Χέρια.

.."'ύστερα όλος μου ο νους γύρισε στο Δαυίδ.Κι όπως δεν μπορούσα να τον κοιτάζω καταπρόσωπο,κοίταζα αφηρημένα ταχα τα χέρια του.
Ήτανε βέβαια απόλυτα κύριος της φυσιογνωμίας του ο Δαυίδ,δεν άλλαζε έκφραση μ ότι έλεγε ή άκουε,όμως τα χέρια του δεν τα κυριαρχούσε.
Ελεύθερα,αυθόρμητα,φάνταζαν άλλοτε χαρούμενα,άλλοτε λυπημένα,πολλές φορές αδιάφορα ή ειρωνικά..
..τον τόνο της ειρωνίας τον έδινε ένα δάχτυλο που έμενε στον αέρα ενώ έκλεινε όλο το άλλο χέρι,κι όταν ήταν κάτι για να λυπάσαι,πέφταν και τα δυο μαζί απάνω στο τραπέζι,το ενα πάνω στο άλλο,σα χτυπημένα πουλιά που δίπλωσαν τα φτερά τους.."

(απο "τα ψάθινα καπέλα" Μ.Λυμπεράκη)

 

"Ο Δαυίδ γλίστρησε στο πλαι μου σιωπηλά,ύπουλα όπως πάντα.Τινάζομαι.
-Έχεις έναν τόσο αντιπαθητικό τρόπο να πλησιάζεις τους ανθρώπους,λέω δυνατά.
Θα θελα να ημουν στον κόσμο τώρα μόνη μου,ολομόναχη,να σκέφτομαι τον πατέρα και τον Ντικ.Όμως ο Δαυίδ όλο και με πλησιάζει στον πέτρινο πάγκο και μ αγγίζει το χέρι.
Απαλά στην αρχή..έτσι σαν αέρας ή σαν φύλλο..ύστερα το σφίγγει..το σφίγγει ωσπου να με πονέσει,κι υστερα παλι αραιώνουμε τα δάχτυλα και παίζουν το ενα με το αλλο σαν φύλλα στον αέρα..
Παίρνει τότε το χέρι μου και μου φιλάει τα δάχτυλα ένα ένα,στις άκρες,απο μέσα,εκεί που είναι τρυφερά.
-Ξέρεις οτι αυτό δε μ αρέσει.
-Θέλω να μάθεις να σ αρέσει,λέει,και γελάει σιγανά.
Μουδιάζω τότε,δεν ξέρω γιατί,κι ετσι για να ξεφύγω τινάζω τα πόδια μου,τα χτυπάω στο χώμα...Αρχίζω να φλυαρώ..Ο Δαυίδ γελάει ακόμα,τα φώτα παίζουνε στο πρόσωπό του..

(απο "τα Ψάθινα Καπέλα",Μ.Λυμπεράκη)