Μετά το τέλος...

Last thing i remember, i was running for the door
i had to find the passage back to the place i was before
"Relax, " said the night man,
"We are programmed to receive.
You can check-out any time you like,
But you can never leave! "​

Διάστημα... Διαστῆναι εκ του διίστημι... Space στα αγγλικά.

Ο χώρος ανάμεσα σε δύο πράγματα, εν ολίγοις, η σημασία της λέξης. Ο Κόσμος, σε μια από τις έννοιες της λέξης.

Ωραία! Ανάμεσα σε δυο πράγματα. Αλλά σε... ποια; Και άντε καλά! Το ένα (ας πούμε το προηγούμενο) το ήξερα. Το επόμενο όμως; Δεν είχα ιδέα. Άρα που ήξερα ότι είναι διάστημα;

Ε λοιπόν εκείνη η περίοδος (λίγο πριν τα τέλη της δεκαετίας του 2000), ήταν η Οδύσσεια του δικού μου διαστήματος.

Αν η αιτιότητα (κάποιοι -μαζί κι εγώ ενίοτε- το λένε και νόημα) είναι ο ερειστικός ιστός του Σύμπαντος (μας), τότε εγώ βίωνα ένα Σύμπαν που δεν ήταν τίποτε άλλο από ξέφτια.


"...Bλέπω τις τρομακτικές διαστάσεις του διαστήματος που με περιβάλλει και βρίσκομαι δεμένος σε μια γωνιά αυτής της απεραντοσύνης, χωρίς να γνωρίζω γιατί είμαι εδώ και όχι αλλού, ούτε γιατί ο λίγος χρόνος που μου δόθηκε να ζήσω ορίστηκε σ' ετούτο και όχι σε κάποιο άλλο χρονικό σημείο μέσα σε ολόκληρη την αιωνιότητα που προηγήθηκε από μένα και σε ολόκληρην εκείνη που θα με ακολουθήσει. Δε βλέπω ολούθε πάρεξ απεραντοσύνη, που με περικλείει σαν απειροελάχιστο άτομο και σα σκιά που διαρκεί μονάχα μια στιγμή χωρίς επιστροφή...".

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα τις Σκέψεις του Μ. Πασκάλ. Ομολογώ πως με γοήτευε το παραπάνω χωρίο αλλά δεν με βοηθούσε. Ο κύριος Πασκάλ ήταν απλά ένας άνθρωπος που έβλεπε το σύμπαν του ξέφτια - όπως κι εγώ! Και κάποιοι άλλοι κύριοι από το πάνθεον της φιλοσοφίας και του ανθρώπινου στοχασμού...


Ήταν σαφές ότι αυτό που μου είχε χαρίσει ο Τ. ήταν κάτι μοναδικό! Και ήταν σαφές ότι δεν θα το ξεχνούσα ποτέ. Το πόσο είχε επιδράσει μέσα μου δεν το ήξερα. Ήξερα όμως ότι είχε επιδράσει πολύ. Η μαμά μου, με εκείνο το εκπληκτικό ένστικτο των μαμάδων, που μπορεί να έχουν ελάχιστα δεδομένα αλλά καταλήγουν στο σωστό συμπέρασμα είχε πει ότι ο Τ. (ήξερε για τη σχέση μας αλλά όχι για τη "φύση" της βέβαια - πώς να της πω οτιδήποτε;;; ) "έχει δημιουργήσει μια βάση στην ψυχή σου που πάνω σε αυτή θα φτιάξεις από δω και πέρα είτε το θες, είτε όχι... μη σε στενοχωρεί πάντως, δεν είναι κακό, δεν θα σου κάνει κακό...".

Δεν ήξερε βέβαια τίποτε για τις ατελείωτες νυκτερινές σπονδές στην Ηδονή, τα βράδια που κοιμόμουν αλυσοδεμένη (και σωματικά) δίπλα στον Τ., τους οργασμούς μόνο με τη φωνή του επειδή έλεγε "τώρα!", το πώς του έστρωνα το τραπέζι, του άναβα τα τσιγάρα, το πώς το σώμα μου γινόταν τραπεζάκι για το τασάκι ή το ποτήρι του... και πολλά άλλα... Δεν είχε όμως και πολλή σημασία που δεν τα ήξερε. Καταλάβαινε την ουσία πίσω από τα τελετουργικά η μαμά, είναι βέβαιο.

Όπως και καταλάβαινε την επίδραση της Ισχύος, της Ισχύος που για πρώτη φορά είχα αναγνωρίσει στη ζωή μου. Και μπροστά στην οποία δεν άντεξα και έφυγα πανικόβλητη με χίλιες δυο δικαιολογίες για "αντικειμενικά" εμπόδια.

Η αλήθεια ήταν ότι για πρώτη φορά είχα βρει ένα τρόπο επιβίωσης, ένα ερμηνευτικό πλαίσιο του κόσμου, μια θωριά της ύπαρξης πολύ πολύ καλύτερα από τα δικά μου.

Και η αλήθεια ήταν επίσης ότι πάγωνα, έντρομη στη σκέψη του τι θα γινόταν αν τα έχανα αυτά. Γιατί να τα έχανα; Υπήρχε ο θάνατος ή το να φύγει (τι και αν μου έλεγε ότι "Εγώ κουκλί μου είμαι πια σε μια ηλικία που μπορώ να ξέρω τι θέλω, άρα όταν λέω εδώ μαζί σου, εννοώ ότι θέλω εδώ μαζί σου, δεν έχω λόγο να φύγω, εσύ μπορεί, εγώ όχι"; - εγώ επέμενα ότι μπορεί να έφευγε, τόσα ήξερα τότε, τόσα έλεγα...).
Οπότε... μαύρος πανικός να φύγω μακρυά.

Και μετά;;;;;;

Δεν ήταν το σεξ που μου έλειπε, αυτό γινόταν και μάλιστα εύκολα. Ήταν ότι τα βράδια ήθελα να γυρνάω πάντα στο δικό μου, μονό κρεβάτι, με εκείνο το αίσθημα του ανικανοποίητου, του κενού. Ήταν ότι ένιωθα πολύ πιο στριμωγμένη από όλα εκείνα τα βράδια που με κοίμιζε δίπλα του δεμένη από χέρια και πόδια με μεταλλικές αλυσίδες. Ήταν που είχα τις άπειρες (φαινομενικά τουλάχιστον) επιλογές, να κάνω ό,τι θέλω. Αλλά όχι εκείνη τη μια, τη γαμημένη που μου πρότεινε ο Τ. και που πάντα μα πάντα - μα πώς το κατάφερνε;;;;; - ήταν η καλύτερη από ΟΛΕΣ!


Και καθόμουν σε αυτή την απεραντοσύνη του δι-αστήματος. Ήταν το μόνον που μπορούσα να κάνω. Ούτε πίσω, ούτε και μπρος όμως, δεν έβλεπα το μπρος...

Μόνον ένα πράγμα με κρατούσε τότε: η βεβαιότητα (α, ναι, ο Τ. με είχε μάθει να είμαι βέβαιη για κάποια πράγματα έστω) ότι όλα αυτά κάποτε θα μπορούσαν να συντεθούν σε ένα από αυτά τα τόσο απλά σχήματα - πλαίσια ερμηνείας που ήξερε εκείνος να φτιάχνει. Θα είχαν λοιπόν νόημα κάποτε ξανά.

"Οι αληθινές σχέσεις δεν τελειώνουν ποτέ"... Κάποιος μου είπε μετά από αρκετό καιρό. Για να συμφωνήσουμε μετά ότι "ναι, η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις τελειώνουν αλλά αυτά που άφησαν οι άνθρωποι μέσα μας, οι άνθρωποι με τους οποίους κάνουμε αληθινές σχέσεις, είναι α-ληθή, δηλαδή δεν ξεχνιούνται ποτέ". Και ναι, ως αληθή δεν είναι α-νόητα, έχουν νόημα και κρατούν τον κόσμο αυτό ενιαίο και συμπαγή. Και ο κόσμος δεν είναι πια ένα Διάστημα, είναι ένα Σύμπαν που όλα έχουν θέση. Και σημασία...

 

ΥΓ @Mauve μπορεί να άργησα αλλά ελπίζω να αποζημιώνει έστω και λίγο  

 

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που το μοιράστηκες <3

 

Άψογη κατάθεση. Απόσταγμα ψυχής, τα σέβη μου.

 

Οι κοινωνικές έρευνες και οι μελέτες δείχνουν ότι ο πόνος για την απώλεια ενός ανθρώπου που αγαπήσαμε είναι αντιστρόφως ανάλογος με το βαθμό αγάπης και πληρότητας που απολαμβάναμε στη σχέση μας μαζί του. Μπορεί να ακούγεται παράδοξο αυτό το "μου λείπεις λίγο, γιατί σ' αγάπησα πολύ", σκεφτείτε όμως: Μπορεί να χαθεί από τη ζωή μας κάποιος που η ύπαρξή του, η ουσία του έχει διαποτίζει το είναι μας, έχει χαράξει τα κύτταρά μας, έχει σημαδέψει το ρου της ύπαρξής μας?

@margarita_nikolayevna , το υπέροχο κείμενό σου μου θύμισε τα πρώτα σου γραπτά, όταν έβγαζες την ψυχή σου και την άπλωνες σε μια οθόνη.
Ναι, δε χάνεται στη λήθη ότι κουβαλάς στην ψυχή σου.
Ναι, έχει νόημα. Κι εσύ είσαι ο φορέας του. Έχει το νόημα που του δίνουν οι σκέψεις και οι πράξεις σου.
Ναι, έχει θέση στο Σύμπαν. Γιατί έχει θέση στην καρδιά σου...

 

@Dracon
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια  

@peleas
Ναι είχα καιρό να κάνω "άνοιγμα" αλλά δεν το βάζω κάτω  
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια  

Δεν μου φαίνεται καθόλου μα καθόλου παράδοξο αυτό το "μου λείπεις λίγο γιατί σ' αγάπησα πολύ". Όταν αγαπάμε κάποιον γίνεται κομμάτι του εαυτού μας πια. Και υπ΄αυτή την έννοια μένει για πάντα μέσα μας και είναι παντού και πάντα μαζί μας ακόμη και αν φύγει από τη ζωή μας (είτε με ένα χωρισμό, είτε με ένα θάνατο - εξάλλου δεν έχουν και τόση διαφορά αυτά τα δυο νομίζω  ). Άρα δεν μας λείπει, αφού εκεί είναι τελικά αν λίγο τον "ψάξουμε"...

 

@loutcia
Φωτεινό κορίτσι, με έκανες να θυμηθώ το κείμενο και το βίωμα   Ευχαριστώ  

 

Εγώ σε ευχαριστώ! Με πήρες μαζί σου στο ταξίδι σου και με άφησες να περιπλανηθω ξανά στο δικό μου.
Με τις υπάρχουσες συγκυρίες και δεδομένα που έχω τώρα, μου έκανες το καλύτερο και μεγαλύτερο δώρο, εν αγνοία σου ή μάλλον διαισθητικά το έκανες....
Σε ευχαριστώ θερμά
Λ.

 

@margarita_nikolayevna
Ανακίνησες το μέσα μου.. Σ' ευχαριστώ

 

Όλο το κείμενό σου είναι άψογο. Και είναι άψογο γιατί αποτελεί μια μικρή κατάθεση ψυχής με τεράστια δύναμη. Σ'ευχαριστώ που το μοιράστηκες με τον δικό σου τρόπο.
Δεν ανήκω στους σκληροπυρηνικούς του χώρου, πιστεύω όμως πως η αναγνώριση της Ισχύος σε κάποιον άνθρωπο είναι καθαρά εσωτερική υπόθεση, έρχεται αρχικά ασυναίσθητα και απλά καλλιεργείται (αν και εφόσον). Πριν από αυτή υπάρχουν επιθυμίες και εικασίες. Μετά από αυτή είμαι πεπεισμένη (για δικούς μου λόγους), πως δεν μπορεί να υπάρξει άλλη σε άλλο Κ τέτοιου είδους αναγνώριση.

edit* το να έχεις την επιλογή να κάνεις ότι θέλεις (φαινομενικά ή μη) κρύβει όλη την ουσία. Όσο και να προσπαθεί κάποιος να επιβληθεί, να κυριαρχήσει αν η αναγνώριση της Ισχύος δεν έρθει αβίαστα δεν έχει απολύτως κανένα νόημα πιστεύω.  

*Μίλησες στην ψυχή μου  

 

@eva_inChains
@snoopy
Τα λόγια σας με συγκινούν, σας ευχαριστώ 

 

Συγκλονίζουν τα λόγια σου και η περιγραφη ... σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες

 

εγώ ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα καλά λόγια