To shibari μέσα μας.

λυπαμαι , αλλα δεν ειναι ολοι στο internet ειδικά στην Ιαπωνία. καλη συνεχεια seirios_79.
Εκεί το shibari δεν ειναι show off.
Ψαξε ομως για τον Akira Naka.

 

Ξέρω για τον Akira Naka και για πολλούς άλλους. Το κάθε Ryu χρησιμοποιεί διαφορετικές τεχνικές (αλλά η βάση τους είναι ίδια).

 

Κάτι σαν τα sms?

 

Ready? 

 

Σιγά μην απαντώ σε ερωτήσεις. Εμένα που με βλέπετε είχα γράψει ολόκληρο βιβλίο παλιά για τι σιμπάρι και απο που προέρχεται.
https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Το-νήμα-του-Κορνήλιου.12845/page-39

 

Επικοινωνία;
Βασανιστήριο;
Τέχνη;

Η τέχνη στην άκρη των δαχτύλων ξέρω πως αναφέρεται είτε σε μουσικά όργανα πχ το βιολί
είτε στα χαρτάκια ριζλα ως μέσω κωνοποίησης του καπνού σαν άλλος ένας Λάκυ-ς Λούκ-ας.
Τέχνη της αποπλάνησης και εκεί πάλι να δεχτώ τον ουρανό και τα άστρα ή κάτι άλλο...

Επικοινωνία ναι όταν είναι μία παράσταση...

Βασανιστήριο θεωρώ ότι ήταν, είναι και θα είναι, θεμελειωδώς..

 

Και η αληθινή τέχνη βάσανο είναι στην ουσία (σε κάθε μορφή).
Αν όχι δεν είναι, τέχνη αλλά κάτι σαν τέχνη.

 

Η τέχνη του βασανίζειν λοιπόν  

 

Μια στοίβα σχοινιά αφημένη τυχαία στο δωμάτιο. Μια αδιάφορη, ίσως, εικόνα για κάποιους. Για άλλους πάλι, κάθε άλλο παρά αδιάφορη. Η μαγική λέξη που κάνει τη διαφορά; Shibari …. Η τέχνη μέσα από την οποία τα σχοινιά παίρνουν πνοή, αποκτούν νόημα. Η τέχνη μέσα από την οποία δημιουργούνται συναισθήματα, διαφορετικά βέβαια ανάλογα τους παρτενέρ.

Μέσα από το δέσιμο δημιουργείται μια διαφορετική γλώσσα επικοινωνίας ανάμεσα στους συμμετέχοντες, που ανάλογα με τη δυναμική μεταξύ τους, μπορεί ο καθένας να εκφραστεί με το δικό του τρόπο και να εκφράσει και να επικοινωνήσει, μέσα από τα όρια του πόνου μεταξύ άλλων, τους προβληματισμούς, τον αλληλοσεβασμό και όχι μόνο.

Το δελεαστικό για μένα; Η προκαλούμενη μέσα από την ακινητοποίηση ανισχυρία, η εμπιστοσύνη, η επιβολή, η ηδονή που γεννιέται στο κατώφλι του πόνου. Μέσα από απλούς και περίπλοκους κόμπους γεννιέται ένα έργο τέχνης, μαζί με συναισθήματα που ίσως να μην είναι πρωτόγνωρα αλλά είναι διαφορετικά κάθε φορά. Μια διαδρομή επιβολής, ερωτισμού, αισθησιασμού, αυτογνωσίας, ψυχικής ηρεμίας.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν υπάρχουν δεσμευτικές προδιαγραφές, όπως το ύψος, το βάρος, η ηλικία, για να «βγει»-επιτευχθεί κάποιο δέσιμο. Στο μυαλό μου το πιο «ερεθιστικό» είναι η πρόκληση του να δέσεις σύμφωνα με το μοντέλο, χωρίς συγκεκριμένες προδιαγραφές.

Δεν είναι ποτέ απλά ένα ακινητοποιημένο κορμί, είναι μια συμφωνία των δυο που μπορεί να λειτουργήσει ως ενωτική κλωστή με σκοπό, ορμώμενοι ίσως και από διαφορετικά θέλω, να μοιραστούν μια κοινή εμπειρία η οποία απαιτεί «άνοιγμα» του εαυτού προς τον/την partner. Οι ψυχικές μεταβολές που μπορεί να συμβούν κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας, η προετοιμασία του εαυτού να ανοιχτεί σε μια ουσιαστική και βαθιά μη λεκτική επικοινωνία είναι το στοίχημα σε κάθε «δέσιμο». Αυτές δε που προκύπτουν κατά πορεία τις ενασχόλησης με το shibari γενικότερα, εφόσον κανείς θέλει να ασχοληθεί ουσιωδώς και δεν έχει στόχο απλώς την επίδειξη των δεξιοτήτων του, είναι – για μένα τουλάχιστον – μακροβιότερες του χρόνου μιας συνεδρίας και έχουν εντυπωσιακά θετική επίδραση στον ψυχισμό/ψυχική κατάσταση εν γένει.

Επιπλέον, η πρακτική του δεσίματος μπορεί να συνδυάσει το S/M με τον ερωτισμό σε πολύ πιο πνευματικό βαθμό και για μένα είναι πολύ πιο δυνατό από τον μάλλον πεζό τρόπο που γίνεται η σύνδεση αυτή μέσω, π.χ. μιας ταινίας πορνό. Και το σχολιάζω αυτό εδώ γιατί μπορεί να μην είναι απαραίτητα αλληλένδετη ή συνυφασμένη με την ερωτική πράξη αλλά δεν είναι (ανάλογα τη συνθήκη) και απολύτως ασύνδετα, λόγω και του αισθησιασμού που είναι συχνά πρόδηλος.

Μέσα από τις επίπονες πρακτικές δεσίματος της συγκεκριμένης τεχνικής μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό ότι το επίπεδο στο οποίο ασκείται η ίδια η πρακτική και η ένταση του πόνου που προκαλείται έχει κατά κύριο λόγο να κάνει με τη σχέση που έχει αναπτύξει ο rigger με το μοντέλο του. Μπορεί να διαχειριστεί τη στιγμή μέσα από τα επίπεδα του πόνου και το suffering, για να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα (είτε για το μοντέλο, είτε για τον ίδιο).

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι φυσιολογικό να ακολουθείς τη «ροή», ακόμη και σε δεσίματα που φαίνονται ίδια. Ποτέ δεν είναι!!! Δεν θέλω η φαντασία μου, ή η «παρορμητικότητα» μου, να περιορίζονται. Άλλωστε δεν πιστεύω ότι και το σώμα του μοντέλου βρίσκεται στην ίδια «ροή» κάθε φορά, για να έχει ακριβώς την ίδια θέση. Καλό είναι, πιστεύω, να αφήνουμε «χώρο» να εξερευνήσει και το ίδιο το μοντέλο, έτσι ώστε να βγουν όλα τα συναισθήματα και οι σκέψεις του, γιατί για μένα ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα δεν είναι μόνο το τελικό αποτέλεσμα της εμφάνισης του έργου που δημιουργήθηκε αλλά και το να επιτευχθεί στο τέλος rigger και μοντέλο να πάλλονται στην ίδια δόνηση.

Το δέσιμο για μένα δεν είναι μια εμπειρία μόνο, είναι μια φιλοσοφία, ένα κομμάτι έκφρασης του εαυτού, καθώς και διάδρασης, μέσα από την οποία λαμβάνεις και στέλνεις μηνύματα επιβολής αλλά και ηδονής.

Ασχέτως των τεχνικών που χρησιμοποιούνται, το shibari δεν αφορά απλά ένα σώμα περίτεχνα τυλιγμένο με ένα σχοινί που καταφέρνεις να δέσεις ή να αιωρήσεις με ισορροπία. Το τελικό αποτέλεσμα, αλλά και η τελική ικανοποίηση, είναι ο πόνος και η ηδονή που πηγάζει μέσα από αυτό και η εσωτερική ισορροπία που επιτυγχάνεται σε μοντέλο και rigger.
Ξέρω, σε κάποιον που δεν τα έχει ζήσει φαίνονται ίσως πολλά τα όσα αναφέρω πιο πάνω. Επικοινωνία, επιβολή και ψυχική ευδαιμονία… με λίγα μέτρα σχοινί… αξίζει τον κόπο. Για τους αμφιβάλλοντες… μια δοκιμή δεσίματος με την/τον σύντροφό σας θα σας πείσει!

 

Είναι ένας δεσμός ανάμεσα στον rigger και στο rope bunny...ένα είδος επικοινωνίας
Μοιράζονται την στιγμή και τα συναισθήματα ακόμα και αν αυτό συμπεριλαμβάνει πόνο