Δεσποινίς έμπνευση

''ΚΑΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΟΣΟ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ''


Αυτο που μοιαΖει
ειναι Αυτο που
αναγνωριΖεις.

Τρα-μπα-λα
Βυ-ζια
Χε-ρια
Πο-δια
Στο-μα-τα
Δον-τια
Μα-τια
Γλωσ-σες

Εραστες Σταυρωμενοι
κομψα
διπλα
διπλα
ταχτοποιημενοι
καθαροι
σιδερωμενοι /

Κατω απ το παχυ χορταρι
σαλευει/

Αυτο-Που -Αφησες-Θαμμενο.

Κινειται.
Φουσκωνει.

Τιποτα δεν
φτανει/
+ολα ειναι.

Ή- ΝΑΙ

Αρκετα.

Για να.
Για να.
Για να.

Για να εχουν τα γαμησια
Νοημα
Οι τουλιπες
Φορμα
Τ αρωματα
Ηχο.

Η υλη
Διαιρειται
Συνδεεται
Επαναδιαιρειται.

Οι Λεξεις
το ιδιο.

Να ομολογησεις ΠΩΣ/

-Που??
-Εκει που ειναι το Σπιτι/

E.G

 

 

To λυχνάρι του Κοκτώ και οι ταυρομάχοι του Πικάσο
Βέρα I. Φραντζή

Aν παρακολουθούσαμε μία ηχογραφημένη συνομιλία των δυο καλλιτεχνών, θα καταλαβαίναμε το δέσιμο των νοητών γραμμών μεταξύ δυο ανθρώπων που μοιράζονται ερεθίσματα και έμπνευση; Θα πρέπει να φαντάζει σαν τα φεγγοβολήματα των αστραπών από απόσταση -- τόσο μακριά ώστε να μην καείς, τόσο κοντά ώστε να κατέβει, να σφιχτεί ο κόμπος στο στομάχι, από την θεάρεστη επαφή που μπορούν να έχουν δυο ανθρώπινα όντα. Σίγουρα, δυσκολονόητη η επικοινωνία των δυο δημιουργών για τους θεατές.

 

Πενήντα χρόνια φιλίας και τα ίδια πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής συνομιλίας, που ξετυλίχτηκαν σε μια έκθεση ζωγραφικής και την έκαναν βατή και λίγο πιο προσβάσιμη σε εμάς. H έκθεση των Πικάσο-Κοκτώ στο ίδρυμα Θεοχαράκής αποδεικνύει τη δημιουργική σύμπραξη των μυαλών και των συναισθημάτων των ανθρώπων. Ένα θεωρητικό ζήτημα, αυτό της επικοινωνίας δύο μεγάλων δημιουργών, σε μια έκθεση που με την ειλικρίνειά της σου αποδεικνύει την μαγική ένωση στοιχείων πέρα από το ορατό, το απτό, το θνητό. Το υπεραιωνόβιο, το αναλλοίωτο και το αβασάνιστα άφθαρτο μεταγγίζονται με δίοδο τους χρησμους των γραμμων και των χρωματων σε εμας. Έκθαμβος και μόνο μπορείς να βγεις από μια τέτοια έκθεση.

 

Ο Φαύνος πανηδονιστής, ο Πάνας σε έξαλλη κατάσταση και αυτές οι γυναίκες, παρμένες από τον Μινωικό πολιτισμό, με τα μάτια-ψάρια να υπογραμμίζουν την ρίζα του ανθρώπου από το θαλασσινό νερό και την εξωγήινη ομορφιά των θηλυκών της αρχαιότητας. Οι ξυλομπογιές του Κοκτώ με την ευτελή τους υφή να σε κατακτούν και οι χιλιάδες οπτικές επιλογές του Πικάσο, ο ερωτισμός του καθημερινού σκίτσου ως υποσημείωση της ζωής του Κοκτώ και η μεταμόσχευση του οξυγόνου στα φαντασιουργήματα του Πικάσο… ένας πίνακας, χιλιάδες λέξεις και τόσα συναισθήματα και χέρια-αγκαλιές τα χρώματα για το μυαλό, που το κανακεύουν για να το φέρουν στα νερά τους. Τα δυνατά προφιλ κοριτσιών, οι αυτοπροσωπογραφίες του Κοκτώ, οι επιρροές από συγγραφείς και ποιητές όπως ο Μπαλζάκ και ο Ρεμπώ, παντού στο έργο το δούναι και λαβείν του ανθρώπου-δημιουργού με την αιωνιότητα, άχρονη και τελικά φιλόξενη.

 

Ναι... οικειότητα σαν το σπίτι των παππούδων μας και δώρα κάτω από χριστουγεννιάτικα δέντρα που προσφέρονται με κορδέλες και μια εξαϋλωμένη ηδονή που γεννά μόνο η τέχνη, γυαλισμένη, λουστραρισμένη με τα καλύτερα κυριακάτικά της ρούχα και με μια ευγένεια που μόνο οι εραστές, οι μανάδες και τα βρέφη προασπίζουν αέναα… αυτό ειναι η δημουργία του καλλιτέχνη. Αυτό επικοινωνεί η έκθεση.

 

Αυτή η εκθέση με την ακατάπαυστη στιχομυθία των δύο μεγάλων δημιουργών για μένα μπορεί να συμπτυχθεί σε αυτήν την έκφραση που τιτλοφόρησε στο μυαλό μου τους τρεις ορόφους τους γεμάτους με στιγμές, παρέες και υψηλούς βαθμούς Κελσίου: τριβή και έννοια. Οι καλλιτέχνες μπορούν να ζήσουν με το γεγονός ότι τα συναισθηματά τους είναι ανήθικα, αλλά όχι με το γεγονος ότι πληγώνουν τους άλλους. Oι καλλιτέχνες είναι απόλυτα συνδεδεμένοι με τα γεννητικά τους όργανα. Το μυαλό τους βρίσκεται στις ωοθήκες και κλωθογυρνάει στο όσχεο και η ορμή της σεξουαλικής δίνης σφυροκοπά τα μηνίγγια τους. Οι καλλιτέχνες ακούν τους πολιτισμούς και τους ξεσηκώνουν και σπαρταράνε ολοζώντανοι στα ακροδάχτυλά τους. Οι καλλιτέχνες μετρούν τους χρόνους με τελείες και τα όνειρά τους τα ερμηνεύουν με την έπαρση της διαφορετικότητας που ενέχει κάθε καρέ τους. Οι καλλιτέχνες αναζωπυρώνουν τις αισθήσεις μέσα από ευθείες γραμμές και δένουν τα τελειώματα τους σε κάβους αρόδο στα μυαλά μας. Οι καλλιτέχνες πιάνουν μολύβι και κηρομπογιά και δημιουργούν μέσα στις κυρτότητες των γραμμών θαύματα ακόμη και όταν αυτά δεν έχουν κανένα θαυμαστικό. Οι καλλιτέχνες πιάνουν τους νευρώνες της εποχής και τους ανακατεύουν στο μεγάλο μπολ του στομαχιού τους και αφήνουν κοιλάρφανα δημιουργήματα εκτεθειμένα στο σύμπαν, που οι επιμελήτες θα συγκεντρώσουν και θα τους πνεύσουν λογική και κρίκους.

Και η ζωγραφική… μια τέχνη δύσκολη, πιο δύσκολη και απο τη λογοτεχνία. Δυσάρεστο το λάθος και ολέθριο. Πρέπει μονομιάς να πεις όλη την ιστορία και μονομιάς να την έχει σχηματίσει στο μυαλό σου και να την αποδώσεις. Είναι επώδυνο να πρέπει να εχεις κάτι εντελώς ολοκληρωμένο σε νοητό επίπεδο, πριν καν αρχίσεις να το πλάθεις και να του δίνεις μορφή. Θαυμαστός ο κόσμος τους και εμείς κομπάρσοι που μας πιάνουν απο το χέρι. Ο καθένας ζωγράφος μας κρύβει πίσω από τα μάτια του με τις αντάρες και τις φουρτούνες των ιδεών του, καθόμαστε στις κόγχες του και καιγόμαστε από τη σοφία του, του ζωγραφου Πικάσο - του ζωγράφου Κοκτώ.

 

Δοκιμασία, Τίτος Πατρίκιος

 

 

Οι δεινόσαυροι, εμείς

γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε
γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι μέσα σ’αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σ’ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού
μένοντας άφωνοι λόγω αυτού
ευνουχισμένοι
έκλυτοι
αποκληρωμένοι
λόγω αυτού
εξαπατημένοι από αυτό
χρησιμοποιημένοι από αυτό
εξευτελισμένοι από αυτό
εξοργισμένοι και απηυδησμένοι από αυτό
βίαοι
απάνθρωποι
λόγω αυτού
η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο
το μαχαίρι
τη βόμβα
τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι
το χάπι
τη σκόνη
γεννημένοι σ’ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο
οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών
το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ
γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.

Τσαρλς Μπουκόφσκι

 

<3

 

Δρεπάνη ο δείκτης σου,
το στόμα μου σκαλίζει,
το αγκίστρι της σκλαβιάς
που ξεκινά από δυο σπασμένα αυγά
ανάμεσα στα μπούτια μου
β.Ι.φ

(Πίνακας του Jean-Léon Gérôme)

 

 

[Η Σύφιλη Είναι Μέσα Στα Μυαλά Των Ανθρώπων] Του Αντώνη Αντωνάκου

Οι στάσεις του έρωτα είναι οι στάσεις της καταργημένης βίας ή της βίας
που κοιμάται μέσα στο ζεστό βρακί της βαρβαρότητας. Όταν οι άνθρωποι
βγάζουν τις μάλλινες προβιές της υποκρισίας και του καθήκοντος κι όταν
ξεπαστρεύουν τις κακές τους συνήθειες που κροταλίζουν σαν φίδια διαβάζουν
ερωτική ποίηση. Διαβάζουν καυλιάρικα ποιήματα και δονούνται απ’ την
αλήθεια της φράσης. Διαβάζουν και απολαμβάνουν το κάθε χιλιοστό της
εικόνας μιας λέξης. Μα, διότι οι λέξεις είναι εικόνες που αστράφτουν
ξεστομίζοντας μιαν ομορφιά φιμωμένη. Αυτά τα γραφτά κι αυτά τα λόγια που δεν ξενυχτούν δίπλα στο μπαλτά της
δεξιοτεχνίας αλλά δίπλα στο αυθόρμητο παραστράτημα της καύλας προς
τον Άλλον. Διαβάστε λοιπόν ερωτικά ποιήματα, διαβάστε τους ερωτικούς
ποιητές αυτού του κόσμου. Η καύλα δεν είναι ντροπή και το γαμήσι είναι
ευλογία, λέει ο απόστολος Καύλος και ο εκκλησιαστής Παλουκάς. Ποτέ οι
άνθρωποι δεν βαλαν τη σύφιλη στα αιδοία τους αλλά στα μυαλά τους.


Η σύφιλη είναι μέσα στα μυαλά των ανθρώπων.

 

 

[Χάνομαι] Του Χρίστου Παλαιοπάνου


 

Πρότυπο υγείας

Μιαν υγεία έχω: το

να την ρουφά το μουνί σου
αρρώστια να γινόμαστε
- πάρτα άρρωστη να λες
- πάρτα άρρωστε να λέω
αρρώστια να γινόμαστε
και μήτρα μας
να μας ξεγεννάμε
άλλοι (μέσα σου μέσα μου)

στην κατάργηση των ορίων

το βυζί του σύμπαντος θηλάζει
παίρνει το άρρωστο γάλα μας
γιατρεύεται
δίχως πρότυπο,

να θηλάσει…

Χάνομαι

Αφήνω όλες τις διεξόδους μου να ρεύσουν
κι εσένα
μαζί με το σπέρμα μου
κι εμένα
μαζί με τα υγρά σου πιοτά μου

ρέουμε

ποτάμια θα φτάσουμε
να χαθούμε
εκεί που όλα.

 

@Elune

 

 

The word no
Is not a word
I speak fluently in
When I was a kid
I was taught that hands
In certain places
Were out of my control
And saying no was cause for
The constant sickening game
Of push and pull
Until you feel
So sick to your stomach
It feels like gutting a fish
Quick
But far
From painless
See,
I learned
That there is no
Weight to a word
Like no
And that no matter
How many times
You push shaking
Hands away
From your body
They will continue
To pry apart
Every fiber
Of your being
Tearing at your flesh
Until it feels
As though
You've been
Swallowed whole
You lose
The person
You knew
And suddenly
You're floating
Above the room
It feels as though
Nothing can touch you
You're invisible
To the infliction
Placed upon you
And when it is over
You're gutted
And empty
Guilt is met
With shame
And no matter
How many times
You clean your hands
Until they're cracked and bloody
Nothing will wash it away
What has been done to you
Still remains
You will feel
Like you belong
In the lost and found
That no one would ever
Wish to claim
Damaged
And used up
And don't be surprised
When they call you a liar
Don't be surprised
When they tell you
That your issue
Is just an over dramatic
Display for attention
And it's your lack of affection
That left you damaged
Or maybe for a moment
They will hug you and tell you
That everything is okay
And then quickly discard it
From their memory
And at the end of the day
You've still got this pit
In the bottom of your stomach
And no is not a word
You speak fluently in
They will try to
Diagnose you
With things
Like OCD, PTSD,
And Anxiety
And treat you
Like a charity case
Like a fuck up
But will forget
How to teach you
How to mend the pain
So when you're 22
And someone
Gets their grubby hands
On you
You do what you have to do
Just to survive
And in the end
You keep your lips
Sewn shut
And in silence
Because your whole life
The words whizzing by
Told you that you're
A liar or that
You deserved it
And a simple no
Would've sufficed
But you've learned
That the word no
Doesn't stop
A monster
From tearing
At your flesh
And swallowing
You whole
And taking
Every last piece of you
With them
And
This is why
We stay the victim
Because the word no
Is not something
We speak fluently in
Because you tell us
The word no
Would've sufficed
When it didn't
— Silenced / 12.30.15 by A Detailed Mind - Poems by Sara McKown
Illustration GIF by bifng

 

 

A choice of pains. That’s what living was all about.

Audre Lorde

 

 

Tomorrow Comes Today