To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να είχαν χίλια στραβά αλλά

1. Δεν πεινούσαν.
2. Δεν μέναν στον δρόμο.
3. Δεν αφήνονταν άρρωστοι να πεθάνουν έξω σαν τα σκυλιά.

Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για ΟΛΟ το δυτικό κόσμο.

 

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Φαντάζομαι ότι δεν είσαι ο μόνος που ονειρεύεται έναν κόσμο καλύτερο.Θεωρώ πολιτική πράξη κάθε πράξη που έχει αντίκτυπο στον περίγυρο.Αγοράζοντας ένα παντελόνι από την βιοτεχνία της πόλης που ζεις(πχ Παρίσι),ενισχύεις την εργασία που έχει πρόσωπο και αποδυναμώνεις την ισχύ κολοσσών όπως η Leivis πχ,που διατηρεί εργοστάσια στην Κορέα,με εργάτες που δουλεύουν ήλιο με ήλιο, με μισθούς πείνας.(Που θα πρέπει κατά πολλούς να είναι και ευχαριστημένοι γιατί εκείνοι έχουν δουλειά ενώ άλλοι δεν έχουν)
Η υπερβολή για την αγορά ενός παντελονιού και όχι δύο,είχε στόχο να τονίσει την ανάγκη για εγκράτεια.Δεν είναι μίζερος ο εγκρατής.Καλύτερα να σκεφτούμε το ενδεχόμενο,η υπερκατανάλωση οδηγεί στην αναγκαστική στέρηση.Να σκεφτούμε ότι τα τρόφιμα που πετάξαμε, είναι μια πράξη τουλάχιστον ασέβειας προς εκείνους που τα έχουν ανάγκη.
Αν κάποιος δύναται να ελεγθεί από εμάς τους ίδιους,αυτός σίγουρα είναι ο εαυτός μας.Επειδή συναναστραφόμαστε άλλους ανθρώπους,η προσωπική στάση στη ζωή, αποτελεί για μένα μια καθαρά πολιτική πράξη.
Η αγορά ενός λαχείου επίσης αποτελεί πολιτική πράξη, γιατί δημιουργεί ανισότητες εκ του μηδενός.
Τέλος μια πολιτική πράξη μπορεί να έχει δημοκρατικό χαρακτήρα,μπορεί και όχι.Πόσο δηλαδή δημοκρατική θα ήταν η πολιτική του νομοθέτη να φορολογηθεί το φόρουμ με 10000euro ετησίως;Πάλι υπάρχει η επιλογή να διατηρηθεί.Ποικιλομορφία δύναται να υπάρξει και για άλλους από οικονομικούς λόγους.To οικονομικό ζήτημα επίσης μπορεί να λυθεί και με άλλους τρόπους.

 

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Όπως προσφάτως μου ειπε ο 55χρόνος ρωσος που έχουμε ως παιδι για όλες τις δουλειες στην δουλειά..

Στην Ρωσία κάναμε την επανασταση του ζαμπον..
Ειχαμε δωρεαν σπιτι, δσπουδες για ΟΛΑ τα παιδιά, δωρεάν υγεια/περιθαλψη, αλλα τι να το κάνεις οταν δεν εχεις πολλά ειδη στο σουπερ μαρκετ για να διαλεξεις τι θα αγορασεις?
Δεν ειχαμε ουτε ζαμπον..
Τώρα που ηρθαμε εδώ, έχουμε πολλα ζαμπον στο σουπερ μαρκετ τα οποια όμως ουτε εδω τρώμε γιατι δεν μας φτανουν τα λεφτα να αγοράσουμε, αλλα τωρα δεν εχουμε ουτε σπιτι, ουτε σπουδες δωρεαν για τα παιδια και αλίμονο μας αν αρρωστήσουμε.

Για ενα ζαμπον, χάσαμε ένα σπιτι... το καταλαβαινεις??? τι μας δώσαν τοτε και το καναμε αυτο.. κατι θα μας έκαναν...
Πόσο βλάκες ειμασταν!!!!!

 

Απάντηση: Re: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Δεν είχαν άσυλο και γι αυτό απότυχαν, όχι για το ζαμπόν ή την ηλεκτρική κουζίνα, τα οποία η ρωσική νομεγκλατούρα απολάμβανε σε βαθμό που ήταν αδιανόητος για τις ελίτ της δύσης.

Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι από τους Ανατολικοευρωπαίους ανακουφίστηκαν και χάρηκαν όταν μπόρεσαν να αγοράσουν βούτυρο όποιο και όσο ήθελαν και όχι των δύο στάνταρ ποιοτήτων που είχαν επί επαράτου, αλλά δεν ήταν αυτό που θέλησαν, ας μην τους υποτιμούμε τόσο πολύ, την πολιτική τους ελευθερία θέλησαν οι άνθρωποι, αυτήν πανηγύρισαν όταν έπεσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα.

Απότυχαν ακόμα γιατί στον ακύρηχτο πόλεμο που τους ξεκίνησε ο Ρέηγκαν, αντί για τον Αντρόπωφ επικεφαλής, ο οποίος πέθανε πρόωρα από καρκίνο στο στομάχι, είχαν κάποιον που έφτανε μέχρι να μοιράζει πίτσες όχι να τις διαφημίζει και αυτό πολύ του πήγαινε. Μετά διαφήμισε επισης βαλίτσες Λουί Βιττόν.

Γι αυτό - μεταξύ άλλων - διαφωνώ με την κατάργηση του ασύλου, επειδή είναι ένα από τα θεμέλια της δημοκρατίας.

Αναφορικά με την αγορά παντελονιών ως πολιτική ενέργεια σημειώνω ότι άσχετα πώς το νιώθει κανείς, η αγορά παντελονιών από ένα άτομο δεν είναι πολιτική ενέργεια, εκτός κι αν είναι ο Δαλάϊ Λάμα αυτοπροσώπως ο οποίος αποφάσισε να ντυθεί δυτικά. Αυτό θα ήταν σε συμβολικό επίπεδο μια πολιτική ενέργεια, για όλους τους άλλους πλην Δαλάϊ Λάμα, πώς να το κάνουμε, δεν είναι. Γνώμη μου πάντα και ελπίζω να μην κακοφανεί σε κανέναν.

Άποψή μου επίσης ότι ο καθένας μας θέλει προσωπικές στιγμές που να μην είναι πολιτικό ενεργούμενο, αλλά να κάνει το κέφι του και τη βολή του, γιατί αλλιώς κουράζεται. Ορισμένοι από τους Κνίτες της γενιάς μου (και ουδόλως οι Ρηγάδες) ήταν ιδιαίτερα ερωτικοί. Αυτοί που δεν έβγαζαν από τη μύγα πολιτικό ξύγκι γιατί στα μάτια μου ανέκαθεν η απόπειρα πολιτικής ερμηνείας της αγοράς παντελονιού ή φούστας ή οποιουδήποτε ανάλογου σχετικά μικρής αξίας και σημασίας αγαθού φαινόταν "απ τη μύγα ξύγκι". Τί κακομοιριά κι εκείνη, να κολλάει κνίτης στη συμφοιτήτριά του που είχε αγοράσει ένα ακριβό ρούχο, να πηγαίνει να της κάνει τον ινστρούχτορα και να φαντάζεται, στερεότυπα, ότι η συμφοιτήτριά του δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει διαλεκτικά επειδή φορούσε ακριβό ρούχο!

Για τα καρτομηχανάκια μπορεί να είναι έτσι όπως τα λες Konstantinos, μπορεί μόνο σε μικρά μαγαζιά να τα χρεώνουν οι τράπεζες, πάντως γενικά πολλά μαγαζιά διαμαρτύρονται για τις συμβάσεις που τους δίνουν οι τράπεζες, σε όλη την Ευρώπη, όχι μόνο εδώ, γι αυτό και το πολύ σε ένα χρόνο οι μεγάλες επιχειρήσεις θα μπορούν κάπως να εκδίδουν κάποιες κάρτες - ιδίως προπληρωμένες - από μόνες τους.

 

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Ναι, είμαι.

Οι λόγοι που καταρρέει μια αυτοκρατορία είναι πολύ πιο σύνθετοι από το οικονομικό, το πανεπιστημιακό άσυλο, να μην υπάρχει καταπίεση δηλαδή στην έρευνα και τη διδασκαλία γιατί κατ αρχήν περί αυτού πρόκειται είναι μια θεμελιώδης δημοκρατική ελευθερία.

Να μη σου φαίνεται αστείο, το σύστημα όλο απότυχε γιατί ήταν αποκρουστικό σε όλους πια, είχε δε πάψει να είναι τόσο αυταρχικό όσο ήταν στις μέρες της δόξας του, όταν απότυχε. Να θρέψει τον κόσμο μπορούσε, μετά έπαψε να μπορεί, απλά δεν άρεσε σε κανέναν πια το φαϊ που μοίραζε, ας ήταν θρεπτικό.

Το άσυλο δεν εμποδίζει διόλου την αποτελεσματικότητα των πανεπιστημίων, γιατί το συσχετίζεις; Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Σουηδία, αν ξέρω καλά και πολλά στις ΗΠΑ, που έχουν άσυλο, μια χαρά νόμπελ παίρνουν κάθε χρόνο.

Τα πανεπιστήμια, μπορεί να έχουν τρεις κατευθύνσεις: να είναι για την έρευνα, να είναι για την εκπαίδευση ή να είναι για την αγορά. Δεν είναι βέβαια υποχρεωτικό να είναι όλα τα πανεπιστήμια για την έρευνα ή όλα για την εκπαίδευση ή όλα για την αγορά. Αλλά όταν κάποιος είναι σοβαρός και κοιτάζει να ορίσει ένα πανεπιστήμιο, το πρώτο που αποφασίζει είναι πού ακριβώς θα απευθύνεται, στον ακαδημαϊκό κόσμο; στον φοιτητή; ή στην αγορά; Εδώ εμείς το έχουμε σαν πολιτικό υποπροϊόν, απλά θέλουμε να μπαίνουν πολλοί φοιτητές κάθε χρόνο, να υπάρχει κάτι για τον καθένα, τπτ άλλο. Τώρα πιά.

 

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Πολλοί μπορεί να είναι.

Δεν μου φαίνεται πειστικό ως επιχείρημα για την κατάργηση του ασύλου. Ούτε είμαι διόλου σίγουρη ότι θα ήταν λύση στο πρόβλημα. Αν πονάει ένα μάτι, δεν το βγάζουμε.

Βλέπε και ποστ Angels Guardian, παραπάνω, σωστά τα τοποθετούσε τα πράγματα.

 

Απάντηση: To Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Η αυθαίρετη και συχνά απαίδευτη στάση επί παντός επιστητού, ευνοεί τον αποπροσανατολισμό κι εξυπηρετεί την σύγχυση.
Το Πανεπιστημιακό άσυλο είναι μια ακόμη «αρένα» μέσα στην όποια οι διάφοροι τιμητές της «ευνομούμενης» κοινωνίας, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ώστε να ανακατέψουν την τράπουλα και να απαιτήσουν να έρθει το παιχνίδι στα μέτρα τους:

Αποκαλούμε το άσυλο «εχθρό της ομαλής λειτουργίας της δημοκρατίας». Αλλοπαρμένοι κι αλλαλάζοντες σπέρνουμε τον τηλεοπτικό τρόμο παντού, προβάλλοντας εικόνες που κραυγάζουν ότι μέσα στα Πανεπιστήμια περιθάλπονται «μιάσματα», «εγκληματίες», «αναρχικοί», «εχθροί του έθνους», κλπ. ΄Ετσι, η εικόνα που εσκεμμένα δίνεται είναι πως τα Πανεπιστήμια δεν είναι τίποτε άλλο από γιάφκες μέσα στις οποίες στήνεται η «ανατροπή», ότι δεν υπάρχει ιερό και όσιο και ότι γι΄αυτήν την κατάντια φταίει το γεγονός πως δεν επιτρέπεται στον βλαχομπάτσο των 800 ευρώ να μπουκάρει όποτε και όπως του γουστάρει και να επιβάλλει την «τάξιν κι ασφάλειαν», κάτι που μετά προβάλλεται ως μαζική γενική απαίτηση όλων των νομιμόφρονων πολιτών...

Κάπως έτσι όμως λειτουργεί ο φασισμός από την γέννηση του: Σπείρε τον φόβο και θα θερίσεις νομιμοφροσύνη.

Το Πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το δικαίωμα του Πανεπιστημίου να λειτουργεί ως μια αυτο-οργανωμένη, ανεξάρτητη κι αυτο-διαχειριζόμενη κοινότητα με σκοπό τη γνώση και την έρευνα της επιστήμης. Το Πανεπιστήμιο αποτελεί την ύψιστη πνευματική βαθμίδα της χώρας και ανήκει στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να είναι τσιφλίκι κανενός «κράτους» ώστε να αποφασίζει γι’ αυτό κατά το δοκούν ή κατά το συμφέρον... Ακόμα και η ίδια η χούντα αποφάσισε την προσωρινή κατάργηση του ασύλου τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη μόνο όταν ένοιωσε τον κλοιό να σφίγγει επικίνδυνα. Ποτέ δεν αμφισβήτησε το θεσμό της πανεπιστημιακής ασυλίας ανοιχτά, όσο κι αν δεν την επιθυμούσε. Η τότε πρόσκαιρη κατάργηση του ασύλου έγινε μέτα από έντονες διαβουλεύσεις με τις πρυτανικές αρχές μέχρι να παρθεί η απόφαση.

Σίγουρα η αντίκρουση της νομιμοφροσύνης θα προβάλλει την παιδαριώδη άποψη πως «τώρα οι συνθήκες έχουν αλλάξει», πως «τότε είχαμε χούντα ενώ τώρα πια δεν υπάρχει τέτοια αναγκαιότητα, κλπ...».

Επιστρέφω στο θέμα της αυτοδιαχείρισης των Πανεπιστημίων γιατί εκεί βρίσκεται και η έννοια του ασύλου.

Τι είναι ένα Πανεπιστήμιο;
Α) Η διαρκής έρευνα, μελέτη των επιστημών, δημιουργία και διάδοση ιδεών.
Β) Μια δομημένη επιστημονική κοινότητα που μέλημα της είναι η καλύτερη οργάνωση της διδασκαλίας και της έρευνας καθώς επίσης και η θέσπιση του εσωτερικού κανονισμού για την καλύτερη λειτουργία της.
Γ) Ένας συγκεκριμένος χώρος που στεγάζει την πανεπιστημιακή κοινότητα.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να ισχύουν τα παραπάνω είναι η αυτο-οργάνωση των Πανεπιστημίων, δηλαδή το να καθορίζουν τα ίδια τα ιδρύματα την ερευνητική τους αυτοτέλεια χωρίς καμία κηδεμονία ή παρέμβαση από εξω-πανεπιστημιακούς κύκλους.

Η Πανεπιστημιακή κοινότητα οφείλει να έχει την αποκλειστική αρμοδιότητα στο να αποφασίζει αν θα επιτρέπει ή όχι την είσοδο σε εξωγενείς παράγοντες στους χώρους της και στα πεδία δράσης της. Η Πανεπιστημιακή κοινότητα οφείλει να έχει την αποκλειστική ευθύνη της εύρυθμης λειτουργίας των ιδρυμάτων. Εύρυθμης όπως το κρίνει η ίδια κι όχι οι κάθε λογής «απ’ έξω».

Φυσικά μέσα στους Πανεπιστημιακούς χώρους δεν υπάρχει μια ζωή αγγελικά πλασμένη. Που αλλού υπάρχει άλλωστε;

Είναι βέβαιο πως η πανεπιστημιακή κοινότητα αντιμετωπίζει καθημερινά προβλήματα όπως ελλείψεις σε τεχνικό εξοπλισμό, περικοπές στην χρηματοδότηση από το κράτος, έντονη έως γελοία κομματικοποίηση, καταλήψεις σχολών, επιδρομές βαρβάρων, βανδαλισμούς, καταστροφές, κ.α... Όμως η λύση των προβλημάτων που προκύπτουν θα πρέπει να ανήκει μόνο στην δικαιοδοσία της κοινότητας.

Εδώ ίσως αντιμετωπίσουμε την επίσης παιδαριώδη κι αποπροσανατολιστική τοποθέτηση πως.το Πανεπιστήμιο αποτελεί δημόσια περιουσία και δεν μπορεί να είναι ένα «ανοιχτό καταφύγιο άνομων αντιεξουσιαστών που βρίσκουν άσυλο μετά από κάθε καταστροφική τους μανία».

Πρέπει όμως εδώ να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Οι φοιτητές ή οι μη φοιτητές κι όποιοι άλλοι καταφεύγουν στους χώρους του πανεπιστημίου, δεν το κάνουν γιατί υπάρχει άσυλο αλλά γιατί ζητούν ασυλία. Την ευθύνη για την χορήγηση ή μη χορήγηση της ασυλίας σ’ αυτούς την έχει μόνο η Πανεπιστημιακή κοινότητα και κανένας άλλος.

Στην πράξη αυτό σημαίνει πως αν τα Πανεπιστήμια, που οφείλουν να προστατεύουν θεσμικά την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, κρίνουν πως οι «αλήτες» των πεζοδρομίων διεξάγουν έναν αγώνα «ιδεών» που χρίζει ασυλίας, τότε μπορούν να αποφασίσουν να παραχωρήσουν ασυλία για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί, επιβάλλοντας στους «φιλοξενούμενους», τους όρους συμπεριφοράς τους μέσα στον χώρο.

Αν πάλι κρίνουν πως οι αιτούντες το άσυλο έχουν διαπράξει ανομίες που παραβαίνουν, όχι τον νομικό κώδικα αλλά την ηθική που πρεσβεύει η επιστήμη έναντι της βαρβαρότητας, τότε μπορούν να ζητήσουν την εκκένωση του χώρου από τις δυνάμεις καταστολής.

Και σ’ αυτήν την περίπτωση όμως το Πανεπιστήμιο είναι εκείνο που ορίζει το πως και που θα μπουν μέσα στον χώρο αυτές οι δυνάμεις, καθώς και το χρόνο παραμονής και συμπεριφορά τους.

Η κουβέντα θα πρέπει να αρχίσει και πάλι από τα ουσιώδη κι αυτονόητα:

Είναι αναγκαία η ελεύθερη διακίνηση και προστασία των ιδεών και η παραχώρηση ασυλίας σε αυτές ή όχι;
Είναι αναγκαία η αυτο-οργάνωση των Πανεπιστημίων και η ανεξαρτησία τους να κρίνουν με επιστημονικά κριτήρια αν θα παραχωρήσουν ασυλία σε φορείς ιδεών ή όχι;

Τα Πανεπιστήμια οφείλουν εκτός από την παράδοση ύλης για την απόκτηση του πτυχίου, να αναλύουν την κοινωνία και να διαμορφώνουν καινούριες κοινωνικές συνθήκες και ισορροπίες. Μέλημα για παράδειγμα της Ιατρικής Σχολής δεν είναι μόνο η άρτια οργάνωση της σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό έτσι ώστε η εκπαίδευση των φοιτητών να είναι σε υψηλό επίπεδο. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με την παροχή εξειδικευμένης γνώσης η οποία αποτελεί εργαλείο για να μπορεί κανείς να ασκήσει το επάγγελμα του γιατρού.

Αν μείνουμε όμως μόνο σ’ αυτό δεν μιλάμε για Πανεπιστήμια αλλά μόνο για σχολές παροχής ειδικοτήτων. Εργοστάσια δηλαδή, που παρέχουν πιστοποιήσεις πως κάποιος μπορεί να ασκήσει το τάδε ή το δείνα επάγγελμα.

Μέλημα της Ιατρικής Σχολής για παράδειγμα, για να φέρει τον τίτλο «Πανεπιστήμιο» και όχι απλώς «Ανώτατο Ίδρυμα», είναι και το να μελετά την ψυχική και σωματική υγεία των πολιτών, την κατάσταση που βρίσκεται το σύστημα υγείας της πολιτείας, το επίπεδο υπηρεσιών που παρέχονται στους πολίτες καθώς και την εφαρμογή της επιστημονικής έρευνας σε πρακτικό επίπεδο.

Αν μέσα από την συνεχή σχέση της σχολής με την κοινωνία παρατηρηθεί πως κάποιοι αποφασίζουν να αντιδράσουν για την κακοδιαχείριση, το χαμηλό επίπεδο υπηρεσιών κι απαιτήσουν δυναμικά αλλαγή του συστήματος υγείας, κι αν αυτοί οι κάποιοι, ερχόμενοι αντιμέτωποι με τις δυνάμεις καταστολής, οι όποιες προφανώς θα εξυπηρετήσουν τις διαταγές των αφεντικών τους, ζητήσουν ασυλία στον χώρο του Πανεπιστημίου, η κοινότητα είναι υποχρεωμένη να την παράσχει, αν κρίνει πως απειλείται η σωματική ακεραιότητα τους και ίσως και μία πιθανή σύλληψη τους, επειδή μόνο και μόνο τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν.

Η ασυλία δηλαδή παρέχεται σε όποιον διώκεται για τις ιδέες του και με βάση πάντα την ηθική της επιστήμης. Η επιστημονική ηθική δεν είναι απαραίτητο να είναι κι απόλυτα σύννομη με την «ηθική» που το κράτος πρεσβεύει ή και επιβάλλει.

Κι εδώ είναι το μεγάλο αγκάθι όσων δεν αντέχουν να το κατανοήσουν. Εκείνων που στην ουσία δεν μάχονται το άσυλο αλλά μάχονται με την αδυναμία τους να κατανοήσουν την επιστημονική ηθική. Που αρνούνται να κατανοήσουν πως τα Πανεπιστήμια υπάρχουν για να είναι πρωτοπόρα στις αλλαγές, πως δεν είναι όργανα κανενός κρατικού μηχανισμού αλλά χώροι που γεννούν διαφωτισμό και επαναστάσεις.

Με βάση τα παραπάνω, η Πανεπιστημιακή ασυλία -και όχι το άσυλο- είναι επιβεβλημένη κι απαραίτητη για τη λειτουργία της δημοκρατίας και την εξελικτικότητα της έρευνας και δεν διαπραγματεύεται σε καμία περίπτωση η αναγκαιότητα της. Εκεί που γεννιέται η σκέψη μπάτσος δεν χωρά.

Το σημαντικό είναι να ξεκινήσει επιτέλους μια ουσιαστική συζήτηση για το πως μπορούμε να έχουμε καλύτερα Πανεπιστήμια, ανεξάρτητα, αυτο-οργανωμένα κι ελεύθερα να κάνουν τη δουλειά τους, μακριά από όποια προσπάθεια αστυνόμευσης του ζωτικού τους χώρου και της σκέψης που διαμορφώνεται μέσα σ’ αυτούς.

 

Re: Απάντηση: To πανεπιστημιακό 'Ασυλο.

ε... να πω εγώ;

Σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, χρησιμεύει ως επίκαιρο (να ναι καλά οι μετανάστες) και άκρως σημαντικό για το δημοκρατικό χαρακτήρα της χώρας μας,θέμα συζήτησης στα media και έτσι εργαλείο αποπροσανατολισμού του κόσμου καθώς το σκάνδαλο siemens περνά δεύτερο.

Σε ένα μη δημοκρατικό καθεστώς, για να μαζευτούμε εύκολα όλοι οι "άλλοι" και να μας καθαρίσουν επίσης άνετα