Ερώτηση περί τιμωρίας

γιατι η ο σκλαβα εχει δικαιωμα να ξερει την τιμωρια που θα εχει για καθε παραπτωμα.

 

Υπάρχει βέβαια και η άποψη που λέει οτι ένας/μια σωστός/η κυρίαρχος/η δεν χάνει ποτέ τον έλεγχο. Αν δεν μπορεί να πειθαρχεί στον εαυτό του/της, δεν μπορεί να πειθαρχεί σε κανέναν/καμία Υποτακτικό/ή

 

Δε μετραγε και εβγαλε και νευρακια κιολας???? Ε οχιιιιιι...ε ο χ ι!! Αυτό είναι ανεπιτρεπτο..  

 

Εχει δικαιωμα να ξερει?? Τι βανιλλιαρικα είναι αυτά τωρα?! Αφεντη με απογοητεύεις, μαλακωσες πολύ.  

 

η προκαθορισμένη εκφώνηση οποιουδήποτε εκφερόμενου (αρίθμησης, φράσης, διαδοχής φράσεων),
ανάλογα με την πολυπλοκότητα, απαιτεί συγκέντρωση και άρα εμποδίζει τη λαμβάνουσα να "αφεθεί" στην απόλαυση,
αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε σαν πρόληψη είτε σαν στέρηση, ανάλογα με τις προθέσεις και το χειρισμό.

Ομοια, είτε υπάρχει αληθινή αφορμή (οπότε πρόκειται περί τιμωρίας), είτε δεν υπάρχει, αλλά τη θέση της παίρνει
η διάθεση "έτσι θα στο κάνω τώρα" (καυλοτιμωρία) ο μηχανισμός παραμένει ίδιος περίπου, παρ ότι η λαμβάνουσα
εισπράττει, φυσικά, διαφορετικά την ήδη διαφορετική πρόθεση.

 

Disclaimer: δεν μιλάω για πραγματική τιμωρία.

Με παιχνιδιάρικη διάθεση λοιπόν, θα διαφωνήσω στο νόημα του "αφήνομαι" στη φράση. Και μια παρατεταμένη άρνηση οργασμού απαιτεί συγκέντρωση, και πολλή μάλιστα, αλλά δεν εμποδίζει τη λαμβάνουσα (τη γράφουσα έστω) να αφεθεί μετά χαράς στην απόλαυση αυτή - απόλαυση με την ευρύτερη έννοια, όχι την εύκολη ενός απλού οργασμού.

Ένα λαχανιασμένο "εφτά, Κύριε" λοιπόν μπορεί κατ' εμέ να είναι πολύ απολαυστικό και "αφημένο". Τώρα, αν το εκφερόμενο πρέπει να είναι "άβαλα μαντάβαλα μαντόσκο σκούβαλα τζέκα ματζέκα μούτζι σκούζι ντάλια δέκα, ευχαριστώ Κύριε", οκ, συμφωνούμε, πιθανόν είναι στέρηση απόλαυσης, έχει γέλιο όμως  

 

@estelwen
δεν αμφισβητώ οτι παραμένει απολαυστικό, αλλά η προσοχή διασπάται σε δυο αντικείμενα,
απολαυστικό ενδεχομένως το καθένα ξεχωριστά. Η πίεση είναι να μην επιτραπεί η συγκέντρωση στο χτύπημα,
η συγκέντρωση στο (όποιο) μέτρημα είναι ζητούμενο.


- αν έχει στο νου της και να εκφωνεί, δε μπορεί να αφεθεί.

 

Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά. Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι συγκεντρώνομαι, αφήνομαι τελείως στο χτύπημα, και μετά μαζεύω τη σκέψη μου και συγκεντρώνομαι στην όποια εκφώνηση.

Δεν θα ήθελα να μάθω όμως τι θα συνέβαινε αν αναγκαζόμουν να μετρήσω τη στιγμή που προσγειώνεται το χτύπημα, όχι, αυτό όχι.  

 

σε εμένα αυτό γινόταν για να μην μπορώ να συγκεντρωθώ.
κάθε φορά που έπρεπε να μιλήσω για να αναφέρω το χτύπημα έχανα την ηρεμία μου κι έτσι την συγκέντρωση μου κι έτσι πονούσα στο κάθε χτύπημα.
ο τελευταίος Κύριος που δεν με έβαλε να μετράω αγανάκτησε μετά από τρείς ώρες παιχνίδι γιατί δεν είχα βγάλει αχνα...
παρόλα αυτά το σώμα μου έλεγε αλλα...
λολ...
ωραίες στιγμές  

 

Δυο τινά.
Αν επρόκειτο για αληθινή τιμωρία, αυτή η μέτρηση σίγουρα θα ενέτεινε την δυσφορία που ήδη θα ένιωθα για την ανάγκη επιβολής της ίδιας της τιμωρίας, χωρίς απόλαυση.
Αν αυτό μου ζητηθεί σε παιχνίδι, θα αντλήσω την απόλαυσή μου από την ικανοποίηση της επιθυμίας του ατόμου που μου το επέβαλε. Μια δύσκολη απόλαυση σίγουρα, και γι' αυτό εν τέλει πολύ πιο βαθιά ικανοποιητική.