The enD

Στη δεύτερη τη τάξη πιες νερό και φτύσε ουρανό

Trauma( Αιώνιο καλοκαίρι 1983-1979)

Yil 1983

Στο νοσοκομείο Χρυσή Αυτή, στο δωμάτιο 6,28 Ζελέ φωτός σερβίρουν και Γεια Ούτι.

Ο Λεξ ανήσυχος τη Κόκκινη κοιτά και αυτή με αηδία το φαγητό που της σερβίρουν.

-Θα ξερνούσα, αν είχα ενέργεια και χρόνο. Το φαγητό βρωμάει, εγώ βρωμάω, τα πάντα γύρω μου βρωμούν.

Πονηρά μα γω γελά ο Λεξ, τα καλώδια εξαφανίζει, που στη γη τη δένουν και με το μαγικό του το πινέλο, στον τοίχο…

-Να κοίτα μία κουρτίνα που στα βουνά ναι βαίνει μονάχη να γενεί. Αλλά αν τη φού στα tease σηκώσεις…

-Αααα, τα α, από το πεδίο της Κόκκινης ξεφεύγουν και την ατμόσφαιρα του νοσώ cumείου θερμαίνουν. Τα παραπονεμένα λόγια που στα κρεββάτια ξεψυχούν, τα φωνήεντα γυρνούν να δουν, αλλά οι δυο τους μακριά έχουν ήδη φύγει.

Σ’ ένα σύννεφο, των χρωμάτων το κιλίμι, λίγο πιο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, τον αφρό να μην αγγίζει, αλλά ούτε κι αυτός κανένα..

-Πεινάς;

-Λαχτάρα!

-Αύρα στον κάβο αύρα και του Αβράξα το κεφάλι. Από τα χέρια του νήματα που ξεφεύγουν στον άνεμο πετούν και τη φωτιά από τον ήλιο φέρνουν. Σε της έλλειψης του επιπέδου πιάτο τη πυρά απλώνουν, χαμηλώνουν, άλλη μία του Λεξ ευχή και από τη θάλασσα ψάρια που δραπετεύουν και στης φωτιάς το στρώμα, το σώμα τους δίχως εμμονές απλώνουν.

Η Κόκκινη με τη γλώσσα της τα χείλια της δροσίζει, το σκαμμένο με τις ουλές του πόνου στίχους.

-Ένα κίτρινο λεμόνι σε παρακαλώ;

Ο Λεξ αφρό χτυπά και αυτός χέρια βγάζει. Ένα λεμόνι, δικέφαλο, ζουμερό και πρόστυχο, τα ρούχα του με προσοχή του βγάζει και της δίνεται.

Ώρα το μετά έχει εξατμιστεί και καθώς τα αγκάθια στον ήλιο θεραπεία κάνουν, η θάλασσα πω σύρεται και οι δυο τους θησαυρούς με λέξεις, συλλαβές, μπανάνες, αριθμούς, στον υγρό βυθό να ψάχνουν.

-Νιώθεις καλύτερα;

-Στοργή.

1982 año

Όταν μαζί της περπατούσε, σαν φιλί ένιωθε που με αυτό ο έρωτας ξέπλενε της μοναξιάς τη λήθη, στης αμμουδιάς τη δύση.

-Να το βρήκα!

-Προσεκτικά, στο χώρο δίχως να το αγγίξεις πάγη και πιάστο. Της αντανά η κλάση, φωτεινή με Αίγλη του Ηλίου ερωμένη, ήχο κοφτό να εκπέμπει, νότα φωτονίου και οσμή ωραίου Γαλάζιου Δούναβη.

Η Κόκκινη στο λίγο πριν και ελάχιστα μετά, τη παλάμη της απλώνει και το τώρα δίχως να το άκου Be και see, δικό της κάνει.

Εμπρός στο στόμα της νυχτολούλουδα που φυλάνε τη πύλη, προς τα πάνω δείχνουν και πνοή που σα σύννεφο από το στόμα της προβάλλει.

Το στρείδι του φωτός το περίβλημα του χάνει και από μέσα λιλιπούτειες φωτό του micro νιφάδες ου και γεια σου, προς τα πάνω ανεβαίνουν. Μία από αυτές στο δάχτυλο της κάθεται και αυτό στην ίριδα της Κόκκινης, καλεσμένη φέρνει.

Στο τούνελ που ακολουθεί, το σκοτάδι τρυφερό το φως να μη χαλάσει και η του φωτός νιφάδα, την ιστορία της στους τοίχους του προβάλει.

Αστέρια μακρινά, κενό και του διαστήματος η αχανής του σούπα. Μύδια πλανήτες που έχει διά και σχίσει, αλλά σε ένα υγρό, καθόλου αλμυρό, τεράστια πουλιά, της νοημοσύνης άλογα, κάστρα από δέντρα δημιουργούν και γιορτές χρωμάτων χάνονται. Πριν περισσότερα η Κόκκινη μπορέσει να αφομοιώσει, η φωτονιφάδα εξαντλείται και στη ψυχή της η μνήμη για πάντα μένει.

-Νόστιμη;

-Στη γεύση οι εικόνες που προσφέρει μαγικές, αλλά στην διάρκεια τους, λίγες.

Ο Λεξ, σε δύσβατο του χώρου μονοπάτι μπαίνει. Εκεί που ο χρόνος ακανόνιστα εκδίδεται και με τα αιχμηρά του Αχινού τα δόντια σου δίνεται, αν δεν προσέξει το πνεύμα θα πληγώσει. Έχει αρκετές φορές τρέξει, πέσει και τα μάτια του ματώσει, πληγώ σει και θει, τόσο πια που με τον πόνο εραστής, φίλος, αδερφός, να του θυμίζει απλά ποιος είναι.

Στρείδια βρίσκει του φωτός, αλλά τα προς περνά, στα πιο βαθιά εκεί που η πείνα τεράστια είναι, μία της λάμψης Χρυσομαλλούσα Pinna nobilis. Ο Λεξ συνήθως το αποφεύγει, αλλά για της Κόκκινης τη χάρη, μία κόμη.

Έξω από τον Ύφαλο την βγάζει.

-Κοίτα ! Με τα άκρα του απαλά τη θύρα της χτυπά. Η Κόκκινη ακίνητη, το πλάσμα να μη τρομάξει, μένει. Η Πιν να ανοίγει και από μέσα της δύο άλογα με δόντια από διαμάντια και ένας ιππότης με τεράστια σπαθιά. Ο Λεξ τα πω μακρύνει και στην Ατόλη του αιθέρα φήμη.

Το επόμενο εμπόδιο, χρυσά μαλλιά, μετάξι από βύσσο. Εκεί να θες να μείνεις και στο πάντα να πεθάνεις. Στο φως του ήλιου εμπρός τα φέρνει, χαλκόχρυσα τα αρώματα που αυτό εκπέμπει.

Για μια στιγμή, ίσως δέκα, εκατό ή χίλιες, η Κόκκινη και ο Λεξ, παιδιά που τρέχουν σε αγρούς με στάχια, να παίζουν, να γελούν, χέρι το χέρι να βαστούν, φωτιά να πίνουν και πίσω να μην θέλουν ποτέ να γείρουν.

-Είναι απίστευτο του λέει και με δάκρυ μέλι κλαίει…

Δύο κύματα μικρά του φωτός το πνεύμα, το δάσος προσπερνούν και στη καρδιά τους νεύμα. Ψάρια που πετούν και πουλιά που έρπουν. Μάτια που γελούν και άνθρωποι που βλέπουν.

Ο Λεξ και η Κόκκινη τρέχουν, κολυμπούν, έρπουν και πετούν και δίχως στόμα να ουρλιάξουν, ακίνητοι κοιτούν.

Μια σφαίρα στο μέγεθος βουνού από λευκό ασήμι και σεντέφι.

Η Red μέσα του την dare να θωρεί και ο Λεξ το ξελ. Το αριστερό της κρόσσι απλώνει και το άγγισμα τρυφερό. Στην επιφάνεια της σφαίρας της κεσίας κυματισμοί γεννιούνται και στου στατικού εικόνα Άμπαλον.

Η Κόκκινη μέσα του με τα γόνατα της διπλωμένα βουτά και σε μια σφαίρα ρευστή από θαλασσινό ζεστό νερό, στο κέντρο της να αναρωτιέται και να αιωρείται.

Γύρω της άπειροι οι δρόμοι που από τη ρώμη ξεκινούν και σε κάθε της σφαίρας τα σημεία σε ξεβγάζουν.

-Ποιος ο δρόμος ο σωστός και ποιος ο λάθος;

-Που ευδοκιμεί της γνώσης ο ανθός και που το πάθος;

Από το σώμα της το φως βροντά και στης σφαίρας την επιφάνεια του τοίχου, σκιές διακριτές περνούν.

-Τι όμορφο λουλούδι, μα καμπύλες έχει. Του δρόμου την τροχιά από αυτήν προς το λουλούδι σβήνει.

-Τι αλλόκοτο περίπτερο. Κρεμασμένες από τα σύννεφα του, υγρές οι δύσεις που καλλίγραμμα χλομιάζουν.

-Τα χρώματα πολλά, το δρόμο αυτόν δεν θέλω.

-Τι φούρνος…

-Τι πανέμορφα φτερά…

-Σπίτια…

-Σκίτσα…

-Παλάτια…

-Μυρωδιές…

-Και του μελιού τα μάτια…

Οι του απείρου οι δρόμοι ο ένας μετά τον άλλο χάνονται, καθώς κανείς δεν της ταιριάζει. Αλλά πάντα του αμέτρητου κουμπιά, βελόνες και κλωστές μέχρι που…

…τα μάτια ράβει.

Ο Λεξ τα δικά του ανοίγει. Στο κέντρο μίας του ανάλογου τη σφαίρα, έδρα και στα χέρια του σφυρί, αυτός να κάθεται και άπειροι οι δρόμοι που από αυτόν κερδίζουν.

-Αχ υπέροχοι οι ήλιοι που στην έκσταση χορεύουν. Μια βόλτα και πάλι πίσω.

-Τι γλυκά και του ερωτικού λαχτά και λαριστά φεγγάρια. Έρχομαι και τις ρώγες τους άγρια τρυφώ. Λίγο κρασί, λίγο μάνα και το γάλα μου το πίνω.

Πίσω.

-Ένα Κάστρο. Καταμεσής του δρόμου την πρόστυχη τροχιά να κολουθεί και πάλι πίσω.

-Ένα λόγο…

-Ένα ορφανό ορ γιο…

-Τσιμπούσι…

-Τσιμπούκι…

-Μπούκι, μπουκ και πίσω, αλλά οι δρόμοι του αμέτρητου και αυτός λίγος πολύ, στο άπειρο φτουρά.

Ένας τρόπος μόνος. Τους οφθαλμούς του από τις πύλες βγάζει, τεμά και σχίζει και δεκάδες του τρία τώρα τα μάτια που κοιτούν.

Insert soul to continue.

Η Κόκκινη τη δίνει και στο εσωτερικό της σφαίρας τώρα βλέπει.

Όργανα, αίμα, του κυττάρου τα τραγούδια και μια καλά κρυμμένη Πολιτεία.

Τα μαλλιά της κόβει, τα μάτια της στα φτερά πετά δεν χρειάζονται αυτά.

-Πιο βαθιά σου λέω κοίτα.

Του μικρού τα σωματίδια, καρδιά και τα λεπτά μόνο περιττά, στη συνείδηση της φτάνει και τις μνήμες τις πολλές, τις μοιρά και κομματιάζει.

Κάθε μνήμη και μια εικόνα. Μια εικόνα και λέξεις χίλιες. Κάθε λέξη και γράμματα ρε κουτά και στο καθένα από αυτά, χιλιάδες οι στορίες που ξε κινά.

Μια ενδοσκόπηση που τέλος ποτέ δεν έχει, ένα πηγάδι δίχως έρμα, φύλακα, πάτο, βάρδο. Το πέρας του ψεύτη ορισμού, αυτού που την αλήθεια μόνο πλέκει.

Η Κόκκινη αφήνεται και να νασαίνει λησμονεί. Πιο βαθιά.

-Πιο βαθιά σου λέω !! Φωνάζει και στη λευκή τη λάσπη βυθίζεται…

..και..

…πνίγεται.

Ο Λεξ με τους κλώνους τους δεκάδες φίλος, το νομα του φέρνουν, από κάθε ταξίδι και ένα μόνο δώρο, μαζί του παίρνει.

-Ένα μπλε τραγούδι.

-Μια λάμα που ενώνει.

-Ένα στοίχο του κενού τ’ αηδόνι.

Οι και η συνείδηση του, πολλά δες αντικείμενα, που το μαζί τα κουβαλά και σαν του παρά ενέργεια, αρχίζει να ξεχνά.

-Ποιος ήμουν;

-Γιατί;

-Που ήταν;

-Γιατί;

Για μια στιγμή στη κούνια της ζωής κάθεται μετέωρος προσπαθώντας να θυμηθεί.

-Τι ξέχασα;

-Τι δεν έπρεπε ποτέ να χάσω;

Μια χιονονιφάδα από ψηλά αργά του πέφτει. Κόκκινη του αίματος, αλλά σημασία δε της δίνει.

-Τι γαμώ το μου και με;

Στο σώμα του, της έντασης πολλές του χιονιού οι Κόκκινες και τότε απότομα θυμάται.

-Η Κόκκινη !!!

Τα μάτια του ανοίγει και η Κόκκινη μπροστά του, δίχως ανάσα, δίχως αισθήσεις και με το βαθύ μπλε χω και χρώμα να την σκεπάζει.

Ένα φιλί.

Ένας ώμος που εξαρθρώνεται.

Ένας τένοντας που σπάει.

Ένα ασθενοφόρο που αλήτικα γυρνά με τις γριές τις νύχτες.

Ένα πω μακρύ και σμ ένο νοσοκομείο…

1981سنة

-Είναι κόκκοι άμμου. Ακανόνιστοι μικροί, με ήχους για στολίδια, χρώματα ονόματα και οσμές που εκπέμπουν διαφορετικές.

Υπάρχουν και ας μην σκέφτονται. Δρουν και αντιδρούν, άλλοτε ράθυμοι και άλλοτε πούπουλα στον αέρα της ερήμου.

Υπάρχουν εδώ κι ας μην ήμασταν εμείς την ύπαρξη τους να συνειδητοποιούμε. Ο καθένας από αυτούς μία μοναδική υπόσταση. Σαν τον καθένα από εμάς.

Η Κόκκινη και ο Λεξ, τα πέλματα γυμνά στην άμμο σέρνουν της ερήμου. Εμπρός του άγαλμα τεράστιο, άνθρωπος, σκυλί ή σφίγγα;

-Κι αυτή;

Το άγαλμα το στόμα του ανοίγει και…

-Τι είναι αυτό που όταν γεννιέται έρπει, στο μέσο της ζωής του από ψηλά τους άλλους βλέπει και στο τέλος λαγούμι ψάχνει για να θαφτεί;

-To ξε ξε και ξέρω. Η Κόκκινη με τη Γάζα το στόμα του Λεξ σφρα Γκυ και Ζα.

-Άνθρωπος, ο Λεξ με τα σπαθιά τις γάζες κόβει και από την κορυφή της πυραμίδας δυνατά φωνάζει.

-Και αν είναι ζώο ή φυτό;

-Λες Λεξ; Μπορεί ίσως και μικρό της βίας, ίσως πολύ μεγάλο, μπορεί αστέρι, φεγγάρι ίσως και πλανήτης.

-Της σκόνης της λευκής του Γάλακτος αξίας;

-Μπορεί και σύμπαν ή και κάθε συμβάν που στην αρχή ατροφικό, στις σκιές του χώρου έρπει, ψάχνοντας την κορύφωση και μετά τος τέλος.

-Κάθε κίνηση περιοδική;

-Μα τότε τέλος δε θα είχε.

Η σφίγγα, σκύλος, άνθρωπος, θεός σε σκόνη λιώνει και του ανέμου θύελλα που τον ήλιο κρύβει. Ο Λεξ και η Κόκκινη κρυφτό να παίζουν, με φωνές που εικόνα δεν α πω καλύπτουν, αλλά χαμόγελα πολλά κατέχουν.

-Κι αν ναι; Και αν του ημιτόνου το από και πάνω είναι μόνο αυτό που το σύμπαν βλέπει;

-Και το υπόλοιπο;

-Λεξ λες νεκρό να είναι;

-Χμμ ίσως απλώς ανύπαρκτο, ίσως…

-Όχι δεν το πιστεύω. Μπορεί κάπου αλλού και στο δικό μας σύνολο το αντίθετο του.

-Ένα κύμα που από σύνολο σε σύνολο ταξιδεύει.

-Όμορφα θα ήταν… Η Κόκκινη στο έδαφος ξαπλώνει και των ανθών της τα πέταλα με τάξη ξεδιπλώνει. Ο Λεξ στην ορθή εμπρός της ικέτης όχι, τη σκέψη, την εικόνα ακόμα να προσπαθεί να λάβει.

-Όχι δεν μου φαίνεται σωστό…

-Θα έρθεις;

Στις κουρτίνες των ματιών του μολό Λαβέ και τοφ πετά. Φωτιά αφρός, νερά και μέρα μέσα της βίαια εισβάλλει.

Η Κόκκινη στην εισβολή φωνάζει , οι κόκκοι το μυστικό τους στην άκρη φήνουν και μαζί της βογκούν κι βαριά να στενάζουν. Ο έρωτας ενέχυρο, τα φτερά του δίνει για μια σταγόνα πόθο ακόμη.

Οι άλλοι από ψηλά, θεοί και δούλοι, τα χέρια τους τρίβουν και σπίθες βγάζουν. Ο Ήρωας μικρός, αλλά το μπόλι του μεγάλο…

1980 Imagine…

-Το θέαμα υπέροχο, από ψηλά η εικόνα στα μάτια μου μια χώρα.

Η Κόκκινη με το Λεξ στον αέρα κολυμπούν, στη θάλασσα του Νίβα.

Σταγόνες από υγρό μεθάνιο τεντώνονται καλύπτοντας μία έκταση στο μέγεθος του Zag ανάμεσα σε αυτόν και στην Ένωση. Μία του ανέμου λίμνη υγρή που βράζει και με ατμούς γυαλίζει τα κορμιά τους. Στα κενά που το φως επιτρέπεται να περάσει από το Zag προς την Ένωση και λίγο πριν το βυθό αυτής της λίμνης, η εικόνα χαλί ψηφιδωτού από αμέτρητα με τη βία υγρά σταγονίδια, pixels και σημεία μεθανίου. Το καθένα από αυτά δέκτης και πομπός, προς τους δύο δέκτες.

-Από του ενός εικόνα απόσπασμα στης οπτικής το σ τοίχο…

-Και όλοι μαζί ένα μάτι να συνθέτουν, τεράστιο που στο σύμπαν βλέπει.

-Μόνο στο σύμπαν;

-Τι εννοείς; Η Κόκκινη λουκάνικο στον αέρα αιχμαλωτίζει απολαμβάνοντας στο πρίσμα του το πονηρό χαμόγελο του Λεξ.

-Αν από πάνω προς τα κάτω και αμφίδρομα το έμβολο του πομπού και δέκτη να διαβάζει και στα κενά να γράφει, τότε γιατί το σύμπαν στο τώρα και στα όρια του το τέλος να ‘ναι;

Το Λουκάνικο σκέφτεται άρα υπάρχει.

-Να φα γω θώ ή να γλύ και στήσω; Στης αμηχανίας το θεό η Κόκκινη δήθεν άτσαλα σκοντάφτει το Λουκ αν και Νίκο, αμάσητο κατά και πίνει, ο Λεξ το χλώριο του στη σκηνή απλώνει και από το κέντρο τη γραπώνει να μη πέσει και χτυπήσει.

-Μα τότε στο άτομο τα τόμου το τέλος δε θα υπήρχε και το α της αλήθειας αμαρτία που δεν κυοφόρησε ποτέ. Έλα πιο κοντά μικρέ μου πρίγκηπα. Ο Λεξ λίγο πιο σιμά, τεράστια τα μάτια του, γιγάντια τα χέρια του, απύθμενο το εγώ του που με τα δικά του άκρα και ίνες η σάρκα του μέσα της φωνάζει.

Άγκιστρα και άγκυρες από τα δικά της, φυτρώνουν και το μαγνητικό το φάσμα ρπάζουν ώστε τα δύο τώρα…

…ένα σώμα.

Η θερμότητα ναι βαίνει και το μεθάνιο παραδίδεται στις φλόγες. Από το βρασμό στην έκρηξη. Το τέλος του οργασμού τους βρίσκει σε ένα νέφος από πηχτό αέριο, να τρέμουν λαχανιασμένοι.

-Περίεργο όμως αυτό θα ήταν. Για πιο λόγο πομποί και δέκτες να υπάρχουν; Για ποιον και τι να θέλει να διαβάσει;

Ο Λεξ φιλί αργό της δίνει, ροδάκινο που λιώνει, μαρμελάδα και αφρός σε μια σταγόνα που στέκεται και στων δυο τα χείλη. Όταν μετά από έναν αιώνα ίσως και μια στιγμή, το φιλί τελειώνει, από τη σταγόνα γόνος και μετά δάκρυ που κυλά και προς τα βλέφαρα της Κόκκινης βαδίζει.

-Κλαις;

-Ευτυχισμένη είμαι, η καρδιά μου γεμάτη τόσο που πονάει.

-Είσαι ζωντανή αγάπη μου και όχι ψέμα.

-Και ποιος ο λόγος της ζωής και ύπαρξης;

-Tι οi ζωντανοί κατέχουν, που oi μη δεν έχουν;

-Μνήμη;

-Χρήσιμη ως τι;

-Εργαλείο, αξίνα και πινέλο για τη γνώση;

-Και ο λόγος;

-Θα ξέρει αυτός που μας δημιούργησε.

-Του ανά ο λόγος;

-Τι άλλο;

Αρώματα που με την οσμή τους, τη σάρκα, το χρώμα, το σχήμα και την πηγή του φωτός αποκαλύπτουν.

Τα σαρκώδη ο Λεξ τρώει, τα με αγκάθια ανάποδα κρεμά και τα τρυφερά στη Κόκκινη προσφέρει. Αυτή σε βιβλία κρύβει, το πλιγούρι τρίβει και τον Λεξ ρωτά.

-Γιατί ωμός τη γνώση, από την αρχή σε κάθε ζωντανό εν σω και ματωμένη να μην έχουν; Προτιμώ τα σκληρά με τα αγκάθια.

-Η με διαφορετική σειρά απόκτηση της, φέρνει και σε διαφορετική θέση αξιών και ποίηση της. Δεν είναι μόνο το πως της γνώσης, αλλά και το γιατί και ο λόγος.

Η Κόκκινη μ’ ένα γυαλί τους κυματισμούς βλέπει του φωτός και της σκιάς, στο καλοκαίρι να παλεύουν.

-Ένα μωσαϊκό από ομοειδή αντικείμενα, που μικρό, διαφορό και ποιούνται σε τι;

-Στο χρώμα;

-Στη ταλάντωση;

-Στο μέγεθος;

-Στην ηλικία;

Η Κόκκινη τα μαλλιά της στον άνεμο στεγνώνει, τους κόμπους προσπαθώντας με τιμή να λύσει.

Ο Λεξ τους κόμπους βλέπει και μια ιδέα καβάλα σ’ έναν κρότο στο μυαλό του μπαίνει.

-Γιατί τα ζωντανά και μόνο αυτά μνήμη να Χουν.

-Πως θα μπορούσε η άμμος μνήμη να ‘χει;

-Με την διαφοροποίηση.

-Θέλω…

-Σε κάποιους του α ο ρυθμός που μονά δικά τον προσδιορίζουν…

-…πολύ…

-…σε αυτούς…

-…ξανά. Ο Λεξ τον συλλογισμό του αφήνει και στη θάλασσα της Κόκκινης βουτά. Μέρες, μήνες ή και χρόνια αργότερα, σε μια έρημο από κόκκους, πλανήτες, σπόρια ή υπάρξεις άμμου, οι δυο τους…

Τώρα;

Τότε;

Ή μετά και θα;

México 1979

Amiga

-Είσαι ένας Warner ? η Κόκκινη μόνο τις ίνες της φορά, κρύβοντας ελάχιστα τα επίμαχα σημεία. Σταγόνες φωτός υγρού, την κυρτότητα τους στο αντίστροφο λυγίζουν.

Ο Λεξ complex διεισδύ κι άστατο αποκτά και από το θέ α και μα να συγκεντρωθεί ζόρι πουλί. Μια του λέξη κοίλη κρύβει τον αντίπερα σπασμό.

-Στις του επί τις κοινωνίες θα μπορούσε και τη προσοχή του ξανά επιστρέφει στον κυματισμό.

-Πάντα υπήρχαν του διάφορου ποιήσεις, στίχοι, τετράστιχα ή και ποιήματα ολάκερα στου Σολωμού το μέγεθος που προ φύτευαν κάποιο συμβάν ή το bit το δεδομένο.

Αλλά τώρα .-.

-Τώρα; Η Κόκκινη το λευκό πάντα με το μαύρο ποτέ μπερδεύει και το αποτέλεσμα της Πάντα. Ευ καλύπτω του προσφέρει και ακριβώς δίπλα από τον Λεξ ίσως και όχι, να τον αγγίζει ψηλά ή στο αντίθετο μέτρο και φορά. Αυτός το άγγισμα της βίας αγνοεί και με τους ηχητικούς βουρ και δούλους συνεχίζει.

-Καθώς το κύμα προς κάθε του κατεύθυνση με μμονή παρά μονεύω, οιονεί αυτό-ομοειδές μικρές κι ελαφρώς διαφορετικές εκδοχές του εαυτού του, μου ξεμπροστιάζει.

Εκεί στο αταίριαστο διαβάζω αυτό που εκάστοτε κλίμακα αντί λαμβάνει.

-Γιατί ελαφρώς και όχι παντού το ίδιο;

-Φαντάσου μία λίμνη σε μία λίμνη μέσα σε μία λίμνη μέσα και αυτό προς τις δύο κατευθύνσεις να επεκτείνεται προς το δίχως πέρας.

Αν σε κάποια λίμνη συμβεί κάτι που μη αναμενόμενό είναι, κυματισμούς προκαλεί προς όλες τις λίμνες. Στη κάθε μία διαφορετική η ανάγνωση του από τα ζωντανά πλάσματα, ανάλογα με την εποχή και τις συνθήκες.

Στο διαφορετικό βλέπεις την ταυτότητα του δέκτη όπως και του πομπού.

Εκεί επίσης βλέπεις μηνύματα και από το μέλλον, όπως και από το παρελθόν. Ποτέ όμως το ίδιο μήνυμα και από τα δυο ταυτόχρονα.

Τα μάτια του ο Λεξ ανοίγει και απέναντι του τα πορτί κε λι της Κόκκινης.

-Και είναι σημαντικά; Δύο λίμνες μελιού που μέσα του αργά να θέλεις να βυθίζεσαι και αργά στην κορύφωση του Ορφέα να φτάνεις. Μια στιγμή που εφτά λεπτά βαστά.

-Ναι πολύ ! Πως είναι δυνατό κάποιος να στέλνει μήνυμα ταυτόχρονα και από τις δύο κατευθύνσεις;

-Είναι τόσο βαρύ και μαντικό που χρόνο για πυκνό διάλυμα δεν έχεις;

Ο Λεξ τις λέξεις του τινάζει, γυμνός από προτάσεις, στα μάτια της βουτάει και μέσα τους δύο Κόκκινες γυμνές. Η κάθε μία από αυτές στα δικά του τη βουτιά γυρίζουν, τέσσερις τώρα οι Λεξ που συναντούν. Οι τέσσερις αυτοί στους τέσσερις βολβούς των δύο Κόκκινων και μια διαδικασία που συνεχώς το πλήθος διπλασιάζει καθώς οι Κόκκινες και οι Λεξ, ο ένας στα μάτια του άλλου χύνεται…

( Ο Max στο σχο λείο…

-Όλα αυτά δυσνόητα μου μοιάζουν και αυτονόητα καθόλου. Τελικά τι είναι το Μεξικάνικο πουκάμισο;

-Λοιπόν… Γαβ γαβ γαβ μ’ έξι γαβ γαβ γαβ κάθετες γαβ Νίκο μπορείς γαβ γαβ γαβ. Η σκύλα η δασκάλα.

Ο Max στο στρατόπεδο…

-Τι έμαθες σήμερα; Η σκύλα πατρίς και μάνα.

-Τι είναι το Μεξικάνικο πουκάμισο.

-Τι είναι;

-Λοιπόν γαβ γαβ γαβ που κατεβάζεις το μισό.

Η μάνα του Max στον καθρέπτη της εμπρός, τη νύχτα.

-Τι έμαθε το παιδί σήμερα; Ο σκύλος Πατριώς.

-γαβ γαβ γαβ Με καν ικό και με καμ ίσο…)