To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

θα απαντήσω λοιπόν στην παράκληση,ότι οι ηλεκτρικές συσκευές καθώς και το αυτοκίνητο αγοράστηκαν με παρεμφερή κριτήρια με αυτά που αναφέρθηκαν, μιας και δεν υπήρχε άλλη επιλογή.Επειδή έγινε παρερμήνευση, υπενθυμίζω ότι δέν αναφέρθηκα πουθενά για ελληνικά προιόντα.
Φυσικά και δεν είναι του αυτού βεληνεκούς, αλλά θέλω να σταθώ σε αυτό:Ο άνθρωπος που αγόρασε με τα χρήματά του 10-40 σπίτια, τα έκλεψε από κανέναν;
Και απαντώ βεβαίως.Νόμιμα, αλλά τα έκλεψε θεωρώ.
Και κλείνω για να μη ξεφεύγουμε από το θέμα.Ολοι θέλουμε να κάνουμε το κέφι μας,το δικό μας και να μή δίνουμε λογαρισμό σε κανέναν,μα χρειάζεται να υπάρχουν και κάποιοι εσωτερικοί φραγμοί.Φραγμοί που δέν μας επιβάλλονται από το νόμο αλλά από την ηθική μας.

 

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Το άσυλο σωστά χρησιμοποιούμενο ειναι αναγκαίο..Ετσι όμως όπως χρησιμοποιείται τώρα...Είναι χρήσιμο μόνο για τον εκάστοτε πρύτανη και την επιτροπή επισκευών..Τα ΚΟΝΟΜΑΝΕ ΧΟΝΤΡΑ μετά απο κάθε ζημιά και παίρνουν μίζα απ αυτούς που αναλαμβάνοπυν την επισκευή...

 

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Κανένα ιδωτικό "Πανεπιστήμιο" δεν θα επέτρεπε την παρακάτω ανακοίνωση απο το "επιστημονικό" του προσωπικό

35 πανεπιστημιακοί της Κρήτης εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το κείμενο υπογράφουν οι Βασίλης Αράπογλου, Μύρων Αχείμαστος, Θεόδωρος Γιοβαζολιάς, Κώστας Γκούνης. Αντώνης Γεωργούλας, Μανώλης Δαφέρμος, Βιβή Δεληκάρη, Θοδωρής Δρίτσας, Γιάννης Ζαϊμάκης, Τηλέμαχος Ιατρίδης, Κωνσταντίνος Καβουλάκος, Στεφανία Καλογεράκη, Γιάννης Κοκκινάκης, Ηλίας Κολοβός, Γιάννης Κουμπουρλής, Αλίκη Λαβράνου, Σπύρος Λαπατσιώρας, Κατερίνα Μάσχα, Βαγγέλης Νικολαΐδης, Θωμάς Νουτσόπουλος, Αλέξανδρος Ξενάκης, Ηλίας Οικονόμου, Μαρίνα Παπαδάκη, Σουζάνα Παπαδοπούλου, Σκεύος Παπαϊωάννου, Ευγενία Πετροπούλου, Νίκος Σερντεδάκις, Γιώργος Σταθάκης, Μανώλης Τζανάκης, Άρης Τσαντηρόπουλος, Γιάννης Τσαούσης, Γιώργος Τσιώλης, Ελένη Φουρναράκη, Κωνσταντίνος Χρήστου, Βασίλης Χριστοφορίδης. Ολόκληρο το κείμενο:

Η απεργία πείνας των μεταναστών που ξεκίνησε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη
την Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011 φέρνει στο προσκήνιο τα μεγάλα προβλήματα που
βιώνουν οι μετανάστες στη χώρα μας. Πολλοί μετανάστες που κατά καιρούς έχουν
εξασφαλίσει τη νόμιμη παρουσία τους στην Ελλάδα, σήμερα, λόγω της οικονομικής
κρίσης, βρίσκονται σε αδυναμία να καλύψουν τις προϋποθέσεις για την άδεια
παραμονής τους και ειδικότερα την εξασφάλιση των απαραίτητων ενσήμων που ο
σχετικός νόμος προβλέπει. Επιπλέον, αρκετοί είναι εκείνοι που πριν πολλά
χρόνια έχουν υποβάλλει αιτήματα για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου, δίχως όμως η
Πολιτεία να προχωρά στην εξέταση των αιτήσεών τους, με αποτέλεσμα να
παραμένουν εγκλωβισμένοι στην ελληνική επικράτεια. Τέλος, πολλοί είναι οι
μετανάστες που έχουν εισέλθει στην Ελλάδα, λόγω των πολέμων και των οικονομικών συνθηκών που η νεο-αποικιοκρατική Δύση έχει επιφυλάξει και επιβάλλει στις χώρες τους. Αυτή η κατηγορία ανθρώπων βρίσκεται αφημένη στο
έλεος των κάθε λογής κυκλωμάτων στυγνής εκμετάλλευσης, αλλά και ανυπεράσπιστη μπροστά σε φαινόμενα έντονης κρατικής καταστολής και ανεξέλεγκτης δράσης ποικίλλων φασιστικών συμμοριών.

Μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα, που δεν τιμά μια κοινωνία που θέλει να
ονομάζεται δημοκρατική και πολιτισμένη, τριακόσιοι περίπου μετανάστες θέλησαν να κάνουν ορατό το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν και να ζητήσουν λύσεις: έλλογες διαδικασίες νομιμοποίησης των μεταναστών και των προσφύγων που να συνάδουν με τις οικουμενικές ανθρωπιστικές αρχές και αξίες. Δεν κατέλαβαν την Νομική Σχολή. Επέλεξαν να εγκατασταθούν σ’ ένα δημόσιο χώρο, στο χώρο που κατά τεκμήριο διακονείται το Δίκαιο και η Δικαιοσύνη, για να γίνουν ορατοί σε μια Πολιτεία που καμώνεται ότι δεν τους βλέπει. Η εγκατάσταση των απεργών πείνας προέκυψε μετά από την απόφαση του Συλλόγου Φοιτητών της Νομικής Σχολής να παραχωρηθεί ο χώρος στους μετανάστες, με το δεδομένο ότι η παρουσία τους στους χώρους της Νομικής δεν παρακωλύει τη λειτουργία της Σχολής, καθώς, στο χώρο που επελέγη, λόγω ανακαίνισης, από το 2009 δεν επιτελείται καμιά εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα.

Με τα παραπάνω δεδομένα, η ανοίκεια προς το ακαδημαϊκό ήθος απόφαση της Κοσμητείας της Νομικής Σχολής να διακόψει τη λειτουργία της τελευταίας, και μάλιστα με την προσβλητική αιτιολογία «για λόγους υγιεινής» (!), στάθηκε καταλυτική για την πορεία των εξελίξεων. Αφαιρώντας ουσιαστικά, την κρίσιμη εκείνη στιγμή, την πρωτοβουλία των κινήσεων από την ίδια την ακαδημαϊκή κοινότητα, τη μόνη υπεύθυνη για τη διαχείριση και προάσπιση του
πανεπιστημιακού ασύλου, η απόφαση αυτή υποδαύλισε παράλληλα τα ρατσιστικά
φοβικά σύνδρομα που συστηματικά καλλιεργούν συγκεκριμένες πολιτικές
δυνάμεις και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Στο σκηνικό που διαμορφώθηκε δεν εκπλήσσει η στάση της υπουργού Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου, η οποία έσπευσε κι εκείνη από την πλευρά της να εκμεταλλευτεί πολιτικά την όλη κατάσταση: μιλώντας
υποτιμητικά για «καταυλισμό μεταναστών», επεχείρησε να νομιμοποιήσει, με πρόσχημα το πανεπιστημιακό άσυλο, την επίθεση κατεδάφισης που έχει εξαπολύσει ενάντια στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να επιτεθεί στις αρχές αυτοδιοίκησης του δημόσιου πανεπιστημίου, την κρίσιμη εκείνη ώρα έμοιαζε να δικαιώνεται από την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, όταν ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας κ. Σταυρακάκης και η γραμματέας κ. Μπουρνόβα, δίχως να συγκαλέσουν τη Διοικούσα
Επιτροπή, ζητούσαν την εκκένωση της Νομικής από τους απεργούς πείνας. Και τούτο, στο φόντο των πρωθυπουργικών δηλώσεων που, ξεπερνώντας κάθε δημοκρατικό όριο, καταδίκαζαν τους απεργούς πείνας με την κατηγορία της «κατάλυσης του κράτους δικαίου».

Μέσα στο κενό που άφησε η αδυναμία ή η απροθυμία των αρμόδιων πανεπιστημιακών παραγόντων να υπερασπιστούν έγκαιρα και αποφασιστικά τα ίδια τα ακαδημαϊκά δικαιώματα, ενισχύθηκε το εκρηκτικό μείγμα ξενοφοβίας, αντιδημοκρατικών αντανακλαστικών και κοινωνικού αυταρχισμού που κυριάρχησε σε όλη τη διάρκεια αυτής της κρίσης. Το κλίμα αυτό δεν κατόρθωσε, βέβαια, να το αναστρέψει η επιτυχής προσπάθεια, την ύστατη πλέον ώρα, του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Πελεγρίνη, να παρέμβει με γνώμονα, όπως
είπε, όχι μόνο τη «νομιμότητα» αλλά και το «δημόσιο συμφέρον». Όμως, στο σκηνικό αυτό, η έννοια του «δημόσιου συμφέροντος» είχε χάσει πια τη σημασία της. Ο δρόμος είχε ανοίξει για την πρωτοφανή στα δημοκρατικά χρονικά εισαγγελική παρέμβαση, σύμφωνα με την οποία σήμερα καλούνται να παρουσιαστούν ενώπιον του Εισαγγελέα ο κ. Πελεγρίνης και πέντε μέλη της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης, με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα.

Με όλες αυτές τις εξελίξεις, δεν δέχονται μόνο ισχυρό πλήγμα βασικές δημοκρατικές
αρχές. Ακόμα μια φορά, συσκοτίσθηκαν τα πραγματικά προβλήματα. Τα δικαιώματα των συνανθρώπων μας αυτών, τους οποίους, οι συνθήκες της οικονομικής κρίσης και η πολιτική του ελληνικού κράτους, οδήγησαν στην απελπισία. Αλλά αποκρύφθηκε επιμελώς και η ιδιαίτερη φύση του πανεπιστημιακού θεσμού του ασύλου, εκείνο που το καθιστά πραγματικά άσυλο, στις σύγχρονες εκκοσμικευμένες κοινωνίες: πέρα από την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών –τόσο αυτονόητη σε καθεστώς δημοκρατίας, ώστε
να μοιάζει μάλλον παράδοξη η θέσπιση ειδικού χώρου για να την προασπίσει!- το πανεπιστημιακό άσυλο συνιστά κοινωνική κατάκτηση που διασφαλίζει την κοινωνική
έκφραση και διαμαρτυρία των αδύναμων, κατατρεγμένων ή μειοψηφικών κοινωνικών
ομάδων. Ας μας προβληματίσει όλους ότι αυτή η κοινωνική πρακτική της χρήσης του
πανεπιστημιακού ασύλου τέθηκε εν αμφιβόλω, μέσα στους κόλπους της ίδιας της πανεπιστημιακής κοινότητας, στην περίπτωση των απεργών πείνας μεταναστών.

Η απεργία πείνας τριακοσίων ανθρώπων δεν καταλύει δημοκρατικούς θεσμούς, αντίθετα στοχεύει στη διεύρυνση της δημοκρατίας και στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι αιτιάσεις της κυβέρνησης, πολιτικών και δημοσιογράφων περί υποκινούμενων μεταναστών από υστερόβουλες και ιδιοτελείς πολιτικές ομάδες και κόμματα, αποκαλύπτουν με τον πιο κραυγαλέο τρόπο μια πραγματικά ρατσιστική αντίληψη που υποτιμά τους μετανάστες ως άτομα με αυτονομία σκέψης και πράξης. Αντίθετα, αυτοί είναι που εκμεταλλεύονται την απεργία πείνας των μεταναστών στην Νομική Σχολή για να αποσπάσουν την προσοχή της κοινής γνώμης από την πολιτική του Μνημονίου, αλλά και
από την χρόνια εμπλοκή των στελεχών του εγχώριου πολιτικού συστήματος στα
βεβαιωμένα σκάνδαλα χρηματισμού και διαφθοράς.

Δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας στον αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας και καλούμε το ελληνικό κοινοβούλιο να επεξεργαστεί ένα πλαίσιο για τα θέματα της μετανάστευσης με κριτήρια που υπακούουν στο σεβασμό των οικουμενικών ανθρωπίνων και των κοινωνικών δικαιωμάτων.

πηγή tvxs

«Μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία» των μεταναστών απεργών πείνας | TVXS.gr

 

"Υποανάπτυκτος είναι μόνο όποιος ενστερνίζεται την εικόνα περί ανάπτυξης των αφεντικών του."(Γκυ Ντεμπόρ)



 



Η κοινότητα που έρχεται - του Τζόρτζιο Αγκάμπεν
μτφρ: Θάνος Ζαρταλούδης



16. ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Το οποιοδήποτε είναι ή φιγούρα της καθαρής μοναδικότητας. Ή οποιαδήποτε μοναδικότητα δεν χαίρει κάποιας ταυτότητας, μήτε είναι καθορισμένη ώς προς μία έννοια, άλλα ούτε είναι απλώς ακαθόριστη• αντίθετα ορίζεται μόνο διά μέσου τής σχέσης της μέ μία Ιδέα, δηλαδή μέ τό σύνολο των πιθανοτήτων της. Διά μέσου αυτής τής σχέσης, όπως διατύπωσε ό Καντ, ή μοναδικότητα συνορεύει μέ όλες τις πιθανότητες της και έτσι τής προσδίδεται ή omnimode determination, όχι μέσω τής συμμετοχής της σέ μία καθορισμένη έννοια ή σέ κάποια υπαρκτή ιδιότητα (τό νά είσαι κόκκινος, Ιταλός, Κομμουνιστής), άλλά μόνο μέσω αυτής τής συνορίας.

Ή μοναδικότητα αυτή ανήκει σέ ένα σύνολο, χωρίς όμως τό είναι τοϋ άνήκειν της νά αναπαρίσταται άπό κάποια πραγματική προϋπόθεση: άνήκειν, είναι-ώς-τέτοιο, είναι έτσι μόνο ή σχέση μέ μία κενή και απροσδιόριστη ολότητα. Μέ καντιανούς όρους αυτό σημαίνει πώς αυτό πού τίθεται υπό ερώτηση σέ σχέση μέ αυτή τήν συνορία δέν είναι ένα όριο (Schranke)πού δέν γνωρίζει έξωτερικότητα, άλλά ένα κατώφλι (Grenze), δηλαδή, ένα σημείο επαφής μέ έναν εξωτερικό χώρο πού πρέπει νά παραμείνει κενός.

Τό οποιοδήποτε προσθέτει στήν μοναδικότητα όχι μία κενότητα, άλλά ένα κατώφλι: τό οιοδήποτε είναι μία μοναδικότητα σύν ένα κενό διάστημα, μία μοναδικότητα πού είναι πεπερασμένη και ή οποία, παρά ταύτα, παραμένει απροσδιόριστη ώς προς μία έννοια. "Ομως, μία μοναδικότητα σύν ένα κενό διάστημα δέν μπορεί παρά νά είναι μόνο μία καθαρή έξωτερικότητα, μία καθαρή έκθεση. Τό οποιοδήποτε, υπό αύτη τήν έννοια, είναι τό γεγονός μίας εξωτερικότητας. Αυτό πού τίθεται υπό σκέψη στό άρχι-υπερβατικό quodlibet, επομένως, αυτό πού είναι τό πλέον δύσκολο για τήν σκέψη: ή απόλυτα μή-έμπρά-γματη (μή απτή) εμπειρία μίας καθαρής έξωτερικότητας.

Είναι σημαντικό σέ τούτο τό σημείο νά εκλάβουμε τό νόημα τοϋ όρου «εξωτερικό», όπως εκφράζεται σέ αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες, διά μέσου μίας λέξης πού σημαίνει «στήν πόρτα» ή «παρά τήν πόρτα» (fores στά Λατινικά είναι ή πόρτα τοϋ σπιτιού, θύραθεν στα Ελληνικά σημαίνει μέ ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια «όντας στο κατώφλι»). Τό εξωτερικό δέν είναι ένα διαφορετικό διάστημα πού βρίσκεται πέραν τοϋ ήδη καθορισμένου χώρου, άλλά αντίθετα, είναι τό πέρασμα, ή έξωτερικότητα πού τού επιτρέπει τήν είσοδο — μέ μία λέξη, είναι τό πρόσωπο του, τό είδος του.

Τό μεσοδιάστημα δέν είναι υπό αυτή τήν έννοια κάποιο άλλο πράγμα / σέ σχέση μέ τό όριο- είναι, τρόπος τοϋ λέγειν, ή εμπειρία τοϋ ορίου / καθαυτή, ή εμπειρία τού είναi-έντός-μίας-εξωτερικότητας. Τούτη ή έκ-σταση είναι τό δώρο πού λαμβάνει ή μοναδικότητα άπό τα άδεια χέρια τής ανθρωπότητας.

 

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

[ame=[/ame]

 

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Σ' ευχαριστώ

 

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

( Σήμερα, συνεχίζει και αποτελεί ένα προπύργιο της δημοκρατίας που υπενθυμίζει σε όλους εμάς τα δύσκολα χρόνια που πέρασε η χώρα μας και ο θεσμός της δημοκρατίας, που ευτυχώς στις μέρες μας είναι κατοχυρωμένος και δεν απειλείται από κανέναν.)

Μην είμαστε και τόσο σίγουροι ότι θεσμός τής δημοκρατίας είναι κατοχυρωμένος, είδη 5 άρθρα του Συντάγματος έχουν καταστρατηγηθεί για να ψηφισθεί το μνημόνιο. Αν αρχίσουμε να καταργούμε έναν έναν τούς Θεσμούς ( γιατί το άσυλο είναι θεσμός ) τότε για πια δημοκρατία μιλάμε.
Όσον αφορά τούς κουκουλοφόρους, το θέμα είναι μεγάλο και δεν θέλω να επεκταθώ. Απλώς είναι η αφορμή για την κατάργηση του ασύλου.
Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος και του λαού. και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ( όποιων ιδεών απ΄όπου κι αν προέρχονται ) πρέπει να προστατεύονται πρώτα από την κρατική καταστολή και Μέτα απ΄όλους τούς άλλους. Όχι στην άρση του πανεπιστημιακού Ασύλου.

 

Αρχίζοντας απο την εννοια της αντιπροσώπευσης, η Λαϊκή Κυριαρχία παει περίπατο.
Ας παμε ομως και στην Ευνομια. Αυτό ειναι το καλύτερο ανεκδοτο ή λυπηρό στο σημερινό πολίτευμα.
Συνεχίζουμε στην Ισοπολιτεία την οποία μπορούμε να ξεχασουμε γρηγοροτερα απ' οτι τη θυμηθήκαμε, αν παρουμε υποψιν τις οικονομικοκοινωνικες ταξεις στην Ελλαδα,
Τελος παμε και στην Ισονομία, η οποία ξερετε πολύ καλα που εχει παει και με ποιους νομους και αρθρα του κουρελόχαρτ.... εεε.. του Συνταγματος ηθελα να πώ...