Verba volant, scripta manent

and if i'm gonna talk
i just want to talk
please don't interrupt
just sit back and listen​

Τον περιμένω. Ώρες... (ή μέρες, μήνες, χρόνια)
Στο σπίτι μου
Για μένα έκανε τόσο δρόμο
Το προηγούμενο βράδυ τον είχα απογοητεύσει
Ο λόγος δεν έχει σημασία
Φτάνει
Του ανοίγω την πόρτα με λαχτάρα, εκείνος δεν με βλέπει καν
Δεν ήρθε για μένα, για τον εαυτό του ήρθε
Δεν τον ενδιαφέρει που τον περιμένω όπως μου έχει πει ότι του αρέσει
Γυμνή, καθαρή, μοσχοβολιστή, με την μεταξωτή μαύρη ρόμπα μου ανοιχτή
Είναι όμορφος απόψε
Μα γιατί φαίνεται τόσο νευριασμένος?
Τα μάτια του βγάζουν φλόγες
Κάθεται στον καναπέ
Με το τζάκετ
Απλώνεται αλλά δεν είναι ήρεμος
"Για πεεεεες..."
"Πώς πέρασες χωρίς εμένα σήμερα?"
Με κοιτάει αποδοκιμαστικά σαν να σκέφτεται... κάθε μέρα χωρίς εσένα έχω μάθει να την περνάω
"Για πες", ξανά
Νιώθω κάτι ανάμεσα στα σκέλια μου... α, ναι! η ουρά μου... το μάδημα της μαργαρίτας... τί να πω? τί είναι σωστό να πω τώρα? κι αν το βρω, πώς να το πω?
Ανάβει τσιγάρο. Σαν να μετάνιωσε
"Καλό μου, να με δεις δεν ήθελες? Να έρθω δεν ήθελες?"
Δεν απαντώ. Χαμηλώνω το βλέμμα
Κάθομαι στην άκρη του καναπέ δίπλα του, σαν να περιμένω να έρθει η σειρά μου στο ιατρείο. Με φόβο και αγωνία
"Καλά, μάλλον δεν χρειάζεσαι χρόνο, σήκω."
Μα όχι, μόλις βρήκα κάτι να σου πω!
Δεν ακούει τί σκέφτομαι πια.
"Σήκω, βρε μαλακισμένο"
Σηκώνομαι
Όρθια, με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά
Με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω. Με αηδία?
Εγώ τον κοιτώ στα μάτια. Με λατρεία.-
"Βγάλε αυτή τη μαλακία"
Το μαύρο ρομπάκι μου που τόσο σου άρεσε, μαλακία???
Την βγάζω
Τα χέρια ξανά μπροστά
Ανησυχώ
Τρέμω
"Τί θα κάνεις τώρα?"
Θεέ μου, τί θα κάνω τώρα, τί πρέπει να κάνω τώρα, βοήθησέ με να θυμηθώ το μάθημά μου, τίποτε δεν κατάφερα τόσο καιρό, τίποτε δεν έμαθα
Τον κοιτάω με απορία
"Πατσαβούρι. Τίποτε δεν έμαθες"
"Κάνε στροφή να σε δω"
Α ναι! στροφήηηηηη
Κάνω
"Κάτω τα χέρια"
Κάτω τα χέρια
Σβήνει το τσιγάρο
"Πήγαινε μέσα κι έρχομαι"
Πάω στην κρεβατοκάμαρα
Ξαπλώνω και τον περιμένω γυμνή
Ησυχία
Τα χέρια κοντά στο κεφάλι
Ησυχία
Αυτή η βοή στο μυαλό μου από που προέρχεται?
Πρέπει να πέρασαν γύρω στα δέκα λεπτά
Ακούω το τρίξιμο του καναπέ
Πετάει κάτι στο τραπεζάκι
Βήματα
Ακούω το θέμα από το Jaws ή μου φαίνεται?
Πλησιάζει
Ναι, αυτό είναι, να πάρει
Θα προλάβω να ζήσω για να το ζήσω?
Τον βλέπω να στέκεται στην πόρτα. Με το μπουφάν

(Ανάσα?)
​

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Το βλέμμα του ψάχνει το δικό μου μέσα στο σκοτάδι
"Σου είπα να ξαπλώσεις? Σήκω άχρηστο πλάσμα."
Έρχεται με φόρα, με πιάνει από το σβέρκο και με σηκώνει
Σπρώχνει με δύναμη το κορμί μου προς τα κάτω, για να γονατίσω
Είμαι γονατιστή, με το στήθος να ακουμπά στο κρεβάτι, τα χέρια βαριά, πλάτη σ' αυτόν
Περνάει το χέρι του μπροστά στο λαιμό μου
Τον σφίγγει
Μου κόβει την ανάσα
το χέρι του? ο φόβος μου? η λατρεία μου?
Χάνεται η επαφή
Ανοίγει την ντουλάπα
Ψάχνει
Η ανάσα του με τρομοκρατεί
Η δική μου χάθηκε όταν πρωτοαντίκρυσα το βλέμμα του. Σε κάτι σκαλοπάτια
Βρίσκει
Ακούω τον ήχο από το δέρμα που τεντώνεται απότομα
Σχεδόν τον "μυρίζω"
Ξεκινά
Η ζώνη δερμάτινη
Φαρδιά
Βαριά
Στους γλουτούς μου
Στην πλάτη μου
Στα πλευρά μου
Αβάσταχτα επώδυνη
Η ανάσα του
Ο αέρας βγαίνει από τα ρουθούνια του με οργή
γιατί?
Λέει, λέει, λέει
Για χαμένες ευκαιρίες
Για τα "καλά" χαρτιά που έπαιξα και έχασα
Για το μυαλό που δεν θα βάλω
Και για άλλες απώλειες
Αναρωτιέμαι αν πονάει όσο εγώ
Δεν μπορώ να συγκρατήσω τους λυγμούς μου
Έχω ξεχάσει τον ήχο της φωνής μου
Δεν βρίσκομαι εδώ για να μιλάω
Όχι τώρα
Και οι λυγμοί πνιχτοί
Το χέρι του στο πρόσωπό μου
Με γυρίζει έτσι ωστέ να με κοιτάζει
κάνε ότι θέλεις, Καλέ μου, δικό σου είναι
μπορείς να το λιώσεις, να το καταστρέψεις, να του δώσεις την μορφή που του αξίζει
"Πότε θα γίνεις τόσο όμορφη όσο η φατσούλα σου? Εεεε?"
όμορφη? εγώ είμαι κουτάβι. τρομοκρατημένο
Με σφίγγει στην παλάμη του πιο δυνατά
"Σου έχω πει να μην κλαις. Για κανέναν."
Αχ πονάω
Με σηκώνει
Με στήνει όρθια
Τα χέρια σταυρωμένα ψηλά, στην κάσα της πόρτας
Συνεχίζει
Πιο δυνατά
Εγώ μετράω μέσα μου... αχ μία... αχ δύο.... αχ δεκαεφτά...
Κλαίω
Σιωπηλά
Με πιάνει από τα μαλλιά και μου μιλάει στο αυτί
"Δεν τελείωσα"
κι εγώ δεν έλιωσα, έλιωσα?
είμαι εδώ και θα το νιώσω όλο αυτό και θα ξεχειλίσει το μέσα μου και το έξω μου με Β.
θα γίνω M. γεμάτη με Β.
Πιάνει το μουνί μου
"Καύλωσε το Μ. μου"
"Να συνεχίσω"
"Σε παρακαλώ... όχι" άρθρωσα
ανόητο αντιδραστικό πλάσμα
"Αφού το απολαμβάνεις Μ. μου. Νιώσε πόσο καύλωσες"
Μου χώνει τα δάχτυλά του στο στόμα
Κλείνω τα μάτια και ρουφάω τα δάχτυλά του με μανία
Με γεύομαι
Χαστούκι
"Λαίμαργο"
Με σπρώχνει με δύναμη στο πάτωμα
Κλωτσιά
Με πιάνει από τα μαλλιά και με σέρνει
"Για να δω πόσο γρήγορη είσαι. Μπουσούλησε γρήγορα αν θέλεις τα μαλλάκια σου"
Δεν καταφέρνω να γίνω αρκετά γρήγορη. Δεν μου το επιτρέπει. Όσο κι αν επιταχύνω
Νιώθω τις τρίχες μία μία να μένουν στο χέρι του
Με οδηγεί στο σαλόνι
Μπροστά στην μπαλκονόπορτα
"Τεντώσου. Ξάπλωσε. Άνοιξε τα πόδια σου. Όχι έτσι, άχρηστη. Τέρμα!"
Η φωνή του κάνει ηχώ μέσα στο κεφάλι μου
Ξαπλώνω
Τον κοιτάω
ποια στιγμή έγινε τόσο τεράστιος?
ποια στιγμή έγινε τόσο όμορφος??
Ανοίγει την πόρτα, το παντζούρι
"Ξεκίνα. Έχεις ένα λεπτό."​

[nomedia=""]YouTube - Shame PJ Harvey[/nomedia]

 

Δυνατές στιγμές...

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

 
 

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

μια χαρά δεν ήμασταν οι δυο μας, Λατρεμένε μου, γιατί να φωνάξουμε και τους γείτονες?
Το παγωμένο πάτωμα με επαναφέρει
Ο ψυχρός αέρας που μπαίνει, επίσης
Ανάβει τσιγάρο και βαδίζει αργά
Kατά μήκος του καναπέ
Στα δεξιά μου
«Ξεκίνα!»
μμμμμ…
αγαπημένο μάθημα
να χύνω σε λιγότερο από ένα λεπτό
ποτέ δεν χρειάστηκα τόσο χρόνο για να χύσω για τον Β.
Χρησιμοποιούσα όσα δευτερόλεπτα περίσσευαν με αλλαζονεία
σαν τον Panizzi στο ράλλυ στην Καταλονία
αλλά εγώ έκανα στροφές
γύρω από την ύπαρξη του Β.
με ιλιγγιώδη ταχύτητα
συνήθως
και έσπαγα τα μούτρα μου
και ζαλιζόταν
«Να σε βλέπω να χώνεις δύο δάχτυλα στο μουνί σου.»
Με ενοχλεί ο τρόπος που το μουνάκι μου ρουφάει τα δάχτυλά μου
Δεν με διεγείρει
Το καταλαβαίνει
Βαδίζει αδιάφορος
Η εντολή δόθηκε
«Άλλο ένα. Και τον αντίχειρα στην κλειτορίδα σου»
«Yes, Sir!»
ακούω την ψυχή μου να χτυπάει το πόδι στο έδαφος
Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι το άπληστο φιλί του
Αγγίζω την κλειτορίδα μου πιέζοντας δυνατά
Στριφογυρίζοντας το δάχτυλό μου
Προσπαθώ με κάθε τρόπο
Πιο βαθειές ανάσες
Τα γόνατα στο κατάλληλο ύψος
Η λεκάνη επίσης
έχω χύσει ξανά εγώ…..?
πόσο χρόνο έχω?
Το πόδι του στο πρόσωπό μου
Μου το γυρνάει στο πλάι
Μου πιέζει το μάγουλο δυνατά
Το στόμα ορθάνοιχτο
Τα δάχτυλά μου συνεχίζουν μηχανικά
«Ούτε να χύσεις δεν μπορείς. Άχρηστη.»
«χμουγκ μουχ» εγώ
Κλωτσιά
Πάλι στα τέσσερα
Με τραβάει ως το μπαλκόνι
«Στην γωνιά σου, σκυλούδι»
Σκύβει και πλησιάζει το πρόσωπό του στο δικό μου, κρατώντας το στα χέρια του
Με χαιδεύει απαλά με τους αντίχειρες
«Μ. μου»
Ανοίγω τα χείλη μου
Κλείνω τα μάτια
φίλα με…..
Με φτύνει
Δεν κλαίω
Δεν μιλάω
Δεν σκέφτομαι
Δεν ελπίζω
Δεν θυμάμαι
Δεν ξέρω
Δεν ανησυχώ
Δεν περιμένω
Δεν πανικοβάλλομαι
Δεν αισθάνομαι
Δεν αναπνέω
​

 

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Εξαιρετική δημοσίευση!

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Definitely not my style, πολύ δυνατό ωστόσο.

 

Re: Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Ειναι αντιπροσωπευτικό δείγμα M/s? χμμ..
Definitely not my style, either!

Θα συμφωνήσω στο έντονο, χωρις όμως να
είμαι σιγουρος προς ποια κατεύθυνση...


@Eugenie: Το σχόλιο μου δεν έχει καμία διαθεση κριτικής!

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Μένω μόνη στο μπαλκόνι νεκροζώντανη
Μπαίνει μέσα
Και ξαναβγαίνει γυμνός
πόσο πολύ απολαμβάνω τους ίσους όρους!
Φαίνεται ο ερεθισμός του
Στέκεται μπροστά μου
βουνό μου, ανάσα μου
Με κρατάει από τα μαλλιά σε απόσταση που να μπορώ μόνο να τον μυρίσω
Του αρέσει να με παρακολουθεί να τον αναπνέω
Μου επιτρέπει να τον γλείψω
Η φωνή του μαλακώνει
«Πάρε, μικρό»
παίρνω, αλλά δεν χορταίνω

Έχω ανέβει δίπλα στο σποτάκι που τους φωτίζει
Και τους κοιτάζω
Υπάρχει για να είναι ο Βράχος
Υπάρχει για να είναι το φανάρι, το δεξιά
Της ταιριάζει να είναι γονατιστή
Την σηκώνει
Το βλέμμα του σκοτείνιασε ξανά
Την ακουμπά πάνω στο κάγκελο
Την αναγκάζει να σκύψει
Να κοιτάζει στο πεζοδρόμιο
Από τον δεύτερο όροφο
Δεν υποψιάζεται ότι αυτή κοιτάζει, αλλά δεν βλέπει
Ούτε ότι έχει περάσει ήδη το ένα της πόδι πάνω από το κάγκελο
Την έχει κολλήσει πάνω του
Από πίσω της
Το χέρι του σφίγγει το λαιμό της
Το βλέμμα της είναι άδειο
Κρύβει την νύχτα
Και αναζητά το στόμα του
Χύνοντας δάκρυα
Χύνοντας ιδρώτα
Χύνοντας

Με σέρνει πάλι από τα μαλλιά
Με οδηγεί στην κρεβατοκάμαρα
Δεν πονάω πια
Ούτε κλαίω
Αισθάνομαι μίσος
Με ξαπλώνει στο κρεβάτι
Ανοίγει τα πόδια μου με δύναμη
Η στάση μου τον θυμώνει
Γονατίζει πάνω στο κρεβάτι και βάζει προφυλακτικό
Με σοδομίζει άγρια
«Λέγε τώρα, Τ. Μίλα»
«Ποια Τ.? Το Μ. σου είμαι» απαντώ
«Ήσουν. Τώρα είσαι η Τ.»
Η Τ. είναι ο λόγος που υποφέρω απόψε
Η Τ. είναι ο λόγος που ένιωσα το χαστούκι μπροστά στους σινεφίλ, στο εστιατόριο στον ένατο
Τόλμησα και της είπα μέσω μηνύματος ότι την αγαπώ κι εγώ, την ώρα που καταβρόχθιζε την πράσινη σούπα του
«Από τώρα και στο εξής, όποτε θα βλέπεις την Τ., θα θυμάσαι αυτή τη βραδιά»
«Και αύριο, το πρώτο πράγμα που θα κάνεις μόλις ξυπνήσεις, θα είναι να της τηλεφωνήσεις, και να της αφηγηθείς όσα πέρασες για χάρη της. Σύμφωνοι?»
«Όχιιιιιι» κλαψουρίζοντας
«Για να θυμάσαι ποιόν αγαπάς»
Πιο άγρια
Πιο βαθειά
Πιο άκαρδα
Τα χέρια του παντού στο σώμα μου
Με τραβάει με τεντώνει με χτυπάει με διαλύει
Πόνος
Φόβος
Κλάμα
«Γιατί»
κάνε με να αντέξω, σε ικετεύω, κάνε με να αντέξω
Χρειάστηκε 2 ή 3 προφυλακτικά, δεν θυμάμαι πια
Με σηκώνει απότομα και με πάει στο μπάνιο
Στον καθρέφτη του μπάνιου ο εαυτός μου, μου κλείνει το μάτι
Είμαι όμορφη, τα μαλλιά κουβάρι, τα χείλη κατακόκκινα, τα μάτια αστράφτουν
«Πλύσου, βρωμιάρα» ακούω
Μας πλένω και τους δυο
Απαλά, με υπομονή
Τον σκουπίζω
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα
«Τελείωσε» σκέφτηκα
Ψάχνω τα τσιγάρα μου
Η πρώτη τζούρα βαθειά
«Έλα εδώ καριόλα!»
«Έχυσα? Έλα εδώ.»
Ξαπλωμένος με ανοιχτά τα πόδια, με περιμένει
«Γλείψε με τώρα όπως μόνο εσύ μπορείς. Γλείψε με σαν σκύλα»
Το κάνω
Το(ν) λατρεύω
Σηκώνεται
Με γονατίζει
Βγάζω την γλώσσα έξω
Τον κοιτάζω
Με ξαναφτύνει
Χύνει
Μερικές σταγόνες πέφτουν στα πλακάκια
«Γλείψ’ τα. Όλα.»
σιγά μην τ’ αφήσω
τον πεινάω και τον διψάω
Κοιταζόμαστε
Τρυφερά
Έκρηξη
Πάει να ντυθεί
Πάω στον καναπέ
Σαν χαζό
Σαν να είμαι σε ξένο σπίτι
Εκτός τόπου και χρόνου
Δεν λέμε κουβέντα
πότε έφυγε?
Πέρασε πάνω από μία ώρα
Χτυπάει το τηλέφωνό μου
«Πώς νιώθεις?» ακούω
«Άδεια» ακούει
«Εγώ πονάω περισσότερο Μ. μου» ακούω
«Αλήθειααα? Γιατί??» η φωνή μου βγαίνει ειρωνική
«Με ανάγκασες να έρθω ως εκεί και να μην σου δώσω ούτε ένα φιλί. Και ξέρεις πόσο μου αρέσει να σε φιλάω»

 


Μπερδεύτηκαν τα μέσα μου, ένα έγιναν
Θέλω να πλυθώ
Ο καθρέφτης…
«Ούτε ένα σημάδι δεν κράτησε το κορμί σου, άχρηστη…..»
​

 

Ωραίο κείμενο. S/M, καθαρό.

 

Απάντηση: Verba volant, scripta manent

Πάρα πολύ καλό. Με αισθησιασμό

 

Πολύ όμορφα γραμμένο...