To Σκλαβοπήγαδο

Απάντηση: To Σκλαβοπήγαδο

ακριβως cider μιλαει για την ισοπεδωση κι οχι αν καποιες φορες μας αρεσει να "παιζουμε" τραπεζακια και καρεκλιτσες και κηροπηγια ...........

 

Απάντηση: To Σκλαβοπήγαδο

Η ισοπέδωση κατά την άποψη μου έρχεται από την μεριά του υποτακτικού.
Πόσοι και πόσες υποτακτικοί/ές δεν έζησαν ισοπέδωση από τους Κυριάρχους/ές τους? Ελάχιστοι πιστεύω. Από την άλλη το επίπεδο της ισοπέδωσης και το που θα φτάσεις για τον Κυρίαρχο σου είναι κάτι που καθορίζεται από τον υποτακτικό και βγαίνει από μέσα του. Από την ψυχή του και το μυαλό του.
Δεν ξέρω αν με "πιάνεται"????
Ο Κυρίαρχος που θα κυριαρχήσει στην καρδιά σου και στο μυαλό σου, που θα σε κάνει να του δωθείς άνευ όρων είναι Αυτός που θα σε οδηγήσει στην απόλυτη ισοπέδωση. Οι υπόλοιποι το πολύ να σε κάνουν τραπεζάκι για το ποτό Τους, ή υποπόδιο για τα πόδια Τους. Ένα παιχνίδι θα είναι και δεν θα το βλέπεις σαν ισοπέδωση. Έχω άδικο???? Παράλογοοοοοο????

 

Απλά κορυφαίο...

 

Έπαψα να αγχώνομαι για την όποια πιθανή ισοπέδωση μου εδώ και χρόνια.
Και για να είμαι ειλικρινής από τότε δεν με απασχόλησε ξανά ούτε καν θεωρητικά το συγκεκριμένο θέμα.

 

Απάντηση: Re: To Σκλαβοπήγαδο

Γιατί και γιατί;

Γιά elaborate λιγάκι, διότι αυτό μου θυμίζει έναν μεταξύ των δυό μας διάλογο, προ διετίας περίπου...

 

Αληθεστατο.
Την τελευταια υποπροταση ομως θα την διετυπωνα ως εξης"...και εφ'οσον ο αυτοσεβασμος της σκλαβας τεινει προς το μηδεν".

 

Re: Απάντηση: Re: To Σκλαβοπήγαδο

Γιατί δεν Αποσκοπεί εκεί η δική μου εκπαίδευση.
Γιατί δεν ταυτίζω όπως πολλοί την απόλυτη υποταγή με την ισοπέδωση.
Αν είμαι απόλυτα υπάκουη και υποταγμένη δεν σημαίνει πως είμαι ισοπεδωμένη ως προσωπικότητα.
Αυτό είναι που αδυνατούν πάρα πολλοί, ανάμεσα σ αυτούς και άτομα που ζουν Ms, να κατανοήσουν.

 

H επικοινωνία τελικά είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Θα προσπαθήσω ξανά. Άνευ αδείας του Κυρίου μου.

Αν και εκ πρώτης όψεως, στο συγκεκριμένο τρόπο που παρουσιάζω τα πράγματα, φαίνεται ότι η σκλάβα είναι αυτή που δίνει, ενώ ο Αφέντης της αυτός που παίρνει, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Και το σκλαβοπήγαδο δεν αναφέρεται στην (τάχαμου δήθεν φοβερή - ενώ έτσι είναι η φύση της βρε παιδιά) δυνατότητα της σκλάβας να ανασύρει από τα έγκατα της ψυχής της μία τρομερή δοτικότητα, μία δοτικότητα που μπορεί ακόμη και να προλαμβάνει την επιθυμία, πριν αυτή εκφραστεί σε εντολή. Αν για παράδειγμα ψάχνω να βρω ένα κατάλληλο δώρο για τον Κύριό μου, θα ασχοληθώ μέρες ολόκληρες, ίσως και εβδομάδες, και θα αφιερώσω χρόνο, σκέψη και ενέργεια στην ανεύρεση αυτού που νιώθω βαθιά μέσα μου ότι θα τον ικανοποιήσει. Γιατί ξέρω εκ των προτέρων τι τον ικανοποιεί. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με ισοπέδωση.

Αν τρέμω ακόμη και την ιδέα ότι θα κάνω κατά λάθος κάτι που θα τον δυσαρεστήσει και κάνω τις καθημερινές μου κινήσεις και παίρνω τις καθημερινές μου αποφάσεις, όσο μικρές και αν είναι αυτές, πόσο μάλλον στις μεγαλύτερες, με γνώμονα αυτή την έγνοια, χωρίς να απαιτείται ουδεμία εντολή, αυτό δεν είναι ισοπέδωση.

Πρόκειται για μία εναλλακτική (; ) θεώρηση της υποταγής, που εστιάζεται στην αρμονία και στην σύμπνοια του βίου και της σκέψης δύο ατόμων, που ενέχονται σε μία βαθιά σχέση. Εστιάζεται στην αφοσίωση και στην φροντίδα. Μου είναι πολύ απλό να υπακούσω τον οποιοδήποτε ανόητο, αν το θελήσω. Μου είναι όμως αδύνατο να αφοσιωθώ 24/7 στον οποιονδήποτε, είτε αυτός είναι ανόητος είτε μέλος της Mensa.

Από την άλλη, δεν θα ήθελα να αποπροσανατολισθεί η συζήτηση στο θέμα της ισοπέδωσης. Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι ένα ευαίσθητο θέμα, αγγίζει κάποιες χορδές, κυρίως την ανάγκη του Εγώ για επιβίωση και αναγνώριση, και νομίζω πως κανένας Κυρίαρχος δεν αρνείται αυτή την ανάγκη, αλλιώς θα έκανε σχέση με λοβοτομημένα specimens και θα τελείωνε η ιστορία. Όμως, το θέμα της άντλησης ενέργειας από το σκλαβοπήγαδο, με την έννοια του ατέρμονου ψυχικού σθένους που απαιτείται σε αυτές τις σχέσεις και που επιτρέπει αυτή την δοτικότητα, κάποιες φορές εις βάρος της ανάγκης του Εγώ της σκλάβας, είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να ιδωθεί μονόπλευρα.

Ένα πηγάδι που παρέχει νερό και από όπου δεν πίνει κανένας, είναι παντελώς άχρηστο. Είτε υπάρχει είτε όχι, είναι ένα και το αυτό. Η σκλάβα που δεν έχει την δυνατότητα παροχής, ξεραίνεται. Μαραίνεται. Πεθαίνει. Γίνεται μια άδεια τρύπα στο έδαφος.

Όσο δύσκολο είναι για την σκλάβα να σκαλίζει συνεχώς μέσα της για να βρει αυτές τις δυνάμεις που θα της επιτρέψουν να παρέχει όλο και περισσότερα στον Αφέντη της, άλλο τόσο δύσκολο είναι για τον Αφέντη να διαχειριστεί αυτό που του δίνεται. Γι αυτό δεν υπάρχουν (πολλοί) Μάστερς (που αναρωτιέστε κιόλας αν υπάρχουν). Δεν είναι εύκολο πράγμα.

Και ποτέ δεν είπα ότι οι Μάστερς είναι σκλάβοι του μυαλού τους, των επιθυμιών τους και τρέχα γύρευε. Ούτε παρέθεσα την αναλογία του πηγαδιού ως μία προτροπή ή αποδοχή της μανίας να ξεπερνούμε τα όριά μας. Την παρέθεσα ως τρόπο να εξηγήσω την αλληλοσυμπλήρωση του Αφέντη και της σκλάβας, την οποία είδα καθαρά ως ανταλλαγή ενέργειας, σε επίπεδο ψυχικό, καθαρά και μόνο. Και όχι στο επίπεδο κάνω καλό μουσακά και τον παίρνω υπέροχα από πίσω. Τα οποία - παρεμπιπτόντως - επίσης κάνω.

 

Απάντηση: Re: To Σκλαβοπήγαδο

dora_salonica τί κουβέντες είναι αυτές????
Έγραψες για άλλη μια φορά!!!!
Δηλώνω φανατικός θαυμαστής σου.