Αυτοτιμωρία

Απάντηση: Διόρθωση

Γράφεις για δράση αντίδραση μεταξύ δύο ή λάθος εννόησα;

 

Re: Απάντηση: Διόρθωση

Δεν καταλαβαίνω τη διατύπωση. Η τιμωρία και η εκδίκηση αντιδράσεις στο ίδιο ερέθισμα είναι, και προκύπτουν πιθανώς από τον ίδιο αλγόρυθμο.

Σε όποιον μας επιτίθεται, προσπαθούμε αρχικά να επιβάλουμε μία ποινή. Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει για κάποιο λόγο, (και αν ο χαρακτήρας μας προσανατολίζεται σε αυτή την κατεύθυνση) αποδίδουμε αντίποινα. Δηλαδή το ενδεχόμενο της τιμωρίας λογικά εξετάζεται πριν από αυτό της εκδίκησης. Επομένως υπάρχει χρονική συσχέτιση των εννοιών, κατά τη δική μου αντίληψη.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Διόρθωση

Ναι..ρωτάω αν αναφέρεσαι σε δύο άτομα ..

 

Re: Διόρθωση

Αυτή ακριβώς ήταν και η δική μου σκέψη αλλά αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τον όρο "παράκαμψη" γιατί ενδέχεται να υπάρχουν και άλλοι λόγοι παράκαμψης της τιμωρίας που αδυνατώ να σκεφτώ.
Ευχαριστώ για τη διόρθωση στο ορθογραφικό, μόλις πληκτρολόγησα τη λέξη, μου φάνηκε αρκετά αλλόκοτη, αλλά δεν έδωσα περισσότερη σημασία.

Ναι, αναφερόμουν σε καταστάσεις δύο τελεστών. Αλλά και στην περίπτωση του ενός τελεστή ισχύει ο ίδιος συλλογισμός. Για να αρχίσεις να λιθοβολείς τον εαυτό σου θα πρέπει να έχεις σκεφτεί και απορρίψει το ενδεχόμενο να τον διορθώσεις.

 

Απάντηση: Re: Διόρθωση

Στο θέμα όμως γίνεται λόγος για ατομική δράση αντίδραση σε ένα άτομο.Είναι κάτι διαφορετικό αυτό που περιγράφεις..
Το να διορθώσεις τον εαυτό σου είναι κάτι που δεν εξαρτάται πάντα από το άτομο.Όταν το περιβάλλον ωθεί σε τέτοιες καταστάσεις ,η μόνη διόρθωση προφανώς είναι κάποιος συμβιβασμός στον οποίο το άτομο αδυνατεί να εισέλθει..
Μιλάμε για τέλμα..

 

Η αυτοτιμωρία, ο αυτοτραυματισμός, είναι συχνό φαινόμενο στην εφηβεία. Πολλοί λόγοι, όπως ο ανέφερε και ο Incomplete_, ένας που συχνά μας διαφεύγει είναι κάπως πιο ... ανθρωπολογικής απόχρωσης.

Σε πολλούς πολιτισμούς, κουλτούρες και θρησκείες, υπήρχε και υπάρχει κάποια, συμβολική, έστω, αποδοχή του έφηβου στην ενήλικη κοινωνία. Κάποια δοκιμασία, μεγάλη ή μικρή, εύκολη ή δύσκολη, είτε ήταν να φέρει στη φυλή ένα θήραμα που έπιασε μόνο του, είτε να μάθει κάποια ιερά κείμενα, όταν περνάει αυτή τη δοκιμασία υπάρχει κάποια συμβολική τελετή αποδοχής, ανγνώρισης. Είναι ένα κρίσιμο κοινωνικό πέρασμα από το να είναι καποιος / κάποια παιδί στο να είναι υπεύθυνος, ισότιμος, περήφανος ενήλικος.

Στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό δεν υπάρχει κάτι ανάλογο πια. Πιστεύω πως λείπει. Το τεστ αντοχής στον πόνο (κάτι που δεν χαρακτηρίζει ένα παιδί) ως συμβολικό πέρασμα σε ενήλικη κατάσταση, σε συνδιασμό με κάποιες εσωτερικές διεργασίες πόνου, συναισθηματικών και ψυχικών αδιεξόδων, πιθανώς ενοχών και ψυχικού άχθους, ωθεί κάποιους έφηβους να αυτοτραυματίζονται. Οι σύγχρονες κοινωνικές δομές και απαιτήσεις εναποθέτουν όλο και μεγαλύτερα βάρη στα παιδιά, στους έφηβους, στους ενήλικες, βάρη που καλούνται να κουβαλήσουν χωρίς ουσιαστική κοινωνική ή και οικογενειακή συμπαράσταση. Ο ερχομός της έμμηνης ρήσης στα κορίτσια εξακολουθεί συχνά να είναι μια τραυματική εμπειρία, και σε πιο γκετοποιημένες κοινωνίες, ίσως μόνο οι συμμορίες μπορούν να συμβολίσουν τη συμμετοχή στην ενήλικη κοινωνία.

Έχω γίνει μάρτυς από κοντά πολλών εφηβικών αυτοτραυματισμών και αυτοτιμωριών. Ποτέ δεν είμαι σίγουρη οτι αν δεν βρεθεί κάποιος να σπάσει την, έστω πρόσκαιρη, αδιέξοδη μοναξιά τους, δεν θα βρεθεί κάποιο ή κάποια από αυτά τα παιδιά να έχει, τελικά αφαιρέσει το ίδιο τη ζωή του.

​

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Διόρθωση

Σαφώς

 

Προσωπικά μου θυμίζουν πολλά (και όχι Dolce δεν τα συγχίζω με το ΣΜ   κι ούτε θεωρώ πως χρειάζομαι βοήθεια).

Πιστεύω πως ο πάτος έχει ανεξερεύνητες γωνιές και η υπέρβαση είναι διδακτική. Μέσα από τον πόνο της ψυχής ωριμάζεις, διδάσκεσαι, δυναμώνεις πνευματικά.
Το αυτομαστίγωμα, είτε από τους σπαρτιάτες μπροστά στο άγαλμα της Αρτέμιδος αν δεν κάνω λάθος μέχρι και σήμερα σε κάποιες θρησκείες θεωρείται αποδεκτό για διάφορους λόγους αλλά σίγουρα όχι αυτοκαταστροφικούς.
Η αφαίμαξη και η φλεβοτομία που τόσο συχνά χρησιμοποιούσαν οι γιατροί παλιά είχε πνεύμα κάθαρσης- σωματικής πνευματικής και ηθικής επίσης.

Δεν έχω ιστορικό αυτοτραυματισμών σωματικών, παρά μόνο μερικές σκόρπιες – στα 40 μου χρόνια μπορώ να τις μετρήσω στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Οι στιγμές που η ανάγκη για φυσικό πόνο ήταν τόσο έντονη και τόσο ανίκητη, ήταν στιγμές που η ψυχή μου δεν άντεχε άλλο πόνο και χρειαζόταν εξωτερική βοήθεια, μια απόσπαση της προσοχής από τον τρελό εσωτερικό πόνο που σε φέρνει στα όρια της παραφροσύνης με τη βοήθεια του φυσικού πόνου.

Τόσο απλά.

 

Ίσως μια από τις ουσιαστικότερες και βαθύτερες αναλύσεις που έχω διαβάσει στο forum. Απλή; Όχι.

​