different groups, sometimes together. All of that is not very different from any number of other BDSM educational efforts all around the country. But what makes the Butchmann’s experience almost unique, i believe, is what occurs in between the formal teaching sessions, when the slaves help out with food preparation and service, or similar duties. i can’t really speak for what the Dominants get out of the experience, but one of the most important lessons a slave learns at a Butchmann’s weekend is that he/she is a slave all the time, and needs to think and behave as such, not just in the dungeon or the bedroom. But that’s a good thing, as Master Steve would say, not a sad or demeaning thing. One of the other key lessons is that a committed slave is marvelous and rare, and that she or he deserves to be loved and cherished — what’s sad is that this comes as a revelation to so many.

“Perhaps i should explain, however, that most of my visits with Master Steve have been outside of formal Butchmann’s weekends. Because of the demands of my career as a magazine editor, living by an iron-clad production schedule, i’ve rarely been able to visit during a Butchmann’s gay weekend, so my earliest visits were for private training in Master Steve’s household. After several years of these visits, during which my trust in Him and respect for Him kept growing, i asked Him to become my Guardian Master, or Master pro tem, until such time as i am owned again. He agreed, and He gave me a token, a turquoise disc, which i have worn around my neck ever since, at first on a rawhide thong and now on a silver chain He gave me last Christmas. W/we will always have a heart connection, even if i belong to another Master someday.”

Sadie: During one of your training visits you set a personal record for continuous bondage without a break of 60 hours. What is the key difference for you in how this kind of bondage affected you? For example, you wrote that you felt “safe and secure” when wearing the restraints, even though they were a challenge in doing some household tasks.

david: “This was actually about six years ago! i’m not sure i’d be up for it today — my arthritis has gotten a good deal worse, and the last thing i need is any kind of immobility. But the fantasy of long-term bondage has been with me for a long time, and Master Steve gave me a taste of it. Since the particular restraints He used weren’t high-security and i could have released myself at any time, it was also a test of extended obedience, which i’m very happy i passed! For me, bondage = being wanted, which is why it always makes me happy to be tied up or bound: it proves to my skeptical subconscious that the other guy really does want me after all, or else why would he bother to restrain me? And it gave Master Steve pleasure every time He saw me in restraints, or heard me shuffle by, which is reason enough in itself.”

Sadie: You also took the physical position of “presenting” — kneeling, arms clasped behind your back, head bowed — whenever a Master came into your presence, saying that, “the more i did it, and thought about it, and felt its effect, the more meaningful it became.” I’ve often wondered about this because for me (Sadie) the artificiality and theatricality of those kind of things weighed heavily on me. Was this something that always felt natural for you? Does it get easier?

david: “Yes, it did feel somewhat theatrical at first, but it became more and more natural the more i did it, and i always miss presenting for a few days after i leave Master Steve’s — though nowadays He allows me to present standing instead of kneeling, because if i get down on the floor, i may have trouble getting up again. The first few times i stayed in His house, He had to remind me to get on my knees and present when He came into a room, but these days He more often waves me back down when i start to stand up. He’s actually gotten more relaxed about presenting and really insists on it only at the beginning and end of the day or when He or a slave leaves or enters the house, not every time someone moves between rooms, which can get nerve-wracking after a while!

“It may be ‘theatrical,’ but all rituals you’re not following personally will seem that way. It’s literally a threshold ritual and has classical roots. i think it’s very important for maintaining a Master/slave headspace and not slipping into the overfamiliarity of buddies or lovers. That doesn’t mean there isn’t any room for humor or affection! Part of the presenting ritual is asking the Master, ‘Sir, do You wish me to continue in Your service, Sir?’ This gives the Master an opportunity to affirm not only His control but also His protection and ownership of the slave, which helps the slave feel secure in his position. Master Steve often gives the reply a little spin, like ‘God help me, slaveboy, I do.’ <g>”

Sadie: You see yourself as “one who exists in order to serve and whose greatest happiness comes from obedience.” Considering our culture and how it teaches men to really do quite the opposite, what was the process for you in finding out and accepting your true nature as a slave?

david: “You’re a devil quoting my own words back at me! At the moment that particular line sticks in my craw, because it’s such a cliché. In any case, i don’t fit the slave stereotype very well — but neither do any of Master Steve’s slaves or most of the successful slaves i know. That line you quoted may suggest someone who isn’t self-motivated at all, who just waits around for orders and is otherwise completely passive. That sure isn’t me! i’m very goal-directed, always thinking and planning ahead, and though i sometimes collapse in exhaustion when the pressure lets up, i find it extremely difficult to relax and recharge while there’s still work to be done — at least work that i care about! i’m no paragon, and i’m as guilty as anybody of letting boring, back-burner maintenance chores slide. But in general i’m very demanding of myself and others, with high standards and critical to a fault.

“In terms of sex and what turns me on, i knew very early that i enjoyed being dominated, bound, controlled, and so forth. What i came to realize only much later, though, was that in terms of my regular life i also didn’t want to be the leader — i wanted to be the leader’s sidekick, his righthand man. All of my most satisfying relationships at work and in volunteer organizations have been when i’ve been No. 2 or 3 and have been the aide and counselor to a strong leader. So i sought that in my personal life as well, unfortunately with less success. The problem is that as a slave, i would be serving and obeying over a much wider range of my life than as an employee or colleague, and it’s been very hard for me to find a Master i could believe in and trust enough to surrender to that completely. Three times i’ve tried, and each time the Master has taken back the collar He gave me — though in the case of my second Master, we remained partners and lovers for years afterward and, in fact, are still roommates and very close friends after almost 20 years.

“So the ‘process’ of finding out and accepting my true nature as a slave is still very much going on, and the end is by no means a foregone conclusion. Some days i despair of ever being fulfilled in this way, and the only thing that sustains me is Master Steve’s faith in me.”

Sadie: Some of the slaves who post to the discussion groups seem to feel that they need a Master to “guide” them in their lives. Personally, I feel that I am the best judge about what is best in regard to my work, financial life, writing, etc. because I am the most invested in my own interests. I see my submissive nature more as a serving thing and a way to explore my deeper spiritual self. Where do you fall on this continuum?

david: “Master Steve, my Guardian, teaches that ‘slaves can run the universe, but they tend to make bad choices about their own lives.’ This statement pisses a lot of people off, both within and beyond the Master/slave community, but from my experience i think He’s right for the most part. It’s a generalization, and there are certainly exceptions, but i think a characteristic of ‘slaveheart’ is having a blind spot about one’s own interests that makes it particularly hard to judge them clearly.

“For example, it is extremely common for slaves to sacrifice their own long-term interests to an excessive degree in order to be of service to loved ones in the short term — which can mean that in the long term, they won’t be there for those same loved ones because they’re too exhausted, sick, or broke to help anymore. Another example is the tendency of many career slaves, like myself, to sacrifice our health and emotional well-being for our jobs, burning ourselves out prematurely.

“The stereotype is of the Master as ‘slavedriver,’ cracking the whip and forcing the slave to work harder and longer, but in reality, Masters very often have to prevent Their slaves from overdoing and overworking, even forcing them to rest and recharge. This shouldn’t come as any surprise — ordinary spouses and partners do this for each other all the time! The difference is that a Master’s responsibility is specifically to look at the big picture and the long range, which frees the slave to give an all-out effort within the bounds the Master sets.

“For creative work, however, i agree with you completely — no one else can tell me how to do mine, or should. This can be an issue in some partnerships, i know, if inspiration strikes at odd or inconvenient times. The Master might expect the slave to be able to write or paint or sculpt on a regular schedule, but it doesn’t always work that way. A good Master will learn to be adaptable and let the Muse do her thing. <g> But this assumes that the partnership is well founded to begin with, based on real trust, and that the slave isn’t using ‘the needs of my art’ as an excuse to goof off.

“Finances, i think, vary depending on the individuals involved. For me, i hate dealing with money and am much happier if my partner handles it entirely for me. But other slaves have such strong trust issues around money that unless they retain control over some funds of their own, they get paranoid and frightened. A wise Master will take that into account at the beginning of the partnership and make arrangements accordingly.

“Finally, i agree that it would be foolish for a Master to try to dictate a slave’s religious or spiritual beliefs or practices, but at the same time these should be compatible with His from the start or the relationship may be rocky. The best partnership, i think, is one where both are on parallel spiritual paths, moving together in the same direction, if on different levels or with different specific practices. But i’m a real tyro spiritually, so that may be all wet! LOL! Master Steve, in fact, has told me to take this year to look inward and find a spiritual practice that satisfies me, rather than being as involved as i had been in ‘outward’ activities like conferences and events. But He did not dictate the kind of practice or even the options i should consider.”

Sadie: You write that you are “anything but a passive, compliant, unassertive person.” How does this part of your personality express itself in your role as slave?

david: “That was already touched on in my answer earlier about ‘finding my true nature as a slave’ — an example of my tendency to leap ahead and anticipate what’s required! i have very strong opinions about things, and if i feel they’re relevant, i want to be sure my Master is aware of them so He can consider them in making His decisions. Earlier i mentioned my role as counselor to men i’ve served in work positions or organizations. A slave is not necessarily less intelligent or knowledgeable than his or her Owner — sometimes more — and it is important to give the Owner the benefit of the slave’s thinking and knowledge as well as his strength, manual skill, and sexual capabilities. As long as i am respectful and accept His decisions — whether i agree with them or not — and shut up when He tells me to, i will try to make Him aware of my perspective.

“The other point is about being proactive rather than passive. This is very tricky, because a slave can get into big trouble by thinking he knows better than his Master what the Master wants. Still, if you know He loves bock beer or blood oranges, say, i think it’s better to go ahead and buy some when they’re in season than wait for specific orders.”

Sadie: What do you think is the most common misconception about the Master/slave relationship?

david: “That all Master/slave relationships are alike! The best thing about consensual Mastery/slavery is that we can all define and refine it however we like — sometimes it seems that’s also the worst thing, but the potential for confusion and false advertising seems to be part of the price of freedom. Other common misconceptions are that all Masters and slaves are into s/m or that T/they all like leather.”

Sadie: You’ve said that Master Steve, an experienced slave trainer, recognized that you had the “heart of a slave.” What does this mean? What does it mean to be a slave when you don’t have a Master? Do you believe that your inner nature is not dependent on the dynamic between you and a Master? How do you keep in touch with your slave nature when you are not with a Master?

david: “Those are all great questions that are hard to answer briefly! Master Steve wrote a whole essay about ‘heart of slave’ — let me try to paraphrase the key point: Someone who is a slave at heart feels radically incomplete except in service to a Master. This doesn’t mean that a slave is stupid or shiftless or incompetent, only that he or she will feel an emptiness inside that nothing else can fill, and a disconnection from the universe that nothing else can bridge. In a way, you can’t be sure you’re a slave at heart until you’ve been a slave once, because until then you have only the emptiness, the disconnection, not the sense of completion and connection that being in service and being owned provide. But an experienced Master can usually tell who’s real and who’s pretending, or confused, among a group of novices — given time anyway. slaveheart exists whether or not a slave is in service, but it only shines and creates joy when the right opportunity to serve and obey is provided. Not every Master can fill the spiritual hole in every slave as easily as our physical holes can be filled, but once slaveheart is awakened, we tend to respond with respect, at least, to any Master Who approaches us with respect for our slavehood.

“And once you have the experience of being the slave of a Master, even if you’ve had the misfortune to be released after a time — whether because it wasn’t a good match, because your Master had to relocate and you couldn’t, or for any other reason — you’ll know what you’re missing and what you need to have again. You can live without it, but you can’t be happy without it. In ordinary life, a slave without a Master is generally pretty much indistinguishable from anyone else. Some of us make a point of trying to live as if they were still in service, as far as possible continuing to follow whatever protocols and daily rules applied with their former Masters, but my feeling is that this tends to be counterproductive, since a new Master may want you to follow quite different rules.

“The institution of Guardianship is intended precisely to help in this situation. A Guardian Master takes on the responsibility of guiding and protecting a slave who’s unowned until he can find a new Master. Obviously, choosing a Guardian Master requires almost as much care and trust as choosing a Master to own you, and it can be even harder to find a Master willing to take on this role given that He won’t reap the ultimate benefit. It’s not an option for everyone. But an experienced slave who suddenly and unexpectedly loses his Master through an accident, for instance, will probably know other Masters, friends of his late Owner, Who’d be able and willing to take on the responsibility. Similarly with a Master and slave W/who end T/their relationship amicably because of a career move.

“In my own case, i already knew and loved Master Steve because of a number of visits for training, but for various reasons W/we both felt that i wouldn’t be suited to belong to Him. So when my third attempt at a Master/slave relationship ended abruptly after only two months, i asked if He would be my Guardian and guide me in any future negotiations with potential Masters as well as help me stay focused as a slave in the meantime. He agreed, and since then, besides wearing His token, as described above, i also follow a small number of disciplines He requires and report to Him each week via e-mail. It’s a long leash, but it helps me feel connected, and at least once a year i spend some time with Him in His home, where i serve Him along with my slavebrothers and sisters in His family. This has now gone on for almost four years, longer than W/we expected, and i’m no closer to a relationship with anyone else than i was at the start — perhaps further away. So it’s possible that in my case, not necessarily anyone else’s, Guardianship has become a substitute for Ownership. Or it may be i just need to work out some personal issues before i can move on — get rid of some ‘baggage’ before i can serve a new Master wholeheartedly. That’s one of the big illusions, that slavery will solve your personal problems! To be able to surrender and serve, you need to have your life pretty well in order already as a free person.”

Sadie: You’ve written some about your mixed feelings about your body, and showing it off in public. What has been the process for you of coming to terms with this? Has your slavery itself helped or hindered this process?

david: “LOL! Being naked most of the time is one of the best things about slavery! It’s wonderful to be naked and to have no shame, because that’s how you’re supposed to be. Between slavery and the bear movement, i’ve gained a lot more self-acceptance than i used to have — i may be fat, but i’m also really hairy, and some men, like Master Steve, like that. He loves to play with my chest hair. He even calls me over to show it off to guests in the house.”

Sadie: You’ve written about the catch-22 in that you “spent years in the struggle to liberate gay and s/m sexuality yet wanted nothing more than to be happily enslaved.” In what ways did your inner struggle to find yourself affect your outward political action? What work are you most proud of?

david: “Actually, there was almost no connection between the two — maybe that was the problem. For many years, i put GMSMA and the work we were doing above my relationships, and i undermined two of them as a result. Both my first and second Master got tired of coming third in my life: first was GMSMA, and second was my job, and what was left i gave to them — too often there wasn’t anything left.

“What i’m most proud of — and this is nothing i can take sole or even the main credit for, only as a member of the team — is that we got leathermen and women a place at the table in the gay and lesbian movement. Before GMSMA and LSM (the Lesbian Sex Mafia, our sister group that started at the same time in New York), and a few groups like us elsewhere, leather was just one of those embarrassing fringe elements ‘respectable’ activists could ignore, if not denounce. Today, thanks to two decades of organizing, marching, educating, demonstrating, fundraising, meeting, and contributing, we’re recognized pillars of the LGBT community, not only in New York but all across the U.S. and in Canada, Europe, and elsewhere.”

Sadie: In some ways, the Dominant/Submissive relationship has become something of a norm in the BDSM community, with other relationships that are less common such as the Master/slave one being sometimes seen as the exotic side of BDSM. It’s natural for people to be concerned that giving up one’s rights could be abusive or damaging. What kind of boundaries do you have to protect yourself?

david: “It’s not clear to me that D/s is a ‘norm’ at all — i think more people are s/m players whose main interest is the adrenalin rush or the endorphin high of sceneplay, not the more subtle psychological effects of Dominance and submission. You can overlay s/m sceneplay with D/s elements, and people in D/s relationships can also do s/m play, so it gets confusing! It’s very hard to make any generalizations with confidence.

“As for ‘giving up one’s rights,’ i don’t believe you can. Legally you can’t — no Master/slave contract is legally binding anywhere in the ‘civilized’ world. No court would uphold it. You may sign away all of your property rights, but you can’t sign away your rights to your own person, so you can always, at any time, say, ‘Enough. I want out of this relationship. I’m leaving.’ Of course, you may have to leave naked and on foot, but you can still leave. (It’s for that reason, by the way, that my Guardian Master requires every slave who enters His service to have a nest egg of at least $10,000 in cash set aside in his own name, not to be touched, to start over with if he leaves Master’s service for whatever reason.)

“Legalities and practicalities aside, i think it is part of the human condition that we always have to make choices, and we can’t give that up. Choosing not to choose is itself a choice — always. In every situation, at every moment, there are alternatives, and how we act, or decline to act, is in our hands. The alternatives may both or all be unpleasant, but we still have to choose. If we refuse to make a choice, then we have chosen to let someone else, or the workings of chance, choose for us.

“Many people think of a slave as someone ‘who has no choice.’ Indeed, for many that is the main attraction of slavery, that it promises to relieve them of the agony of having to make choices. Making choices, and being responsible for them, is one of the hardest parts of being an adult. Being freed of that burden and allowed to be irresponsible again seems like a great gift.

“Maybe coercive slavery can seem like that at times for people who have lost all hope of escape and fully accept their lot — though i suspect this is more fantasy than history, let alone an accurate depiction of coercive slavery as it’s practiced today in places like the Sudan. But i know it has very little to do with consensual slavery, which is not about having no choice but of choosing to live in obedience. When that is clear, the problem is not one of ‘protecting the slave’s rights’ but rather of ‘supporting the slave’s commitment,’ which has to be renewed every day — indeed, many times a day.

“As far as boundaries, ultimately the only ones that count are the Master’s character and values, and it takes considerable time to get to know a man (or woman) well enough to be sure of those. Sorry to get up on my hobbyhorse again, but it’s just like ‘safe sane consensual’: people want slogans and formulas as a substitute for thought, experience, and effort. All the time i hear newbie slaves asking, ‘But how can i be sure i can trust Him?’ And all the time i and other experienced slaves respond, ‘you can’t be totally sure until you know Him as well as you know your best friend.’ ‘But that could take years!’ they whine. ‘Yep,’ we say, ‘exactly. Patience is a virtue, too.’ But there is one pretty safe formula: any Master Who says He won’t wait until you get to know Him, Who expects total trust instantly, doesn’t deserve it.”

Sadie: What are your thoughts about slaves who give up all their rights, even the right (in theory) not to be a slave? What have you observed about couples that approach BDSM in this way? Where do you put yourself in that continuum?

david: “The reply to the previous question covers most of this. i honestly haven’t observed any so-called ‘total power exchange’ couples at close hand. There seems to be a lot of claptrap written about this online — on both sides of the argument — so i’d just as soon not add to it. As should be clear, i don’t think it’s possible to give up my right to walk away from a relationship. On the other hand, doing so might be dishonorable, and honor does mean something to me. In my three Master/slave relationships in the past, it was the Master Who released me in each case — i never just walked away even when i was unhappy with how things were going. Painful as it is, i believe that’s how it should be. If the relationship has to be dissolved, preferably it should be the Master’s doing, not at the slave’s initiative, because that preserves the honor of both parties. What kind of a Master would want to keep a slave who didn’t want to serve Him? There are such Masters, undoubtedly, but more in fiction than reality — in the long run, it’s an energy drain and totally impractical.”

Sadie: You write that, “simply doing what a Master wants may not be enough to enable a slave to hold to his course.” Can you explain what you mean by this?

david: “It’s the same thing Guy Baldwin was getting at, in his new book Slavecraft, by ‘the myth of slave training’: not all Masters are good slave trainers — in fact, few of Them are. If They were, there would be a lot fewer two- and three-month Master/slave relationships, let alone the two- and three-week variety. But as it is, most Masters convey what They want from us, but give us very little help in how to do it — i don’t mean technique but mindset, self-discipline, ways of getting past the emotional rough spots that are bound to occur, the times when you’re tempted to chuck it all and do something easier, like brain surgery or kickboxing <g>. And then there are the times when it’s all so easy and natural, like falling off a log, that you wonder why you ever had trouble with it! Most of the ‘inner work’ of slavery is left up to slaves themselves, with very little or no guidance except what we can glean from more experienced slaves. It’s great that today we’re able to connect with each other more easily and pass on some of our accumulated experience instead of everyone’s having to reinvent the wheel each time.”

Sadie: It’s common for new Dominants to think that somehow they should just “know” how to do things, as if it will all flow naturally from their inner nature. But you’ve written about the challenges in knowing how to get your slave to truly surrender. What are these challenges, and how have your partners addressed them?

david: “Bringing a slave to the point where he fully surrenders — sometimes called ‘breaking’ him — is indeed the principal challenge in training a slave. Probably no slave is really trained without it. None of my Masters managed to bring me to that point, and as a result i continued to resist Them — despite my desire to be Their slave — until They gave up and released me. Master Steve has brought me close, and i think He wishes to take me through that barrier, but since i don’t live with Him full-time, He has to wait for circumstances to be right. The last couple of visits, i was ill a lot of the time, so He hardly worked with me at all, and the time before that, He was ill. Breaking a slave is not something that can be entered into casually! Both Master and slave have to be ready for it, and it takes time, often a couple of days or more. This probably sounds like brainwashing, but remember that it’s consensual. The slave wants to surrender — it’s just that part of him won’t let go and needs... ah, more vigorous persuasion. <g>”

Sadie: You are an occasional top. Considering that you seem to completely identify with being a slave, what is topping like for you?

david: “The more i’ve identified as a slave, the less i’ve been able to Top. i would only do it now to demonstrate something i could do better than anyone else available, and there aren’t many things of which that’s true — in BDSM, anyway! Abrasion is my main specialty as a Top, but i really have no desire to do it anymore for fun, only to show people the techniques so they can enjoy doing it. Except for a period of about a year a long time ago, just about every time i’ve tried to Top for pleasure, i’ve either botched it or done such a good job that i ended up envying my bottom and couldn’t enjoy myself! It’s frustrating, because i could do a much better job than a lot of the sloppy, lazy Tops out there these days, and i’d make out better, too, because polar bears are much more in demand as Tops than as bottoms, let alone as slaves. But it’s just not me.”

Sadie: You’ve said that, “We switches may have an advantage over the more dedicated exclusive Tops, God love ’em: we’re never expected to be perfect, just adequate!” In many ways switches have it good in that it’s easier to find partners, and also that their more balanced experience base can make for a better scene all around. And yet so often switches are put down for playing both sides of the fence. What are your feelings about this?

david: “Switches are like bisexuals: no one who’s not one of them, or close friends with one of them, really believes they’re not just opportunists refusing to declare sides. In my case, besides having some switch experience myself — though i’d no longer call myself a switch — i’ve been close friends with both switches and bisexuals (not necessarily in the same person!), so i accept that some people genuinely don’t have a strong preference. i don’t think it’s fair to put them down, but i also don’t buy the idea that switches are necessarily better at what they do because they’ve experienced and felt both sides. A good switch is better than a mediocre Top or a mediocre bottom, but not necessarily better than a good dedicated Top or bottom.”

Sadie: You write that, “many of our more disappointing sessions, as bottoms, were those where the Top seemed to be catering to our fantasies and trying to supply stimulations he hoped we would enjoy, even though they didn’t do much for him.” This is very much in line with many people’s feeling that the Dominant is in fact “serving” the submissive in many ways. What do you suggest to help Tops not fall into this trap?

david: “Dominants do serve submissives, just as Masters serve slaves, and there’s nothing wrong with that! It’s a mutually beneficial relationship. And so is Top/bottom, but unless the Top is a so-called service Top, who gets off on catering to bottom fantasies, it’s critical for many of us to know that the Top’s primary motivation is His/Her own pleasure or desire and not ours. i wouldn’t call it a ‘trap.’ It’s only a problem if the people involved have other expectations.”

Sadie: Is there anything else you’d like to share with our readers?

david: “Well, since you ask, i’d like to point out that even though i’m a Kinsey 6 — totally homosexual — and wrote a novel from that perspective, it seems to have quite a lot of crossover readership. In fact, sometimes i think more women than men are reading and enjoying it — or at least telling me they are. But then, the main audience for fiction in the U.S., both literary and popular, has always been female — that makes it really strange to think about countries where women aren’t allowed to learn to read. Anyway, i’m glad that so many women have found something of value in my writing, even though i still wish more of my gay brothers would take the time to read my novel, since i really wrote it for them!

“One of the more perceptive reviews it’s gotten suggested that i’d really written a self-help manual for kinky relationships, but i packaged it as a novel because i didn’t think people would buy it otherwise. The truth is that an explicit self-help manual would be a much easier sell than a novel! Americans, especially, love to buy self-help books — and guys will buy a book like that where they’d never buy a work of fiction on the same subject. Hey, maybe that’s what i should do to make some real money! <g> Because i do consider myself one of the world’s experts in why Master/slave relationships go bad. You’d have to be an idiot not to learn something from three ‘failures.’ And i’ve kept my ears and eyes open when others have talked about how and why their own relationships ended.

“For the novel, i took everything i learned from my mistakes, my partners’ mistakes, and the mistakes of others and worked it into the story so that, maybe, a few guys could learn from our examples and get a little further in their relationships before flaming out. That may seem cynical, but i don’t think many people get it right the first time. Even my Guardian has made mistakes — He’s taken on slaves He had to release later because they didn’t work out. The difference between a wise man and a fool isn’t that the wise man doesn’t make mistakes but that he learns from them, while the fool keeps making the same mistakes over and over again.

“Although Carried Away is billed as a ‘romance,’ and it’s certainly romantic, it’s also an entirely realistic novel. Personally, i love fantasy, but there’s not a trace of the fantastic in this work, nothing that’s physically (or physiologically) impossible, nothing that doesn’t fit the time and place where it’s set (the New York City area in 1992), nothing that’s even implausible or illogical in terms of continuity and the time it takes for things to occur normally. If the guys stay up half the night playing and fucking, they’re tired the next day. If someone has a huge orgasm, he can’t come again ten minutes later. If someone drinks several bottles of beer, he’ll need to piss. If they drive to a restaurant in Greenwich Village, they have to hunt for a parking space. And most of all, they work for a living and have to take account of that in their plans. They’re not living in Leatherland, where nothing matters except who fucks whom or how many strokes you can take. They’re living in the all too real world where the ‘games’ we play are considered perversions and people die because of who and how they love — but at the same time they’re trying to hold together a space where they can be something else, something that feels more real, more true, not less.

“Claims of uniqueness are always dicey, so i won’t say that Carried Away is the only novel that tries to convey this tension between the demands of real life and of ‘high leather’ ideals — but there are damn few others. Practically every ‘serious’ leather novel since The Real Thing and The Story of Harold, whether conventionally published or available only online, takes the fantasy route in one way or another. Either an ostensibly realistic setting is subtly or blatantly altered to make day-to-day s/m activities or D/s relationships more practical, or a frankly never-neverland refuge is posited where the leather characters can live as they wish without having to deal with social censure or even economic pressures to conform. Now maybe someone will object that Terry’s dungeon in Carried Away is just such a never-neverland, and i’ll admit it’s pretty over the top. But it’s still only a big room in a modest-size (if unusually shaped) house in Westchester, not a private island (Exit to Eden), nor an imaginary kingdom (the Beauty trilogy), nor an international network of slave trainers and traders (the Marketplace series), nor an isolated estate way in the back country (The Wings of Icarus). That’s not to say these other books — all of which i’ve enjoyed, some a great deal — don’t have merit, only that i hope Carried Away will be recognized as having attempted to do something different and, perhaps, more difficult.”

Sadie: Thank you for chatting with me!

david: “It was my pleasure. Thank you for asking me!”

-------------------------------------------

Sensuous Sadie is a columnist and edits SCENEsubmissions, a free e-newsletter featuring articles and interviews on BDSM and Spirituality. She is the founder and leader (1999 - 2001) of Rose & Thorn, Vermont's first BDSM group. Comments, compliments and complaints, as well as requests for reprinting can be addressed to her at SensuousSadie@aol.com or visit her website at www.sensuoussadie.com. Sadie believes the universe is abundant, and that sharing information freely is part of this abundance, so she allows reprints of her writing in most venues.

Copyright 2003 Sadie Sez Publications

Αρχική δημοσίευση εδώ

 

SCENEprofiles Συνέντευξη με τον david stein
Συγγραφέα και πηγή της φράσης 'ασφαλές υγιές συναινετικό' (SSC)


Ένας διεθνούς φήμης συγγραφέας φανταστικών και μη BDSM θεμάτων, ο david stein έχει δημοσιεύσει γραπτά του σε μια μεγάλη γκάμα περιοδικών που κυκλοφορούν και που δεν κυκλοφορούν πια συμπεριλαμβανομένων των Drummer, Bound & Gagged, International Leatherman, Mach, PowerPlay, DungeonMaster, Checkmate, Prometheus, Sandmutopia Guardian, Servants’ Quarters, και στα online e-zines Crawl, RopedWeb, και All American Kink. Γραπτά του εμφανίστηκαν επίσης στις ανθολογίες Leatherfolk, με εκδότη τον Mark Thompson (Alyson, 1991) Horsemen: Leathersex Short Fiction, με εκδότη τον Joseph W. Bean (Leyland, 1997) και SM Classics, με εκδότρια τη Susan Wright (Masquerade, 1999). Το επικό μυθιστόρημα του david που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάη, Carried Away: ένα S/M ρομάντζο, εκδόθηκε από τον οίκο Daedalus (Los Angeles, www.daedaluspublishing.com). Ιστορικά, ο david, συνδέεται με την επινόηση της φράσης 'ασφαλές υγιές συναινετικό' το 1983 για την οργάνωση Ομοφυλόφιλοι Άντρες S/M Ακτιβιστές (GMSMA), μια οργάνωση στην οποία υπήρξε συνιδρυτής και βοήθησε στην ηγεσία της για 11 χρόνια (παραμένει μέλος, αλλά δεν είναι πλέον ενεργός σε ηγετικό ρόλο). Η φράση ακολούθως διαδόθηκε απ' άκρου εις άκρον στις Η.Π. και πέρα από αυτές ειδικά μέσω της S/M - Leather Κοινότητας, που χρησιμοποίησε τη φράση 'ασφαλές υγιές συναινετικό' ως το σύνθημά της. Μια έκθεση με θέμα της ιστορία του συνθήματος μπορεί να βρει κανείς σε μορφή PDF στις ιστοσελίδες του στο www.lthredge.com/ds/history.htm.

Διαβάστε το ποίημα του david stein slavery is/not


SENSUOUS SADIE: Υπάρχει ένα ενδιαφέρον παράδοξο με την BDSM προσωπικότητά σου. Από τη μια πλευρά, πολλοί από αυτούς που πρόσφατα συνέρρευσαν μαζικά στο BDSM θεωρούν την άποψη 'ασφαλές υγιές συναινετικό' δεδομένη, χωρίς να αντιλαμβάνονται τον ρόλο σου στη δημιουργία του, ή ακόμη ότι αυτές οι σκέψεις ήταν ανάγκη να διατυπωθούν. Από την άλλη πλευρά, είσαι επίσης αναπόσπαστα δεμένος με αυτές τις τρεις λέξεις για την υπόλοιπη ζωή σου, σχεδόν όπως ο Leonard Nimoy ποτέ δεν ξέφυγε πραγματικά από τον ρόλο του ως Spock στην ταινία Star Trek. Πράγματι, ο Nimoy έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Δεν είμαι ο Spock. Θέλεις μερικές φορές να γράψεις ένα βιβλίο με τίτλο Δεν Είμαι η Φράση : 'Ασφαλές Υγιές Συναινετικό';

DAVID STEIN: 'Όχι. Το ζήτημα της προσωπικής μου σύνδεσης με τη φράση είναι επουσιώδες σε σύγκριση με το πώς αυτή η φράση κακοποιήθηκε και διαστρεβλώθηκε μέσα στα χρόνια από τη στιγμή που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά. Αλλά οφείλω να επιμεριστώ μέρος της ευθύνης για αυτό, αφού δεν είναι παρά μόνο δύο χρόνια πριν που συνειδητοποίησα τι τέρας είχαμε δημιουργήσει. Ο μόνος λόγος που θα πω ποτέ ότι ήμουν ο δημιουργός είναι για να έχω κάποια αρμοδιότητα, όταν εξηγώ τι εννοούσαμε τότε – και τι δεν εννοούσαμε με αυτό. Πάνω από όλα δε θέλαμε να καθιερώσουμε ένα γαμημένο σύστημα αρχών! Η ιδέα ότι το 'Ασφαλές Υγιές Συναινετικό' χρησιμοποιείται για να ορίσει κάτι όπως τα άρθρα της πίστης, τα οποία οι πρωτάρηδες στο s/m οφείλουν να αφομοιώσουν μου γυρίζει το στομάχι, ειδικά όταν οι άνθρωποι που τα ορίζουν είναι αυτοί που κάνουν s/m σε μια πολύ ανιαρή, πολύ χαμηλού επιπέδου ένταση και νομίζουν ότι εκεί είναι που τα όρια πρέπει να τεθούν για όλους.

'Το άλλο μεγάλο πρόβλημα που έχω είναι με αυτούς που βρίσκονται στην άλλη πλευρά και ισχυρίζονται ότι το 'ασφαλές υγιές συναινετικό' ήταν πάντα απλά ένα τέχνασμα για δημόσιες σχέσεις, ένας τρόπος να παρουσιαστεί ένα φιλικό πρόσωπο του s/m στο κοινό και στις αρχές ακόμη κι αν εμείς ξέραμε άλλα. Αυτό είναι απλά λάθος ιστορικά και στην ουσία κατηγορεί εμάς που αρχικά προωθήσαμε το σύνθημα ότι είμαστε ψεύτες. Αντίθετα: όντως σκοπεύαμε να κάνουμε μια διάκριση και να αφήσουμε μερικά είδη σαδομαζοχιστικής συμπεριφοράς από τη μία πλευρά της γραμμής ως ανεπίδεκτα προάσπισης φροντίζοντας οτιδήποτε βρισκόταν εντός των ορίων της γραμμής να είναι προασπίσιμο ηθικά και να μπορεί να το υπερασπιστεί κανείς πολιτικά και νομικά. Αλλά αυτά που σκοπεύαμε να αφήσουμε έξω από τη γραμμή ήταν πράγματα όπως σαδιστές serial killers και σκηνές snuff για χρήματα, εξαναγκαστικό s/m κάθε είδους, όχι τις πιο ακραίες μορφές συναινετικού παιχνιδιού – εκτός κι αν υπήρχε ζήτημα για το αν ακόμη η συναίνεση ήταν δυνατή, όπως με ανήλικους ή ψυχικά ανισόρροπους. Ποτέ δεν είχαμε σκοπό να τραβήξουμε τη διαχωριστική γραμμή και να αφήσουμε απέξω το σκληρό s/m, τον πραγματικό πόνο έναντι του συμβολικού πόνου, το παιχνίδι με αίμα, το παιχνίδι με μαχαίρια, το παιχνίδι ταπείνωσης, τις 24/7 σχέσεις Αφέντη/σκλάβου, κ.ο.κ. Αλλά όλα αυτά τα πράγματα κι ακόμη περισσότερα δέχονται επίθεση τα τελευταία χρόνια από αυτόκλητους τιμητές και 'επιτηρητές μπουντρουμιών' μέσα από την κοινότητα που ανεμίζουν το λάβαρο του SSC!

Στη δική μου περίπτωση, η ελπίδα μου ήταν ότι οι όροι 'ασφαλές υγιές συναινετικό' θα αποδεικνύονταν το σημείο αφετηρίας μιας συνεχούς συζήτησης σε ολόκληρη την κοινότητα για τα στοιχεία μιας s/m ηθικής. Αντίθετα, αυτό που συνέβη είναι ότι η συζήτηση σε μεγάλο βαθμό πάγωσε γύρω από αυτούς τους ίδιους τους τρεις όρους, ή γύρω από SSC σύνθημα. Η μόνη πρόοδος που κάναμε ήταν με τον όρο 'συναινετικό', όπου έχουμε μια πολύ βαθύτερη και πολύ πιο λεπτή εννοιολογική κατανόηση από ότι το 1983 – αλλά περισσότερο οφείλεται στο κίνημα των γυναικών και στη συζήτηση για την ενδοοικογενειακή κακοποίηση παρά σε οποιαδήποτε άλλη συζήτηση ειδικά μέσα στα πλαίσια του s/m ή του D/s. Και πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν απλά αποσυντονιστεί, έχουν σταματήσει να σκέφτονται ή να συζητούν για αυτά τα θέματα – είτε επειδή πιστεύουν ότι 'οι αρχές SSC' ήδη απαντούν στα ερωτήματα, ή επειδή πιστεύουν ότι το SSC δηλητηρίασε το πηγάδι και πρέπει να απορριφθεί ολόκληρο πριν οτιδήποτε καινούριο μπορέσει να αναπτυχθεί'.

Sadie: Έχεις γράψει εκτενώς για τη δημιουργία του SSC, οπότε δε θα σου ζητήσω να τα αναμασήσεις εδώ. Εντούτοις, έχω ήδη πάρει συνέντευξη από τον Συνεργαζόμενο Εκδότη του περιοδικού Prometheus Gary Switch, που δημιούργησε το πιο πρόσφατο 'Risk Aware Consensual Kink (RACK)'. Τι πιστεύεις για αυτήν την εναλλακτική έκφραση;

david: 'Ενώ δεν έχω να εκφράσω παρά μόνο σεβασμό για τα κίνητρα του Gary και συμφωνώ με τα επιχειρήματά του, νομίζω ότι το πρόβλημα είναι ότι έχουμε επικεντρωθεί σε ένα σύνθημα. Η λύση δεν είναι να αντικαταστήσουμε ένα ατελές σύνθημα με ένα (πιθανά) καλύτερο. Κι ας το αντιμετωπίσουμε, στους ανθρώπους αρέσει το 'ασφαλές υγιές συναινετικό', επειδή είναι τόσο καθησυχαστικό! Το 'Risk Aware Consensual Kink (RACK)' υστερεί από άποψη συνθηματολογίας, επειδή είναι πολύ τρομακτικό. Ο Gary μπορεί να πει ότι αυτό είναι καλό – ότι αναγκάζει του ανθρώπους να σκεφτούν πράγματα που δε θα ήθελαν να σκεφτούν – και σε ένα βαθμό έχει δίκιο, αλλά είναι επίσης υπερβολή. Το γεγονός είναι ότι, η τεράστια πλειοψηφία των s/m δραστηριοτήτων δεν απειλεί τη ζωή με κανένα τρόπο• η τεράστια πλειοψηφία των σκηνών δε χρειάζεται καν βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών. Συνήθως, είναι μόνο μια ένδειξη ή μια απειλή κινδύνου που οι άνθρωποι θέλουν ή χρειάζονται για να απογειωθούν. Έτσι, το να παρουσιάζει κανείς όλο το s/m σα να είναι το σεξουαλικό αντίστοιχο της ελεύθερης πτώσης με αλεξίπτωτο ή της ορειβασίας είναι εξίσου διαστρέβλωση με το να υποκρίνεται κανείς ότι κανένα από αυτά δεν εμπεριέχει πραγματικούς κινδύνους ή πραγματικό πόνο.
Αυτό μας πηγαίνει πίσω στην ιστορική πλευρά – συγγνώμη για το αναμάσημα, αλλά είναι αναπόφευκτο! Σχεδιάζαμε το 'ασφαλές υγιές συναινετικό' ως ένα ελάχιστο πρότυπο, και αν το βάλεις αυτό στο μυαλό σου, είναι πολύ λογικό να βλέπει κανείς την s/m κοινότητα να αγκαλιάζει ένα μεγάλος εύρος δραστηριοτήτων, από τα πιο απαλά και αισθησιακά χάδια με ένα flogger από δέρμα ελαφιού, ας πούμε, μέχρι βασανιστικά κοψίματα με ένα bullwhip. Κι όλα αυτά μπορούν να γίνουν με ασφάλεια και σύνεση, ή απρόσεχτα και βλακωδώς, σε κάθε επίπεδο. Αλλά υπάρχουν πολλές επιπρόσθετες πληροφορίες που μπορεί κανείς να θέλει να ρωτήσει, όπως το αν οι δραστηριότητες ικανοποιούν αυτούς που εμπλέκονται ή έχουν μια καλλιτεχνική τάση ή αυξάνουν την πνευματική ενημερότητα κάποιου. Το να είναι 'ασφαλές υγιές συναινετικό' δεν είναι αρκετό για να κάνει το s/m καλό.

'Μπορεί να βοήθησε πολλούς τύπους, αν κάποιος είχε τα κότσια να τους πει κάποια στιγμή ότι, 'Ναι, το s/m παιχνίδι σου είναι ασφαλές, υγιές και συναινετικό – αλλά είναι επίσης βαρετό, προβλέψιμο και κακόγουστο. Ίσως θα έπρεπε να σε αφορά λιγότερο το να παίζεις σύμφωνα με τους κανόνες και περισσότερο το να περνάς καλά'.

Sadie: Υπάρχει ένα ενδιαφέρον πράγμα που συμβαίνει στις προσωπικότητες της σκηνής, όταν γίνονται πιο γνωστές. Η 'διασημότητά' τους, αν μου επιτρέπεις, μπορεί είτε να συμβάλλει ή να τους απομακρύνει από τις επιλογές τους να βρουν καλούς συντρόφους. Δεδομένου ότι αντιμετώπισες μερικές προκλήσεις στο να βρεις σύντροφο, αναρωτιόμουν αν το να νιώσεις έτσι αποτέλεσε ή όχι ζήτημα για εσένα;

david: 'Δυστυχώς, ναι. Ενώ η ταπεινή μου διασημότητα μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω ορισμένους υπέροχους Αφέντες και άλλους με τους οποίος δε θα είχα αλλιώς πολλές πιθανότητες να συνδεθώ μαζί τους, γενικά δεν ήταν 'στο ψάξιμο' – ή αν ήταν, δεν έψαχναν για έναν σκλάβο τόσο γνωστό όσο Αυτοί! Είναι αδύνατο να γνωρίζω βέβαια, τι σκέφτονται άντρες που δεν έχω γνωρίσει, αλλά έχω αρκετά στοιχεία από έμμεσες πηγές ώστε να είμαι αρκετά σίγουρος ότι η φήμη μου είναι ένα πρόβλημα για πολλούς. Το θέμα του εγώ είναι κατανοητό – ο κίνδυνος του να γίνει κανείς γνωστός ως ο 'Αφέντης του τάδε' αντί του αντιστρόφου – αν και πιστεύω ότι οι καλύτεροι Αφέντες δεν είναι περισσότερο ματαιόδοξοι ή προσκολλημένοι με την ικανοποίηση του εγώ από ότι είναι οι καλοί σκλάβοι. Γνωρίζουν ότι αυτό που ο σκλάβος λατρεύει σε Αυτούς είναι κάτι υψηλότερό και πιο ιδιαίτερο από το εγώ, ακόμη κι όταν η φυσική του εκδήλωση είναι η ψωλή Τους ή οι μπότες Τους.

'Αλλά πέρα από το ζήτημα του εγώ, υπάρχει και το ζήτημα του πού υποτάσσεται πρώτα ο σκλάβος, στον Αφέντη του ή σε οποιοδήποτε κάλεσμα είχε ως αποτέλεσμα να γίνει μια διασημότητα. Στην περίπτωση μου, αυτή ήταν για πολύ καιρό η δουλειά μου με την οργάνωση GMSMA και πιο πρόσφατα το μυθιστόρημά μου – κάθε συγγραφέας θα σου πει ότι ένα βιβλίο σε εξέλιξη είναι ένας ζηλιάρης αφέντης! Τότε πάλι, εγείρεται για εμένα το ζήτημα του πώς ένας πιθανός Αφέντης νιώθει για τα πράγματα για τα οποία έγινα γνωστός, όπως το SSC. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ξεκίνησα να μιλάω προς τα έξω τελευταία για να αποστασιοποιηθώ από τους SSC πουριτανούς και ζηλωτές – δε θέλω αυτό να καταστρέψει την ερωτική μου ζωή! <g> Μη με κατηγορείτε αν καήκατε από έναν φανατικό και άπειρο επιτηρητή μπουντρουμιών που ερμηνεύει το 'ασφαλές, υγιές, συναινετικό' ως 'μην κάνετε κάτι που δε θα έκανα'.

'Εντούτοις, δε θέλω να ισχυριστώ ότι αυτός είναι ο κύριος λόγος που δεν έχω ιδιοκτήτη! Είναι απλά ένας παράγοντας που συντελεί σε αυτό. Οι κύριοι λόγοι βρίσκονται σε εμένα'.

Sadie: Έχεις γράψει ότι 'Το s/m απελευθερώνει έντονα συναισθήματα και εμπεριέχει έντονα την αίσθηση του ότι είναι κανείς ευάλωτος, και τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα όμορφα'. Υπάρχει μια μη διατυπωμένη κατευθυντήρια γραμμή ότι ως κοινότητα πρέπει να δείχνουμε μόνο τη χαρούμενη υγιή SSC πλευρά μας στον βανίλια κόσμο, πράγμα που θεωρητικά θα αυξήσει τις πιθανότητες να γίνουν αποδεκτοί οι τρόποι ζωής μας. Αυτό το κάνει δυσκολότερο για εμάς να δουλέψουμε πάνω σε πολύ πραγματικά αλλά πολιτικά δυσάρεστα θέματα όπως η κακομεταχείριση στις D/s σχέσεις. Ποια είναι η προσέγγισή σου όσον αφορά την αντιμετώπιση αυτών των πολύ ευαίσθητων θεμάτων;

david: 'Είναι γνωστό ότι είναι δύσκολο να πάρει κανείς αξιόπιστες στατιστικές όσον αφορά αυτούς που κάνουν s/m, κι ακόμη περισσότερο για ομοφυλόφιλους άντρες και γυναίκες. Εντούτοις, η αίσθησή μου για όσα δημοσιεύθηκαν από οργανώσεις όπως η New York City’s Anti-Violence Project – μια από τις πιο έμπειρες LGBT οργανώσεις της χώρας που αντιμετωπίζουν τη βία στο σπίτι κι άλλα ζητήματα – είναι ότι πιθανότατα υπάρχει πολύ περισσότερη κακομεταχείριση ανάμεσα σε ανθρώπους χωρίς σαφείς D/s σχέσεις από ότι μέσα σε αυτές. Ίσως να είναι διαφορετικά με το ετεροφυλοφιλικό D/s, αφού αυτά τα ζευγάρια είναι συχνά νόμιμα παντρεμένα, αλλά δε νομίζω ότι είναι καθόλου συνήθης η κακομεταχείριση μεταξύ ομοφυλόφιλων γυναικών και αντρών Αφεντάδων και σκλάβων, κι έτσι δε φοβάμαι να ρίξω φως σε αυτό το θέμα. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι δε συμβαίνει ποτέ, αλλά σε μια δηλωμένη ως τέτοια σχέση Αφέντη/σκλάβου ή Daddy/boy ή οποιαδήποτε άλλη Dom/sub σχέση, υπάρχει μια τάση να είναι σχετικά ξεκάθαρο το πλαίσιο της εξουσίας και της ευθύνης. Σε μερικές από αυτές τις σχέσεις, υπάρχουν επίσης σαφείς μηχανισμοί για να τακτοποιούνται τα παράπονα και οι διαφωνίες – πόσες βανίλια σχέσεις έχουν κάτι τέτοιο; ή ακόμη συνηθισμένοι γάμοι;

'Αυτό που μπορεί να υπάρχει σε μια σχέση Αφέντη/σκλάβου είναι ένας τρόπος ζωής που μπορεί να φαίνεται βάναυσος από έξω, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι – μπορεί ακόμη να πληρούν της προϋποθέσεις για να είναι βάναυσες σύμφωνα με κάποια από τις λίστες που συχνά βλέπετε τυπωμένες, αλλά σχεδιάστηκε χωρίς να ληφθούν υπόψη οι D/s σχέσεις. Έτσι, πιστεύω ότι είναι πράγματι πολύ σημαντικό για περισσότερους ανθρώπους να γνωρίσουν πως οι πραγματικοί συναινούντες Αφέντες και σκλάβοι ζουν, έτσι ώστε να μην οδηγηθούν σε λάθος συμπεράσματα σε τέτοιες περιπτώσεις, ή να αποτύχουν να αναγνωρίσουν τη γνήσια κακομεταχείριση, άμα τη δουν. Ακόμη και οι οδηγίες 'S/M vs. Κακομεταχείριση' που υιοθέτησε the Leather Leadership Conference το 1998 και ακολούθως διακήρυξε η Εθνική Συμμαχία για τη σεξουαλική ελευθερία (NCSF) και άλλοι (www.ncsfreedom.org/library/smvsabuse.htm) – που θεωρεί το 'ασφαλές, υγιές και συναινετικό' ως τη βάση της – αποτυγχάνουν να λάβουν ολοκληρωτικά υπόψη τους την ιδιαίτερη κατάσταση ενός αφοσιωμένου σκλάβου σε μια σχέση Αφέντη/σκλάβου 24/7. Δεν υπάρχει τρόπος καμία 'αντικειμενική' λίστα να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καθορίσει αν μια κατάσταση ή μια συμπεριφορά είναι βάναυση, γιατί αυτό εξαρτάται απόλυτα από α. την πρόθεση του Κυρίαρχου, β. την ερμηνεία του υποτακτικού. Και η πρόσβαση οποιουδήποτε τρίτου σε αυτά είναι περιορισμένη, και αυτός είναι ο λόγος, όπως και σε κάθε περίπτωση ισχυριζόμενης ενδοοικογενειακής βίας, πρέπει να δίνουμε περισσότερο βάρος στη μαρτυρία του ευάλωτου προσώπου, κι αν αυτός ή αυτή θέλει να φύγει, να βοηθήσουμε να συμβεί.

'Με σεβασμό σε κάθε άλλη βρώμικη και δυσάρεστη κατάσταση, υποθέτω ότι οι εχθροί μας θα αποκαλύψουν την αλήθεια έτσι κι αλλιώς, κι έτσι μπορούμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι απόλυτα ανοιχτοί από την αρχή. Η αλήθεια θα φανερωθεί. Και το μεγάλο πλεονέκτημα του να λέει κανείς πάντα την αλήθεια είναι ότι δε χρειάζεται ανησυχεί για να μπαλώνει τα ψέματά του'.

Sadie: Περιοδικά επισκεπτόσουν τον Αφέντη Steve στην Ακαδημία BUTCHMANN’S στην πόλη Tuscon της Αριζόνα. Για όσους αναγνώστες δεν είναι εξοικειωμένοι με μια ακαδημία σκλάβων, τι συμβαίνει εκεί; Είναι κάτι σαν 24ωρα BDSM όργια που συμβαίνουν στις φανταστικές ακαδημίες σκλάβων;

david: 'Πρώτα, η Ακαδημία είναι τώρα υπό την αιγίδα του APEX, Arizona Power Exchange (www.arizonapowerexchange.org), μια υπέροχη πανσεξουαλική ομάδα στην πόλη Phoenix. Αυτό που ονομάζουν 'The Butchmann’s Experience' παρουσιάζεται αρκετά σαββατοκύριακα κάθε χρόνο υπό τη διεύθυνση του Αφέντη Steve με τα ίδια σημεία εστίασης και κυρίως το ίδιο πρόγραμμα και τους ίδιους εκπαιδευτές όπως πριν. Υπάρχουν πανσεξουαλικές, μόνο για άντρες και μόνο για γυναίκες συνεδρίες, και είναι όλες ανοιχτές τόσο σε Αφέντες και Κυρίαρχους όσο και σε σκλάβους και υποτακτικούς – στην πραγματικότητα, δεν εκτυλίσσονται καλά αν δεν αντιπροσωπεύονται και οι δύο ρόλοι.

'Η εστίαση δεν είναι στην BDSM τεχνική, αν και πολλά τεχνικά πεδία καλύπτονται, αλλά στην ψυχολογική και πνευματική πλευρά των πραγμάτων: τι σημαίνουν οι ρόλοι που παίζουμε στις ζωές μας, αν έχουν κάποια σημασία έξω από την κρεβατοκάμαρα ή το μπουντρούμι, πώς να τους εντάξουμε στην καθημερινή ζωή, κ.ο.κ. Ποικίλει ανάλογα με τα ενδιαφέροντα και τις κλίσεις των συμμετεχόντων – διαφορετικές ομάδες έχουν διαφορετικές δυναμικές. Όσον αφορά το σεξ, δεν υπάρχει σεξουαλική δραστηριότητα με την αυστηρή έννοια κατά τη διάρκεια του μαθήματος την ημέρα και ποτέ ανάμεσα στους δάσκαλους και τους μαθητές. Το τι κάνουν οι μαθητές μεταξύ τους στον δικό τους χρόνο, ειδικά αν είναι μέλη ενός επίσημου ζευγαριού, είναι δική τους δουλειά. Στις συνεδρίες ομοφυλοφίλων στις οποίες έχω συμμετάσχει, υπάρχουν αρκετοί σε στύση σε διάφορες στιγμές καθώς οι σκλάβοι – ή οι Αφέντες! – ενθουσιάζονται με αυτό ή αυτήν τη δραστηριότητα ή εμπειρία, αλλά καμία εκσπερμάτιση.

'Όπως επισημάνθηκε, διαφορετικές τεχνικές – όπως τα χτυπήματα με flogger or mummification – θα εξηγηθούν και θα επιδειχθούν, και τότε οι συμμετέχοντες θα τα δοκιμάσουν είτε ως top είτε ως bottom, ανάλογα με τον ρόλο που Α/αυτοί διάλεξαν. Να γιατί είναι σημαντικό για εκεί να υπάρχουν μαθητές και από τις δύο πλευρές! Οι εκπαιδευτές είναι εκεί για να επιβλέπουν και να βοηθούν, όχι για να κάνουν όλη τη δουλειά. Άλλες ώρες διδασκαλίας θα είναι μόνο συζήτηση, μερικές φορές με τους Κυρίαρχους και τους υποτακτικούς χωρισμένους σε δύο διαφορετικές ομάδες, μερικές φορές μαζί. Όλα αυτά δεν είναι πολύ διαφορετικά από έναν αριθμό εκπαιδευτικές BDSM προσπάθειες σε ολόκληρη τη χώρα. Αλλά αυτό που κάνει την εμπειρία Butchmann’s σχεδόν μοναδική, πιστεύω, είναι αυτό που συμβαίνει ανάμεσα στις τυπικές ώρες διδασκαλίας, όταν οι σκλάβοι βοηθούν με το σερβίρισμα και την προετοιμασία του φαγητού, ή με παρόμοια καθήκοντα. Δεν μπορώ να μιλήσω για το τι αποκομίζουν οι Κυρίαρχοι από αυτήν την εμπειρία, αλλά ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα που ένας σκλάβος μαθαίνει στο σαββατοκύριακο Butchmann’s είναι ότι αυτός/αυτή είναι σκλάβος όλη την ώρα, και πρέπει να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται έτσι, όχι μόνο στο μπουντρούμι ή την κρεβατοκάμαρα. Αλλά αυτό είναι κάτι καλό, όπως θα έλεγε ο Αφέντης Steve, όχι κάτι στενάχωρο ή εξευτελιστικό. Ένα άλλο από τα μαθήματα κλειδιά είναι ότι ένας αφοσιωμένος σκλάβος είναι υπέροχος και σπάνιος, και ότι αυτός ή αυτή αξίζει να αγαπιέται και να περιβάλλεται με στοργή – αυτό που είναι λυπηρό είναι ότι αυτό αποτελεί μια αποκάλυψη για τόσο πολλούς.

'Ίσως θα πρέπει να εξηγήσω, εντούτοις, ότι οι περισσότερες από τις επισκέψεις μου με τον Αφέντη Steve είναι εκτός των επίσημων σαββατοκύριακων Butchmann. Εξαιτίας των απαιτήσεων της καριέρας μου ως εκδότης περιοδικού, καθώς ζω σύμφωνα με ένα πολύ σφιχτό πρόγραμμα, σπάνια μπορώ να επισκέπτομαι κατά τη διάρκεια ενός σαββατοκύριακου Butchmann για ομοφυλόφιλους άντρες, κι έτσι οι πρώτες επισκέψεις μου ήταν για ιδιωτική εκπαίδευση στο σπίτι του Αφέντη Steve. Μετά από αρκετά χρόνια τέτοιων επισκέψεων, κατά τη διάρκεια των οποίων η εμπιστοσύνη μου σε Αυτόν και ο σεβασμός μου για Αυτόν συνεχώς αυξάνονταν, Του ζήτησα να γίνει ο Προστάτης Αφέντης μου, or Master pro tem, μέχρι που να ανήκω ξανά. Συμφώνησε και μου έδωσε ένα σύμβολο, έναν τιρκουάζ δίσκο, τον οποίο φορώ στον λαιμό μου από τότε, πρώτα σε ένα λουρί από ακατέργαστο δέρμα και τώρα σε μια ασημένια αλυσίδα που μου έδωσε τα τελευταία Χριστούγεννα. Θα έχουμε πάντα έναν δεσμό καρδιάς, ακόμη κι αν κάποτε θα ανήκω σε κάποιον Αφέντη.

Sadie: Κατά τη διάρκεια μιας από τις επισκέψεις σου για εκπαίδευση έκανες ένα προσωπικό ρεκόρ παραμένοντας συνεχώς δεμένος χωρίς διάλειμμα για 60 ώρες. Ποια είναι η διαφορά – κλειδί στο πως αυτού του είδους το δέσιμο σε επηρέασε; Για παράδειγμα, έγραψες ότι ένιωθες 'ασφαλής και σίγουρος', όταν φορούσες τα δεσμά, ακόμη κι αν ήταν πρόκληση για μερικές εργασίες του νοικοκυριού.

david: 'Στην πραγματικότητα, αυτό είναι έξι χρόνια πριν! Δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσα να το αντέξω σήμερα – η αρθρίτιδά μου έχει χειροτερέψει πολύ και το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι αυτού του είδους η ακινησία. Αλλά η φαντασίωση του δεσίματος για μεγάλο χρονικό διάστημα με ακολουθούσε για πολύ καιρό και ο Αφέντης Steve μου έδωσε μια γεύση από αυτό. Αφού τα δεσμά που χρησιμοποίησε δεν ήταν πολύ ασφαλή και θα μπορούσα να έχω λυθεί οποτεδήποτε, ήταν επίσης μια δοκιμασία παρατεταμένης υποταγής, την οποία είμαι πολύ χαρούμενος που πέρασα! Για εμένα, δέσιμο = με θέλει, για αυτό πάντα χαίρομαι να είμαι δεμένος ή περιορισμένος: αποδεικνύει στο σκεπτικό μου υποσυνείδητο ότι ο άλλος άντρας πραγματικά με θέλει τελικά, αλλιώς γιατί να μπει στον κόπο να με δέσει; Και ευχαριστούσε τον Αφέντη Steve κάθε φορά που με έβλεπε δεμένο, ή με άκουγε να περιορίζομαι από αυτά, λόγος αρκετός από μόνος του'.

Sadie: Επίσης, έπαιρνες τη φυσική θέση της 'παρουσίασης' – γονάτισμα, χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη, κεφάλι σκυμμένο, κάθε φορά που έμπαινε ένας Αφέντης και ήσουν παρών, λέγοντας ότι, 'όσα περισσότερα έκανα και σκεφτόμουν για αυτό και ένιωθα την επίδρασή του, τόσο πιο μεστό νοήματος γινόταν'. Πάντα αναρωτιόμουν για αυτό, γιατί για εμένα (Sadie) η προσποίηση και η θεατρικότητα αυτών των πραγμάτων ζύγιζε αρνητικά για εμένα. Ήταν κάτι που το ένιωθες πάντα φυσικό; Γίνεται ευκολότερο;

david: 'Ναι, το ένιωθα κάπως θεατρικό στην αρχή, αλλά γινόταν όλο και πιο φυσικό όσο περισσότερο το έκανα, και πάντα μου λείπει το να παρουσιάζομαι για λίγες μέρες αφού φύγω από του Αφέντη Steve – αν και τώρα μου επιτρέπει να παρουσιάζομαι όρθιος αντί να γονατίζω, γιατί αν πέσω στο πάτωμα, μπορεί να έχω δυσκολία να σηκωθώ. Τις πρώτες φορές που έμεινα στο σπίτι Του, έπρεπε να μου υπενθυμίζει να πέφτω στα γόνατα και να παρουσιάζομαι, όταν έμπαινε σε ένα δωμάτιο, αλλά αυτές τις μέρες όλο και πιο συχνά μου κάνει νόημα να μείνω κάτω ότι αρχίζω να σηκώνομαι. Έχει γίνει πιο χαλαρός όσον αφορά την παρουσίαση και πραγματικά επιμένει σε αυτό μόνο στην αρχή και στο τέλος της ημέρας και όταν Αυτός ή ένας σκλάβος φεύγει ή έρχεται στο σπίτι, όχι κάθε φορά που κάποιος μετακινείται ανάμεσα στα δωμάτια, το οποίο μπορεί να γίνει σπαστικό μετά από λίγο.

'Μπορεί να είναι 'θεατρικό', αλλά όλα τα τελετουργικά που δεν ακολουθείς προσωπικά θα μοιάζουν έτσι. Είναι κυριολεκτικά ένα τελετουργικό – κατώφλι και έχει παραδοσιακές ρίζες. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό για τη διατήρηση της αίσθησης ενός Αφέντη/σκλαβου και να μην ξεγλιστρά κανείς στην υπερβολική οικειότητα που έχουν τα φιλαράκια ή οι εραστές. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για χιούμορ ή τρυφερότητα! Μέρος του τελετουργικού παρουσίασης είναι η ερώτηση προς τον Αφέντη, 'Κύριε, επιθυμείτε να συνεχίσω στην υπηρεσία Σας, Κύριε;'. Αυτό δίνει στον Αφέντη μια ευκαιρία να επιβεβαιώσει όχι μόνο τον έλεγχό Του αλλά επίσης της προστασία Του και την ιδιοκτησία του σκλάβου, το οποίο βοηθά τον σκλάβο να νιώθει ασφαλής σε αυτήν τη θέση. Ο Αφέντης Steve συχνά βάζει λίγο αλατοπίπερο στην απάντηση, όπως 'Ο Θεός να με φυλάει, σκλαβάκι, ναι. ' <g>'

Sadie: Βλέπεις τον εαυτό σου ως 'κάποιον που υπάρχει για να υπηρετεί και του οποίου η μεγαλύτερη χαρά πηγάζει από την υποταγή'. Θεωρώντας την κουλτούρα μας και το πως διδάσκει τους άντρες να κάνουν στην πραγματικότητα το αντίθετο, ποια ήταν η διαδικασία για εσένα για την αναζήτηση και την αποδοχή της πραγματικής φύσης σου ως σκλάβος;

david: 'Είσαι ένα διάολος που παραθέτει τα ίδια μου τα λόγια σε εμένα! Τώρα αυτή η συγκεκριμένη γραμμή μου γυρίζει το στομάχι, γιατί είναι εντελώς κλισέ. Σε κάθε περίπτωση, δεν ταιριάζω στο στερεότυπο του σκλάβου και πολύ – αλλά ούτε και κανένας από τους σκλάβους του Αφέντη Steve ή οι περισσότεροι από τους πετυχημένους σκλάβους που γνωρίζω. Αυτή η γραμμή που παρέθεσες μπορεί να υποδεικνύει κάποιον που δεν έχει καθόλου κίνητρα, που απλά περιμένει για διαταγές και ειδάλλως είναι εντελώς παθητικός. Αυτός σίγουρα δεν είμαι εγώ! Είμαι πολύ προσηλωμένος σε στόχους, πάντα σκέφτομαι σχεδιάζω εκ των προτέρων, κι ακόμη κι αν κάποιες φορές καταρρέω από εξάντληση, όταν η πίεση χαλαρώνει, το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο να χαλαρώσω και ανακτήσω δυνάμεις, όταν υπάρχει ακόμη δουλειά να γίνει – τουλάχιστον δουλειά που με ενδιαφέρει! Δεν είμαι υπόδειγμα, κι είμαι τόσο ένοχος όσο ο οποιοσδήποτε που αναβάλλω βαρετές, επίπονες για την πλάτη αγγαρείες του σπιτιού. Αλλά γενικά είμαι πολύ απαιτητικός από τον εαυτό μου και από τους άλλους, με υψηλά πρότυπα και επικριτικός στα λάθη.

'Όσον αφορά το σεξ και τι με ανάβει, ήξερα από πολύ νωρίς και απολάμβανα να με κυριαρχούν, να με δένουν, να με ελέγχουν, και πάει λέγοντας. Αυτό που συνειδητοποίησα αργότερα, όμως, ήταν ότι και στην κανονική μου ζωή δεν ήθελα να είμαι ηγέτης ούτε εκεί – ήθελα να είμαι στο πλευρό του ηγέτη, το δεξί του χέρι. Όλες οι πιο ικανοποιητικές σχέσεις στη δουλειά και σε εθελοντικούς οργανισμούς ήταν όταν ήμουν το νούμερο 2 ή 3 και ήμουν ο βοηθός και σύμβουλος ενός ισχυρού αρχηγού. Έτσι, το αναζήτησα αυτό στην προσωπική μου ζωή επίσης, δυστυχώς με λιγότερη επιτυχία. Το πρόβλημα είναι ότι ως σκλάβος, θα υπηρετούσα και θα υπάκουα σε ένα πολύ πιο ευρύ πεδίο της ζωής μου από ότι ως ένας εργαζόμενος ή συνάδελφος, και είναι πολύ δύσκολο για μένα να βρω έναν Αφέντη στον οποίο θα μπορούσα να πιστέψω και να τον εμπιστευτώ αρκετά ώστε να παραδοθώ σε αυτόν ολοκληρωτικά. Τρεις φορές προσπάθησα, και κάθε φορά ο Αφέντης πήρε πίσω το κολάρο που μου έδωσε – αν και στην περίπτωση του δεύτερου Αφέντη μου, παραμείναμε συνεργάτες και εραστές για χρόνια μετά, και, πράγματι, είμαστε ακόμη συγκάτοικοι και πολύ στενοί φίλοι μετά από σχεδόν 20 χρόνια.

'Έτσι η διαδικασία του να βρω και να αποδεχθώ την πραγματική μου φύση ως σκλάβος είναι ακόμη σε πλήρη εξέλιξη, και το τέλος δεν είναι με κανέναν τρόπο μια προδεδικασμένη κατάληξη. Κάποιες μέρες απελπίζομαι για το αν ποτέ θα ολοκληρωθώ με αυτόν τον τρόπο και το μόνο που με κρατάει είναι η πίστη του Αφέντη Steve σε εμένα'.

Sadie: Μερικοί σκλάβοι που γράφουν στις ομάδες συζήτησης φαίνεται να νιώθουν ότι χρειάζονται έναν Αφέντη να τους 'καθοδηγεί' στις ζωές τους. Προσωπικά, έχω την αίσθηση ότι είμαι ο καλύτερος κριτής όσον αφορά τι είναι καλύτερο σε σχέση με τη δουλειά μου, την οικονομική ζωή, το γράψιμο, κ.τ.λ., επειδή είμαι αυτός που επενδύει περισσότερο στα δικά μου συμφέροντα. Βλέπω την υποτακτική μου φύση πιο πολύ ως προσφορά και έναν τρόπο να εξερευνήσω τον βαθύτερο πνευματικό εαυτό μου. Πώς τοποθετείσαι σε αυτό;

david: 'Ο Αφέντης Steve, ο Προστάτης μου, διδάσκει ότι 'οι σκλάβοι μπορούν να κατακτήσουν το σύμπαν, αλλά συνηθίζουν να κάνουν λάθος επιλογές για τις ζωές τους'. Αυτοί η δήλωση εκνευρίζει πολλούς, τόσο εντός όσο και εκτός της κοινότητας Αφέντης/σκλάβος, αλλά από την εμπειρία μου πιστεύω ότι έχει δίκιο στο μεγαλύτερο μέρος. Είναι μια γενίκευση, και υπάρχουν σίγουρα εξαιρέσεις, αλλά νομίζω ότι ένα χαρακτηριστικό αυτών που 'έχουν καρδιά σκλάβου' έχουν ένα τυφλό σημείο όσον αφορά τα συμφέροντά τους πράγμα που το κάνει ιδιαίτερα δύσκολο να τα κρίνουν καθαρά.

'Για παράδειγμα, είναι εξαιρετικά κοινό οι σκλάβοι να θυσιάζουν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους σε υπερβολικό βαθμό για να είναι χρήσιμοι σε αυτούς που αγαπούν σε σύντομη χρονική περίοδο – πράγμα που μπορεί να σημαίνει ότι μακροπρόθεσμα, δε θα είναι εκεί για τους ίδιους ανθρώπους που αγαπούν, γιατί θα είναι πολύ εξαντλημένοι, άρρωστοι ή χωρίς χρήματα για βοηθήσουν πια. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η τάση πολλών σκλάβων που έχουν καριέρα, όπως εγώ, να θυσιάζουμε την υγεία μας και τη συναισθηματική μας ευεξία για τις δουλειές μας, να καταπονούμε τους εαυτούς μας πρόωρα.

'Το στερεότυπο είναι ο Αφέντης ως 'οδηγός σκλάβου', να χτυπά το μαστίγιο και να αναγκάζει τον σκλάβο να δουλεύει πιο σκληρά και πιο πολύ, αλλά στην πραγματικότητα, οι Αφέντες πολύ συχνά πρέπει να αποτρέψουν τους σκλάβους Τους από το να το παρακάνουν και να δουλεύουν υπερβολικά, ακόμη κι αν τους αναγκάζουν να ξεκουραστούν και να ανακτήσουν δυνάμεις. Αυτό δε θα πρέπει να εκπλήσσει – κανονικοί σύζυγοι και συνεργάτες το κάνουν αυτό συνέχεια! Η διαφορά είναι ότι ευθύνη του Αφέντη είναι συγκεκριμένα ότι βλέπει τη μεγάλη εικόνα από μακριά, το οποίο απελευθερώνει τον σκλάβο να κάνει μια δυνατή προσπάθεια στα όρια που ο Αφέντης ορίζει.

'Για δημιουργική δουλειά, εντούτοις, συμφωνώ με εσένα απόλυτα – κανένας άλλος δεν μπορεί ή θα έπρεπε να μου πει πως να κάνω τη δική μου. Αυτό μπορεί να είναι ένα ζήτημα σε μερικές σχέσεις, ξέρω, αν η έμπνευση έρθει σε περίεργες ή άβολες στιγμές. Ο Αφέντης μπορεί να περιμένει ο σκλάβος να μπορεί να γράψει ή να ζωγραφίσει ή να δημιουργήσει ένα γλυπτό σύμφωνα με χρονοδιάγραμμα, αλλά δε λειτουργεί πάντα έτσι. Ένας καλός Αφέντης θα μάθει να προσαρμόζεται και θα αφήσει τη Μούσα να κάνει τη δουλειά της. <g> Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι η σχέση είναι καταρχήν καλά θεμελιωμένη, βασισμένη στην αληθινή εμπιστοσύνη και στο ότι ο σκλάβος δε χρησιμοποιεί 'τις απαιτήσεις τις τέχνης μου' ως δικαιολογία για να χαζεύει.

'Τα οικονομικά, νομίζω, ποικίλουν ανάλογα με τα άτομα που εμπλέκονται. Για εμένα, μισώ να έχω να κάνω με λεφτά και είμαι πολύ πιο χαρούμενος, αν ο σύντροφός μου τα διαχειρίζεται ολοκληρωτικά για εμένα. Αλλά άλλοι σκλάβοι έχουν τόσοι ισχυρά θέματα εμπιστοσύνης σε σχέση με τα λεφτά που αν δε διατηρήσουν τον έλεγχο πάνω σε μερικά δικά τους χρήματα, γίνονται παρανοϊκοί και φοβισμένοι. Ένας σοφός Αφέντης θα το λάβει αυτό υπόψη στην αρχή της σχέσης και θα κάνει ανάλογους διακανονισμούς.

'Τελικά, συμφωνώ ότι θα ήταν ηλίθιο για έναν Αφέντη να προσπαθήσει να υπαγορεύσει τη θρησκεία ή τα πνευματικά πιστεύω ή τις πρακτικές του σκλάβου, αλλά ταυτόχρονα αυτά θα πρέπει να είναι συμβατά με τα δικά Του από την αρχή αλλιώς η σχέση μπορεί να είναι ασταθής. Η καλύτερη σχέση, νομίζω, είναι μια στην οποία και οι δύο είναι σε παράλληλα πνευματικά μονοπάτια, που κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση, αν βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα ή με διαφορετικές συγκεκριμένες πρακτικές. Αλλά είμαι εντελώς αρχάριος πνευματικά, κι έτσι μπορεί να κάνω λάθος! LOL! Ο Αφέντης Steve, πράγματι, μου είπε αυτόν τον χρόνο να κοιτάξω μέσα μου και να βρω μια πνευματική πρακτική που να με ικανοποιεί, αντί να ασχολούμαι τόσο όσο πριν με κοσμικές δραστηριότητες όπως συνέδρια ή εκδηλώσεις. Αλλά δε μου υπαγόρευσε το είδος της πρακτικής ούτε καν τις επιλογές που μπορούσα να σκεφτώ.'

Sadie: Γράφεις ότι είσαι 'οτιδήποτε εκτός από ένα παθητικό, ανεκτικό, συνεσταλμένο άτομο'. Πώς αυτό το κομμάτι της προσωπικότητάς εκφράζεται στον ρόλο σου ως σκλάβος;

david: 'Αυτό το θέμα το έθιξα ήδη στη προηγούμενη απάντησή μου που αφορούσε το 'να βρω την πραγματική μου φύση ως σκλάβος' – ένα παράδειγμα της τάσης μου να προτρέχω και να προσδοκώ ό,τι χρειάζεται! Έχω πολύ ισχυρές απόψεις πάνω σε αυτά τα θέματα και αν νιώσω ότι είναι σχετικά, θέλω να είμαι σίγουρος ότι ο Αφέντης μου τις γνωρίζει έτσι ώστε να μπορεί να τις λάβει υπόψη στη λήψη των αποφάσεών Του. Νωρίτερα ανέφερα τον ρόλο μου ως σύμβουλος σε άντρες που υπηρέτησα σε θέσεις εργασίας ή οργανισμούς. Ένας σκλάβος δεν είναι απαραίτητα λιγότερο έξυπνος ή γνώστης από ότι ο Ιδιοκτήτης του ή της – μερικές φορές περισσότερο – και είναι σημαντικό να δοθεί στον Ιδιοκτήτη το πλεονέκτημα της σκέψης και της γνώσης του σκλάβου, καθώς και της δύναμής του, της δεξιότητάς του και των σεξουαλικών ικανοτήτων του. Όσο τον σέβομαι και αποδέχομαι τις αποφάσεις Του – είτε συμφωνώ με αυτές είτε όχι – και το βουλώνω όταν μου λέει να το κάνω, θα προσπαθήσω να Του κάνω γνωστή την οπτική μου γωνία.

'Το άλλο πρόβλημα είναι ότι είμαι υπερενεργητικός αντί για παθητικός. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί ένας σκλάβος μπορεί να μπει σε μεγάλο μπελά σκεφτόμενος ότι γνωρίζει καλύτερα από τον Αφέντη του τι θέλει ο Αφέντης του. Ακόμη, αν γνωρίζεις ότι του αρέσει η μαύρη μπύρα ή τα σαγκουίνια, λες, καλύτερα να πάω να πάρω μερικά, όταν είναι στην εποχή τους από το να περιμένω συγκεκριμένες διαταγές'.

Sadie: Ποια νομίζεις ότι είναι η πιο κοινή παρανόηση που αφορά τη σχέση Αφέντη/σκλάβου;

david: 'Ότι όλες οι σχέσεις Αφέντη/σκλάβου είναι ίδιες! Το καλύτερο πράγμα στη συναινετική σχέση Αφέντη/σκλάβου είναι ότι μπορούμε να την ορίσουμε και να την τελειοποιήσουμε με όποιον τρόπο θέλουμε – μερικές φορές φαίνεται να είναι ό,τι χειρότερο, αλλά η δυνατότητα εκμετάλλευσης για σύγχυση και ψευδή διαφήμιση φαίνεται να είναι μέρος του τιμήματος της ελευθερίας. Άλλες κοινές παρανοήσεις είναι ότι όλοι οι Αφέντες και οι σκλάβοι ασχολούνται με s/m και ότι σε Ό/όλους αρέσουν τα δερμάτινα.'

Sadie: Είπες ότι ο Αφέντης Steve, ένας έμπειρος εκπαιδευτής σκλάβων, αναγνώρισε ότι έχεις 'την καρδιά ενός σκλάβου'. Τι σημαίνει αυτό; Τι σημαίνει το να είσαι σκλάβος, όταν δεν έχεις Αφέντη; Πιστεύεις ότι η εσώτερη φύση σου δεν εξαρτάται από τη δυναμική ανάμεσα σε εσένα και έναν Αφέντη; Πώς βρίσκεσαι σε επαφή με τη φύση σου να είσαι σκλάβος, όταν δεν είσαι με έναν Αφέντη;

david: 'Αυτές είναι όλες πολύ καλές ερωτήσεις και είναι δύσκολο να απαντήσω με συντομία! Ο Αφέντης Steve έγραψε ένα ολόκληρο δοκίμιο για 'την καρδιά του σκλάβου' – άσε με να προσπαθήσω να παραφράσω το σημείο κλειδί: Κάποιος που είναι σκλάβος στην καρδιά νιώθει βαθιά ελλιπής εκτός κι αν βρίσκεται στην υπηρεσία κάποιου Αφέντη. Αυτό δε σημαίνει ότι ένας σκλάβος είναι ηλίθιος ή ανεπρόκοπος ή ανίκανος, μόνο ότι αυτός ή αυτή θα νιώθει ένα κενό μέσα του που τίποτε άλλο δεν μπορεί να γεμίσει και μια αποσύνδεση από το σύμπαν που τίποτε άλλο δεν μπορεί να γεφυρώσει. Κατά κάποιον τρόπο, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι είσαι σκλάβος στην καρδιά μέχρι που να γίνεις μια φορά σκλάβος, γιατί μέχρι τότε θα έχεις μόνο το κενό, την αποσύνδεση κι όχι την αίσθηση της πληρότητας και της σύνδεσης που παρέχει το να υπηρετείς και να ανήκεις. Αλλά ένας έμπειρος Αφέντης μπορεί συνήθως να πει ποιος είναι αληθινός και ποιος υποκρίνεται ή είναι μπερδεμένος ανάμεσα σε μια ομάδα πρωτάρηδων – σε κάμποσο χρόνο εν πάση περιπτώσει. Ο σκλάβος στην καρδιά υπάρχει είτε ο σκλάβος υπηρετεί είτε όχι, αλλά λάμπει και δίνει χαρά, μόνο όταν η κατάλληλη ευκαιρία να υπηρετήσει και να υπακούσει του δοθεί. Δεν μπορεί κάθε Αφέντης να καλύψει το πνευματικό κενό σε κάθε σκλάβο τόσο εύκολα όσο οι τρύπες στο σώμα μπορούν να καλυφθούν, αλλά με το που θα ξυπνήσει ένας σκλάβος στην καρδιά, τείνουμε να απαντάμε με σεβασμό, τουλάχιστον, σε κάθε Αφέντη που μας πλησιάζει με σεβασμό για το ότι είμαστε σκλάβοι.

'Και μόλις έχεις την εμπειρία του να είσαι σκλάβος ενός Αφέντη, ακόμη κι αν είχες την ατυχία να σε αφήσει μετά από καιρό – είτε γιατί δεν ήταν καλό το ταίριασμα, είτε γιατί ο Αφέντης σου έπρεπε να μετακινηθεί κι εσύ δεν μπορούσες ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο – θα ξέρεις τι σου λείπει και τι χρειάζεσαι να έχεις ξανά. Μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό, αλλά δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος χωρίς αυτό. Στην καθημερινή ζωή, ένας σκλάβος χωρίς Αφέντη σε γενικές γραμμές δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα από τους άλλους. Κάποιοι από εμάς προσπαθούμε να ζούμε σα να υπηρετούμε ακόμη, όσο αυτό είναι δυνατό ακολουθώντας οποιαδήποτε πρωτόκολλα και καθημερινούς κανόνες ίσχυαν με τους προηγούμενους Αφέντες μας, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι αυτό τείνει να γίνεται αντιπαραγωγικό, αφού ένας καινούριος Αφέντης μπορεί να θέλει να ακολουθηθούν διαφορετικοί κανόνες.

'Ο θεσμός της προστασίας έχει ακριβώς σκοπό να βοηθήσει σε αυτήν την κατάσταση. Ένας Προστάτης Αφέντης αναλαμβάνει την ευθύνη της καθοδήγησης και της προστασίας ενός σκλάβου που δεν ανήκει μέχρι που να μπορέσει να βρει έναν καινούριο Αφέντη. Προφανώς, το να διαλέγει κανείς έναν Προστάτη Αφέντη απαιτεί ακριβώς τόση προσοχή κι εμπιστοσύνη όση το να επιλέγει κανείς Αφέντη, και μπορεί να είναι ακόμη πιο δύσκολο να βρει κανείς Αφέντη που να θέλει να αναλάβει αυτόν τον ρόλο δεδομένου ότι δε θα έχει το μέγιστο όφελος. Δεν είναι μια επιλογή για τον καθένα. Αλλά ένας έμπειρος σκλάβος που ξαφνικά και απρόσμενα χάνει τον Αφέντη του σε ένα ατύχημα, για παράδειγμα, θα γνωρίζει πιθανά άλλους Αφέντες, φίλους του εκλιπόντος Αφέντη του, που θα μπορούσαν και θα ήθελαν να αναλάβουν αυτήν την ευθύνη. Όμοια, στην περίπτωση ενός Αφέντη και ενός σκλάβου που λήγουν τη σχέση Τ/τους φιλικά λόγω μιας μετακόμισης για δουλειά.

'Στη δική μου περίπτωση είχα ήδη γνωρίσει κι αγαπήσει τον Αφέντη Steve εξαιτίας μερικών επισκέψεων για εκπαίδευση, αλλά για διάφορους λόγους και οι δύο νιώθαμε ότι δε θα ήμουν κατάλληλος να ανήκω σε Αυτόν. Έτσι, όταν η Τρίτη μου απόπειρα σχέσης Αφέντη/σκλάβου τέλειωσε απότομα μετά από δύο μήνες μόλις, Τον ρώτησα αν θα μπορούσε να είναι ο Προστάτης μου και να με καθοδηγεί στις μελλοντικές διαπραγματεύσεις μου με πιθανούς Αφέντες καθώς και να με βοηθήσει να είμαι συγκεντρωμένος ως σκλάβος στο μεσοδιάστημα. Συμφώνησε, και από τότε, εκτός του ότι φοράω το σύμβολό του, όπως περιέγραψα προηγουμένως, ακολουθώ ακόμη έναν μικρό αριθμό κανόνων που Αυτός απαιτεί και αναφέρω σε αυτόν κάθε βδομάδα μέσω e-mail. Είναι ένα μακρύ λουρί, αλλά με βοηθά να είμαι συνδεδεμένος, και τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο περνώ κάποιον χρόνο μαζί Του στο σπίτι Του, όπου τον υπηρετώ μαζί με τους αδερφούς σκλάβους και τις αδερφές σκλάβες στην οικογένειά Του. Αυτό συμβαίνει εδώ και τέσσερα χρόνια, περισσότερο από ό,τι περιμέναμε και δεν έχω πλησιάσει καθόλου στο να κάνω σχέση με κάποιον άλλο σε σχέση με την αρχή – ίσως να έχω ξεμακρύνει. Έτσι, είναι πιθανό στη δική μου περίπτωση, όχι αναγκαστικά και σε κάποιου άλλου, η Προστασία να γίνει υποκατάστατο της Ιδιοκτησίας. Ή ίσως να πρέπει να ρυθμίσω μερικά προσωπικά ζητήματα πριν να προχωρήσω – να ξεφορτωθώ μερικά 'φορτία' πριν να μπορέσω να υπηρετήσω έναν καινούριο Αφέντη με όλη μου την καρδιά. Αυτή είναι μια από τις μεγάλες χίμαιρες, ότι η σκλαβιά θα λύσει τα προσωπικά σου προβλήματα! Για να μπορείς να παραδοθείς και να υπηρετήσεις, πρέπει να έχεις τη ζωή σου αρκετά τακτοποιημένη ήδη από όταν είσαι ελεύθερος.'

Sadie: Έχεις γράψει κάποια πράγματα για τα ανάμεικτα συναισθήματα για το κορμί σου και το να το επιδεικνύεις δημόσια. Ποια ήταν η πρόοδος για εσένα στο να συμβιβαστείς με αυτό; Η σκλαβιά σου βοήθησε ή εμπόδισε αυτή τη διαδικασία;

david: 'LOL! Το να είμαι γυμνός τον περισσότερο καιρό είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα με τη σκλαβιά! Είναι υπέροχο το να είναι κανείς γυμνός κι να μη ντρέπεται, επειδή έτσι είναι το πως υποτίθεται ότι είσαι. Ανάμεσα στη σκλαβιά και το κίνημα των γυμνιστών, κέρδισα πολλή περισσότερη αποδοχή του εαυτού μου από όση είχα – μπορεί να είμαι χοντρός, αλλά είμαι ακόμη πολύ τριχωτός και σε κάποιους άντρες, όπως στον Αφέντη Steve, αρέσει αυτό. Του αρέσει να παίζει με τις τρίχες στο στήθος μου. Με καλεί ακόμη και να το δείξω σε καλεσμένους στο σπίτι'.

Sadie: Έχεις γράψει για το catch-22 ότι 'ξόδεψες χρόνια στον αγώνα για να απελευθερώσεις την ομοφυλοφιλική και s/m σεξουαλικότητα κι ακόμη θέλεις περισσότερα από το να είσαι χαρούμενα σκλαβωμένος'. Με ποιον τρόπο η εσωτερική πάλη σου να βρεις τον εαυτό σου επηρέασε τη φανερή πολιτική σου δράση; Για ποιο έργο σου είσαι πιο περήφανος από όλα;

david: 'Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία σύνδεση ανάμεσα σε αυτά τα δύο – ίσως αυτό να ήταν το πρόβλημα. Για πολλά χρόνια, έβαλα την οργάνωση GMSMA και τη δουλειά που κάναμε πάνω από τις σχέσεις μου και ως αποτέλεσμα υπονόμευσα και τα δύο. Και ο πρώτος και ο δεύτερος Αφέντης μου κουράστηκαν να έρχονται τρίτοι στη ζωή μου: πρώτη ήταν η GMSMA, δεύτερη η δουλειά μου και ό,τι έμενε το έδινα σε αυτούς – πολύ συχνά δεν έμενε τίποτα.

'Αυτό για το οποίο είμαι περισσότερο περήφανος – και δεν είναι κάτι για το οποίο μπορεί να πάρω τα εύσημα αποκλειστικά ούτε καν κυρίως εγώ, παρά μόνο ως μέλος της ομάδας – είναι ότι δώσαμε μια θέση στους leathermen and women στο τραπέζι του κινήματος των ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών.

Πριν την οργάνωση GMSMA και την LSM (Lesbian Sex Mafia, η αδερφή μας οργάνωση που ξεκίνησε ταυτόχρονα στη Νέα Υόρκη), και μερικές άλλες ομάδες σαν εμάς αλλού, leather ήταν απλά ένα από αυτά τα ενοχλητικά περιθωριακά στοιχεία που οι 'ευυπόληπτοι' ακτιβιστές μπορούσαν να αγνοούν, αν όχι να αποκηρύττουν. Σήμερα, χάρη σε δύο δεκαετίες οργάνωσης, πορειών, εκπαίδευσης, επιδείξεων, εξεύρεσης πόρων, συναντήσεων, και συμμετοχών, είμαστε αναγνωρισμένοι στυλοβάτες της LGBT κοινότητας, όχι μόνο στη Νέα Υόρκη αλλά σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά, στην Ευρώπη και αλλού.'

Sadie: Με κάποιους τρόπους, η σχέση Κυρίαρχου/Υποτακτικού έχει γίνει κάτι σαν πρότυπο στην BDSM κοινότητα, με τις άλλες σχέσεις που είναι λιγότερο κοινές όπως η σχέση Αφέντη/σκλάβου να θεωρούνται μερικές φορές ως η εξωτική πλευρά του BDSM. Είναι φυσικό για τους ανθρώπους να ανησυχούν ότι το να παραιτείται κανείς από τα δικαιώματά του μπορεί να είναι προσβλητικό ή επιβλαβές. Τι είδους όρια έχεις για να προστατεύεις τον εαυτό σου;

david: 'Δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο σε εμένα ότι το D/s είναι ένα 'πρότυπο' – νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν s/m παιχνίδια και το κύριο ενδιαφέρον τους είναι η αποκορύφωση της αδρεναλίνης ή οι υψηλές ενδοφρίνες σε μια σκηνή, όχι τα πιο δυσδιάκριτα ψυχολογικά αποτελέσματα της Κυριαρχίας και της υποταγής. Μπορείς να επικαλύψεις τις s/m σκηνές με D/s στοιχεία, και οι άνθρωποι που βρίσκονται σε D/s σχέσεις να κάνουν κι αυτοί s/m παιχνίδια, κι έτσι γίνεται πολύπλοκο! Είναι πολύ δύσκολο να κάνει κανείς γενικεύσεις με εγκυρότητα.

'Όσον αφορά το να 'παραιτείται κανείς από τα δικαιώματά του', δε νομίζω ότι μπορείς να το κάνεις. Νομικά δεν μπορείς – κανένα συμβόλαιο Αφέντη/σκλάβου δεν είναι νομικά δεσμευτικό οπουδήποτε στον 'πολιτισμένο' κόσμο. Κανένα δικαστήριο δε θα το υπερασπιζόταν. Μπορείς να εκχωρήσεις όλα τα δικαιώματά σου πάνω στην περιουσία σου, αλλά δεν μπορείς να εκχωρήσεις να δικαιώματά σου πάνω στον ίδιο σου τον εαυτό, έτσι μπορείς πάντα, οποιαδήποτε στιγμή, να πεις, 'Αρκετά. Θέλω να φύγω από αυτήν τη σχέση. Φεύγω'. Βέβαια, μπορεί να πρέπει να φύγεις γυμνός και με τα πόδια, αλλά και πάλι μπορείς να φύγεις. (Είναι για αυτόν τον λόγο, ειρήσθω εν παρόδω, που ο Προστάτης Αφέντης μου απαιτεί να έχει κάθε σκλάβος που μπαίνει στην υπηρεσία Του ένα κομπόδεμα τουλάχιστον $10,000 σε μετρητά στην άκρη στο όνομά του, που δε θα αγγίζει, για να ξεκινήσει ξανά, αν φύγει από την υπηρεσία του Αφέντη για οποιονδήποτε λόγο.)

'Πέρα από νομιμότητες και πρακτικά ζητήματα, πιστεύω ότι είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης να έχουμε πάντα επιλογές και δεν μπορούμε να παραιτηθούμε από αυτό. Η επιλογή να μη διαλέγει κανείς είναι από μόνη της μια επιλογή – πάντα. Σε κάθε κατάσταση, σε κάθε στιγμή, υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές, και ο τρόπος με τον οποίο δρούμε ή αρνούμαστε να δράσουμε είναι στα χέρια μας. Οι εναλλακτικές επιλογές μπορεί και οι δύο ή όλες να είναι δυσάρεστες, αλλά πρέπει και πάλι να διαλέξουμε. Αν αρνηθούμε να επιλέξουμε, τότε επιλέξαμε να αφήσουμε κάποιον άλλο ή τους μηχανισμούς της τύχης να επιλέξουν για εμάς.

'Πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι ένας σκλάβος είναι κάποιος που 'δεν έχει επιλογή'. Πράγματι, για πολλούς αυτό είναι το βασικό θέλγητρο της σκλαβιάς, ότι υπόσχεται να τους απαλλάξει από την αγωνία του να πρέπει να επιλέξουν. Το να κάνει κανείς επιλογές και να είναι υπεύθυνος για αυτές είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα του να είναι κανείς ενήλικος. Το να απελευθερώνεται κανείς από αυτό το φορτίο και να του επιτρέπεται να είναι ανεύθυνος μοιάζει και πάλι ένα υπέροχο δώρο.

'Ίσως η καταναγκαστική σκλαβιά να μοιάζει με αυτό, κατά καιρούς, για ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε ελπίδα διαφυγής κι αποδέχονται πλήρως τον κλήρο τους – αν και υποπτεύομαι ότι αυτό είναι περισσότερο φαντασία παρά ιστορία, χώρια μια ακριβή απεικόνιση της καταναγκαστικής σκλαβιάς όπως αυτή εφαρμόζεται σήμερα σε μέρη όπως το Σουδάν. Αλλά γνωρίζω ότι μοιάζει ελάχιστα με τη συναινετική σκλαβιά, η οποία δεν έχει σχέση με το να μην έχεις επιλογές αλλά με το να επιλέγεις να ζεις στην υποταγή. Όταν αυτό γίνει ξεκάθαρο, το πρόβλημα δεν είναι 'η προστασία των δικαιωμάτων του σκλάβου' αλλά 'η υποστήριξη της δέσμευσης του σκλάβου', που πρέπει να ανανεώνεται κάθε μέρα – στην πραγματικότητα, πολλές φορές τη μέρα.

'Όσον αφορά τα όρια, σε τελευταία ανάλυση τα μόνα που μετράνε είναι ο χαρακτήρας και οι αξίες του Αφέντη και χρειάζεται σημαντικός χρόνος για να γνωρίσει κανείς έναν άντρα (ή μια γυναίκα) αρκετά καλά για να είναι σίγουρος για αυτά. Συγγνώμη που ανεβαίνω και πάλι στο ξύλινο αλογάκι μου, αλλά είναι όπως το 'ασφαλές, υγιές, συναινετικό': οι άνθρωποι θέλουν συνθήματα και τύπους ως υποκατάστατο της σκέψης, της εμπειρίας και της προσπάθειας. Όλη την ώρα ακούω αρχάριους σκλάβους να ρωτούν, 'Αλλά πώς μπορεί να είμαι σίγουρος ότι μπορώ να Τον εμπιστευτώ;' Και όλη την ώρα εγώ και άλλοι έμπειροι σκλάβοι απαντούν, 'Δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος μέχρι που να Τον γνωρίσεις τόσο καλά όσο καλά γνωρίζεις τον καλύτερό σου φίλο'. 'Αλλά αυτό μπορεί να πάρει χρόνια!', κλαψουρίζουν. 'Ναι', λέμε, 'ακριβώς. Η υπομονή είναι αρετή, επίσης'. Αλλά υπάρχει ένας αρκετά ασφαλής κανόνας: όποιος Αφέντης λέει ότι δε θα περιμένει μέχρι να Τον γνωρίσεις, όποιος περιμένει απόλυτη υποταγή ακαριαία, δεν το αξίζει'.

Sadie: Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τους σκλάβους που παραιτούνται από όλα τα δικαιώματά τους, ακόμη και από το δικαίωμα (θεωρητικά) να μην είναι σκλάβοι; Τι έχεις παρατηρήσει για τα ζευγάρια που προσεγγίζουν το BDSM με αυτόν τον τρόπο; Πώς τοποθετείσαι σε αυτό;

david: 'Η απάντηση στην προηγούμενη ενότητα καλύπτει τα περισσότερα. Ειλικρινά δεν έχω παρατηρήσει κανένα 'total power exchange', όπως αποκαλείται, ζευγάρι από κοντά. Φαίνεται να υπάρχουν πολλά μεγάλα λόγια γραμμένα για αυτό στο διαδίκτυο – και από τις δυο πλευρές του επιχειρήματος - και απλά είναι καλύτερα να μη συμβάλλω σε αυτό. Όπως θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο, δε νομίζω ότι είναι δυνατό να παραιτηθώ από το δικαίωμά μου να φύγω από μια σχέση. Από την άλλη πλευρά, το να το κάνω αυτό μπορεί να είναι ατιμωτικό και η τιμή έχει σημασία για εμένα. Στις τρεις σχέσεις μου Αφέντη/σκλάβου στο παρελθόν, ήταν ο Αφέντης που με απελευθέρωσε σε κάθε περίπτωση – ποτέ δεν έφυγα έτσι απλά, όταν ήμουν δυσαρεστημένος με το πως εκτυλίσσονταν τα πράγματα. Οδυνηρό κι αν είναι, πιστεύω ότι έτσι έπρεπε να είναι. Αν η σχέση πρέπει να διαλυθεί, καλύτερα είναι να το κάνει ο Αφέντης και να μη γίνει με πρωτοβουλία του σκλάβου, γιατί αυτό διατηρεί την τιμή και των δύο μελών. Τι είδους Αφέντης θα ήθελε να κρατήσει έναν σκλάβο που δεν ήθελε να τον υπηρετεί; Υπάρχουν τέτοιοι Αφέντες, αναμφίβολα, αλλά πιο πολύ στη φαντασία παρά στην πραγματικότητα – μακροπρόθεσμα, είναι μια σπατάλη ενέργειας και καθόλου πρακτικό'.

Sadie: Γράφεις ότι, 'απλά το να κάνεις αυτό που θέλει ο Αφέντης μπορεί να μην είναι αρκετό για να κάνει έναν σκλάβο να ακολουθήσει την πορεία του'. Μπορείς να μου εξηγήσεις τι εννοείς με αυτό;

david: 'Είναι το ίδιο πράγμα με το οποίο τα βάζει ο Guy Baldwin, στο καινούριο του βιβλίο Slavecraft, με 'τον μύθο της εκπαίδευσης σκλάβου': δεν είναι όλοι οι Αφέντες καλοί εκπαιδευτές σκλάβων – στην πραγματικότητα, λίγοι είναι. Αν ήταν, θα υπήρχαν πολύ λιγότερες σχέσεις Αφέντη/σκλάβου των δύο ή τριών μηνών, χώρια αυτές των δύο ή τριών βδομάδων. Αλλά ως έχουν τα πράγματα, οι περισσότεροι Αφέντες εκφράζουν αυτό που θέλουν από εμάς, αλλά μας δίνουν λίγη βοήθεια στο πως να το κάνουμε – δεν εννοώ τεχνική αλλά τρόπο σκέψης, αυτοπειθαρχία, τρόπους να ξεπερνάμε τα συναισθηματικά δύσκολα σημεία που μπορεί να εμφανιστούν, τις φορές που μπήκες στον πειρασμό να τα ξεφορτωθείς όλα και να κάνεις κάτι ευκολότερο, όπως εγχείριση εγκεφάλου ή kick boxing <g>. Και υπάρχουν και φορές που είναι όλα τόσο εύκολα και φυσικά, like falling off a log, που αναρωτιέσαι γιατί είχες ποτέ πρόβλημα με αυτό! Η περισσότερη 'εσωτερική εργασία' της σκλαβιάς αφήνεται στους ίδιους τους σκλάβους, με πολύ λίγη ή καθόλου καθοδήγηση εκτός από αυτά που μπορούμε να ψαρέψουμε από πιο έμπειρους σκλάβους. Είναι υπέροχο που σήμερα μπορούμε να συνδεθούμε ο ένας με τον άλλο πιο εύκολα και να περάσουμε κάποια από την συσσωρευμένη εμπειρία μας αντί ο καθένας να ανακαλύπτει ξανά τον τροχό κάθε φορά'.

Sadie: Είναι κοινό για καινούριους Κυρίαρχους να νομίζουν ότι με κάποιο τρόπο θα έπρεπε απλά να 'γνωρίζουν' πως να κάνουν πράγματα, σα να πρόκειται να κυλήσουν όλα φυσικά από την εσωτερική φύση τους. Αλλά έχεις γράψει για τις προκλήσεις του να γνωρίζει κάποιος πως να κάνει τον σκλάβο να παραδοθεί αληθινά. Ποιες είναι αυτές οι προκλήσεις, και πώς τις αντιμετώπισαν οι σύντροφοί σου;

david: 'Το να φέρει κανείς έναν σκλάβο σε σημείο που να παραδοθεί ολοκληρωτικά – μερικές φορές λέγεται να 'τον σπάσει' – είναι στην πραγματικότητα η πρωταρχική πρόκληση στην εκπαίδευση ενός σκλάβου. Πιθανά, κανένας σκλάβος δεν είναι πραγματικά εκπαιδευμένος χωρίς αυτό. Κανένας από τους Αφέντες μου δεν κατάφερε να με φέρει σε αυτό το σημείο και ως αποτέλεσμα συνέχισα να Τους αντιστέκομαι – παρά τη θέλησή μου να γίνω σκλάβος Τους – μέχρι που εγκατέλειψαν και με απελευθέρωσαν. Ο Αφέντης Steve με έφερε κοντά σε αυτό και νομίζω ότι θέλει να με κάνει να ξεπεράσω αυτό το φράγμα, αλλά αφού δε ζω μαζί του όλη την ώρα, πρέπει να περιμένει οι συνθήκες να είναι κατάλληλες. Στις τελευταίες δύο επισκέψεις, ήμουν άρρωστος όλη την ώρα, έτσι σχεδόν ελάχιστα δούλεψε με εμένα και τον καιρό πριν από αυτό, ήταν Αυτός άρρωστος. Το σπάσιμο ενός σκλάβου δεν είναι κάτι που συμβαίνει τυχαία! Τόσο ο Αφέντης όσο και ο σκλάβος πρέπει να είναι έτοιμοι για αυτό και χρειάζεται χρόνο, συνήθως δύο μέρες ή και περισσότερο. Αυτό ακούγεται περισσότερο σαν πλύση εγκεφάλου, αλλά θυμηθείτε ότι είναι συναινετικό. Ο σκλάβος θέλει να παραδοθεί – είναι μόνο ένα κομμάτι του που δεν τον αφήνει και χρειάζεται ... ε, μια πιο δυναμική άσκηση πειθούς <g>'.

Sadie: Είσαι ένας περιστασιακός top. Δεδομένου ότι φαίνεσαι να προσδιορίζεις πλήρως τον εαυτό με το ότι είσαι σκλάβος, πώς είναι το να είσαι top για εσένα;

david: 'Όσο περισσότερο προσδιορίζομαι ως σκλάβος, τόσο λιγότερο μπορώ να είμαι Top. Τώρα θα το έκανα μόνο για να επιδείξω κάτι που θα μπορούσα να κάνω καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο διαθέσιμο και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά τέτοια πράγματα – στο BDSM, εν πάση περιπτώσει! Οι αμυχές (Abrasion) είναι η κύρια ειδικότητά μου ως Top, αλλά πραγματικά δεν έχω πλέον καμία επιθυμία να το κάνω για ευχαρίστηση, μόνο να δείχνω στους ανθρώπους τις τεχνικές, έτσι ώστε αυτοί να ευχαριστιούνται κάνοντάς το. Εκτός από μια περίοδο περίπου ενός χρόνου πολύ καιρό πριν, σχεδόν κάθε φορά που δοκίμαζα να είμαι Top για ευχαρίστηση, είτε τα έκανα μαντάρα ή έκανα τόσο καλή δουλειά που κατέληγα να ζηλεύω τον bottom μου και δεν μπορούσα να το ευχαριστηθώ! Είναι απογοητευτικό, γιατί θα μπορούσα να κάνω πολύ καλύτερη δουλειά από όλους αυτούς τους τσαπατσούληδες, τεμπέληδες Tops που είναι εκεί έξω αυτόν τον καιρό και θα την έβγαζα και καλύτερα, επίσης, γιατί οι πολικές αρκούδες έχουν μεγαλύτερη ζήτηση ως Tops παρά ως bottoms, άσε ως σκλάβοι. Αλλά απλά δεν είμαι εγώ.'

Sadie: Έχεις πει ότι, 'Εμείς οι switches μπορεί να έχουμε ένα πλεονέκτημα έναντι των πιο ειδικών αποκλειστικά Tops, ο Θεός να τους έχει καλά: ποτέ δεν περιμένουν από εμάς να είμαστε τέλειοι, απλά επαρκείς!' Με πολλούς τρόπους οι switches βρίσκονται σε καλύτερη θέση, αφού είναι ευκολότερο να βρουν ερωτικούς συντρόφους και επίσης το γεγονός ότι η βάση των εμπειριών τους είναι πιο ισορροπημένη μπορεί να συμβάλλει σε μια καλύτερη σκηνή γενικότερα. Κι ακόμη πολλοί switches αποθαρρύνονται, επειδή παίζουν σε διπλό ταμπλό. Πώς νιώθεις για αυτό;

david: 'Οι switches είναι όπως οι αμφιφυλόφιλοι: κανείς που δεν είναι ένας από αυτούς ή που δεν είναι στενός τους φίλος, δεν πιστεύει ότι πραγματικά δεν είναι οπορτουνιστές που αρνούνται να διαλέξουν πλευρά. Στην περίπτωση μου, πέρα του ότι είχα κάποια switch εμπειρία – αν και δε θεωρώ πλέον τον εαυτό μου switch – υπήρξα στενός φίλος τόσο με switches όσο και με αμφιφυλόφιλους (όχι απαραίτητα το ίδιο πρόσωπο!), έτσι δέχομαι ότι κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν γνήσια κάποια ισχυρή προτίμηση. Δεν πιστεύω ότι είναι δίκαιο να τους αποθαρρύνουμε, αλλά επίσης δε δέχομαι την ιδέα ότι οι switches είναι κατ’ ανάγκη καλύτεροι σε ότι κάνουν, γιατί έχουν βιώσει και νιώσει και τις δυο πλευρές. Ένας καλός switch είναι καλύτερος από έναν μέτριο Top ή έναν μέτριο bottom, αλλά όχι απαραίτητα καλύτερος από έναν καλό αφοσιωμένο Top ή bottom'.

Sadie: Γράφεις ότι, 'πολλές από τις πιο απογοητευτικές συνεδρίες μας, ως bottoms, ήταν αυτές στις οποίες ο Top έμοιαζε να εξυπηρετεί τις φαντασιώσεις μας και να προσπαθεί να μας παρέχει ερεθίσματα που είχε την ελπίδα ότι θα απολαμβάναμε, αν και δεν του έλεγαν κάτι'. Αυτό συμφωνεί σε μεγάλο βαθμό με τα συναισθήματα πολλών ανθρώπων ότι ο Κυρίαρχος στην πραγματικότητα 'υπηρετεί' τον υποτακτικό με πολλούς τρόπους. Τι προτείνεις για να βοηθήσεις τους Tops να μην πέφτουν σε αυτήν την παγίδα;

david: 'Οι Κυρίαρχοι πράγματι υπηρετούν τους υποτακτικούς, ακριβώς όπως οι Αφέντες υπηρετούν τους σκλάβους και δεν υπάρχει κάτι λάθος σε αυτό! Είναι μια αμοιβαία ωφέλιμη σχέση. Και έτσι είναι και η Top/bottom σχέση, εκτός κι αν ο Top είναι αυτό που λέμε Top υπηρέτης, που απογειώνεται με το να ικανοποιεί τις φαντασιώσεις του bottom, είναι σημαντικό για πολλούς από εμάς να γνωρίζουμε ότι το πρωταρχικό κίνητρο του Top είναι η δική Του/Της ευχαρίστηση ή επιθυμία κι όχι η δική μας. Δε θα το ονόμαζα 'παγίδα'. Είναι μόνο ένα πρόβλημα που προκύπτει, αν οι άνθρωποι που εμπλέκονται έχουν διαφορετικές προσδοκίες.'

Sadie: Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας;

david: 'Λοιπόν, αφού ρωτάς, θα ήθελα να επισημάνω ότι ποτέ αν και είμαι ένας Kinsey 6 – εντελώς ομοφυλόφιλος – και έγραψα ένα μυθιστόρημα από αυτήν την άποψη, φαίνεται να έχει ένα μεγάλο μη σχετικό αναγνωστικό κοινό. Στην πραγματικότητα, πολλές φορές νομίζω ότι περισσότερες γυναίκες παρά άντρες διαβάζουν και το απολαμβάνουν – ή τουλάχιστον αυτό μου λένε. Αλλά πάλι, το κύριο αναγνωστικό κοινό στις Η.Π., τόσο άνθρωποι των γραμμάτων όσο άνθρωποι που ανήκουν στο ευρύ κοινό, ήταν πάντα γυναίκες – αυτό είναι εξαιρετικά περίεργο αν σκεφτεί κανείς χώρες όπου στις γυναίκες δεν επιτρέπονταν να μάθουν να διαβάζουν. Εν πάση περιπτώσει, είμαι ευχαριστημένος που τόσο πολλές γυναίκες βρήκαν κάτι αξίας στο γράψιμό μου, αν και ακόμη εύχομαι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι αδερφοί μου να αφιέρωναν χρόνο για να διαβάσουν το μυθιστόρημά μου, αφού πραγματικά το έγραψα για αυτούς!

'Μια από τις πιο ευφυείς κριτικές που πήρε υπονοούσε ότι είχα στην πραγματικότητα είχα γράψει ένα εγχειρίδιο αυτοβοήθειας για kinky σχέσεις, αλλά το έδεσα σα μυθιστόρημα, γιατί δεν πίστευα ότι οι άνθρωποι να το αγόραζαν αλλιώς. Η αλήθεια είναι ότι ένα σαφές εγχειρίδιο αυτοβοήθειας θα πουλούσε καλύτερα από ένα μυθιστόρημα! Οι Αμερικάνοι ειδικά, λατρεύουν να αγοράζουν βιβλία αυτοβοήθειας – και οι άντρες θα αγοράσουν ένα τέτοιο βιβλίο, ενώ ποτέ δε θα αγόραζαν ένα μυθιστόρημα πάνω στο ίδιο θέμα. Ίσως, αυτό είναι που πρέπει να κάνω για να βγάλω καλά λεφτά! <g> Επειδή θεωρώ τον εαυτό μου έναν από τους ειδικούς του κόσμου στο γιατί οι σχέσεις Αφέντη/σκλάβου πάνε στραβά. Θα πρέπει να είναι κανείς ηλίθιος για να μη μάθει κάτι από τρεις 'αποτυχίες'. Και κράτησα τα αυτιά και τα μάτια μου ανοιχτά, όταν οι άλλοι μιλούσαν για το πως και γιατί οι δικές τους σχέσεις τέλειωναν.

'Για το μυθιστόρημα πήρα όσα έμαθα από τα λάθη μου, τα λάθη των συντρόφων μου και τα λάθη άλλων και τα μαγείρεψα σε μια ιστορία έτσι ώστε κάποιοι άντρες να μάθουν από τα δικά μας παραδείγματα και προχωρήσουν λίγο περισσότερο στις σχέσεις τους πριν αρχίσουν να εκτοξεύουν φλόγες. Αυτό μπορεί να ακούγεται κυνικό, αλλά δε νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι το κάνουν σωστά την πρώτα φορά. Ακόμη και ο Προστάτης μου έχει κάνει λάθη – ανέλαβε σκλάβους που έπρεπε να αφήσει ελεύθερους αργότερα, επειδή δε λειτουργούσε η σχέση. Η διαφορά ανάμεσα σε έναν σοφό άντρα και έναν ηλίθιο δεν είναι ότι ο σοφός δεν κάνει λάθη, αλλά ότι ο σοφός μαθαίνει από αυτά, ενώ ο ηλίθιος συνεχίζει να κάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.

'Αν και το μυθιστόρημα Carried Away διαφημίστηκε ως ένα ρομάντζο και είναι βέβαια ρομαντικό, είναι, επίσης, ένα εντελώς ρεαλιστικό μυθιστόρημα. Προσωπικά, μου αρέσει η φαντασία, αλλά δεν υπάρχει ίχνος φανταστικού σε αυτό το έργο, τίποτα που να είναι φυσικά (ή φυσιολογικά) αδύνατο, τίποτα που να μην ταιριάζει στον χώρο και τον χρόνο όπου εκτυλίσσεται (την περιοχή της Νέας Υόρκης το 1992), τίποτα που να είναι αβάσιμο ή παράλογο όσον αφορά τη συνέχεια και τον χρόνο που χρειάζονται τα πράγματα για να συμβούν κανονικά. Αν οι άντρες μείνουν έξω τη μισή νύχτα, παίζοντας και γαμώντας, είναι κουρασμένοι την επόμενη μέρα. Αν κάποιος έχει έναν τεράστιο οργασμό, δεν μπορεί να τελειώσει δέκα λεπτά αργότερα. Αν κάποιος πιει αρκετά μπουκάλια μπύρα, έχει ανάγκη να κατουρήσει. Αν οδηγούν προς ένα εστιατόριο στο Greenwich Village, πρέπει να ψάξουν πολύ για μια θέση να παρκάρουν. Και πάνω από όλα, δουλεύουν για να ζήσουν και πρέπει να το λάβουν αυτό υπόψη στα σχέδιά τους. Δε ζουν in Leatherland, όπου τίποτα δεν έχει σημασία παρά μόνο ποιος γαμάει ποιον και πόσα χτυπήματα μπορείς να δεχτείς. Ζουν στον πέρα για πέρα πραγματικό κόσμο όπου τα 'παιχνίδια' που παίζουμε θεωρούνται διαστροφές και άνθρωποι πεθαίνουν εξαιτίας του ποιον αγαπούν και πως τον αγαπούν – αλλά ταυτόχρονα προσπαθούν να συγκροτήσουν έναν χώρο όπου θα μπορούν να είναι κάτι άλλο, κάτι που φαντάζει πιο αληθινό, πιο ειλικρινές, όχι λιγότερο.

'Ισχυρισμοί που αφορούν τη μοναδικότητα είναι πάντα παρακινδυνευμένοι, έτσι δε λέω πάντα ότι το Carried Away είναι το μόνο μυθιστόρημα που επιχειρεί να εκφράσει την ένταση ανάμεσα στις απαιτήσεις της πραγματικής ζωής και στα 'υψηλά leather' ιδανικά – αλλά υπάρχουν που να πάρει και μερικά άλλα. Πρακτικά, κάθε 'σοβαρό' leather μυθιστόρημα μετά το The Real Thing και το The Story of Harold, είτε εκδίδεται με τον συμβατικό τρόπο ή είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο, ακολουθεί τον δρόμο της φαντασίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Είτε ένα φαινομενικά ρεαλιστικό σκηνικό εναλλάσσεται επιδέξια ή κραυγαλέα για να κάνει τις καθημερινές s/m δραστηριότητες ή D/s σχέσεις πιο πρακτικές, ή θεωρείται ένα καταφύγιο που ανήκει στην πραγματικότητα στη Χώρα του Ποτέ, όπου οι leather χαρακτήρες μπορούν να ζήσουν όπως θέλουν χωρίς να έχουν να αντιμετωπίσουν τους τιμητές της κοινωνίας ή ακόμη τις οικονομικές πιέσεις να συμμορφωθούν. Τώρα ίσως κάποιος να φέρει αντίρρηση λέγοντας ότι το μπουντρούμι του Terry στο Carried Away είναι μια τέτοια Χώρα του Ποτέ και θα παραδεχτώ ότι είναι κάπως τραβηγμένο. Αλλά και πάλι είναι μόνο ένα μεγάλο δωμάτιο σε ένα μετρίου μεγέθους σπίτι (αν έχει το σύνηθες σχήμα) στο Westchester, όχι ένα ιδιωτικό νησί (Exit to Eden), ούτε ένα φανταστικό βασίλειο (τριλογία Beauty), ούτε ένα διεθνές δίκτυο εκπαιδευτών και εμπόρων σκλάβων (σειρά Marketplace), ούτε μια απομονωμένη περιοχή στα βάθη της χώρας (The Wings of Icarus). Δε θέλω να πω ότι αυτά τα βιβλία – που όλα τα απόλαυσα, μερικά πολύ – δεν έχουν αξία, μόνο ότι ελπίζω ότι το Carried Away θα αναγνωριστεί ως μια προσπάθεια να γίνει κάτι διαφορετικό και, ίσως, πιο δύσκολο.'

Sadie: Σε ευχαριστώ που κουβέντιασες μαζί μου!

david: 'Ήταν ευχαρίστησή μου. Σε ευχαριστώ που μου το ζήτησες!'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Sensuous Sadie είναι αρθρογραφεί και εκδίδει το SCENEsubmissions, ένα δωρεάν e-newsletter που περιέχει άρθρα και συνεντεύξεις με θέμα το BDSM και την πνευματικότητα. Είναι ιδρύτρια και αρχηγός (1999 - 2001), της πρώτης BDSM ομάδας του Vermont, Τριαντάφυλλο & Αγκάθι. Σχόλια, φιλοφρονήσεις και παράπονα, καθώς και αιτήσεις ανατύπωσης μπορούν να αποσταλούν σε αυτήν στο SensuousSadie@aol.com ή να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της στο www.sensuoussadie.com. Η Sadie πιστεύει ότι το σύμπαν είναι άφθονο, και το να μοιράζεται κανείς ελεύθερα πληροφορίες είναι μέρος αυτής της αφθονίας, έτσι επιτρέπει την ανατύπωση των γραπτών της στις περισσότερες τοποθεσίες.

Copyright 2003 Sadie Sez Publications