The Orgy of Tolerance

(κάπως σχετικό με τις μύγες!!!)

Ο εξ- αιρετικός βέλγος καλλιτέχνης επισκέπτεται την Αθήνα για δυο μοναδικές performance στο Παλλάς την Τετάρτη 10 και την Πέμπτη 11 Ιουνίου... Το νέο του έργο, με τίτλο «το όργιο της ανεκτικότητας» επιχειρεί να προσδιορίσει τα όρια των ανοχών μας κεντρίζοντας ευαίσθητα θέματα όπως σαδισμός, ρατσισμός, νεοφασισμός, φετιχισμός κλπ. Η οπτική του αναμειγνύει τον αυνανισμό με τον καταναλωτισμό και την κανονικότητα με την αναζήτηση των ακραίων ηδονών. Το δίπολο ανοχών – ενοχών χαρακτηρίζει το προκλητικό (για πολλούς) έργο του και αναμένεται να δοκιμάσει τα όρια της ελληνικής σεμνοτυφίας με τις πραγματικές εκσπερματίσεις των ηθοποιών του επί σκηνής.

Περισσότερα εδώ

Οι φωτό είναι από παλιότερες παραστάσεις του ίδιου...

http://api.ning.com/files/uv1JN-8*NstJn2zEROLwFdeInY2ET1FjvPRkKDN-mVnuzGsyEwgamSf0riwYI0kHgJp9KRgaRy5C3ZRyHZPWtLkB3VEVtDbF/289469722.jpeg


http://farm3.static.flickr.com/2362/2408869077_d59bded14b.jpg


http://histriomastix.typepad.com/weblog/images/fabre1_2.jpg



μάλλον αξίζει να το δούμε!!!




...

 

Οι εικόνες που είδα μου έσφιξαν κάπως το στομάχι, καθόλου εύπεπτες, υπερβολικές και παραμορφωμένες. Εκρηκτικό το μείγμα,για γερές αντοχές...
Όμως, πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα, ανοιχτά πολιτικός και προκλητικά παρεμβατικός.
Ψάχνοντας περισσότερα, βρήκα μια παλαιότερη συνέντευξη του Γιαν Φαμπρ, αποκαλυπτική του τι θέλει να πει ο ποιητής, κάπως σαν τη...μύγα μες στο γάλα μας.  

- Τι σημαίνει κυνισμός;

«Κυνισμός είναι για εμένα αυτό το όργιο ανεκτικότητας που εκτυλίσσεται στην κοινωνία μας. Δεν ξέρω για την Ελλάδα αλλά στη χώρα μου, π.χ., το να μιλάς με την Ακροδεξιά έχει γίνει μέρος μιας ανεκτικότητας που πρέπει να δεχθούμε. Αυτή η ανεκτικότητα είναι αφόρητη».

- Μιλώντας για ανεκτικότητα, το θέμα του καπνίσματος έχει κεντρική θέση στο έργο που παρουσίασες στο Μέγαρο Μουσικής, «Είμαι ένα λάθος». Στη συνέντευξη Τύπου είπες ότι, αν ο κύριος δίπλα σου σού ζητούσε να μην καπνίσεις, θα τον σεβόσουν, αλλά ότι κανένας δεν μπορεί να σου πει να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι.

«Πιστεύω ότι έχει σημασία να είσαι ανεκτικός. Αλλά, όπως είπα, αυτό που ζούμε τώρα είναι ένα όργιο ανεκτικότητας. Και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο».

- Γιατί;

«Επειδή αρχίζουμε να δεχόμαστε όλους αυτούς τους κανόνες. Δεχόμαστε ότι πρέπει να είμαστε ευγενικοί με τον διπλανό μας, δεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να καπνίσουμε, δεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να είμαστε κριτικοί με τους μουσουλμάνους διότι τότε θα είμαστε ρατσιστές. Το μαχαίρι όμως κόβει και από τις δύο πλευρές: εγώ πιστεύω ότι πρέπει να συμπάσχεις με τη ζωή. Αυτή η παλιά ιδέα… Πρέπει να επιλέγεις σε κάθε περίσταση ποιο είναι το σωστό να πράξεις, ποιο είναι το σωστό προς τη ζωή».

- Θυμάμαι από παλαιότερη συζήτησή μας ότι έχεις αρκετές παλαιές ιδέες. Την ομορφιά, ας πούμε…

«Ναι».

- Και πώς νιώθεις σε έναν σύγχρονο κόσμο που υποστηρίζει ότι τα έχει αφήσει πίσω όλα αυτά;

«Πολύ avant-garde».

- Αλλά γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

«Πάλι επιστρέφουμε στον κυνισμό. Επειδή γίνεται αδύνατον να πιστέψεις. Να πιστέψεις στην ομορφιά. Επειδή, νομίζω, το να πιστεύεις σημαίνει να είσαι ανεξάρτητος».

- Βλέπεις την πίστη ως το αντίθετο της ιδεολογίας;

«Ναι, φυσικά. Νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο συλλαμβάνω την ομορφιά είναι ότι αποσπάται από οποιαδήποτε ιδεολογία. Επιπλέον, υπερβαίνει την ηθική».

- Είσαι θρήσκος;

«Γνωρίζω κάποιους ανθρώπους που πιστεύουν σε θρησκείες. Και υπάρχει κάτι πολύ όμορφο σε αυτό. Ο στοχασμός είναι πολύ σημαντικός. Το γράψιμο ή το σχέδιο είναι για εμένα μια μορφή στοχασμού. Σημαίνει να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Συνεπώς υπάρχει κάποια σύνδεση με τη θρησκεία αλλά όχι με την έννοια του δόγματος. Οι άνθρωποι που πιστεύουν πραγματικά δεν χρειάζονται την Εκκλησία».

- Στον «Μονόλογο ενός μανιώδους καπνιστή» υπάρχει η αίσθηση του να κάνεις κάτι παρά τη ματαιότητά του…

«Ναι, αλλά η τέχνη δεν είναι “ένα κι ένα κάνουν δύο”. Η τέχνη είναι “ένα κι ένα κάνουν τρία”. Ολη σου η γνώση, όλη σου η εμπειρία δεν αρκεί για να δημιουργήσεις ένα καλό έργο τέχνης. Πρέπει να περάσεις στο απρόβλεπτο. Πρέπει να συνεχίζεις να προσπαθείς ακόμη και όταν πέφτεις κάτω. Αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα να αλλάξεις κάτι».

- Τι θα άλλαζες;

«Την εικόνα του ανθρώπου. Τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Ξέρεις, σκέφτομαι ότι δεν τα έχουμε πάει τόσο άσχημα. Πάντα συγκρίνω τους ανθρώπους με τους αγγέλους. Βλέπεις τον άγγελο, είναι τέλειος, είναι πρωτότυπος, είναι μοναδικός. Και βλέπεις τον άνθρωπο, δεν είναι πρωτότυπος, δεν είναι μοναδικός, υπάρχει κίνηση. Είναι πάντοτε ένοχος. Αλλά, την ίδια στιγμή, το πιο σέξι μέρος του σώματός μας, το μυαλό, όλον αυτόν τον καιρό δεν τα έχει πάει τόσο άσχημα. Πριν από 70 χρόνια στη χώρα μου τα παιδιά δούλευαν ακόμη. Δεν συμβαίνει πια. Πιστεύω απολύτως ότι αυτό έχει να κάνει με μια αίσθηση ομορφιάς».

- Που αναζητούμε, εννοείς;

«Ναι, που αναζητούμε. Που μας κάνει καλύτερους».

Το όργιο της ανεκτικότητας, μια παράσταση του Γιαν Φαμπρ La Ivolution – non commercial

 

Απάντηση: The Orgy of Tolerance

Σ' ευχαριστώ πολύ Master V για αυτήν την παρουσίαση.  

Ο Γιαν Φαμπρ είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου χορογράφους και παρακολουθώ τη δουλειά εδώ και χρόνια. Έχω ήδη βγάλει εισιτήριο για την αυριανή παράσταση.

Σας παραθέτω την συνέντευξη που έδωσε σήμερα 10/6/2009 στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.


«Η αποχή ευνοεί την ακροδεξιά»

Ο Γιαν Φαμπρ μπήκε χθες το μεσημέρι στο φουαγέ του «Παλλάς» με τσιγάρο στο χέρι. Δήλωσε χαρούμενος που βρίσκεται ξανά στην Αθήνα, μια πόλη στην οποία μπορεί να καπνίζει ελεύθερα! Εχει υμνήσει, άλλωστε, το κάπνισμα στην παράστασή του «Είμαι ένα λάθος», που είδαμε το 2007 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

 

Σήμερα και αύριο ο Φλαμανδός περφόρμερ, σκηνοθέτης, χορογράφος, εικαστικός και θεατρικός συγγραφέας παρουσιάζει στο «Παλλάς» τη νέα ανατρεπτική παραγωγή του, «The Orgy Of Tolerance» («Οργιο της ανεκτικότητας»). Σε αυτήν μιλάει πολιτικά και αμφισβητεί όλα όσα αποδεχόμαστε με αξιοθαύμαστη απάθεια και ανεκτικότητα ως φυσιολογικά. Εννέα εξαιρετικοί μουσικοί, χορευτές και ηθοποιοί επιτίθενται με άγριο χιούμορ στις προκαταλήψεις, στα στερεότυπα της σύγχρονης ζωής και στον εκφυλισμό της ανθρώπινης φύσης. Ο ανεξέλεγκτος καταναλωτισμός, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο συντηρητισμός, η παγκοσμιοποίηση και η ανεκτικότητα όλων μας βρίσκονται στο στόχαστρό του.

Ο Φαμπρ έχει συνθέσει μερικές εικόνες σπάνιας ομορφιάς και αλλόκοτου χιούμορ α λα Μόντι Πάιθονς: αφηνιασμένες καταναλώτριες γεννούν εμπορεύματα σε καρότσια του σούπερ μάρκετ, κάνουν σεξ με πανάκριβους καναπέδες, ανάμεσα σε αθλητές που ωθούνται σε δεκάδες προσποιητούς οργασμούς και εκσπερματώσεις.

Ο καλλιτέχνης αναφέρθηκε χθες στα γεγονότα που τον ενέπνευσαν. Η άνοδος της ακροδεξιάς στη φλαμανδική πλευρά του Βελγίου και η ανεκτικότητα των συμπατριωτών του απέναντι στο φαινόμενο του έδωσε μια πρώτη ιδέα για την παράσταση. Υπήρχαν κι άλλοι λόγοι που τον ώθησαν να σπάσει το «κουκούλι» της απάθειας και να βγει έξω, όπως είπε, από τον κόσμο της πλαστής του ασφάλειας: οι τηλεοπτικές «γραμμές» φτηνής πορνογραφίας, που μας ωθούν να ανεχτούμε μια κακόγουστη εκδοχή του σεξ, αλλά και η δική του συνήθεια να κάθεται απαθής στον πανάκριβο καναπέ του και να παρακολουθεί τα δυσάρεστα γεγονότα της ειδησεογραφίας.

 

Η ανεκτικότητά μας σε όλα τα επίπεδα ευνοεί, κατά τον Φαμπρ, και την άνοδο της άκρας δεξιάς. «Είναι μια επικίνδυνη εξέλιξη», είπε. «Η ακροδεξιά είναι αντίπαλος της ομορφιάς και των ατομικών ελευθεριών». Σχολιάζοντας τη μεγάλη αποχή των Ελλήνων στις ευρωεκλογές ο Φλαμανδός εικαστικός είπε ότι αν μεγάλο ποσοστό Βέλγων απείχε από τις κάλπες η άκρα δεξιά, που ψηφίζει μαζικά, θα ήταν πρώτη δύναμη. «Η αποχή εκφράζει μια δυσαρέσκεια για το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τους πολιτικούς, που έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Αλλά μπορεί να επιτρέψει στους εξτρεμιστές και στους ακροδεξιούς να αυξήσουν τη δύναμή τους».

Ο ίδιος αποκαλεί την παράστασή του «συνάντηση των ιδεών του Μαρκούζε από την εποχή του '68 με το χιούμορ των Μόντι Πάιθονς». «Είναι τόσο ακραία όσα συμβαίνουν γύρω μας που μόνο η ειρωνεία και το χιούμορ, όχι όμως ο κυνισμός, θα μας επιτρέψουν τελικά να επιβιώσουμε», είπε.

Η μορφή του Ιησού Χριστού, που προσπαθεί στην παράστασή του να ισορροπήσει κουβαλώντας τον σταυρό, δεν έχει καμία διάσταση αποκαθήλωσής του. «Είναι ένα σύμβολο ανθρωπιάς, που προσπαθεί να ισορροπήσει τον σταυρό, όπως εμείς προσπαθούμε σήμερα να ισορροπήσουμε τις αξίες μας».

Αν και κάποιοι θεωρούν τις παραστάσεις του προκλητικές, ο ίδιος δεν επιθυμεί να σοκάρει. «Μην ξεχνάτε ότι κατάγομαι από μια χώρα που σύμβολο της είναι το "Μάνεκεν Πις", ένα αγαλματίδιο που ουρεί όλο το εικοσιτετράωρο. Δεν καταλαβαίνω γιατί σοκάρονται τόσο εύκολα. Τη στιγμή που ζούμε σε μια κοινωνία που δεν σέβεται ούτε την έμμηνο ρύση. Στις τηλεοπτικές διαφημίσεις δεν τολμούν να δείξουν το κόκκινο χρώμα του αίματος των γυναικών και το αντικαθιστούν με μπλε».

Ξαφνιασμένος από ένα ερώτημα για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα, ο Γιαν Φαμπρ απάντησε: «Υπάρχουν δεκάδες κλεμμένα αριστουργήματα της Φλαμανδικής ζωγραφικής. Δεν με ξενίζει, όμως, η ιδέα ότι ένας Γερμανός τουρίστας μπορεί να θαυμάσει κάποια από αυτά και στην Αγία Πετρούπολη».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ

 

Ποιο είναι τελικά το Όργιο?

Ο σαδομαζοχισμός της καθημερινότητας.
Η κυριαρχία του καταναλωτισμού και η υποταγή στις επίπλαστες ανάγκες της αγοράς. Η εξασφάλιση της ηδονής του ανούσιου, η αδιαφορία και η ανικανότητα για αντίδραση με την επίφαση της ανεκτικότητας, ο καταναγκασμός της συνήθειας, η κατασκευή του τρόμου, το βόλεμα στον καναπέ και εν τέλει ο διανοητικός και σωματικός αυνανισμός ως αυτοσκοπός, άθλημα και ανταγωνισμός, εξάρτηση και διαφύλαξη από τις «επικίνδυνες», πραγματικές, ηδονές της ζωής. Ως επισφράγιση της κλειστότητας και της αλλοτρίωσης, ο αυνανισμός ωραιοποιεί την μοναχικότητα του καθημερινού επαναλαμβανόμενου μικρόκοσμου. Η διαστροφή είναι αυτή η ΝΟΡΜΑΛ ζωή που ζούμε. Η βολεμένη στον καναπέ, στη δουλειά, στα λεφτά, στη μικροεξουσία μας. Ο μαζοχισμός, η ικανοποίηση με τη καταστολή. Μας γαμάνε καθημερινά και μας αρέσει. Το Γαμήσι πρώτα, η Ηθική ύστερα? Όχι ακριβώς. Το ΝΟΡΜΑΛ και το ΜΟΡΑΛ καθοδηγούν τις αισθήσεις σε αποχαύνωση.

Ο Fabre χτυπάει το καμπανάκι και μας φωνάζει. Είστε όλοι σουμπίτσες. Άντε γαμηθείτε. Άντε γαμηθείτε όλοι.

Η executive γραμματέας κόβει τα χείλη, τη γλώσσα και τη κλειτορίδα της με το κολλαρισμένο επιστολόχαρτο των βιογραφικών των υποψηφίων στελεχών. Ο εκπαιδευτής κάνει στρέτσινγκ στα πενηντάευρα. Οι μάστερς υποχρεώνουν τις σκλάβες τους σε ένα βαλς με τα καροτσάκια των σούπερ μάρκετ, στα οποία στο τέλος γεννούν τα μπάσταρδα ενός χρόνιου βιασμού. Σταμάτα να μαλακίζεσαι με τις ακτίνες της ρόδας του ποδηλάτου! Χώσε βαθιά στον κώλο μου το πόδι του καναπέ Chesterfield. Εντολές, τρόμος, υποταγή.

O Fabre παρέταξε τους χορευτές του μπροστά στα μάτια ενός αμήχανου πλήθους που στη πλειοψηφία του δεν ήξερε γιατί είναι εκεί. Αμηχανία και γέλια σε οικεία αστεία με αλβανούς και σεξ. Δυο γέροι πίσω μου σχολίαζαν σαν τα μάπετς.

-Δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά τα μοντέρνα. Εμένα μ αρέσει το υπαινικτικό και λεπτό χιούμορ. Όχι να μας τα ρίχνουν έτσι στη μούρη.​

Κι όμως, το επιθετικό και υπαινικτικό ταυτόχρονα χιούμορ του, φλερτάρει με τη φλεγματική βρετανική αισθητική και τον μεταμοντέρνο – αποψυχαναλυμένο – σουρεαλισμό.

Τρομακτικά εύστοχο και απολαυστικό!!!

FEAR SUBLIME
We are here to thank our beloved government, who has taught us how to fear but above all how to use it!
What would our lives be without this most basic human instinct?
Fear creates work.
Without fear: no war, no jobs.
No chance to see the world for our dear sons and daughters.
And thanks to the government, we have whole residential areas
contained inside concrete walls, were our beloved senior citizens
together with pink flamingos and their grandchildren can live peacefully
without Afro-Asian-homosexual loving-curry smelling-Muslim chanting-yoga stretching-sushi eating intruders.
And we are grateful
that we can now build new “Paradises of fear” around our globe.
Remember Abu Ghraib
where our newly empowered sons and daughters
were able to practise human dog-training and human architecture.
We say thank you fear!
Without fear we might not be safe!
Safe from things like love.
Love-camouflage is evil.
With fear we can be suspicious
and suspicion creates safety.
We all must make sacrifices
to have the privilege to live in this clean, safe and comfortable land.
So let us all come together and thank this most basic human instinct.
Fear sublime!

​

...

 

Πήγα να το δω και μάλιστα ξεσήκωσα πολύ κόσμο να έρθει μαζί μου.
Τελικά, στους άλλους άρεσε περισσότερο. Εμένα δε με ενθουσίασε.
Το βρήκα αρκετά μεγάλο και κουραστικό. Κρατάω κάποια επιφύλαξη επειδή ήμουν ήδη πολύ κουρασμένη. Πάντως σίγουρα μπορούσε να είναι πιο σφιχτοδεμένο. Το άλλο που με ενόχλησε είναι αυτό το κραυγαλέο που είχε σε ορισμένα σημεία. Αλλά και αυτό είναι επίσης υποκειμενικό. Δεν είμαι fan της "in your face" approach.

- Το κομμάτι με τις εγκύους. Πάρα πολύ ενοχλητικό. Η διάρκεια, οι τσιρίδες, ο αριθμός των εγκύων. OK, you proved your point. Μπορούσε να γίνει και με less. Less γυναίκες, less τσιρίδες, less "παιδιά", less time. Από τις λίγες φορές που με έχει ενοχλήσει κάτι τόσο πολύ σε παράσταση, σε σημείο να σκεφτώ να βγω για λίγο έξω μέχρι να τελειώσει. Είδα και αρκετούς να φεύγουν (και να μην ξαναγυρίζουν).

+ Το κομμάτι με την executive. Το βρήκα καταπληκτικό.
+ Ο ευσωμος performer. Απίστευτος.
+ Ο φωτισμός.
+ Το τελευταίο κομμάτι με τα "fuck you".

Εντύπωση μου έκανε κι εμένα η αμηχανία των θεατών. Τα περισσότερα γέλια έδειχναν πόσο άβολα αισθάνονταν οι θεατές με κάποια θέματα. Πολλές φορές το γέλιο είναι ένας τρόπος να σπάσει η αμηχανία και η παγωμένη ατμόσφαιρα. Γιατί όμως τόση αμηχανία?

Γενικά, καλό αλλά όχι εξαιρετικό. Μερικοί που έδωσαν standing ovation στο τέλος, ε, όχι. Και ίσως και η τιμή των εισητηρίων θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στο κομμάτι με τα "fuck you". Ως πότε θα είμαστε τόσο κορόϊδα?