Ποιήματα

The Art of Losing


The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.

---Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.

(Elizabeth Bishop)

 

μπορει να το εχω ξαναπει , αμα τα σοφα λογια πρεπει να επαναλαμβανονται :

Η χηρα θελει παπλωμα κι η παντρεμενη στρωμα
μα η απειρη στο πατωμα γιατι μαθαινει ακομα ...

 

Αφότου σε γνώρισα
ψυχή της ψυχής μου
η κάθε νεροφίδα που ρουφώ αλλάζει σε φαντάσματα
Οι θλιβερές φαγούρες
των γυναικών που' ναι κλειστές στον έρωτα
βαραίνουν πάνω στις γάμπες μου σαν φωλιές βατράχων
κ' η νεραγκούλα των νερόλακκων ανοίγει μπροστά σου
σαν στόμα βρώμικο καταυγασμένο από κοροϊδία
Ομορφαίνεις το δρόμο μου
ψυχή του απέραντου έρωτά μου
όπως ένα φύλλο πάνω σε τάφο
όπως ένα δάκρυ μέσα στη σούπα
Σε κοχεύω τη νύχτα τεντωμένη στο έσχατο,
ρισκάροντας να τσακιστώ
τον ερχομό σου ευχόμενη που ακόμα δεν με ξέρεις
Κοίτα που μια μπίλια ολολυγμών πάει να σπάσει,
στα ξεχαρβαλωμένα μου σαγόνια ανάμεσα τσιρίζει


(Joyce Mansour
από το βιβλίο: Κραυγές, Σπαράγματα, Όρνια)

 

Cinderella

You always read about it:
the plumber with the twelve children
who wins the Irish Sweepstakes.
From toilets to riches.
That story.

Or the nursemaid,
some luscious sweet from Denmark
who captures the oldest son's heart.
from diapers to Dior.
That story.

Or a milkman who serves the wealthy,
eggs, cream, butter, yogurt, milk,
the white truck like an ambulance
who goes into real estate
and makes a pile.
From homogenized to martinis at lunch.

Or the charwoman
who is on the bus when it cracks up
and collects enough from the insurance.
From mops to Bonwit Teller.
That story.

Once
the wife of a rich man was on her deathbed
and she said to her daughter Cinderella:
Be devout. Be good. Then I will smile
down from heaven in the seam of a cloud.
The man took another wife who had
two daughters, pretty enough
but with hearts like blackjacks.
Cinderella was their maid.
She slept on the sooty hearth each night
and walked around looking like Al Jolson.
Her father brought presents home from town,
jewels and gowns for the other women
but the twig of a tree for Cinderella.
She planted that twig on her mother's grave
and it grew to a tree where a white dove sat.
Whenever she wished for anything the dove
would dropp it like an egg upon the ground.
The bird is important, my dears, so heed him.

Next came the ball, as you all know.
It was a marriage market.
The prince was looking for a wife.
All but Cinderella were preparing
and gussying up for the event.
Cinderella begged to go too.
Her stepmother threw a dish of lentils
into the cinders and said: Pick them
up in an hour and you shall go.
The white dove brought all his friends;
all the warm wings of the fatherland came,
and picked up the lentils in a jiffy.
No, Cinderella, said the stepmother,
you have no clothes and cannot dance.
That's the way with stepmothers.

Cinderella went to the tree at the grave
and cried forth like a gospel singer:
Mama! Mama! My turtledove,
send me to the prince's ball!
The bird dropped down a golden dress
and delicate little slippers.
Rather a large package for a simple bird.
So she went. Which is no surprise.
Her stepmother and sisters didn't
recognize her without her cinder face
and the prince took her hand on the spot
and danced with no other the whole day.

As nightfall came she thought she'd better
get home. The prince walked her home
and she disappeared into the pigeon house
and although the prince took an axe and broke
it open she was gone. Back to her cinders.
These events repeated themselves for three days.
However on the third day the prince
covered the palace steps with cobbler's wax
and Cinderella's gold shoe stuck upon it.
Now he would find whom the shoe fit
and find his strange dancing girl for keeps.
He went to their house and the two sisters
were delighted because they had lovely feet.
The eldest went into a room to try the slipper on
but her big toe got in the way so she simply
sliced it off and put on the slipper.
The prince rode away with her until the white dove
told him to look at the blood pouring forth.
That is the way with amputations.
They just don't heal up like a wish.
The other sister cut off her heel
but the blood told as blood will.
The prince was getting tired.
He began to feel like a shoe salesman.
But he gave it one last try.
This time Cinderella fit into the shoe
like a love letter into its envelope.

At the wedding ceremony
the two sisters came to curry favor
and the white dove pecked their eyes out.
Two hollow spots were left
like soup spoons.

Cinderella and the prince
lived, they say, happily ever after,
like two dolls in a museum case
never bothered by diapers or dust,
never arguing over the timing of an egg,
never telling the same story twice,
never getting a middle-aged spread,
their darling smiles pasted on for eternity.
Regular Bobbsey Twins.
That story.

(Anne Sexton)

 

Ακομα κι αν σμιλευεις τις μερες σου πανω σε βραχο,
συνεχιζε να το κανεις.
Ακομα κι αν μεσα στην παραζαλη εχασες τη σμιλη σου,
χρησιμοποιησε εν αναγκη και τα νυχια σου. Συνεχισε.
Αν δεν χασεις το σφυγμο του ποθου σου, αν δεν χασεις την ηδονη
ν΄ ανοιγεις αυλακιες στα ονειρα που τιποτα δεν σου υποσχεθηκαν,
τοτε...Ακου με που σου λεω.
Καποια νυχτα, εκει που δεν το περιμενεις,
θα 'ρθει ο Θεος νυχοπατωντας να πιει νερο
απο την μικρη λακκουβα του βραχου σου.

Αλκ. Παπαδακη.

 

may my heart always be open


may my heart always be open to little
birds who are the secrets of living
whatever they sing is better than to know
and if men should not hear them men are old


may my mind stroll about hungry
and fearless and thirsty and supple
and even if it's sunday may i be wrong
for whenever men are right they are not young


and may myself do nothing usefully
and love yourself so more than truly
there's never been quite such a fool who could fail
pulling all the sky over him with one smile

(e e cummings)

 

Απάντηση: Ποιήματα

 

Ποιήματα του Στέλιου Δουμένη

Ημιμαθής
Έμαθα πολλά και ξέρω
πως είν' κι άλλα που δεν ξέρω.
Μα δεν μένω απαθής.
Όμως το καταλαβαίνω
ότι πια δεν προλαβαίνω
να τα μάθω, και λυπάμαι
που θα φύγω ημιμαθής.

Να ζω
Τη ζωή αυτή που ζω
να την ζω όπως κι αν ζω,
σαν άνθρωπος είτε σαν ζο,
φτάνει να ζω.

Το σήμερα
Αυτό που σήμερα είναι εχτές
ήταν σήμερα εχτές,
μα και το σήμερα μαθές
δεν θά 'ναι αύριο χθες;
Ή μήπως και το αύριο
δεν θά 'ναι χθες μεθαύριο;
Κι όλα μαζί μεθαύριο αν θες,
σήμερα, χθες,
προχθές, αντιπροχθές.


Χίλια χείλια
Ήσαν χείλια δυο χιλιάδες
κι άλλες δυό χιλιάδες χείλια.
Τ' αρσενικά ήταν χίλια
και τα θηλυκά άλλα χίλια,
Σμίξανε χείλια και χείλια
τέσσερις χιλιάδες χείλια
κι έγιναν ζευγάρια χίλια.

 

Κατερίνα Γώγου

Με το κεφάλι θρύψαλα
απ' τη μέγγενη των παζαριών σας
την ώρα της αιχμής και κόντρα στο ρεύμα
θα ανάψω μια μεγάλη φωτιά
και 'κει θα ρίξω όλα τα Μαρξιστικά βιβλία
έτσι που να μην μάθει ποτέ η Μυρτώ
τα αίτια του θανάτου μου.
Μπορείτε να της πείτε πως δεν άντεξα την άνοιξη ή πώς πέρασα με κόκκινο.
Ναι.Αυτό είναι πιο πιστευτό.
Με κόκκινο.Αυτό να πείτε.

 

ΜΗ ΛΕΙΨΕΙΣ ΚΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ-Παμπλο Νερουντα


Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου, γιατί να,
πώς να το πω, μου 'ναι μεγάλη η μέρα,
και θα σε περιμένω σαν στους σταθμούς εκείνους
που σε κάποια γωνιά τους πήρ' ο ύπνος τα τρένα.

Μη φύγεις καν για μια ώρα γιατί τότε
σ' αυτήν την ώρα σμίγουν οι στάλες της αγρύπνιας
κι ο καπνός που γυρεύει να 'βρει σπίτι ίσως έρθει
να σκοτώσει ως και την καρδιά μου τη χαμένη.

Μην τσακιστεί η σιλουέτα σου στην άμμο,
στην απουσία τα βλέφαρά σου μην πετάξουν:
μη φύγεις καν για ένα λεπτό, ακριβή μου,

γιατί σ'εκείνο το λεπτό θα ξεμακρύνεις τόσο
που άνω κάτω τον κόσμο θα κάνω εγώ ρωτώντας
αν θα γυρίσεις ή αν θ' αφήσεις να πεθάνω.

( http://www.geocities.com/athens/olympus/4607/Greek/Neruda/p_neruda.html )

 

Απάντηση: Ποιήματα

Ό,τι σε σένα ήταν βουνό
το ισοπέδωσαν
και σκέπασαν
την κοιλάδα σου.

Από πάνω σου περνάει τώρα
ένας δρόμος άνετος.

Μπέρτολτ Μπρεχτ
(1898 - 1956)
Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης

Αφιερωμένο στους γεννημένους νεκρούς, τα παιδιά της Δύσης τον 21ο αι.

 

Τιμολέων Φανφάρας Από την ποιητική συλλογή: «Λαίλαπες»


Ο Σκοταδόψυχος


Φαρμάκι έχω στην Ψυχή
Φέρνει μαυρίλα θολερή
Στα στήθια μου

Νύχτα αξημέρωτη ξανά
Με το πιοτό της με κερνά
Εβίβα μου

Σκοτάδι πίνω για πιοτό
Πω πω πω πω
πω πω πω πω

Ντέφι της λύσσας μου κρατώ
Πω πω πω πω
πω πω πω πω

Και το Μυαλό μου είναι θολό
Πω πω πω πω
πω πω πω πω.....


Με την μικρή προσθήκη του Βασιλάκη

Και το μυαλό σου είναι θολό
και το δικό τους πιο λειψό
σας ε-θολώσαν τα λεφτά
γεια σου Φανφάρα φαφλατά.