Symvoulh

Eimai neos sto xwro kai tha thela na me syvoulesapoun oi palioi me poio tropo mporw na proseggisw ta podia gnwstwn mou gynaikwn xwris na katalavoun to fetix mou.

Είμαι νέος στο χώρο και θα θελα να με συμβουλέψουν οι παλιοί με ποιό τρόπο μπορώ να προσεγγίσω τα πόδια γνωστών μου γυναικών χωρίς να καταλάβουν το φετίχ μου.

 

Γίνε ορθοπεδικός ή πωλητής υποδημάτων. Αλλά έχω μια ερώτηση. Τι σε κάνει να μην θέλεις να το καταλάβουν;

 

καλως ηρθες..

..δυσκολο αυτο που ζητας..

 

Για όλες τις λύσεις χρειάζεται λίγη φαντασία...

Όταν είναι κουρασμένες, ιδίως από περπάτημα, πρότεινέ τους ένα καλό μασσάζ στα πόδια - και φρόντισε να είσαι καλός ώστε να σε προτιμήσουν και την επόμενη φορά. (Διάβασε και μερικά πράγματα για ρεφλεξολογία και μίλα τους περί αυτής για να τις πείσεις.) Μην είσαι επίμονος, δεν αρέσει σε όλες, ούτε όλες αισθάνονται άνετα.

Καλή τύχη!

​

 

Μόλις θυμήθηκα παλιότερα έναν καλό φίλο απο το πανεπιστήμιο ο οποίος όποτε ερχόταν στο σπίτι ζητούσε να μου βάψει τα νύχια των ποδιών μου. Θυμάμαι που γελώντας του έλεγα οτι δεν έχω χρόνο για χάσιμο, βιάζομαι, και πως θα τα έκανε μαντάρα..... άντρας σκεφτόμουν αποκλείεται να τα κάνει καλά.....

Κρίμα να μην ξέρω τότε πόση ευχαρίστηση του στερούσα άθελά μου και τον συμπαθούσα πολύ.

Πολύ καλή η συμβουλή για μασάζ.....
Θα πρότεινα επίσης ποδόλουτρο μετά απο κουραστική μέρα με ρομαντική ατμόσφαιρα, ξέρεις κεράκια, χαλαρωτική μουσική και ο,τι άλλο μπορεί να της αρέσει.

 

Το να ζητησεις συμβουλη πως να κανεις γνωστες σου γυναικες να καταλαβουν το φετιχ σου και να τις προσεγγισεις (στα ποδια, στα χερια ή ο,που αλλου...) το καταλαβαινω. Δεν θα απαντησω ομως σε κατι που μονο μπελαδες πρoαναγγελει (και για σενα και για αυτες, αποτελεσμα αυτου που ζητας).

Εχω και εγω την ιδια απορια με τον Sadal Melik, τι σε κανει να μην θελεις να καταλαβουν το φετιχ σου?



Striker

 

Ή με διαφορετικα λογια η vanilla προσεγγιση. Απο Κηφισια για Κεντρο αποφευγουμε την Κηφισιας επικαλουμενοι καποιο λογο (εργα, δακτυλιος, διαδηλωσεις κλπ...φαντασια να υπαρχει και εδω οπως λες). Αντ'αυτου...κατευθυνση προς Σχηματαρι...Ιτεα σταση για θαλλασινα....Αντιρριο, περασμα στο Ριο οπου τρωμε και ενα σουβλακι...Ισθμος Κορινθου και σταση για καφε...Ελευσινα....Ιερα οδος και τσακ...ναμαστε στο Κεντρο για οπου ξεκινησαμε.

Στο μεγαλυτερο ποσοστο το vanilla "ετερο ημισυ" θεωρει (καποιες φορες εσκεμμενα) οτι τοση ωρα διασχιζουν την Κηφισιας, ενω οταν προσανατολιστει αρχιζουν οι ...διπλωματικες συνομιλιες για την επιλυση του Κουρδικου "γελαει".

Και με τους συμμετεχοντες κουρασμενους απο ολο αυτο το ταξιδι, δεν ειναι ο,τι το καλυτερο (εαν πραγματικα παντα ενδιαφερονται να φτιαξουν κατι καλο μεταξυ τους και δεν ειναι η περιπτωση ..."δουλεια δεν ειχε ο διαολος, γ...κλπ.κλπ).

Ααα...επισης στο τραπεζι των συνομιλιων τιθεται και το ακρως ουσιαστικον θεμα της μπαγιατικης τουρτας που ειχε φερει πριν απο 87 μερες καθως και μερικα ακομα "σημαντικοτατα" θεματα!!!

Τωρα λοιπον στην περιπτωση που προκειται για φετιχ (βλεπε: θελω και αυριο να κατεβω Κεντρο), μου λες αν θελει να ξεκινησει την ιδια ή παρομοια διαδρομη? <s>


PS. Απλα ΜΙΑ απο τις συνηθισμενες (βλεπε vanilla) εξελισομενες καταστασεις αυτου του ειδους προσεγγισης στην περιπτωση φετιχ (και οχι μονο) και σιγουρα οχι η μοναδικη.

 

Υποθέτω οτι ο panos2221 θέλει να προσεγγίσει vanilla γνωστές του. Αν υποθέτω λάθος, αναθεωρώ άμεσα!  
​

 

Και γω έχω την ίδια απορία με τον Sadal_Melik.
Γιατί θες να κρύψεις κάτι τόσο όμορφο και ξεχωριστό μέρος της σεξουαλικότητάς σου?
Αλλά τι ρωτάω η απάντηση που μπορεί να πάρω πιθανόν να παραπέμπει στο γνωστό (σαν να το διαβάζεις 1000η φορά στο script) "Φοβάμαι μην με χαρακτηρίσουν ΑΝΩΜΑΛΟ!!!
Μακάρι να βρεις αυτό που ψάχνεις φίλε.

 

Γεγονός: Ο φόβος της απόρριψης είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος φόβος που έχουμε οι άνθρωποι μετά τον φόβο του θανάτου.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι απλά ένας φόβος. Δεν έχει ουσία και σημασία ύπαρξης πέρα από το ότι μας προειδοποιεί πως κάτι ίσως και να μην πάει καλά... Όμως αυτό το ξέρεις ήδη panos2221... Υπάρχει πάντα μια περίπτωση να μην δεχτεί η άλλη το φετίχ που έχεις για τα πόδια και για να τα λατρέψεις, ή ακόμα και να τα υπηρετήσεις...

Το ζήτημα είναι πως όλοι οι φετιχιστές στην Ελλάδα, έχουν κάποια στιγμή φάει τα μούτρα τους. Είμαι σίγουρος πως και αρκετοί από εμάς έχουμε ακούσει το επίθετο "ανώμαλος" να εκτοξεύεται κατά πάνω μας από μια μικρή μερίδα από κακομαθημένα 20χρονα, που δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει την σεξουαλικότητα τους και νομίζουν ακόμα πως ο κόσμος είναι αυτό που έχουν μάθει από τα περιοδικά μόδας... (Και δεν έχουμε πάθει τίποτα, ζούμε ακόμα και έχουμε βρει στο δρόμο μας γυναίκες που πραγματικά αξίζουν τον κόπο, την αγάπη και την φροντίδα μας.)

Πολλοί βγάζουμε το (απολύτως λανθασμένο) συμπέρασμα πως αυτή η στάση της απόρριψης των επιθυμιών μας αντιπροσωπεύει όλες τις απανταχού γυναίκες, και πως όλες θα έχουν π.χ. πρόβλημα να τις φιλούν τα πόδια, ή να τα αγγίζουν. Σε πληροφορώ, πως δεν ισχύει αυτό. Ειδικά οι ποδολάτρες την έχουν πιο εύκολα από τους υπόλοιπους. Προσωπικά θεωρώ πως η μεγάλη πλειοψηφία των γυναικών, vanilla ή μη, λατρεύει το άγγιγμα, το φιλί στα πόδια τους, το πιπίλισμα των δαχτύλων, το άγγιγμα της γλώσσας πάνω τους...

Το ζήτημα είναι μόνο ένα: ο ΤΡΟΠΟΣ που θα το κάνεις. Αν προσεγγίσεις μια γυναίκα και πας στα μουλωχτά να της αγγίξεις τα πόδια "χωρίς να το καταλάβει", σαν στερημένος μπάκουρος, θα σου αξίζει ο ανάποδος φούσκος που θα φας και η κλωτσιά στα @@ που θα ακολουθήσει... (αν αυτό γουστάρεις, τότε είσαι πιο πολύ slave από ποδολάτρης...   )

Το μεγάλο πρόβλημα με τους άντρες είναι πως βιαζόμαστε να φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα. Το τσακ, μπαμ, έχει γίνει ο κεντρικός κορμός της "φιλοσοφίας" μας! Αντί να προσέξουμε να δημιουργήσουμε την κατάλληλη μαγική ατμόσφαιρα, να δώσουμε χρόνο στο αντικείμενο του πόθου μας να ανταποκριθεί στον πόθο μας, στον δικό της χρόνο, ορμάμε σαν ταύροι σε μαγαζί με τηλεοράσεις και τα κάνουμε όλα λίμπα, πριν καν της δώσουμε την ευκαιρία να απολαύσει και να εκτιμήσει την προσπάθεια μας...

Και δεν φταίει πως ο άλλος έχει BMW και τα φυσάει ή πως είναι "κάποιος", ή πως είναι ο νέος διάδοχος του Μαρτάκη (εντάξει αυτό παίζει...). Φταίει η αφεντομουτσουνάρα μας που τεμπελιάζει και τα περιμένει όλα έτοιμα και σερβιρισμένα στο πιάτο...

Θέλει όμως να κοπιάσουμε και να δώσουμε όλο μας τον εαυτό, για να αποκτήσουμε αυτό που αξίζει πραγματικά...

Υ.Γ. Ίσως η πιο vanilla συμβουλή που έδωσα εδώ και πολύ καιρό, και αισθάνομαι κάπως περίεργα (Ένα νερό! Ένα νερό!). Αλλά τα βασικά είναι βασικά...

 

Εγώ θα σου πρότεινα να το δείξεις με όποιο τρόπο σου βγαίνει σε ανάλογη περίσταση Τα συναισθήματα μας, νομίζω ότι ποτέ δεν κάνουν λάθος, άρα αυτός και θα είναι ο πιο σωστός τρόπος προσέγγισης.
Και που ξέρεις, μπορεί και τελικά να βρεις αυτό που ψάχνεις, ξεκινώντας από χαμηλά..