Η ζωή μου είναι ο άντρας μου

Γιατί χρησιμοποιείς το "δικαιολογήσουμε" και όχι το "αιτιολογήσουμε"; Νομίζω το δεύτερο είναι πιο σωστό.

 

'Εχεις δίκιο. Ισως θα έπρεπε να εχω χρησιμοποιήσει το ρήμα "αιτιολογώ". 'Ομως μη ξεχνάς ότι ο κάθε λόγος
έχει και τον αντίλογο του και μερικές φορές δεν αρκεί να αιτιολογήσουμε. Πρέπει να δικαιολογήσουμε.

 

Δεν έγραψα ότι είμαι ερωτευμένη με τον έρωτα αλλά ότι η ζωή μου απαρτίζεται από χαρές, μία εκ των οποίων είναι ο έρωτας. Ποτέ, κανένας σύντροφός μου, δεν υπήρξε το Α και το Ω στη ζωή μου. Για την ακρίβεια ποτέ, τίποτα/κανείς δεν υπήρξε το Α και το Ω στη ζωή μου. Η ζωή μου είναι αυτά που με ευχαριστούν, αν χάσω ένα εξ αυτών, η ζωή μου θα είναι όλα τα υπόλοιπα, τα οποία λόγω ιδιοσυγκρασίας πάντα θα φροντίζω να αυξάνω. Αν κάποιος επιχειρήσει να με ενοχλήσει/προσβάλλει/εκνευρίσει θα τον απομονώσω από τις επαφές μου και θα συνεχίσω δημιουργικά με τις υπόλοιπες. Αν κάποιος σκοτώσει τους γονείς μου, θα ζήσω ευτυχισμένη χωρίς αυτούς. Αν κάποιος μου κόψει το ένα πόδι, θα περπατώ με το άλλο. Δεν γονατίζω με τίποτα Ντόρα. Η ευτυχία μου δεν εξαρτάται από εξωγενείς παράγοντες. Δεν την αποτελεί κάποιος ή κάτι, που αν χαθεί, θα την πάρει μαζί του.

Σε αυτό σου έχω απαντήσει στο νήμα περί ερωτομανίας.

 

Να σου ευχηθώ να υπάρξει κάποτε; Επειδή πρόκειται για επίκτητη ικανότητα η επικέντρωση στον Άλλον, αν το ευχηθώ αυτό θα πρέπει να σου ευχηθώ να γίνεις σκλάβα, οπότε δεν θα το κάνω.

Ουσιαστικά συμφωνώ. Η προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου είδους είναι το κύριο χαρακτηριστικό του μετά την γλώσσα. Όμως, υπάρχουν μερικά πράγματα που μερικούς τους γονατίζουν. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα μας τύχουν ποτέ ή ότι δεν θα γονατίσουμε αν μας τύχουν.

Η ερώτηση ήταν ρητορική. Γνωρίζω την απάντηση, όπως την συζητήσαμε. Αλλά νόμισα πως είχες δεχτεί την εξαίρεση του D/s όπου η αυτοαναφορά παύει να έχει νόημα λόγω μέγιστης σύγκλισης.

 

Απάντηση: Re: Η ζωή μου είναι ο άντρας μου

Αυτό ακριβώς ενοούσα:nod: 

 

Γιατί είναι επίκτητη;

 

Εάν κάποιος σου κόψει το ένα πόδι θα περπατάς με το άλλο;

Είσαι σίγουρη πως είσαι άνθρωπος κι όχι bot;

 

Το χαρακτηριστικο της απολυτοτητας ειναι φυσικο να χαρακτηριζει την νεοτητα.
Κρατα και μια γατα ομως Συρα.
Πιθανολογω, για παραδειγμα, οτι δεν εχεις βιωσει το αισθημα της μητροτητας ακομα.Εισαι σιγουρη οτι αν ,μητερα ουσα ,βιωνες, ο μη γενοιτο,την απωλεια του παιδιου σου , δεν θα γονατιζες;

 

Ίσως πετώ κι όλας, αν το θελήσω πολύ.
http://www.gozerog.com/images/Hawking_001.jpg

Ναι. Και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα στεναχωριόμουν, αλλά ότι δεν θα στερούνταν πλέον η ζωή μου νοήματος, κατά τον τρόπο που που περιγράφεται στο παρόν νήμα. Θα εξακολουθούσα να είμαι προσανατολισμένη στη χαρά. Στην πραγματικότητα πάντα θα έχω κίνητρο να ζω. Όλοι οι εν ζωή, έχουν ένα (προφανώς). Αν κάποιοι διατείνονται πως δεν έχουν (επειδή έχασαν το παιδί τους, τον αγαπημένο τους, την εργασία τους ή ό,τι άλλο είχαν πρωτύτερα ορίσει ως το μόνο νόημα της ζωής τους), θα πρέπει να εξηγήσουν τι ακριβώς συμβαίνει και δεν έχουν αυτοκτονήσει ακόμη. Είναι τουλάχιστον ασυνέπεια να ισχυρίζεται κανείς πως η ζωή του είναι ένα και το αυτό με κάτι/κάποιον, όταν ελλείψη αυτού του κάτι/κάποιου, εξακολουθεί να ζει. Συμφωνείς;

 

Υπαρχουν πολλοι τροποι αυτοκτονιας. Ενας ειναι να ζεις μεχρι να πεθανεις. Ισως και ο πιο φρικτος.

 

όπως μου έμαθε μητέρα που βίωσε την απώλεια του παιδιού της:

ναι, αν πέσει ένα τσεκούρι από ψηλά και σου κόψει το πόδι απ τον μηρό, σύριζα και πέρα ως πέρα, θα ουρλιάξεις απ τον πόνο, θα κοιτάξεις να σταματήσεις την αιμορραγία, θα το δέσεις, θα κάτσεις στη γωνία να επουλωθεί κάπως και λίγο λίγο θα μάθεις να ζεις και να περπατάς με το ένα πόδι και να περνάς καλά. ποτέ όμως δεν θα ξεχάσεις ότι είχες και το άλλο σου πόδι.

απολογούμαι που ξεφεύγω κατά την εφαπτομένη στον κύκλο του νήματος, αλλά με άγγιξε τόσο πολύ αυτό που διάβασα...

 

Έχεις διαβάσει το έργο "Τιμών" (ο Αθηναίος) του Λουκιανού;