Σαδομαζοχισμός ή BDSM ; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Ανοίγοντας αυτό το νήμα έχω την εντύπωση ότι επιχειρώ να απαντήσω σε ένα ερώτημα χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα για όσους, παρ' όλ' αυτά, το θέτουν επιτακτικά. Άς είναι.

1) Το S/M εξ ορισμού δεν είναι lifestyle, είναι η πεμπτουσία του ανθρώπινου βίου, ανεξαρτήτως των φαινομενολογικών, ιστορικοπολιτισμικά προσδιορισμένων εκδηλώσεων του.
2) Είναι μια φιλοσοφική προσέγγιση τριών αλληλένδετων ζητημάτων:
α. Της Κυριαρχίας ως αέναης προσπάθειας του ανθρώπινου όντος να επιβιώσει
β. Της Υλιστικής, αντιπνευματοκρατικής αντιμετώπισης του Θανάτου.
γ. Της Ηδονής, σε σχέση με τα (α) και (β).
3) - Ως προς το (α): κάθε διανθρώπινη συνάφεια προϋποθέτει την επιβολή της Ισχύος του ενός επί του άλλου. Η αυτοσυντήρηση είναι αέναα διασταλτικός μηχανισμός, ήτοι η επέκταση της Δύναμης είναι όρος ζωής και απώτερος στόχος της είναι η εξόντωση κάθε "ταυτότητας" διάφορης από εκείνην του Ισχυρού. Η "υποταγή", πάντοτε βιωμένη ως "προσωρινότητα", είναι ο τρόπος διασφάλισης της ζωής του νυν "αδύναμου". Δηλαδή: εκχώρηση της βούλησης, με αντάλλαγμα την διατήρηση της ύπαρξης του ασθενούς, ο οποίος παρέχει τον εαυτό του ως πράγμα, διαπραγματευόμενος την αυτοσυντήρηση του.
Από την άποψη αυτή, το S/M είναι ο πυρήνας της αιωνίως εμπόλεμης κατάστασης του ανθρώπινου είδους - στον αιμοβόρο εμφύλιο σπαραγμό, τα "αισθήματα" δεν είναι παρά ο εξωραϊσμός της αδυναμίας κάθε υποτελούς.
Το γεγονός πως οι άνθρωποι πιστεύουν ότι κινούνται από μυστηριώδεις και λειτουργικώς πλεονάζουσες "οντότητες", όπως τα "συναισθήματα", δείχνει απλώς ότι κάθε ψυχολογική "ταυτότητα" πρέπει να οικοδομηθεί μέσα στο οχυρό της "μεγάλης ψευδαίσθησης".
- Ως προς το (β): Το S/M είναι, όπως κάθε μορφή αυθεντικής Κυριαρχίας, προσανατολισμένο στη θανάτωση του εχθρού, τουτέστιν στο φόνο κάθε Άλλου, όταν αυτός προβάλλει ως εμπόδιο στην Ισχύ. Δεν αποδίδει την παραμικρή ηθική αξία ή απαξία στο Θάνατο, διότι εκκινεί από την παραδοχή ότι σε ένα καθ' ολοκληρίαν υλικό σύμπαν όλες οι οργανικές μορφές ζωής είναι εναλλάξιμες, δίχως απώλειες ενέργειας. Με άλλα λόγια: ο Θάνατος δεν υπάρχει, είναι μια μεταφυσική επινόηση των Ισχυρών για να τιθασεύσουν, με μια παράλογη φοβία, τους δουλόφρονες. Εδώ συμπυκνώνεται ο σαδικός μηδενισμός: δεν υπάρχουν αξίες, τίποτα δεν είναι φύσει "εγκληματικό". Όλα επιτρέπονται, αν ο συσχετισμός δύναμης τα καθιστά εφικτά: έτσι συναντάται η Κυριαρχία με τον Αναρχισμό της Ισχύος. Οι νόμοι είναι σαν τα "πρωτόκολλα" του bdsm: συμβολικές τελετουργίες, χρήσιμες για τους ανίσχυρους, αδιάφορες για τους δυνατούς.
- Ως προς το (γ): η Ηδονή είναι παρακολούθημα της Ισχύος και ουδεμία συγγένεια έχει με την "ικανοποίηση ενστίκτων" - οι άνθρωποι δεν έχουν ένστικτα και δη "συλλογικά" (π.χ. διαιώνιση του είδους και λοιπές επιστημονικοφανείς ανοησίες). Η Ηδονή, ως στόχος, επιτυγχάνεται με την οργάνωση των ενορμήσεων σε επιθυμητικές δέσμες, απορρέουσες από την επιβιωτική εκτατικότητα της Κατίσχυσης. Η "αλγολαγνική" ροπή του S/M είναι το ορατό έμβλημα της Δύναμης, όταν καθυποτάσσει, και της αδυναμίας, όταν αποζητά "δικαίωση" στην αναγνώριση της ευτελούς της φύσης. Το S/M καταλύει τους κανόνες, δεν προσαρμόζεται σε αυτούς. Δεν είναι ούτε υγιές (sane), ούτε ασφαλές (safe), ούτε συναινετικό (consensual). Επιπροσθέτως, δεν επιτρέπει οποιαδήποτε διαφοροποίηση, με βάση το φύλο. Είναι πανσεξουαλικό, όπερ σημαίνει: Άπαντα, υπό την αίρεση της επιθυμίας του Ισχυρού.

Οι σκέψεις αυτές παρατίθενται ως σχεδιάσματα για μελλοντικές συζητήσεις και καθεμιά ξεχωριστά είναι, προφανώς, επιδεκτική πληθώρας αντιρρήσεων.
Δίδουν ωστόσο ένα μέτρο σύγκρισης μεταξύ S/M και bdsm.
Το S/M είναι συνεκτική κοσμοαντίληψη - ασχέτως του αν την υιοθετεί ή την απορρίπτει κανείς. Το bdsm αναιδές κακέκτυπο της, ενίοτε διασκεδαστικό και συνηθέστατα ενοχλητικά παραμορφωτικό.

Έπεται συνέχεια, αν οι ρέκτες και φιλομαθείς εργάτες του forum δεν με ξυλοκοπήσουν ανηλεώς.

 

Μη φοβάσαι Δάσκαλε . Όχι όσο περνάει από το χέρι μου . Καλώς επέστρεψες ...

 

Υπό ειδικές και μόνο συνθήκες και πάλι όχι σε καθολική κλίμακα.

Μου έφερε στο νου βούβαλους να μπλέκουν τα κέρατά τους προκειμένου να αποφασιστεί ποιος θα αναπαραχθεί, ή, αν το θέσω πιο κυνικά - αντρικά, ποιος βούβαλος θα πηδήξει. Τα θήλεα δεν αντιδρούν τοιουτοτρόπως.

Διαβάζοντας το απόσπασμα σκέφτηκα πως ισχύει και σε περιπτώσεις ακραίας ένδειας, όπου θα εξασφαλίσει κανείς την αρπαγή της μπουκιάς από το στόμα του άλλου προκειμένου να μην τα τεντώσει από την πείνα. Και τότε ακόμα το φαινόμενο πλειστάκις δεν είναι καθολικό.

Αν όμως οι "ταυτότητες" δεν ήταν διάφορες, ένα είναι το σίγουρο, το ανθρώπινο και άλλα είδη θα είχαν εξαφανιστεί πολύ νωρίτερα, ανίκανα μέσα στη μονολιθικότητά τους να εξασφαλίσουν την προσαρμογή σε διάφορες συνθήκες. Φυσικά και αυτή η διαφορετικότητα έχει τα όριά της μέσα σε μια ομάδα, έτσι για να καταλαβαίνουν τι τους γίνεται, με μια, κάποια, συνάφεια.

Δεν νομίζω οτι πρόκειται περί αυτού - και δεν τίθεται θέμα ελεύθερης βούλησης για υιοθεσία ή απόρριψη --- ή το 'χεις (λίγο ή πολύ) ή δεν το ΄χεις.

​

 

Οπότε αρχίσω τις ερωτήσεις ...

1. Λες ότι : Από την άποψη αυτή, το S/M είναι ο πυρήνας της αιωνίως εμπόλεμης κατάστασης του ανθρώπινου είδους - στον αιμοβόρο εμφύλιο σπαραγμό, τα "αισθήματα" δεν είναι παρά ο εξωραϊσμός της αδυναμίας κάθε υποτελούς.

Δηλαδή , οι ισχυροί δεν αισθάνονται ; Ή μήπως καμία ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να είναι ισχυρή ;

 

Εννοείτε σαδιστές χωρίς αντικείμενο κυριαρχίας Dolmance;

Μην ανησυχείτε καθόλου είναι απασχολημένοι με το ίδιο θέμα που απασχολεί κι εσάς, πλην όμως αναγκασμένοι καθώς είναι να επικοινωνούν άριστα και στην D/s διάλεκτο*, δεν έχουν χρόνο να ξυλοκοπήσουν έναν στην ουσία ομοιδεάτη τους...  

Από την πλευρά της υποτακτικής γυναίκας όμως: για ποιό λόγο θα δεχόταν το S/M όταν έχει την εναλλακτική ενός ισορροπημένου BDSM; Ελλείψει BDSM δεν θα επέλεγα το S/M αλλά το vanilla, απ όπου προήλθα.

 

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ."

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ."

ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:

ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
ΤΕΛΟΣ
Salvatores Dei. N.K.

 

Απάντηση: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Ενταξει....το bdsm ειναι εναλλακτικο του vanilla δηλαδη. Για ποιο λογο; Ποια η ευτυχια χωρις την εκπληρωση των επιυθμιων; Ολα μια κινηση για ευρεση ερωτικου συντροφου;

Ειναι τοσο δυσκολο στην αποδοχη πως καποιος απλα αντλει ηδονη απο τον πονο χωρις να θελει να εχει καμια σχεση με την Κυριαρχια και υποταγη; Η και το αντιστροφο;
Εχει ξανασυζητηθει το θεμα τον τελευταιο καιρο και εχουν δωθει καποιες πολυ καλες απαντησεις.
Φιλε Ηλια πιστευω ταιριαζει πολυ στα θεματα που ειχες ανοιξει τον τελευταιο καιρο με θεμα τον σαδομαζοχισμο.

 

Re: Απάντηση: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Το ερώτημά μου δεν είναι ρητορικό, ούτε εκπροσωπεί κάποιον άλλον από μένα.

Δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να το αποδεχτώ αυτό που ζητάς αλλά δεν με αφορά. Είναι υποκειμενικό βέβαια αλλά έτσι το βιώνω το bdsm, με το S/M σe πλαίσιο D/s. Δεν είμαι από τους θιασώτες του "bdsm χωρίς πόνο" αλλά ούτε με αφορούν αλγολαγνικές καταστάσεις εκτός πλαισίου ανταλλαγής ισχύος.

Όταν αναφέρομαι σε second best μίας bdsm ερωτικής σχέσης, μάλιστα από μία που να έχει S/M χωρίς D/s θα προτιμήσω μία vanilla. Τί θα πρέπει να κάνω να ψάχνω και καλά να δαρθώ άρον άρον για να νιώσω περίπου όπως όταν ήμουν υποτακτική ή να μείνω μόνη με τις αναμνήσεις μου που λίγο λίγο θα γίνονται φετιχιστικές φαντασιώσεις;

Ευτυχής είναι όποιος μπορεί να ευτυχεί (προσωρινά πάντα) σε μία πλειάδα καταστάσεων και όχι μόνο σε μία και μάλιστα δυσεύρετη.

Αν διαβάσεις προσεκτικά το ποστ του Dolmance, δεν θα βρεις ν αναφέρεται πουθενά σε κάποιας μορφής ευτυχία των αποκατινών αλλά μόνο σε πραγμάτωση της ισχύος των αποπάνω, ούτε καν αυτοί δεν είναι απαραίτητα ευτυχείς στο πρότυπο Dolmance.

Λεπτές αποχρώσεις...

Dolmance, αν νομίζετε ότι το ερώτημά μου στο ποστ #4 δεν έχει θέση στο νήμα σας, ευχαρίστως να το αποσύρω. Αν και νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να δει κανείς τις θέσεις σας από την οπτική μίας femsub.

 

Απάντηση: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Άξια η θέση στη γέφυρα 

 

Μια σύντομη απάντηση ή, μάλλον, διευκρίνηση.
Το S/M, ως νοείται στο δημοσίευμα μου, είναι εντελώς άσχετο με το bdsm και το D/s. Ούτε συναρτάται με τον σαδομαζοχισμό, ειμή μόνον αλληγορικώς.

Πρόκειται για μια φιλοσοφική θεώρηση των ανθρώπινων σχέσεων εν γένει: είναι κοσμοαντίληψη με οντολογικές προεκτάσεις (τί είναι, αν κάτι τις είναι, το Ανθρώπινο Όν, ποιές είναι οι θεμελιακές του ενορμήσεις και πώς μπορούν να γίνουν αντιληπτές οι διστορικές και διαπολιτισμικές συμπεριφορές του).
Δεν αφορά σεξουαλικές προτιμήσεις αλλά την πρωτογενή σύμφυση της libido με την Κυριαρχία. Η τελευταία δεν αποτελεί προτίμηση ούτε εκφράζει βούληση - αυτές οι έννοιες με αφήνουν αδιάφορο, στο προκείμενο. Προδήλως δε, ουδόλως συνάπτεται με οποιονδήποτε "τρόπο ζωής", με τον αλγολαγνικό φετιχισμό ή το αγοραίο lifestyle των κατά τόπους "σκηνών".

Η Κυριαρχία είναι ο στοιχειώδης όρος της επιβίωσης, εφ' όσον η ανθρώπινη κατάσταση ήταν είναι και θα είναι εμπόλεμη. Άρα όσοι επιζούν, "αποκατινοί" ή "πανωθεσίτες" είναι "κυρίαρχοι", αφού ξεπερνούν επιτυχώς εμπόδια και κατανικούν τους εχθρούς τους. Επιζούν επειδή και αποκλειστικώς επειδή αυξάνουν τη Δύναμη τους είτε εκ των άνω προς τα κάτω είτε κατ' αντίστροφον φορά.

Άρα, η δική μου εποπτεία δεν περιλαμβάνει το S/M ως κρίκο μιας αλυσίδας ερωτικών "αποκλίσεων". Τουναντίον το τοποθετεί "εκτός πεδιάς", στη σφαίρα του απόλυτου θεωρητικού μηδενισμού, της άρνησης κάθε αξίας, της διαγραφής όλων των συναισθηματικών εμπλοκών. Που είναι βιωματικά υπαρκτές, δεν το αρνούμαι, αλλά δεν με αγγίζουν όταν περιγράφω - παρά μόνο ως "οχήματα" των Ψευδαισθήσεων με τις οποίες παραγεμίζει καθείς τον "εαυτό" του, για να αποκτήσει μια "ταυτότητα". Η "ταυτότητα" αυτή με απασχολεί μόνον ως προς την αποτελεσματικότητα της για τη θανάτωση-εξόυδετέρωση όσων την εχθρεύονται: είναι το βασικό όπλο κάθε ύπαρξης.

Συνεπώς, με το νήμα αυτό δεν προτίθεμαι να ανακοινώσω απόψεις ή επιλογές. Αντιθέτως προσπαθώ να κατασβήσω τις δικές μου, για να καταγράψω εκείνες των υπολοίπων. Συνοπτικά: δεν με ενδιαφέρει να "έχω γνώμη" κι ακόμα λιγότερο με αφορά να την γνωστοποιήσω.

Λειτουργώ ως ιστοριοδίφης και αρχαιολόγος του σήμερα. Όχι ως ιεροκήρυκας του αύριο. Έπεται ότι ηθικές και κανονιστικές δεσμεύσεις, όπως "πρέπει να" ή δεν "πρεπει να", "είμαι" ή δεν "είμαι ευτυχής" με τούτο ή το άλλο, καθώς και κάθε δήλωση "συναισθηματικής τάξης", δηλούμενη δια ρημάτων όπως "αγαπώ", "επιθυμώ", "ποθώ", "εύχομαι", "ελπίζω" δεν εμφιλοχωρούν στον προβληματισμό μου. 'Οταν γράφω δημόσια τις εναποθέτω στη ντουλάπα μου.

Στην αγορά του πνεύματος περιφέρω μόνον ένα τρίπτυχο: Αυστηρή περιγραφή και στεγνή λογική ανάλυση, επιχειρηματολογικό σαρκασμό, μηδενιστικό και κυνικό στιγματισμό κάθε "αξιολογικής κρίσης". Ο συνδυασμός τους προάγει την απομυθοποιητική κατανόηση, το "ξεμασκάρεμα" του Nietzsche.

Ο ηδονισμός κουρνιάζει στα κλινοσκεπάσματα και θρέφεται εκτός ταχυφαγείων. Το διαδίκτυο τον απονεκρώνει εξαιτίας της ίδιας της δομής του. Αλλά επ' αυτού άλλη φορά.

Τα ανωτέρω σχετίζονται, πιστεύω, με τις ερωτήσεις του Ηλία, τις παρατηρήσεις της tender και τις αιτιάσεις της female. Γράφω S/M αλλά δεν εννοώ όσα έχουν κατά νου - η κρινένια το "τσάκωσε", σε δεύτερη ανάγνωση.

 

Μια συμπλήρωση:
Ισχυρίζομαι ότι η σεξουαλική ενόρμηση, ακόμα και αν ονομασθεί Έρως, είναι απλή απόφυση της Κυριαρχίας - κάποτε, παρουσιάζει τάσεις αυτοτέλειας. Η προσπάθεια της να αυτονομηθεί ονομάζεται Έρως, πλην αποβαίνει μάταια.
Ο λεγόμενος "Έρωτας" είναι το εξιδανικευμένο καταστάλαγμα της Κυριαρχίας. Το Εγώ, αναζητά σε αυτόν την Αναγνώριση από τον "έτερο". "Ερωτεύομαι" σημαίνει: προσμένω να παραλάβω από τον άλλο την εικόνα που επιδιώκω να προβάλω για τον Εαυτό μου. Μάλιστα, τόσο εμφατικά ώστε καταλαμβάνομαι από "μαγική και στιγμιαία απώλεια προσανατολισμού", κοινώς νομίζω ότι "δίνομαι", την ώρα που απλώς αποβλέπω να "αρπάξω", να συλλήσω, να καθυποτάξω. Ο έρωτας είναι μεταλλαγμένη ανθρωποφαγία: καταβροχθίζοντας το αντικείμενο του, χορταίνω "τρώγοντας", μαζί με αυτό, τον εαυτό μου - ως "θεσπέσιο έδεσμα".

 

Η αλήθεια Δάσκαλε είναι ότι δεν διαφωνώ με την ισοπέδωση των ιδεών που πάνω σε αυτές χτίζονται τα όνειρα . Ούτε θα υποκριθώ ότι δεν μπορώ να δω την γύμνια τους όταν κοιτάξω με το στεγνό και ψυχρό βλέμμα της αποστασιοποιημένης λογικής .

Για όσα και αν έχω λογοτεχνικά ποιήσει κατά καιρούς γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα την απουσία του όποιου συναισθήματος είχα και την τιθάσευση της έμπνευσης μου , μέσω τεχνητών ψευδαισθήσεων .

Γνωρίζω τις δυνατότητες μου ως ον και θεωρώ ότι τα όρια τους είναι συγκεκριμένα όταν στην λογική μου βασιλεύει ο απόλυτος κυνισμός της ειλικρίνειας . Τα όρια τους όμως επεκτείνονται όταν μπορώ να παθιάζομαι ζώντας έστω και μέσα στις ψευδαισθήσεις που καλοσχεδιασμένα προσφέρω ως τροφή στο πνεύμα μου .

Για να μπορώ να πλάσω ακόμα μεγαλύτερες πλαστές αισθητικές διαδρομές σε ένα κόσμο που η αλήθεια πολύ κοντά στο 0 . Ούτε καν η προσέγγιση του απόλυτου τίποτα δεν είναι εφικτή . Είμαστε μία σπίθα που ανάβει και μετά από λίγο σβήνει , αφήνοντας πάλι το σκοτάδι να κυριαρχήσει . Ακόμα και φωτιά να βάλλουμε , στο χώρο που θα φέξει τα όρια σε σύγκριση με το όλο , πάλι προσεγγίζουν το απόλυτο 0 .

Όμως οι ψευδαισθήσεις μου σε σύγκριση με την αλήθεια και τα δύο τοποθετημένα στο άπειρο μέγεθος της ολότητας , τείνουν να είναι το ίδιο και το αυτό . Ο λόγος είναι απλός . Όταν με κρύα λογική προσεγγίζω αυτό που εγώ λέω ως αλήθεια , η ολότητα αν είχε νόηση που έμοιαζε με την ανθρώπινη θα γελούσε με την απίστευτη πλάνη μου . Θα γνώριζε ότι είτε με τον ένα , είτε με τον άλλο τρόπο ο στόχος μου θα ήταν ο ίδιος . Είτε με το συναίσθημα , είτε με την λογική προσπαθώ να δραπετεύσω από το αναπόφευκτη φυλακή και καταδίκη της ανθρώπινης διάστασης .

Όμως η αλήθεια μέσα από το πρίσμα της ολότητας είναι άλλη (δε θα υποκριθώ ότι την γνωρίζω ) , είναι διαφοροποίηση του Φ(ν) με το Φ(ν+κ) και λόγω συμμετρικών εκφάνσεων αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο και την «ψευδαίσθηση» και την «δική μου αλήθεια» , ως πλανεμένα δημιουργήματα μίας περιορισμένης συνείδησης . Οπότε έχουν και οι δύο άδικο και οι δύο δίκιο . Απόδειξη ότι καμία από τις δύο δεν μπορεί να εξοστρακίσει την άλλη , αλλά μόνο προσωρινά να την παραμερίσει , με κίνητρα που αφορούν την επιβίωση στο Τώρα .

Και η ζωή θα συνεχίζεται μέσα σε αυτή , της περιορισμένης διάρκειας μάχη , με διαλείμματα στο καφενείο της απλότητας και ανέφελης ευθυμίας και επιθυμίας…

Ένας ματαιόδοξος μαθητής σου που επιθυμεί να μάθει μέσα από τα λάθη σου , για να εδραιώσει τα δικά του. Φιλιά και ανάσες έφηβου αγοριού...