Ηλεκτρόδια ( Μέρος 1 από 2 ) / P. Neruda

ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ ( P. Neruda )

ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΠΩΣ
Σ'ΑΓΑΠΩ ΑΦΟΥ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΥΟ ΕΧΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ,
Η ΛΕΞΗ ΕΙΝΑΙ ΦΤΕΡΟΥΓΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ,
ΕΧΕΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟ 'ΝΑ ΜΙΣΟ ΑΠΟ ΚΡΥΟ.
Σ'ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΑΛΙ,
Τ'ΑΠΕΙΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΡΧΙΣΩ
ΚΙ ΑΠ'ΤΟ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΨΩ:
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ.
Σ'ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ ΣΑΝ ΝΑ 'ΧΑ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
ΚΙ ΕΝΑ ΔΥΣΤΥΧΟ ΑΒΕΒΑΙΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ.
ΔΥΟ ΖΩΕΣ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΕΧΕΙ.
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ Σ'ΑΓΑΠΑΩ
ΜΑ Σ'ΑΓΑΠΑΩ ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΑΩ.

------------------------------------------------------------


Το κείμενο που θα βρείτε ανοίγοντας το link είναι ίσως ότι πιο προσωπικό έχω γράψει ποτέ μου....
Αναγκάστηκα να καταφύγω σε αυτό το "κολπάκι"...γιατί από εδώ δεν θα μπορούσα να το σβήσω, όταν θα το ήθελα.
Το λοιπόν, για να μην μείνει στο φόρουμ ένα "κενό" νήμα, ποστάρω και ένα από τα ερωτικά σονέτα του P.Neruda...
Μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα κάνω ένα παρόμοιο νήμα με αυτό και θα βάλω το δεύτερο και τελευταίο μέρος
( βλέπετε το πρωτότυπο το είχα γράψει σε ξένη γλώσσα - όχι αγγλικά που θα γνωρίζατε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι σας - και για να κάνω την καλύτερη δυνατή μετάφραση, μου χρειάζεται αρκετός χρόνος )...
Σε κάθε περίπτωση, μέρος και του σημερινού και του επόμενου νήματος την 1 Σεπτεμβρίου θα "αχρηστευθούν"...

Όσον αφορά το κείμενο μου...Σας προειδοποιώ ότι είναι αρκετά μεγάλο...και ότι δεν είναι BDSMικο ( αν μου επιτρέπετε τον αδόκιμο όρο )
...Όπως και ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα η καταστάσεις, θα ήταν παντελώς τυχαία...


Ηλεκτρόδια ( Μέρος 1 από 2 )

http://uileann.blogspot.gr/2014/07/1-2.html

 

* Στο τέλος είπα να το βάλω απ' ευθείας εδώ αυτό το κείμενο...Και ας ξέρω ότι μετά δεν θα μπορέσω να το αφαιρέσω...Το "έσπασα" σε τέσσερα πλέον μέρη, στα δύο τελευταία έδωσα τους αριθμούς 2 και 0 ενώ τα δύο πρώτα είναι κατά σειρά το 3 και το 1 ( πάντα από 2 )...Προειδοποιώ ξανά ότι δεν έχει BDSMικά στοιχεία...Αλλά περιέχει εικόνες που ίσως κάποιους και να τους αηδιάσουν η να θίξουν την ευαισθησία τους...Γι' αυτό αν δεν έχετε αρκετά γερό στομάχι, ίσως και να ήταν καλύτερο να μην προχωρήσετε στην ανάγνωση του...Το παρόν κείμενο παραμένει ότι πιο προσωπικό κι ιερό, έχω γράψει ποτέ μου…Γι’ αυτό θα σας παρακαλούσα να το αντιμετωπίσετε με λίγο σεβασμό…Και ας μην σας αρέσει…



** Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα η καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική...




--------------------------------------------

Ηλεκτρόδια ( Μέρος 1 από 2 )


M : Μουσικός


Π : Περσεφόνη


Ν : Νάντια


Φ : Φανή


Δ : Δήμητρα


Ι : Ιερέας


Κ : Κόμης

------------------------------------------------




Δ : Έχεις εμφανή βελτίωση Περσεφόνη, η θεραπεία είναι θαυματουργή. Μία δόση ηρεμιστικά για ορεκτικό, καμία δεκάδα βολτ και σαν γλυκό μια χούφτα οξέα. Ετοιμάσου κοριτσάκι μου, σαν καλή ασθενής. Δεν είναι σωστό να τον κάνουμε να περιμένει. Γνωρίζεις πόσο σε λατρεύει αγνή, σα νυφούλα τέλεια και αψεγάδιαστη. Να σου το τούλι, μια ψαλιδιά δεν θα ήταν άσχημη ιδέα. Τι θα έλεγες για ένα ασύμμετρο κούρεμα? Όσο χρειάζεται για να φρεσκάρουμε αυτή σου την φρικτή εικόνα? Όλες οι δαντέλες αυτού του σύμπαντος δεν θα μπορούσαν ποτέ να σε εξισώσουν σ’ εμένα, αλλά εκείνος σε θέλει το ίδιο. Θα μπορούσες να ήσουν εγώ στα νιάτα μου, μηροί σφιχτοί, μουνί που μυρίζει κεράσι, δεν συνειδητοποιείς την θηλυκότητα σου και αυτό τον ξετρελαίνει. Αυτός θα ήταν ο άσος στο μανίκι σου, αλλά για μένα παραμένεις ένα έκτρωμα, το λάθος που ακόμη πληρώνω ακριβά. Στον Ιερέα μου λείπει εκείνη η γυναίκα που ήταν, λείπω εγώ. Αλλά εσύ πλέον είσαι ένα κουρέλι, εν’ ανθρώπινο ψίχουλο. Κάνω τ’ αδύνατα δυνατά για να σε πολτοποιήσω, αλλά σ’εκείνον αρέσεις πάντα, καταραμένη. Μισώ την ομορφιά σου.


«Μουνί που έχει γεύση απ’ αμύγδαλο» , έτσι σε περιγράφει το γουρούνι, το δικό μου γουρούνι. Η Φανή δεν τον ικανοποιούσε πια, στο κάτω κάτω της γραφής ήταν αδύνατο να την διορθώσω, είχε κουραστεί από δαύτη. Για πιο λόγο νομίζεις ότι σου είχα προσφέρει εκείνη την άδεια θέση νοσοκόμας έξι χρόνια πίσω? Γνώριζα ότι σ’ εκείνον αργά η γρήγορα θα χρειαζόταν φρέσκο κρέας…και τι καλύτερο από εκείνη τη θυγατέρα της οποίας δεν είχε ποτέ ανακαλύψει την ύπαρξη…Να είσαι ήσυχη ότι δεν θα του το πω ποτέ…Γιατί σε εκείνη την περίπτωση θα καύλωνε ακόμη περισσότερο και εμένα ούτε που θα με ξανακουμπούσε…Να γιατί σκέφτηκα να τον «θρέψω» για 4 χρόνια με τη Φανή…Εκείνη ήμουν σίγουρη ότι δεν θα κατάφερνε ποτέ να με ξεπεράσει. Μετά είναι ίδια με εκείνον…τον πατέρα της…κακομαθημένη…διεστραμμένη…γλοιώδης, ένας ανθρώπινος γκρεμός…


Ι : Πως προχωρούν οι προετοιμασίες?


Δ : Καλώς σε βρήκα, της φορούσα την περούκα


«…είναι αδιαμφισβήτητο το ρίξιμο των αστραγάλων του..»…


Περίμενε μονάχα ένα δευτερόλεπτο και το «δείπνο» σου θα σερβιριστεί σε μαρμάρινο δίσκο. Εσύ θα πρέπει μόνο να σκύψεις και να την πιάσεις από τα οπίσθια, σήμερα είναι πιο ανήσυχη απ' το σύνηθες. Αφού τελειώσεις, μην ξεχάσεις να φωνάξεις κάποιον εμπιστοσύνης για να τακτοποιήσει το γραφείο. Είναι πάντα τακτοποιημένο, τίποτα δεν είναι εκτός θέσης. Το νυστέρι γυαλίζει και τα μηχανήματα είναι καλά τοποθετημένα στο υπόγειο κάτω απ’ το χαλί. Δεν πρέπει να βρίσκονται ίχνη από το σπέρμα σου η άδεια μπουκαλάκια τριγύρω. Απεχθάνομαι την αταξία.


Π : Ξέρω ότι με νιώθεις, είναι περίεργο αλλά με νιώθεις. Οι ρωγμές στο ταβάνι, στις είχα υποδείξει. Τις συγκεντρώνω, είναι η σωτηρία μου, μου αποσπούν την προσοχή. Δημιουργούν το κενό ανάμεσα σε μένα και τον πόνο, με στέλνουνε στ’ αστέρια, εκείνα είναι δέκα. Επτά διακρίνονται ξεκάθαρα, φιλοξενούμενοι τα’ ουρανού μας, τα άλλα τρία είναι οι φακοί των φρουρών. Δέκα πρέπει να είναι πάντοτε τ’ αστέρια. Αν μετρήσεις περισσότερα σου καίγονται τα δάχτυλα. Δέκα είναι τ’ αστέρια, το υπογραμμίζω στον εαυτό μου καθώς η βελόνα σκάβει πάντα πιο βαθιά.

Τώρα προσπαθώ να στεγανοποιήσω τις ίριδες, είχα δοκιμάσει και να τις ράψω μια φορά κατά τη διάρκεια του μαθήματος της χειροτεχνίας.Εκείνο στο οποίο εσύ…


Μ : κατασκεύαζα μια χάρτινη βαρκούλα στο σαλόνι των ασθενών, εκείνο με την τηλεόραση…κάτω από τις φωνές του Κόμη σχετικά με το κανάλι…Ναι, σε νιώθω. Είσαι στη «λέσχη». Η Δήμητρα σε μεταμορφώνει σε πορσελάνινη κούκλα…γεύεσαι την θεραπεία που η Φανή με υποβάλλει ακόμη.


Π : Είναι ανώφελο να του αντισταθώ, έτσι κι αλλιώς θα με περάσει απ΄ το δρεπάνι. Εννέα θα είναι τα σημάδια, μου λείπουν ακόμα τρία. Έχω ήδη πέντε μεταξύ ισχίου, χεριών και σβέρκο, το έκτο σκιτσαρισμένο στο τελευταίο μου πλευρό, ψηλά, στα δεξιά, κάποιο χιλιοστό από την ρώγα, εκείνη τη στείρα από γάλα. Είναι τα αγαπημένα μου κοσμήματα.

Μια ριξιά των ζαριών, ήταν το 1983, εννέα ήταν τα κεράκια μου…


Μ : Το 1983 από κεράκια είχα 14, η πρώτη συναυλία των Iron Maiden. Είναι από τότε που έδωσαν το παρατσούκλι του μουσικού, το προτιμώ από τ΄ όνομα που με βαπτίσαν.


Δ : Σας αφήνω στην «κατήχηση» πιτσουνάκια.


Π : Μην με εγκαταλείπεις, το έχεις κάνει ήδη αρκετά, σε ικετεύω…


Ι : Βούλωσ’ το εκλεκτή μου, να είσαι φρόνιμη και δεν θα σου συμβεί τίποτε το κακό, οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι, σου ανοίγω τις πύλες του παραδείσου, δεν θέλεις ν’ αρνηθείς μια τέτοια ευκαιρία…Στα γόνατα χωρίς να το κλωθογυρίζεις…υποδέξου στον ουρανίσκο σου τον ιερό μου λόγό.


Κ : Αξιωματικός στο Γ5, από πότε είσαι εδώ? Γνωρίζω ότι είναι μια τετριμμένη ερώτηση, αλλά δεν σου την είχα κάνει ποτέ. Χμμμ, είσαι πολύ αργός νεαρέ μου. Απάντησε στην κίνηση μου. Μετά δεν είναι ότι τυχαίνει συχνά να μας επιτρέπουν να έρθουμε σε αυτόν τον εκπληκτικό κήπο. Μου θυμίζει λίγο το σπίτι μου. Το κιόσκι ανάμεσα στις μπετούγιες και στα ηλιοτρόπια είναι μια αποκλειστικότητα της «Τριάδας».

Από το παράθυρο στο δωμάτιο μου, μπορώ να δω τη Φανή που κάθε νύχτα στις 21 κάθεται στο μαρμάρινο παγκάκι, εκείνο χωρίς πλάτη, για να χτενιστεί.


Μ : Ο Κόμης, δύσκολη προσωπικότητα κι εκείνος, ανεξαρτήτως από την κατάσταση στην οποία τωρινά περιέρχεται, κάποια κατάλοιπα του παρελθόντος του είναι αδύνατο να τ’ αποτινάξει από πάνω του. Ο Γιάννης, αυτό είναι τ’ όνομα του, είναι μια αρχοντική φυσιογνωμία, ψηλός, με ευγενικούς τρόπους αν και λίγο απότομος. Έχει μια κοτσίδα με κατάμαυρα μαλλιά και στην ρόμπα του είναι ραμμένα τα αρχικά του.

Του έφτιαξαν ένα σκήπτρο από αλουμινόχαρτο για να τον γελοιοποιήσουν. Αλλά εκείνον δεν τον ενδιαφέρει στο ελάχιστο, απολαμβάνει τη θέση του και τα προνόμια που του προσφέρει.

Όπως εκείνο του ν' αποφασίζει πια εκπομπή να παρακολουθούμε στην τηλεόραση.

Χωρίς την άδεια του, το τηλεκοντρόλ δεν το ακουμπάει κανείς, αιτία για ουκ ολίγους καβγάδες ανάμεσα «μας». Αλλά πριν ν’ αλληλεπιδράσεις με οποιονδήποτε τρόπο μαζί του, κάποιος πρέπει να αιτηθεί επίσημη ακρόαση συνοδευόμενη από το απαραίτητη υπόκλιση. Εκείνος είναι ο προμηθευτής μου, μου δίνει φράουλες και καμιά σελίδα τετραδίου. Μόνο αυτός έχει φράουλες και τα φύλλα με τις γραμμές, όπως του αρέσει ν’ αναφέρεται στις σελίδες. Είναι ένας από τους ελάχιστους που έχουν επισκέπτες από τον κόσμο των υγιών. Σαν ενέχυρο για τις προσφορές του, πρέπει ν’ ανέχομαι τους μονολόγους του πάνω από μια σκακιέρα για τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα. Και οι ερωτήσεις του, σε κείνες είμαι υποχρεωμένος ν’ απαντώ ειδάλλως εξαγριώνεται. Σε κάθε περίπτωση μένω ο αγαπημένος του υπήκοος και μ’ ένα τρόπο εντελώς δικό του, με νοιάζεται.


…Πάντα όλοι με τρόπο εντελώς δικό τους με νοιαζόντουσαν…


Μ : Πύργος στο Α 3,πάντα να παραπονείστε μεγαλειότατε. Το γνωρίζετε πως τα φάρμακα που μου χορεύουν στον οισοφάγο δεν είναι ότι βοηθάνε το συσκοτισμένο μου μυαλό.


Κ : Γι’ αυτή τη φορά δεν λέω τίποτα νεαρέ μου, όμως να μην επαναληφθεί.


Το λοιπόν, που είχαμε μείνει? Στη Φανή, σου έλεγα, απορροφημένη ποιος ξέρει σε τι σκέψεις, αυτή η κοπέλα μου προκαλεί ανησυχία, είμαι ειλικρινής. Τις λίγες φορές που διασταυρωθήκαμε, μετά δυσκολίας θ’ ανταλλάξαμε δυο κουβέντες και εκείνη αποφεύγει πάντα το βλέμμα μου. Χρησιμοποιεί μονάχα μονοσύλλαβα και πάντα αν την χαιρετήσω πρώτος εγώ. Σαν χελιδόνι σε αβέβαιη μετανάστευση…πετάει μακριά…ξεγλιστρά…Αλλά κάθε βράδυ στις21 ακριβώς κάθεται σ’ εκείνο το παγκάκι, με τα πόδια ενωμένα και τους ώμους προς τον καθρέφτη. Άλλο λίγο και θα λιώσει μέσα στην εύθραυστη της αντανάκλαση.


Ψιθυρίζει κάτι, λες και είναι κάποιος δίπλα της. Δυο, το πολύ τρία λεπτά να τραυλίζει. Έπειτα κάμπτει το κεφάλι προς τα πίσω και γλύφει τα χείλη της. Θα είναι ζήτημα αποστάσεως η της επίδρασης των φαρμάκων που μου χορηγούν, αλλά ορκίζομαι ότι δεν έχω δει ποτέ κανέναν άλλο εκτός από εκείνη όταν διασκεδάζει με τα μαλλιά της.


Αυτή η σκηνή διαρκεί τουλάχιστον μια ώρα, μέχρι που δεν λούζει το πρόσωπο της ένα τεχνητό φως…ένας φακός…μπορώ να διακρίνω μονάχα τη στολή. Αλλά σε διαβεβαιώνω ότι το περίγραμμα δεν είναι ποτέ το ίδιο. Το κιόσκι βρίσκεται κάποια μέτρα απ' το σημείο που περιπολούν οι φύλακες. Επτά νυχτοφύλακες να επιβλέπουν την περίμετρο, γιατί δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις στις οποίες κάποιος έγκλειστος δεν είχε προσπαθήσει ν’ αποδράσει. Μετά ξεκινούν οι βλασφημίες και τα ουρλιαχτά, γυναικεία. Πόσο δεν τον εξευτελίζει εκείνο τον κακομοίρη, που δεν θα είχε άλλο φταίξιμο από εκείνο του να της δώσει λίγη ηδονή…μια μερίδα φθηνής απογοήτευσης…


Ένας γέρος φύλακας κάποια χρόνια πριν, βγαίνοντας στην σύνταξη μου αποκάλυψε πράγματα φρικαλέα σχετικά με την οικογένεια. Το πώς εξανάγκαζαν εκείνον και τους συναδέλφους του να συμμετάσχουν στα όργια τους. Ούτε ο Ιερέας απέφευγε να κάνει τα «ταξίδια»του. Λάτρευε να κοιτάζει την Φανή καθώς την έπαιρναν από τον πισινό, ένας, δύο, κάποιες φορές και τρεις εναλλασσόμενοι φρουροί. Εκείνος, ο Ιερέας, ξαπλωμένος στο κόκκινο ντιβάνι ν’ αυνανίζεται και η Δήμητρα που ήδη βρισκόταν πίσω απ΄ το γραφείο της να γυαλίζει και να τακτοποιεί τα εργαλεία «αναμορφώσεως», νυστέρια, τανάλιες, ηλεκτρόδια. Η Φανή έσκουζε σαν καυλωμένη σκύλα και ο Ιερέας με ένα πίνακα του Ιερώνυμου Μπος πάνω από το κεφάλι του ν’ απαγγέλει περάσματα της βίβλου κατά τρόπο ασύνδετο.


Οι φλέβες στους κροτάφους να έχουν φουσκώσει αφύσικα, τον πούτσο μέσα στα χέρια να υποφέρει απ΄ την τριβή. Όταν κόντευε να τελειώσει, διέταζε την Δήμητρα να σηκωθεί και να τοποθετήσει το πρόσωπο της ανάμεσα στους ορθάνοιχτους του μηρούς, βάφοντας την με το σπέρμα του. Για να μαζέψει ύστερα με την γλώσσα της σταγόνες που έχασαν τον στόχο και είχαν πέσει στο πάτωμα. Στον κολοφώνα του οργασμού της η Φανή, έβγαζε από το συρτάρι μια βίτσα και μαστίγωνε το στομάχι της έως ότου το αίμα της δεν ανακατεύονταν με τα αχρεία υγρά της.


M : Είμαι σε αυτό το μέρος εδώ και δύο χρόνια εξοχότης. Δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα με μετέφεραν σε αυτό το ίδρυμα για να εκτίνω την ποινή μου για την δολοφονία του πατέρα μου. Αυτό το «ξενοδοχείο» το γνώριζα ήδη. Από τότε που εγώ και η Φανή ήμασταν οι πρωταγωνιστές του έργου « το παντρεμένο ζευγαράκι». Ήταν ο Ιερέας που είχε καθαγιάσει την «ευτυχία» μας…ήταν εκείνος που εκσφενδόνισε την πέτρα ανάμεσα στα μάτια και την μύτη…εκείνα των γαμήλιων υποσχέσεων…η καταδίκη μου άνευ εφέσεως…


N : ...Εκείνες οι υποσχέσεις ήταν οι δικές μου αγάπη μου…ο θώρακας της ένα μίζερο ηχείο…και δεν νιώθω προδομένη…οι μέρες της που είχες ζωγραφίσει…αντίο δικό μου ποτέ δεν ήταν…σαν κάθε επιστροφής υπόσχεση που ποτέ δεν την κρατήσαν…


M : Ποτέ δεν θα φανταζόμουν τι βρίσκει καταφύγιο πίσω από αυτές τις πόρτες, πριν να γίνουν το κολαστήριο μου. Ο πίνακας του Μπος μου είχε κάνει εντύπωση, εκείνος στο γραφείο του Ιερέα. Και η Φανή συνέλεγε φωτογραφίες ανήκουστης βίας. Μια φορά την είχα ζητήσει εξηγήσεις για αυτό της τον εθισμό στη φρίκη.Απέφυγε να μου απαντήσει.


Κ : Βασίλισσα στο Γ3. Να σου Περσεφόνη, οπτασία μου.


Π : Μεγαλειότατε, πως είσαστε σήμερα? Εύχομαι ο υπήκοος σας, να μην σας προβλημάτισε.


Κ : Όχι καλή μου, είναι ένας νεαρός πολύ υπάκουος. Δεν κερδίζει ποτέ και τα καταφέρνει να με πείθει ότι οφείλεται στην ικανότητα μου. Γνωρίζει τι θα έχανε, σε περίπτωση που κέρδιζε, δεν θα του έδινα φύλλα με γραμμές για μια εβδομάδα. Και τα στυλό που κάθε τόσο «κατά τύχη» σου γλιστρούναπό τις τσέπες όταν εκείνος βρίσκεται τριγύρω, θα του ήταν παντελώς άχρηστα.


Νεαρέ λύσε μου μια απορία, τι γράφεις σ’ εκείνα τα καταραμένα φύλλα που να είναι τόσο σημαντικά για σένα?


Π : Ναι, θα ήμουν περίεργη να το μάθω κι εγώ…


M : Άλογο στο Β 6.Σκιτσάρω αντίο, μια μέρα θα τα επιβιβάσω σε μια χάρτινη βαρκούλα και θα τα ξαμολήσω στ’ ανοιχτά από ένα μόλο στην Τεργέστη


Π : Δεν έχω επισκεφθεί την Τεργέστη, θα μου άρεσε να τη δω…


Ν : …Όλα εκείνα τα μέρη που μαζί ποτέ δεν θα μας δούνε…


M : Μεγαλειότατε αυτός μας ο διάλογος έγινε πριν από τρία χρόνια…

Τώρα δεν είμαι εγώ να έχω τα χείλη διαλυμένα και μου χρειάζεται οπωσδήποτε μια χούφτα φράουλες. Είναι για την Περσεφόνη. Δεν έχω διάθεση να παίξω σκάκι σήμερα. Μόλις επέστρεψε στο δωμάτιο της μετά από μια εξοντωτική «συνεδρία»…Ξέχνα εκείνη την οπτασία…Εκείνο τα θαύμα που αφού χτύπαγε την κάρτα της, σταματούσε στο πάνω μέρος της περίφραξης να καπνίσει ένα τσιγάρο. Ήταν άνοιξη, την έχω ακόμη σκαλισμένη στα μάτια. Άσπρο φόρεμα να χαϊδεύει τις καμπύλες της…


…Ο καπνός να παρακαλεί τα πνευμόνια της για άλλη μια τζούρα…

…εκείνη να δεσπόζει τον κάμπο από ανθισμένες κερασιές με την απαλή σκιά της…

( Συνεχίζει με το μέρος 2 από 2 )