Ο μεγάλος ''εχθρός'' -Το συναίσθημα-

Πολυσυζητημένο, ω, ναι!

Το γυναικείο φύλο έχει έναν θανάσιμο εχθρό. - Το συναίσθημα - .
Αυτό το ψυχικό «γάντζωμα» συμβαίνει στις γυναίκες πιο συχνά απ’ ότι στους άνδρες, όχι γιατί οι άνδρες δεν έχουν αισθήματα δυνατά, αλλά γιατί οι γυναίκες αρνούνται να δεχτούν πως κάτι τελείωσε.
Οι γυναίκες αγαπούν τη δυσκολία. ( Όχι όλες )

Βυθίζεσαι στο συναίσθημα;
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

''ερωτεύεται / αγαπά κανείς αυτό που είναι ο ίδιος, δηλαδή τον εαυτό του, αυτό που ήταν ο ίδιος, αυτό που θα επιθυμούσε να είναι ο ίδιος ή το πρόσωπο που ήταν ένα μέρος του εαυτού του. (Αυτά σύμφωνα με τον ναρκισσιστικό τύπο, ο Φρόιντ διακρίνει και άλλον έναν τύπο, τον ανακλιτικό – ερωτευόμαστε αυτή-ον που αισθανόμαστε ότι μας προστατεύει πχ την διατρέφουσα γυναίκα, θα πει ο Φρόιντ ή τον προστάτη άντρα). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, κατά κάποιον τρόπο, ερωτευόμαστε τον ευατό μας ή μάλλον τη ναρκισσιστική εικόνα του εαυτού μας'' .

Aυτό!


Θα ήθελα να μάθω μέσα από την δική σας οπτική γωνία, τις απόψεις σας.
Μερσί!

 

Πολύ πρόχειρα θα σου πω τη γνώμη μου, χωρίς αναλύσεις τεκμηριωμενες, αφού δεν είμαι ψυχολογος!
Δεν θεωρώ οτι ανηκω σε καμιά απο τις 2 κατηγορίες - τύπους που ανέφερες .....
Θεωρώ οτι είμαι "συμπληρωματικος " τύπος, που ερωτεύομαι/αγαπώ κάποια που με συμπληρώνει, ή τυχαίνει να με ερωτευθεί κάποια που θεωρεί οτι τη συμπληρώνω ! Το ίδιο το bdsm ουσιαστικά εκεί στηρίζεται , συμπλήρωση - ανταλλαγή ενέργειας βλ. Σχέσεις Κ /υ κλπ.
Πως θα μπορούσε κάποιος νˊ αγαπήσει κάποια, μόνο και μόνο για να καθρεφτίζει τον εαυτό του εκεί και να ικανοποιεί το ναρκισισμο του?
Ή ως πρός το δεύτερο τύπο του οικονομικού συμφέροντος ή της εξαρτησης, η καθημερινοτητα μας δείχνει οτι μόνο συναισθήματα δεν κρύβει .....
Πάντα οτι αναφέρω είναι η προσωπική μου γνώμη .... κι οχι επιστημονική !!!  

 

α) αυτό που θα επιθυμούσε να είναι ο ίδιος ή το πρόσωπο που ήταν ένα μέρος του εαυτού του.
β) Φυσικά και υπάρχουν, βρίσκονται ανάμεσά μας.

 

Δεν θα ερωτευομουν ποτε τον εαυτό μου!
Δεν το λεω καθολου υποτιμητικα για εμενα, μου αρεσω σαν ατομο! Απλα δεν θα με ερωτευομουν, ουτε ποτε με τραβηξαν στοιχεια σε καποιον που μου θυμιζαν εμενα.

Δεν ερωτευομαι κατι που θελω να γινω. Αν το ηθελα θα γινομουν αυτο, τοσο απλα.

Ουτε ερωτευομαι, νομιζω, συνειδητα τουλαχιστον, αυτα που με συμπληρωνουν...τι με συμπληρωνει δηλαδη; ειμαι εξυπνη πχ..ενας χαζος; δεν το πιασα ποτε αυτο το με " συμπληρωνεις"

Δεν ξερω τι ερωτευομαι. Δεν ειναι κατι στανταρ και δεν παιρνει εξηγηση. Απλα συμβαινει. Δεν το καταλαβαινω επειδη αναλυω χαρακτηρες και χαρακτηριστηκα, ουτε μετρωντας συμβατοτητες και ασυμβατοτητες. Το καταλαβαινω απλα επειδη ειμαι καλα, και χαμογελαω, επειδη εχω κεφι! Κεφι στη δουλεια, κεφι στο σπιτι κεφι παντου!

Ιιισως αν το πολυ αναλυσω..να με τραβανε ανθρωποι που εχουν πραγματα τελειως διαφορετικα απο εμενα, πραγματα που δεν θελω εγω η ιδια να εχω, που εχουν κατι τοσο ξενο απο αυτο που ειμαι, τοσο μη κατανοησιμο απο πλευρας μου και αγνωστο που μονο να το ερωτευτω μπορω και τιποτα αλλο. Αλλα και αυτο δεν ειναι απολυτα αντικειμενικο...
Δεν ειναι καποια πατεντα που ακολουθω.Να το πω; θα το πω! Παλι! Χημεια. Αυτο με κανει και ερωτευομαι και αυτη δεν ξερω πως απο που και για ποιο λογο δημιουργειται, η μεταξυ ποιον ανθρωπων.

Αυτο περι δυσκολιας..ειμαι ευτυχως; - δυστυχως; απο αυτες που λατρευουν μια προκληση, μια δυσκολια που ομως δεν ειναι φτιαχτη! Δεν θα με πτοησει μια δυσκολη περιοδος, μια δυσκολη κατασταση, κατι πολυπλοκο ισως για τον περισσοτερο κοσμο, με πεισμωνει ! Αλλα δεν μπορω με τιποτα να ανταπεξελθω σε οποιοδηποτε ειδους παιχνιδι, ψευτοδυσκολια, τεσταρισματα και αλλα τετοια "ομορφα.." μια που συμβαινει μια που κατι ξενερωνει μεσα μου τοσο που μπορει να διαγραψω χρονια σε πεντε λεπτα , δεν μπορω να ασχοληθω απλα. Το γιατι δεν το ξερω, ισως απλα μου φαινεται τοσο μη παραγωγικο, χασω - κερδισω ειναι τελειωμενη υποθεση.

 

Για μερικούς ανθρώπους, είναι τόσο εύκολο να δημιουργούν χημεία με τους γύρω τους, που τελικά δε σημαίνει και πολλά, καθώς και η χημεία δεν οδηγεί αναγκαστικά σε σχέση.
Στα υπόλοιπα συμφωνώ μαζί σου. ^-^

 

Πολυ ωραιο αν οντως τους συμβαινει..αβιαστα και ευκολα, αλλα να συμβαινει οχι να προσπαθουν να συμβει.
Εγω δεν θεωρω οτι την χημεια την δημιουργεις. Ειτε υπαρχει ειτε οχι!

Υ.Γ ασχετο, μαρεσει το ξανθο, σου παει!

 

Danke, <3

 

Και επειδη...μου ηρθε μια σκεψη..και νομιζωωωω καταλαβα τι εννοεις..θα συμπληρωσω πως

Οταν οντως ...οντως..υπαρχει χημεια, και ολα απλα κυλανε συνηθως..υπαρχει και διαρκεια!

Αυτο!

 

Επιβεβαιώνεις την Θεωρία του Φρόιντ.  

 

Δέχομαι τα εύσημα για την απόφασή μου να τα φέρει στο φυσικό της!   

 

Πολύ ωραίο θέμα @Madeleine Rk    

Πάρα πολύ   Ευχαριστούμε  

Promise!Και θα απαντήσω χωρίς ζουζουνιές για να μη με αρπάξεις...χαχαχα!    


"Οι γυναίκες αγαπούν τη δυσκολία. ( Όχι όλες )"

Ναι, όχι όλες όντως. Αλλά η τάση είναι να αγαπάμε τη δυσκολία. Δεν ξέρω αν αγαπάμε τη δυσκολία ακριβώς ή την περιπλοκή. Αλλά το ίδιο είναι τελικά. Και ίσως να μην είναι θέμα προτίμησης προς τη δυσκολία αλλά του αναπόδραστου τρόπου με τον οποίο σκεφτόμαστε και που είναι πολύ διαφορετικός από των ανδρών. Μια γυναίκα δεν μπορεί να δει ποτέ "απόλυτες τιμές" ή "αμιγή" πράγματα και φαινόμενα όπως ένας άνδρας θεωρώ. Δεν είναι καλό ή κακό αυτό. Απλά είναι.


"Βυθίζεσαι στο συναίσθημα;


Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;"

Ναι, εγώ προσωπικά βυθίζομαι. Βουλιάζω θα έλεγα. Τελευταία έχω κάνει κάποια καλά βήματα προς το να μην βυθίζομαι. Αλλά δεν έχω καταφέρει να το ξεπεράσω ακόμη. Έχω ελπίδες όμως   


Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει. Πιθανόν είναι γιατί μπαίνω εύκολα σε τριπ - τρανς - space. Πανεύκολα (έτσι λέει Εκείνος δηλαδή   ). Και αυτό σημαίνει ότι "με παίρνει" το συναίσθημα μαζί του. Ίσως έχω μια ψευδαίσθηση ότι αυτό είναι το "αυθεντικό", ότι έτσι "το ζω καλύτερα", ό,τι και να είναι, θετικό - αρνητικό. Λάθος είναι αυτό αλλά το κάνω το λάθος...


''ερωτεύεται / αγαπά κανείς αυτό που είναι ο ίδιος, δηλαδή τον εαυτό του, αυτό που ήταν ο ίδιος, αυτό που θα επιθυμούσε να είναι ο ίδιος ή το πρόσωπο που ήταν ένα μέρος του εαυτού του. (Αυτά σύμφωνα με τον ναρκισσιστικό τύπο"

Θεωρώ ότι ο "εγωκεντρικός" άξονας είναι αναπόφευκτος. Είναι έτσι ο εγκέφαλος μας που είμαστε το μέτρο μας για τα πάντα, δεν γίνεται αλλιώς νομίζω. Ότι δεν μπορώ να το "κολλήσω" σε κάποια εμπειρία μου, έστω και αν πρόκειται για μια πολυυυυύ αμυδρή σύνδεση, συνήθως δεν το αξιολογώ καν σαν ερέθισμα.

Αυτό επενδύεται και με άλλες τάσεις, όπως ο ναρκισσισμός και προκύπτουν τα παραπάνω, θεωρώ.




"ο Φρόιντ διακρίνει και άλλον έναν τύπο, τον ανακλιτικό – ερωτευόμαστε αυτή-ον που αισθανόμαστε ότι μας προστατεύει πχ την διατρέφουσα γυναίκα, θα πει ο Φρόιντ ή τον προστάτη άντρα)."

Και αυτό το βρίσκω αναμενόμενο αφού πατά στο ένστικτο της επιβίωσης. Αν ο άλλος/η με θρέφει (κυριολεκτικά και μεταφορικά), μπορεί να με κρατήσει στη ζωή. Αναμενόμενο να το επιθυμώ αυτό. Από εκεί και πέρα είναι το θέμα τι γίνεται.

"Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, κατά κάποιον τρόπο, ερωτευόμαστε τον ευατό μας ή μάλλον τη ναρκισσιστική εικόνα του εαυτού μας''

Η ναρκισσιστική εικόνα του εαυτού μας είναι (για τα δικά μας μέτρα τουλάχιστον) μια ωραία εικόνα, έτσι δεν είναι; Άρα η τάση μας να ερωτευόμαστε το ωραίο, να το θέλουμε, να το αγαπάμε μπορεί να στρεβλωθεί έτσι.

Επειδή όμως δεν είμαστε μόνον τα ένστικτά μας, δεν είμαστε μόνον οι ενορμήσεις μας, ούτε τα σύνδρομα μας (π.χ. το οιδιπόδειο μας   ), μπορούμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα νομίζω. Και αυτή είναι η ελπίδα μας κατ' εμέ.

Δεν μπορούμε να κόψουμε κάτι, να το ακρωτηριάσουμε πλήρως θεωρώ. Ούτε και πρέπει. Αρκεί να βλέπουμε και να συνειδητοποιούμε στο μέτρο που μπορούμε. Και όσο μεγαλώνει η εποπτεία μας, τόσο μεγαλώνει ο έλεγχος μας. Και τόσο η δυνατότητα μας να κάνουμε αλλαγές και πραγματικές επιλογές.

Και τότε μπορεί κάλλιστα να αρχίσει να λειτουργεί αυτό:

"Το ίδιο το bdsm ουσιαστικά εκεί στηρίζεται , συμπλήρωση - ανταλλαγή ενέργειας βλ. Σχέσεις Κ /υ κλπ" (@GCHL)

Με το οποίο συμφωνώ 10000%  

Το bdsm και ο έρωτας (όπως τον εννοώ εγώ, πίστεψε με δεν βλέπω μόνον ροζ μονόκερους...χαχαχα) γεννιούνται από τη διαφορά, από την ασυμμετρία. Και μόνον έτσι πιστεύω συντηρούνται και εξελίσσονται. Και αν επικεντρωθούμε σε αυτό αρχίζει πραγματικά να έχει σημασία ο Ά/άλλος. Όχι εγώ, όχι οι προβολές μου, όχι τα σύνδρομα και οι φόβοι μου αλλά ο Ά/άλλος, όπως είναι. Και τότε σταματά για εμένα να είναι αντικείμενο και όχημα για την ικανοποίηση των δικών μου στόχων και γίνεται άνθρωπος   Και μόνον ανθρώπους αγαπάμε πραγματικά.

Αυτά από τη δική μου εμπειρία τα οποία πάντα βέβαια τελούν υπό αναθεώρηση. Πάντα