Αποποίηση του δικαιώματος στην αποδέσμευση

Με συγχωρείς για την παρέμβαση αλλά έχω μια απορία.

Τι σημαίνει κανονική απαντηση;
Σημαίνει μια απάντηση που επιβεβαίωσε την προυπαρχουσα άποψη μας για ένα θεμα;

Το ρωτάω αυτό γιατί έγραψαν και άνθρωποι που το έζησαν ή το ζουν. Άσχετα από το αποτέλεσμα της ιστορίας του καθένα.

Αυτά δεν είναι κανονικές απαντήσεις;

 

Ναι βεβαίως, έχεις δίκιο, παρασύρθηκα.
Δεν υπάρχει κανονικό.

 

Δεν έκανα τον διαχωρισμό που αναφέρεις. Μίλησα για την M/s οπτική, το πως αντιμετωπίζουμε τα M/s θέλω μας, οι όποιοι τα έχουν και για την real life οπτική, για το πως τελικά μας τα φέρνει η ίδια ζωή.

Τι εννοείς ζήτησες το release να είναι στα χέρια του Κ?
Συζητήθηκε το ενδεχόμενο να έχεις το δικαίωμα να αποχωρήσεις κατα βούληση από την σχέση (in essence να κάνεις realese τον κύριο σου)?
Από όσο ξέρω το realese είναι μία αποκλειστική δικαιοδοσία του κυριαρχικού μέλους.

Όπως είπα σε μία M/s σχέση μένεις είτε γιατί ικανοποιούνται τα θέλω σου είτε γιατί δίνεις βαρύτητα στο στάτους σου και τις υποσχέσεις σου, στην ουσία τιμάς το στάτους σου.
Εσύ επέλεξες να υποστηρίξεις το στάτους σου στο ακαριαίο και τούτο σε τιμά.
Αν επέλεγες να μη το υποστηρίξεις θα έβαζε την υπόσχεση σου στον κώλο του ο κύριας σου ή όχι ?
Και από την άλλη, πιστεύεις ότι αν ποτέ δεν σου έδινε realese ο κύριος σου εσύ θα ήσουν μία ζωή υποτακτική του no matter what?

Καλή και αγαπημένη μου Μαβί, καταλαβαίνεις αυτά που γράφω ή απλά τα διαβάζεις?

Με τη μόνη διαφορά ότι ειδικά για αυτή την περίπτωση αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο κυριαρχικό αντιλαμβάνεται η υποτακτική τον κυριαρχικό που στον οποίο θα αποποιηθεί το δικαίωμα που ποτέ δεν είχε. Όχι το αν η αντίληψη της ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.

Κατ' επέκταση όχι τόσο σχετικό το σχόλιο.

 

Επίσης θεωρούμε δεδομένο ότι το "κ" άτομο δε θα γίνει ποτέ καταπιεστικό με τρόπο που να είναι αρνητικός και επιβλαβής για το "υ" 'ατομο. Τότε το "υ" 'ατομο τι κάνει άμα έχει αποποιηθεί του δικαιώματός του στην αποδέσμευση; Περιμένει την άδεια; Θα έλεγα φυσικά και όχι. Για αυτό και υπάρχουν νομικά κατοχυρωμένες ελευθερίες των ατόμων που είναι πάνω από όποιεσδήποτε συμφωνίες κάνουν δύο άτομα μεταξύ τους.

Επίσης λόγω της βαρυτητας τα μήλα πέφτουν! Αυτό είναι κάτι "κανονικό".

 

Θέλω να πιστεύω ότι ακόμα τα ελληνικά μου δεν έχουν φτάσει το σημείο να αντιμετωπίζω προβλήματα κατανόησης κειμένου. Σε ευχαριστώ όμως για την παρατήρηση, και εγώ σε νοιάζομαι  

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι υπάρχει ένα πρόβλημα στην μεταξύ μας επικοινωνία και το εντοπιζω στο εξής σημείο. Χρησιμοποιούμε εντελώς διαφορετικά κάποιες λέξεις και έχουμε τελείως διαφορετική θεώρηση πραγμάτων που (εγώ τουλάχιστον) θεωρώ ως προαπαιτουμενα για να γίνει αυτή η συζήτηση.

Μιλάς για "τιμή του στατους". Στο δικό μου πεδίο ορισμού δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Δεν είσαι δεσμιος του στατους σου. Δεν βλέπεις το στατους σου στον καθρέφτη... Και ποιο στατους κιόλας αλλά αυτό είναι συζήτηση για άλλο νήμα.

Το τι σημαίνει "το release είναι στα χέρια του Κ" είναι ένα άλλο παράδειγμα του τι εγώ θεωρώ και πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ως προαπαιτουμενη γνώση για αυτή τη συζήτηση. Γιαυτό και θεώρησα ότι δεν χρειάζεται λεπτομερώς να το περιγράψω.

Σημαίνει λοιπόν ότι μπορείς από το ζητήσεις αλλά το αν θα σου δοθεί ή όχι δεν εξαρτάται από εσένα.

Εάν επέλεγα να μην το στηρίξω ναι προφανώς θα έβαζε την υπόσχεση μου στο κωλο του. Βέβαια πολλές υποσχέσεις έχουν καταλήξει σε πολλούς κωλους εκτός αν έπεσε ο αριθμός των βανιλα διαζυγίων στον βανιλα κόσμο και δεν ενημερώθηκα.

Άρα ποια η διαφορά; Και που το περιπλοκο;

Εάν δεν με απατά η μνήμη μου από τα χριστιανικα μου χρόνια στο γάμο η υπόσχεση είναι ότι γίνονται οι δύο μια σάρκα. Οχι;

Πως διαφέρει αυτό στην ουσία από αυτό που συζητάμε και γιατί είναι τόσο scifi να γίνει κάτι τέτοιο σε Ms πλαίσιο;

Ποια τα ρισκα; Πάνω κάτω τα ίδια.

Ποιος ο τρόπος να μην καταλήξει καμία υπόσχεση σε κανενός το κωλο; Η ωριμότητα. Μόνο.

 

Ποιος θεώρησε κάτι τέτοιο;

 

@MauveDelastrange Κανείς δε το είπε συγκεκριμένα, μιας και θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποιο άτομο ανάμεσά μας το οποίο συνειδητά θα έκανε κάτι τέτοιο. Πιθανώς είναι μία παραδοχή τόσο κοινή που πιθανότατα δεν πέρασε από το μυαλό μας. Ωστόσο αν θέλουμε να αντιληφθούμε την έννοια την οποία αναλύουμε σε αυτό το νήμα, πρέπει στη συζήτηση να συμπεριλάβουμε όλα τα πιθανά όριά της.

Τελικά μετά τα σχόλιά τόσο των @AuroraBorealis , @Lazycat όσο και τα δικά σου αυτό που συμπεραίνω είναι ότι η "αποποίηση του δικαιώματος στην αποδέσμευση" δεν είναι τόσο μία παραχώρηση (ακόμη κι αν εκφράζεται έτσι), αλλά μία ανταλλαγή υποσχέσεων μεταξύ των μελών της σχέσης που εκφράζει την ωριμότητά της και την επιθυμία για την περαιτέρω εμβάνθυνσή της. Το "υ" άτομο παραδίδει το δίκαιωμα να φύγει από μόνο του και το εμπιστεύεται στο "Κ" άτομο. Το "Κ" άτομο παράλληλα αναλαμβάνει την ευθύνη της φροντίδας ώστε το "υ" άτομο ώστε να μην νιώσει την ανάγκη ότι χρειάζεται να ζητήσει το "Κ" άτομο να τελειώσει η σχέση. Από τη στιγμή που η υπόσχεση γίνεται με όρους ανταλλαγής, η όποια δέσμευση παύει να ισχύει όταν οι όροι της ανταλλαγής δεν ικανοποιούνται. Ανάλογα με τον τρόπο που δεν ικανοποιούνται οι όροι της συμφωνίας είτε φεύγει κανείς μόνος του, είτε ζητά από το Κ άτομο να τελειώσει τη σχέση. Στη δεύτερη περίπτωση κάνει υπομονή σε περίπτωση που το Κ άτομο θεωρεί πώς υπάρχει ακόμα περιθώριο προσπάθειας.

 

Εδώ στο φόρουμ αναγκαστικά συζητάμε ένα όχι ιδεατό αλλά πάντως θεσμικό, θεσπισμένο M/s όπως και BDSM γενικότερα. Ένα κεντρικό αφήγημα ή έστω μια δέσμη αφηγημάτων με κοινά μεταξύ τους στοιχεία. Δεν συζητάμε πώς είδε κάποιος κάποιον άλλον με την καθόλα θεμιτή υποκειμενικότητα της κάβλας του και των συναισθηματικών του αναγκών.

Όταν εδώ λέμε μια σκλάβα συναίνεσε να ανήκει σε έναν Κ εννοούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, δεν λέω απαράλαχτα από σχέση σε σχέση και αναλλαίωτα στον χρόνο, αλλά πάντως συγκεκριμένα. Εννοούμε ένα πλαίσιο αναφοράς.

Το "πόσο κυριαρχικό αντιλαμβάνεται" αφενός δεν είναι το θέμα της συζήτησης και δεν θα μπορούσε να είναι γιατί τότε θα μιλούσαμε για απροσδιόριστα πράγματα ή έστω μη προσβάσιμα στους συζητητές και αφετέρου είναι μια υπεκφυγή.

Πέραν τούτου, στο παρακάτω

κάνεις ένα λάθος, το M/s που είναι μια συμφωνία κλπ δεν είναι συμφωνία υπό συνθήκες αλλά συμφωνία στη βάση προϋποθέσεων που είναι στο χέρι του καθένα να τηρήσει.

Το επισημαίνω γιατί μπορεί να βοηθήσει στην περαιτέρω επίλυση των αποριών σου εφόσον ήταν η βάση για το θέμα που έθεσες.

 

@Dr_Molotov
κάνετε παραδοχές που δεν είναι από όλους αποδεκτές,
καλά κάνετε μεν να κάνετε παραδοχές, αλλά δεν κάνετε καλά να τις αναθέτετε στους συνομιλητές σας, δε.
μην θέλετε να το πιστέψετε, αλλά υπάρχουν "τέτοια άτομα" (!)

δεν συζητά κανένας για ανταλλαγή υποσχέσεων, σας δίνω τον λόγο μου. το αρχικό σας ερώτημα απαντήθηκε τεχνικά: μπορεί να εκφραστεί η αποποίηση δυνατότητας αποδέσμευσης με ολοκληρωτική μεταφορά περιουσιακών στοιχείων και με μιά επιπλέον ανάληψη υψηλης οικονομικής οφειλής με τον γερμανικό, για παράδειγμα, τρόπο ή άλλον αποικιακό. η παραδοξότητα που αργότερα επιχειρήσατε να περιγράψετε, παράγεται από την ασυμπτωματικότητα των εργαλείων ανάλυσης, από τις παραδοχές που προαναφέρθηκαν. δε μπορεί να αναλυθεί μια ασύμμετρη συσχέτιση με όρους διευθέτησης αντιπαλοτήτων, όπως δε μπορεί να αναλυθεί μια ανταγωνιστική συσχέτιση με όρους ασυμμετρίας. τα λογικά άλματα οδηγούν σε παράδοξα.

ο ιδιωτικός και ο δημόσιος χώρος δεν ταυτίζονται, διαφέρουν ουσιαστικά, δεν υπόκεινται στους ίδιους κανόνες. το άτομο και το πρόσωπο διαφέρουν. ο ζωντανός και ο πολίτης απέχουν μεταξύ τους. οι ατομικές ελευθερίες και οι νομικές εγγυήσεις επινοήθηκαν και διατυπώθηκαν πριν τέσσερεις αιώνες, δηλαδή πρόσφατα.

ο ρεαλισμός δεν βρίσκεται στην παρούσα θεσμοθέτηση, αυτή είναι εννοιολογικός μύθος ενδεχομένως. πραγματικές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, ενώ η νομική πρόβλεψη προσπαθεί να τις περιγράψει και να τις χειραγωγήσει ( ή να τις κατευθύνει ), επιπλέον.

 

Χαμογελάω σκεπτόμενη ότι την προηγούμενη φορά που άτομο προσπάθησε να με πείσει ενάντια στη θέση μου αυτή έφυγε τελικά 4.000 χλμ μακρυά (όχι από μένα     ).

Στα σοβαρά όμως:

Αφού η πραγματικότητα δεν είναι αμιγώς αντικειμενική ούτε αμιγώς υποκειμενική, η απάντηση “εγώ στη σχέση μου κάνω έτσι” μπορεί να σταθεί ως απάντηση;  

Ως κατάθεση βιώματος ίσως και έτσι είναι απολύτως σεβαστή  

Ένα μέτρο της αντικειμενικής πραγματικότητας (αν υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο) είναι αυτό που μετρά κάτι κοινώς αποδεκτό, σωστά;

Ένα τέτοιο μέτρο θα μπορούσε να είναι η ερώτηση «τι επιδιώκουμε συνάπτοντας σχέσεις, την εγγύτητα ή την απόσταση;” ;

Επειδή όμως ξεφεύγουμε πολύ από το θέμα του νήματος, που πραγματικά έχει σημασία για μένα (το νήμα   ), θα παρακαλούσα αν είναι να συνεχίσουμε κάπως το διάλογο μας επί του παράπλευρου θέματος να το κάναμε σε ένα άλλο, σχετικό νήμα.

Ευχαριστώ όμως ειλικρινά για το ποστ στο οποίο έκανα λάικ, είναι μια οπτική που προσδίδει στο νήμα  
Καλή συνέχεια  

 

Διακρίνω και εδώ όπως και σε όλο το φάσμα των κοινωνικών μου συναναστροφών το μεγάλο άγχος του «αν».

Κάθε προωθητική ιδέα, κάθε παρότρυνση , κάθε βιωματική κατάθεση που προβάλλεται ως παράδειγμα προς μίμηση, μπλοκάρεται και αποδυναμώνεται πάντα από το άγχος του «αν».

Το άγχος του «αν» αποπροσανατολίζει την σκέψη από το «τώρα» και την οδηγεί σε παράνοια εφόσον σπέρνει έναν πανικό.

Μπορώ να αναφέρω πολλά παραδείγματα από την καθημερινή μας ζωή αλλά προς το παρόν θα μείνω στο εδώ θέμα.

"Παραχωρώ το δικαίωμα μου να μην ζητήσω αποδέσμευση ως slave".

"Γιατί;"

"Γιατί έως εκεί μπορεί να φτάσει η καύλα μου, η διαστροφή μου, η τρέλα μου".

Και ξαφνικά προκύπτουν τα παπαγαλάκια του «αν» ως απρόσκλητοι σωτήρες.

Και αν χάσει την δουλειά του; Και αν έχει ψυχολογικά; Και αν του πέσει η ψωλή του; Και αν του πέσουν τα μαλλιά του; Και αν σε κακοποιήσει; Και αν δεν σε σεβαστεί; Και αν θέλει να τον παίρνει από τον κώλο; Και αν αν αν αν αν ….. εις το άπειρον.

Μην κοιτάς μόνο την καύλα σου, βάλε και ένα "αν" να αγχωθείς...

Σύνκαυλοι ζήστε το τώρα, πετάξτε από την ζωή σας το «αν», και δώστε κλωτσιές στους επίδοξους τρομοκράτες που ρητορεύουν ένα συνεχές «αν» ως μια μόνιμη καραμέλα βουτύρου και vaniliias.

Όλα στην ζωή έρχονται ακαριαία και σε παροντικό χρόνο.

Η σύλληψη μας έγινε ακαριαία και ο θάνατος μας επίσης τέτοιος θα είναι.

Χωρίς «αν».

Μπαμ και κάτω.

Μην αναρωτιέστε.

Ζήστε.

Όσο το «αν» θα βασιλεύει στα μυαλά της ανθρωπότητας η εξέλιξη του είδους θα είναι μια αργή και επώδυνη διαδικασία γεμάτη ανούσια ερωτήματα.

Δεν με νοιάζει αν θα κρατήσει τον λόγο του ένας άνθρωπος.

Την ώρα που το λέει τον εμπιστεύομαι.

Τώρα στο ερώτημα, και αν δεν τον κρατήσει, η απάντηση μου είναι, "όταν και αν έρθει εκείνη η ώρα βλέπουμε τι θα κάνουμε, τώρα είμαι καυλωμένος και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι παραπάνω από το να της γαμήσω τα πρέκια στις φάπες".

Μακριά από το άγχος του «αν» και σε εκείνους που το διακηρύττουν.

Δεν ωφελεί σε τίποτε…

Iagos