Λογική vs Συναίσθημα και τούμπαλιν.

Οι περισσότεροι/ες θαρρώ, συνηγορούν στο ότι η υπακοή είναι λογική διαδικασία, η δε υποταγή συναίσθημα.

Τι κάνει την ζυγαριά να γέρνει από την μία πλευρά αντί από την άλλη; Γιατί σε κάθε απόφαση στην ζωή μας αυτό συμβαίνει. Πάντα έχουμε λόγο και αντίλογο για κάθε τι, αφού η δράση φέρνει πάντα αντίδραση σ' αυτόν τον κόσμο που ζούμε και στο τέλος, αναγκαστικά, καταλήγουμε πάντα σε κάποια απόφαση.

Το "δεν ξέρω", δεν ισχύει. Το ακαταλόγιστο ως ελαφρυντικό δεν το δικαιούται (δεν πρέπει κατ' εμέ τουλάχιστον) ούτε καν ο πιό κουτός αφού, πέρα και πάνω από την λογική, βασιλεύει το συναίσθημα. Αυτό αποφασίζει, όχι το μυαλό, για το προς τα πού θα γύρει η πλάστιγγα. Ακόμα και όταν δεν μπορείς να βγάλεις άκρη με επιχειρήματα, λογικούς συνειρμούς και αναλύσεις, κάτι μέσα σου πάντα σε σπρώχνει να κάνεις αυτό ή το άλλο. "Πάντα" κάτι μέσα σου αποφασίζει πριν από σένα για σένα...

H επιθυμία. Αυτήν την ξέρεις και μάλιστα πολύ καλά, ακόμα και αν εμφανίζεται πολλές φορές κόντρα στην βούληση. Ακόμα κι αν, υπερνικώντας βούληση και αιδώ, περάσει στην επικράτεια της ύβρεως, όπου αλλάζει απλά μάσκα και μεταμφιέζεται σε απληστία. Αν δε αφήσεις την ελπίδα και την προσμονή να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, άρχισε να κόβεις εισιτήρια για το έργο που θα ακολουθήσει. Θα βγάλεις λεφτά...

Σε κάθε απόφαση υπάρχει ένας λόγος. Μπορεί να είναι, ή να μην είναι λογικός, είναι σίγουρα όμως, πάντα συναισθηματικός. Για να μπαίνει η συζήτηση στα του χώρου, σ' αυτό το συναίσθημα στοχεύουν "όλοι" όσοι θέλουν να χειριστούν ή "χειριστούν" την υποταγή, γιατί και πιό εύκολο είναι και πιό αποτελεσματικό από την λογική. Οποιος ξέρει να προσέχει την γλώσσα του σώματος αντί του στόματος, καταλαβαίνει πολύ εύκολα την αλήθεια του ισχυρισμού μου.

Ισως αυτό να απαντάει, έστω εν μέρει, στο γιατί επιλέγει μεγάλη μερίδα των υποτακτικών ανθρώπων συνειδητά να ψηφίζουν (μεταφορικά) υπέρ της καταστροφής τους και να μαγεύονται από το τραγούδι της προσμονής και της απληστίας όταν ξέρουν πολύ καλά ότι όλα εκείνα που τόσο λαίμαργα λαχταρούν, δεν τους φτάνει μια ζωή να τα χαρούν και να τους τα χαρίσουν ακόμη.

Η εγκεφαλικά ερωτική έλξη, ιδίως στο D/s, που ξεκινά ως άλογο πάθος, έχει τη δυνατότητα (μένει πάνω στον καθένα όμως να την υλοποιήσει) να μετασχηματιστεί σε ώθηση προς την ένωση με τις Ιδέες. Για τον Πλάτων, ο έρωτας, το θεμέλιο της παιδείας, έχει κάτι το φιλοσοφικό, γιατί όπως και ο φιλόσοφος, βρίσκεται ανάμεσα στη σοφία και την άγνοια. Είναι λοιπόν εξ ορισμού ένας ανικανοποίητος δαίμων που παλινδρομεί ανάμεσα στην έλλειψη και την πλήρωση, την ασχήμια και την ωραιότητα, τη θνητότητα και την αθανασία.

Ο άνθρωπος οφείλει να ζεί τα πάντα με τον ίδιο, δικό του, μοναδικό τρόπο. Χωρίς αντιγραφές... Γιατί ούτε οι ώρες, ούτε οι μέρες, ούτε οι μήνες, ούτε οι εποχές, ούτε ο καιρός, γνωρίζουν τι μαγειρεύει ο χρόνος. Και μπροστά στον χρόνο, όλοι μας στεκόμαστε γυμνοί και μόνοι. Αλλοι με το κεφάλι ψηλά, κι άλλοι σκυμμένοι... Ανεξαρτήτως status

Οχι λοιπόν στο μημουαπτισμό, προ πάντων στο ναρκισσευόμενο, ναι στο ρίγος της ερωτικής περιπάθειας. Εστω και με συναίσθημα που ακροβατεί με τις διανοητικές λειτουργίες.

 

Πρώτα θέλουμε και μετά αποφασίζουμε.

 

Πώς βγάζετε αυτό το συμπέρασμα;
Δεν θα μπορούσε η υπακοή καθώς και η υποταγή να είναι "κατάσταση";

 

Υπακούς επειδή το επιλέγεις, υποτάσσεται γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Με άλλα λόγια η υπακοή επιλέγεται, η υποταγή επιβάλλεται.

 

Κατάσταση με απουσία συναισθήματος, όχι

 

Τα συναισθήματα είναι συγκεκριμένα και η υποταγή δεν ανήκει σε αυτά.
Σαν να λέμε η φυλάκιση είναι συναίσθημα. Δεν είναι πάντως.

 

Δεν διαφωνώ, αλλά και τη περίπτωση επιβολής δια της βίας να εξετάσουμε, θα υπάρχουν συναισθήματα. Φόβος, λύπη, θυμός, αηδία, αγανάκτηση, ταραχή, ενόχληση, απελπισία..

Στην άλλη περίπτωση, έξαψη, πάθος, ευθυμία, απόλαυση, αγωνία, ανακούφιση, έκσταση..

 

Υπακοή και υποταγή αμφότερες είναι καταστάσεις, δεν είναι συναισθήματα. Το τι συναισθήματα μπορεί να γεννάει η καθεμία από αυτές είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Για παράδειγμα μια υποτακτική υποτάσσεται στον αφέντη της και νιώθει πληρότητα ενώ από την άλλη μπορεί να υπακούει τον προϊστάμενό της και από μέσα της να του ρίχνει παναγίες.

 

Το να είσαι φαντάρος είναι κατάσταση, που μπορεί να γεννά πολλά συναισθήματα (ευχάριστα ή δυσάρεστα) αυτό δεν κάνει την στρατιωτική θητεία "συναίσθημα".

 

Kατάσταση είναι η υγεία, ο γάμος, η πολιορκία... Αν ξεκόψεις την υποταγή από το συναίσθημα, τότε μιλάς για R2-D2 από τον πόλεμο των άστρων.

Η υπάλληλος, κυρίως με βάση τη λογική, θα υπακούσει ή όχι, τις εντολές του προϊστάμενου, ζυγίζοντας τις παραμέτρους κάθε φορά, (αν δεν κατακλυστεί από έντονα συναισθήματα)

Η υποταγή από την άλλη, δεν είναι 3 το λάδι - 3 το ξύδι... Στην ουσία της, δεν δημιουργείται, ούτε βιώνεται με βάση τη λογική.

@espimain Εχεις ακούσει κάποιον που υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία να λέει νιώθω φαντάρος; Aντιθέτως, θα έχεις ακούσει να λέγεται αισθάνομαι την υποταγή μου, νιώθω υποταγμένη..

κατάσταση - κατά + στάση (ἵστημι)

Για να μη διυλίζουμε τον κώνωπα, μπορεί να υπάρξει ουσιαστική υποταγή με αποκλειστική βάση τη λογική, όπως η υπακοή;

 

Εξαρχής μια ένσταση έχω. Παρακαλώ απαντήστε σε αυτό. Είναι πολύ απλό.
Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτό, βασίζετε όλον τον συλλογισμό σας.

Τώρα που καταλήξατε σε αυτό:

Απαντήστε και στην αρχική μου ένσταση.

 

Εχουν γραφτεί κατά καιρούς, με διάφορες αφορμές και σε διάφορα νήματα, οπότε ουσιαστικά επαναλαμβάνω:
Αυτό που επιβάλλεται είναι η Κυριαρχία και το τελικό αποτέλεσμα αυτής της επιβολής-μετά την παράδοση που προηγείται- είναι η υποταγή.
Αυτή η ακολουθία-σενάριο είναι η μόνη που έχει ρεαλιστικές πιθανότητες να λειτουργήσει. Σε κανένα σημείο της η υπακοή δεν είναι επιλογή.
Η λόγω επιβολής παράδοση και υποταγή δεν περιέχει λύπη, αηδία, αγανάκτηση, ενόχληση ή απελπισία.
Είναι όμως δυνατόν να περιέχει φόβο(αρχικά), θυμό( επίσης αρχικά, τόσο απέναντι στον Αλλο όσο και κατά εαυτού) και σχεδόν πάντα έξαψη, πάθος, ευθυμία, απόλαυση, αγωνία(να είσαι όπως θέλει) ανακούφιση, έκσταση, αλλά και γαλήνη, ηρεμία.