Πότε πρέπει να τιμωρούμε;

Λαμβάνω υπόψη τον εαυτό μου ως δείγμα, το οποίο είναι σίγουρα διαφορετικό από το δικό σου εφόσον δεν συγκαταλέγεται σε αυτό, στο οποίο δύναμαι να εξάγω ασφαλείς μετρήσεις αναφορικές με μεγέθη, τόσο κυριαρχικότητας, όσο και βάρους, και το οποίο μπορώ να χρησιμοποιήσω ως επιχειρήμα διότι προτίθεμαι να το επικαλεστώ ονομαστικά. Έχεις εσύ δείγμα ανάλογων ποιοτικών προδιαγραφών;

Παρότι κατέστη σαφές ότι έχω δείγμα, συνεπώς δεν θα έπρεπε βάσει του συλλογισμού σου να σου επιτρέψω, θα σου επιτρέψω εφόσον μου εξηγήσεις πόθεν ανέκυψε το συμπέρασμα πως οι έχουσες παράλογες αξιώσεις είναι κατά κανόνα υπέρβαρες.

 

Αναλόγων όχι. Δυσαναλόγων ναι.

Τώρα εσύ γενικεύεις. Εγώ μίλησα συγκεκριμένα. Αν η αφέντρα ζητήσει από τον σκλάβο της να σηκώσει διακόσια κιλά, δεν βρίσκω άλλο λόγο να το κάνει πλην του να σηκώσει την ίδια.
Αν έχεις εσύ κάποιον άλλο λόγο υπόψη, με χαρά να τον ακούσω.

 

Μπορεί στην προηγούμενη ζωή της να υπήρξε Ιακώβου και να της έχει μείνει απωθημένο..

 

    τέλειο! λολ

 

α) Μα γιατί θα πρέπει η Αφέντρα να κάθεται να ασχολείται με το τι μπορεί και το τι δεν μπορεί ο σκλάβος Της; Διατάζει και αν ο σκλάβος δεν μπορεί η Αφέντρα προχωρεί στην επιβολή των συνεπειών. Αν πάλι ο σκλάβος μπορεί τότε πάλι η Αφέντρα αν επιθυμεί τον τιμωρεί ώστε να τον κάνει να νιώσει αδικία και να τον κάνει να κατανοήσει καλύτερα ότι είναι αντικείμενο Της.
β) Μα είναι σοφρωνισμός η άδικη τιμωρία ακριβώς γιατί κάνει τον σκλάβο να κατανοήσει ότι είναι αντικείμενο και οι νόμοι του δικαίου δεν εφαρμόζονται σ'αυτόν. Επίσης δεν βρίσκω τον λόγο γιατί η τιμωρία να μην έχει χαρακτήρα αναψυχής για Εκείνη που την προσφέρει

 

Απάντηση: Πότε πρέπει να τιμωρούμε;

Η σωματική τιμωρία πρέπει να επέρχεται,εκεί που δεν πρέπει να γίνει επιβολή ψυχολογικής τιμωρίας και το αντίστροφο..

Από ΄κει και πέρα η τιμωρία πρέπει να γίνεται κυρίως για ουσιαστικούς λόγους (έλλειψη συγκέντρωσης ,αντίληψης και κατανόησης ,μερική απείθια) και όχι τόσο για να εμπλουτίσει το παιχνίδι,όπως καταντάει πολλές φορές να γίνεται.

Η τιμωρία δεν πρέπει να επιβεβαιώνει Κ/κανένα,αλλά να επαναφέρει αρχές..

 

Η εκπαίδευση στην οποία αναφέρεσαι, αφορά όχι άδικες τιμωρίες αλλά δίκαιες τιμωρίες που επιβάλλονται επειδή δεν εκπληρώθηκαν παράλογες (κατά την άποψη του υποτακτικού) αλλά εκτελέσιμες εντολές.

Η άρση 200kg δεν είναι ζήτημα ορθού/λανθασμένου κατά την άποψή του, αλλά δυνατού/αδύνατου αντικειμενικά. Συνεπώς αν ένας υποτακτικός τιμωρηθεί επειδή δεν σήκωσε 200Kg, είτε θα υποθέσει πως θα έπρεπε αυτόχρημα να είναι σε θέση να σηκώσει το εν λόγω βάρος, είτε θα αντιληφθεί πως "τιμωρείται" σε ένα πλαίσιο δραστηριοτήτων που στοχεύουν στην ικανοποίηση του σαδισμού του κυρίου του. Στην τελευταία περίπτωση δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο κυρίαρχος χρειάζεται ηθικό έρεισμα προκειμένου να εκτονώσει το σαδισμό του.

 

Προφανώς γιατί πρόκειται για ψυχαναγκασμό. Οι ιδεοληπτικοί «σαδιστές» δεν είναι καθόλου σπάνιοι στο λάιφστάιλ. Άλλωστε το όποιο στάτους, εξ ορισμού, στο λάιφ στάιλ είναι ιδεοληπτικό. Η διάκριση τους νομίζω δεν είναι ιδιαίτερα δυσχερής.

 

Εννοεί ότι αφού είναι σαδιστής εκ παραλογισμού, τότε γιατί να το δικαιολογήσει με το συναίσθημα; Και έχει δίκιο. Αν βάλει συναίσθημα, τότε είναι υποκρισία. Μιλάμε όμως για άρρωστες καταστάσεις, με την έννοια ότι ο κυρίαρχος κόβει την επικοινωνία και το κάνει επειδή καυλώνει αποκλειστικά και μόνο. Άρα: βλέπει τον υποτακτικό σαν πράγμα και δίνει, δεν εισπράττει. Νομίζω ότι αυτή την κατάσταση δεν την επιδιώκουμε και δεν την θέλουμε.

 

Υπάρχει υποτακτικός που να πιστεύει πως του αξίζει μια σωματική τιμωρία όταν ο ίδιος δεν είναι μαζοχιστής;

 

Επισης πρεπει να τιμωρουμε εαν κρινουμε οτι ο σκλαβος μας εχει επιπλεον δοντια στο στομα του!

 

Γλυτωνει κ τον οδοντιατρο ετσι ε Μιρελλα?????