"Το δικό μου BDSM"

ξέχασα και την πολύ περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα, πεισματική.

 

Ο καθένας με την κρίση του. That's life

 

Σπανιότατα λόγω άγνοιας της κοινώς παραδεκτής σημασίας των εννοιών, συνήθως δε διότι επιθυμεί να θολώσει τα νερά προκειμένου να επιτύχει τον όποιο στόχο του.
Εάν χρησιμοποιήσει τη φράση του τίτλου του νήματος εξαρχής, αυτό γίνεται για να δώσει προκαταβολικά άλλοθι στον εαυτό του για την όποια έλλειψη, ανευθυνότητα ή ανικανότητα του προκύψει-αναδειχτεί στην πορεία. Ενδεχομένως η φράση να χρησιμοποιηθεί για τον ίδιο λόγο εκ των υστέρων ως δικαιολογία.
Επίσης, ακόμα κι αν διαχωρίσει εξαρχής τη θέση του χρησιμοποιώντας τον όρο του τίτλου, συχνά δεν αναφέρει εξαρχής και επακριβώς το πού εδράζεται η διαφοροποίηση του, ούτε την όποια ερμηνεία του επί της έννοιας έτσι ώστε να καταδειχτούν οι τυχόν διαφορές.
Κάτι τέτοιο μεταξύ άλλων αφενός μεν θα δημιουργούσε μια κάποια υποχρέωση συνέπειας λόγων και έργων, πράγμα που προφανώς δεν είναι στα ζητούμενα του, αφετέρου δε-στην περίπτωση του δημόσιου λόγου- θα έθετε την οπτική του στη βάσανο της σύγκρισης με το υπάρχον-καθιερωμένο και φυσικά της κριτικής.

 

Είναι βαριά συζήτηση για τέλος Ιουλίου. Από Σεπτέμβρη θα ντυθούμε μαθήτριες, ντυθείτε δάσκαλοι, και κάτι μου λέει ότι κάπου ανάμεσα Βίτσα μάθημα και συζήτηση, θα καταλήξουμε
στο «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» αρκεί να έχει πρωτόκολλο ασφαλειας.   Προς το παρόν παίζω μόνο αθώα λουόμενη στην παραλία με τον μεγάλο κακό καρχαρία.   

Επειδή έσβησα το προηγούμενο μήνυμα (θεωρώ ότι δεν έχει σχέση με το τοπικ, και δεν θέλω να χαλάσω την ωραία συζήτηση της νηματοθετριας), το your kink is not my kink and that’s ok, όπως σωστά είπε η @estelwen δεν έχει να κάνει με ασφάλεια και συναίνεση.

Ήταν αρκετά πιασάρικο σύνθημα βέβαια, να συμπεριλάβει πολλούς φετιχιστές/kinksters κάποια χρόνια πριν. Ήταν ρήση σε μπλουζάκια, κούπες, αφίσες, ήταν έτσι θέμα συζήτησης. Μην πάθετε εγκεφαλικό η παλιά γενιά, ήταν, τι να κάνουμε τώρα, να γυρίζουμε πίσω πέντε χρόνια να το διαγράψουμε, δεν γίνεται.

Ένα μερακλουδικο στην Στοκχόλμη (αναφέρει ότι μια μέθοδος έρευνας ήταν η προσωπική συμμετοχή σε bdsm) και μπανιστιρτζουδικο (επι ένα χρόνο πήγαινε και παρατηρούσε events) έγραψε ολόκληρη πτυχιακή στο θέμα και αναφέρει στο conclusion (με ενεργό συμμετοχή της κοινότητας της Στοκχολμης) σαν σκηνή bdsm, άντρες με κοστούμια αλλά και τζινς, και έναν μεσήλικο άντρα ντυμένο με λατέξ σαν άλογο, με οπλές και χαίτη, να είναι ανάμεσα τους και να κάνει μόνο ήχους αλόγων. Ο.ε.δ. Είναι αυτό bdsm κύριες και κύριοι;
https://www.academia.edu/31059543/_...ucting_Sexual_Deviance_and_the_Stigma_on_BDSM

 

Το "δικό μου οτιδήποτε", ως αντίληψη, ισχύει παντού...
Στην πραγματικότητα είναι η καταρχάς αναβολή σε οτιδήποτε δεν έχουμε, δεν θέλουμε, δεν μπορούμε και δεν ξέρουμε ούτε να διαχειριστούμε ούτε να επεξεργαστούμε, για τους οποιουσδήποτε λόγους.
Πριν λίγο καιρό με αφορμή ποιες λέξεις χρησιμοποιούμε ( https://www.greekbdsmcommunity.com/...vs-second-language.121895/page-2#post-1101922 ) είχα γράψει μερικά, που σιγουρα μπορεί να λειτουργήσουν υποστηρικτικά.
Το θέμα φυσικά και δεν είναι ούτε η προσωπική προσέγγιση ούτε η οπτική ούτε οι διαδικασίες/πρακτικές του οποιουδήποτε για το οποιοδήποτε θέμα.
Το θέμα είναι η ανάγκη των μεν ή των δε, όσον αφορά στο (όποιο, πάλι όποιο) θέμα, κάποιες στοιχειώδεις έννοιες, που ισχυρίζονται ό,τι γνωρίζουν, να αντιπαρατίθενται με κάποια άλλα άτομα, που κάνουν ακριβώς το ίδιο, με σκοπό να καλύψουν διάφορες ανάγκες τους είτε αυτές αποκλειστικώς λειτουργικές/τακτικές είτε είναι ο αυτοπροσδιορισμός τους είτε το να ανήκουν σε μια ομάδα.
Γεγονός που σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι για τους αντιμαχόμενους αποτελεί λόγον ύπαρξης, ορισμένως και αυτοσκοπό, με κλασικά χαρακτηριστικά τέτοια που είναι ολοφάνερα σε οποιαδήποτε οπαδική εκδήλωση από ποδόσφαιρο έως πολιτική.
Ομπυλιακός - Παθαναϊκός, Νουδού - Τσίριζα, κιθαρίστας ή ντράμερ και όλα τα χαριτωμένα διάφορα ανάμεσα.
Είναι προφανές πως κανείς από τους αντιπαρατιθέμενους δεν ασχολείται ούτε με ποδόσφαιρο ούτε με πολιτική.
Αβάσταχτο, πέραν των δυνατοτήτων και ικανοτήτων τους, αφού...

 

Αν θέλουμε να πάμε στη θεωρία, το "δικό μου vs δικό σου" έχει πολλούς απογόνους αλλά μία μητέρα, την ανάγκη μας για την προστασία της ομάδας.

Για να προστατευτεί η όποια ομάδα πρέπει καταρχήν να σχηματιστεί και να ανήκουμε σε αυτή. Αν υπάρχει ήδη αλλά είτε δε μας δέχεται, είτε δε μας κάνει και δεν μπορούμε να την αλλάξουμε εκ των έσω, το πιο εύκολο είναι να τη χρησιμοποιήσουμε για αντίπαλο δέος προς ίδιον όφελος.

Εμείς και οι άλλοι, vol #εχουνε χάσει το μέτρημα

 

Πιθανόν, δεν υπάρχει καμιά διαφωνία ως προς τη γενική μορφή ενός flogger. Εξ’ ίσου πιθανό πως δε θα διαφωνούσαμε ως προς τους τρόπους που μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Υπάρχουν πλείστες δραστηριότητες με ένα τέτοιο εργαλείο / παιχνίδι που από μόνες τους δε συνεπάγονται καμία σύνδεση και με κανένα χώρο. Ένα flogger μπορεί να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Μπορεί να είναι κατασκευασμένο ( όχι αυτό που αγόρασες 15 ευρώ ) από δεδομένα υλικά, ώστε να έχει ανάλογη επίδραση / ‘’γεύση’’, καθώς και να επιτρέπει την ευελιξία και το εύρος που επιθυμεί ο χειριστής.


Ένα παπούτσι Nike με κορδόνια, μπορεί, ίσως, να κάνει αρκετά απ’ όσα μπορούν να επιτευχθούν με ένα flogger. Στο τέλος της ημέρας όμως, είναι δύο αντικείμενα, δύο ‘’χαρακτηριστικά’’. Απομονωμένα και ορισμένως διαστρεβλωμένα μπορούν να είναι το οτιδήποτε και να χρησιμεύσουν στο οτιδήποτε. Απαιτούνται πολύ περισσότερα από μερικές παραμέτρους ώστε να αποτελέσουν κάτι εξειδικευμένο, που συνδέεται με στόχους και σκοπούς. Αν αυτό το εξειδικευμένο το ονομάζαμε Μακαρακλάκα, ούτε το flogger, ούτε το παπούτσι, ούτε ο χειριστής από μόνα τους συνιστούν Μακαρακλάκα. Συνιστούν κάτι άλλο.


Μπορεί να εξυπηρετεί, μπορεί να αρέσει, μπορεί να ερεθίζει, αλλά δεν έχει κανένα όνομα. Είναι μια εικόνα συνόλου και συνδυασμών, που ωραιότατα επιδρά υπό ορισμένες συνθήκες πάνω στην επιθυμία και την προσδοκία. Δεν είναι όμως έννοια. Και γι’ αυτό μόνο κατά τύχη προσεγγίζει στόχους και σκοπούς. Είναι αυτό που εξυπηρετεί προσωπικά κάποιον και μόνο κατά σύμπτωση εξασφαλίζει το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Το Μακαρακλάκα απαιτεί κάποιους που ξέρουν τι ζητούν και πως θα έρθουν σε συνεννόηση μεταξύ τους, ώστε να μπορέσουν, ίσως, να το κάνουν πραγματικότητα.


Το Μακαρακλάκα προσφέρει μία και μόνο δυνατότητα. Να πάρεις τα χαρακτηριστικά που διαθέτει και να βάλεις τον εαυτό σου και την έκφραση σου μέσα σε αυτά.

 

μπα, όχι, ποτέ, δεν έτυχε




  

 

Στα "παιχνίδια" ενηλίκων, υπάρχουν το Personal Responsibility και το Risk Awareness. Kάποιοι/ες επιλέγουν τη ντάμα, το τάβλι και την κολιτσίνα, κάποιοι/ες το snowboarding, το motocross και το poker. Τόσο απλά. Η κάθε μορφής "κλάψα" που ακριβώς βοηθάει; Το να ζητάμε το adrenaline high στην ασφάλεια του περιπάτου, είναι ουτοπία και ονείρωξη. Η λέξη κλειδί και ο πυρήνας είναι το consensual.

 

Δεν είδα να αναφέρθηκε κανείς απ' όσους τοποθετήθηκαν σε κλάψα, είναι δικό σας συμπέρασμα.
Είναι άλλο πράγμα να παίρνεις το ρισκο σε κάτι που έχεις ενημερωθεί και εντελώς άλλο σε κάτι που έχεις παραπληροφορηθει, δε νομίζετε?

 

Δεν αναφέρθηκα σε σένα ή σε άλλα μέλη, αλλά γενικά. Και η παραπληροφόρηση υπάρχει στη ζωή, και η αδικία... So? Η προσωπική ευθύνη εξαλείφεται;