Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

Για σένα έχω κοντά μου τ’ αδειανό θρονί
και για τούς δυο μας το ποτήρι γεμισμένο.
Ξυπνά τον πόθο η ώρα η βραδινή·
το ξέρω πως δε θάρθεις— κι’ όμως σε προσμένω.

Η πόρτα αν τρίξει απ’ τον αέρα… ένα ξερό
κλαδί αν σαλέψει έξω στον κήπο… βήμα ξένο
στο δρόμο αν προσπεράσει, — λαχταρώ…
Το ξέρω πώς δε θάρθεις — κι’ όμως σε προσμένω.

Νυχτώνει η μέρα, κρύα κι’ ερημική,
δάκρυα σταλάζει το κερί μου τ’ αναμμένο.
Και νιώθω μια χαρά μαρτυρική :
Να ξέρω πως δε θάρθεις — και να σε προσμένω.


| Γεώργιος Δροσίνης | Να σε προσμένω -από τη συλλογή "Πύρινη Ρομφαία"

 

 





Εσύ άγνωστε
που με προσπέρασες με το βλέμμα στο δρόμο
τον ιδρώτα στο πρόσωπο
τη σιωπή στο πουκάμισο
δεν ήξερες
πως με διδάσκεις
στην ένταση του πρώτου στοχασμού
να υποδέχομαι την κάθε σταλαγματιά φωτός
σαν δώρο απρόσμενο!
Κι εσύ
που με το φίλο σου αρπάζεσαι
και αραδιάζεις τα τεκμήρια του θριάμβου σου
ενώ εκείνος συρρικνώνεται ολοένα
μπροστά στο ανάστημά σου
δεν ήξερες
πως με διδάσκεις
να αντισταθμίζω στο πυρωμένο χτύπημα της φλέβας
της άρρωστης από το νέκταρ της αλαζονείας
ένα χαμόγελο αδειοσύνης
και την απουσία της ώρας
από το λεπτό
και του λεπτού
από το δευτερόλεπτο…
Όμως κι εσύ
που φωνάζεις
κρυμμένος πίσω από μια στολή
ή μια θέση
ή ένα πρόσκαιρο αξίωμα
δεν ήξερες πως με διδάσκεις
να στερεώνω κάθε βράδυ στον ουρανό
με υπομονή ασκητή
και πείσμα ερημίτη
όλα τα πληγωμένα άστρα
που θα ήταν κιόλας νεκρά
αν δεν προλάβαινε ο Τρελός με τη μαγκούρα
να τα μαζέψει στην αρχαία του αγκαλιά
και να τα εμπιστευτεί
σ’ένα παιδί
ή σ’έναν ονειροπόλο
για να τα θεραπεύσει…
και αν δεν έχουν επιβιώσει όλα τους
ως το επόμενο πρωινό
η τιμωρία μου θα είναι
να μένω σιωπηλός
ώσπου εντός μου ν’αναστηθεί ξανά
σαν φως
σαν έρωτας
σαν λόγος
ο Ένας και ακέραιος
που με διδάσκει διαρκώς
πως
διδάσκαλοι
δεν υπάρχουν
μονάχα
διαρκής μαθητεία…
κι αγάπη


διαρκής…D.P.

 

"Τ ο γ έ λ ι ο σ ο υ"
__________

Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.

Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου
και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκοντας στον ουρανό
γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.

Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.

Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.

Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια
και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.
_______________
PABLO NERUDA
"ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ"

 

Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες

Δέν τραγουδῶ, παρά γιατί μ’ ἀγάπησες
στά περασμένα χρόνια.
Καί σέ ἥλιο, σέ καλοκαιριοῦ προμάντεμα
καί σέ βροχή, σέ χιόνια,
δέν τραγουδῶ παρά γιατί μ’ ἀγάπησες.

Μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου
μιά νύχτα καί μέ φίλησες στό στόμα,
μόνο γι’ αὐτό εἶμαι ὡραία σάν κρίνο ὁλάνοιχτο
κι ἔχω ἕνα ρῖγος στήν ψυχή μου ἀκόμα,
μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου.

Μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν
μέ τήν ψυχή στό βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα τό ὑπέρτατο
τῆς ὕπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν.

Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα
γι’ αὐτό ἡ ζωή μου ἐδόθη
στήν ἄχαρη ζωή τήν ἀνεκπλήρωτη
μένα ἡ ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ’ ἀγάπησες
ἔζησα, νά πληθαίνω
τά ὀνείρατά σου, ὡραῖε, πού βασίλεψες
κι ἔτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ’ ἀγάπησες

Μαρία Πολυδούρη

 

 

γραμμές
αγάπης...

έχει μια παράξενη ησυχία απόψε...

νομίζω πως για κάποιον άγνωστο λόγο
θέλησαν όλοι
έστω για λίγο
να μου επιτρέψουν να σε ορθώσω εδώ
στο μοναχικό μου δωμάτιο
να έχω τις διαστάσεις σου
να έχω την ανάσα των χεριών σου
την αύρα των χειλιών σου

καθώς μιλάς
εγώ να μένω σιωπηλός

καθώς γελάς
εγώ να κρατάω σαν φύλακας πολεμιστής
την ιερότητα
ακέραια...

όταν εισπνέεις
να κρατάω την ανάσα μου

κι όταν εκπνέεις
να σ'ακολουθώ
να συντονίζομαι μαζί σου

σε κείνο τον όμορφο
τον μαγικό
τον σπάνιο χορό
δυο υπάρξεων
που μέσα
σε τούτη την αληθινά
παράξενη ησυχία
είναι μαζί
έχουν μαζί
νιώθουν μαζί
γεννούν μαζί
ένα ολόκληρο σύμπαν
από μουσικές
και παύσεις
και ματιές
και δρόσινα φιλιά

και ακόμη

εκείνες τις ολόφωτες
παλλόμενες
σαν μέδουσες με πολύχρωμα πλοκάμια
στων αβύσσων τα ασύνορα βάθη
αδρές κι ευγενικές

γραμμές
αγάπης...
D.P.

 

Χάιδεψε με τ' αντίφεγγό σου, αποσπερίτη,
το πρόσωπο της κόρης που αγαπώ.
Μούπε πως θα κοιμάται, αλλά το σπίτι
κοίτα πώς λάμπει μες στο φως το χαρωπό!

Ίσως και να χορεύει, ποιος το ξέρει;
Τους όρκους ποιος πιστεύει τώρα πλια;
Θαρρώ τη βλέπω, σπλαχνικότατό μου αστέρι,
να γέρνει μες σε κάποιαν αγκαλιά.

Κι αν ξεγελιέμαι, κι αν εκείνη είν’ άλλη,
ποιος ξέρει αυτή με ποιον κρυφομιλεί;
Η σάλα του σπιτιού της είν’ μεγάλη
κ' οι καλεσμένοι είναι πολλοί.

Τι κρύο, αλήθεια, απόψε, ω τι κρύο!
τα λόγια μου θαρρώ τα τραγουδώ.
Βλέπω και συ πως φεύγεις, άστρο θείο,
όμως εγώ θα μείνω ακόμα εδώ.
Algernon Charles Swinburne

 

Δάκρυα-πέτρες

 













Έμεινε η αγάπη όλη να μετράει ώρες και μήνες και χρόνια…

τόσα χρόνια… ψέματα…

Όλα είναι ψέματα…


Μα κι αν ήταν κάποτε αλήθεια

Ότι υπήρξαμε, ότι μεγαλώσαμε, ότι γεράσαμε μαζί

Δεν το αποδέχομαι

Δεν το πιστεύω

Το αρνούμαι…


Έμεινε η αγάπη καλη μου

Να μαζεύει σαν βοτσαλάκια τις ώρες

τις μέρες

τους μήνες

να φτιάχνει στοίβες όμορφες

πυραμιδούλες από αιώνιες στιγμές

και δάκρυα που κρυσταλλώθηκαν

κι έγιναν πέτρες


και ο χρόνος σαν άτακτο παιδί

ρίχνει κλωτσιές στο βουναλάκι

και σκορπίζει χαιρέκακα όλες μου τις πέτρες


και ξεκινάω να τα μαζεύω πάλι απ’την αρχή

ένα ένα όλα τούτα τα δάκρυα-στιγμές

κρυσταλλωμένης αιωνιότητας


και να τα φτιάχνω όπως ήταν πριν…D.P.

 

" Από την κατοικία του ανεσταλμένου χρόνου "

( Γράμμα στον υιό )

Από την κατοικία του ανεσταλμένου χρόνου
στις εσχατιές των ματιών
όπου το δωμάτιο χάνεται σε μια κινητή απύθμενη ομίχλη
ένα παιδί εξετάζει στοχαστικά το πέπλο των σκιών
που ανασυνθέτει το πρόσωπό μου
σε πυρετώδη ακάνθινα χαρακτηριστικά -

νιώθω τα μάτια του να ράβουν σκισίματα ορίζοντα
και τη φωνή μου να ψιθυρίζει αχνές πινελιές χαιρετισμού
επιστρέφει στην έκπληξή του χωρίς δάκρυα
σαν μια συχνότητα βογγητών, ένα κουβάρι ήχων
που ανελέητα προσκρούουν στη διάβαση
της ηλικίας του σύντομης ημερών -
στην απουσία φωτός, το τρέμουλο του χεριού μου
που σέρνει στα χείλη το βάρος πετρωμένων άστρων
είναι ένα υπόγειο δηλητήριο
που ξετυλίγει τον ιστό των ονείρων του,
λύνει το ξόρκι που τρέφεται με γύρη και πανιά
τις ανεξερεύνητες εκτάσεις ενός κόσμου στο μέγεθος της αναπνοής -
χαμένος σε μια ακατανόητη έρημο
σαν πουλί που πέφτει στο πέταγμα
ακολουθώντας την αστραπή που αναγγέλλει τις πηγές,
κοιτά τη γενειάδα μου την όλη λευκή
σαν μια ανθισμένη δάδα
σε απόγνωση του βλέμματος του
στις σιωπές ξέφωτων χωρίς φτερά, στο κενό
όπου νόμιζε ότι θα συναντούσε τον ουρανό -

Θα ήθελα να ήξερα να του πω, με απαλή γλώσσα
για χιόνι που ησυχάζει τους καθρέφτες της ψυχής
και αφήνει ακηλίδωτο το αλφάβητο του σύμπαντος του που γεννιέται,
ότι το άπειρο τόξο των εποχών
σχεδιασμένο από την πράσινη φωτιά της παιδικής ηλικίας
μεταλλάσσεται κατά τη διάρκεια των χρόνων στο ασταμάτητο ταξίδι
ενός ποταμού που στρέφεται προς τις εκβολές του -
και ότι η ίδια η αυγή που διαλύει το σκοτάδι
απελευθερώνοντας στα χρώματα τις μορφές της ζωής
αναλλοίωτη σηκώνεται για να καθαγιάσει στη σκόνη
το πεπρωμένο μας του να είμαστε, να περνάμε,
και σήμερα ανυψώθηκε για να φωτίσει χωρίς πρωινό
αυτή την κατοικία του ανεσταλμένου χρόνου.
Όπου ακόμη και το νερό αυστηρά σιωπά στο κατώφλι
και το ρεύμα είναι ένα κύμα χωρίς ηχώ στη θάλασσα της ιστορίας -
θα ήθελα να μπορούσα να του πω, αλλά η λέξη κρατιέται
σαν άνεμος που έχει χάσει τα ίχνη του στο μονοπάτι,
γιατί δεν υπάρχει γνώση, δεν υπάρχει εικόνα
ικανή να εγκλωβίσει στο περιθώριο το μαρτύριο της συνάντησης,
δεν υπάρχει δάκρυ που να μην σκάβει ένα αυλάκι,
ένα ανεξίτηλο ίχνος μοναξιάς,
όταν ο πόνος ξεσπά με τη δύναμη μιας κραυγής
στην καθαρότητα μιας σελίδας χωρίς αναμνήσεις
και σαν σπόρος βάτου βλασταίνει πικρές ανθοφορίες
στις γόνιμες εκτάσεις, χωρίς παρελθόν, της άνοιξης -
έτσι κρατάω για τον εαυτό μου, σαν λείψανο
την πληγή εκείνου του βουβού μετώπου -
αύριο, ίσως, του διηγηθώ για το αστέρι της επιστροφής
για το χάρτη του ναυαγίου χαραγμένη στο δέρμα,
για το νησί που αναδύθηκε από το καλοκαιρινό θαύμα.
μετά τον τυφώνα - αύριο, ίσως,
θα μπορέσω να του διδάξω πως να πλοηγείται στις άμμους,
να συνορεύει με τη δίψα, να τρέχει με ασφάλεια προς την όαση.

( Francesco Marotta )

* Απόδοση στα ελληνικά από τα ιταλικά, T_S