Coming out . Μαμά , μπαμπά είμαι sub

Δεν ειναι ετσι ολοι οι γονεις

 

Για αυτό και τα όρια είναι διαφορετικά για αυτό και η απάντηση δεν μία

 

Το ιδανικό θα ήταν καποιος να μπορεί να ζει την καθημερινότητα με την Κυρία του όπως αυτός θέλει με όλα τα πρωτόκολλα κτλπ χωρίς δεύτερες σκέψεις αλλά είναι ουτοπικό όσο να πεις …

 

Ειναι δυσκολο

 

Αν για κάποιο λόγο ένιωθα ότι τους αφορά ή είχα την ανάγκη, ναι θα το έλεγα. Ωστόσο η προηγούμενη απάντηση μου πρέπει να σου "είπε" περισσότερα από ότι αυτή, κατά την γνώμη μου  

 

Να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα  
Ποια είναι η "επί κοινού απόφαση";

 

Δεν μπορούν όλοι με όλους να ανοίγουν μια τέτοια συζήτηση είτε είναι γονείς είτε παιδιά είτε φίλοι για αυτό θέτεις όρια με τον συνομιλητή σου, αυτά τα όρια βγαίνουν επί κοινού είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα. Αυτό αναφέρω επί κοινού απόφαση

 

Γιατί να είναι αδιάφορη δεν καταλαβαίνω. Άλλο στηρίζω τις επιλογές του παιδιού μου και τις αποδέχομαι γιατί είναι δικές του και έτσι πρέπει να είναι, με μοναδικό όρο και όριο να είναι ευτυχισμένο, και άλλο το να μου είναι αδιάφορο.
Παράδειγμα εκτός: Στηρίζω το παιδί μου αν κάνει την επιλογή να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του στην Αμερική και να μην ξαναπατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, αλλά δε θα μπορούσε να μου είναι αδιάφορο το ότι δε θα το ξαναδώ.
Παράδειγμα εντός: Στηρίζω την επιλογή της κόρης μου να ζήσει ως slave, αλλά δε θα μπορούσε να μου είναι αδιάφορο και να μην ανησυχώ με το να αφήσει όλη τη ζωή της στα χέρια ενός ανθρώπου.
Βέβαια, μια χαρά μπορεί, σε περίπτωση που χρειαστεί, να φροντίσω για έναν περιποιημένο ευνουχισμό (ή κλειτοριδεκτομή, bi γαρ) αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτό.

Ντρέπεσαι γιατί έχεις ενοχές για αυτό που είσαι. Καλό θα ήταν να τα βρεις πρώτα με τον εαυτό σου και σε δεύτερη φάση τα βρίσκεις και με τους γονείς σου. Εκτός αν ο πραγματικός λόγος του coming out, είναι η αποδοχή των γονιών σου να είναι απαραίτητη για να τα βρεις με τον εαυτό σου

Οχι, δεν αφορά μόνο εσένα αλλά μια χαρά νιώθεις την ανάγκη. Το να επαναφέρεις το θέμα συνεχώς, άμεσα ή έμμεσα, εμένα μου δείχνει πως όχι απλά έχεις την ανάγκη, αλλά είναι και από τις βασικές σκέψεις σου.
Άσε σε πρώτη φάση τον μπαμπά να γουστάρει τα φορέματα της μαμάς και την μαμά να τον καμαρώνει και ασχολήσου με εσένα.
Πες στον εαυτό σου πρώτα τι είσαι, γιατί είσαι, γιατί έχεις ενοχές για αυτό που είσαι και γιατί περιμένεις από τρίτους να σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα. Ούτε η μαμά, ούτε ο μπαμπάς, ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος. Εσύ. Βρες τις απαντήσεις σου και μετά διοργανώνεις μια press conference για να βγάλεις τις ανακοινώσεις σου. Μέχρι τότε, δουλειά. Μέσα σου

 

Μου ειπε. Σε ευχαριετω

 

Αυτόν τον ψυχαναγκασμό που έχετε να καταπιάνεστε από μία λέξη να την υπεραναλύετε και να την κάνετε γάργαρα να το κοιτάξετε παρακαλώ. 

 

Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε θα το επαναλάβω...
"Προσωπικά σαν γονιός μου είναι αδιάφορη η σεξουαλικότητα η το στάτους (στην περίπτωση που ασχοληθούν με bdsm)."
Υπό την έννοια ότι δεν θα με απασχολεί εάν και εφόσον τα παιδία μου επιλέξουν τον οποίο σεξουαλικό προσανατολισμό.
Ούτε θα με απασχολήσει ιδιαιτέρα το πώς αντλούν ηδονή και με ποιόν/ά!
Με το μόνο κριτήριο ότι θα σεβαστώ την επιθυμία/επιλογή τους αρκεί να είναι ευτυχισμένα!

Όταν λοιπόν τονίζω πως μου είναι αδιάφορη η σεξουαλικότητα πως βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα το γεγονός της αδιαφορίας γενικότερα σε σχέση με την επιλογή του στην ζωή, στο αν θα βρεθεί οπουδήποτε στον κόσμο και δεν θα το ξαναδώ;

Μήπως σε αυτό το σημείο να αρχίσουμε να κατανοήσουμε την χρήση των λέξεων γενικότερα ώστε να μην συγχέουμε αυτό που διαβάζουμε.