Η κρίσιμη στιγμή που λες το ΟΧΙ

Όχι άλλο κάρβουνο. Ιστορική στιγμή

 

Εγώ πάντως μετά το επικό δημοψήφισμα, έμαθα να λέω ΝΑΙ    

 

Νομίζω ότι η όλη ιστορία της υποταγής είναι να μάθεις εσύ ο ίδιος σαν υποτακτικός να υποτάσσεις το ΟΧΙ που σου γεννιέται αυθόρμητα μέσα σου (κι οποίος κατάλαβε, ο Θεός μαζί του).

Νομίζω πως είναι αδύνατον κάποια στιγμή να μη σκεφτείς "όχι, δε μπορώ να τον κάνω εγώ αυτό". Είναι φυσικό να το σκεφτείς, έτσι λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος για να προστατευτεί από αυτά που θεωρεί επικίνδυνα για την επιβίωση του. Όταν όμως ξέρεις πως Αυτός/ή που έχεις απέναντι σου δε θα σου ζητούσαν ποτέ κάτι που θα σε πλήγωνε ή κάτι που θα ήταν πέραν των δυνάμεων σου, τότε το ΟΧΙ αναιρείται αυτόματα και γίνεται "Ναι, θα το προσπαθήσω κι ας αποτύχω, κι αν Αυτός/ή πιστεύει ότι μπορώ, θα μπορώ".

Αν απ την άλλη το ΟΧΙ είναι πια συνειδητή αντίδραση στην εντολή, τότε μιλάμε για ράγισμα στην εμπιστοσύνη του υ προς το Κ. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως στη μία περίπτωση μιλάει το υποσυνείδητο το οποίο για χάρη του Αφέντη μας και λόγω της υποτακτικής μας θέσης το κάνουμε στην άκρη και στην άλλη απλά έχει αρχίσει όπως πολύ ωραία διάβασα ποιο πάνω, το ξήλωμα...

Στο τι φταίει τώρα και φτάνει ένα BDSM ζευγάρι μέχρι εκεί, είναι τεράστιο θέμα...