Tο μήνυμα σου …

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

1000 φορές με σκότωσα απόψε και άλλες τόσες αν χρειαστεί θα με ξανασκοτώσω αλλά εσύ δε θα ξανακούσεις από μένα.

 

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

Κι από μένα ένα αντίο στο μεγάλο αυτό καλλιτέχνη, που η μουσική του [που νέος γνώρισα], θα μ' ακολουθεί ως υπέροχο άκουσμα για πάντα!

 

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

Έρχεται και η σειρά σου, κλάψε αν θέλεις, γέλα αν θέλεις αντιστάσου στη μοίρα σου μέχρι να παραδοθείς σ’ αυτό που θα σε λυτρώσει.
Έρχεται... και όσο το φοβάσαι, τόσο το λαχταράς.

 

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

είπαμε να κάνεις μαγικά...αλλά ακόμα οι μέρες κυλάνε σαν τις κότες! άντε ντε!  

 

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

Καφεδακι σημερα με τα κοριτσακια......τι ωραια τι καλα..... 

 

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

Alone I sit, I wonder why
You dream of love and so do I
But in your sleep you cannot see
This pain which is always haunting me
What I need I'll never feel
This world is for me unreal
So I drink to darkness with a candle lit
And through the whole night alone I sit

The sleeping beauty
She stops the bleeding
She stops the bleeding in my soul
She is fresh air in this stinking world

The more I drink, the more I see
That suicide could be the key
To the place called paradise
Where pain not dwells, not hate nor lies
But if I look beyond all this
I reckon something I would surely miss
Because in my dreams I rule my life
And the sleeping beauty is my wife

The sleeping beauty
She stops the bleeding
She stops the bleeding in my dreams
She is fresh air in this stinking world​

 

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

And in the Void i'm searching You.

 

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

 

 

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

Απόσπασμα από δημοσίευση σε site ειδήσεων :
Για όσους γεννήθηκαν μέχρι και το 1985
Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες ..θα καταλάβετε: «H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε...Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να... μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. . . . . .
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. . . .
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.. . . .
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε . . . .
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;. . . . .
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...».
Πραγματικά αυτό μου θύμισε πολλά....
Κάτι σαν το γλυκό πουλί της νιότης μας!

 

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

Φωτιά στα Ολυμπιακά μπατζάκια μας!

Καθώς έπεσε η αυλαία των Ολυμπιακών Αγώνων θέλουμε να φιλοξενήσουμε στη στήλη μας ορισμένες από τις σκέψεις του Νίκου Μιχαλόπουλου, που μας εκφράζουν απόλυτα για τη μορφή, το πνεύμα και το νόημα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Την ίδια στιγμή που ο κ. Κάμερον περηφανεύεται για τα επιτεύγματα των οργανωτών και των αθλητών του.

Ο Νίκος Μιχαλόπουλος είναι εκπαιδευτικός αλλά παράλληλα και αθλητής της σκοποβολής και του ακοντισμού, συγγραφέας παιδικών βιβλίων ενώ συμμετέχει σε φιλανθρωπικές οργανώσεις με σπουδαία δράση σε διάφορες χώρες του κόσμου. Η γραφίδα σε αυτόν:

"Και τώρα που τελείωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου, τί; Τί έμεινε; Τί να πιστέψεις και για ποιο να χαρείς;
Έχουν γίνει τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια στον παγκόσμιο αθλητισμό και έχουμε ακούσει τόσα πολλά κι άλλα τόσα έχουμε δει, που δεν ξέρω πια τι νόημα βγαίνει. Κάνω αθλητισμό από 13 χρονών και σήμερα είμαι 43 και μετά από 30 χρόνια δεν ξέρω αν τόσα χρόνια κυνηγούσα τα σωστά όνειρα.

Όνειρα, που σήμερα είναι όνειρα και αύριο όχι εφιάλτες. Ρεκόρ, που σήμερα είναι ρεκόρ και αύριο όχι ντροπή.
Γυναίκες, που σήμερα είναι γυναίκες και αύριο όχι άντρες.Νικητές, που σήμερα βρίσκονται στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και αύριο όχι στην φυλακή.
Είδωλα, που σήμερα είναι τα πρότυπά μας και αύριο όχι τα λερωμένα, τ' άπλυτα, τα παρατεταμένα.
Χώρες, που σήμερα είναι πρωτοπόρες και αύριο όχι προπαγανδιστικές μηχανές ψεύδους και αλλοτρίωσης.
Αθάνατοι, που και σήμερα βέβαια, αλλά και ποτέ δεν θα μπορούν να είναι αθάνατοι, αλλά αύριο τουλάχιστον δεν θα είναι απλά πιόνια συμφερόντων.

Και τώρα που τελείωσαν και αυτοί οι Ολυμπιακοί αγώνες, τί; Tί θα πούμε στα παιδιά μας να θυμούνται; Tί θα πούμε στα παιδιά μας να πιστεύουν;
Πόσοι από εμάς ξέρουμε, πως ό,τι είδαμε και χειροκροτήσαμε ήταν ψεύτικο; Πόσοι από εμάς συνεχίζουμε να εντυπωσιαζόμαστε από νέα παγκόσμια ρεκόρ, ενώ ξέρουμε ότι σίγουρα ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κερδίζει οχτώ Ολυμπιακά μετάλλια με ισάριθμα παγκόσμια ρεκόρ, έχοντας περάσει τόσους κι άλλους τόσους προκριματικούς και ημιτελικούς, που σημαίνει 24 αγώνες το λιγότερο και καθημερινά μέσα σε λίγες μέρες;

Πόση από αυτή την περηφάνια του βάθρου, αύριο θα τρέχει να κρυφτεί από έναν ξαφνικό έλεγχο της Wada, που λέγεται και είναι Usada για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που δεν δέχονται τον έλεγχο που ισχύει σχεδόν για όλο τον κόσμο, και κάπως αλλιώς ονομάζεται για την Κίνα, που επίσης απαιτεί δικούς της νόμους και κανόνες, προκειμένου να είναι η επόμενη αθλητική υπερδύναμη. Προγραμματισμένα, εγκεκριμένα, μονοφθαλμιακά από κράτη, αθάνατους και χορηγούς, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ο ακριβός τηλεοπτικός χρόνος, που μεταφράζεται σε καλές συμφωνίες, που οδηγούν σε μεγάλες πωλήσεις και το πιθανότερο σε κλειστά στάδια για τον κόσμο, που τόσα χρόνια χρηματοδότησε το Ολυμπιακό ιδεώδες και γαλουχήθηκε στο Αρχαίο Αθάνατο Πνεύμα.
Όμως το πανηγύρι τέλειωσε και τώρα αρχίζει ο πραγματικός αγώνας.

.....'Έτσι θέλουμε να είναι η αληθινή ζωή; Έτσι θέλουμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας; Nα είναι πρώτα με κάθε κόστος, με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα;''
Γιατί αν είναι έτσι, οι Λονδρέζοι το έπιασαν το νόημα από την αρχή και μας το έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο στην τελετή έναρξης των δικών τους Ολυμπιακών Αγώνων, στο μεγαλύτερο δηλαδή τηλεοπτικό γεγονός στον πλανήτη. Ο Mister Bean υπό τους ήχους της Ολυμπιακής μουσικής του δικού μας Βαγγέλη Παπαθανασίου από την καταξοχήν Ολυμπιακή ταινία ''Οι δρόμοι της φωτιάς'' ανεβαίνει σε αυτοκίνητο προκειμένου να κερδίσει έναν αγώνα δρόμου και όταν στο τέλος ούτε αυτό δεν είναι αρκετό, για να εξουδετερώσει τους αντιπάλους του, βάζει τρικλοποδιά στον μοναδικό αντίπαλο, που του αντιστέκεται και φυσικά κερδίζει τον πολυπόθητο τίτλο, επευφημούμενος από ένα κατάμεστο νεότευκτο Ολυμπιακό Στάδιο και πιθανότατα από ένα ολόκληρο έθνος και ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη. Το πιάσαμε το υπονοούμενο!!! Κι έτσι οι δρόμοι της φωτιάς έχουν έτοιμο το σίγουρα πετυχημένο sicouel;
''ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΜΠΑΤΖΑΚΙΑ ΜΑΣ''

Y.Γ. Εγώ τριάντα χρόνια μετά από τότε που ξεκίνησα να κάνω αθλητισμό, τον συνεχίζω και νομίζω ότι θα το κάνω για πάντα, όπως θα συνεχίσω να ονειρεύομαι και για πάντα, γιατί στα πραγματικά όνειρα δεν κολλάει η λάσπη. Το δύσκολο είναι να πείσω και τα νέα παιδιά να κάνουν το ίδιο και να μπορέσουν να δουν πίσω από την βιτρίνα. Μπορεί το δικό μου όνειρο να μην χωράει σε βιτρίνες, ώστε να μπορέσω να το επιδεικνύω και να το μοιράζομαι πιο εύκολα, αλλά τελικά έτσι είναι καλύτερα, γιατί τα πραγματικά και δυνατά όνειρα δεν χωράνε σε βιτρίνες και δεν έχουν τιμή, ώστε να μπορούν να ξεπουλιούνται, αλλά και να ξεθωριάζουν, όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν τα ευνοεί.

Τα μεγάλα όνειρα είναι αληθινά και αντέχουν για πάντα. Και αυτό μου το έμαθε ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ. Και φυσικά όχι ο αθλητισμός των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά ο αθλητισμός του πάρκου, του σκοτεινού σταδίου, της μοναξιάς, της χαράς, της ελπίδας, του ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ, του ΘΕΛΩ, του ΜΠΟΡΩ.
Και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει τίποτα. Kαι γι'αυτό θα συνεχίσω να καλώ κάθε παιδί να κάνει αθλητισμό".

pamesports.gr

 

Δε θα το ξανακάνω.

 

Απάντηση: Tο μήνυμα σου …

ναι πράγματι κατινίστικος και εκβιαστικός.....