Που σταματάει η δίψα.... ή αλλιώς Εκφυλισμός

Διόλου βάσει φύλου.
Είναι συνετή η απομάκρυνση προτού νεκρώσουν τα συναισθήματα και σκορπιστούν οι αναμνήσεις, εκατέρωθεν.

 

και βεβαια ειναι βασει φυλου. χρονια τωρα...

 

Το θετικό είναι ότι τις γεύσεις δεν τις αντιλαμβανόμαστε μόνον με τους γευστικούς κάλυκες. Έτσι ακόμη και αν αυτοί καούν (δεν ξέρω αν πράγματι καίγονται, θα το ψάξω όμως γιατί με ιντρίγκαρες τώρα   ) υπάρχουν και άλλες δίοδοι.

Επίσης ίσως η "αποτοξίνωση" για ένα διάστημα μπορεί να επαναφέρει την ευαισθησία και άρα να αυξήσει την απόλαυση.

Καταρχάς, αν θυμάμαι καλά τα λίγα που γνωρίζω από ανατομία, άλλες περιοχές της γλώσσας αντιλαμβάνονται τις διαφορετικές γεύσεις (π.χ. το αλμυρό ή το γλυκό κοκ).

Ακόμη και αυτό να μην ισχύει όμως, ένα φαγητό προσφέρει και άλλες απολαύσεις: μυρωδιές και υφές για παράδειγμα  

Βασιλικές οδοί προς την ηδονή  

Όταν μαγειρεύω εγώ για τους άλλους, η κύρια απόλαυση μου είναι η απόλαυση των άλλων, οπότε δεν με νοιάζει να φτιάχνω απαραίτητα το δικό μου αγαπημένο φαγί.

Νιώθω ότι έχω αντικαταστήσει μια ηδονή, πιο πρόσκαιρη και πιο "εσωστρεφή" με μια καλύτερη, πιο "εξωστρεφή" και κοινωνική. Και μάλιστα που δρα πολλαπλασιαστικά: περισσότεροι συνδαιτυμόνες, μεγαλύτερη η απόλαυση μου: η ηδονή του καθενός και όλων μαζί, δικές μου  

 

Άτιμη θες να με σκανδαλίσεις...  

 

Το κατά δύναμιν  

 

Εάν έτσι βολεύεσαι, μη σου χαλάσω το σενάριο.

 

δεν βολευομαι ουτε ετσι ουτε αλλιως με το συγκεκριμενο θεμα. αυτο που μπορεις να κανεις ειναι να μην μου ανεβαζεις την κορτιζολη και δεν χανω μετα κιλα  

 

Άντε πια ρε μπουνταλά, ούτε έναν καβγά τση προκοπής δεν μπορούμε να στήσουμε τα δύο μας  

 

Δεν θα 'θελα να στο χαλάσω...αλλά θα το κάνω. Όντως, υπάρχουν διαφορετικές περιοχές τις γλώσσας για τις διαφορετικές γεύσεις. Όμως, οι γευστικοί κάλυκες όντως καίγονται. Επίσης, η αίσθηση της γεύσης και της μυρωδιάς είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με αποτέλεσμα αν χαθεί η μια να χάνεται και η άλλη (ή εν πάση περιπτώσει να είναι επηρεασμένη πάρα πολύ). Μια αποτοξίνωση -εφόσον οι γευστικοί κάλυκες είναι καλά- επαναφέρει την αρχική κατάστασή τους.
Είναι miracolo τι μπορεί να καταφέρει το σώμα μας  

 

Στα 3 τελευταία διαφωνώ και καθέτως και οριζοντίως (ναι, είναι λίγο πριν κοιμηθώ...)

 

Τα πάντα έχουν να κάνουν με το σκοτεινό μας κομμάτι, τον σκοτεινό μας εαυτό, το Τέρας μας, και στο κατά πόσο το ακουμπάμε, το ανακαλύπτουμε, το μαχόμαστε ή συμφιλιωνόμαστε μαζί του. Δεν θα μπω σε ψυχολογικές/ψυχιατρικές παραμέτρους, γιατί υπάρχει, πως δημιουργήθηκε, αν πρέπει να «φύγει» ή να «λυθεί». Προσωπική μου άποψη είναι ότι ό,τι έχει γραφτεί με πυρογράφο στην ψυχή μας δεν εξαφανίζεται. Απλά πρέπει να πάψουμε να παίζουμε κρυφτό μαζί του και να το αγκαλιάσουμε.

Τι σημαίνει, όμως, εκφυλισμός?

- εκφυλισμός (αρσενικό):​

1. ηθική διαφθορά, ηθική κατάπτωση, εξαχρείωση​

2. (μτφ) η θεμελιώδης και αρνητική μεταβολή στη φύση, στο χαρακτήρα πράγματος, κατάστασης ή ενέργειας​

3. Εκφύλιση (ιατρ.)​

Βλέπουμε από τον ορισμό ότι είναι μια μεταβολή. Κάθε μεταβολή ρέπει προς την αταξία. Είναι η φύση της τέτοια, σαν το νερό. Το νερό πάντα ψάχνει τρόπους να εισχωρήσει παντού, να απλωθεί και να καταλάβει τον χώρο όλο. Το ίδιο κι η μεταβολή.

Εν προκειμένω, δόθηκαν κάποια παραδείγματα από την νηματοθέτρια και τους συφφορουμίτες. Οτιδήποτε μεταβάλει μια προηγούμενη κατάσταση έχει την τάση να παγιώνεται και να ξεπερνάει το προηγούμενο όριο που έχει τεθεί. Να σπάει δλδ κάθε μα κάθε φορά τα όρια. Σωστά παραδείγματα με το φαγητό ή τις τσόντες υπάρχουν άπειρα. Μπαίνουμε ολοένα και περισσότερο στην «μαύρη» περιοχή μας. Κι αυτή η περιοχή μας είναι αδηφάγα κι αχόρταγη. Κι ως τέτοια, είναι αρνητική από μόνη της. Αρνητική γιατί μας αφήνει πάντα την αίσθηση του ανικανοποίητου και του ακόρεστου. Γιατί μόλις φτάσουμε να κατακτήσουμε το ένα όριο (του κορεσμού) οδηγούμαστε απευθείας στο επόμενο, μεγαλύτερο και βαθύτερο. Σ΄ αυτήν την περίπτωση ο «πάτος του βαρελιού» δεν υπάρχει. Μπαίνουμε σ’ έναν αέναο και διαρκή κατήφορο, με γεωμετρική πρόοδο!

Το ίδιο ισχύει και στις σχέσεις και συναναστροφές μας. Όσο περισσότερους ανθρώπους που ταιριάζουν στα θέλω μας συναντάμε, όταν τους χάσουμε αναζητάμε τον επόμενο καλύτερο, σχεδόν ποτέ τον εξίσου καλό. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Έχει να κάνει περισσότερο με την ποιότητα του μυαλού και της εξυπνάδας («καλό χυμό εγκεφάλου», που λέει κι ένα παραμύθι ανατομίας) και της καρδιάς του/ψυχής του/ότι θέλετε βάλτε. Όσο δεν το βρίσκουμε το «πακέτο» τόσο απογοητευόμαστε.

Για το τελευταίο, αλλά και για άλλα, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να χάσουμε αξιόλογους ανθρώπους από την ζωή μας. Γιατί η τάση, η ροπή, είναι θεμελιώδης και αρνητική μεταβολή.