«Μέσα από την Κλειδαρότρυπα»

ΤΟ ΚΟΙΤΑΓΜΑ και ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ​

ΠΛΗΣΙΑΣΕ!
Ακούω τη βρύση της κουζίνας να κλείνει βιαστικά, ένα πιάτο να τσουγkρίζει ένα άλλο, γοργές κινήσεις σε χέρια πόδια, ανάσα να σφίγγεται… Σχεδόν μυρίζω το καρδιοχτύπι σου καθώς παίρνεις τη θέση σου κάτω από την πόρτα Μου δασκαλεμένος και βουβός…

Αγωνιάς… Είναι ο τόνος της φωνής που νομίζεις πως σου δίνει το ίχνος… Κάτι θα συμβεί… Αλλά τι;

Γνωρίζεις ότι σου απαγορεύεται να κοιτάξεις… Κι όμως, ασυναίσθητα ζητάει το βλέμμα σου να κλέψει με μια γρήγορη ματιά κάτι από την εικόνα Μου, κάποιο ίχνος, μια πρόθεση, κάτι που θα σε προετοιμάσει για τη συνέχεια…

Τι θα είναι; Τι θα είναι απόψε, άραγε;

Δεν μπορείς όμως να αποκρυπτογραφήσεις τίποτε... Το μόνο που καταφέρνεις να δεις με την κλεφτή ματιά σου είναι ότι Είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, στο πλάι, με γυρισμένη την πλάτη Μου σε σένα... Τα πόδια Μου γυμνά... Το βλέμμα σου πάντα ξεκινάει από τις πατούσες κι ανεβαίνει προς τα πάνω... Φτάνει μέχρι περίπου κάτω από τον στρογγυλό κώλο Μου… Εκεί τελειώνει η γυμνή θέα... Παραπάνω μοιάζει να φοράω κάτι μαύρο, διάφανο, όχι αρκετά διάφανο για να βλέπεις με λεπτομέρεια, σχηματίζονται οι καμπύλες όμως στο μισοσκόταδο… Δε νομίζεις ότι διακρίνεις κάποιο εσώρουχο… Μμμμμ.. Lusty view… H στύση που είχε χαρωπά προκύψει κατά το πλύσιμο των πιάτων κι ύστερα εξαφανίστηκε από τον μικρό πανικό για την επόμενη στιγμή, επανέρχεται… Το ένα Μου πόδι τρίβεται πάνω στο άλλο νωχελικά… Αυτό σημαίνει ότι κάτι Σχεδιάζω… Κάτι Θέλω... το ξέρεις…

(Ξέρω ότι βλέπεις… ‘Εχω μάτια παντού) Κινούμαι αργά, προκλητικά, τεντώνομαι, χαϊδεύομαι, γουργουρίζω... Νανουρίζεσαι με τούτο τον υπόκωφο ρυθμό… Αποξεχνιέσαι… Ξαφνικά γυρνώ και καρφώνω τα μάτια σου στα μάτια Μου. Δεν αντέχεις τη λεπίδα τους ούτε και την ενοχή σου για το παράπτωμα… Χαμηλώνεις το βλέμμα… Σε κοιτάω τώρα ολόκληρο… Ένα άγαλμα που τρέμει... Σε περιεργάζομαι, τώρα, ζωάκι στη φάκα Μου… Είσαι κατακόκκινος σαν το παντζάρι από την κορφή μέχρι τα νύχια... Σε προδίδει ακόμη και αυτή η Στύση που δεν μπορείς να κρύψεις, με το σώμα σου τόσο εκτεθειμένο…

Σε πιάσανε στα πράσα, μικρέ… Ξέρεις ότι δεν επιτρέπεται να κοιτάς χωρίς άδεια, ή εντολή…

Οι χτύποι της καρδιάς σου φτάνουν στον εγκέφαλό Μου… Είναι το σύνθημα… Η Όρεξή Μου ανοίγει… Το νιώθεις…. Ετοιμάζω την επίθεση Μου… Ο χρόνος διαστέλλεται τώρα σε μία μικρή αιωνιότητα… Δεν υπάρχεις… Μόνο ο χτύπος της καρδιάς σου… Η τιμωρία έχει αρχίσει;

ΤΣΙΓΑΡΟ!
Ξέρεις ότι δεν επιτρέπεται να βγάλεις άχνα, μιλιά, κιχ, μάλιστα,
μόνο να τσακιστείς να γονατίσεις στην άκρη του κρεβατιού...
Με βλέπω νοητά να σου πετάω τον καπνό, τα χαρτάκια, τα φιλτράκια, τον αναπτήρα στα μούτρα, χαμογελάω με τούτη την εικόνα…

ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ!
Το σακουλάκι του καπνού σε χτυπάει στο πρόσωπο, ένα κάψιμο στο μάγουλο, δεν τολμάς να πάρεις ούτε ανάσα
Μεγαλύτερο το κάψιμο μέσα σου, τι θα γίνει, τι θα γίνει;
Τα υπόλοιπα ακούγονται που πέφτουν ένα ένα κάτω, σε διάφορα σημεία... Θα κρύβονται μάλλον κάτω από τα έπιπλα…

ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ… ΒΡΕΣ ΤΑ!
ξαπλώνεις χάμω, με την κοιλιά στο πάτωμα, χωρίς να βλέπεις, ψάχνεις ψηλαφώντας, σου αρέσει να σέρνεσαι, το ξέρω... Αρέσει όμως και σε Μένα...
Γι αυτό σε κάνω χάζι… Σε αφήνω ώρα εκεί τυφλό να σέρνεσαι, να ψάχνεις, να κουτουλάς σε γωνίες κι επιφάνειες… Να βγάζεις μικρούς ήχους...

ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ! ΒΡΕΣ ΤΑ! ΤΕΛΕΙΩΝΕ!
Ανοίγοκλείνεις τα μάτια, από κάποιο όνειρο σα να βγαίνεις, κοιτάς γύρω γύρω, προσπαθείς να τα εντοπίσεις, να τα συλλέξεις ένα ένα...

Άλλοτε μπουσουλάς, άλλοτε σέρνεσαι... Αλλού ο καπνός, κάτω από το κρεβάτι τα χαρτάκια, δίπλα στη τζαμαρία τα φιλτράκια κάτω από το έπιπλο του καθρέφτη ο αναπτήρας, δεν τον φτάνεις, δε χωράς ανάμεσα στο έπιπλο και το κρεβάτι... Γίνεσαι κουβαράκι με τον κώλο τουρλωμένο, το κεφάλι στο πλάι εγκλωβισμένο στη βάση του επίπλου, το χέρι τεντωμένο στο κενό από κάτω, να προσπαθεί, να προσπαθεί να μακρύνει για να τον πίασεις... Τεντώνεσαι, πονάς, βασανίζεσαι να τον πιάσεις... Μικρές διακοπτόμενες ανάσες...

ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΑΧΡΗΣΤΕ!
πέφτει πάνω στον κώλο σου η κλωτσιά
Την έχεις δύσκολα,
απόψε την έχεις δύσκολα…

Μάλιστα Κυρία, συγγνώμη Κυρία, είμαι τελείως άχρηστος Κυρία,
ίσα ίσα που το μουρμουράς… Όχι… Δε μουρμουράς… Τιτιβίζεις… Τιτιβίζεις… Τιτιβίζεις… Νιώθω την ανάγκη σου να νιώσεις κοντά…

Μπράβο... είδες που αρχίζεις και λες λογάκια υποτακτικά και όμορφα;..
Πας κάτι να πεις… ΣΙΩΠΗ! ΤΟ ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ!...

Συμμαζεύεσαι… Η αγωνία επιστρέφει… Τεντώνεσαι... Η μασχάλη σου καίει, θα ξεκολλήσει... Τα καταφέρνεις... Τον έπιασες επιτέλους τον γαμημένο τον αναπτήρα... Χαρά μικρού παιδιού... Γονατίζεις πάλι. Στις φούχτες σου τώρα τα αποκτήματά σου... Τσουλάς πάνω στα γόνατα να πλησιάσεις στην άλλη σου θέση, την πιο κοντινή, στο πλάι του κρεβατιού, δίπλα στο κομοδίνο...

Αποθέτεις στο πάτωμα μπροστά σου ότι περισυνέλεξες... Περιμένεις... Γονατιστό κάθισμα με τα ποδαράκια κλειστά… Η πλάτη ίσια… Με τα χέρια ακουμπισμένα πάνω στα πόδια, με τις παλάμες κάτω… Όμορφο θέαμα το αντρικό κορμί σε αυτή τη στάση...

ΣΤΡΙΨΕ!
Συγκρατείς ένα μάλιστα που πάει να φύγει από το στόμα σου...
Ξέρεις ότι θα Με ενοχλούσε να το πεις αυτή τη στιγμή... Συγκεντρώνεσαι στο τσιγάρο που προσπαθείς να στρίψεις για να Μου το προσφέρεις...
Δεν έχεις προπονηθεί ακόμα καλά
σου βγαίνουν στραβοχυμένα
τα χέρια σου τρέμουν
το άγχος το κάνει χειρότερο
σου πέφτει το φιλτράκι μόλις το βάλεις στο χαρτάκι

ΤΕΛΕΙΩΝΕ!
Προσποιούμαι τη Θυμωμένη... Η φωνή Μου στριγκή, διαπεραστική, το πρόσωπο Μου σκληρό… Μέσα Μου όμως Διασκεδάζω με αυτό το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι... Ναι, είσαι αξιολάτρευτος έτσι όπως παλεύεις με το τσιγάρο, παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό καρδιοχτυπώντας, ιδρώνοντας, με τα μάγουλα σου κατακόκκινα, να μην τολμάς να Με κοιτάξεις να δεις πως φαίνεσαι στα μάτια Μου… Κι αυτή η στύση σου όρθια και καμαρωτή, επιμένει να σε προδίδει και να μη μπορείς να κάνεις τίποτε γι αυτό...

ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΑΧΡΗΣΤΕ
ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΜΟΥ!
Είναι έτοιμο, Κυρία... Επιτρέψατε Μου να Σας το προσφέρω, παρόλα τα χάλια του...

ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΓΙΑ ΣΤΟΜΑ...
Το κρατάς να Μου το προσφέρεις μέσα στις δύο ενωμένες σου παλάμες... Σα να προσφέρεις το πιο πολύτιμο κόσμημα
Ικέτης
Δεν τολμάς όχι να κοιτάξεις, μα ούτε να ανασάνεις
Θα γίνει δεκτή η προσφορά σου;

Ξέρεις ότι δεν είναι όπως πρέπει…
Ξέρεις επίσης ότι αυτό το άκακο αντικείμενο, στα δυσαρεστημένα χέρια της Κυρίας σου, μπορεί να γίνει ένα ακόμα όργανο βασανισμού σου... Έχεις σημάδια μικρούλια σα μικρά κεφαλάκια από τσιμπιές κουνουπιού που έχουν περάσει σε όλη σου την πλάτη, αλλά κι ένα μεγαλύτερο στο αριστερό κωλομάγουλο, που μαρτυράει την τελευταία φορά που το Έσβησε πάνω σου…

-πόσο είχες τρομάξει τότε, ζωάκι Μου,
Πόσο παρακαλούσες με δάκρυα στα μάτια να μη σε κάψει
να μη σε μαρκάρει ακόμα με το σημάδι Της

ΑΝΑΨΕ ΤΟ! ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ!
Πιάνεις τον αναπτήρα από το πάτωμα… Τον τοποθετείς στη μία παλάμη… Σηκώνεις την παλάμη σαν να ήταν δίσκος, ένα δίσκος που έχει τον αναπτήρα Μου, πάνω του… Τον πιάνεις με το δεξί, το τεντώνεις μπροστά και τον ανάβεις… Τα μάτια σου είναι χαμηλωμένα… Δεν τολμάς να κοιτάξεις…

Να κοιτάς όταν σου λένε να κοιτάς και να μην κοιτάς όταν σου λένε να μην κοιτάς… Το κατάλαβες μόμολο;
Το κατάλαβα, Κυρία…
ΘΑ ΔΟΥΜΕ!!! Τώρα, Κοίτα Με!...
Σηκώνεις τα ματάκια σου αργά… Έχουν παράκληση μέσα τους... Μα τι χαζό που είσαι... Νομίζεις πως θα αντικρίσεις, το θηρίο; Σε κοιτάω με ένα τρυφερά πονηρό χαμόγελο… Ναι… Από εκείνα τα σεξουλιάρικα… Χαλαρώνεις… ‘Επειτα κοκκινίζεις πάλι… Σκύβω να ανάψω και δεν παίρνω τα μάτια Μου πάνω από τα μάτια σου… Ρουφάω μια βαθιά ρουφηξιά… Την κρατώ στο μισάνοιχτο στόμα Μου... Τη φυσάω αργά στα μάτια σου… Τα κλείνεις…

Ήχος από σφαλιάρα.
Συγγνώμη, Κυρία
Τα ξανανοίγεις…

Σου χαμογελάω... Ρουφάω αργά άλλη μία...
Κοίτα Με!
Ο αναπτήρας αρχίζει και σου καίει το δάχτυλο...
Στέλνω αργά τον καπνό Μου στα μάτια σου... Τα κρατάς ανοιχτά, ακίνητα αυτή τη φορά... Κι ας σχηματίζονται δάκρυα από τον καπνό....
Απομακρύνομαι... Ακουμπάω την πλάτη μου πίσω στα μαξιλάρια… Ρουφάω πάλι... Ανοίγω τα πόδια Μου… Δεν τολμάς να πάρεις τα μάτια σου από τα μάτια Μου… Φυσάω αργά στην κατεύθυνσή σου...

Κρύβομαι σε ένα σύννεφο καπνού, για λίγο...

Goodboy! Άσε κάτω τον αναπτήρα...

Είμαι μούσκεμα… Το ξέρεις… Ο ουρανίσκος σου υγραίνεται… Συνεχίζω να ρουφάω τον καπνό Μου αργά. ‘Εχεις γίνει ο καπνός Μου... Έχεις βυθιστεί σε αυτό το παιχνίδι... Δε σκέφτεσαι τίποτε άλλο... Μόνο τον καπνό που μπαίνει στο στόμα Μου... Εγκλωβίζεται εκεί... Κάθεται... Ακούω το σάλιο σου καθώς καταπίνεις... Σε κρατάω στο στόμα με το στόμα ορθάνοιχτο… Εκπνέω προς την κατεύθυνσή σου αργά, με δύναμη… Ο χορός έχει αρχίσει…

ΤΑΣΑΚΙ!
Πιάνεις αργά το σταχτοδοχείο από το κομοδίνο και το ακουμπάς στην παλάμη σου… Είσαι τελετουργικός στις κινήσεις σου, όπως Μου αρέσει... Σα να είναι δίσκος που πάνω του στέκεται το σταχτοδοχείο Μου… Ακίνητος… Με κοιτάς στα μάτια… Σε κοιτάω κι εγώ…

Σηκώνομαι…
Ακουμπάω το τσιγάρο Μου πάνω του…

ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΉΤΑΝ ΧΑΛΙΑ… ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΣΑΚΙ ΔΕ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ!
Διορθώστε με, Κυρία, σας ικετεύω…
Χαστούκι. Το μάγουλο σου καίει... Η παλάμη Μου καίει...
ΜΙΛΑΣ ΠΟΛΥ! ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ…
Υπακούς…
Παίρνω το τασάκι από την παλάμη σου, το ακουμπώ στο κομοδίνο…
Ξεκρεμάω τη βέργα Μου από την άκρη του κρεβατιού… Κάνω ένα κύκλο γύρω σου... Σφίγγεσαι... Έρχομαι πλάι σου... Με τη δερμάτινη άκρη της ακουμπώ την κατεβασμένη παλάμη σου

ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ ΚΑΠΝΙΣΜΑΤΟΣ!
Σηκώνεις την παλάμη και την ενώνεις με την άλλη… Φτιάχνεις μία επιφάνεια…
Μπράβο… Μαθαίνεις…
Σου χαϊδεύω λίγο το κεφάλι με την άκρη της… Κλείνεις τα μάτια... Τα ανοίγεις από το χτύπημα που καίει τις παλάμες σου... Δεν έπρεπε να τα κλείσεις... Ξεχάστηκες...
Τρέχω με τη βέργα Μου πάνω στις ρώγες σου, στην κοιλιά σου, γύρω από τη στύση σου, φτάνω ανάμεσα στα πόδια σου… Χτυπηματάκια...

ΑΝΟΙΞΤΑ…
Τα ανοίγεις… Μετατοπίζεσαι… Είχες αρχίσει να πιάνεσαι... Ευχαριστείς μέσα σου για την αλλαγή της θέσης...

ΣΤΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟ! ΓΛΩΣΣΑ ΕΞΩ!
Ανοίγεις το στόμα… Βγάζεις τη γλώσσα τεντωμένη έξω… Στάζει… Στάζεις…
Τοποθετώ πλάγια τη βέργα στο στόμα σου σα να είναι η θήκη της… Την αφήνω εκεί… Η γλώσσα σου τεντωμένη έξω...

ΠΡΟΣΕΞΕ ΜΗ ΣΟΥ ΠΕΣΕΙ...
Έρχομαι και κάθομαι στην άκρη το κρεβατιού μπροστά σου… Με τα πόδια ανοιχτά… Αν τα κλείσω, θα σε κλείσω ανάμεσα τους… Σκύβω μέχρι που να ακουμπήσει το στήθος Μου το κεφάλι σου και παίρνω από το πάτωμα τα σύνεργά Μου: καπνό, φιλτράκια, χαρτάκια, αναπτήρα…
Σε νιώθω να πνίγεσαι… η γλώσσα σου ακουμπάει πάνω μου..Τα μάτια σου είναι καρφωμένα στις ρώγες Μου…
Χαμογελάω… Θα περάσουμε όμορφα, σκέφτομαι…
Απομακρύνομαι… Τα ακουμπάω στο τραπεζάκι Μου, τις παλάμες σου… Αρχίζω να στρίβω τσιγάρο…

ΒΛΕΠΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ, ΒΛΕΠΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ…
Τα μάτια σου πάνω στα δάχτυλά Μου… Εσύ είσαι το χαρτάκι, εσύ ο καπνός, εσύ το φιλτράκι, εσύ το τσιγάρο που στρίβεται… Εγώ τα δάχτυλα, εγώ η γλώσσα, εγώ το σάλιο που το κολλάει το ενώνει…
Το περνάω τελειωμένο μπροστά από τα μάτια σου...

Έτσι μου Αρέσει να είναι τα τσιγάρα Μου, μικρέ... Φρόντισε να μάθεις να Με Ικανοποιείς...
Αλλιώς μπορεί και να σου κάψω τη γλώσσα...
πόνος μέχρι λιποθυμίας, Κυρία
Φοβάσαι, μικρέ;
Φοβάμαι πολύ, Κυρία... Μα όσο και αν φοβάμαι, το κάψιμο Σας με άλλαξε, Κυρία... Τώρα πια έχω το σημάδι Σας...
Γελάω... Όμορφα λόγια που ακούγονται τόσο αστεία, με αυτή τη βέργα να σε εμποδίζει να αρθρώσεις, με τη γλώσσα σου έξω να στάζει...
Χαχαχα... Χαμογελάς... Χαίρεσαι που Με κάνεις και γελάω μαζί Σου...

Τι σκυλάκι που είσαι... Μια ουρίτσα μόνο σου λείπει...
Ανασαίνεις σκυλίσια... Κουνάς το κωλαράκι σου, χαρώπα... Η βέργα στο στόμα σου γεμίζει από τα σάλια σου...
Γελάω...

ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΤΗ ΒΕΡΓΑ ΜΟΥ...
Σκύβεις... Ακουμπάς το κεφαλάκι σου πάνω στο κρεββάτι... (Μμμμ... Ωραία θέση σκέφτομαι)... Την σπρώχνεις με τη γλώσσα σου και την ακουμπάς στο κρεβάτι (έχεις ταλέντο, μικρέ)...

STAY THERE, BOY… Γλώσσα έξω... Χέρια πίσω...
Χτυπάω τη γλώσσα σου απαλά...

Μμμμμ... Ωραίο τασάκι... Μπορεί και να το χρησιμοποιήσω...
Σφίγγεσαι... Δε σε απασχολεί η στάχτη... Η πιθανότητα να σου κάψω τη γλώσσα, σε απασχολεί... Το να σβήσω το τσιγάρο Μου πάνω της...

ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΜΙΚΡΕ...
ΚΑΤΣΕ ΗΣΥΧΟΣ...
ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΠΝΙΣΩ...
Σε κοιτάω... Είσαι όμορφος... Δεν ξέρεις πόσο όμορφος είσαι στα Μάτια Μου, με το κεφάλι σου διαθέσιμο πάνω στο κρεβάτι Μου, το στόμα ανοιχτό να περιμένει... Τη γλώσσα έξω να περιμένει...

Την πατάω με το πόδι μου... Την πατάω, τη ζουλάω, ακουμπάω πάνω της...
Ήχος από αναπτήρα... Σφίγγεσαι... Ήχος από ρούφηγμα καπνού... Ήχος από φύσιμα...
Είσαι τυφλός πάλι...
Σε κοιτάω τρυφερά...

Θυμάσαι πως παρακάλαγες, μικρέ να μη σε κάψω;
Θυμάμαι, Κυρία...

(Κι όμως... Δεν εισακούστηκες... ΣΤΑΣΟΥ ΑΚΙΝΗΤΟΣ σου είχε πει, ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΛΑΨΟΥΡΙΖΕΙΣ)

Θυμήσου, μικρέ, θυμήσου... Ταξίδεψέ το...

Ήσουν στο σαλόνι
Όρθιος
Τα μάτια κλειστά
τα χέρια τεντωμένα ψηλά πάνω από το κεφάλι
τα πόδια ελαφρώς ανοιχτά
να μπορείς να έχεις βάση

πόση ώρα στεκόσουν εκεί, πόση ώρα; Οι μύες σου όλοι είχαν αρχίσει να βγάζουν φλόγες...

Νιώθεις την καύτρα του τσιγάρου Της να σε πλησιάζει... Είναι από πίσω σου η καυτή Ανάσα Της...
Νιώθεις τη θερμότητα Της στη βάση του λαιμού σου
(νιώθω ολόκληρος να καίγομαι, Κυρία)
να ζωγραφίζει με την καύτρα που είναι κοντά και δεν ξέρεις αν σε ακουμπάει, ή δε σε ακουμπάει, δεν ξέρεις αν εκείνη την ώρα σε γεμίζει εγκαύματα και σημάδια, η αν απλώς σου χαρίζει ζέστη
μία δύναμη ζωγραφίζει πάνω στην πλάτη σου αόρατα, ανέγγιχτα

Τι μαύρη τρύπα είναι αυτή
ο εαυτός σου, η λογική σου σου λέει ότι πρέπει να φοβάσαι
ότι θα τραυματιστείς
κι όμως
κάτι άλλο μέσα σου ηδονίζεται
είναι ζεστή η δύναμη που σε χαϊδεύει

δεν είναι κάψιμο

είναι χάδι, είναι αγκαλιά, είναι επιστροφή

νιώθεις κάθε σημείο, πόντο, πόντο
φουντώνει η επιθυμία, ο πόθος, ναι θέλεις να καείς,

θέλεις να σε κάψει
θέλεις να διαπεράσει το κορμί σου αυτή η φωτιά
θέλεις
είσαι σχεδόν έτοιμος να αρχίσεις να παρακαλάς

Κάψτε με Κυρία. Κάψτε με, Κυρία
Σημαδέψτε τον ταπεινό σκλάβο Σας
Κάντε τον δικό Σας
Βάλτε επάνω του το Σημάδι Σας

Ξυπνούν, γεννιούνται οι λόγοι μέσα σου
Είσαι έτοιμος να αρχίσεις να παρακαλάς...

Κι αυτή σου η ετοιμότητα ξάφνου σε τρομάζει...
Σκοντάφτουν ξαφνικά οι λέξεις,
Σκοντάφτουν και πνίγονται
Καρφώνονται στο λαιμό και δε βγαίνουν
σε πνίγουν

γιατί τώρα υπάρχει μια άλλη φωνή
αυτό είναι τρελό, είναι επικίνδυνο, μπορεί να πάθεις ζημιά, μπορεί να πονέσει πολύ...
άγχος
πάλη
δύο αντίρροπες δυνάμεις κονταρομαχιούνται

πάει πια το ταξίδι το όμορφο

Σε βλέπω... Τώρα πια είσαι κάπου αλλού
Παλεύεις με τον εαυτό σου
Εγώ δεν υπάρχω
Είσαι εσύ μόνος σου σε μια αρένα
Τα πλήθη φωνάζουν
εσύ είσαι μονομάχος
εσύ είσαι και ο αντίπαλος μονομάχος
και μόνο ένας από τους δυο μπορεί να κερδίσει

Θα σε κάψω μικρέ, Θα σε κάψω

Τρέμεις...
Ζορίζεσαι...
Πνίγεσαι...
Σπας...

Έχω έρθει μπροστά σου
Πλησιάζω το τσιγάρο Μου
Στο στήθος σου,
Στην κοιλιά σου,
Κατά μήκος του πέους σου

Τινάζεσαι ολόκληρος, νομίζεις ότι σε καίω και χοροπηδάς

Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ μη με κάψετε...
Φοβάσαι;
Πολύ...


Ένα δάκρυ κυλάει από το μάτι σου...
Ντρέπεσαι που φοβάσαι...
Θα ήθελες να μπορείς να παρακαλάς για το αντίθετο

Συνεχίζω να σε κυκλώνω... Επιστρέφω στην πλάτη σου...
Ακουμπάω την κάφτρα Μου σε διάφορα σημεία...
Χοροπηδάς είτε σε ακουμπάω, είτε δε σε ακουμπάω...

Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ μη με κάψετε...
Θα σε κάψω, μικρούλη, θα σε κάψω και θα σου αρέσει... (ψιθυρίζω στο αυτί σου)

Έχω έρθει πάλι μπροστά σου...
Σε αγκαλίάζω

Με το ένα χέρι Μου πιάνω σφιχτά το δεξί σου κωλομέρι....
Στάσου ακίνητος... Και σταμάτα να κλαψουρίζεις...
Υπακούς...

Είσαι έτοιμος να λιποθυμήσεις... Σε κρατάει όρθιο μόνο το σφιχτό γράπωμα Μου...
Σσσσσς... Νιώσε την καύλα Μου... Νιώσε τον πόθο Μου... Θέλω να σου χαρίσω το σημάδι Μου... Άφησε Με να σε κάψω... Ικανοποίησέ Με...

Κάψτε με, Κυρία...


Νιώθω που ανδρώνεσαι... Είσαι ένας άλλος... Έχεις δύναμη... Πήρες μία απόφαση...
Ο μονομάχος Μου κερδίζει...

Έτοιμος;
Πάμε...

Αναπνέουμε μαζί.
Κρατάμε μαζί της ανάσα Μ/μας


Σβήνω το τσιγάρο Μου στο αριστερό κωλομέρι σου...
‘Ηχος από κάψιμο...
Μπράβο

Νιώθω που λυγάς μέσα στα χέρια μου... Εϊσαι ρευστός... Λιωμένος... Σε συγγρατώ να πέσεις στα πόδια Μου μαλακά... Με έχεις αγκαλιάσει και με σφίγγεις από τη μέση... Το πρόσωπό σου αναπνέει μέσα στο μουνί Μου... Τα δάκρυά σου κυλάνε ελεύθερα...

Ευχαριστώ, Κυρία, ευχαριστώ, Κυρία, ευχαριστώ Κυρία που με αξιώσατε να έχω το σημάδι Σας...

Γονατίζω κι εγώ... Να Εϊμαι στο ύψος σου... Κρατάω το κεφάλι σου στα χέρια Μου... Λάμπω ολόκληρη...
Σε φιλώ στο στόμα...
Μπράβο μονομάχε Μου, νίκησες...
ο μόνος νικητής στο δωμάτιο, Κυρία είστε Εσείς

Σηκώνομαι...
Σε αφήνω για ώρα εκεί με τα χείλη σου πάνω στα πόδια Μου...

Ίσως και να σε κάψω πάλι, μικρέ, αν παρακαλέσεις πολύ γι αυτό...

Επιστροφή στο τώρα...
Το τσιγάρο Μου τελειώνει...
Σου γραπώνω το κεφάλι από τα μαλλιά με δύναμη

ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
Τα ανοίγεις... Είναι τρομαγμένα...

Το τσιγάρο Μου τελείωσε... Θα το σβήσω στη γλώσσα σου...
Πόσο μεγάλα μπορούν να γίνουν τα μάτια σου... Δεν τολμάς να βγάλεις μιλιά...
Τέντωσε τη γλώσσα σου...
Την τεντώνεις...
Σε κρατάω δυνατά από το κεφάλι...
Ο τρόμος είναι ζωγραφισμένος στα μάτια σου...

Ανοίγω το στόμα Μου... Αφήνω να πέσει το σάλιο Μου πάνω στη γλώσσα σου... Στη γλώσσα σου επάνω υπάρχει μια λιμνούλα από σάλιο...

ΚΟΙΤΑΖΕ ΜΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ
Με κοιτάς...

Σβήνω το τσιγάρο Μου πάνω στο σάλιο Μου χωρίς να ακουμπήσω τη γλώσσα σου...

Σου δείχνω το σβησμένο τσιγάρο...

Το πετάω στο πάτωμα...

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΔΕΙΑ, ΘΑ ΣΒΗΣΩ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΑΛΙΩΤΗ...

ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΜΟΥΛΙΚΟ;
ΤΡΑΒΑ ΜΑΖΕΨ’ ΤΟ ΤΏΡΑ ΚΙ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ...

 

Α.

Συνεχίζεται...​

 

Μοναδικό!!!!!

 

@angel42 έχεις άστρο  

 

Οσο κι αν και το τσιγάρο -πλέι δεν είναι το φόρτε μου οφείλω να ομολογήσω ο,τι η ιστορία ρουφιέται απολαυστικά σαν...τσιγάρο   ,
αλλά το σενάριο πάσχει σε κα 'να δυό σημεία...
ας πούμε,
πόσο εφικτό, φυσιολογικά, είναι να σου φυσάνε καπνό μεσ' τα μάτια και να μην τα κλείνεις?
τι θα γινόταν αν ο ...χμμ ... μικρός ήταν υπάκουο παιδί και δεν σήκωνε τη ματιά του?

 

Λίγο παράδοξο ένα πραγματικό υ να φοβάται την ύπαρξη που του δίνει σημασία στη ζωή, αντί να νιώθει ευφορία που έχει τη τύχη να την ανακαλύψει και να βρίσκεται δίπλα της, αλλά εσύ είσαι η συγγραφέας και γνωρίζεις καλύτερα.... Συνέχισε το...

 

Για να δημιουργείται η πρώτη απορία στον αναγνώστη, όντως κάτι θα ξέφυγε στο συγγραφέα στην περιγραφή... Το φύσημα στα μάτια αν γίνει απότομα και ορμητικά σαφώς ο άλλος θα κλείσει τα μάτια... Είναι αντανακλαστικό... Τώρα αν αυτός που φυσάει στείλει τον καπνό λίγο παραπάνω από τα μάτια και πολύ μαλακά και ο άλλος τα έχει στυλώσει αποφασισμένος να τα καταφέρει, μπορεί και να το καταφέρει... Αναρωτιέμαι αν πάντως χρειάζεται τόσος ρεαλισμός...

Ως προς το δεύτερο, κάτι άλλο θα Είχα βρει για να τον "βασανίσω" και ίσως η ιστορία αυτή να ήταν διαφορετική... Ειδικά στο ξεκίνημα μίας τέτοιας σχέσης από αφορμές για να δείξεις στον άλλον τη θέση του, υπάρχει ποικιλία μπόλικη...

Να είναι καλά λοιπόν ο μικρός που κοίταξε κι αυτή η ιστορία μπόρεσε να υπάρξει ακριβώς έτσι...

Κι εσύ καλέ Μου που Με προκαλείς να βελτιώνομαι συγγραφικώς...

Α.

 

Καλέ δε φοβάται άσχημα... Δεν το ξέρεις ότι υπάρχουν και κάτι βιτσιόζοι υποτακτικοί που τους αρέσει να νιώθουν ότι φοβούνται και το θέλουν και κάτι βιτσιόζοι Κυρίαρχοι που τρέφονται με αυτό το "φοβάμαι και θέλω" των ζωντανών τους? Αν τακιμιάσουν η ευφορία πάει εκατέρωθεν...

Βίτσια είναι αυτά...

Έπεται σύντομα το επόμενο επεισόδιο...

Α.

 

Ευχαριστώ όλους που στάθηκαν να διαβάσουν μέχρι εδώ αφανώς αλλά και όσους άφησαν τα ίχνη τους με τα σχόλια τις παρατηρήσεις και τα like τους...

Κάτι σκαρώνω, θα Χαρώ να ξανανταμώσουμε εδώ...

Α.

 

Ας αναψουμε και ενα τσιγαρακι... 

 

ΤΟ ΣΚΥΛΑΚΙ​

Καλημέρα ονειρευτή...
Τι να ονειρευόσουν άραγε;

Χαμογελούσες κουλουριασμένος στο στρωμματάκι σου στο πάτωμα, δίπλα στο κρεββάτι Μου, με τα ξεραμένα χύσια σου πάνω στα μαγουλάκια σου κι έβγαζεις κάτι μικρούς μικρούς ήχους στον ύπνο σου...

Δε μιλάς; Ντρέπεσαι;
Ας παίξουμε ένα παιχνίδι λοιπόν...
Εγώ θα Ονειρευτώ απόψε ένα σκυλάκι να Με ξυπνάει γλύφοντας τα πόδια Μου...


Ονειρεύτηκα να βρίσκομαι στο κρεββάτι Σας, χαμηλά, στο πάτωμα...
Εσείς να στέκεστε μπροστά μου, να μου φοράτε την αλυσιδίτσα κι εγώ εκεί
γονατιστό, μπροστά σας, να προσκυνάω, να φιλάω και να
γλύφω τα πόδια Σας...

(Μμμμ...Ζητάει η ψυχή σου κολλάρωμα υποψήφιο ζωάκι Μου...)


Και δε μου λες, υπάκουο σκυλάκι, κουνάς και την ουρίτσα σου; Κάνεις χαρούλες κάθε φορά που βλέπεις το αφεντικό σου;
Για να σε δω! Μπράβο... Όμορφα κουνιέται το κωλαράκι σου... Φτάνει τώρα!

'Αχου το, μωρέ... Νόμισε ότι το μάλωσα... Κουλουριάστηκε σα μικρό κουβαράκι... Μμμμ... Μ’ Αρέσεις, σκυλάκι, σε αυτή τη θέση...

Θα πηγαίνεις λοιπόν να κάθεσαι έτσι εκεί στη γωνίτσα σου πάνω στο χαλάκι, μικρό, πιστό και υπομονετικό σκυλάκι, μέχρι να έρθει η σειρά σου να σε πάει «βόλτα» η Κυρά σου; Σσσςς. Τώρα δε μιλάμε... Τώρα γαυγίζουμε...

Γουφ!

Θα γεμίζουν ευγνωμοσύνη τα ματάκια σου για την προσοχή Της όταν την έχεις; ‘Εχει και άλλα σκυλάκια να φροντίσει εκτός από εσένα, ξέρεις...

Γουφ!

Θα δείχνεις πάντα Αφοσίωση και Λατρεία ό,τι και αν σου κάνει η Κυρία σου, όπως και αν σου φέρεται;

Γουφ, γουφ!!

Μμμμ... Πρόθυμο σε βλέπω... Χαίρομαι για σένα...

'Ελα τώρα, πλησίασε... Βάλε το κεφαλάκι σου πάνω στα πόδια Μου να το χαϊδέψω... ΄Ετσι... Εκεί...

Χαχαχαχαχα.... Με γαργαλάς, σαλιάρικο σκυλάκι....έτσι όπως γλύφεις το χέρι που σε χαϊδεύει, χαχαχαχα.... Είναι το ίδιο χέρι που θα στις βρέξει όμως αν δεν κάτσεις τώρα ακίνητο... Μπράβο, είσαι υπάκουο...


Γουφ!

Σήκωσε τώρα το κεφαλάκι σου και Κοίταξέ Με... Τέντωσε τα αυτάκια σου και άκου... Η υπομονή, η πίστη, η ευγνωμοσύνη, η αφοσίωση, η λατρεία είναι σημαντικά στοιχεία, για το δικό Μου το σκυλάκι, ξέρεις.... Δε Μου αρέσουν τα κακότροπα...

Εσύ όμως θα είσαι καλό σκυλάκι... Δε θα ήθελες να μείνεις αδέσποτο, έτσι δεν είναι;

'Αχου, το... Δε χρειάζεται να βγάζεις τέτοιους σπαρακτικούς ήχους... Δεν είπα ότι σε Διώχνω... ΄Ετσι, μπράβο, κούνα την ουρίτσα σου χαρούμενο...

Ορίστε... ‘Εβαλα και νερό στο μπωλάκι σου... Μη μου πάθει και αφυδάτωση, ένα τόσο καλό σκυλάκι, που θα κάτσει εκεί στη γωνίτσα του τόσες ώρες... Κοιμήσου, τώρα σκυλάκι, κοιμήσου και ονειρέψου...

* * *
​

-Τρέμεις, σκυλάκι,
-αφου εχει λιγο κρυακι..ετσι ολογυμνο...
-παρακαλάς πλαγίως να σε λυπηθώ???
χαχαχαχα
-παντα θα παρακαλαω να με λυπαστε
-τέτοιο σκυλάκι είσαι???
-ειμαι σκυλακι κανις
-χαχαχα
μια φορά Με δάγκωσε ένα κανίς
Ελπίζω να μη βγάζεις δοντάκια στην Κυρία σου
Εκείνο ήταν ξένο και δεν μπορούσα να του κάνω τίποτε...
-κι εγω θα ηθελα να σας δαγκωσω απαλα..καπου
-Μμμμ...
και που παρακαλώ θα ηθελες να Με δαγκώσεις απαλά?
-κάτω από το φορεματακι Σας... σε κατι που εχει πολυ ωραια γευση.
-I see… Τέτοιο σκυλάκι δαγκανιάρικο, είσαι λοιπόν...
Για πες κι άλλα, σκυλάκι, τι άλλο ονειρεύεσαι;
-…

* * *​

 
 

 

Γράφεις πολύ ζωντανά! Ευχαριστούμε για τις εικόνες!

 

ΠΕΡΙ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ...​

-Τελικά είχα μια υπέροχη μέρα σήμερα... Όλα πήγαν καλά...

-Τι; Δε ρώτησες;

-Παρα ήσουν απορροφημένο στη μαλακία και τις πουτανίσιες φαντασιώσεις, που ούτε καν πέρασε από το γαμω κεφάλι σου να ρωτήσεις πως ήταν η Μέρα της Κυρίας σου σήμερα; ... Μάλιστα... I see….(Σμίγει τα φρύδια Της... εκείνο ξέρει ότι την έχει άσχημα και κοιτάει αμέσως το πάτωμα)...

-Χμ.... Ώστε ο τελειότερος σκλάβος του κόσμου που ισχυρίζεσαι ότι είσαι, δεν είναι τελικά και τόσο τέλειος, παλιο αρχίδι έτσι δεν είναι; Έτσι δεν είναι; (Ανασηκώνεται αργά από τον καναπέ Της που μέχρι τώρα διάβαζε την αναφορά του υποψήφιου προς ιδιοκτησία σκλάβου Της, κι αρχίζει να κυκλώνει αυτό το άχρηστο κομμάτι γαμωκρέατος, που έχει μείνει να στέκεται εκεί για πολύ πολύ ώρα όρθιο, με τα χέρια πίσω και τα πόδια ανοιχτά, χωρίς άδεια να κινηθεί στο ελάχιστο... Σταματάει τους κύκλους και στέκεται πίσω από το άχρηστο κατοικίδιο... Το γραπώνει από τα μαλλιά και τραβάει το κεφάλι του πίσω μέχρι η μέση του να λυγίσει προς τα πίσω και να είναι στο όριο να χάσει την ισορροπία του. Απαιτητικά).

-Κοίταξε Με... Κοίταξε Με στα Μάτια, πανάθλιο υποκείμενο... (Ο σκλάβος στ’ αλήθεια δεν μπορεί να Την κοιτάξει στα μάτια σε αυτή τη γαμημένη θέση που τον έχει βάλει και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βλεφαρίζει από τον πόνο και την προσπάθεια να κρατήσει την ισορροπία του για να μη σωριαστεί πάνω Της...).

-Κοίταξε Με, είπα, μαλακισμένο, εγωιστικό, τομάρι. (Χαστουκίζει το άχρηστο τομάρι Της με το ελεύθερο χέρι και με το άλλο, τραβώντας τα μαλλιά του και πάλι προς τα πάνω, το υποχρεώνει να πάρει και πάλι την όρθια θέση... Περπατάει και στέκεται μπροστά του αυτή τη φορά).

-Μίλα! (Βυθίζει το χέρι Της μέσα στο στόμα του, καθώς του κρατάει το κεφάλι κλειδωμένο με το άλλο Της χέρι... εκείνο δεν μπορεί να μιλήσει... "Στ’ αλήθεια δεν υπάρχει δικαιοσύνη στη ζωή ενός σλάβου", σκέφτεται... Του το έχει Πει ήδη τόσες φορές που το έχει για τα καλά καταλάβει... Την τελευταία φορά που είχε προσπαθήσει κάτι να πει περι δικαιοσύνης του είχε πει: "Δεν τρέχει κάτι... Ο σκλάβος θα έχει άλλη μία ιστορία να αφηγηθεί στο επαναστατικό συνδικάτο των σκλάβων... Μόνο που η εξέγερσή του θα καταλήξει με μια πλάτη πλημμυρισμένη από το αίμα του... Η δική του..." Μετά τον είχε μαστιγώσει ανελέητα... Ένα μικρό κουβάράκι στο πάτωμα με τα μάτια υγρά να γλύφει τα πόδια Της όλο λατρεία παρακαλώντας να τον δεχτεί με συμβόλαιο ζωής στην Οικία Της... )

-Μίλα, Είπα!!! (Ο σκλάβος προσπαθεί κάτι να πει... Εκείνη γελάει με χλεύη και συνεχίζει να σπρώχνει το χέρι Της μέσα στο στόμα του, πνίγοντάς τον... Νιώθει την αναγούλα του... Την διασκεδάζει...Του το κάνει αρκετή ώρα... Πνίγεται αρκετές φορές)...

-Προσπαθείς να Μου πεις κάτι με αυτό το γελοίο κλαψούρισμα, άχρηστο δείγμα για πιθανό μελλοντικό σκλάβο;
(Αφήνει τώρα μόνο το ένα Της δάχτυλο στο στόμα του καθώς το μετακινεί μέσα του, γύρω από τη γλώσσα του, πάνω στα δόντια του, στον ουρανίσκο του, μέχρι το φάρυγγα του)

-Tί έλεγες;

- τα-ει-α υ-γγ-νω-η Κυ –ι-α (ακούγεται ιδιαίτερα γελοίος με αυτό το δάχτυλο να κινείται εκεί μέσα και να φράζει το δρόμο στα σύμφωνα)

-Δε σε ακούω... Μίλα πιο δυνατά και πιο καθαρά!

(προσπαθεί να μιλήσει πιο δυνατά και πιο καθαρά, το πρόσωπό του ζορίζεται, συσπάται)

- Τα-πει-να συ-γγ-νω-μη, Κυ-ρί-α

(Τον κοιτάζει με περιφρόνιση...)

-Tαπεινά... ζητάς... συγγνώμη... (Βγάζει το δάχτυλο από το στόμα του και απομακρύνεται μερικά βήματα προς τα πίσω ώστε να τον έχει ολόκληρο στο οπτικό Της πεδίο)... Μάλιστα... (Στέκεται εκεί και το κοιτάει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Το υποχείριό Της... εκείνο νιώθει ένα μικρό κύμμα φόβου... Τα μάγουλα του κοκκινίζουν... Εκείνη αποσύρει το βλέμμα Της και κάθεται πάλι στον καναπέ Της... Σα να μη βρίσκεται πλέον εκεί... Βάζει το ένα πόδι πάνω στο άλλο... Τραγουδάει αμέριμνα στον εαυτό Της... Της αρέσει να τραγουδάει με τη φωνή των σειρήνων... The Lady sings the blues… Φοράει τις μαύρες διχτυωτές κάλτσες Της, και τις μαύρες ψιλοτάκουνες μπότες Της... Πολλές γλώσσες έχουν συρθεί επάνω Τους... Τίποτε άλλο... Γνωρίζει ότι ο σκλάβος ποτέ δεν μπορεί να αντισταθεί να κοιτάξει... Της αρέσει αυτό... Γι αυτό κάνει πως δεν τον βλέπει κάποιες στιγμές... Κι ύστερα πάντα μπορεί να τον βασανίζει γι’ αυτό όταν αποφασίσει να τον "συλλάβει"...Νιώθει το βλέμμα του πάνω στα πόδια Της...).

-Μην κοιτάς τα πόδια Μου, άχρηστε σκύλε! Δεν το αξίζεις... (εκείνο κατεβάζει το μάτια του και συνεχίζει να διατηρεί κάποια οπτική επαφή με την πέριφειακή του όραση... Στρίβει το τσιγάρο Της... Πολύ αργά... Η στιγμή διαρκεί σαν αιώνας... Το βάζει αργά στο στόμα Της... Ρουφάει... Φυσάει με ήχο δυνατό καθώς απελευθερώνει ένα μικρό παραπέτασμα καπνού μπροστά από το πρόσωπό Της... Το ένα της πόδι κινείται ρυθμικά πάνω στο άλλο... Πάνω, κάτω, πάνω, κάτω... Δεν είναι καλό το σημάδι... Τώρα ο σκλάβος στ’ αλήθεια χαμηλώνει τα μάτια του... Ακούει ξανά το άναμα του αναπτήρα.... Εκείνη καπνίζει... Τώρα πολύ ήσυχα... Μόνο ένας αναιπέσθητος ήχος βγαίνει από την εισπνοή και την εκπνοή του καπνού... Κι ένα μικρό ρεύμα αέρα που δημιουργείται από τη ρυθμική κίνηση του ποδιού Της, πάνω, κάτω, πάνω, κάτω,πάνω κάτω, πάνω κάτω.... Όλα τα νιώθει εκείνο... Βασανιστικά, αργά, ηδονιστικά... Και πάντα με εκείνον τον φόβο... Τον καλό... Αυτόν που προκύπτει από τη γνώση ότι είναι πια ένα τίποτε... Και Της ανήκει... Μπορεί να το κάνει ό,τι θέλει... Ανά πάσα στιγμή... Να το πονέσει, να το βιάσει, να το περιπαίξει, να το ερεθίσει, να το δώσει, να το κρατήσει, να το αγνοήσει, να το... να το... να το... Περνούν αιώνες... Ξαφνικά κι απότομα πετάει την καύτρα του τσιγάρου Της στο πάτωμα... Ανάμεσα στα πόδια του. Όχι δεν θα τον κάψει απόψε... Θα το φυλάξει αυτό για αργότερα...Σηκώνεται... Πλησιάζει... Ποδοπατεί την καύτρα με τη σόλα της Μπότας Της... Εκείνος νιώθει τόσο δα μικρός... Σα τη γόπα κάτω από το πέλμα Της... Να τον ποδοπατάει...Να τον διαλύει... Τον αρπάζει ξαφνικά από τις ρώγες του... Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες στον πόνο... Πάντα μέσα από αυτές μιλάει στην ψυχή του... Το ξέρει... Ανακάλυψε αυτήν την είσοδο στην ύπαρξή του από την πρώτη στιγμή που βρέθηκαν... Όταν τον παρέλαβε στο αεροδρόμιο κι αφού τον χαστούκισε, του χαμογέλασε ρωτώντας τον αν είναι έτοιμος να απαχθεί... Κι από ένστικτο... Μόλις της έγνεψε καταφατικά με το κεφάλι, χαμογελώντας Της, τον άρπαξε από εκεί... Κατάλαβε... Δε χρειαζόταν να ειπωθεί κάτι άλλο... Τώρα βογγάει... Του έχει κοπεί η ανάσσα... Του στρίβει τις ρώγες πιέζοντας τες όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερο, όλο και πιο δυνατά... Μέχρι να μυρίσει τον οξύ πόνο του... Τον αληθινό πόνο του... Τον γονατίζει μπροστά Της, τραβώντας τις ρώγες του προς τα κάτω...

-Ξανα πες πάλι, αυτό που έλεγες, άχρηστε (Του ξαναπιέζει τις ρώγες πιο δυνατά... Εκείνο δακρύζει... Η αγωνία του πόνου στο πρόσωπό του... Ενός πόνου που επίσης μιλάει για την αφοσίωσή του... Το λιώσιμό του... Τη μεγάλη χαρά να βρίσκεται εκεί ένα τίποτε στα χέρια Της...)

-Ζητώ ταπεινά και ειλικρινά συγγνώμη, Κυρία...

-Α, ναι; Και για ποιό λόγο παρακαλώ, εγωιστική πουτσορουφήχτρω; Ε; Για ποιό λόγο ζητάς συγγνώμη γαμημένη αρχιδογλύφτρω με μια σφήνα στον κώλο της;

-Ζητώ ταπεινά συγγνώμη που είμαι μία εγωιστική πουτσορουφήχτρα- μία γαμημένη αρχιδογλύφτρα, με μια σφήνα στον κώλο της που όντας τόσο απορροφημένη στη μαλακία και στις πουτανίσιες φαντασιώσεις, μου διέφυγε να ρωτήσω πως ήταν η Μέρα της Αφέντρας σήμερα...

Εκείνη τώρα χαμογελάει... Απελευθερώνει τις ρώγες από τα δάχτυλά της...

-Ανάσανε.

(ο σκλάβος παίρνει μια βαθιά ανάσα... Εκείνη γελάει... Του χαϊδεύει το κεφάλι... Ο σκλάβος χαλαρώνει... Τον χαστουκίζει ξαφνικά με δύναμη στο ένα του μάγουλο... τραντάζεται ολόκληρος... από τον πόνο και την έκπληξη... Δεν το περίμενε... Νόμιζε ότι είχει τελειώσει το βασανιστήριο, ότι η συγγνώμη είχε ολοκληρωθεί... Του έχει ξεφύγει άθελά του μια κραυγή...Του χαϊδεύει το μάγουλο που μόλις χαστούκισε... Καίει... Νιώθει και το άλλο... Είναι κρύο... Ο σκλάβος αναρωτιέται... Θα τον χαστουκίσει και πάλι; Όχι... Αρχίζει και του χαϊδεύει πάλι τα μαλλιά... Είναι ακόμα υγρά από τον ιδρώτα από τον πόνο και το ζόρι...)

-Νομίζεις ότι αυτό ήταν το μόνο σου λάθος, μαλακισμένο;

-Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, Αφέντρα... Έκανα ό,τι μου ζητήσατε...

-Είσαι σίγουρος; Είσαι στ’ αλήθεια σίγουρος; Σκέψου!

- Μάλιστα, Αφέντρα... Μαλακίστηκα με την άδεια Σας χωρίς να χύσω, έφτασα στο όριο τρεις φορές και Σας έγραψα μία αναφορά για όλες τις σκέψεις που πέρναγαν από το κεφάλι μου όλη εκείνη την ώρα...

-Ορίστε λοιπόν! Να η απάντηση που ψάχνεις... Όντως έκανες ό,τι λες ότι έκανες... Και απόλαυσα την πουτανίσια φαντασία σου ως εκεί που δεν παίρνει... Μόνο που αυτό που Μου έγραψες και Με περίμενε στην οθόνη Μου, δεν ήταν μία αναφορά μαλακίας χωρίς χύσιμο που να περιλάμβανει και τη φαντασίωση... Δεν ήταν μία αναφορά με αντικείμενο της τη μαλακία χωρίς χύσιμο που σου ζήτησα... Καμμία λεπτομέρεια, γύρω από αυτό, που θα Μου έδινε την εικόνα και θα Μου επέτρεπε να σε βλέπω και να σε νιώθω... Μόνο το παραλήρημά σου Μου έγραψες... Σωστά;

Ο σκλάβος δεν μιλάει... Μέχρι τη στιγμή που νιώθει το χέρι Της να του ζουλάει τα αρχίδια του κολασμένα...

-Σωστά;

-Μάλιστα, Θεά... Θα προσπαθήσω να συμπληρώσω την εικόνα για Εσάς ώστε να ικανοποιηθείτε...

-Καλώς... (Του αφήνει τα αρχίδια... Του μιλάει απαλά)

-Χαλάρωσε... (Το σώμα του χαλαρώνει... Εκείνη κοιτάζει τον προς ιδιοκτησία σκλάβο Της γονατισμένο... Μπορεί να του κάνει ό,τιδήποτε θελήσει... Να τον κάνει ο,τιδήποτε θελήσει... Ναι, είναι τέτοιο τσουλάκι... Αυτό είναι που Την μουσκεύει, που θεριεύει την όρεξή Της να τον βασανίζει, να τον έχει, να τον κατέχει.. Τον μυρίζει... Τη νιώθει να τον εισπέει... Μμμμμμ... Τώρα κι εκείνος αφήνεται στο άρωμά Της... Σκοτείνο και μεθυστικό... Το ρουφάει αργά... Ηδονιστικά... Εκείνη πλησιάζει αργά το αυτί του με το στόμα Της... Βγάζει τη γλώσσα Της και εισβάλλει μέσα στο αυτί του αργά... Είναι πλέον πολύ μούσκεμα... Ο σκλάβος το ξέρει... Το νιώθει... Του ψιθυρίζει με εκείνο τον καυλωμένο ψίθυρο που τον καυλώνει κι εκείνον τρελά... Απαλά και αργά και συρριστικά...

-Κοιταξέ Με... Κοίταξε Με στα Μάτια... (στρέφει το πρόσωπο του να Την κοιτάξει καθώς στρέφει κι Εκείνη να συναντήσει το βλέμμα του... Τα μάτια τους ανταμώνουν... Για ένα απειροελάχιστο κλάσμα είναι τα μάτια δύο εραστών που κοιτάζονται μαγεμένοι... Ο ένας από τον άλλον... Ύστερα το βλέμμα Της αρχίζει και τον διαπερνάει με μία τρομακτική ένταση... Σκάβει βαθιά... Απαιτεί να τρυπώσει στα πιο ενδότερα του κόσμου του... Νιώθει την ένταση του βλέμματος Της και κλονίζεται... Δεν την αντέχει τόση δύναμη ακόμη... Θέλει να κατεβάσει τα μάτια του... Γνωρίζει όμως καλά ότι δεν επιτρέπεται με τίποτε να το κάνει... Ξάφνου του χαμογελάει τρυφερά... Τα Μάτια Της μαλακώνουν... Είναι ζεστά... Νανουρίζεται μέσα τους... Και πάλι η στιγμή περνάει... Το βλέμμα Της είναι πάλι σκληρό, παγωνιά και ψύχος αναβλύζει... Ανατριχιάζει... Εκείνη τον ακούει να προσπαθεί να καταπιεί και το σάλιο του να στριμώχνεται στο λαρύγγι του... Η φωνή Της τώρα σκληρή, παγερή, αυστηρή... Μιλάει αργά και δυνατά καθώς παγιδεύει το κεφάλι του αυτή τη φορά βαστώντας τον από το σαγόνι και καθώς του το κουνάει αργά, από άκρη σε άκρη...

-Στ’ αλήθεια ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΟΙ ΣΥΓΓΝΩΜΕΣ άχρηστο μηδενικό!

-Στ’ αλήθει ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΟΡΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ.... (σταματάει να του κουνάει το κεφάλι... Ξανακαρφώνει τα μάτια Της στα μάτια του. Είναι ψυχρή. Απόμακρη).

-ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΨΟΓΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ!!!...

... Συνεχίζεται

  ​