Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω;

Χθες παρακολούθησα ξανά το La Pianiste του Haneke, κι εντελώς συνειρμικά -δεν ξέρω πώς ακριβώς- προέκυψε ένας προβληματισμός.
Αναρωτήθηκα αν είναι δυνατόν μία/ ένας μαζοχιστής υποτακτικός, να πάθει ένα ατύχημα για παράδειγμα, ή μια αρρώστια, όχι κάτι πολύ σοβαρό αλλά που βιώνει καθημερινά πόνο λόγω αυτού, και στο μεταξύ ν' αποζητά και τον σωματικό/ ψυχικό πόνο στην σεξουαλική του ζωή.

Θεωρείτε ότι ο μαζοχισμός απαιτεί τέτοια αποθέματα δύναμης, είτε σωματικής είτε ψυχικής (για μένα συνδέονται πάρα πολύ μεταξύ τους), που αν δεν τα διαθέτουμε, καλύτερα να περιμένουμε μέχρι την ανάρρωση; Ότι ίσως είναι πολύ ριψοκίνδυνο να καταπονήσουμε τόσο τον εαυτό μας (κορμί και μυαλό) για εκείνο το διάστημα;

Το βρίσκετε πιο λογικό, να ζητήσει από τον/ την σύντροφό του, για το διάστημα αυτό του πόνου, να μην την/ τον πονά; Εσείς, οι "από πάνω"   θα το δεχόσασταν αυτό από την/τον υποτακτική/ό σας; Θα δείχνατε επιείκεια; Εσείς, μαζοχιστές υποτακτικοί, αν ποτέ σας προέκυψε κάτι τέτοιο, θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας τα συναισθήματα εκείνου του διαστήματος;

Θα τοποθετηθώ αφού διαβάσω με πολύ ενδιαφέρον τις δικές σας τοποθετήσεις, αν υπάρξουν βεβαίως.

Κομματάκι σχετικό.

 

Έχω αντιμετωπίσει ανάλογη κατάσταση, όχι θεωρητικά αλλά πρακτικά. Η πρώην υποτακτική μου έπασχε από σοβαρό πρόβλημα υγείας, συγκεκριμένα μια ορμονική διαταραχή που επηρέαζε την συμπεριφορά, τη διάθεση και την αντοχή της. Αν και ήταν ελεγχόμενο χάρις στην φαρμακευτική αγωγή που ακολουθούσε, εντούτοις μου είχε ζητήσει η ίδια σε στιγμές υποτροπής να της επιτραπεί να ξεκουράζεται και να απαλλάσσεται υπηρεσίας.

Φυσικά το αίτημά της έγινε δεκτό ασυζητητί, της ζητήθηκε μόνο να δηλώνει την έναρξη της κρίσης με μια συνθηματική λέξη. Ακόμη όμως κι αν δεν μου το είχε ζητήσει η ίδια, σε καμιά περίπτωση δεν επρόκειτο να την χρησιμοποιήσω σεξουαλικά ενόσω υπόφερε.

 

Απάντηση: Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω;

Δεν προκαλούν όλοι οι πόνοι σωματική και νοητική διέγερση.
Οπότε ναι σε τέτοιες καταστάσεις σίγουρα δίνω περιθώρια ανάρρωσης.

 

Οσοι το εχουν ζησει εννοεις;

 

Απάντηση: Re: Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω;

Ναι, όσοι έζησαν κάτι παρόμοιο, πώς το αντιμετώπισαν, είχαν κουράγιο για επιπλέον πόνο, εκτός αυτού που βίωναν λόγω της πάθησης-αρρώστιας-ατυχήματος;
Όσοι απείχαν, επανήλθαν μετά την ανάρρωση;

 

Απάντηση: Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω;

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα σου.Θεωρώ ότι χρειάζεται ο ασκών /η ασκούσα το πόνο να αποσυρθεί πρίν τεθεί θέμα,άλλως δεν θα έχει τον έλεγχο πια.

 

Απάντηση: Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω;

Ήθελα να πώ επίσης ότι η λέξη ανάρρωση δέν ταιριάζει στη νέα κατάσταση.

 

Απάντηση: Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω;

τί εννοείς μ' αυτό;

εγώ εννοούσα μετά την ανάρρωση από την αρρώστια, αν επανήλθαν και εξακολουθούσαν να αποζητούν τον πόνο.

μάλλον δεν υπάρχουν πολλοί μαζοχιστές που θα ήθελαν ν' απαντήσουν  

 

Απάντηση: Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω;

Συνδέονται! Εχεις δίκιο!
Το ανακάλυψε και η επιστήμη μέσα από τις εργασίες των Σαρκό και Φρόιντ. (Περί τα τέλη του 19ου αρχές του 20ου αιώνα!)
Στην ψυχανάλυση η σχέση αυτή αποδίδεται με τη φράση: "Το ψυχικό σωματοποιείται ως σύμπτωμα"

 

Απάντηση: Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω;

Εννοώ ότι η νέα κατάσταση όπου εμφανίζονται σωματικά συμπτώματα δεν είναι αρρώστια, παρόλο που φαίνεται έτσι.
Είναι δυνατόν να αποζητούν τον πόνο και κατά τη διάρκεια της 'ασθένειας'.

 

Απάντηση: Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω;

μάλλον έτσι είναι σε πολλές περιπτώσεις, αλλά ας μη το αναλύσουμε γιατί ξεφεύγει από το αρχικό ερώτημα.



ρε παιδιά, άνοιξα θέμα ταμπού...;

 

Απάντηση: Μη με πονάς μέχρι να πάψω να πονάω;

Ο μαζοχισμός που μπαίνει στην υπηρεσία του σαδισμού και παραδίδει τον έλεγχο έχω τη γνώμη ότι απαιτεί δύναμη.

Εξαρτάται από την ψυχούλα του μαζοχιστή τι θα κάνει. Αν θα ζητήσει moratorium λόγω ανάρρωσης ή όχι, εγώ θα ζητούσα μόνο να μην υπερβαίνει τα όριά μου της φάσης εκείνης.

Δεν είναι εύκολο να το αξιολογήσω ως προς τη λογική, γενικά τείνω να τηρώ τις ισορροπίες μου, μεταξύ επιθυμίας και πραγματικών δεδομένων, θα το ζήταγα ως χάδι αν έπρεπε να το ζητήσω.

Απόλυτη ανημποριά και τεράστιο φόβο για τον πόνο. Αν με είχε αφουγκραστεί και είχε σταματήσει τότε που Του το ζήτησα, θα Τον είχα λατρέψει...