The D machine

Το μαγαζάκι δεν σου γέμιζε το μάτι. Ένα σκονισμένο στοράκι πίσω από τη βιτρίνα κρατούσε κρυφή την πραμάτεια προς πώληση. Στην πόρτα με το φυμέ τζάμι κρεμόταν ένα φθαρμένο χαρτόνι με την ένδειξη «ΑΝΟΙΧΤΟ». Τέσσερα αυτοκόλλητα γράμματα, καλλιγραφημένα, κολλημένα στο τζάμι, ήταν η μόνη ένδειξη που μαρτυρούσε το είδος του καταστήματος. Κι αυτό μόνο για όσους ήξεραν τι ψάχνουν. Οι υπόλοιποι προσπερνούσαν χωρίς να ρίξουν δεύτερη ματιά. Εξάλλου ήταν ένα στενό σκοτεινό δρομάκι, μακριά από τις πολυσύχναστες λεωφόρους. Και αν κατά τύχη τα βήματα κάποιου τον οδηγούσαν ως εκεί, έσπευδε να απομακρυνθεί, καθώς γρήγορα καταλάβαινε τι σήμαιναν οι φωτισμένοι λαμπτήρες εν μέσω της ημέρας μπροστά σε κάποιες εισόδους πολυκατοικιών.

Ο άντρας δεν δίστασε παρά μια στιγμή. Έσπρωξε την πόρτα και μπήκε. Μία γλυκερή μυρωδιά γέμισε τα ρουθούνια του. Δεν του ήταν ευχάριστη, ήταν σαν να είχαν μπερδευτεί αρώματα πολλών γυναικών. Στραβομουτσούνιασε. Του άρεσε η μυρωδιά του γυναικείου σώματος, αλλά μία τη φορά, όχι όλες μαζί. Ήθελε καθαρές απολαύσεις, όχι μπασταρδέματα.

Ήταν ένας καλοβαλμένος άντρας, σαραντάρης, με γκρίζους κροτάφους. Φορούσε μαύρα κοκάλινα γυαλιά. Είχε κατάλευκα χέρια και μακριά λεπτά δάχτυλα. Φορούσε ένα παντελόνι τζην, μία μπλε πόλο μπλούζα και ένα μαύρο δερμάτινο μπουφάν. Ήταν πολύ αρρενωπός, με μία απροσποίητη παιδικότητα, που εκφραζόταν στα μάτια του. Είχε μάτια που χαμογελούσαν, χωρίς να χαμογελάει το πρόσωπό του.

Κοίταξε γύρω του. Από το ταβάνι κρέμονταν δεκάδες μαριονέτες, όλες γυναικών, σε φυσικό μέγεθος. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο στο μαγαζί, ούτε ράφια, ούτε προϊόντα, μόνο αυτές οι τεράστιες μαριονέτες, που κινούνταν απαλά στο ρεύμα που είχε δημιουργήσει το άνοιγμα και κλείσιμο της πόρτας, κατά την είσοδο του άντρα.

Στα δεξιά του ήταν η βιτρίνα με το κλειστό στοράκι. Έριξε μια κλεφτή ματιά, χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς τι βλέπει. Ήταν γυαλιστερά κουτιά με έντονα χρώματα, σαν παιγνίδια υπολογιστών. Ένα κουτί έγραφε “Slut”, ένα άλλο “Pet”. Πριν προλάβει να απλώσει το χέρι και να πάρει ένα, να το δει από πιο κοντά, ένα διακριτικό βηχαλάκι από το βάθος του μαγαζιού τον έκανε να στρέψει το κεφάλι. Πρόσεξε ότι πίσω από έναν πάγκο, με μία τεράστια ταμειακή, στεκόταν ένας άντρας. Πώς δεν τον είχε προσέξει από την αρχή;

«Mπορώ να σας βοηθήσω;» είπε ο πωλητής.

Ήταν μετρίου αναστήματος, λεπτοκαμωμένος, γκριζομάλλης. Φορούσε σκούρο κοστούμι με ψιλή ρίγα, παντελόνι δανδή, με καλοσιδερωμένη τσάκιση μπροστά, μαύρη δερμάτινη ζώνη. Μαύρο πουκάμισο, λεπτή μπορντώ γραβάτα. Ήταν ντυμένος σαν να επρόκειτο να πάει σε δεξίωση. Λίγο παλιομοδίτης του φάνηκε.

«Με έστειλε ο Πέτρος» είπε ο αγοραστής και πλησίασε.

Και καθώς ο άλλος δεν έκανε καμία κίνηση αναγνώρισης στο άκουσμα του ονόματος, ο άντρας διευκρίνισε:

«Ο Πέτρος ο Τίνκερ».

«Α μάλιστα. Ένας από τους καλύτερους πελάτες μας. Και τι ακριβώς θα θέλατε;»

«Είναι λίγο δύσκολο να σας εξηγήσω τι ψάχνω, κυρίως επειδή δεν ξέρω ακόμη ο ίδιος. Ας πούμε ότι…θέλω πολλά. Έχω απαιτήσεις. Αλλά μέχρι τώρα είχα εμπειρίες μόνο με αληθινές γυναίκες. Καμία δεν καλύπτει τις απαιτήσεις μου».

Ο πωλητής χαμογέλασε.

«Κι αυτές αληθινές είναι, μην ανησυχείτε. Δεν υπάρχει καμία διαφορά. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτές είναι προγραμματισμένες σύμφωνα με τις απαιτήσεις των πελατών μας».

«Ποιος τις προγραμματίζει; Και με ποιο τρόπο;»

Ο πωλητής έβγαλε από ένα συρτάρι έναν γυαλιστερό κατάλογο, αρκετών σελίδων. Στο εξώφυλλο έγραφε με μεγάλα γράμματα, “Products catalogue 2009”.

«Υπάρχουν ειδικοί επί του προγραμματισμού. Ας μην σας προβληματίζει αυτό. Πρέπει να σας διαβεβαιώσω ότι οι προγραμματιστές σπάνια αγγίζουν το εμπόρευμα. Όσο για το πώς τα καταφέρνουν, αυτό αγαπητέ μου δεν το ξέρω ούτε εγώ. Ένας απλός πωλητής είμαι. Ξέρω τις προδιαγραφές, ξέρω το τίμημα και αυτό είναι όλο. Θα βρούμε μέσα από τον κατάλογο αυτό που ταιριάζει στις απαιτήσεις σας, θα μου δώσετε το τίμημα και θα σας παραδώσω το εμπόρευμα. Εκεί τελειώνει ο ρόλος μου».

«Μάλιστα» μουρμούρισε σκεφτικός ο άντρας. «Θα μπορούσα να δω τις κοπέλες;»

«Πριν ψάξουμε τις προδιαγραφές; Γιατί; Σας απασχολεί και η εμφάνιση;»

«Άνθρωπέ μου, φυσικά με απασχολεί και η εμφάνιση. Γιατί σας παραξενεύει αυτό; Είμαι ένας πολύ εκλεκτικός άνθρωπος.»

«Όπως νομίζετε. Ελάτε μαζί μου.»

(Συνεχίζεται)

 

Του έκανε νόημα να περάσει πίσω από τον πάγκο. Άνοιξε μία πόρτα και πέρασαν σε έναν σκοτεινό διάδρομο, με αμυδρό κόκκινο φωτισμό. Στο βάθος του διαδρόμου υπήρχε ακόμη μία πόρτα, κλειστή, και πίσω της ακούγονταν γυναικείες φωνές, γέλια και μουσική από πιάνο. Ο πωλητής έβγαλε ένα κλειδί από την τσέπη του και ξεκλείδωσε. Έκανε νόημα στον αγοραστή να περάσει πρώτος.

Κανένας δεν θα το πίστευε. Μέσα σ’ αυτό το άθλιο δρομάκι, στο βάθος αυτού του παράξενου καταστήματος, που δεν φαινόταν να πουλάει τίποτα πέρα από μαριονέτες και μυστηριώδη κουτιά, υπήρχε ένα ζεστό, φωτεινό, μπαρόκ σαλόνι, που μύριζε old money και παρακμή.

Ο αγοραστής αισθάνθηκε μια σχεδόν αναίτια διέγερση να γεννιέται μέσα του. Εδώ θα έβρισκε αυτό που ζητούσε, το διαισθανόταν. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε ακόμα από τη ζωή, πριν αποφανθεί ότι ήταν ευτυχισμένος. Ότι ήταν πλήρης.

Στους βελούδινους μπορντώ καναπέδες και στις πολυθρόνες και στα σκαμπουδάκια με τα κρόσια κάθονταν και χαριεντίζονταν περίπου είκοσι γυναίκες, διαφόρων ηλικιών. Άλλες ήταν μεγαλόσωμες και μελαχρινές. Άλλες κοντούλες και αφράτες, με κόκκινα μάγουλα και ξανθά μαλλιά. Άλλες τριαντάρες, άλλες σαραντάρες. Μερικές πιο νεαρές, φαίνονταν προκλητικές και ατίθασες. Μερικές κοιτούσαν ντροπαλά το πάτωμα. Άλλες είχαν πλούσιο μπούστο και φορούσαν χαμηλό ντεκολτέ για να το αναδεικνύουν. Άλλες είχαν μικρά, πολύ μικρά βυζάκια. Αυτές ήταν γυμνές από τη μέση και πάνω. Όλες φορούσαν στενές, κοντές φούστες κι εκείνα τα υπέροχα καλσόν που τόσο του άρεσαν, με τη ραφή πίσω. Μπορούσε ήδη να φανταστεί την ενίσχυση του καλσόν στα δάχτυλα και τις φτέρνες, μέσα στις ψηλοτάκουνες γόβες, που θα ήταν σίγουρα ελαφρά ιδρωμένες.

«Έχουμε προγράμματα για όλα τα γούστα» είπε ο πωλητής. «Όσον αφορά την εμφάνιση, βλέπετε ότι τα μοντέλα μας είναι πολύ ανταγωνιστικά».

«Πράγματι» μουρμούρισε ο άντρας, και κοίταξε πιο προσεκτικά γύρω του. Μια πολύ λεπτή, όμορφη ξανθιά που μασούσε μαστίχα ήταν μισοξαπλωμένη σε έναν καναπέ και ξεφύλλιζε νωχελικά ένα γυναικείο περιοδικό. Πιο πέρα μια νταρντάνα με τεράστιους γοφούς έτρωγε ένα κρεμοειδές γλυκό, γλύφοντας ηδυπαθώς το κουτάλι. Κοίταξε τον άντρα όλο νόημα κι αυτός ένιωσε μια ανατριχίλα στην ράχη του. Δεν είχε καμία όρεξη να γίνει ο ίδιος γεύμα. Άλλα ήταν τα γούστα του.

Σε μια γωνιά του χώρου μία ξανθούλα με καρέ μαλλί έπαιζε πιάνο. Προσπάθησε να αναγνωρίσει το κομμάτι αλλά οι μουσικές του γνώσεις ήταν περιορισμένες. Ίσως ήταν αυτό:



(Συνεχίζεται)

 

«Λοιπόν, ας ρίξουμε μια ματιά στον κατάλογο» του είπε ο πωλητής και τον τράβηξε μακριά από την γυναικοπαρέα. Ο άντρας ακολούθησε, αν και ήθελε να δει πιο προσεκτικά τα προϊόντα. Αλλά υπήρχε άφθονος χρόνος γι’ αυτό, σκέφτηκε. Ήταν νωρίς ακόμα.

Κάθισαν σε δύο μπερζέρες, δίπλα στο τζάκι. Η ατμόσφαιρα του χώρου, που έμοιαζε με παλιό μπορντέλο, του είχε φτιάξει τη διάθεση.

  

Μία χοντρή κοπέλα με μακριά καστανά μαλλιά τους έφερε δύο μαλτ χωρίς πάγο. Μετά απομακρύνθηκε, κουτσαίνοντας ελαφρά, πάνω σε δύο πόδια που ξεχείλιζαν στουμπωμένα σε ένα ζευγάρι στραβοπατημένα γοβάκια.

«Αυτή τί είναι; Ελαττωματικό μοντέλο;» ρώτησε ο άντρας, βγάζοντας ένα πακέτο πούρα Romeo y Julieta. Άναψε ένα, αφού πρόσφερε και στον πωλητή, ο οποίος αρνήθηκε.

«Κανένα ελάττωμα. Είναι για ιδιαίτερα γούστα. Σας αρέσει ο εξευτελισμός;»

«Μα ναι, φυσικά. Αλλά από εμφάνιση...υστερεί κάπως».

«Σε μερικούς αρέσουν ακριβώς έτσι».

«Α μάλιστα». Δεν καταλάβαινε αλλά δεν τον ενδιέφεραν τα γούστα των άλλων, αρκεί να μην κατέληγε αυτός με καμία μούφα. Δεν είχε τα λεφτά του για πέταμα.

«Είμαι βέβαιος ότι θα βρείτε αυτό που θέλετε. Υπάρχει τεράστια ποικιλία.» Του έδωσε τον κατάλογο.

Ο άντρας άρχισε να διαβάζει. Ήταν στα αγγλικά, με αλφαβητική σειρά. Όσα δεν καταλάβαινε του τα εξηγούσε ο πωλητής.

Anal babe
Bondage fetish
Cleaning lady
D machine
Enema fetish
Foot lover
Gyno-fetish
Hungry for cock (η νταρντάνα με το γλυκό)
Idiotic slut (η ξανθιά με τη μαστίχα)
Jester
Knock about
Lobotomized slave
Money bringer
Nadu expert
Pet
Quixotic dreamer
Res
Slut
Tit busting
Urethra torture
Vanilla lover
Whore
X…
Y…
Z…

«Τα τρία τελευταία γιατί είναι κενά;» ρώτησε ο άντρας.

«Είναι μοντέλα που δεν προγραμματίστηκαν ακόμα. Θα βγουν στην αγορά την επόμενη άνοιξη».

«Και το Όμικρον; Γιατί δεν υπάρχει;»

«Είχαμε ένα μοναδικό κομμάτι. Το αγόρασε ο φίλος σας, ο Πέτρος.»

«Αυτό το D machine, τί είναι;»

«Α ναι. Είναι εκείνη η κοντούλα που παίζει πιάνο. Θέλετε να σας την φωνάξω μέχρι να βρω το προσπέκτους; Είναι ένα παλιό μοντέλο, ακριβό όσο μια αντίκα. Για τους λάτρεις του είδους. Αλλά δεν θυμάμαι πλέον τι κάνει.»



(Συνεχίζεται)

 

α, ρε Ντορα..δεν παιζεσαι...

 

Ο άντρας συμφώνησε. Με ένα νεύμα του πωλητή, η ξανθούλα που καθόταν στο πιάνο σηκώθηκε και πλησίασε στην μπερζέρα. Ήταν γύρω στο 1,60, λεπτή, με έκφυλο πρόσωπο, γυμνόστηθη. Ήταν από αυτές με τα μικρά βυζάκια, αυτά που οι Άγγλοι ονομάζουν dinky tits. O άντρας πρόσεξε ότι τα στήθη της ήταν τρυπημένα, με μικρά ασημένια κρικάκια περασμένα στις ρώγες.

 

«Είστε η D;» την ρώτησε ο άντρας.

«Ναι» αποκρίθηκε αυτή. Η φωνή της ήταν πολύ βαθειά, σαν να είχε καπνίσει πολλά τσιγάρα στη ζωή της. Τον ενόχλησε αυτό. Είχε όμως ωραία μωβ μάτια, τα οποία απέφευγαν να τον κοιτάξουν.

«Και τί ξέρετε να κάνετε εσείς;» την ρώτησε χαμογελώντας, χωρίς να χαμογελάει το πρόσωπό του. Είχε ήδη πάρει την απόφασή του, χωρίς να ξέρει την λειτουργία της. Ήταν ένας άντρας που έπαιρνε γρήγορες αποφάσεις.

«Ε...τι να σας πω. Διαβάζω ποιήματα, παίζω πιάνο, γράφω ιστορίες...Α ναι, μαγειρεύω και λίγο, αλλά μόνο αυτά που αρέσουν σε μένα.»

«Σαν τί δηλαδή;»

«Μύδια, σαλιγκάρια, μυαλά αρνίσια...»

«Φτάνει.» Ο άντρας είχε αηδιάσει. Ο ίδιος ήταν χορτοφάγος.



(Συνεχίζεται)

 

Πολύ πολύ όμορφο  

 

«Πίπες ξέρετε να κάνετε δεσποινίς μου;»

«Ε...όχι πολύ καλά. Προσπαθώ όμως».

«Χμμμ...Σπίτια καθαρίζετε;»

«Ε...το βρίσκω κουραστικό. Έχω τον δικό μου σκλάβο που τα κάνει αυτά για μένα».

«Καλά φτάνει» είπε ο άντρας, που λίγο έλειψε να αλλάξει γνώμη. Εκείνη τη στιγμή γύρισε ο πωλητής.

«Δεν το βρίσκω το προσπέκτους. Δεν ξέρω τι κάνει το συγκεκριμένο μοντέλο. Αλλά είναι ωραίο κομμάτι. Λίγο μεγάλη ίσως, αλλά σε καλή κατάσταση. Ακόμα παρουσιάζει έμμηνο ρήση και ωορρηξία. Γυμνάζεται, δεν πίνει, δεν καπνίζει. Δεν ξέρω όμως το συγκεκριμένο πρόγραμμα, δεν έχω ιδέα τί ξέρει να κάνει. Θα πρέπει να το βρείτε μόνος σας, αν σας ενδιαφέρει.»

«Θα την πάρω υπό δοκιμή. Αν δεν μου κάνει θα σας την επιστρέψω.»

«Όπως επιθυμείτε».

Τα χρήματα δόθηκαν έξω, από τον αγοραστή στον πωλητή. Η κοπέλα στεκόταν λίγο παράμερα και απέφευγε να κοιτάξει. Ήταν νευρική και έσφιγγε ένα γκρίζο μάλλινο παλτό πάνω της, φαινόταν να κρυώνει. Όταν ολοκληρώθηκε η συναλλαγή, ακολούθησε πειθήνια τον άντρα έξω στο δρόμο και έστριψαν μαζί στη λεωφόρο. Εκεί ο άντρας έβαλε το καινούργιο του απόκτημα μέσα σε ένα μαύρο τζιπ και πήρε τον δρόμο για το σπίτι του. Ανυπομονούσε να την δοκιμάσει.

*****​

Όταν έφτασαν στο σπίτι του, ο άντρας πάρκαρε και ανέβηκαν στον τελευταίο όροφο μιας πολυκατοικίας. Την άφησε να κουβαλήσει μόνη της τη βαλίτσα της - μία τεράστια Louis Vuitton χωρίς ροδάκια. Ξεκλείδωσε και μπήκαν μέσα. Αγκομαχώντας, σέρνοντας πίσω της τη βαλίτσα, μπήκε στο σαλόνι, πέταξε τις γόβες της σε μια γωνιά και σωριάστηκε στον καναπέ.

«Τι κάνεις εκεί;» είπε ο άντρας. «Μήπως νομίζεις ότι σε πήρα για σκυλάκι καναπέ; Τσακίσου να φτιάξεις ένα τσάι.»

Η D machine σηκώθηκε φορώντας την αγαπημένη της μειλίχια έκφραση, που την είχε δοκιμάσει άπειρες φορές μπροστά στον καθρέφτη, και που είχε ανακαλύψει ότι έκανε θαύματα με τους ζόρικους και απαιτητικούς που είχε συναντήσει στο διάβα της.

 

Βάδισε αργά προς την κουζίνα, ξυπόλητη, όπως κάθε καλή σκλάβα. Εν μέσω διαφόρων θορύβων, και αφού κατάφερε να σπάσει δύο κολονάτα ποτήρια, έφτιαξε τελικά ένα τσάι της κακιάς ώρας, κάτι σαν πράσινο νερόπλυμα και το πάσαρε στον άντρα. Αυτός το κοίταξε, το δοκίμασε, στραβομουτσούνιασε λίγο, αλλά συνέχισε να το πίνει χωρίς καμία ιδιαίτερη αντίδραση. Μόνο τα χαμογελαστά του μάτια στένεψαν ελαφρώς.

Το πρώτο που έκανε με το απόκτημά του ήταν να το μαρκάρει. Την έβαλε κάτω, ανάμεσα στα πόδια του και έκαψε πάνω στον ώμο της το αρχικό του ονόματός του. Το αρχικό σημάδι ήταν κάπως έτσι:

 

Εάν θέλαμε να κάνουμε μία ανάποδη τούμπα προς το μέλλον και να εντρυφήσουμε σε μία θεατρική θυματοποίηση, προσεγγίζοντας μία από τις πιθανές λειτουργίες της D machine, θα λέγαμε ότι μετά από 8 μήνες ανείπωτης φαγούρας και παρά τις συχνές επισκέψεις σε δερματολόγους και την καθημερινή χρήση αλοιφής Kelosoft, το σημάδι είχε εξελιχθεί σε χειλοειδή ουλή και έμοιαζε κάπως έτσι:

 

Μετά το σημάδεμα ο άντρας επιδόθηκε σε έναν δειγματισμό των ικανοτήτων της D machine. Σε γενικές γραμμές ήταν υπομονετική, τρυφερή, ανθεκτική, με σωστές, αυθόρμητες αντιδράσεις. Τις πίπες θα τις μάθαινε σύντομα, το στόμα της είχε το βάθος που απαιτούνταν για να τον χωρέσει. Ο κώλος της στενός, αλλά με δυνατότητες. Τα υπόλοιπα δεν τον ενδιέφεραν. Είχε συγκεκριμένες απαιτήσεις, εγνωσμένες.

(Συνεχίζεται)

 

Το κατάλυμα όπου την οδήγησε, μετά τον πρώτο δειγματισμό, ήταν ένα μικρό δωμάτιο χωρίς θέρμανση. Η λιτή επίπλωση αποτελούνταν από τα εξής: έναν καναπέ που μετατρεπόταν σε κρεβάτι, ένα ξύλινο σκαμπώ, έναν υπολογιστή για να χαζεύει και να περνάει την ώρα της και μία βιβλιοθήκη με ένα σωρό βιβλία. Μερικές φωτογραφίες του Helmut Newton, αντίγραφα, διακοσμούσαν τους τοίχους. Η D θα προτιμούσε κάτι σε πιο μπαρόκ, αλλιώς ήταν μαθημένη. Η κρεβατοκάμαρα που είχε αφήσει πίσω της ήταν κάπως έτσι:

 

Και μόνο αυθεντικά έργα τέχνης, όπως έργα του Τσιαδήμα, Sotos κλπ κοσμούσαν τον δικό της κόσμο.

   

Αλλά δεν είπε τίποτε απολύτως. Ήξερε ότι δεν βρισκόταν εκεί για την δική της απόλαυση, αλλά για να δικαιώσει τον σκοπό της ύπαρξής της. Όποιος και αν ήταν αυτός. Ήταν βέβαιη πως μόλις ο άντρας τον ανακάλυπτε θα της τον έλεγε. Ή και το αντίθετο.

Ο άντρας την καληνύχτισε και έφυγε, αφήνοντάς την να κοιμηθεί μόνη. Τακτοποίησε πρόχειρα τα λιγοστά ρούχα της, έκρυψε τα εργαλεία της σε ένα συρτάρι, τα chopsticks κάτω από το μαξιλάρι και περιεργάστηκε τη βιβλιοθήκη. Το πρώτο ενδιαφέρον βιβλίο που βρήκε ήταν ένα βιβλίο με τίτλο “Open me carefully”. Περιείχε την μυστική αλληλογραφία μίας εκκεντρικής ποιήτριας του 19ου αιώνα. Χοβολιάστηκε στον καναπέ – κρεβάτι, κουκουλώθηκε με το γκρι πάπλωμα, γιατί είχε ψοφόκρυο μέσα στο δωμάτιο, και άρχισε αμέσως να διαβάζει. Ο άντρας είχε αποσυρθεί στον δικό του χώρο, σαφώς μεγαλύτερο, πιο χλιδάτο και με θέρμανση. Η D δεν μπορούσε καν να φαντασθεί τον χώρο όπου ζούσε ο άντρας. Η ίδια θα παρέμενε μήνες ολόκληρους μέσα σ’ αυτό το λιτό δωμάτιο, με τα βιβλία, τον υπολογιστή, τον καναπέ – κρεβάτι και το ξύλινο σκαμπώ – όπου, όπως θα μάθαινε σύντομα, θα την έδενε συχνά ο ιδιοκτήτης της για να την βασανίζει.

Μέχρι να έρθει το καλοκαίρι, η D είχε μάθει να κάνει πίπες. Ο άντρας της τον έχωνε πολύ βαθιά μέσα στο στόμα, μέχρι να φτάσει στο λαρύγγι της, περνώντας την επιγλωττίδα. Εκεί, έσπρωχνε ρυθμικά και σιωπηλά. Κάποια μικρά μουγκρητά από τη μεριά του ήταν σπανιότατα, και αποδείκνυαν απλώς ότι η μηχανή είχε μάθει καλά τη δουλειά της. Πράγματι, είχε μάθει να ελέγχει το ανακλαστικό εμέτου και να μένει εντελώς ακίνητη όταν της γαμούσε το στόμα – ή μάλλον το λαρύγγι. Όταν ήταν νηστική γέμιζε σάλια το στόμα της και ήταν πολύ ευχάριστο για τον άντρα. Ένιωθε σαν να έβαζε το πέος του μέσα σε μία ζεστή και υγρή φωλιά. Όταν η μηχανή είχε γεμάτο στομάχι, πάντα έκανε εμετό, εντελώς ακίνητη όμως, χωρίς να πνίγεται. Την πρώτη φορά που της είχε συμβεί αυτό, νόμισε ότι ο άντρας είχε χύσει και σταμάτησε.

«Γιατί σταμάτησες;» την ρώτησε αυτός και συνέχισε χωρίς να δίνει σημασία στον εμετό. Μετά την έβαλε να καθαρίσει το χαλί. Την είχε βάλει να ξεφορτωθεί τον σκλάβο για να έχει την ευκαιρία να του προσφέρει και τέτοιες υπηρεσίες. Τις απεχθανόταν. Τις έκανε, αλλά με μισή καρδιά. Προτιμούσε να διαβάζει Έμιλυ Ντίκινσον.

Father, I bring thee not myself, -
That were the little load;
I bring thee the imperial heart
I had not strength to hold.

The heart I cherished in my own
Till mine too heavy grew,
Yet strangest, heavier since it went,
Is it too large for you?

Το καλοκαίρι είχε πολλή ζέστη μέσα στο δωμάτιο. Ο άντρας την εφοδίασε με έναν παλιό ανεμιστήρα με σπασμένα κουμπιά. Κοιμόταν πάντα γυμνή. Ο ανεμιστήρας έκανε έναν ενοχλητικό θόρυβο όλη τη νύχτα. Ξυπνούσε ιδρωμένη τα βράδια και μετά δεν μπορούσε να κοιμηθεί ξανά. Το παράθυρο δεν είχε κουρτίνες και μετά την ανατολή του ηλίου δεν μπορούσε να κλείσει μάτι.

Οι συνθήκες παραμονής της στο σπίτι του άντρα δεν ήταν ιδανικές και σίγουρα δεν ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία της. Δεν διανοήθηκε όμως ποτέ να φύγει. Είχε κλειδιά του σπιτιού, πήγαινε και ερχόταν όποτε ήθελε και πήγαινε όπου ήθελε, αρκεί να του έλεγε πού πηγαίνει. Συνήθως δεν πήγαινε πουθενά. Οι ανάγκες της ήταν ελάχιστες. Το μόνο πράγμα που φαινόταν να χρειάζεται, ήταν μπουκάλια με μεταλλικό νερό, ολόκληρες ντουζίνες μπουκάλια με μεταλλικό νερό. Αυτό ήταν όλο. Δεν ζητούσε ποτέ τίποτα. Ούτε εξόδους, ούτε ταξίδια, ούτε ρούχα, ούτε κοσμήματα, ούτε παρέες, τίποτα. Πάντα όμως ήταν διαθέσιμη για τον άντρα, για όλα του τα γούστα. Όχι δεν άκουσε ποτέ του από την μηχανή. Ποτέ. Η πληρότητα είχε αρχίσει να τον ζεσταίνει. Παρά το γεγονός ότι είχε και άλλες γυναίκες, η μηχανή του αποτελούσε ήδη ένα μικρό αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.

Ακόμη δεν είχε ανακαλύψει την ακριβή λειτουργία της μηχανής. Την παρατηρούσε με μεγάλη προσοχή, αλλά παρέμενε ένα μυστήριο γι αυτόν. Η μηχανή φαινόταν ευτυχισμένη. Όταν καθόταν και έγραφε τα φιλοσοφικά του δοκίμια, η μηχανή καθόταν στα πόδια του και τριβόταν απαλά επάνω του. Όταν την πρωτοείδε να το κάνει αυτό, ο άντρας αναφώνησε: «Μήπως νομίζεις ότι είμαι κανένας αυνανιστήρας;» Και την χαστούκισε πολύ δυνατά.

Η μηχανή δεν είπε τίποτα. Κατάπιε ατάραχη την μοναδική σταγόνα αίματος που ανάβλυσε από τα σκισμένα της χείλια και συνέχισε να κάθεται στα πόδια του, σχεδόν αδιάφορη. Μετά από λίγο ο άντρας, από μόνος του έτεινε το πόδι. Η αίσθηση των μηρών της, τυλιγμένων σφιχτά γύρω από την γάμπα του, του ήταν πολύ ευχάριστη τελικά. Και για κάποιον ακατανόητο λόγο, του άρεσε να βλέπει την μηχανή ευτυχισμένη.

(Συνεχίζεται)

[Σημείωση: Η ιστορία είναι εντελώς φανταστική. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. Ο άντρας δεν είναι ο Κύριός μου κι εγώ δεν είμαι μηχανή. Εξάλλου, όλοι ξέρετε ότι εγώ ζω μία ζωή γεμάτη θρησκευτικότητα, ευσέβεια και περισυλλογή. Λολ.]

 

Σύντομα ανακάλυψε ότι η μηχανή τριβόταν πολύ συχνά. Τριβόταν τα βράδια, όταν ξυπνούσε ιδρωμένη. Τριβόταν όταν πεινούσε - και πεινούσε συχνά, γιατί ο άντρας την ήθελε πιο αδύνατη. Τριβόταν τα μεσημέρια - έλεγε ότι έχει «καυλίτσες». Τριβόταν συνεχώς.

Ο άντρας θεώρησε ότι πρέπει να επέμβει στις λειτουργίες της ιδιοκτησίας του. Ήθελε να έχει αυτός τον πλήρη έλεγχό της. Της πέρασε λουκέτο στα μουνόχειλα. Έτσι κι αλλιώς δεν την γαμούσε ποτέ από μπροστά, και μπορούσε πάντα να αφαιρεί το λουκέτο, όταν ήθελε να χώσει την γροθιά του μέσα στον κόλπο της μηχανής, κυρίως για να απολαύσει τις αντιδράσεις της.

 

Η μηχανή δεν πτοήθηκε. Συνέχισε να τρίβεται μανιωδώς. Τότε ο άντρας της φόρεσε μία ζώνη αγνότητας, που σύντομα έκανε την μηχανή να γεμίσει σπιθούρια και να αποκτήσει μία παράξενη μυρωδιά εκεί κάτω, καθώς δεν μπορούσε πλέον να πλυθεί πολύ καλά, παρά μόνο όταν της την έβγαζε. Έτσι δεν είχε πρόσβαση στην κλειτορίδα της και δεν μπορούσε πια να τριφτεί. Η ζώνη ήταν φτιαγμένη από έναν φίλο του σιδηρουργό και ήταν βασισμένη σε μία ζώνη που φυλαγόταν στο Μουσείο Μεσαιωνικών Βασανιστηρίων, στο Ταλίν της Εσθονίας.

 

Η D δεν πτοήθηκε. Ο άντρας την τσάκωσε μια μέρα, να έχει περάσει τα chopsticks από το πλάι της ζώνης και να σκαλίζει προσεκτικά την φυλακισμένη κλειτορίδα της.

«Μα θα κάτσεις ήσυχα επιτέλους, δαιμονισμένη;» Την έκλεισε μέσα στο δωμάτιό της, με ξερό ψωμί και νερό για τρεις μέρες. Μετά την έβγαλε πάλι έξω γιατί βαριόταν μόνος του. Είχε συνηθίσει την παρέα της και αποζητούσε τα καμώματά της, όπως αποζητούμε τα παιχνίδια ενός κουταβιού. Της έβγαλε και τη ζώνη, κόντευε να πάθει μόλυνση από την συσσώρευση σμήγματος κάτω από την καλύπτρα της κλειτορίδας της.

Η D κάθισε ήσυχα για λίγο καιρό, μέχρι που το θέμα ξεχάστηκε. Μετά ξανάρχισε να τρίβεται. Ο άντρας κούνησε το κεφάλι, χαμογέλασε με τα μάτια του και την άφησε να τρίβεται σχεδόν όποτε ήθελε. Του ήταν εξάλλου ευχάριστο το θέαμα. Του άρεσε να την βλέπει να φτάνει σε οργασμό. Ήταν αξιοπερίεργο το πώς χανόταν τότε, τόσο ολοκληρωτικά. Ήταν σαν να μεταφερόταν σε ένα άλλο σύμπαν. Έκλεινε τα μωβ μάτια της και μουρμούριζε κάτι ακατάληπτα πράγματα, που ίσως, αν ο άντρας κατάφερνε να τα αποκωδικοποιήσει, θα καταλάβαινε και την λειτουργία της μηχανής. Ποτέ δεν μπορούσε να καταλάβει τι στο καλό έλεγε. Είχε την εντύπωση ότι μιλούσε σε μια άλλη γλώσσα, αλλά δεν μπορούσε να είναι σίγουρος.

Καθώς περνούσε ο καιρός, ο άντρας είχε αρχίσει να αναρωτιέται για τον σκοπό της. Δεν φαινόταν να έχει καμία συγκεκριμένη λειτουργία το απόκτημά του. Ποιος ήταν αυτός ο διαβόητος προγραμματισμός, για τον οποίο είχε πληρώσει τόσα λεφτά; Μήπως τον είχαν κοροϊδέψει; Αυτή αντί να του παρέχει υπηρεσίες, φαινόταν να το γλεντάει. Ούτε καθάριζε, ούτε μαγείρευε. Και δεν τον συνόδευε ποτέ έξω, γιατί έλεγε ότι βαριέται στα μπαράκια. Εκτός αυτού, απεχθανόταν τους σνομπ φίλους του. Ήθελε μόνο να κάνει έρωτα μαζί τους, γιατί ήταν "χαριτωμένοι", όπως έλεγε, αλλά αυτός της το απαγόρευε. Είχε την ασαφή ιδέα ότι θα του ήταν απεχθές να την μοιραστεί. Αλλά δεν ήταν και βέβαιος. Ίσως αργότερα.

Από την άλλη, η μηχανή δεν φαινόταν να είναι ερωτευμένη μαζί του, πράγμα που του ήταν πολύ ανακουφιστικό. Ήταν πάντα ευχάριστη και απολαυστική στη χρήση της, φαινόταν ευτυχισμένη όταν την χρησιμοποιούσε, τον κοιτούσε πάντα με λατρεία, και συνέχιζε να μην λέει ποτέ όχι. Αλλά το ίδιο καλά μπορούσε να περάσει μέρες ολόκληρες στο δωμάτιό της, και καναδυό φορές που είχε κρυφοκοιτάξει από την κλειδαρότρυπα, περίεργος να δει τι κάνει εκεί μέσα τόσες ώρες ολομόναχη, την είχε τσακώσει να βλέπει βιντεάκια με animation στο youtube και να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Περνούσε όλη της την ημέρα στο δωμάτιο, με τον υπολογιστή και τα βιβλία και τις ιστορίες που έγραφε, μέχρι να την φωνάξει ο άντρας για να την χρησιμοποιήσει. Ήταν ένα πολύ μυστήριο κορίτσι. Το μόνο που φαινόταν να αποζητά, με κάπως πιο έντονη διάθεση, ήταν σεξ, ξύλο και ποιήματα.

Σύντομα η παρουσία της μέσα στο σπίτι άρχισε να του προξενεί συχνούς πονοκεφάλους. Είχε αρχίσει να την φωνάζει πιο συχνά έξω από το δωμάτιό της, για να του κάνει παρέα στο χώρο που χρησιμοποιούσε για γραφείο του. Βαριόταν μόνος του και ήθελε να βλέπει την ευτυχία της, η οποία συνέχιζε να αποτελεί ένα άλυτο μυστήριο γι αυτόν. Δεν μπορούσε να καταλάβει από πού αντλούσε όλη αυτή την ενέργεια. Όμως η μηχανή φλυαρούσε ακατάπαυστα, ολημερίς κι ολονυχτίς, για όλα τα θέματα, χωρίς σταματημό. Δεν τον άφηνε σε ησυχία. Τιτίβιζε και χοροπηδούσε ολόγυρά του, τραβώντας τον από το μανίκι όταν αυτός διάβαζε Χάιντεγκερ ή Νταμάσιο και δείχνοντάς του τα σαχλά βιντεάκια που τόσο της άρεσαν. Ο άντρας δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί στα φιλοσοφικά του δοκίμια, που απαιτούσαν ακριβή ορολογία, ηρεμία και διαύγεια πνεύματος.

«Ένα καναρίνι θα μου στοίχιζε φτηνότερα και δεν θα ήταν τόσο εξοργιστικό» σκέφτηκε.

 

(Συνεχίζεται)

 

Ένα απόγευμα που ήταν ιδιαίτερα φλύαρη, δεν άντεξε. Την έδεσε, την φίμωσε και την μαστίγωσε. Την άφησε για μία ώρα δεμένη και φιμωμένη, με βαρίδια να κρέμονται από τα κρικάκια στις ρώγες. Τουλάχιστον έμεινε ήσυχη για λίγο. Όταν την έλυσε, αυτή έμεινε κάπως σκεφτική, όχι λυπημένη, ούτε θυμωμένη, απλώς κάτι σκεφτόταν. Μετά πήγε και κάθισε στα πόδια του, και άρχισε να τρίβεται. Αφού έφτασε σε οργασμό και την άκουσαν όλοι οι γείτονες, πήγε στην κουζίνα, έφτιαξε ένα πράσινο τσάι για τον άντρα, νερόπλυμα πάντα, του το πήγε και άρχισε πάλι να τιτιβίζει. Είχε μία καινούργια ιδέα, του είπε, για ένα μυθιστόρημα. Ήταν φοβερό, έπρεπε να το μοιραστεί μαζί του.

«Μπορώ Κύριε; Μπορώ να σας διηγηθώ την πλοκή; Μπορώ Κύριε; Μπορώ Κύριε; Μπορώ Κύριε;»

«Μπορείς πανάθεμά σε, μ’ έσκασες» είπε ο άντρας και ήπιε μια γουλιά τσάι. Ήταν όντως φρικτό, αλλά δεν τον πείραζε και τόσο πια.

Η μηχανή άρχισε τότε να του διηγείται μία εξωφρενική ιστορία. Για έναν μυστηριώδη άντρα, που δεν τον είχε δει ποτέ κανείς και που ήταν ένα είδος χειριστή της πραγματικότητας και των επιθυμιών των ανθρώπων. Και ήταν απόλυτα αληθινός και υπαρκτός, αλήθεια. Οι άλλοι δεν τον είχαν δει αλλά σ’ αυτήν είχε εμφανιστεί μια φορά. Και ήταν πολύ ωραίος και πολύ καλός και πολύ κακός μαζί και πολύ παράξενος. Και ο ίδιος δεν ήθελε τίποτε για τον εαυτό του, τίποτε πέρα από τον χειρισμό των κινήσεων των ανθρώπων που επέλεγε. Τους επέλεγε επειδή είχαν δυνατότητες αυτόνομης ύπαρξης. Στην αρχή τους έκανε κάτι σαν μαριονέτες. Μετά όμως τους έδινε δική τους δύναμη, δική τους ψυχή και κινούνταν χωρίς νήματα, από μόνες τους. Μπορούσαν και έκαναν πράγματα.

«Σαν τι πράγματα;» ρώτησε ο άντρας που τον βασάνιζε πάλι ο πονοκέφαλος. Θα ξεχνούσε και τα λίγα λατινικά που ήξερε μ’ αυτήν εδώ την τρελή που είχε μπλέξει.

«Δεν μπορώ να σας πω ακόμα Κύριε. Είναι μυστικό. Είναι έκπληξη. Πράγματα που θα σας αρέσουν. Πράγματα που αρέσουν στους άντρες. Γιατί οι άντρες δεν γεννούν παιδιά. Και πρέπει να γεμίζουν τη ζωή τους με κάτι άλλο.»

Αμφέβαλλε πολύ για όλα αυτά. Ο Χάιντεγκερ αλλιώς τα έλεγε. Δεν ήθελε όμως να της το χαλάσει. Την άφησε να πιστεύει ότι στο διάολο ήθελε. Έτσι κι αλλιώς, δεν είχε καταφέρει ποτέ να της αλλάξει γνώμη για τίποτα.

Η δυσαρέσκειά του, η οποία πήγαζε κυρίως από το γεγονός ότι δεν είχε καταφέρει ακόμη να ανακαλύψει τη συγκεκριμένη χρήση της μηχανής, αυξανόταν όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Μάλλον ήταν δυσαρεστημένος με τον εαυτό του, γιατί πάντα πίστευε ότι ήταν ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, με εγνωσμένες επιθυμίες και απαιτήσεις από τη ζωή. Και τώρα είχε βρεθεί μπροστά σε ένα εντελώς χαοτικό πλάσμα, και δεν μπορούσε να το τοποθετήσει σε ένα καλούπι. Ποιος ήταν ο εσωτερικός νόμος της ουσίας της D; Αυτό ήταν το ερώτημα που απαιτούσε απάντηση.

Τότε ακριβώς, εν μέσω των πονοκεφάλων, της δυσαρέσκειας και των αμφιβολιών, του δόθηκε η αφορμή για την οριστική ρήξη με την D, η οποία θα σηματοδοτούσε την αρχή της δικής του ρήξης με τον εαυτό του, αν και αυτό δεν το ήξερε ακόμη, σ΄ εκείνη τη χρονική στιγμή. Μια μέρα γύρισε σπίτι και βρήκε έναν άντρα σκυμμένο πάνω από την D του. Φορούσε γάντια χειρουργικά και κρατούσε ένα νυστεράκι. Η D ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ – κρεβάτι, γυμνή από τη μέση και κάτω, με ανοιχτά τα ποδαράκια.

«Τι κάνεις εκεί; Ποιος είναι αυτός; Μα τί γίνεται εδώ; » ούρλιαξε έξαλλος.

«Αχ μην κάνετε έτσι Κύριε. Θα σας το έκανα έκπληξη. Κάλεσα έναν γνωστό μου γιατρό να μου κάνει εκείνη την επέμβαση. Θυμάστε; Εκείνη που σας έλεγα...Που την είχε κάνει και η Μαρία Βοναπάρτη...»

«Πας καλά; Είσαι τρελή; Έξω γρήγορα» φώναξε ο άντρας. «Έξω και οι δυο σας.» Ήταν πολύ θυμωμένος.

Ο γιατρός κουτρουβάλισε τις σκάλες και εξαφανίστηκε. Η D δεν έφευγε. Είχε καθίσει στο πάτωμα, γυμνή από τη μέση και κάτω, πεισμωμένη που της είχε χαλάσει τα σχέδια.

«Να φύγεις» της είπε ο άντρας. «Είσαι άχρηστη. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι του μουνιού σου ο χαβάς.»

«Όχι Κύριε. Δεν με νοιάζει του μουνιού μου ο χαβάς. Είναι σημαντικός του μουνιού μου ο χαβάς αλλά δεν αποτελεί προτεραιότητα. Θα είμαι καλή από δω και πέρα Κύριε. Ω θα είμαι πολύ καλή. Θα είμαι σκέτο χρυσάφι Κύριε. Μη με διώξετε Κύριε.»

«Εμπρός, σήκω. Πάρε και τα πράγματά σου, το λουκέτο σου, τα chopsticks, τα ποιήματά σου, τα τρελοβιβλία σου και τα φαντάσματά σου και εξαφανίσου.»

«Δεν φεύγω» είπε ήρεμα η μηχανή και τον κοίταξε με τα τεράστια μωβ μάτια της.

 

Ο άντρας την άρπαξε από τα μαλλιά και την σήκωσε. Την ανάγκασε να ντυθεί, πέταξε κακήν κακώς τα λιγοστά της πράγματα μέσα στη Louis Vuitton και την κατέβασε με το ζόρι κάτω στον δρόμο. Την έσπρωξε μέσα στο τζιπάκι και οδήγησε σαν τρελός μέσα στους δρόμους της Αθήνας, μέχρι που έφτασε στο μαγαζάκι.

«Σας την επιστρέφω. Είναι ελαττωματική. Δεν ξέρει να κάνει τίποτα» είπε στον πωλητή. «Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α.»

«Μα ήδη πέρασε τόσος καιρός. Δεν μπορώ να σας επιστρέψω τα χρήματά σας, ξέρετε» του είπε θλιμμένα ο πωλητής και κράτησε απαλά από τους ώμους τη μηχανή, που είχε αρχίσει να κλαίει και να ρουφάει τις μύξες της.

«Δεν με νοιάζει» είπε ο άντρας. «Πάρτε την και δώστε την σε άλλο κορόιδο. D machine, my ass.»

Δεν έριξε ούτε μια τελευταία ματιά στην D του καθώς απομακρυνόταν, οδηγώντας στην φωτισμένη λεωφόρο.

(Συνεχίζεται)

 

Απάντηση: The D machine

         

 

Στο σπίτι έβαλε μία παγωμένη βότκα και κάθισε να χαλαρώσει. Πήρε ένα βιβλίο του Χάιντεγκερ να διαβάσει, εκείνο με τις διαλέξεις του για τις Θεμελιώδεις Έννοιες της Μεταφυσικής. Για τον κόσμο, την περατότητα και τη μοναξιά. Για το πώς πρέπει να αρπάζουμε την αλήθεια από την κρυπτότητα. «Το αποκαλύπτειν, το ‘λαμβάνειν από την κρυπτότητα’, είναι το συμβάν που συντελείται στο λόγο. Στο λόγο αποκαλύπτεται, φανερώνεται το άρχειν του Όντος». Αυτό όμως του θύμισε την κρυφή λειτουργία της D και εκνευρίστηκε. Στο διάολο. Σταμάτησε να διαβάζει, τι να μας πει κι ο Χάιντεγκερ. Πάντως, η ησυχία του σπιτιού ήταν ανακουφιστική. Είχε γλιτώσει από το τιτίβισμα. Μπορούσε να ακούσει τις σκέψεις του επιτέλους. Μπορούσε να ακούσει τους χτύπους της καρδιάς του. Χτυπούσε κάπως ακανόνιστα. Και οι σκέψεις του δεν είχαν τίποτε μέσα. Ήταν άδειες.

Πήγε στον κοιτώνα της D για μια στιγμή, να δει μήπως είχε ξεχάσει τίποτε πίσω της. Πρόσεξε ότι είχε φοβερή ζέστη εκεί μέσα. Μα πώς είχε αντέξει τόσους μήνες εκεί; Δεν είχε παραπονεθεί καθόλου. Γιατί δεν είχε παραπονεθεί; Ήταν ανυπόφορο. Θα έβαζε κλιματισμό, αύριο κιόλας.

Τότε είδε κάτι ξυλάκια να ξεπροβάλλουν κάτω από ένα μαξιλάρι στον καναπέ. Ήταν τα chopsticks, αυτά που τα έχωνε κάτω από την ζώνη αγνότητας, το πουτανάκι. Τα πήρε και τα πέταξε στα σκουπίδια. Good riddance.

 


Πέρασε μια εβδομάδα. Ο άντρας είχε σταματήσει να διαβάζει. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στα φιλοσοφικά του δοκίμια πια. Κάθε λέξη φαινόταν να ξεκινάει από D: Dasein, Damasio, Descartes, Daedalus, durometer, duende (αυτό κι αν του την θύμιζε)...dungeon, dramaturgy, doloriferous, diversiloquence, 1001 dalmatians, defiliation (ωωω, βόγκηξε ο άντρας)…defluvium, deodate, demon, diabrotic, diseuse, drogulus, dystopia…

Ο άντρας τα παράτησε. Του ήταν αδύνατον να διαβάσει οτιδήποτε. Το γράμμα D φωτιζόταν πάνω στη σελίδα σαν από μόνο του.

 

Δοκίμασε διάφορες άλλες διασκεδάσεις. Προσέλαβε μία οικονόμο, που του άρεσαν πολύ τα τεράστια βυζιά της. Είχε έξυπνο μουτράκι, ήταν πολύ καλή και τον φρόντιζε. Αυτή μαγείρευε ωραία χορτοφαγικά φαγητά και έφτιαχνε τέλειο τσάι. Βρήκε και μία πανέξυπνη πιτσιρίκα για να παίζει τα παιχνίδια του. Της ζήτησε να του φτιάξει ένα μηχάνημα που να διοχετεύει ηλεκτρισμό, για να παίζουν με αυτό. Περνούσε ευχάριστα μαζί της και αυτό ήταν αρκετό. Συμμάζεψε και μία πανέμορφη Ρωσίδα που δεν μιλούσε ελληνικά και της παραχώρησε τον κοιτώνα της D, που πλέον είχε κλιματισμό. Η Ρωσίδα δεν τον ενοχλούσε καθόλου, γιατί δεν μιλούσε καθόλου ελληνικά, οπότε παρέμενε σιωπηλή ή του μιλούσε στη γλώσσα της, πράγμα που έβρισκε διεγερτικό. Μετά επανασυνδέθηκε με την γυναίκα του, που ήταν η μόνη που τον καταλάβαινε, πάντα και για όλα, και ήταν και θα ήταν πάντα η αγάπη της ζωής του, όπως έλεγε πάντα, και πήγαν και φάγανε λαυράκι και φινόκιο. Της είπε όλη την ιστορία και αυτή τον συμβούλεψε να αφήσει τις αηδίες και να ηρεμήσει και να κοιτάξει την δουλειά του. Ήταν μία σοφή γυναίκα. Πήγαν και για μια εβδομάδα στο εξοχικό τους, αλλά εκεί είχε πουλιά που τιτίβιζαν στα δέντρα και δεν μπορούσε να ησυχάσει καθόλου.

Τρεις μήνες πέρασαν από τότε που είχε ξεφορτωθεί την ελαττωματική μηχανή και είχε καταφέρει να αποφύγει οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί της. Ο πωλητής του είχε τηλεφωνήσει καναδυό φορές, για να του πει ότι η μηχανή είχε σταματήσει να τρώει και είχε κλειστεί μέσα στο δωμάτιό της. Δεν τον πίστεψε. Ούτε καν όταν του έστειλε μερικές φωτογραφίες που έδειχναν τα κόκαλα στο λαιμό της D να ξεχωρίζουν εμφανώς κάτω από το δέρμα της.

  

Ήξερε ότι αυτό ήταν σίγουρα ιδέα της μηχανής, γιατί πάντα αρεσκόταν σε τέτοιες θεατρικότητες. Γέλασε όμως με την σκέψη. Την φαντάστηκε να στέκεται μπροστά στον καθρέφτη και να προσπαθεί να κάνει τον λαιμό της να φαίνεται κοκαλιασμένος και να τραβάει άπειρες φωτογραφίες μέχρι να πετύχει μία που θα προκαλούσε τον οίκτο του και την ανησυχία του. Του έλειπε αυτή η τεράστια, σχεδόν αναίτια τρέλα της. Του έλειπε η παράλογη ευτυχία της. Του έλειπε ο τρόπος που τριβόταν συνέχεια και η υστερική της προσέγγιση στη ζωή. Σαν να μην επρόκειτο ποτέ να της φτάσει η απόλαυση. Εάν μόνο είχε μία συγκεκριμένη λειτουργία…Εάν την ανακάλυπτε...Τότε θα μπορούσε να την εντάξει στο δικό του σχέδιο πραγμάτων.

(Συνεχίζεται)