Με έρωτα ή χωρίς;

Σ
το ερώτημα που τέθηκε ο έρωτας λειτουργεί ως κινητήρια δύναμη ;;;
Ο θαυμασμός δεν αποτελεί κινητήρα δύναμη για το παραπάνω;;

 

Κάποιος θαυμάζει και τoν George Best κι ανεξάρτητα των όποιων αρνητικών χαρακτηριστικών του θα συνεχίζει να τον θαυμάζει, ο έρωτας όμως είναι , θα παραφράσω λίγο τον Erich Fromm,
"μία δραστηριότητα, μία αέναη διαδικασία, όχι μία παθητική πράξη. Είναι μια συνεχής ύπαρξη"

Και όπως λέει ακόμη “Αν δύο άνθρωποι που ήταν ξένοι (ή που έγιναν "ξένοι") … άφηναν ξαφνικά τον τοίχο μεταξύ τους να πέσει και άρχιζαν να αισθάνονται και να ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλον, αυτή θα ήταν μία από τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες της ζωής τους.”

 

Ο Έρωτας ενέχει το θαυμασμό. Το αντίστροφο όχι.
Επομένως, όπως και να έχει, ο Έρωτας είναι ανώτερη και ευρύτερη κατάσταση.
Και περιέχει πολλά περισσότερα, όπως την ανατροφοδότηση, τη συμπληρωματικότητα. Τον Έρωτα τον γεννά το "διαφορον", είναι αυτό που με τον Α/άλλον είστε σαν κομμάτια ενός παζλ, τα σχήματα είναι φτιαγμένα για να κουμπωνουν τέλεια και μαζί κάνουν τη μεγαλύτερη εικόνα.
Σε αυτό το "διάλογο", αυτό που έχει ως "έλλειμμα" (προσοχή σε πολλά εισαγωγικά η λέξη) ο Ε/ένας και πλεόνασμα ο Α/άλλος συμπληρώνονται σε ένα άρτιο όλον, σε μια νέα και παντελώς αυθεντική και μοναδική ύπαρξη, το Ε/εμείς.
Και στην τελική, γιατί να αρκεστείς σε κάτι λιγότερο ή μικρότερο;

 

Σίγουρα μιλάτε για υ;
Κι αν όντως μιλάτε για υ, το ερώτημα μετατρέπεται στο τι εμπνεύσατε και τι δηλώσατε, με λέξεις και πολύ περισσότερο χωρίς;

 

Ωραία ερώτηση.

 

Δεν το βλέπω έτσι, κανείς δεν χρειάζεται να "δείξει" τίποτα.
Το "δείχνω" έχει μια προσπάθεια που την λαμβάνει το υ πολλές (αν όχι τις περισσότερες) φορές. Και αν χρειάζεται προσπάθεια για να δει κανείς το "διαφορετικό" σας ( ή ό,τι άλλο) τότε δεν είναι διαφορετικό. Είναι επίδειξη, πόζα διαφορετικότητας.
Με αυτό που είστε, που φαίνεται χωρίς επιτήδευση και προσπάθεια και αν/ όταν αυτό δεν αρκεί να δημιουργήσει την διάθεση/ ανάγκη/ λαχτάρα / κωλοπιλάλα του υ για συνάντηση.. τότε δεν υπάρχει λόγος συνάντησης.

Όχι δεν θέλει η κάθε ερωτευμένη υ πρωτιές και προσοχές. Σε μένα δεν βγάζει καν νόημα η πρωτιά προσοχής λόγο ζήλιας. Την μονογαμία την καταλαβαίνω, η πρωτιά μου κάνει περισσότερο χρυσώνω το χάπι μου. Δεν προσφέρει καμιά λύση στην ζήλια αυτή η απαίτηση, απλά παρατείνει την ταλαιπωρία.

Συχνότερα δε όταν βλέπεις/ καταλαβαίνεις ότι σε παίρνει να απαιτείς από κάποιον, απλά το κάνεις με πρόσχημα τον έρωτα. Αυτή είναι η φτιάξη μας. Πόσο μάλλον σε αλληλεπιδράσεις αναταλλαγής ελέγχου.
Προφανώς και θα "τσεκάρω" να δω αν έχω κάποια ισχύ σε Κάτι Ισχυρό πάνω μου. Και η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι "Ω! δεν σε παίρνει κοπελιά" τότε είσαι ένα βήμα πιο κοντά στην θέση σου.. ένα απολαυστικότατα ερωτεύσιμο βήμα προς εκεί όπου ανήκεις. Εκεί που το συναίσθημα σταδιακά διοχετεύεται και εστιάζεται στην χρήση σου και μόνο, ελεύθερη από ανασφάλειες για το ποια - ποιος είσαι.

Θεωρώ πως αν και όταν "κάτι λείπει", τότε δεν υπάρχει παρουσία κυριαρχίας. Κυριαρχία (ή υποταγή) με κενά και ελλείψεις, δεν έχει νόημα είναι αναπόφευκτη κατάρρευση θέσεων.
Η Κυριαρχία (και η υποταγή) από "μόνη της" σαν νόημα είναι πρωτίστως μέγεθος πολύ- πολύ -πολύ μεγαλύτερο από την.. επάρκεια.

 

1. Και γίνεται να μην ξυπνήσει τον έρωτα της υποτακτικής του. Και γίνεται να μην τον θέλει. Γενικά, όλα γίνονται. Τόσοι άνθρωπες, άλλα τόσα θέλω/αντιδράσεις/ανάγκες στις διάφορες χρονικές περιόδους της ζωής τους, κουλουπού κουλουπού.

2. Ουδέν σχόλιο, αφού δεν είμαι ούτε υποτακτική, ούτε σκλάβα χαχα.
Στα νιάτα μου ( δηλαδή όταν περπατούσαν στη γη οι δεινόσαυρες ) όμως είχα υπάρξει σε σχέση/πλαίσιο/πείτε το, όπως θέλετε. Που για την τότε υ μου δεν αισθανόμουν το παραμικρό. Μάλλον για αυτό το λόγο, είχε "πιάσει" απόλυτα ο συσχετισμός. Για όσο είχε διαρκέσει βέβαια.

3. Ήταν αρκετή η παρουσία της υποταγής - ή εκείνης που τότε ίσως και λανθασμένα, να αντιλαμβανόμουν ως υποταγή. Είπαμε, νιάτα...-, αφού ήταν μια από εκείνες τις εποχές, που δεν ήθελα το παραμικρό συναισθηματικό αλισβερίσι. Απλούστατα γιατί ήμουν σε φάση απόλυτης αδυναμίας να νιώσω το παραμικρό.

4. Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, μα πολύ πίσω. Ομολογώ, ότι δεν κατάλαβα ποτέ μου αν μια γυναίκα ( και μετά υποτακτική ) ήταν ερωτευμένη μαζί μου. Ή αν ήταν ερωτευμένη με το σενάριο που είχε πλάσει στο μυαλό της, κατά συνέπεια και της όποιας υποταγής της.
Αν για κάτι είμαι σίγουρος, ότι αν σε κάποια υ άρεσε κάτι, ερωτευμένη ή όχι, μια χαρά δεχόταν να της επιβληθεί. Ή καλύτερα, να της "επιβληθεί". Απλά μετά από ένα σημείο, δεν χολόσκαγα, να βρω αν πίσω από τις λέξεις, κρυβόταν ο Αλέξης.

5. Αυτή την περίοδο, γιατί τώρα διαβάζω και απαντώ σε αυτό το νήμα. Προτιμώ να μην έχω την παραμικρή σεχουαλική/συναισθηματική/βουδουσουμική/όλα τα παραπάνω - ή με ολίγη από το ένα ή από το άλλο - αλληλεπίδραση με καμμία υ ( ή οποιουδήποτε άλλου status ), που να είναι ερωτευμένη, αδιάφορη, άνιωθη και πάει λέγοντας.

Υ.Γ. τα νουμεράκια, γιατί ξέχασα πως γίνεται το quote παράγραφο την παράγραφο χαχα.

 

Πιστεύω πως αν έρθει ο έρως , που είναι το ισχυρότερο χαρτί μιας τράπουλας, τότε η κυρίαρχη σχέση γίνεται βανίλια . Δεν το κατηγορώ , δεν το επικρίνω , δεν το αμφισβητώ.
Ο θαυμασμός , η έλξη κ.α. είναι το ίδιο ισχυρά κίνητρα για μια κυρίαρχη σχέση.

 

Ο έρωτας ως αρχική του ρίζα έχει την ανασφάλεια, οι άνθρωποι ερωτεύονται αυτό που τους γοητεύει
αλλά παράλληλα θεωρούν ότι δεν μπορούν να το έχουν ή αυτό που έχουν και θεωρούν ότι μπορεί να το
χάσουν από κάποιο ανταγωνιστή.
Αντιθέτως όταν είναι σίγουροι ότι το άτομο που τους κέντρισε το ενδιαφέρον (πάντα σεξουαλικά) μπορούν
να το έχουν, δεν βιώνουν τον έρωτα αλλά την ικανοποίηση της κατάκτησης.
Όλα αυτά στο vanilla. Για αυτό και λένε πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα και η σιγουριά ότι έχω τον/την
ερωτική σύντροφο ατονεί το ενδιαφέρον προς το πρόσωπο της/του.

Επίσης στο vanilla στους μονόπλευρους έρωτες το ερωτευμένο άτομο υποδουλώνεται στο άτομο που το
έχει γοητεύσει, μπορεί να αλλάξει τα γούστα του, την εμφάνιση του, προσπαθεί να ικανοποιεί όλες τις
ανάγκες του ατόμου με το οποίο είναι ερωτευμένο (υποδουλωμένο σε αυτό) με απώτερο σκοπό, την
σεξουαλική πράξη και την μονιμότητα (συνήθως).

Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο δεν μπαίνουν σαδομαζοχιστικές δραστηριότητες, διότι απλά αυτές δεν
αρέσουν στους vanilla για αυτό και είναι vanilla.

Σε μία Κ/υ σχέση το υ άτομο είναι κατά κάποιο τρόπο ερωτευμένο με το Κ ή απλά εξυπηρετεί τις μαζοχιστικές
του ανάγκες και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν νιώθει τίποτα για το Κ άτομο, πέρα του ότι του είναι
αναγκαίο για να εκπληρωθούν οι μαζοχιστικές ανάγκες.

Ένα υ άτομο για να επιλέξει να προσπαθήσει ή να υποταχτεί απόλυτα σε ένα Κ άτομο, το Κ άτομο το
έχει επιλέξει με κάποια κριτήρια και σίγουρα αυτά δεν είναι ότι κάνει καλά την δουλειά του,
έχει νιώσει μία δύναμη, αυτό μπορεί να είναι κατά κάποιο τρόπο έρωτας ή δέος ή απλή αναγνώριση
δύναμης.

Τέλος ο έρωτας είναι μία φούσκα, οι γυναίκες μένουν πιστές γιατί είναι ερωτευμένες, απατούν γιατί
ερωτεύτηκαν, ενώ μόνες τους ερωτεύτηκαν πρέπει το αντικείμενο του έρωτα τους να διατηρεί τον
έρωτα ζωντανό αλλιώς θα ερωτευτούν κάποιον άλλο.
Ο έρωτας είναι και μία καλή δικαιολογία.

 

Εγώ μέχρι τώρα δεν έχω γνωρίσει υ που να μην είναι (έστω κατά δήλωσή της) ερωτευμένη.

 

Η δύναμη της κάθε σχέσης δοκιμάζεται όταν περάσουν τα μέλια.

Επίσης ισχύει ότι ο λιγότερο ερωτευμένος είναι και αυτός που όταν δεν υπάρχουν καθορισμένες θέσεις συνήθως έχει το πάνω χέρι, ως αυτός που έχει να χάσει τα λιγότερα.

Στα δικά μας τώρα, έχω δει πολλούς και πολλές να πατάνε την μπανανόφλουδα και να συγχαίουν τον έρωτα τους με την υποταγή.

Το να θέλεις να προσφέρεις ικανοποίηση και χαρά σε αυτόν με τον οποίο είσαι ερωτευμένος δε σε κάνει υποτακτικό, σε κάνει φυσιολογικό (με την έννοια του μέσου όρου) άνθρωπο.

Και όταν περάσουν τα μέλια...

Το πρόβλημα δεν είναι ο έρωτας, το πρόβλημα είναι η Κ/υ σχέση να έχει θεμελιωθεί πάνω του.

Γιατί, όπως τραγούδαγε και ο Τσετίνης, "Είναι κακό στην άμμο να κτίζεις παλάτια..."

 

..Και ο Θηβαίος λέει: Όλα πάνω στην άμμο χτίζονται.

Ναι, στα δύσκολα φαίνονται και οι άνθρωποι και οι σχέσεις και εκεί μαθαίνουμε κιόλας.

Για όσους δεν είμαστε οι σπάνιες περιπτώσεις που γεννηθήκανε έτοιμοι για αυτήν την Θ/θέση, για όσους ανακαλύπτουμε την κατεύθυνση μας σε κάθε βήμα μας, στα δύσκολα μαθαίνουμε.
Είναι σημαντικό μάθημα να έρθει ο βανιλοέρωτας και να σου γαμήσει την θέση , γιατί περί αυτού πρόκειται για βανιλοέρωτα όταν απειλεί αυτό που είσαι, όταν χτυπάει στον ηδονισμό σου, στην ανάγκη σου στην ελευθερία σου.

Και η γνώμη μου είναι..ζήστο!

Είναι σαν τις μαγουλάδες που πρέπει να περάσεις. Για να μπορέσεις μετά από αυτό να ξαναμπείς ( αν θες φυσικά ) στην πορεία σου, με ανοσία σε αυτό το "μικρόβιο" .

Στο σταυροδρόμι μας, είναι η επιλογή που προτιμάμε, ίσως γιατί είναι η εύκολη άκοπη αδρεναλίνη. Πρώτα τα μέλια και μετά η καψούρα, όλα αυτά τα άκρως γοητευτικά στοιχεία πριν την παταγώδη απογοήτευση. Αν δεν ζήσεις το ολοκληρωτικό άδειασμα, αν δεν κάνει τον κύκλο του, δεν δα μάθεις/ καταλάβεις ποτέ το ανώφελο της υπόθεσης.

Όταν εμποδίζει την ελευθερία σου, τον ηδονισμό σου και την εκπλήρωση των αναγκών σου, δεν είναι βδσμ.

Ναι, στις ψευτοσχέσεις τον έλεγχο τον έχει το άτομο που ενδιαφέρεται δίνει χάνει λιγότερα.

Στις Κ/υ σχέσεις ο έλεγχος είναι προκαθορισμένος και έτσι κανείς δεν χρειάζεται να ενδιαφέρεται – δίνει – χάνει λιγότερα.
Και εδώ που τα λέμε σε ποιο είδος ουσιαστικής σχέσης υπάρχει μέλος που ενδιαφέρεται λιγότερο? Και μέχρι που μπορεί να σε πάει αυτό?
Κανείς δεν χρειάζεται να αδικήσει τον εαυτό του στα λιγότερα. Είτε δίνοντας είτε παίρνοντας.. είναι άψυχες δοσοληψίες.
Όταν καταπιέζεις τον ηδονισμό σου από φόβο μην χάσεις "το δικό σου", ε δεν είναι δικό σου, δεν είσαι ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Όταν ελέγχεις τον τύπο που γονατίζεις, δεν είσαι στα πόδια του, δεν είσαι ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Και σε όλες τις περιπτώσεις στερείς από τον εαυτό σου. Και όταν χρειάζεται να στερείς από τον εαυτό σου μην αμφιβάλλεις, ζεις ένα ψέμα.

Και αφού το χρειάζεσαι, ζήστο!

Είναι καλό να χτίζεις στην άμμο παλάτια .. γιατί έχει σημασία να μάθεις να χτίζεις, εκεί είναι το νόημα.

Ζήστο – φάτο- ξέρασέ το και επέστρεψε σε αυτό που είσαι.

Με ανθρώπους που μπορούν να σου προσφέρουν τον χώρο να ελευθερώσεις και να διανθίσεις αυτό που είσαι. Να βρεις την πληρότητα, την ισορροπία και την γαλήνη σου. Στις αδρεναλίνες που δεν φθίνουν, στους ηδονισμούς που δεν περιορίζουν, στις θέσεις που δεν καταπιέζουν.

Μετά από αυτόν τον κύκλο, μπορείς να αναζητήσεις ένα άλλο είδους Έρωτα συνυφασμένο με την Ελευθερία σου και τον Ηδονισμό σου. Χωρίς τις απογοητεύσεις και τις κοπιαστικές προσπάθειες να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι.

Και χωρίς τις περιττές αυτοτιμωρίες της απομόνωσης ότι δήθεν δεν "κάνεις" άλλο γι αυτό. Ίσα ίσα, τώρα ξέρεις καλύτερα, τώρα είσαι πιο έτοιμος άνθρωπος. Να διεκδικήσεις με πιο σταθερά βήματα, την απόλαυσή σου και την ελευθερία σου. Να Δίνεις και να δίνεσαι ελεύθερα!

Και μην σταματάς μέχρι να το βρεις.

Μακριά πια από αυτό το ανθρωπάκι που ξεροστάλιαζε για τζούρες επιβεβαίωσης σημαντικο-μοναδικότητας του εαυτού.

Μακριά από τα ασταθή εγωκεντρικά εδάφη της βανιλοερωτο-καψούρας, εκεί που μπορείς και ξέρεις πια πως να Χ/χτίσεις Αγάπη.

Ό,τι και αν κάνουμε, δεν σταματάμε ποτέ να Δ/δημιουργούμε τον Άνθρωπο.