upside down...

Καμία φορά ότι δεν φέρνει ο χρόνος το φέρνει η στιγμή...

1)Μέσα σε ένα μήνα αποχαιρέτησα κάποιον που αγαπούσα πολύ για το παντοτινό του ταξίδι

2) Αποφάσισα να αποχωριστώ κάποιον που νόμιζα πως αγαπούσα για το δικό του και καλό μου γιατί πλέον δεν ήθελα αυτή τη σχέση

Η απώλεια του πρώτου οδήγησε την απώλεια του δεύτερου > γιατί πλέον συνειδητοποίησα πόσο μικρή είναι η ζωή για να στέκω μακριά από τα θέλω μου

Μέσα τη λύπη μου για το χαμό του πρώτου ατόμου, τα ξαφνικά κλάμματα μου, προσπαθώ να δω φωτεινές ηλιαχτίδες φωτός τις επιθυμίες μου. Είναι πολύ κουραστικό να συνειδητοποιείς πως είσαι χρόνια λήθης μακριά από αυτά που καταβάθως ήθελες. Να μην μπορείς να γελάσεις όλα αυτά τα χρόνια, να διεκδικήσεις το όνειρο.

Το έχετε κάνει; μία τρελή ανατροπή; στη χειρότερη στιγμή πια της ζωής σας γιατί δεν πάει άλλο; Ευχαριστώ.

 

Προπερσι το καλοκαίρι έχασα ένα πολύ δικό μου άτομο... προφανώς ήταν κάτι που μου στοιχίσε πολύ, η ιδέα ότι δε θα ξαναδείς καποιον που αγαπάς...λίγο καιρό μετά αποφάσισα να χωρίσω με την πρώτη μου στην ουσία μεγάλη σχέση, οι λόγοι πολλοί αλλά σίγουρα ένας από αυτούς ήταν ότι είχα συνειδητοποιήσει μετά από το θάνατο του οικείου αυτού προσώπου ότι μια σχέση με το λάθος άνθρωπο θα σε οδηγήσει όχι μόνο να καταστρέψεις τη δική σου τη ζωή, αλλά και να πληγώσεις πολλούς άλλους ανθρώπους... Κοιτάζοντας πίσω στο χρόνο δύο χρόνια σχεδόν μετά νομίζω ότι αυτή ήταν η πιο σωστή κίνηση της ζωής μου...πριν από αυτό δε μπορούσα να φανταστώ πως θα μπορούσα να χωρίσω με το συγκεκριμένο, σήμερα δε μπορώ να σκεφτώ κι να καταλάβω πώς και γιατί έκατσα στη συγκεκριμένη σχέση που με έφθειρε τόσο καιρό...και όχι πώς ήταν κακός άνθρωπος ίσα ίσα απλά δεν ήμασταν ο ένας για τον άλλον... υπάρχουν απλά κάποιες στιγμές στη ζωή που όσο κι αν πονάει πρέπει να κάνεις το μεγάλο άλμα κι συνήθως δε το μετανιώνεις μετά ή ακόμη κι να το μετανιώσεις είναι σίγουρα καλύτερο από το να μη το δοκίμαζες κι να δημιουργούσες πληγές κι σε σένα κι σε άλλους...

 

σήμερα δε μπορώ να σκεφτώ κι να καταλάβω πώς και γιατί έκατσα στη συγκεκριμένη σχέση που με έφθειρε τόσο καιρό...και όχι πώς ήταν κακός άνθρωπος ίσα ίσα απλά δεν ήμασταν ο ένας για τον άλλον... υπάρχουν απλά κάποιες στιγμές στη ζωή που όσο κι αν πονάει πρέπει να κάνεις το μεγάλο άλμα κι συνήθως δε το μετανιώνεις μετά ή ακόμη κι να το μετανιώσεις είναι σίγουρα καλύτερο από το να μη το δοκίμαζες κι να δημιουργούσες πληγές κι σε σένα κι σε άλλους...


σε ευχαριστώ...και εδώ το ίδιο..δεν είναι κακός άνθρωπος αλλά δεν μπορώ να σκηνοθετώ τον ευατό μου...να καταπνίγομαι γιατί κοινωνικά πρέπει να έχουμε την τέλεια σχέση (μάλλον για αυτό δεν μπορώ να ακούω για τέλειες σχέσεις -λες και το τέλειο φαίνεσθαι δεν είναι μία προσποίηση - σιχάθηκα το φαίνεσθαι.. θα μπορούσα να πω και 'άλλα με 'έχει πιάσει τόση πικρία με αυτά που κλαίω...

 

Ο θάνατος αγαπητών και αγαπημένων πάντα προσθέτει...

 

Καμμιά φορά όπως λέμε πρέπει να πιάσεις πάτο για να κανεις μεγάλες ανατροπές και όσο πονά μια μεγάλη απώλεια αλλο τόσο πονά να μετανοιωνεις για πράγματα που ΔΕΝ εχεις κανει τις πιο πολλές φορες

 

“ The best way out, is always through”
Robert Frost

“ You can’t go back and change the beginning, but you can start where you are and change the ending”
C. S. Lewis

“We’re all broken..that’s how the light gets in”
E. Hemingway

 

Από σχετικά μικρή αποφάσισα ότι θα κάνω αυτό που μου αρέσει, χωρίς να προσβάλω η να πληγώνω (στο μέτρο του δυνατού, γιατί όλοι είμαστε θύτες στην ιστορία κάποιου) άλλους. Στο «θέλω» δεν υπάρχει γιατί. «Θέλω γιατί είναι επιθυμία μου, ξέρω γώ γιατί το θέλω...απλά το νιώθω». Κι έτσι πορεύομαι αρκετά χρόνια.

Έχω φάει τα μούτρα μου, πολλάκις και πλειστακις, αλλά τουλάχιστον ακολούθησα τις επιθυμίες μου. Πχ έχω μετακομίσει/αλλάξει δουλειά/αλλάξει πόλη/χώρα/ηπειρο (και σχέσεις προφανώς) 6 φορές. Φεύγω συνέχεια από την «ταχτοποιημενη ζωή» για να «ξαναρχίσω». Και στον απολογισμό μέχρι τώρα, έχω ζήσει όπως ήθελα. Σε είκοσι χρόνια μπορεί να μιλάω διαφορετικά, αλλά προς το παρόν, όλα καλά.

Επίσης πιστεύω ότι όταν κλείνει μια πόρτα, ανοίγει μια πύλη   και επίσης όταν κάτι με χαλάει αναρωτιέμαι «σε δυο χρόνια αυτό θα έχει σημασία; Σε δέκα;» Ελάχιστα θυμάσαι μετά μια δεκαετία από αυτά που σε στεναχώρησαν.

Η καραντίνα με έχει χαλάσει αλλά τουλάχιστον λέω ότι είμαι υγιής, άλλοι πλήττονται πολύ πιο σφοδρα από εμένα που απλά έχω βαρεθεί το μνι μου όλη μέρα σπίτι δουλειά  

 

@karamel Για μένα δεν υπάρχει τέλεια σχέση, όλες οι σχέσεις θέλουν πολύ υπομονή κι προσπάθεια για να χτιστούν αλλά πέρα από αυτό συνήθως όπου ακούω κπ ζευγάρι να προσπαθεί να προβάλλει την τέλεια σχέση του δε το πιστεύω...ίσα ίσα θεωρώ ότι αυτό γίνεται γιατί προσπαθούν να καλύψουν πολλά κενά. Πέρα όμως απο αυτό όσο δύσκολο κι αν φαίνεται τώρα με το χρόνο θα περάσει κι ανατρέχοντας πίσω θα καταλαβαίνεις ότι ίσως ήταν από τις πιο σωστές ενέργειες σου...το σημαντικό είναι να κάνεις βήματα που θα σε οδηγήσουν να είσαι όντως ευτυχισμένη, όχι να νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι και στο κάτω κάτω η κοινωνία πάντα θα έχει κάτι να πει...

 

Έτσι..
Για την μπισκοτιέρα ρε γαμώτο...
Chapeau..!

 

Το πένθος με την γενικότερη έννοια θα προσθέσω!

 

Πάντως @Brt μιας και δεν έχεις θέματα αλλαγών, ενοικιάζεται ένα διαμέρισμα στην πολυκατοικία μου.................
 

 

Πλάκα πλάκα ψάχνω μια άσκοπη μετακίνηση...μετακόμιση λοιπόν!!!