Blue Hotel

Έπαιζα στο χέρι μου το ποτήρι με το κρασί, ανακινώντας το και χαζεύοντας το λαμπύρισμα που έκανε μέσα το κερί, χωρίς να κάνω κάποια συγκεκριμένη σκέψη για αρκετή ώρα. Μέχρι που θυμήθηκα εκείνες τις μέρες της οδύνης και του τρόμου, τότε που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου όταν έμαθα ότι Εκείνος ήταν στο νοσοκομείο με αμφίβολη έκβαση…

Λες και από κάποια περίεργη συμπαντική ειρωνεία ή συμπαράσταση, κάθε τρεις και λίγο το ραδιόφωνο έπαιζε το παρακάτω κομμάτι:

There's a time that I remember, when I did not know no pain

When I believed in forever, and everything would stay the same

Now my heart feel like December when somebody say Υour name

'Cause I can't reach out to call Υou, but I know I will one day, yeah

Everybody hurts sometimes

Everybody hurts someday,

But everything gon' be alright

Go and raise a glass and say…
​

Προσπαθούσα, προσπαθούσα να φανταστώ το μετά, όπως πάντα έλεγε… Σε κάθε δυσκολία, σε κάθε στενοχώρια, σε κάθε ζόρι, έλεγε «δες τον εαυτό σου όταν περάσει αυτό, δες το επόμενο βήμα, δες την επόμενη μέρα –πού θα είσαι;». Προσπαθούσα απεγνωσμένα να το κάνω. Το μόνον, όμως, που υπήρχε ήταν ένα μακρόσυρτο τώρα, χωρίς τέλος, χωρίς να μπορώ να δω τον ορίζοντα. Προετοιμαζόμουν για κάθε ενδεχόμενο.

Cheers to the wish you were here, but you're not

'Cause the drinks bring back all the memories

Of everything we've been through…​

Τι ειρωνεία… τι τραγική ειρωνεία… Αυτό που είχα ευχηθεί τόσες φορές, αυτή η απαλλαγή –και μάλιστα χωρίς να έχω εγώ το βάρος ότι εγκατέλειψα θέση και σχέση-, ήταν η ισχυρότερη προοπτική. Και τότε… τότε συνειδητοποίησα ότι δεν ήθελα αυτή την προοπτική.

'Cause the drinks bring back all the memories

And the memories bring back, memories bring back you

There's a time that I remember when I never felt so lost

When I felt all of the hatred was too powerful to stop (ooh, yeah)

Now my heart feel like an ember and it's lighting up the dark

I'll carry these torches for ya that you know I'll never drop…​

Δεν μπορούσα, δεν άντεχα να Τον χάσω. Δεν μπορούσα να αντέξω στη σκέψη ότι θα μπορούσε από στιγμή σε στιγμή να ακουστεί ο μακρόσυρτος ήχος ενός μηχανήματος και Εκείνος να γίνει απλά μια ανάμνηση. Για αυτό, έκανα το μοναδικό πράγμα που μπορούσα: Τον έβαλα εντός μου κι έγινα… Αυτός.

Ό,τι δεν είχε –ίσως- πετύχει η εκπαίδευση και η υπακοή τόσα χρόνια, έγινε τόσο απλά και τόσο φυσικά.

Με όλο το θυμό που μπορεί να κουβαλούσα με τα χρόνια, Τον συν-χώρεσα. Και μαζί με Αυτόν κι εμένα. Συν-χώρεσα εμένα. Τον εαυτό που είμαι. Και τον εαυτό που θα ήθελα να γίνω. Καμία καταδίωξη πια.

- «Σε τι πίνουμε;», η φωνή του Γιώργου διέκοψε τη ρέμβη μου.

- «Toast to the ones here today/Toast to the ones that we lost on the way», του απήγγειλα τους στίχους.

Δεν απάντησε κάτι. Με πήρε αγκαλιά και μου έβαλε λίγο ακόμη κρασί στο ποτήρι.

Παρά τη σχετική δροσιά, ήταν ευχάριστο να κάθεσαι στο μπαλκόνι, με ένα ελαφρύ σκέπασμα και να ακούς τη βραδινή ησυχία.

Σκέφτηκα για ποιο λόγο μου είπε ο Οδυσσέας να πιω τα δυο ποτήρια κρασί. Κάποιο τελετουργικό κάθαρσης; Και τι να έκανε εκείνος αυτό το βράδυ; Προσπάθησα να ψηλαφίσω εντός μου το πώς αισθανόμουν ότι ένιωθε σήμερα. Και όταν μου ζήτησε να βρεθούμε πριν το Πάσχα.

Αποφάσισα όμως ότι επειδή δεν είμαι και γερό ποτήρι, ήταν και κουραστική η μέρα, δεν είχα την δέουσα νηφαλιότητα για να το αισθανθώ. Οπότε πήρα το Γιώργο αγκαλιά. Και πήγαμε για ύπνο.

Πριν αποκοιμηθώ σκεφτόμουν πόσο με χαλούσαν παλιά οι περιορισμοί. Νόμιζα ότι αν όλοι οι δρόμοι είναι ανοικτοί, απρόσκοπτα, μόνον τότε μπορεί να έχει ένταση και αξία η εμπειρία. Και, όμως! Ίσως κάποιες φορές, οι περιορισμοί είναι που μας φέρνουν κοντά με τον άλλο. Μας βάζουν στο ίδιο μήκος κύματος. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Και αν είσαι στο ίδιο μήκος κύματος, τότε ανοίγουν όλες οι δυνατότητες… Τότε γίνονται άπειρες…

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ--

 

Αναρωτιέμαι γιατί εγώ τη διάβασα ΤΩΡΑ και όχι νωρίτερα...!
Τι καταπληκτικά δοσμένη ιστορία... Εξαιρετική συνεργασία στη συγγραφή, οι χαρακτήρες σκιαγραφήθηκαν με τέτοιο τρόπο που νιώθω ότι τους γνωρίζω χρόνια και η πλοκή είναι μυθιστορηματική...
Γιατί, γιατί, ΓΙΑΤΙ δεν έχει συνεχιστεί;;;;;;;

 

Συγγραφικό μπλόκο από τη μεριά μου… Ελπίζω κάποια στιγμή να το ξεπεράσω και να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει, αν δηλαδή έχει ακόμα όρεξη η @margarita_nikolayevna

 

Το ελπίζω...! Ας γίνει μια προσπάθεια...!  Δε θελω να μένω με την περιέργεια και είχε και εκείνη την καταπληκτική σήμανση στο τέλος "ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ"...

 

Ωπ, έσκυψα και πιάνω το γαντακι  

 

Θέλω να πω κάτι...
Είναι πάρα πολύ καλό,πραγματικά είναι καλό,αν κατάλαβα καλά είναι προϊόν συνεργασίας δύο ατόμων.
Μου θύμισε κάτι...
Είχα πει το εξής.
"Εγώ είμαι η Ν*****α και εσύ είσαι ο Γιώργος.
Είμαστε το διαιρεμένο σωματίδιο,όπου και να πάμε θα είμαστε η ίδια οντότητα,με όσους και να κοιμηθούμε θα κοιμόμαστε πάντα μαζί,θα ζεις μέσα μου και εγώ μέσα σε εσένα,δε θα είσαι ποτέ ξανά μόνη."
Αυτά και άλλα πολλά είχα πει,τα έχω φυλαγμένα όλα.

 

Ευτυχώς!!!   

 

"... Γιατί το θάρρος της ήτανε θαρραλέο, αλλά η αλήθεια της δεν ήταν αληθινή...
Γιατί η αλήθεια μου ήταν αληθινή, όμως το θάρρος μου δεν ήταν θαρραλέο..."

451454611_26483311467920835_1534709566038319326_n by Ariti posted 26 Ιουλίου 2024 at 02:09