Κυριαρχια και βαρβαροτητα

Γιατί "ντεμέκ" ορέ παλικάρι;

 

ο βηγκανισμος φταίει. εξ αρχής.

 

Η βαρβαρότητα... μπορεί να είναι και προσόν...

Η χοντροκοπιά όμως είναι αφόρητη...

 

Θες να το αναλύσεις λιγάκι παραπάνω, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προσόν η βαρβαρότητα;

 

Καλοπροαίρετα πάντα και συγγνώμη που επεμβαίνω αλλά τι σημασία έχει τι σπουδάζεις και το πως; Καμία. Υπάρχουν και αλλού καταφύγια μάθησης και γνώσεων .

 

Φυσικά και έχει όταν συνάδει μαζί η καλλιέργεια που προσδιδει η ενασχόληση κάποιου που σπουδάσει μια επιστήμη για να εντρυφήσει σε αυτή και όχι απλά για να πάρει ένα χαρτί. 11 χρόνια μετά την απάντηση μου όμως, είχε άλλο στόχο η συγκεκριμένη ερώτηση που έκανα. Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω για τους ίδιους λόγους που δεν το έκανα και τότε

 

Επιστημονική προσέγγιση  

 

Πολύ συμπαθητική διευκρίνιση. Αγαπάμε Λίληθ (τουλάχιστον εγώ!). Η άλλη λίγο βαρετή, ρε παιδάκι μου (τουλάχιστον πάλι για τα δικά μου γούστα   )!

Η Λίληθ θα έλεγε "ναι ρε, εγώ το έφαγα το μήλο και γουστάρησα"! Μετά θα γυρνούσε στον Αδάμη και θα τον ρωτούσε "εσύ θα έρθεις μαζί μου ή θα κάτσεις εδώ μόνος σου να το παίζεις μυξοπαρθένα"? Αυτές είναι γκόμενες! 

 

Αν έχουν role play Κόναν ο Βάρβαρος και Βαλέρια επιτρέπεται να είναι βάρβαρος ο Κυρίαρχος;

 

Σε πλαίσιο συναινετικών σχέσεων, κάποιοι αρέσκονται στην συναινετική βία. Είτε πρόκειται για λεκτικό υποβιβασμό, είτε για σωματική βία, ψυχικό πόνο, εξευτελισμό και λοιπά, τα ενήλικα και sane μέλη, επιλέγουν να απολαμβάνουν το "θύτης/θύμα ρολπλέυ" με τα εισαγωγικά ως μανταλάκια, στις επίμαχες λέξεις.
Από προσωπική εμπειρία, τα υποβιβαστικά σχόλια/πρακτικές ενδέχεται να λειτουργήσουν ως εξαιρετικά λιβιδικά "καρυκεύματα", μόνον εφόσον το γνωρίζουν καλά και οι δυο, πως ο "θύτης", δεν τα εννοεί στην κυριολεξία. Όπως πχ, δεν το εννοεί πως σου αξίζει πραγματικά μονάχα να κοιμάσαι/τρως στο πάτωμα, ως ένα res και τίποτε παραπάνω.
Στην περίπτωση που είτε πραγματικά εννοεί κάθε υποβιβαστικό σχόλιο, είτε όσα διαδραματίζονται ξεπερνούν τα όρια του "θύματος", τότε παύει να υφίσταται κάθε σχεσιακό πλαίσιο, κάθε αμοιβαία απόλαυση, και φεύγουν μαζί και τα εισαγωγικά στις επίμαχες λέξεις.
Βέβαια, όσο πιο ρεαλιστικά είναι τα δρώμενα, τόσο ευνοείται η αμοιβαία καβλα (ένεκα το ξενεροψιλοσκηνοθετημένο κλπ). Κι ενώ κάποιοι πάνω σε αυτό στηρίζουν την ανοχή τους, κάπου εκεί γίνονται λίγο πιο επικίνδυνα θολά τα "νερά" της συναινετικής απόλαυσης, ενώ παράλληλα, τεστάρει ο καθένας την ικανότητα προσωπικής "ασφαλούς πλεύσης": εαν δυστυχώς βρεθεί να λειτουργεί ως πεδίο αποφόρτισης/σάκος του μποξ ή οχι.

Καθώς το s/m χτυπά ευθύβολα σε αρχέγονα ένστικτα, το D/s συνήθως εμφανίζεται ως μια πιο επεξεργασμένη έκφραση συναινετικής επιβολής που βασίζεται στην παραδοχή της ανωτερότητας του Ετερου, ως ηγούμενο μέλος της σχέσης από τον ακόλουθο και οχι ως κάποιον βαρβαροκατακτητή που αγωνίζεται να "αλώσει το κάστρο" με βρισιές, κλωτσιές, φωνές και ο,τι "πυρομαχικό" διατίθεται.
Γι αυτό βαρβαρότητα και Κυριαρχία μοιάζουν έννοιες ασύμβατες. Επειδή, σχετίζεσθαι και βαρβαρότητα -με την έννοια της μη συναινετικής βίας- είναι έννοιες ασύμβατες.

 

Ήταν η πρώτη που έφαγε το μήλο, αλλά δεν ήταν η πρώτη! Η πρώτη γυναίκα του κυρ Αδάμη ήταν η Λίλιθ... Άκου τώρα φίλε, η πρώτη που δεν γουσταρε να είναι σκλαβακια ( δικαίωμα της) , δαιμονοποιηθηκε , ενώ η δεύτερη που έγινε ήταν η αιτία όλων των δεινών ! Ερώτηση λοιπόν : φταίει η δε φταίει ο Κ ;

 

Τι θέλεις να πεις ορέ παλικάρι;