Tο Πράσινο Πρόσωπο της Διχόνοιας

Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα μικρό Γαλατικό χωριό που αντιστεκόταν σθεναρά στις δυνάμεις του Καίσαρα, εμφανίστηκε ένα μικρό πράσινο ανθρωπάκι. Κι εκεί που οι άνθρωποι διασκέδαζαν με τσιμπούσια, χορούς και κυνήγι αγριογούρουνου (ίσως και ιπτάμενου καμιά φορά) και δίνανε και καμιά φάπα στους βλάκες τους Ρωμαίους, όλα άλλαξαν. Το πράσινο πρόσωπο της διχόνοιας άλλαξε την ατμόσφαιρα στο γραφικό χωριό και οι έως τότε γελαστοί και αγαπημένοι Γαλάτες άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους για ψύλλου πήδημα. (Και πριν τσακώνονταν αλλά μόνο για το πήδημα, πετώντας βρωμερά ψάρια ο ένας στον άλλον, περισσότερο για να τους ανοίγει η όρεξη, όχι στα σοβαρά, μετά όμως την άφιξη του ανθρωπάκου άρχισαν τα βαρβάτα τζατζικώματα).

Το πράσινο ανθρωπάκι δεν χρειάστηκε να κοπιάσει ιδιαίτερα γι αυτό. Δεν ήταν κακό, απλά για κάποιο μυστήριο λόγο ήθελε να βλέπει τους άλλους να τσακώνονται αντί να είναι μονιασμένοι στον αγώνα τους ενάντια στους Ρωμαίους, ποιος να ξέρει γιατί, ίσως γιατί κανένας ποτέ δεν είχε καταφέρει να το πιάσει και να του δώσει καναδυό στον πισινούλη του. Ξεγλίστραγε σαν χέλι.

Αυτό λοιπόν πήγε κατευθείαν στην Φραμπαλά (βρήκε ξύλο να ξυθεί) που χτένιζε αμέριμνη τα ξανθά μαλλιά της, θαυμάζοντας την αντανάκλασή της στα νερά μιας λίμνης, της έδειξε με το δάχτυλο τον αγαπημένο της Τραγικωμίξ που καθόταν λίγο παραπέρα και έκανε τις κάμψεις του ο άνθρωπος και της είπε:

«Κουκλίτσα μου, τι τον θέλεις εκείνον εκεί; Δεν σου αξίζει. Τον ξέρω από παλιά όταν τριγυρνούσε στα κακόφημα καμπαρέ της Κοντάτε και πασάλειβε ανυπεράσπιστες γυναίκες με τζατζίκι. Μάλιστα μίας της έσπασε τη μύτη. »

«Τι;» τσίριξε η Φραμπαλά. «Ο Τραγικωμίξ μου είναι καλός άνθρωπος, δεν κάνει τέτοια πράγματα. Χάσου από τα μάτια μου πράσινο ανθρωπάκι, δεν σε πιστεύω.»

Το ανθρωπάκι πήγε παραπέρα και βρήκε τον αρχηγό του χωριού, τον Μαζεστίξ. Αυτός στεκόταν πάνω στην ασπίδα του, τον κουβαλούσαν δύο χειροδύναμοι Γαλάτες, ήταν και λίγο παχουλός, αλλά κάργα ρομαντικός και ατρόμητος, το μόνο που φοβόταν ήταν μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, και καμάρωνε την Μιμίνα του που περίμενε αφοσιωμένη στα πόδια του, κρατώντας ένα νυστεράκι και μασουλώντας συνεχώς πατατάκια.

«Αρχηγέ, έμαθα ένα μυστικό για τον Δρυίδη σας τον Πανοραμίξ.»

«Πες μου πράσινο ανθρωπάκι, τι μυστικό ξέρεις που δεν το ξέρω εγώ ο αρχηγός;»

«Αντί να μαζεύει γκι στο δάσος, αυτός πηγαίνει πίσω από τα δέντρα, φοράει φουστάνια και μετά έρχεται κατά δω και παριστάνει την γυναίκα.»

«Τι;» τσίριξε ο Μαζεστίξ. «Γυναίκα ο Δρυίδης; Χάσου από τα μάτια μου πράσινο ανθρωπάκι, δεν σε πιστεύω.»

Μετά πήγε στον Μαθουσαλίξ, που χοροπήδαγε λίγο παρακάτω με την νεότατη και ξύπνια γυναικούλα του και της έλεγε ότι θα πρέπει σύντομα να μετακομίσουν στην Λουτέτια, γιατί στο χωριό οι άνθρωποι είναι τόσο πίσω, ενώ εκεί στις μεγάλες πόλεις, έχει κλαμπ για όλα τα γούστα. Τσαπερδόνης ο Μαθουσαλίξ.

«Φίλε», του είπε το πράσινο ανθρωπάκι, «μίλησα με διάφορους ανθρώπους του χωριού και μου είπαν ότι εσύ διαδίδεις φήμες ότι είσαι ο μεγαλύτερος διοργανωτής συμποσίων.»

«Ναι, αλήθεια είναι,» απάντησε ο Μαθουσαλίξ. «Χάρη σε μένα το χωριό έχει δει λαμπρές γιορτές. Και σε πολύ καλές τιμές.»

«Δεν διαφωνώ,» είπε το πράσινο ανθρωπάκι. «Αν και για να πω την αλήθεια, εγώ διοργανώνω τα καλύτερα show με την βοήθεια των φίλων μου, της Πραλίνας και της Σοκολάτας.»

Ο Μαθουσαλίξ στηρίχθηκε στο μπαστούνι του, έριξε καναδυό βρισιές στα Λατινικά (φόριουμ, σποτ κλπ) και αποχώρησε με αξιοπρέπεια. Ποτέ ξανά δεν θα τους βοηθούσε. Τους ανίδεους!!!

Οι κατηγορίες σαν σκουλήκια βρήκαν τον δρόμο τους στην καρδιά ακόμη και των πιο δίκαιων ανθρώπων και τους γέμισαν αμφιβολίες. Όλοι έγιναν πράσινοι μόλις τους ακούμπησε ο φθόνος, η ζήλεια, η μιζέρια, η καχυποψία. Ο νεαρούλης, πανέξυπνος Αστερίξ μάλωσε με τον Μαθουσαλίξ για ένα ανέκδοτο. Κόντεψαν να αρπαχτούν στα χέρια. Ο Οβελίξ χώθηκε στον καυγά λέγοντας στον Τραγικωμίξ ότι κακώς προσπάθησε να υπερασπιστεί δημοσίως τον εαυτό του ενάντια στις άδικες κατηγόριες και ότι έπρεπε να κάτσει να απαντάει συνέχεια στον κάθε μαλάκα «Βρε δεν είμαι εγώ αυτός που ρίχνει τα τζατζίκια.» Ο Αστερίξ έβγαλε γλώσσα στην αγαπημένη του Φραμπαλά λέγοντας «Θυμάσαι τότε που ο Τραγικωμίξ με είπε κάθε μαλάκα; Εγώ δεν τα ξεχνάω αυτά.» «Μα δεν είπε εσένα κάθε μαλάκα βρε κουτό,» είπε η Φραμπαλά, «είπε απλά ότι δεν είναι σωστό η Φραμπαλά του να χαριεντίζεται με τον κάθε μαλάκα. Άλλο το ένα άλλο το άλλο…» Μπα, δεν καταλάβαιναν, είχαν γίνει όλοι πράσινοι απ’ το κακό τους. Ο Αλφαβητίξ, που είχε σπάσει το πόδι του αγοράζοντας ψάρια στην αγορά για το μαγαζάκι του, χώθηκε κι αυτός στον Τραγικωμίξ, ίσως για κείνη την παλιά ιστορία του «κάθε μαλάκα» κι έτσι η σύρραξη γενικεύτηκε.

Το πράσινο ανθρωπάκι έτριβε τα χέρια του. Το Γαλατικό χωριό θα καταστρεφόταν. Και μάλιστα από μόνο του, χωρίς να αναμιχθούν οι βλάκες οι Ρωμαίοι.

Ο Αυτοματίξ, που παραμόνευε κλασικά σε μια γωνιά τον Κακοφωνίξ πότε να ανοίξει το στόμα του για να του δώσει τα χαιρετίσματα του και να του βαρέσει και καμία στο κεφάλι, σύμφωνα πάντα με την Σαδική θεώρηση, δεν ήξερε ποιον να πρωτοβαρέσει ο δόλιος. Γέλασε όμως με την καρδιά του με την βλακεία όλων των συγχωριανών του.

Τέλος ο Κακοφωνίξ, ο οποίος ήταν μία παρεξηγημένη μουσική ιδιοφυία, συνέχισε να σιγοτραγουδάει “Come my Lady, come, come my Lady, you’re my butterfly, sugar baby ” κρυμμένος πίσω από κάτι δέντρα, και δεν πήρε μέρος στον καυγά, γιατί ήξερε την κατάληξη: δεμένος, φιμωμένος και κρεμασμένος από κάτι κλαδιά κυδωνιάς στην άκρη του χωριού. Ο μόνος, μα ο μόνος που εκτίμησε το ταλέντο του, ήταν ένας μικρούλης Γαλάτης, ένας νεοφερμένος, ο Γιεγιεδίξ, που ήξερε λέει να πετάει (και τον απήγαγαν οι θηριώδεις Νορμανδοί για να τους διδάξει το μυστικό του πετάγματος). Φυσικά πετούσε επειδή ήταν χεσμένος από τον φόβο του. Αλλά μόλις έμαθε να κυριαρχεί στα συναισθήματά του έγινε κι αυτός άξιος Γαλάτης. Στο τέλος ακολούθησε μία λαμπρή συγγραφική καριέρα και δεν ξαναπάτησε ποτέ το πόδι του στο χωριό των τρελών.

Όμως, πίσω στην ιστορία μας, κάτι συμβαίνει. Πράγματι, ξαφνικά ο καυγάς σταμάτησε. Όλοι έμειναν με τα τζατζίκια μετέωρα στα χέρια τους. Τι είχε συμβεί; Γιατί κοιτάζουν ο ένας τον άλλον;

ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ…..ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ…

Έπιασαν το πράσινο ανθρωπάκι, το έδεσαν χειροπόδαρα, του έδωσαν δέκα βουρδουλιές με το κακό το μαστίγιο στο κολαράκι και του είπαν: «Αν δεν σταματήσεις να σπέρνεις την διχόνοια θα σε αλείψουμε πίσσα και πούπουλα (μπερδεύτηκαν τα κόμικς, σόρρυ), θα σε βάλουμε πάνω σε ένα γαϊδούρι και θα σε στείλουμε στην έρημο όπως στο Mad Max Beyond Thunderdome. Βέβαια εκεί αποφάσισε ο Τροχός της Τύχης, εδώ θα αποφασίσουν ο Δρυίδης, ο Αυτοματίξ και ο Μαζεστίξ. Τόπιασες;»

Τόπιασε. Είπε κάτι μασάλια δικαιολογίες, τάχαμου δήθεν η Φραμπαλά με πίεσε, την έβρισκε με τις συκοφαντίες κατά του αγαπημένου της, αυτή έφταιγε για όλα, ακόμη και για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, και ότι το δάχτυλο που είχε δείξει ξεκάθαρα σε όλο τον κόσμο τον σύντροφο της Φραμπαλά αλλού έδειχνε, αλλού, αλλού, συγχωρείστε με, η Φραμπαλά – Φραμπάλα με έβαλε να σπείρω την διχόνοια γιατί έχει φαντασία και είναι πειναλέα για υπέρμετρη ηδονή και φαγού και της αρέσει το τζατζίκι και αν δεν έχει τζατζίκι δώστε της σαντιγύ της καριολίτσας, φέρτε τον Μαζεστίξ γι αυτό, κι αυτή η σουρλουλού που είναι ατίθαση μας έχει τρελάνει και εξάπτει και την δική μας φαντασία και δεν αντέχουμε άλλο, γι αυτό είπα τα ψέματα, πάρτα να μάθεις, και αυτός ο σύντροφος που όλοι ξέρουν τώρα ότι απλά τον συκοφάντησα για πλάκα να ξέρετε ότι με απείλησε, ναι, ναι, αυτός ήταν σίγουρα, ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι, μπορεί βέβαια να ήταν και όλοι μαζί οι τζατζικομάστερ, αλλά εμένα με ξέρετε πια, είμαι και γαμώ τα παιδιά και αν τολμήσει ας έρθει να με χαιρετήσει γιατί εγώ θα του δείξω αυτουνού την επόμενη φορά ότι θα λέω ότι θέλω για όποιον θέλω ατιμώρητα και θα τους κάνω όλους ρεζίλι για να μάθουν να μην κάνουν ανόητες ερωτήσεις ούτε να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και…και…

Όλο το χωριό έσκασε στα γέλια με τις βλακείες. Έπεσαν κάτω κι έπιαναν τα πλευρά τους και μάλιστα ένας κατουρήθηκε πάνω του. Χρόνια είχαν να γελάσουν τόσο πολύ με μία απολογία. Και κανένας μα κανένας δεν έγινε πράσινος από το κακό του. Πράγματι, είχαν μάθει το μάθημά τους.

Ο Δρυίδης έφτιαξε λίγο μαγικό ζωμό υποταγής, τον έδωσε σε όλα τα ανυπότακτα θηλυκά του χωριού προς μεγάλη τέρψη του Μαθουσαλίξ που άρχισε να τις κυνηγάει γύρω γύρω με το μπαστούνι, κραδαίνοντας κάτι μυστήρια κλιπς στο χέρι και επιτέλους άρχισε το πιο τζερτζελέδικο φραμπαλατζίδικο τσιμπούσι, με το πιο νόστιμο ιπτάμενο αγριογούρουνο, πιασμένο με μαγική απόχη και μαγειρεμένο έντεχνα με πατατούλες, συνοδευμένο από κόκκινο κρασί Margaux. Για επιδόρπιο και για τους πιο γλυκατζούρηδες ακολούθησαν βάφλες με παγωτό. Κι έτσι τελειώνει η ιστορία μας, χωρίς έχθρες, χωρίς τζατζικώματα, χωρίς ανυπόστατες κατηγορίες, χωρίς πανάρχαιες ιστορίες, χωρίς κλίκες, χωρίς εξυπνάκηδες που δεν αφήνουν τους αθώους να πουν «είμαι αθώος γαμώ τη φύση μου», και πάνω απ’ όλα ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ.

ΤΕΛΟΣ

 

Απάντηση: Tο Πράσινο Πρόσωπο της Διχόνοιας

 

 

Α ρε Ντόρα τέλεια η "ιστοριούλα" σου     

 

Η διαφορά μίας Γυναίκας, από μία γυναικούλα. Το συμπαγές και η κενότητα...

 

διαφωνώ όντας υποστηρικτής της ρευστότητας ο υποφαινόμενος !

ένας ρωμαίος δεν ήτανε ; αν θυμάμε καλά ..

 

Και ο εφιαλτης ονειρο ειναι ...

το καταλαβαινουμε μονο, οταν ξυπνησουμε απο τον υπνο μας!!!

 

Ένα παραμύθι είναι σαφώς και μυθοπλασία. Μέσα σε αυτό έχουν συμπεριληφθεί και οι διανοητικές ηθικές ή άλλες αντιλήψεις της συγγραφέως, η κουλτούρα της και άλλα τόσα πολλά που μπορούν να μετατρέψουν το οποιοδήποτε παραμύθι σε μια φιλοσοφική ίντριγκα, όπου ο καθένας μας ως αναγνώστης, μπορεί να προσδώσει τον δικό του χαρακτηρισμό στον κάθε χαρακτήρα του πονήματος (στην προκειμένη περίπτωση της doras), σύμφωνα με αυτά που έχει στο κεφάλι της την ώρα που το γράφει.

Mπράβο dora, ωραίο, πολύ ωραίο παραμύθι., λαμπερές εικόνες, σωστός λόγος, χρώματα, ατμόσφαιρα, με μία βαθιά και αντικειμενική σπουδή στις διάφορες πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Για να λέμε τη μαύρη αλήθεια, παραμύθι χωρίς σεξισμό, ίντριγκες, στερεότυπα και γενικά άφθονη βλακεία, δεν είναι παραμύθι.
Μου άρεσε όπως και όλα τα άλλα που γράφεις φυσικά… Το καταβρόχθισα...συνέχισε...το απολαμβάνω όσο και συ!

Υ.Γ. Σε όποιον δεν αρέσει θα του πω, σιγά μην ήρθε ο καιρός να κάψουμε τη Βίβλο στην πυρά, επειδή είναι κατά των Εβραίων.

 

 

Το Πράσινο Απόγεμα - Μίλτος Σαχτούρης

Εκείνο το πράσινο απόγεμα
ο θάνατος είχε βάλει, στόχο την αυλή μου
απ' το νεκρό μου το παράθυρο
με το βελούδινό μου μάτι
τον έβλεπα να τριγυρνάει
γύριζε και παράσταινε τον κουλουρτζή
γύριζε και παράσταινε τον λαχειοπώλη
και τα παιδιά τίποτα δεν υποπτεύονταν
έπαιζαν με πιστόλια και τσίριζαν
αυτός πάλι γύριζε και πλησίαζε
και πάλι μάκραινε και έφευγε
ύστερα ξαναρχόταν
στο τέλος αγριεύτηκε
άρχισε να ουρλιάζει
έβαψε τα μάτια και τα νύχια του
φούσκωσε τα βυζιά του
άρχισε να μιλάει με ψιλή φωνή
έκανε σα γυναίκα...
τότε είναι που έφυγε οριστικά
ψιθυρίζοντας:
-Δεν είχα τύχη σήμερα
αύριο θα ξανάρθω

Περισσότερα έργα του ποιητή μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=588

 

H Μεγάλη Πράσινη - Ευγενία Φακίνου

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όταν μιλούσαν για τη θάλασσα, έλεγαν: η μεγάλη πράσινη.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έπλεαν τον Νείλο αλλά φοβήθηκαν την ανοιχτή πράσινη πελαγίσια θάλασσα.
Δεν τόλμησαν. Δεν έγιναν ποτέ θαλασσοπόροι.
Έβαλαν τους Κρήτες να τους κάνουν το εμπόριο και τη ναυτιλία.
Η μεγάλη πράσινη είναι η πρόκληση που δεν αποδεχθήκαμε ποτέ.
Όλες οι τολμηρές ιδέες που δεν πραγματοποιήσαμε.
Όλα τα περιπετειώδη ταξίδια που δεν κάναμε.
Όλοι οι έρωτες που ονειρευτήκαμε.
Η μεγάλη πράσινη είναι η ελπίδα ότι κάποτε θα τολμήσουμε.

Πληροφορίες για την αγορά του Βιβλίου:
http://www.kyknos.com/inventory.asp?code=0000005625



Στο Πράσινο του Βερονέζε - Chris Kyriakopoulos
...
Το ανόητο «ένα μετά το άλλο»,
Σπασμένες χορδές σε μια κιθάρα μονότονα φτωχή, ξεκούρδιστη
Βροντερή συμφωνία,
Η νύχτα διάβηκε έτσι,
Αχνοσαλεύουν οι ατμοί, χιλιάδες τζάκια τώρα συνωμοτούν,
Τον ελαφρύ ύπνο των γλάρων εκχυμώνουν,
Μια πίστη παιδιάτικη με διαφορετικό πρόσωπο, διαφορετικό νόημα
Νέοι δεσμοί ζυμώνουν,
Στη Στοά με τις Πλύστρες συννέφιασε,
Κι απ’ την κόκκινη καμινάδα της φάμπρικας
Τα γλαροπούλια μαλώνουν,
Το τραμ, οι επιγραφές στο μόλο, το γαλάζιο εργοστάσιο
Τα περήφανα παγόνια, οι γυναίκες στη γιορτή, οι σκασμένες ακακίες
Κουρέλια μιας ελπίδας βαμμένης στο φωτεινό χρώμα
Στο Πράσινο του Βερονέζε
...

Περισσότερα:
http://www.kyriakopoulos.com

 

Απάντηση: Tο Πράσινο Πρόσωπο της Διχόνοιας

Ας μείνουμε στο δίδαγμα της ιστορίας του Δρυιδη, για να μη χαθούμε στην λογοτεχνία υπερ του πράσινου χρώματος - δεν είναι αυτος ο σκοπος εν προκειμένω όπως αντιλαμβάνομαι..



καλημέρα σας  

 

Re: Απάντηση: Tο Πράσινο Πρόσωπο της Διχόνοιας

Καλημέρα. Ανάρτησα το εν λόγω ποίημα γιατί πιστεύω ότι και ο συμβολισμός του είναι συναφής με ό,τι (εικάζω ότι) εκφράζει η Δώρα, και ήταν το πρώτο που σκέφτηκα όταν διάβασα το κείμενό της. Η δε αναφορά στο πράσινο, δεν αποτελεί αρχικό κριτήριο για την ανάρτησή του αλλά ενδιαφέρουσα σύμπτωση. Αν πάραυτα θεωρηθεί ασύμβατο, θα το μεταφέρω στο νήμα "Ποιήματα".

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Tο Πράσινο Πρόσωπο της Διχόνοιας

i know..