The ace you never thought he played that much...

Αν έπρεπε να περιγράψω τη σχέση μου με το Ν. με μια μόνον λέξη, αυτή θα ήταν «ασυντόνιστοι». Ναι, νομίζω πάντα αυτό ήμασταν με τον Ν., ασυντόνιστοι, ασυγχρόνιστοι. Παντού. Οπουδήποτε εκτός από το σεξ.

Ένα από τα πράγματα που – όσο και να πεις- απολάμβανα πάντα με το Ν. ήταν ότι ήταν πάντα διαθέσιμος για μένα και το κυριότερο διατεθειμένος.

Σχεδόν 10 χρόνια και (ων ουκ έστι αριθμός) πηδήματα μετά, μπορώ να δω μια σοβαρή αρετή του Ν.: δεν έκρινε ποτέ την επιθυμία. Νιώθω ότι μπορώ να του ζητήσω το ο,τιδήποτε. Να μου κάνει ο,τιδήποτε, να μου δείξει ο,τιδήποτε. Και μπορεί βεβαίως να μην δουλέψει, να μην του αρέσει, να μην μου αρέσει... αλλά το βασικότερο όλων είναι ότι δεν θα κρίνει. Και αυτός το ίδιο: μπορεί να μου ζητήσει ο,τιδήποτε. Ελπίζω δηλαδή...

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που πάντα χάλαγε το συντονισμό. Ίσως το θέμα της τρυφερότητας; Όταν οι άνθρωποι δεν με αφήνουν να είμαι τρυφερή μαζί τους νιώθω να με ακρωτηριάζουν. Δεν μπορώ να λειτουργήσω αλλιώς. Δεν μιλώ βεβαίως για νάζια.

Από την άλλη, οι τρόποι που ο Ν. ζητούσε την τρυφερότητά μου πάντοτε με αιφνιδίαζαν. Πάντα απροσδόκητα, πάντα πολύ απαιτητικά, πάντα σε μια στιγμή που είχα αποφασίσει ότι δεν πειράζει, μπορώ και να μην είμαι τόσο πολύ η γνωστή εγώ σε αυτό το θέμα. Σαν να πρόσφερα με όλη μου την καρδιά ένα υπέροχο χωνάκι παγωτό, να μου έλεγαν όχι και μετά να επανερχόταν το αίτημα «έλα… έλα… δώστο μου… δώστο μου… έλα… έλα… θέλω… θέλω… θέλω… γιατί δεν μου δίνεις;;;… ελαααα…», όταν όμως το παγωτό είχε λιώσει. Με τσίτωνε αυτό. Αλλά μου πέρναγε…

Ο Ν. ήταν ένας πολύ καλός Dom. Ή βασικά δεν ήταν, αλλά είχε όλα τα φόντα να γίνει. Είχε στιβαρότητα, σταθερότητα, ήταν ευφυής, όσο σαδιστής πρέπει να για μην γίνεται έρμαιο του εαυτού του, είχε πάντα διάθεση για σεξ, ήταν ετυμόλογος. Μόνον ένα πράγμα του έλειπε, το οποίο δυστυχώς είναι βασικό, είναι εκ των ων ουκ άνευ δηλαδή: η ενσυναίσθηση. Και λίγο η εμπειρία... Αλλά αυτό δεν είναι κάτι, όποιος θέλει, το αποκτά.

Όσο για μένα, άλλο ένα δείγμα του πόσο ασυντόνιστοι ήμασταν ανέκαθεν, είναι το γεγονός ότι τον γνώρισα αρκετά πριν ο ίδιος πιστέψει σε όλες τις δυνατότητές του που προανέφερα. Κι αν κάτι σίγουρα δεν μπορώ να κάνω στη ζωή μου είναι να εκπαιδεύσω. Πολλώ δε μάλλον Κυριάρχους.

Το βασικότερο όμως στοιχείο της ασυντόνιστης αυτής σχέσης ήταν ότι ο Ν. με βοήθησε, χωρίς να το ξέρει, να σκεφτώ πάνω στην (τόσο θελκτική για μένα πάντα) έννοια της ιδέας:

Ό,τι και αν ήταν ο Ν., το σίγουρο είναι ότι ερχόταν συχνά και με σταθερή περιοδικότητα και κούμπωνε πάνω στη δική μου αφήγηση…

Έτσι παρά τα όποια συναισθήματα που είχα ενίοτε για τις δράσεις και τις αντιδράσεις του, το αφήγημα επανερχόταν όποτε χρειαζόμουν: τις νύχτες, τις μέρες, σε μια στιγμή πίεσης, απογοήτευσης, στενοχώριας, καύλας, αυτοκριτικής, αναζήτησης του «τι είμαι εγώ;».

Α, κάτι πολύ καλό ακόμη ήταν ότι ο Ν. ήταν πάντα reachable στην επικοινωνία: τον έβρισκα πάντα σε μήνυμα, στο τηλέφωνο, στο gtalk, στο μέιλ του, στο fb.

«Μα τι στο καλό; Πάντα όλα ανοικτά τα έχει;» προσπαθούσα ενίοτε να θρέψω την τσαντίλα μου αλλά αποτύγχανα. Γιατί τις φορές που έχω κάνει εγώ την πρώτη κίνηση να επικοινωνήσω, λες και οσμίζεται το mood μου και ανταποκρίνεται τόσο καλά σε αυτό, που δεν μπορώ να τη θρέψω.

Και η αφήγηση κυλά και κυλά… Απρόσκοπτα…

Στην πανταχού παρούσα γυναικεία αμφιθυμία του «θέλω και δεν θέλω και θέλω και δεν θέλω και…» η φυσική παρουσία ενίοτε έσκαγε πάνω στο «ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΣΟΥ ΛΕΩ».

Αλλά η αφήγηση ασκεί μια σταθερή γοητεία και έλξη…

Πώς να το πω; Διατηρώ μια νοητική offshore; Ναι… κάπως έτσι… Ή ένα άσο στο μανίκι… Που τον παίζω και τον ξαναπαίζω σε διάφορα παιχνίδια, για να κλείσω κέντα, φλος, καρέ ή ό,τι χρειάζεται κατά περίπτωση…