The κάβλα factor

Ωραία η ερώτηση σου, αγαπητή female, και αρκετά ουσιώδης προκειμένου να λειτουργήσει είτε εντός του συγκεκριμένου νήματος, είτε και αυθύπαρκτα, μέσα σε ένα ξεχωριστό topic.

Δεν θα σου απαντήσω ότι "έτσι γεννήθηκα, είναι στα γονίδιά μου". Θα σου απαντήσω όμως ότι "δεν ξέρω". Και σε διαβεβαιώ ότι προσπάθησα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου να δώσω απάντηση στο ερώτημα "γιατί τη βρίσκω έτσι". Γνωρίζω με σιγουριά (έχω καλό μνημονικό) ότι δεν υπήρξε κανένα ερέθισμα ή καμία εμπειρία εντός του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος ή φιλικού περιβάλλοντος, η οποία να καθορίσει τις σεξουαλικές μου επιθυμίες, έται οπως αυτές διαμορφώθηκαν μέχρι σήμερα. Και για να σου πω την πάσα αλήθεια, δεν αναζητώ πλέον απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Αποδέχομαι τις προτιμήσεις μου ως βασικό κομμάτι της σεξουαλικής μου ταυτότητας, προσπαθώ να τις απολαμβάνω όσο πιο πολύ μπορώ, προσπαθώ δε να μεταδώσω την ικανοποίηση που εισπράττω και να ανταποδίδω αυτήν την ικανοποίηση και σε όσους όλους συμμετέχουν μαζί μου σε αντίστοιχες πρακτικές. Ελπίζω να σε κάλυψα.

 

Ήμουν ένας Ξένος…

Γεννήθηκα σε έναν κόσμο που αποτελείται μόνο από γυναίκες. Χιλιάδες γυναίκες. Μικρές, πονηρές, γλυκές, έξυπνες, χαζές, πουτάνες και μητέρες. Είμαι μόνος σε αυτόν τον πλανήτη, σε αυτό τον κόσμο των ανθρώπων και η επιφανειακή μου υπόσταση με κάνει τον πιο πολύτιμο από όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Είμαι περιζήτητος ως το μοναδικό αρσενικό αυτού του είδους. Τόσο πολύτιμος, μα και τόσο άχρηστος…

Μ’ αρέσουν μόνο οι άνδρες. Μου σηκώνεται μόνο με άνδρες. Το χειρότερο από όλα όμως…

Το σπέρμα μου ενεργοποιείται μόνο όταν ερωτευθώ. Όταν χαθώ, όταν νιώσω με την ψυχή μου την μυρωδιά ενός αρσενικού. Σε άλλη περίπτωση ζούφιο λευκόχρωμο νεκρό υγρό κυλάει από το μαραμένο μου όργανο.

Τόσο πολύτιμος, μα και τόσο καταραμένος βαδίζοντας ανάμεσα από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αντικρίζοντας βλέμματα δέους, λατρείας, μίσους.

Προσπάθησαν να με βοηθήσουν, να με αλλάξουν, να με επαναφέρουν, να με διορθώσουν, να πάρουν το σπέρμα μου, αλλά…

Μάταιο. Εγκατέλειψαν και για λίγο καιρό με άφησαν στην ησυχία μου, στην μιζέρια μου, στα όνειρα μου. Μόνο όμως για λίγο.

Άρχισαν να με μισούν, να με κοιτάνε με βλέμματα κακών, άπλωσαν τα χέρια τους να με χτυπήσουν και άρχισα να τρέχω. Τώρα κρύβομαι, ανάμεσα στα ζώα, προσέχοντας τα ίχνη μου. Δεν ξέρω τους σκοπούς τους, αλλά δε θα ήθελα να μάθω. Δεν θέλω να με πιάσουν, σίγουρα όχι πια.

Είμαι ευτυχισμένος. Ζω μακριά από τις πόλεις, στο δάσος, στη ζούγκλα, στα βουνά. Βρήκα τον έρωτα, μία, δύο, τρεις, δεκάδες φορές. Βρήκα αρσενικά και με βρήκαν και αυτά. Έχουν τέσσερα πόδια, έχω τέσσερα άκρα. Με αποδέχθηκαν για αυτό που είμαι και τώρα πια δεν βλέπω τον εαυτό μου ως Ξένο…

 

Απάντηση: The κάβλα factor

Η αναφορά στα γονίδια, πέραν του ότι είναι παντελώς αυθαίρετη και στερούμενη κάθε επιστημονικής βάσης, υποδηλώνει αποποίηση ευθυνών η οποία με τη σειρά της υπονοεί την ύπαρξη ευθυνών δηλαδή ενοχή. Δε θα το πάω παραπέρα αναφέροντας πως η γονιδιακή θεωρία είναι προσφιλής σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και πως επανέρχεται πλησίστια στις μέρες μας (αλλά το πήγα).

Αναμένοντας την κοινωνιολογική θεώρηση του ζητήματος, θα περιοριστώ να πω πως οι πιθανότερες αιτίες της σαδομαζοχιστικής κλίσης είναι πως δε μας βύζαξε καλά η μάνα μας ή πως μας διέγειρε ο μπαμπάς μας ή κάτι ανάλογο, για κάθ' έναν διαφορετικές. Δεν αντιλαμβάνομαι βέβαια το ερώτημα που τέθηκε και ασφαλώς δεν είμαι διατεθειμένος να θέσω στην διάθεση του φόρουμ το πόρισμα του ψυχαναλυτή μου. Αλλά επίσης δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο όποιος ψυχολογικός μηχανισμός που οδηγεί στο σαδομαζοχισμό να θεωρείται περισσότερο ή λιγότερο «ανώμαλος» από έναν άλλο ψυχολογικό μηχανισμό που οδηγεί στην κατάθλιψη ή στην εργασιομανία ή στην προτίμηση στους μουσάτους ή στην ανάγκη να είναι τα προσωπικά αντικείμενα απόλυτα στη θέση τους ή στη μανία καθαριότητας ή οτιδήποτε άλλο.

 

Απάντηση: The κάβλα factor

Προσυπογράφω και ίσως επανέλθω. Ο δυνάμει ρατσιστικός χαρακτήρας της κοινωνιοβιολογίας (γονίδια κλπ ως αποφασιστικοί παράγοντες κοινωνικού πράττειν) δεν είναι, φυσικά, επαρκές επιστημολογικό επιχείρημα.
Αλλά οποιαδήποτε σοβαρή εξέταση της γονιδιακής θεωρίας, από τη σκοπιά οποιασδήποτε ευυπόληπτης φιλοσοφίας της επιστήμης, καταδεικνύει αυτόχρημα την ψευδοεπιστημονική, μεταφυσική θωράκιση της. Για να το εκφράσω λόγια: Όλη η επιστημονίζουσα παραφιλολολογία για τα 'γονίδια' είναι μια ανεκδιήγητη συρραφή από ουρανομήκεις μαλακίες.*

* Είμαι τόσον άθεος όσον και ο φίλος cider.

 

Έτσι γεννήθηκα γιατί τα γονίδια μου φταίνε. Γιατί αυτή η απάντηση να χρεωθεί ως λάθος στην αντίληψη;

Σε ένα ψυχοσωματικό σύστημα πραγματικότητα, είναι αυτό που έχει αποφασίσει το ίδιο το σύστημα ότι είναι.

Η θεραπεία προς την αλήθεια πόσο χρεώνεται;

 

Απάντηση: The κάβλα factor

Cavaliere, αυτό (το δεύτερο μέρος της πρότασής σου δηλαδή) κι αν είναι αυθαιρεσία. Γιά ποιές ευθύνες και ποιές ενοχές μιλάμε; Αποτάσσομαι και αποκηρύττω μετά βδελυγμίας (όπως θα έλεγε και η νεαρά Geisha). Ελπίζω δε, να μην ζητηθούν τα πορίσματα του δικού μου ψυχαναλυτή, προς απόδειξιν του ισχυρισμού μου γιά έλλειψη ενοχών.

Κατά τα άλλα, συμφωνώ απόλυτα με το υπόλοιπο post, με την επιφύλαξη της απορίας: Πόθεν αναμένουμε την κοινωνιολογική ανάλυση;


Γενικώς πάντως, θεωρώ ότι υπερβολικά ασχολείσθε μαζί με τον ελογιμότατο Dolmance με τα γονίδια. Δεν νομίζω κανείς απ' όσους εκφράστηκαν εδώ, να στήριξε σοβαρά κάποια θεωρία πάνω τους. Προφανώς ουδείς εξ ημών τυγχάνει γενετιστής και έχουμε όλοι από σχετική έως παντελή άγνοια επί του θέματος.
Αυτό που ελέχθη ή εννοήθη πιστεύω, είναι ότι κάποιοι από εμάς διαπιστώσαμε τις σαδιστικές ή μαζοχιστικές τάσεις μας από τόσο νωρίς, που τις θεωρούμε τουλάχιστον, ως έμφυτες. Εάν βεβαίως μπορούν να εξηγηθούν με κάποιο "στραβό βύζαγμα" κατά τη βρεφική ηλικία, δεν δύναμαι να βάλω το χέρι μου στη φωτιά γιά τις δικές μου π.χ., μπορεί και να 'ναι έτσι. Εάν όμως, γιά την απόκτησή τους χρειάζεται να έχουν συντελέσει εξωγενείς παράγοντες μετά την ηλικία των 4-5 ετών, στην περίπτωσή μου τουλάχιστον πρέπει να ψάξουμε γιά κάτι άλλο, διότι τότε είχαν ήδη εμφανισθεί...

 

Απάντηση: The κάβλα factor

Ποιός factor;

 

 

Απάντηση: The κάβλα factor

Καλά… καλά. Η δήλωσή σου περί ελλείψεως ενοχών αρκεί. Μετά από κάποια ηλικία θα πρέπει να προσέχουμε τις απότομες μεταβολές στην πίεση.

Δέχομαι ότι τα περί «ενοχής», στο 2ο μέρος της πρότασης που σε ενόχλησε, δεν καλύπτουν το σύνολο των περιπτώσεων. Μπορεί η αναφορά στα γονίδια να μην εκφράζει κατ' ανάγκην και για όλους «ενοχή» - (δε φταίω εγώ γι αυτό, τα γονίδιά μου φταίνε) αλλά και μοιρολατρική αποδοχή (έτσι γεννήθηκα, έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν) ή και αίσθηση φυσικής υπεροχής (άριες θεωρίες ή θεωρίες φυσικής υπεροχής ανδρών ή γυναικών) ή απλώς υπεκφυγή, κ.λ.π. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για θεωρίες «αποποίησης ευθυνών» με την έννοια ότι το άτομο τίθεται εκτός παιχνιδιού αφου θεωρεί πως ο γενετικός κώδικας είναι εκείνος που ορίζει εν πολλοίς τη μοίρα του, θεωρίες-μελωδία στ’ αυτιά της κάθε εξουσίας.

 

γιατί να λέμε ότι είναι θέμα αποφυγής ευθύνης το να πιστεύουμε ότι "γεννηθήκαμε έτσι"; η αποφυγή ευθύνης γίνεται εύκολα, έτσι και αλλιώς, χωρίς να χρειάζεται το οποιοδήποτε επιχείρημα, όσο δεν υλοποιείται κάποια (αρνητική) συνέπεια αυτού που είμαστε, ενώ όταν επέλθει η συνέπεια το "γεννήθηκα έτσι" είναι ανεπαρκές παντού, στα δικά μας και στων άλλων τα μάτια.

τελικά, μου φαίνεται φιλοσοφημένη και υγιής προσέγγιση το "γεννήθηκα έτσι" όταν σημαίνει ότι έχω ανατρέξει στα θεμελιώδη δεδομένα μου, βρήκα ότι είμαι αυτή που είμαι και το αποδέχομαι, αφού πρώτα έχω ξεκαθαρίσει το πεδίο της ευθύνης μου κι έχω πάρει τα ρίσκα μου. για γονίδια κλπ δεν ξέρω, μπορώ όμως να σκεφτώ ότι ο σαδισμός / μαζοχισμός είναι πρωτογενή ψυχικά χαρακτηριστικά, δεν προήλθαν από κάπου αλλού, ενώ το πώς θα εκφραστούν και το αν θα εκφραστούν είναι σε μικρό ή μεγάλο βαθμό θέμα περιβάλλοντος.

και ναι, πιστεύω πως ότι υλοποιείται, υλοποιείται για την ηδονή μας, γι αυτήν φέρουμε την ευθύνη, άλλωστε, το τι είμαστε απασχολεί μόνον εμάς  

 

Παίρνω αυτό

το πόστι του αγαπητού GE, το προσθέτω σε τούτο

του οξυδερκούς MindMaster, και έχω φτιάξει δια της συνθέσεως μια προσωπική άποψη που με εκφράζει απόλυτα. (Και χωρίς να μου βγαίνει εριστικότητα).

 

Χωρίς να φιλοδοξώ να απαντήσω, αναφορικά με εμένα και μόνο με εμένα, και στο βαθμό που μπορώ να εμβαθύνω μέσα μου, έχει να κάνει με μια πρώιμη εξοικείωση με τη βία και τον πόνο και τη σύνδεσή τους με την αγάπη...

Ποτέ δεν ένιωσα ενοχές για τον τρόπο που αισθάνομαι... αλλά με ιντριγκάρει το γεγονός ό,τι νιώθω έτσι... (έχει ενδιαφέρον)

 

Απάντηση: Re: The κάβλα factor

Και καλά κάνεις που δεν τρέχεις στους ψυχαναλυτές ούτε το ψάχνεις. Αν κάτι δε θέτει εμπόδια και προβλήματα στη ζωή μας, δε χρήζει αντιμετώπισης ακόμα κι αν θεωρείται από τους τρίτους ως το πιο ανώμαλο πράγμα.

Το "γεννήθηκα έτσι" διαφέρει από το "είμαι έτσι και αποδέχομαι αυτό που είμαι". Κατά τη γνώμη μου το πρώτο είναι υπεκφυγή - το δεύτερο είναι στάση ζωής. Εσυ μάλλον μιλας για το δεύτερο.