The road not taken

Πόσους δρόμους δεν ακολουθήσαμε; Πόσες επιλογές κάναμε και πόσα μονοπάτια απορρίψαμε;

Υπήρξαν στη ζωή σας σταυροδρόμια που ενώ ακολουθήσατε τον ένα δρόμο ακόμα και μετά από χρόνια αναρωτιέστε που θα οδηγούσε ο αλλος;

Αρχίζω εγώ.

First road not taken, όταν αρνήθηκα τη Γαλάτειά μου σκοτώνοντας ακόμα ένα μέρος της ψυχής μου.

 

Μέχρι να βρω το θάρρος και να γράψω για μένα,θα αφήσω αυτό το ποίημα του Σεφέρη να μιλήσει.


Άρνηση

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι.
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ’ όνομά της..
ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε την ζωή μας• λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή


Ωραίο νήμα Μαιμουδαρχε!

 

road not taken.... οταν ειχα την ευκαιρια να ζησω σε αλλη χωρα μακρια αναμεσα σε μια Οικογενεια που δεν περιμενα ποτε να αποχτησω και αρνηθηκα. ο δρομος ειναι ακομα ανοιχτος κι εγω ακομα δεν ειμαι ετοιμη.

 

Με βάλατε σε σκέψεις...Δεν υπάρχει κάτι που θα ήθελα να έχω κάνει αλλιώς, δεν αναρωτιέμαι, δεν μετανοώ. Ειλικρινά δεν είναι εγωισμός. Οι όποιες μαλακείες, τα λάθη, τα ατοπήματα ακόμα και οι μικρές αναξιοπρέπειες που κάποιες φορές έκανα λόγω άμετρου πάθους, μου έδειξαν ποια είμαι και ποια δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω, ακόμα και για το χατήρι του μεγαλύτερου έρωτα. Ο χρόνος έδειξε ότι καλά είχα κάνει. Αυταρέσκεια η ευθυκρισία;

 

Μια περιεργη σειρα απο ´´συναντησεις´´,με κοριτσια απ το παρελθον το 2014, 2016 και 2018,

Τα ανεκπληρωτα του παρελθοντος εχουν εντελως διαφορετικη γευση απο τοτε, μιλω για 20 χρονια πισω... Τα ζεις σημερα, εντελως διαφορετικα απο τοτε, με αλλες εμπειριες, αλλα βιωματα και αλλα ραμματα στην πλατη.

Αλλα και στις τρεις περιπτωσεις διαπιστωσα οτι τελικα δεν υπαρχει συνεχεια. Οτι λογοι που υπηρχαν πριν 20 χρονια και δεν εδωσαν συνεχεια τότε, υπαρχουν και σημερα.
Συμπεριφορες αλλαζουν, ενιοτε βελτιωνονται, αλλα ο χαρκτηρας δεν αλλαζει.

Το πσρελθον ειναι για αναμνησεις. Ολα τ αλλα απλα σε τρελαινουν. Χωρις λογο.

Λυκος.

 

(Εσύ με αυτά που γράφεις ή που θα με ρίξεις στα σκληρά ή στα ψυχοτρόπα....και τα έχω και τα δυο πρόχειρα!!!)

Πρώτο σταυροδρόμι γύρω στα 6, ουσιαστικά μονόδρομο έβλεπα και εκεί και από 'κει και έπειτα. Δεν μετάνιωσα δεν αναρωτήθηκα πάντα θεωρούσα και θεωρώ ότι όλα ήταν μονόδρομος (και ας μην ήταν). Έμαθα πολλά, έμαθα να πιάνω πάτο και να σηκώνομαι γρήγορα, αντανακλαστικά, χωρίς κλάματα χωρίς δράματα. Με μια υπέροχη ψυχρή λογική που λάτρευα και λατρεύω.

Γύρω 25, είπα ναι και πέρασα στο δωμάτιο της. Η Β. μου απέδειξε με το πιο σκληρό τρόπο, άθελα της, ότι είμαι άνθρωπος. Ότι κάτι υπάρχει ζωντανό μέσα μου. Ότι μπορώ να αντέξω ακόμα περισσότερα από όσα νομίζω και οτι ένα κοριτσάκι μπορεί να με λυγίσει....ξύπνησε όλες μου τις αισθήσεις και τις κατέλαβε ....η εικόνα της, η εικόνα μου όταν είδα το είδωλο μου στο καθρέφτη μετά από ωρες...η μυρωδιά στο δωμάτιο ....το νανούρισμα της μάνας....και η αφή....αυτή η αίσθηση στα χέρια μου.... Η Β. μου έδειξε ότι η ψυχή δεν πεθαίνει.

 

Δεν έχω απωθημένα.
Ακολουθούσα πάντα τον δρόμο που ήθελα πολύ.
Ό,τι ποθησα το έκανα.
Σε χαιρετώ με ένα πολύ όμορφο τραγούδι της Αρβανιτάκη που ταιριάζει  
Δεύτερη ζωή δεν έχει.

 

Τα σταυροδρόμια έχουν ένα ναι και ένα όχι με δύο παράλληλες κατευθύνσεις και αυτό τα κάνει βίαια,να απαιτούν πηγαία και καθαρή επιλογή.
Ένα όχι σε ένα ταξίδι με το μαζί και ένα ναι σε ένα ταξίδι με τον εαυτό μου πριν δύο χρόνια ήταν το πιο μεγάλο σταυροδρόμι μου.Δεν αναρωτήθηκα από εκεί και πέρα τίποτα γιατί πάντα γνώριζα ότι όταν επιλέγεις να πεις το ναι ή το όχι ,ξέρεις ποια κατεύθυνση σε κρατάει στη πορεία σου και αληθινό μέσα σου και ποια δεν έχει δρόμο μετά τη στροφή όσο απεγνωσμένα και αν θα το ήθελες.

Για το μετά ακριβώς αυτό και μόνο αυτό:

Όσο και αν έχουν αλλοιώσει (σε διάφορα πλαίσια κοινωνικού περιεχομένου) το ποίημα του Καβάφη, οι λέξεις του, κάνουν λόγο σκέψεις για τη στιγμή της επιλογής σε όλους του χρόνους της.
"Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
Που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος το χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντας το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθηση του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
Όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι – το σωστό- εις όλην την ζωή του."

 

Δεν συμφωνω οτι ειναι παραλληλες οι διαδρομες. Μοιαζουν πιο πολυ με τα κλαρια ενος δεντρου. Φαντασου οτι εισαι ενα μυρμιγκι και ανεβαινεις τον κορμο, ακολουθεις το πρωτο παρ κλαδι, ακολουθεις , ακολουθεις, ακολουθεις διακλαδωσεις, βρισκεσαι στο πανω πανω φυλλο και αγναντευεις, θεωρητικα υπαρχουν πολλοι δρομοι να βρεθεις στο τελευταιο φυλλο, ειναι χιλιαδες τα φυλλα στο δεντρο, αυτο ομως που βρισκεσαι, εχει κατι μοναδικο. Ειναι το τελος της δικης σου διαδρομης.

 

Το τέλος της διαδρομής είναι το τελευταίο φύλο που θα σταθεις, συμφωνώ. Υπάρχουν όμως πολλά κλαδιά με πολλά φύλλα.

Second guessing είναι να αμφισβητείς συνεχώς τις αποφάσεις σου. Υπάρχουν όμως κάποια σταυροδρόμια που ακόμα και αν δεν μετάνιωσες το δρόμο που πήρες σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι θα είχε συμβεί αν είχες ακολουθήσει τον άλλο δρόμο.

Και υπάρχει, για μένα τουλάχιστον, ένα σταυροδρόμι που το πέρασα 5 χρόνων και με έκανε αυτό που είμαι.

Γιατί σε όλες τις αποφάσεις, μικρές η μεγάλες, ταμείο γίνεται στο τέλος.

Και κάποιες φορές είναι γαμημένα ακριβό.

 

Road not taken να μην υποστηρίξω τον τοτε άνθρωπο που ήμουν μαζί. Καλά έκανα αν και στην αρχή νόμιζα ότι έκανα λάθος.

 

Θα προσπαθήσω να σκεφτώ τη δική σου παρομοίωση @Alpha Wolf , είναι πιο αισιόδοξη,με κίνηση και με μια απόσταση μεταξύ των επιλογών άμεση χρονικά και τοπικά.
Τα σταυροδρόμια για εμένα, έχουν δύο παράλληλες(ας μη ταιριάζει λεκτικά με την απεικόνιση της λέξης σταυροδρόμι) κατευθύνσεις που η καθεμία φέρει ή το όχι ή το ναι ,γιατί και στις δύο βλέπω εμένα να κινούμαι στη διαδρομή μου προς τα μπροστά σε κάθε μια από αυτές.
Είναι και οι δύο μπροστά μου και στην ευθεία μου, γνωρίζοντας ότι σε καθεμία θα μπω με διαφορετικό πρώτο βήμα,ας είναι "απλά" το επόμενο βήμα μου στη πορεία μου.
Επίσης κάνοντας την επιλογή μου,δε παύει να υπάρχει η άλλη που δεν επέλεξα,εσωτερικά συνεχίζει να είναι ορατή παράλληλα με αυτή που βρίσκομαι και η απόσταση τους ανοίγει μόνο με το χρόνο.